Wolność znaleziona pośród widzialnej społeczności ludu Jehowy

„Postanowię nad nimi pasterzy, którzy by je paśli, aby się więcej nie lękały.” — Jer. 23:4.

 1, 2. Jakie jest zamierzenie Jehowy w stosunku do człowieka na ziemi?

JAKĄ wartość przedstawiałaby dla ciebie zaofiarowana Ci w prezencie możliwość odbycia podróży dookoła świata, gdybyś był obłożnie chory? Jak mógłbyś się radować z posiadania najnowszego modelu telewizora do odbierania obrazów kolorowych, jeślibyś utracił wzrok? Jaką korzyść przedstawiałby wobec tego dla ciebie dar Boży, polegający na udzieleniu ci życia wiecznego na ziemi, jeśliby nadal miały tu panować obecne nieszczęsne, wprost przerażające warunki?

² Bóg postanowił wyzwolić człowieka, aby żył wiecznie na ziemi; zamierzenie to jasno wyłuszczone jest w księdze Psalmów, gdzie czytamy: „Sprawiedliwi odziedziczą ziemię i będą w niej mieszkali na wieki.” (Ps. 37:29) Prorok Izajasz ze swej strony potwierdził pochodzenie tej obietnicy od Boga, gdyż napisał o Jehowie, że jest to „ten Bóg, który utworzył ziemię i uczynił ją, który ją utwierdził; nie na próżno stworzył ją, na mieszkanie utworzył ją”. (Izaj. 45:18) Czy dziwi cię fakt, że Bóg postanowił, aby człowiek zamieszkał na ziemi już na zawsze? Nie powinien cię dziwić, jeśli znasz „Modlitwę Pańską”, bo przecież o to właśnie wciąż prosisz w niej, gdy się modlisz: „Bądź wola twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.” — Mat. 6:10.

 3. Jak Jehowa ulży człowiekowi pod względem warunków życia?

³ A co należy powiedzieć o beznadziejnych, napawających trwogą stosunkach panujących na ziemi, które postawiłyby dobrodziejstwo bezkresnego życia pod znakiem zapytania? Otóż gdy wypowiadasz słowa: „Przyjdź Królestwo twoje”, modlisz się zarazem o uwolnienie od tych warunków. Jak to? Ponieważ zgodnie z przepowiednią proroka Daniela „za dni tych królów wzbudzi Bóg niebieski królestwo, które na wieki zepsute nie będzie, a królestwo to na inny naród nie spadnie, ale ono połamie i koniec uczyni tym wszystkim królestwom, a samo stać będzie na wieki”. (Dan. 2:44) Dostojny Król tego wiecznotrwałego królestwa objawił swemu apostołowi Janowi, co nastąpi potem: „Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie, ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły.” — Obj. 21:3, 4.

ZORGANIZOWANIE REGUŁĄ WE WSZECHŚWIECIE

 4. (a) Co wyjawiają odnośnie do Królestwa Bożego cytaty z proroctw: Jeremiasza 23:4 oraz Izajasza 32:1? (b) Kiedy w myśl tekstu Izajasza 32:2 rozpocząć się miał sprawiedliwy zarząd z ramienia Królestwa Bożego?

