Co jego „właściwy stan” oznacza dziś dla nas

 1. Jaki konflikt rozpoczął się w roku 1914? Dlaczego dla oddanych Bogu, ochrzczonych badaczy Biblii nie było to zaskoczeniem?

W ROKU 1914 n.e. święty rok księżycowy rozpoczął się w Jeruzalem z dniem 1 Nisan, który odpowiadał datom 27 i 28 marca, od zachodu słońca do zachodu słońca. Latem owego roku wybuchła nad ludzkością pierwsza wojna światowa. Nie było to wcale zaskoczeniem dla badaczy Pisma świętego, odłączonych już wtedy od chrześcijaństwa, w którym ta wojna się rozpętała. Dlaczego? Dlatego, że ci oddani Bogu i ochrzczeni badacze Biblii od kilku dziesięcioleci wykazywali, iż „czasy pogan”, przepowiedziane przez Jezusa Chrystusa w proroctwie o „dokonaniu świata”, skończą się właśnie wczesną jesienią owego roku 1914 (Łuk. 21:24; Mat. 24:3, Gd). „Czasy pogan” rozpoczęły się mniej więcej w połowie miesiąca księżycowego Tiszri roku 607 p.n.e., a ponieważ miały trwać 2520 lat, więc dobiegły kresu w roku 1914 około 15 Tiszri, który odpowiadał datom 4 i 5 października. W tym czasie imperium brytyjskie i inne państwa z obszarów chrześcijaństwa były już uwikłane w wojnie. Drugi człon anglo-amerykańskiego podwójnego mocarstwa światowego przystąpił do wojny wiosną 1917 roku.

 2. (a) Jakie międzynarodowe porozumienie weszło w życie przez ratyfikowanie Traktatu Pokojowego z roku 1919? (b) Co działo się z otwartym, publicznym wielbieniem Jehowy w Jego „sanktuarium” podczas pierwszej wojny światowej? Czego dokonano w tym zakresie w roku 1919?

² Jesienią roku 1918 anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo światowe i jego sojusznicy wyszli zwycięsko z tego ogólnoświatowego konfliktu. W 1919 roku podpisano w Wersalu, a następnie ratyfikowano Traktat Pokojowy, i od tamtej pory weszła też w życie ta część traktatu, która jest znana pod nazwą Statutu Ligi Narodów. W tym samym okresie działał na ziemi również ostatek oddanych, ochrzczonych i spłodzonych duchem Bożym chrześcijan, którzy wielbili Jehowę w „świętym miejscu”, czyli w Jego „sanktuarium”. Podczas wojny światowej spotkali się oni z dotkliwym prześladowaniem; usilnie przeszkadzano im w wielbieniu Boga na obszarach nominalnego chrześcijaństwa, nie wyłączając terenów anglo-amerykańskiego dwuczłonowego mocarstwa światowego, siódmej z kolejnych potęg opisanych w proroctwie biblijnym. Wiosną roku 1919 Jehowa ożywił ich i wydźwignął z duchowej bezsilności, na nowo organizując ich do śmiałego, otwartego wielbienia w Jego świątyni. Podjęli znowu publiczne głoszenie dobrej nowiny o Królestwie Bożym, przepowiedziane w Ewangelii według Mateusza 24:14.

 3. Jakiej postawy chrześcijaństwa wobec Ligi Narodów ostatek nie przyjął? Z czym w 1921 roku utożsamił Ligę Narodów zgodnie z proroctwem?

³ Byli oni świadomi faktu, że są ambasadorami mesjańskiego Królestwa Jehowy, które zostało ustanowione w niebiosach przy zakończeniu „czasów pogan” w roku 1914. Wskutek tego ów ostatek wielbicieli w Jego sanktuarium nie przyłączył się do chrześcijaństwa w wysławianiu Ligi Narodów jako „politycznego wyrazu Królestwa Bożego na ziemi”. Latem 1919 roku, zanim jeszcze przepisane minimum najważniejszych państw ratyfikowało Traktat Wersalski i włączony do niego Statut Ligi Narodów, ostatek oświadczył, że ta polityczna namiastka Królestwa Bożego nie ma poparcia Jehowy i całe przedsięwzięcie na pewno skończy się niepowodzeniem. Śmiałe to stanowisko było następnie szeroko uzasadniane dowodami biblijnymi na łamach czasopisma Strażnica. W wydaniu angielskim z 1 stycznia roku 1921 wykazano na przykład na stronie 12 pod śródtytułem „Opowiedziana przez Daniela”, dlaczego słuszne jest przekonanie, że światowa organizacja na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, Liga Narodów, jest „obrzydliwością spustoszenia” z proroctwa Jezusa Chrystusa, wspomnianą w Ewangelii według Mateusza 24:15, Gd.

