Gdzie „wielka rzesza” pełni świętą służbę?

 1. Co można powiedzieć o postawie mas wobec religii świata?

WPŁYWY religii coraz bardziej słabną. Co za tym idzie, maleje frekwencja na nabożeństwach w kościołach, katedrach i innych świątyniach. Daje się to zauważyć zwłaszcza w krajach należących do tak zwanego chrześcijaństwa. Stale natomiast wzrasta liczba niedowiarków, sceptyków, agnostyków, ateistów i osób wrogo usposobionych do religii. Żadne wysiłki podejmowane w ramach akcji przebudzenia religijnego nie poprawią tego stanu rzeczy. Odnosi się to w każdym razie do ogółu rzesz ludzkich, czyli do tak zwanych mas.

 2. Która „rzesza” interesuje nas w związku z widzeniem, jakie oglądał sędziwy wygnaniec na wyspie Patmos?

² Nas jednak interesuje szczególnego rodzaju rzesza, mianowicie „wielka rzesza”, którą zobaczył pewien sędziwy człowiek zesłany przez władze cesarstwa rzymskiego na wyspę Patmos. Opisał on najpierw wizję, w której oglądał 144 000 Izraelitów duchowych, a następnie kontynuuje: „Potem ujrzałem rzeszę wielką, której nikt zliczyć nie zdołał, ze wszystkich narodów i pokoleń, ludów i języków. Stali przed tronem i przed Barankiem przyodziani w białe szaty, a w rękach swych mieli palmy. Wołali głosem donośnym: ‛Zbawienie od Boga naszego, który zasiada na tronie, oraz od Baranka!’” (Obj. [Apok.] 7:9, 10, Kowalski).

 3. Dlaczego członkowie „wielkiej rzeszy” stoją, odziani będąc w odpowiednie szaty? Dlaczego wielu jest zdania, że są w niebie?

³ Jakże zaszczytne miejsce według powyższego opisu zajmuje ta „wielka rzesza” i jak dostojnie wygląda! Nawet w dzisiejszych czasach przyjęto stać w obecności monarchy, kiedy ten siedzi na tronie. Tymczasem o należących do „wielkiej rzeszy” powiedziano, że stoją przed tronem samego Boga. Ubrani także są odpowiednio do okoliczności — w nieskazitelnie białe szaty. Czy zebrani są w szczerym polu? Nie, ponieważ w Księdze Objawienia 7:15 powiedziano, że „dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę w jego świątyni [w pierwotnym tekście greckim: naosʹ]”. Czy to ma znaczyć, że członkowie „wielkiej rzeszy” pójdą w końcu do nieba, gdzie znajduje się Bóg, któremu przypisują swe „zbawienie”? Na ogół w tym wypadku pada odpowiedź twierdząca. Dlaczego? Powiedziano bowiem, że są „w jego świątyni” (Przekład Nowego Świata, Nowy Przekład, Biblia Tysiąclecia), „w przybytku jego” (Nowy Testament wydany staraniem ZKE), „w jego sanktuarium” (Rotherham), gdzie pełnią dla Niego publicznie „świętą służbę”.

 4. Wokół jakiego greckiego słowa narosła kwestia? W jakim kontekście użyto go w Ewangelii według Jana 2:19-21?

⁴ Czy jednak ten pogląd daje się pogodzić ze wszystkimi innymi szczegółami wyłuszczonymi w Objawieniu, ostatniej księdze Biblii? Czy ci, co zaliczają siebie do „wielkiej rzeszy”, która się teraz kształtuje, oczekują na pójście do nieba i zostanie stworzeniami duchowymi na wzór aniołów? Czy w ogóle chcą iść do nieba? Jeżeli ich zapytasz, czytelniku, usłyszysz odpowiedź negatywną, ponieważ nie uważają siebie za zrodzonych z ducha Bożego, co jest warunkiem żywienia takiej niebiańskiej nadziei. Kwestia obraca się wokół określenia z greckiego oryginału, które bywa tłumaczone różnie, między innymi na „przybytek”, „świątynię”, „kościół” lub „sanktuarium”. Słowo to, naosʹ, występuje na przykład w biblijnym sprawozdaniu ukazującym, jak Jezus Chrystus wypędził ze świątyni Heroda kupców i tych, którzy tam wymieniali pieniądze. Czytamy: „Odpowiedział Jezus i rzekł im: rozwalcie ten przybytek [naosʹ], a w trzech dniach wystawię go. Rzekli tedy Żydzi: czterdzieści i sześć lat budowano ten przybytek [naosʹ], a ty w trzech dniach wystawisz go? Ale on mówił o przybytku [naosʹ] ciała swego” (Jana 2:19-21, NT; zobacz również przekład ks. Prokulskiego). Biblia jeruzalemska używa w tym miejscu słowa „sanktuarium”. Co ówcześni Żydzi rozumieli przez to pojęcie?