⁴ Czy te obietnice Boże nie nadają Jego Królestwu cech konkretnej rzeczywistości? Oznaczają one przecież, że Bóg uczyni swe Królestwo pod władzą Chrystusa tak samo realnym w funkcjach rządowych, jak to się obecnie dzieje w wypadku aktualnych rządów ludzkich. Z tychże obietnic Bożych wynika też konieczność poczynienia kroków umożliwiających zarządzanie owym Królestwem oraz dopilnowanie, aby jego prawa były odpowiednio wprowadzane w życie. Prorok Jeremiasz wyjaśnił, że takie jest zamierzenie Jehowy, który powiada: „Postanowię nad nimi pasterzy, którzy by je paśli, aby się więcej nie lękały.” (Jer. 23:4) Izajasz poświadczył korzyści płynące z tego postanowienia, mówiąc: „Oto król będzie panował w sprawiedliwości, a książęta rządzić będą zgodnie z prawem.” (Izaj. 32:1, BT) Ale to proroctwo Izajasza wyjawia jeszcze coś więcej, mianowicie, że rządy sprawiedliwości Bożej rozpoczną się, zanim Bóg usunie teraźniejszy system rzeczy. Proroctwo bowiem powiada dalej: „Każdy będzie jakby osłoną przed wichrem i schronieniem przed ulewą, jak strumienie wody na suchym stepie, jak cień olbrzymiej skały na spieczonej ziemi.” (Izaj. 32:2, BT) wszystko to wskazuje wyraźnie na dobrze uporządkowany zespół ludzi, na jednomyślny, skoncentrowany wysiłek zmierzający do urzeczywistnienia określonych celów. A to oznacza zorganizowanie.

 5. Dlaczego niektórzy wysuwają zastrzeżenia co do zorganizowania, ale z jakiego względu takie rozumowanie jest krótkowzroczne?

⁵ Niemniej jednak są ludzie, którym się wydaje, że podporządkowanie się regulaminowi lub przepisom jakiejś organizacji stanowiłoby ograniczenie ich indywidualności. Innych podobne rozumowanie doprowadza do przekonania, że Bóg zajmuje się nimi osobiście, udzielając im odpowiedniego zrozumienia Biblii. Tymczasem okazuje się, że duchowe prawa Boże są tak samo niezbędnym czynnikiem naszego dobrego samopoczucia, jak prawa fizyczne; a kto spośród owych indywidualistów odmówiłby dostosowania się do Boskich praw dotyczących, załóżmy, konieczności jedzenia i picia, uzasadniając to obawą przed utratą swej osobowości? Ludzie niekiedy ogłaszają strajki głodowe jako protest przeciw złu społecznemu lub politycznemu, lecz nie potrafią się wyzwolić od zasadniczej potrzeby spożywania pokarmów. Co więcej, te potrzeby fizyczne oraz prawa nimi rządzące obowiązują powszechnie i wszystkich. Nie jesteśmy do tego stopnia niezależni, aby sobie dowolnie decydować, czy się im podporządkujemy.

 6. Dlaczego konieczne jest zorganizowanie ludzi w sposób teokratyczny, i co podkreśla tę potrzebę?

⁶ Dlaczego w takim razie rozsądne miałoby być przeświadczenie, że prawa duchowe nie mają tak samo jednolitego zastosowania do wszystkich? Prawo, porządek i zorganizowanie są nawet znacznie bardziej istotne dla żywych, myślących stworzeń niż dla nieożywionych, nie będących duszami, czyli martwych ciał natury. Rośliny rosną, a gwiazdy krążą po swych orbitach, nie mając żadnego wyboru. Rządzą nimi Boskie prawa przyrody i nie mają możności im się przeciwstawić. W wyniku tego wszechświat, złożony z takich ciał, jest w całej swej rozciągłości uporządkowany i zharmonizowany. Natomiast człowiek jest obdarzony wolną wolą i może obierać taki czy inny sposób postępowania, zależnie od własnego mniemania. Gdyby jednak wszyscy kierowali się tylko wolną wolą, powstałaby niesłychana anarchia. Tak więc mówienie, że nie potrzeba nam zorganizowania albo że Bóg prowadzi każdą jednostkę z osobna, równa się zaprzeczaniu porządkowi panującemu we wszechświecie, opartemu na współzależności, oraz negowaniu powszechnie obowiązującego postanowienia Jehowy co do zaspokajania naszych potrzeb fizycznych. W gruncie rzeczy już sam fakt posiadania wolnej woli powinien nam pomóc do uświadomienia sobie konieczności zorganizowania, istnienia organizacji teokratycznej, to znaczy od góry do dołu rządzonej przez Boga.