 4. (a) Gdzie i w którym roku ta utworzona przez ludzi organizacja na rzecz międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa została utożsamiona z mocarstwem światowym? (b) Co ją spotkało w drugiej wojnie światowej, ale jakim sposobem działa po dzień dzisiejszy?

⁴ W dniach od 25 do 31 maja 1926 roku namaszczony ostatek odbył międzynarodowe zgromadzenie w Londynie. W przemówieniu publicznym zdemaskowano tam tę sztucznie utworzoną organizację na rzecz pokoju i bezpieczeństwa na świecie, wykazując, że jest równoznaczna z symboliczną szkarłatną bestią o siedmiu głowach i dziesięciu rogach, która została obrazowo przedstawiona w księdze Objawienia 17:3-11. Była ona w takim razie ósmym mocarstwem światowym z proroctwa biblijnego.a Zgodnie z zapowiedzią tego proroctwa owa międzynarodowa organizacja w formie Ligi Narodów znikła z powierzchni ziemi, gdy w roku 1939 wybuchła druga wojna światowa; niemniej jednak w roku 1945 została na nowo powołana do życia w formie Organizacji Narodów Zjednoczonych, w której zresztą ósme mocarstwo światowe działa do tej pory.

 5. Jakie pytanie przedłożono w roku 1926 namaszczonemu ostatkowi? Dlaczego nie postąpił zarozumiale, przyjmując w roku 1931 nową nazwę?

⁵ Kilka miesięcy przed historycznym zgromadzeniem londyńskim z roku 1926 zaczęto wysuwać na pierwszy plan największe Imię we wszechświecie, imię wielkiego Teokraty, Jehowy. Znalazło to między innymi wyraz w Strażnicy, która w swym angielskim wydaniu z 1 stycznia 1926 roku przedstawiła czytelnikom czołowy artykuł zatytułowany: „Kto będzie czcił Jehowę?” W pytaniu tym mieściło się zarazem wyzwanie, na które namaszczony duchem Bożym ostatek odpowiedział zarówno słowem, jak i czynem. W ciągu następnych lat członkowie ostatka wykazywali aktywnie, komu właściwie oddają cześć, a to przez śmiałe i otwarte ogłaszanie po całym świecie Imienia oraz mesjańskiego Królestwa Jehowy. Tego rodzaju działalnością publiczną udowodnili oczywiście, że są prawdziwymi świadkami Jehowy. Któż więc może zarzucić im zarozumiałość z racji tego, że 26 lipca roku 1931 na międzynarodowym kongresie w Columbus (stan Ohio, USA) przyjęli nazwę: „Świadkowie Jehowy”? Zarzut taki byłby bezpodstawny! Oddając Jemu cześć na ziemi w Jego sanktuarium, byli prawdziwie „gruntem jego sanktuarium”.

 6. Jaki typ zarządzania stał się w następnej kolejności kwestią czołową? Kto słusznie powinien dostosować swe życie i organizację zborową do zasad tej władzy?

⁶ W następnej kolejności pod Boskim kierownictwem na czoło w słusznym czasie wysunęła się sprawa Teokracji, to jest rządów Bożych! Był to z pewnością właściwy sposób zarządzania widzialną organizacją tych, którzy wielbią Jehowę w Jego sanktuarium. Rzecz oczywista, że tam Bóg powinien być jedynym uznawanym Władcą. Wszyscy wielbiciele w Jego sanktuarium powinni swe życie, jak również organizację zborową doprowadzić do harmonii z Teokracją Boga Najwyższego, suwerennego Zwierzchnika wszechświata.

 7. Dlaczego opowiedzenie się po stronie Teokracji nabrało dużego znaczenia dla namaszczonego ostatka i jego towarzyszy? Kiedy nadeszły wskazówki w tej sprawie?