 5. (a) Jakiego budynku nie mogli mieć na myśli Żydzi mówiąc, że wzniesienie go wymagało 46 lat? (b) Do czego musi się odnosić słowo naosʹ użyte w Księdze Izajasza 66:6 według greckiej Septuaginty?

⁵ Z pewnością nie chodziło tu o centralny gmach świątyni, który składał się z przedsionka oraz Miejsca Świętego i Miejsca Najświętszego. Mieli raczej na myśli cały teren świątynny, łącznie z dziedzińcami; właśnie na jednym z nich prowadzili swoje interesy bankierzy i kupcy. Rzymianie w roku 70 n.e. obrócili w gruzy wszystkie zabudowania świątyni Heroda. W przeciwieństwie do poprzedniej świątyni Salomona, którą zburzono w roku 607 p.n.e., świątyni Herodowej nigdy już nie odbudowano. Na temat świątyni jeruzalemskiej czytamy w Księdze Izajasza 66:6 następujące prorocze słowa: „Słuchaj! Wrzawa z miasta! Słuchaj! Wrzawa z świątyni [w greckiej Septuagincie: naosʹ]! Słuchaj! To Pan oddaje swoim nieprzyjaciołom należną im zapłatę” (Nowy Przekład). Jest zupełnie oczywiste, że świątynia, przybytek, czyli naosʹ, nie oznaczają wyłącznie wnętrza sanktuarium, lecz cały obszar świątynny wraz z pomocniczymi zabudowaniami.

 6. Jakie fałszywe świadectwo złożyli Żydzi w nocy paschalnej roku 33 n.e. o Jezusie i naosʹ z Jeruzalem?

⁶ W noc paschalną z dnia 14 miesiąca Nisan roku 33 n.e. pewni Żydzi złożyli świadectwo przed naczelnymi kapłanami i Sanhedrynem, ale jeśli dożyli oni roku 70 n.e., to sami się przekonali, jak fałszywe były ich zeznania obciążające Jezusa Chrystusa tamtej fatalnej nocy. Oto słowa ich oskarżenia: „Myśmy słyszeli go, jak mówił: Ja zburzę tę świątynię [naosʹ], wzniesioną rękami ludzkimi, a w trzy dni zbuduję inną, wzniesioną nie rękami ludzkimi” (Marka 14:58, NP). Nawet okoliczność, że uśmiercili Jezusa, nie uchroniła ich świątyni od całkowitego zburzenia w roku 70 n.e.

 7. (a) Jakimi słowami Żydzi naigrawali się z Jezusa na Golgocie? (b) Gdzie zdrajca Judasz w końcu porzucił otrzymaną łapówkę?

⁷ Nieco później tego samego dnia, gdy wrogo usposobieni Żydzi oglądali Jezusa wiszącego na palu pod murami Jeruzalem, mogli uważać, iż dało się udaremnić spełnienie tego, co mylnie wywnioskowano z jego wypowiedzi. „A ci, którzy przechodzili mimo, bluźnili mu, kiwali głowami swymi, i mówili: Ty, który rozwalasz świątynię [naosʹ] i w trzy dni ją odbudowujesz, ratuj siebie samego, jeśli jesteś Synem Bożym, i zstąp z krzyża [z pala, NW]” (Mat. 27:39, 40; Marka 15:29, 30, NP). Zanim jeszcze Jezus został przybity do pala, ten uczeń, który go wydał w ręce krwiożerczych wrogów za 30 srebrników, usiłował się rozgrzeszyć. Chodzi o Judasza Iskariota, jednego z 12 apostołów. Chciał zwrócić łapówkę, ale ludzie, którzy mu dali te pieniądze, odmówili przyjęcia ich z powrotem. Co uczynił zdrajca, skoro nie mógł w ten sposób uwolnić się od poczucia winy? W Ewangelii według Mateusza 27:5 czytamy: „Rzuciwszy tedy srebrniki do przybytku [naosʹ], oddalił się, a potem poszedł i powiesił się” (Romaniuk; BT). A dlaczego tłumacze innych współczesnych przekładów biblijnych oddają grecki wyraz naosʹ słowem „świątynia”?