BIBLIA KSIĘGĄ ORGANIZACYJNĄ

 7. Z czego widać, że Jehowa traktował naród izraelski jako organizację teokratyczną?

⁷ Sama Biblia jest Księgą o charakterze organizacyjnym. Już pierwsze słowa napisane palcem Bożym, to znaczy Dziesięcioro Przykazań, stanowić miały podstawę do teokratycznego zarządzania narodem złożonym z potomków Jakuba, czyli Izraela, z których za pośrednictwem Mojżesza utworzony został naród wybrany. (2 Mojż. 19:3-8; 31:18) Potomstwo Izraela zepchnięto w Egipcie do roli niewolników. Mojżesz uwolnił się był spod jarzma egipskiego, uchodząc do kraju Madianitów, gdzie spędził czterdzieści lat. Niemniej jednak Jehowa rozkazał mu, aby powrócił do Egiptu celem reprezentowania Izraelitów, potraktowanych wspólnie jako jednolita grupa ludzi. Następnie Jehowa wydał dla nich wszystkich ogólne rozporządzenie i każdy, kto chciał skorzystać z przewidzianych w nim dobrodziejstw, musiał postąpić ściśle według tych wskazań. Wszyscy musieli zgodnie z poleceniem wybrać sobie odpowiednie zwierzę, samca rocznego z owiec albo z kóz, i pokropić jego krwią podwoje drzwi swych domów. Następnie trzeba było rodzinami upiec i zjeść jego mięso, po czym około północy jak jeden mąż opuścić Egipt w zorganizowanym szyku, słuchając ogólnych instrukcji i wspólnie dostępując wyzwolenia. (2 Mojż. 12:1-13, 21-39) Kiedy Jehowa doprowadził ich wszystkich do góry Synaj na pustyni, dał im swoje Prawo i w ten sposób zorganizował ich w naród teokratyczny.

 8. W jakiej mierze wskazówki zawarte w Pismach Hebrajskich dotyczą teraz chrześcijan?

⁸ Całe Prawo, czyli Tora, którą spisał Mojżesz w natchnieniu od Jehowy, przeznaczona była dla tej teokratycznej organizacji Izraela. To samo można powiedzieć o wszystkich innych księgach, składających się obecnie na Pisma Hebrajskie czyli „Stary Testament”, jak je się niekiedy określa. A ponad piętnaście stuleci później Paweł, sam będący Izraelitą i apostołem Jezusa Chrystusa, napisał w sprawie tych ksiąg, które stanowią trzy czwarte naszej Biblii: „Otóż wszystko, co ongi napisane zostało, było napisane nam ku nauce: mamy z Pisma czerpać cierpliwość i pocieszenie, i tak zachować nadzieję.” (Rzym. 15:4, Kow) Z tych słów apostoła Pawła wynika, że Biblia, będąca zbiorem teokratycznych wskazówek organizacyjnych dla Izraela, stała się odtąd regulaminem organizacyjnym zboru chrześcijańskiego.

 9. Dlaczego można powiedzieć, że Biblia jest Księgą organizacyjną, przeznaczoną dla zboru chrześcijańskiego?

⁹ Kiedy kanon ksiąg Słowa Bożego został rozszerzony i celem skompletowania Biblii dołączono do niego chrześcijańskie Pisma Greckie, każda księga pisana była albo bezpośrednio dla zboru chrześcijańskiego, albo też skierowana do któregoś z jego członków, ale w interesie tegoż zboru. Zatem Biblia jest Księgą organizacyjną i należy do zboru chrześcijańskiego jako całości, a nie do pojedynczych osób, bez względu na to, jak szczerze by one wierzyły, że ją potrafią interpretować. Z tego samego powodu Biblii nie można właściwie rozumieć bez uwzględniania widzialnej organizacji Jehowy.