⁷ Zdecydowane opowiedzenie się ostatka po stronie Teokracji stawało się sprawą coraz pilniejszą, gdyż w poszczególnych krajach dochodziły do głosu żywioły totalistyczne i dyktatorskie, przy czym władze podnosiły państwo narodowe do rangi bóstwa, któremu ogół obywateli miał oddawać wszelką cześć. Warunki kształtujące się na świecie coraz natarczywiej wymagały od namaszczonego ostatka i jego oddanych Bogu towarzyszy, aby wrogo usposobionym urzędnikom i sędziom, którzy na nich usiłowali wywrzeć nacisk, śmiało oświadczać: „Więcej trzeba słuchać Boga niż ludzi” (Dzieje 5:29, Gd). Wreszcie na piętnaście miesięcy przed wybuchem drugiej wojny światowej, który większości świata narzucił stan wyjątkowy i zdmuchnął Ligę Narodów, nadeszły pierwsze oficjalne wskazówki na temat organizacji teokratycznej.

 8. Co opublikowano w roku 1938 w angielskich wydaniach „Strażnicy” z 1 i 15 czerwca? Do czego prowadziła przedłożona tam rezolucja?

⁸ Dnia 1 czerwca 1938 roku ukazało się (w języku angielskim) wydanie Strażnicy, którego czołowy artykuł nosił tytuł: „Organizacja”. Wielbiciele w sanktuarium Jehowy z radosnym drżeniem czytali we wstępnym paragrafie takie zdania: „Organizacja Jehowy żadną miarą nie jest demokratyczna. Jehowa stoi na czele, natomiast Jego rząd i organizacja są ściśle teokratyczne. Jest to wniosek, którego nie da się skutecznie podważyć”. Wydanie Strażnicy z 15 czerwca roku 1938 zawierało drugą część tego artykułu na temat „Organizacji”, jak również rezolucję, którą miały przyjąć zbory świadków Jehowy. Zaraz w pierwszym jej paragrafie można było przeczytać: „My, grupa ludu Bożego wybranego dla Jego imienia, zgromadzeni teraz w .........., uznajemy, że panowanie Boże jest czysto teokratyczne oraz że Chrystus Jezus jest w świątyni, w całej pełni władając i kierując tak widzialną, jak też niewidzialną organizacją Jehowy” (strona 182). Wymagało to teokratycznego, odgórnego zamianowania wszystkich sług pełniących obowiązki w poszczególnych zborach.

 9. (a) Jaką kwestię wybuch drugiej wojny światowej w roku 1939 narzucił teokratycznie zorganizowanemu ludowi Jehowy? Dlaczego? (b) Kiedy i jak odpowiedziano na to pytanie? Jaki był sens odpowiedzi?

⁹ Kiedy 1 września roku 1939 pomimo istnienia Ligi Narodów rozpętała się druga wojna światowa, lud Jehowy był zorganizowany teokratycznie. Jaki miał być jego teokratyczny stosunek do tej drugiej wojny światowej, która — podobnie jak pierwsza — wybuchła w nominalnym chrześcijaństwie? Nie było u niego miejsca na kompromis, na jaki pozwalano sobie jeszcze podczas pierwszej wojny. Nie było teraz niepewności ani niezdecydowania. Lidze Narodów został zadany cios śmiertelny, ale Jehowy mesjańskie Królestwo Niebios nie poniosło uszczerbku i panowało nadal. Stale dotąd ogłaszając to Królestwo, świadkowie Jehowy nie mogli teraz stanąć po stronie żadnego z królestw nieteokratycznego świata, uwikłanych w nowym konflikcie. Zaledwie dwa miesiące minęły od czasu, gdy wojska Hitlera najechały Polskę, wzniecając pożogę drugiej wojny światowej, a już namaszczony ostatek sług Jehowy pospieszył z właściwym naświetleniem sprawy wojującego świata. Jak wywiązywał się z tego zadania? Przez opublikowanie 1 listopada 1939 roku w angielskim wydaniu Strażnicy zwiastującej Królestwo Jehowy artykułu czołowego zatytułowanego: „Neutralność”. Wykazano w nim jasno, czym były teokratyczne boje za czasów starożytnego Izraela, i oświadczono, że „chrześcijaństwo nie jest teokratyczne”. Dlatego zachowujemy się neutralnie wobec jego wojen.