 8. Dlaczego wielu tłumaczy Biblii stosuje w tym miejscu słowo „świątynia” zamiast „przybytek”?

⁸ Widocznie dlatego, że uznali, iż grecki wyraz użyty w tym wersecie nie oznacza wnętrza przybytku z przedsionkiem, Miejscem Świętym oraz Miejscem Najświętszym, do którego w Dniu Przebłagania arcykapłan przynosił krew składanych ofiar. Określa raczej świątynię z wszystkimi jej dziedzińcami.

 9. (a) Czy więc „wielka rzesza” musi przebywać w niebie, aby służyć Bogu w Jego naosʹ? (b) Czy naosʹ może mieć także ograniczone znaczenie, jeśli wziąć pod uwagę słowa z Księgi Objawienia 3:12?

⁹ Zatem można powiedzieć, że członkowie „wielkiej rzeszy” znajdują się w „świątyni” (czyli: naosʹ) Bożej, mimo iż nie są w niebie jako duchowe stworzenia wraz ze 144 000 duchowych Izraelitów, którzy tworzą „małe stadko” Boga (Obj. 7:1-9, 15; Łuk. 12:32). Naosʹ może też mieć węższe znaczenie, gdyż Jezus Chrystus skierował do wczesnochrześcijańskiego zboru w Filadelfii na Bliskim Wschodzie następujące słowa: „Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni [naosʹ] Boga mojego i już z niej nie wyjdzie, wypiszę na nim imię Boga mojego, i nazwę miasta Boga mojego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego, i moje nowe imię” (Obj. 3:12, NP).

10. Dlaczego z Objawienia 7:9-17 wynika, że „wielka rzesza” nie należy do zgromadzonych w węziej pojmowanym naosʹ?

¹⁰ W Księdze Objawienia 7:9-17 nie ma mowy ani o tym, by „wielka rzesza” była opatrzona takim napisem, ani o tym, by stanowiła „filar” świątyni Bożej. Na symboliczne „filary” wybrano jedynie 144 000 duchowych Izraelitów, wymienionych według 12 szczepów.

11, 12. (a) Czym się różni od „wielkiej rzeszy” ograniczona liczebnie klasa duchowych Izraelitów, jeśli chodzi o pewne imiona i nazwę? (b) Dlaczego zgodnie z Objawieniem 14:1-5 nazwa miasta zstępującego od Boga jest stosowna dla 144 000?

¹¹ Członkowie tej ograniczonej liczebnie klasy duchowych Izraelitów — w przeciwieństwie do niezliczonej „wielkiej rzeszy” — mają na sobie wypisane imię Jezusa oraz imię jego Ojca. Noszą także nazwę miasta Bożego, Nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga. Podobnie jak góra Syjon była ściśle związana ze starożytnym Jeruzalem, tak i duchowy Syjon kojarzy się z nowym, niebiańskim Jeruzalem. Harmonizuje z tym druga wizja 144 000 duchowych Izraelitów, którą apostoł Jan opisał w następujący sposób:

¹² „Oto Baranek [Jezus Chrystus] stojący na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających jego imię oraz imię jego Ojca wypisane na czołach. (...) I śpiewają jak gdyby nową pieśń przed tronem (...), a nikt nie potrafił opanować tej pieśni, tylko sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (...) Ci zostali wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka” (Obj. 14:1-5).

13. (a) Czy członkowie „wielkiej rzeszy” stoją na niebiańskiej górze Syjon, tak jak 144 000? (b) Czy są „wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka”?

¹³ Czy te obrazowo opisane szczegóły pasują również do międzynarodowej „wielkiej rzeszy” przedstawionej w Objawieniu 7:9-17? Nie, nigdzie bowiem nie jest powiedziane, jakoby jej członkowie stali na niebiańskiej górze Syjon (Hebr. 12:22). Nie należą do pierwszych śpiewaków „nowej pieśni”. Nie napisano o nich, iż są „wykupieni z ziemi”, „wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka”. Dlatego też członkowie „wielkiej rzeszy” spodziewają się pozostawać wiecznie na ziemi i brać udział w przekształceniu jej w raj. Nie wchodzą w skład grona 144 000 „wykupionych”, które zaczęło się wyłaniać począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. W owym dniu żydowski arcykapłan składał w świątyni jeruzalemskiej ofiarę z „pierwocin” zbiorów pszenicy. W tym samym czasie Większy Arcykapłan, Jezus Chrystus, przekazał w niebie Bogu wartość okupu złożonego przez przelanie swej krwi; Bóg ze swej strony posłużył się nim, aby za jego pośrednictwem wylać ducha świętego na 120 oczekujących uczniów, a później jeszcze na około 3000 Żydów i żydowskich prozelitów, którzy okazali skruchę oraz dali się w tym dniu ochrzcić (Dzieje Apostolskie, rozdział 2; Joela 3:1, 2, NP; Hebr. 4:15, 16).