ZBÓR CHRZEŚCIJAŃSKI SPOŁECZNOŚCIĄ ZORGANIZOWANĄ

10. Kiedy i jak został założony zbór chrześcijański?

¹⁰ Jezus osobiście nie organizował zboru chrześcijańskiego, dopóki przebywał tutaj na ziemi. Wybrał on jednakże w owym czasie dwunastu apostołów, przy czym Judasz, który go zdradził, został po wstąpieniu Jezusa do Ojca w niebie zastąpiony przez innego ucznia. Po zorganizowaniu zboru ci „apostołowie Baranka” zaczęli służyć w roli jego kamieni węgielnych i filarów. (Obj. 21:14) Znamienny ten fakt nastąpił w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., kiedy to założony został pierwszy zbór chrześcijański w Jeruzalem. Zebrało się wtedy stu dwudziestu uczniów Jezusa, przejętych jedną myślą i jednym celem, i wówczas Jehowa zlał na nich swego ducha. Jak długo żyli apostołowie, zbór chrześcijański nigdy nie utracił tej jedności myśli. — Dzieje 1:12-15; 2:1-4.

11, 12. (a) Jaki mylny pogląd mają niektóre osoby na zbór chrześcijański? (b) Jak Paweł i Piotr wskazują, za zbór musi być jednym ciałem?

¹¹ Chociaż ci, którzy tworzą zbór chrześcijański, to poszczególne osoby i wspólnie się spotykające grupy, stanowią oni jedno ściśle zespolone ciało, tak jak Izrael był jednym obrazowym narodem teokratycznym. Apostoł Paweł napisał: „Jedno [jest] ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do powołania waszego; jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkich, przez wszystkich i we wszystkich.” (Efez. 4:3-6; Gal. 6:16; zobacz także 1 Piotra 2:5) Nie da się żadną miarą dostosować tego opisu do takiego obrazu Kościoła Chrystusowego, w którym by poszczególni członkowie byli po trochu porozrzucani po wszystkich sprzecznych ze sobą sektach nominalnego chrześcijaństwa, tłumacząc sobie Biblię każdy według własnego mniemania. Jakże mogliby w takich warunkach, bez wzajemnego powiązania, odegrać jakąkolwiek rolę w urzeczywistnieniu jednolitego zamierzenia co do „świętego kapłaństwa”?

¹² Co więcej, jak członkowie zboru mogliby zgodnie z zacytowanym wyżej proroctwem Izajasza 32:1, 2 służyć za „osłonę przed wichrem” i ochraniać tych, których nauczają, od powiewów fałszywych doktryn, jeśliby sami nie byli jednomyślni co do prawdy Bożej? Apostoł Paweł był przeciwny takiemu niepowiązanemu, niejednolitemu sposobowi postępowania, ponieważ radził zborowi korynckiemu: „A proszę was, bracia, w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy byli jednomyślni i aby nie było między wami rozłamów, lecz abyście byli zespoleni jednością myśli i jednością zdania. Albowiem wiadomo mi o was, bracia moi, od domowników Chloi, że spory wynikły wśród was. A mówię to dlatego, że każdy z was powiada: Jam jest Pawłowy, a jam Apollosowy, a jam Kefasowy, a jam Chrystusowy. Czy rozdzielony jest Chrystus?” — 1 Kor. 1:10-13.

13. Jaki stan panuje w chrześcijaństwie, i kogo Jehowa pociągnie za to do odpowiedzialności?

¹³ A jak sytuacja przedstawia się obecnie? W ciągu dziewiętnastu stuleci, jakie upłynęły od czasów widzialnej organizacji teokratycznej pierwszego wieku, zbór chrześcijański doznawał poważnych zmian i rozłamów. Trzoda Boża została rozproszona i w świecie chrześcijańskim istnieją teraz całe setki sekt, przed czym tak ostrzegał apostoł Paweł. Czy ten stan rzeczy sprzyjał porządkowi teokratycznemu oraz braterstwu pośród zboru chrześcijańskiego? Wręcz przeciwnie, religijna dezorganizacja chrześcijaństwa doprowadziła do gwałtownych wojen i prześladowań. Przykładem i proroczym pierwowzorem zasługujących na potępienie przywódców chrześcijaństwa byli odstępczy kapłani Izraela, do których Jeremiasz z polecenia Jehowy zwrócił się z takimi słowami: „Biada pasterzom gubiącym i rozpraszającym trzodę pastwiska mego! mówi Pan. Przetoż tak mówi Pan, Bóg Izraelski, do pasterzy, którzy pasą lud mój: Wy rozpraszacie owce moje, owszem, rozganiacie je.” (Jer. 23:1, 2, 11, 12) Jehowa nie dopuści, aby to owym fałszywym pasterzom uszło bezkarnie.