10. Co podaje werset Daniela 8:10-12 o ‚małym rogu’ wskazując na poczynania anglo-amerykańskiej dwuczłonowej potęgi światowej?

¹⁰ A jak ów rozrośnięty ponad wszelką miarę ‚mały róg’, anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo światowe, zareagował na teokratyczne stanowisko zajęte przez ostatek namaszczonych sług Jehowy i ich oddanych Bogu, lojalnych towarzyszy? Proroctwo z księgi Daniela 8:10-12 przewidziało to bezbłędnie, zapowiadając: „Rozrósł się aż do wojska niebieskiego i zrzucił na ziemię część wojska i gwiazd, i je podeptał. Aż do księcia wojska wywyższył się i odjął mu ofiarę ustawiczną, i rozrzucił miejsce jego świątyni [a grunt jego sanktuarium został pognębiony, NW]. I dopuszczono zbrodnię nad ofiarą ustawiczną i powalono prawdę na ziemię; i działał z powodzeniem”. — BT.

„GRUNT JEGO SANKTUARIUM” POGNĘBIONY

11, 12. (a) Czemu równa się takie postępowanie ‚małego rogu’ wobec Jehowy? (b) Jakie krótkie dodatkowe wyjaśnienie podał na ten temat anioł Gabriel?

¹¹ Nietrudno jest pojąć, że poczynania w ten sposób opisane oznaczają naruszenie prawowitej domeny Boga Najwyższego, czyli naruszenie interesów Stwórcy „wojska niebieskiego” i „gwiazd”, sięgające nawet przerwania „ofiary ustawicznej”, regularnie składanej Jemu w ramach wielbienia. Krótka uwaga na ten temat, wypowiedziana przez anioła Gabriela, ułatwia nam jeszcze lepsze zrozumienie tego proroctwa, a oto jego słowa:

¹² „Król o bezwstydnym obliczu (...) gubi mocarnych i lud świętych. W chytrości jego powiedzie się podstęp. Podniesie się serce jego, a wielu zgubi niepostrzeżenie. Powstanie przeciw najwyższemu księciu, ale bez udziału ręki będzie skruszony”. — Dan. 8:23-25, BT.

13. Jak podczas drugiej wojny zachowało się wobec Jehowy siódme mocarstwo światowe? Jak poniżyło „wojsko niebieskie”, a nawet podeptało „gwiazdy”?

¹³ Podczas drugiej wojny światowej siódma potęga w historii biblijnej doprowadziła do zguby niejednego mocarnego. Nie okazała ona żadnego szacunku nawet samej prawdziwej Teokracji. Na obszarach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów i w Ameryce ogłoszono stan wyjątkowy, w związku z czym mobilizowano wszelkie środki, aby w wojnie osiągnąć swoje cele i z pominięciem mesjańskiego Królestwa Bożego zdobyć panowanie nad światem. Potęga ta ośmieliła się powstawać przeciw najwyższemu Księciu książąt, przeciw Jehowie, suwerennemu Władcy całego wszechświata. Jego „wojsko niebieskie”, czyli namaszczony ostatek pełniący służbę podkapłanów w Jego duchowym „sanktuarium”, to anglo-amerykańskie mocarstwo światowe pognębiło, odmawiając traktowania jego członków jako ambasadorów mesjańskiego Królestwa Bożego. Zlekceważeni zostali nawet ci, którzy w zborach świadków Jehowy byli podobni „gwiazdom”; nie uwzględniono, że są w swych zborach nosicielami duchowego światła, że są duchowymi „nadzorcami” i z tej racji powinni być zwolnieni od poboru do służby wojskowej; postawiono ich na równi z ludźmi świeckimi, nie bacząc na ich teokratyczne zamianowanie (Obj. 1:20; 2:1). Propaganda wojenna i aż do obłędu przez nią rozpalone nacjonalistyczne namiętności spowodowały, że „lud świętych”, czyli „lud złożony ze świętych”, wystawiony został na okrutne prześladowania.

14. Jak został pognębiony „grunt jego sanktuarium”?

¹⁴ Ponieważ ci „święci” Boży przedstawiali „grunt jego sanktuarium”, więc ich pognębienie równoznaczne było z pognębieniem tego świętego miejsca. Odbiło się to również na ich duchowych ofiarach dla Jehowy Boga.