ZNAK ODRÓŻNIAJĄCY: „PIECZĘĆ BOGA ŻYWEGO”

14. Dlaczego „pieczęć” odróżnia 144 000 pomazańców od „wielkiej rzeszy”, mimo że obie grupy znajdują się w stanie zbawienia?

¹⁴ Wymienione 144 000 „wykupionych” różnią się od odzianych w białe szaty członków „wielkiej rzeszy” szczegółem godnym uwagi, mianowicie tak zwaną „pieczęcią Boga żywego”. W rozdziale 7 Księgi Objawienia, gdzie mowa jest zarówno o 144 000 duchowych Izraelitów, jak i o „wielkiej rzeszy”, powiedziano tylko o grupie 144 000, że są naznaczeni „na swych czołach” tą „pieczęcią” jako „niewolnicy naszego Boga”. Wynika stąd, iż Bóg z góry przewidział także różnicę w ostatecznych przydziałach miejsc, to znaczy niebo lub ziemię. Faktu tego nie zmienia nawet okoliczność, że wszyscy są wprowadzeni w stan zbawienia, ponieważ „wielka rzesza”, jak 144 000, uznaje Jezusa Chrystusa za ‛Baranka Bożego, który usuwa grzech świata’ (Jana 1:29, 36; 1 Jana 2:1, 2). W ten sposób wchodzący w skład „wielkiej rzeszy” istotnie „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka” (Obj. 7:9, 14). Upoważnia ich to do wielbienia Jehowy w Jego duchowej świątyni, której pierwowzorem albo inaczej zapowiedzią była całość zabudowań świątyni w starożytnym Jeruzalem (Jana 4:21-24).

15. Jakie wołanie o ochronę rozlegnie się w najbliższej przyszłości? Jaka nawałnica jest ciągle jeszcze powstrzymywana i dlaczego?

¹⁵ Szybko zbliża się czas, kiedy do przypominających góry, mocno w społeczeństwie osadzonych organizacji ogół ludzi zwróci się jak gdyby z prośbą: „Padnijcie na nas i ukryjcie nas przed obliczem siedzącego na tronie oraz przed oburzeniem Baranka, ponieważ nadszedł wielki dzień ich oburzenia, a któż zdoła się ostać?” (Obj. 6:16, 17). Wkrótce rozpęta się straszna zawierucha. Wskazuje na to wizja, którą Jan opisał słowami: „Potem widziałem [tzn. apostoł Jan] czterech aniołów stojących na czterech krańcach ziemi, powstrzymujących cztery wiatry ziemi, aby nie wiał wiatr na ziemię ani na morze, ani na żadne drzewo. Widziałem też innego anioła [piątego] wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: „Nie wyrządźcie szkody ani ziemi, ani morzu, ani drzewom, dopóki nie opatrzymy pieczęcią sług [niewolników, NW] Boga naszego na czołach ich” (Obj. 7:1-4, NP).

16. Dzięki czemu „wielka rzesza”, chociaż nie opieczętowana, nie dozna szkody podczas zawieruchy rozpętanej gniewem Baranka?

¹⁶ Nigdzie nie wspomniano, jakoby ktoś z „wielkiej rzeszy” został opatrzony „pieczęcią Boga żywego”. Pieczętowane są jedynie 144 000 „niewolników naszego Boga”. Jak to zatem możliwe, by nikt z członków „wielkiej rzeszy” nie doznał szkody podczas tego gwałtownego huraganu, który zerwie się wskutek puszczenia „czterech wiatrów” z czterech stron ziemi? I dlaczego nieopieczętowane osoby należące do „wielkiej rzeszy” nie odczują na sobie „oburzenia Baranka”, gdy zakończone będzie pieczętowanie 144 000? Stanie się to dzięki temu, że „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka” (Obj. 7:14). Korzystają obecnie z dobrodziejstw złożonej przez niego ofiary okupu i starają się oczyścić z grzechów za pomocą jego krwi, posiadającej moc zmazywania win. Nie szukają ochrony w zasiedziałych, imponujących instytucjach, których twórcami byli śmiertelni ludzie, lecz u Jehowy Boga i Jego przyrównanego do Baranka Syna, Jezusa Chrystusa. Dlatego wołają z docenianiem: „Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi” (Obj. 7:9, 10).