PORZĄDEK TEOKRATYCZNY PRZYWRÓCONY

14, 15. (a) Jak przywrócony został porządek teokratyczny w zborze chrześcijańskim? (b) Co nastąpiło w wyniku tego? (c) Jakie pytania powinni poważnie rozważyć wszyscy ludzie uważający się za chrześcijan?

¹⁴ Ale co ma się stać z rozproszonymi owcami? Jeżeli w zborze chrześcijańskim ma być przywrócony porządek teokratyczny, to musi też nastąpić powrót do wskazówek obowiązujących w czasach apostolskich. Musi się spełnić to, o czym dalej mówi proroctwo Jeremiasza: „Ostatek owiec moich Ja zgromadzę ze wszystkich ziem, do którychem je rozegnał, i przywiodę je do obór ich, gdzie się rozpłodzą i rozmnożą. Nadto postanowię nad nimi pasterzy, którzy by je paśli, aby się więcej nie lękały ani strachały, i żeby ich nie ubywało, mówi Pan [w tekście orygin.: Jehowa].” (Jer. 23:3, 4) Dzięki Jehowie i Jego zamierzeniu stało się to rzeczywistością; nie dokonał tego jednak żaden rzymskokatolicki sobór ekumeniczny ani czyjkolwiek inny program współpracy międzywyznaniowej; cel ten osiągnięto przez odcięcie się od tradycji ludzkich oraz przez całkowite wyrwanie się spod zgubnego wpływu sekciarstwa. Wymagało to zgromadzenia ludzi gotowych zastosować się do metod i nauk apostolskich.

¹⁵ W dobie obecnej widzialna społeczność ludu Jehowy jest znowu zorganizowana na sposób teokratyczny. „Oto dni idą, mówi Pan, w których wzbudzę Dawidowi latorośl sprawiedliwą, i będzie królował król, a poszczęści mu się; sąd (...) i sprawiedliwość będzie czynił na ziemi. Za dni jego Juda zbawiony będzie, a Izrael bezpiecznie mieszkać będzie.” (Jer. 23:5, 6) Pod kierownictwem Chrystusa Jezusa, Króla niebiańskiego osadzonego na tronie przez Jehowę, zbór chrześcijański na ziemi ponownie stał się zborem apostolskim w swym ustroju i metodach działania, tyle, że przystosowanych do potrzeb naszych czasów. Przyczyniło się to do jedności, harmonii i pokoju w szeregach prawdziwych chrześcijan oraz podniosło skuteczność ich pracy. Czy organizacja, od której oczekujesz duchowego przewodnictwa, stosuje się do tego teokratycznego wzoru? Poważnie zastanów się, czytelniku, nad poniższymi pytaniami.

16, 17. Na podstawie jakich zwyczajów praktykowanych w zborze apostolskim możemy obecnie rozpoznać widzialną organizację Jehowy?