15. Jak siódme mocarstwo światowe ‚odjęło ofiarę ustawiczną’?

¹⁵ Przypomnijmy sobie, że za czasów starożytnego Izraela w świątyni Jehowy składano dla Boga każdego wieczora i poranka na dziedzińcu wewnętrznym „ofiarę ustawiczną” w postaci baranka (2 Mojż. 29:38-42). Podobnie ostatek duchowych Izraelitów, oddających Jehowie cześć w Jego „sanktuarium”, przynosił tam dla Niego duchowe ofiary rano i w wieczór, codziennie, bezustannie. Wśród tych ustawicznych „ofiar” na czoło wysuwał się owoc ich warg publicznie obwieszczających imię Jehowy i Jego mesjańskie Królestwo, Jego rząd teokratyczny. Na skutek zarządzeń i ograniczeń wojennych siódmego mocarstwa światowego składanie owej duchowej „ofiary ustawicznej” zostało zahamowane; obłożono zakazem działalność głoszenia od drzwi do drzwi, a nawet wyjęto spod prawa samych świadków Jehowy. Zostali zepchnięci w podziemie. Mężczyzn i niewiasty wtrącono do więzień za zachowywanie chrześcijańskiej neutralności.

16. Jak ostro wystąpiło siódme mocarstwo światowe, aby w całej Wspólnocie Brytyjskiej utrudnić składanie „ofiary ustawicznej”?

¹⁶ Istnieją sprawozdania wyraźnie ukazujące, jak daleko posunął się w gniewie „król o bezwstydnym obliczu”. W ponurych czasach drugiej wojny światowej ostro natarł on na świadków Jehowy na całym świecie i kraje związane z Brytyjską Wspólnotą Narodów nie były pod tym względem wyjątkiem. W dniu 4 lipca roku 1940 dzieło świadków Jehowy obłożono zakazem na obszarach Dominium Kanady. W tymże roku Nowa Zelandia zabroniła publicznego ogłaszania imienia Jehowy. Mniej więcej w tym samym czasie dzieło zostało zakazane na Złotym Wybrzeżu (w dzisiejszej Ghanie). Od tej pory składanie „ofiary ustawicznej”, owocu warg, napotykało na istotne przeszkody. W styczniu roku 1941 wydano zakaz w Australii i na wyspach Fidżi. W Afryce Południowej, kraju na najdalszym końcu tego kontynentu, także podjęto urzędowe kroki przeciw dziełu w roku 1941. Zakazy rozprzestrzeniły się na niemal wszystkie posiadłości brytyjskie w Afryce i dnia 17 czerwca 1941 roku dosięgły Nigerii. Posiadłości w Azji nie pozostały w tyle. W roku 1941 wydano zakazy w Birmie, na Cejlonie oraz w Indiach. W roku 1942 w samej Wielkiej Brytanii wysunęła się na czoło kwestia neutralności. Zarządzono przymusowy pobór i wtedy młodzi chrześcijańscy świadkowie Jehowy odmawiali brania udziału w wojnie. Trybunały brytyjskie rozpatrzyły sprawy 1593 mężczyzn i kobiet, przy czym po większej części wydano wyroki skazujące. Z samych niewiast 334 odbyły kary więzienia. Wielu aktywnych głosicieli wycofano w ten sposób ze służby publicznego składania Bogu ofiar chwały.

17. Jak kilka lat przedtem elementy nazistowsko-faszystowsko-katolickie usiłowały pognębić „grunt jego sanktuarium”?

¹⁷ Parę lat wcześniej błyskawiczne działania wojenne sił nazistowsko-faszystowsko-katolickich wzbudziły popłoch w całej Europie. Na świadków Jehowy spadły urzędowe represje, wielu uwięziono, jedno po drugim zamykano biura oddziałów Towarzystwa Strażnica. Wszelkimi siłami starano się pognębić „grunt jego sanktuarium”.b

