Żaden z ich królów ani władców nie może się z Nim równać. — Jer. 10:7; Apok. 15:3.

20. Jaka reakcja narodów wymaga od klasy Jeremiasza odwagi przy spełnianiu zlecenia otrzymanego od Boga?

²⁰ Wywiązanie się z otrzymanego zadania wymaga od klasy Jeremiasza odwagi, ponieważ jej orędzie nie cieszy się na świecie popularnością. Podobnie jak Jeremiasz z czasów starożytnych muszą ogłaszać zagładę wszystkich narodów świata (Jer. 25:15-30). Nie mogą zatem podzielać fanatycznego patriotyzmu tych skazanych na zgubę narodów. Nie wolno im przesiąknąć nacjonalistycznym duchem obecnych czasów. Dzisiejsi królowie i władcy uważają orędzie klasy Jeremiasza za nielojalne, wywrotowe, szkodliwie oddziałujące na morale poddanych i osłabiające siły obronne ich krajów. Dlatego odgrażają się tym głosicielom proroczego orędzia Jehowy, wystosowanego do współczesnego świata. W wielu wypadkach popierają groźby represjami zwróconymi przeciw klasie Jeremiasza i różnego rodzaju karami, mającymi na celu jej zastraszenie. W tej sytuacji koniecznie trzeba za przykładem Jeremiasza bardziej niż ludzi słuchać Jehowy, „Króla narodów”. Tak właśnie postąpili w I wieku apostołowie Chrystusa. — Dzieje 4:19, 20; 5:29.

„Nie zdołają cię zwyciężyć”

 1, 2. Dlaczego w obecnym „czasie końca” klasa Jeremiasza nie może pozwolić sobie na zmarnowanie żadnej chwili?

ROK 1919, w którym po zakończeniu pierwszej wojny światowej zawarto wersalski traktat pokojowy, stanowił punkt zwrotny również dla członków namaszczonej klasy Jeremiasza. Podjęli orędzie Jehowy, które niedwuznacznymi słowami Biblii mówi o zagładzie tego systemu rzeczy w nadchodzącej wojnie Bożej na polach Har-Magedonu. — Apok. 16:13-16.

² Z pewnością teraz, gdy od roku 1919 minęło ponad 58 lat, nie ma chwili do stracenia. Jeremiaszowi przyznano ustalony okres czterdziestu lat na obwieszczanie nadciągającego spustoszenia Jeruzalem. Jego współczesny odpowiednik podobnie ma tylko ograniczony czas. Wszystko przemawia za tym, byśmy zachowali czujność. Chociaż minęło tyle lat, odkąd Jehowa poruczył klasie Jeremiasza jej misję, nie spuszcza On z oczu swego zamierzenia, zwłaszcza w odniesieniu do „czasu końca”, w którym się znalazły narody (Dan. 12:4, BT, wyd. I). Stale czuwa nad tym, co postanowił uczynić, gdy będzie mijał „czas końca”. Zapewniają o tym słowa z Księgi Jeremiasza 1:11, 12:

 3, 4. Jak Jehowa unaocznił Jeremiaszowi własną czujność co do swego zamierzenia? Jakie pytanie słusznie sobie teraz zadajemy?

³ „Jahwe zwrócił się do mnie ze słowami: — Co widzisz, Jeremiaszu? Odpowiedziałem: — Widzę gałązkę migdałowca-czujki [po hebrajsku szaked]. A Jahwe mi odrzekł: — Dobrze widziałeś, albowiem Ja czuwam [szoked] nad słowem moim, aby je wypełnić”. — Poz.

⁴ Kto zatem z nas żyjących dzisiaj — bez względu na to, czy należy do namaszczonej klasy Jeremiasza, czy też do tych, którzy ją aktywnie popierają — odważy się na zarzucenie osobistej czujności? Postąpimy mądrze, raczej naśladując samego Jehowę. Dla zilustrowania własnej czujności ukazał Jeremiaszowi w wizji „gałązkę migdałowca”. Prorok wiedział, że słowo określające drzewo migdałowe (hebrajskie szaked) znaczy tyle, co „czuwające”. Drzewo to na wiosnę pierwsze budzi się do życia i zakwita. Jehowa przypomina „gałązkę