¹⁶ Czy ci, którzy stoją na czele twej organizacji, przyjmują Biblię za Słowo Boże, natchnione przez Niego, aby było objawieniem Jego zamierzeń i stanowiło podręcznik prowadzący nas właściwą drogą? Jezus czynił tak i nauczał swych uczniów, aby czynili podobnie. (Jana 8:31, 32; 17:17; Ps. 119:105) Czy organizacja, w której szukasz oparcia, urządza regularne spotkania celem studiowania Słowa Bożego? Chrześcijanie pierwszego stulecia otrzymywali taką pomoc. (Hebr. 10:25; Mat. 18:20; Rzym. 16:5) Czy nalega na całkowitą jedność nauk i poglądów w łonie zboru? Pierwotni uczniowie Jezusa dbali o to. (1 Kor. 1:10-13; Jak. 3:16, 17) Czy stosuje się w niej teokratyczny sposób postępowania przy mianowaniu na stanowiska oficjalne? W zborze pierwotnym stosowano go. (Dzieje 6:1-6; 14:23; 20:28) Czy wszyscy członkowie tej społeczności stawiają sprawy Królestwa na pierwszym miejscu w życiu? Jezus tak pouczał swych uczniów. (Mat. 6:33) Czy zdają sobie sprawę, jakim przywilejem jest głoszenie od domu do domu, i są świadomi odpowiedzialności za wykonanie tego dzieła? W zborze apostolskim wiedziano o tym. (Mat. 28:19, 20; Dzieje 5:42; 20:20; 1 Kor. 9:16) Czy głoszą dobrą nowinę o Królestwie Bożym? Jezus powiedział, że powinni. (Mat. 24:14) Czy spotykając się ze sprzeciwem, wzbraniają się od pójścia na kompromis, który by narażał na szwank poselstwo Królestwa? Dawny zbór był bezkompromisowy. (Dzieje 4:19, 20; 5:29-32) Czy wszyscy otrzymują i przyjmują rady za pośrednictwem odpowiedniego ciała zarządzającego? Pierwsi chrześcijanie wiedzieli, że przez to przyczyniają się do umocnienia całości organizacyjnej. (Dzieje 2:42; 16:4, 5; Hebr. 13:17) Czy ci, którzy dźwigają brzemię odpowiedzialności w organizacji, pracują pilnie nad utrzymaniem jej w stanie czystym? Apostołowie Jezusa nigdy nie ociągali się pod tym względem. (1 Kor. 5:1-5, 13; 1 Tym. 5:19-21) Czy w zborze, do którego należysz, widać przejawy prawdziwej miłości? Jezus powiedział, że tym miał się odznaczać prawdziwy zbór. — Jana 13:35.

¹⁷ Spójrzmy teraz na sprawę z odmiennego punktu widzenia. Czy organizacja, którą popierasz, robi różnicę między „duchowieństwem” a „laikami”? Wśród pierwszych chrześcijan takie różnice były nieznane. (Mat. 23:8-12; 20:25-28; 1 Piotra 5:2, 3) Czy finansowe popieranie twojej organizacji mieści się w granicach ścisłej dobrowolności? Pierwotny zbór nigdy nie nagabywał nikogo w sprawie funduszy. (Dzieje 11:29, 30; 2 Kor. 9:5-7) Czy twoja organizacja udziela się aktywnie w sprawach światowych? Jezus i jego apostołowie nie chcieli nie stać częścią składową tego świata. (Jana 17:16, 17; Jak. 4:4) Czy ludzie współdziałający z tą organizacją ubiegają się o stanowiska publiczne lub pracują nad przeprowadzeniem reform politycznych? Członkowie pierwotnego zboru posiadali trwalszą nadzieję, związaną z Królestwem Bożym. (2 Piotra 3:13, 14) Czy wewnątrz twojej organizacji istnieją bariery narodowe lub rasowe? W zborach pierwszego stulecia nie było takich podziałów. (Gal. 3:28; Obj. 7:9) Czy stosuje się jakąkolwiek dyskryminację? Pierwotni chrześcijanie obstawali przy zasadzie, że „u Boga nie ma względu na osobę”, gdyż On „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy”. — Rzym. 2:11; 1 Tym. 2:4; Jak. 2:1-4.