18. Jakie trudności przeżywali świadkowie Jehowy w Stanach Zjednoczonych w latach od 1940 do 1943?

¹⁸ W Stanach Zjednoczonych wprawdzie dzieło świadków Jehowy nie było oficjalnie zakazane, niemniej jednak starano się usilnie, by uciszyć głos tych świadków. W wielu miejscach wszystkich ówczesnych 48 stanów organizowano przeciw nim akcje motłochu. Gwałtowną falę przemocy i nienawiści wywołał sam federalny Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych, który dnia 3 czerwca 1940 roku większością ośmiu głosów przeciw jednemu orzekł, że udział w ceremonii pozdrawiania sztandaru jest obowiązkiem obywateli kraju, a wszystkie dzieci szkolne uchylając się od tego aktu narażają się na wydalenie ze szkoły. Raptownie wzmogło się wtedy prześladowanie świadków Jehowy. W dniu 16 czerwca roku 1940 prokurator generalny oświadczył w audycji nadanej przez sieć rozgłośni radiowych National Broadcasting Company od wybrzeża Atlantyku aż do Pacyfiku: „Zdarzyło się wiele wypadków napastowania świadków Jehowy i ich pobicia. Nie popełnili oni żadnego przestępstwa; niemniej opinia publiczna przypisuje im takie i odbywają się nad nimi samosądy. Minister sprawiedliwości zarządził natychmiastowe zbadanie tych aktów gwałtu”. Dopiero jednak po 14 czerwca 1943 roku, kiedy to Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych odwołał własne poprzednie orzeczenie w sprawie pozdrawiania sztandarów, w Stanach Zjednoczonych fala zaciekłego prześladowania zaczęła opadać.c

19. Jak dalece ograniczone zostało składanie „ofiary ustawicznej”, jeśli sądzić po liczbie biur oddziałów Towarzystwa i tempie przyrostu głosicieli Królestwa?

¹⁹ Interesujący jest też fakt, że w roku 1938, poprzedzającym wybuch drugiej wojny światowej, Towarzystwo Strażnica miało w różnych stronach świata 39 biur oddziałów, przez które sprawowało nadzór nad dziełem świadków Jehowy. Przy końcu roku 1942 było około 106 000 świadków Jehowy, głoszących dobrą nowinę o Królestwie po całej ziemi, ale liczba oddziałów spadła do 25. W tym czasie wszędzie wzmagały się utrudnienia i prawie wszędzie obowiązywały zakazy. W następnych trzech latach najgwałtowniejszej wojny w dziejach prześladowanie świadków Jehowy stało się jeszcze intensywniejsze. Dalsze zakazy działalności spowodowały zamknięcie kolejnych biur oddziałów i do końca 1943 roku utrzymało się na całym świecie tylko 21 oddziałów. Świadkowie Jehowy mocno obstawali przy otrzymanym od Boga zleceniu głoszenia dobrej nowiny, niemniej jednak od roku 1942, gdy mieli 106 000 głosicieli, liczba ich do końca 1944 roku wzrosła zaledwie o około 4000. Doprawdy, „ofiara ustawiczna” była w tym okresie składana tylko w ograniczonej mierze.

„DOKĄDŻE?”

20. Do czego sprowadza się „zbrodnia nad ofiarą ustawiczną”, popełniona przez siódme mocarstwo światowe?

²⁰ W księdze Daniela 8:12 (BT) powiedziano, jak już czytaliśmy, że „dopuszczono zbrodnię nad ofiarą ustawiczną”. Bez względu na to, w jakiej mierze by się w tym kryła wina świadków Jehowy, a więc wielbicieli oddających Jemu cześć w Jego sanktuarium, niewątpliwie chodziło o „zbrodnię” ze strony symbolicznego ‚małego rogu’, siódmego mocarstwa światowego. Właśnie do niej nawiązywała wzmianka w pytaniu, które w obecności Daniela rzucił anioł, mówiąc: „Dokądże widzenie: ofiara ustawiczna odjęta i dana zbrodnia spustoszenia, a świątynia i zastęp na podeptanie?” (Dan. 8:13, BT). Rzecz całkiem oczywista, że przez ‚odjęcie ofiary ustawicznej’ i następnie przez „podeptanie” teokratycznej „świątyni” Jehowy, którą reprezentował „zastęp” namaszczonego ostatka podkapłanów, siódme mocarstwo światowe popełniło „zbrodnię spustoszenia”. Poszkodowane zostały ziemskie interesy teokracji Jehowy i wielbienie składane Jemu w świątyni. Była to zbrodnia świętokradztwa w stosunku do rzeczy świętych w oczach Jehowy Boga.