17. Kogo „wielka rzesza” lojalnie popiera w kwestii zwierzchnictwa nad wszechświatem? Gdzie pełni świętą służbę i dla kogo?

¹⁷ Członkowie „wielkiej rzeszy” trwają wiernie po stronie Królestwa Jehowy pod zarządem Baranka, Chrystusa; nie zachwieją się w lojalności aż do rozstrzygnięcia najważniejszej kwestii spornej, dotyczącej zwierzchnictwa nad wszechświatem. „Dlatego są przed tronem Boga; dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę [w tekście greckim występuje czasownik: latreuʹein] w jego świątyni [naosʹ]” (Obj. 7:15). Towarzyszą tam ocalałemu jeszcze ostatkowi ze 144 000 opieczętowanych „niewolników naszego Boga”.

„Z WIELKIEGO UCISKU”

18. Skąd wyjdzie „wielka rzesza”? Jakie powstaje w związku z tym pytanie?

¹⁸ Pojęcie „zbawienia”, którego dostąpi „wielka rzesza”, obejmuje także przeżycie tego, o czym przepowiedziano w Księdze Objawienia 7:14: „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku; wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”. Niektóre przekłady, idące bardziej dosłownie za tekstem greckim, podają w tym miejscu: „Z ucisku wielkiego” (Biblia gdańska; Kingdom Interlinear Translation). Jak właściwie rozumieć to pojęcie „wielki ucisk”? W innych wydaniach Biblii zamiast wyrazu „ucisk” spotyka się słowa: „udręka”,a „niedola”b, „prześladowanie”,c „uciemiężenie”.d Jednakże większość przekładów używa określenia „ucisk”.

19, 20. (a) Jakie jest znaczenie łacińskiego słowa, z którego wywodzi się angielski wyraz tłumaczony też na „ucisk”? (b) Co o tym słowie, użytym w Objawieniu 7:14, mówi komentarz Robertsona? Jak zastosowano to określenie w proroctwie Jezusa?

¹⁹ Greckim słowem tak różnie tłumaczonym jest thlipʹsis. Wskazuje ono na przykre przeżycie. Angielski wyraz tribulation, użyty w Przekładzie Nowego Świata, pochodzi z łacińskiego tribulum, które się kojarzy z młóceniem, bo oznacza „urządzenie przeciągane po zbożu dla wydobycia ziarna”.

²⁰ Na temat wyrażenia „wielki ucisk” z Objawienia 7:14 znajdujemy w dziele Word Pictures in the New Testament Robertsona (tom VI, strony 352, 353) następujące wyjaśnienie: „Zapewne przewidywany jest tutaj jakiś wielki kryzys (Mat. 13:19 i nast.; 24:21; Marka 13:19), chociaż może też chodzić o cały ciąg wydarzeń prowadzących do sądu ostatecznego”. Słowa z Ewangelii według Mateusza 24:21 odnosiły się w pierwszej kolejności do zburzenia starożytnego Jeruzalem w roku 70 n.e.; brzmią one: „Wtedy będzie wielki ucisk [thlipʹsis], jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy”. A w Ewangelii według Marka 13:19 czytamy: „Albowiem dni owe będą czasem ucisku [thlipʹsis], jakiego nie było od początku stworzenia Bożego aż dotąd i nigdy nie będzie” (BT). Ucisk ten zapowiedziano jako część „znaku”, który miał się pojawić, „gdy to wszystko będzie zmierzać ku zakończeniu” (Marka 13:4). „To wszystko” miało również obejmować dokończenie pieczętowania 144 000 duchowych Izraelitów (Obj. 7:1-8).

21. Jakiego greckiego wyrazu użyto w „Septuagincie” przy tłumaczeniu Daniela 12:1? Kto to jest Michał?

²¹ Septuaginta, dawny grecki przekład Pism Hebrajskich, posłużyła się słowem thlipʹsis w księdze Daniela 12:1, gdzie mowa jest o tym samym wydarzeniu. Czytamy tam: „A wtedy powstanie Michał, wielki książę, który jest nad dziećmi twego ludu, i nadejdzie czas ucisku [thlipʹsis] — takiego ucisku [thlipʹsis], jakiego dotąd nie było, odkąd na ziemi istniał choćby jeden naród” (The Septuagint Bible w tłumaczeniu Charlesa Thomsona; The Septuagint Version opublikowana przez wydawnictwo Samuel Bagster and Sons Limited). W Objawieniu 12:7 Michał utożsamiony jest z wyniesionym do chwały Jezusem Chrystusem.