ROZPOZNANIE ORGANIZACJI TEOKRATYCZNEJ

18. Jaki znak umożliwiający rozpoznanie prawdziwej widzialnej organizacji podał Jezus, oraz jaką nagrodę zapowiedział?

¹⁸ Powyższych wymagań stawianych zborowi chrześcijańskiemu członkowie organizacji apostolskiej nie spełniali jedynie dla pozoru. Swoją pozycję w wybranym przez Jehowę widzialnym „kanale” łączności traktowali jako rzecz świętą i nie dopuszczali do tego, aby cokolwiek podważyło ich stanowisko wobec Boga. Nie bali się tego świata. (Mat. 10:26-28) Jedyną ich troską było bezpieczeństwo i pomyślność trzody Bożej. Jezus wskazał na ten znak rozpoznawczy prawdziwej społeczności ludu Bożego, kiedy podawał szczegółowe proroctwa dotyczące obecnego czasu końca. Powiedział wtedy: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Szczęśliwy jest ten niewolnik, jeśli jego pan, przyszedłszy, znajduje go tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam: Postanowi go nad całą swoją posiadłością.” — Mat. 24:45-47, NW.

19. Z czym muszą się zgodzić ci, którzy uznają widzialną organizację Jehowy?

¹⁹ Istnieją obecnie dowody stanowczo przemawiające za tym, że w roku 1914 n.e. Jezus Chrystus został w niebie osadzony na tronie i że towarzyszył Jehowie do Jego świątyni w roku 1918 n.e., kiedy to od domu Bożego rozpoczął się sąd.a (1 Piotra 4:17) Po oczyszczeniu żyjących na ziemi swoich sług przynależnych do tego domu Jehowa wylał na nich swego ducha i włożył na ich barki odpowiedzialność za służenie w charakterze Jego jedynego widzialnego kanału, przez który miało przychodzić duchowe pouczenie. Zatem każdy, kto uznaje istnienie widzialnej organizacji teokratycznej pod zwierzchnictwem Jehowy, musi też uznawać to zamianowanie „niewolnika wiernego i rozumnego” oraz podporządkować się jemu.

20, 21. Komu obecnie powierzono odpowiedzialność reprezentowania Króla Jehowy, i jakie fakty to potwierdzają?

²⁰ Ludzie obdarzeni tym wielkim przywilejem oraz odpowiedzialnością zwani są od roku 1931 świadkami Jehowy. Grupa ta coraz bardziej wyodrębniała się spośród sekciarskiego chrześcijaństwa, począwszy już od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Od roku 1879 owa społeczność posługuje się czasopismem Strażnica w celu regularnego dostarczania pokarmu duchowego członkom „małego stadka” prawdziwych chrześcijan. (Łuk. 12:32, NW) W roku 1884 utworzono prawnie zarejestrowaną korporację służebną, noszącą wówczas nazwę Zion’s Watch Tower Tract Society; obecnie to samo Towarzystwo nosi oficjalną nazwę Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania. Około roku 1919, po przetrwaniu ognistych prób pierwszej wojny światowej, ta klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” stanowiła już organizację doświadczoną. Prawda, że nie było pośród niej apostołów, lecz ci pozostawili po sobie pisemne pouczenia, które weszły w skład wielkiej Księgi Dokumentów Jehowy. W dodatku współcześni członkowie liczącego sobie już 1900 lat zboru chrześcijańskiego otrzymali w spadku po czasach apostolskich bogate dziedzictwo lojalności i niezłomności chrześcijańskiej, długiego i cierpliwego znoszenia prześladowań, obstawania przy wierze w drogocenne obietnice Jehowy, ufności w przewodnictwo niewidzialnego Pana i Króla, Jezusa Chrystusa, oraz posłuszeństwa wobec odwiecznego zlecenia, aby być świadkami na całej ziemi. — Dzieje 1:6-8.

²¹ Tak osiągnąwszy stan duchowej dojrzałości, członkowie wspomnianej klasy dobrze się nadają do roli „pasterzy, którzy by je paśli, aby się więcej nie lękały ani strachały, i żeby ich nie ubywało”, ponieważ „będzie królował król, a poszczęści mu się; sąd (...) i sprawiedliwość będzie czynił na ziemi”. Znajdź wśród nich i dla siebie wolność oraz bezpieczeństwo. Przeczytaj następny artykuł, a dowiesz się, jak to osiągnąć.

[Przypis]