21. Do jakiego dalszego przestępstwa siódmego mocarstwa światowego nawiązuje określenie „zbrodnia spustoszenia”?

²¹ Ponadto określenie „zbrodnia spustoszenia” zdaje się nawiązywać do jeszcze innego przestępstwa, którego się dopuściło siódme mocarstwo światowe. Na czym ono polegało? Na ustanowieniu czegoś, co miało zająć miejsce usuniętej „ofiary ustawicznej”, mianowicie „ohydy spustoszenia”, inaczej mówiąc „obrzydliwości spustoszenia” (Mat. 24:15; Dan. 11:31). Jak nadmieniono poprzednio, już w roku 1921 ta „obrzydliwość spustoszenia” została publicznie utożsamiona z międzynarodową organizacją na rzecz pokoju światowego, którą w latach od 1919 do 1939 była Liga Narodów. Wystawiono ją, aby narody ją czciły niby „obraz” politycznej „Bestii”, a nie myślały o składaniu „ofiary ustawicznej” w „sanktuarium” Jehowy. — Obj. 13:1-15, BT.

22. Kiedy i dlaczego przyrównane do bestii ósme mocarstwo światowe dostało się do „przepaści”?

²² Zgodnie z zapowiedzią zawartą w księdze Objawienia 17:7, 8 ta zwierzęca ósma potęga światowa w chwili wybuchu drugiej wojny światowej dostała się do „przepaści” nieaktywności zupełnie przypominającej śmierć. Główny jej szermierz i zwolennik, imperium brytyjskie, nie potrafił jej utrzymać przy życiu, gdy do działań wojennych przystąpiły żywioły nazistowskie i faszystowskie, cieszące się szerokim poparciem Akcji Katolickiej.

23. Co się zdarzyło w styczniu roku 1942, po wciągnięciu Ameryki w drugą wojnę światową, z czego wynikało, że nie zaprzestano myśleć o bałwochwalczym „obrazie”, któremu miały oddawać cześć wszystkie narody?

²³ Niemniej jednak czynniki, które się nadymały pychą przeciw najwyższemu Księciu książąt, Jehowie, wielkiemu Teokracie, bynajmniej nie zrezygnowały z rachub opartych na tym bałwochwalczym „obrazie”, któremu miały oddawać cześć wszystkie narody. W niedzielę, dnia 7 grudnia roku 1941, amerykański człon siódmej potęgi świata dał się wciągnąć w wir drugiej wojny światowej i stanął u boku brytyjskiego członu tego anglo-amerykańskiego podwójnego mocarstwa. Popatrzmy teraz, jak zachowali się ci bałwochwalczy czciciele utworzonej przez ludzi organizacji na rzecz ogólnoświatowego pokoju i bezpieczeństwa. Tak zwane „państwa osi”, hitlerowskie Niemcy, faszystowskie Włochy i cesarstwo Wschodu, wciąż jeszcze parły agresywnie naprzód, gdy w piątek, 2 stycznia 1942 roku miało miejsce ważne wydarzenie. O jakie zdarzenie tu chodzi? Otóż według „Kroniki roku 1942”, opublikowanej w książce The Americana Annual [dorocznym uzupełnieniu wielotomowego podręcznika The Encyclopedia Americana], „każdy z dwudziestu sześciu narodów, będących w stanie wojny z państwami osi, uroczyście zobowiązał się w ‚Deklaracji Narodów Zjednoczonych’, podpisanej w Waszyngtonie, że nie zgodzi się na oddzielne zawieszenie broni ani zawarcie pokoju, lecz rzuci przeciw wrogowi wszelkie środki militarne i ekonomiczne, jakimi dysponuje”. — The Americana Annual na rok 1943, strona 737.d

24. Do czego widocznie przygotowywało się już wówczas przyrównane do bestii ósme mocarstwo światowe? Jak Jehowa zwrócił na to uwagę swego ludu w dniu 20 września roku 1942?