22. Czy „ucisk” wyraża niezadowolenie Boże z „wielkiej rzeszy”? Co oznacza ukazanie jej jako wychodzącej z „ucisku”?

²² Z całego powyższego wyjaśnienia wynika jasno, że „wielki ucisk” nie jest wyrazem niezadowolenia Boga z „wielkiej rzeszy” ani tym bardziej Jego oburzenia na nią, nie ma też na celu skarcenia jej i oczyszczenia od powiązań z obecnym niegodziwym systemem rzeczy. Przepowiedziany „wielki ucisk” będzie raczej udręką dla świata i tak skazanego na zagładę, ostatecznym jego pognębieniem. Chodzi tu o tę symboliczną zawieruchę, którą powstrzymują czterej aniołowie na czterech krańcach ziemi do chwili opieczętowania reszty spośród grona 144 000 duchowych Izraelitów jako „wykupionych” na własność Jehowy i stających się tym sposobem wieczystymi „niewolnikami naszego Boga”. Wzmianka o wyjściu z „wielkiego ucisku” wskazuje, że „wielka rzesza” go przeżyje.

23. Co nowego zapoczątkuje ocalała „wielka rzesza”? Jakie otwierają się przed nią widoki?

²³ Członkowie ocalałej „wielkiej rzeszy” będą wtedy mieli wspaniały przywilej ‛pełnienia dla Boga świętej służby dniem i nocą w Jego świątyni’, a ściśle biorąc na ziemskich dziedzińcach rozległego kompleksu świątynnego. Mając nad sobą ustanowione „nowe niebiosa”, staną się zaczątkiem „ziemi nowej”, w której na zawsze zamieszka sprawiedliwość (2 Piotra 3:13). Na oczyszczonej ziemi zakwitnie nowy raj. Nie będzie tam już nikogo takiego jak Diabeł, który by próbował ich kusić do powrotu ku niesprawiedliwości w jakiejkolwiek formie. Doprawdy cudowne perspektywy rysują się przed „wielką rzeszą”, która przeżyje „wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, Har-Magedon! (Obj. 16:13-16).

[Przypisy]

[Ramka na stronie 3]

Greckie słowo naosʹ odnosi się często do wnętrza przybytku, przedstawiającego samo niebo;

ALE określa także:

● cały kompleks zabudowań świątynnych (naosʹ), których wzniesienie trwało 46 lat,

● całą świątynię (naosʹ) zburzoną z wyroku Bożego,

● zewnętrzny dziedziniec świątyni (naosʹ), gdzie Judasz porzucił 30 srebrników.

STĄD wynika logiczny wniosek,

● że „wielka rzesza” służy Bogu na ziemskim dziedzińcu duchowej świątyni.

[Ramka na stronie 6]

Jedynie 144 000 pomazańców:

● są filarami w świątyni Bożej,

● tworzą „małe stadko” o ustalonej liczbie członków,

● noszą na sobie imię Ojca oraz Baranka i nazwę Nowego Jeruzalem,

● stoją na niebiańskiej górze Syjon,

● „wykupieni [są] z ziemi (...) spośród ludzkości”,

● należą do „pierwocin dla Boga i Baranka”,

● są poznaczeni „pieczęcią Boga żywego”.

[Ramka na stronie 7]

Przywileje „wielkiej rzeszy” to:

● możność wycofania się ze skazanych na zagładę organizacji ludzkich,

● dostąpienie zbawienia dzięki okupowi złożonemu przez Baranka,

● stanie przed tronem Bożym na pozycji uznanej przez Niego,

● pełnienie dla Boga świętej służby w Jego duchowej świątyni,

● przeżycie końcowego „ucisku”, który pogrąży ten skazany świat,

● utworzenie trzonu czystego społeczeństwa „nowej ziemi”,

● wieczne życie na rajskiej ziemi.

[Ilustracje na stronie 5]

Świątynia Jehowy

WEWNĘTRZNE SANKTUARIUM

OŁTARZ I USŁUGUJĄCY PRZY NIM KAPŁANI

„WIELKA RZESZA” Z GAŁĄZKAMI PALMOWYMI