²⁴ Przyrównane do bestii ósme mocarstwo światowe najwidoczniej prężyło się tam w „przepaści” i przygotowywało do wystąpienia z niej, aby ponownie stać się przedmiotem międzynarodowego kultu. Jehowa Bóg za pośrednictwem swego świętego ducha i proroczego Słowa zwrócił na to uwagę swojego ludu. W związku z tym w niedzielę, 20 września 1942 roku, w ostatnim dniu „Teokratycznego Kongresu Nowego Świata”, którego główne zgromadzenie odbywało się w mieście Cleveland (w stanie Ohio), prezes Towarzystwa Strażnica wygłosił znamienne przemówienie publiczne pod tytułem: „Pokój — czy może być trwały?” W przemówieniu tym, które przez urządzenia łączności przewodowej i bezprzewodowej transmitowano do pięćdziesięciu jeden miast Stanów Zjednoczonych oraz przedstawiono na odbywających się w tym samym czasie zgromadzeniach w Ameryce Północnej i Południowej, w Europie, w Afryce i na Hawajach, powołano się na werset z Objawienia 17:7, 8 i oświadczono, że druga wojna światowa się skończy i nastąpi po niej pokój, a w tym czasie wyjdzie z „przepaści” szkarłatna bestia, międzynarodowa organizacja mająca bronić pokoju i bezpieczeństwa na świecie. Następnie ta „obrzydliwość spustoszenia” miała jeszcze działać aż do chwili, gdy Jehowa Bóg zniszczy ją za pośrednictwem ustanowionego przez siebie Króla, Jezusa Chrystusa. — Obj. 17:12-14.e

25. Które mocarstwo światowe obarczyło się w ten sposób „zbrodnią”? Komu się przez to przeciwstawiało?

²⁵ Nie da się więc zaprzeczyć, że symboliczny ‚mały róg’, czyli anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo światowe, dopuszczał się wtedy „zbrodni”, pracując nad ponownym ustawieniem bałwochwalczego „obrazu” politycznej „Bestii”, który miały po drugiej wojnie czcić wszystkie ludy. Postępował iście jak „wytrawny intrygant”, pewnym będąc, że „w chytrości jego powiedzie się podstęp”. Rzecz działa się w tym samym czasie, co i powstrzymywanie „ofiary ustawicznej” oraz ‚deptanie świątyni’ Jehowy. Była to prawdziwa „zbrodnia”. Równała się otwartemu występowaniu przeciw najwyższemu Księciu książąt, Jehowie, którego wielbicieli zebranych, w Jego „sanktuarium” napastowano, gnębiono i prześladowano. Przepowiedziany „król o bezwstydnym obliczu” oszukał niepostrzeżenie wszystkich, którzy się dali jemu omamić, i nie rezygnował z ‚powalenia prawdy na ziemię’, zwłaszcza prawdy o teokratycznym rządzie Jehowy Boga, kierowanym przez Jezusa Chrystusa. — Dan. 8:12, 13, 23, 25, BT.

„DO DWÓCH TYSIĘCY TRZYSTU WIECZORÓW I PORANKÓW”

26. Jakie zadano pytanie co do „ofiary ustawicznej” i „zbrodni”? Jakiej odpowiedzi udzielił anioł?

²⁶ Przypomnijmy teraz pytanie, które zadał anioł w obecności Daniela: „Dokądże widzenie: ofiara ustawiczna odjęta i dana zbrodnia spustoszenia, a świątynia i zastęp [sług świątynnych] na podeptanie?” Odpowiedź drugiego anioła brzmiała: „Aż do dwu tysięcy trzystu wieczorów i poranków; wtedy świątynia otrzyma swe prawo [miejsce święte stanowczo zostanie doprowadzone do właściwego stanu, NW]”. — Dan. 8:13, 14, BT.

27. Odkąd najwcześniej można liczyć te 2300 wieczorów i poranków? Dlaczego? Na kiedy przypadało to według żydowskiego kalendarza księżycowego?

²⁷ Odkąd należy liczyć te 2300 wieczorów i poranków? Wiedząc o tym, będziemy mogli zarazem stwierdzić, na jaki czas przypada koniec owego okresu i kiedy „miejsce święte” dla Jehowy miało ‚otrzymać swe prawo’, czyli być „doprowadzone [przywrócone, RSV] do właściwego stanu”.f Skoro jest mowa o ‚doprowadzeniu’ lub ‚przywróceniu’ przez Jehowę „miejsca świętego” do takiego stanu, jaki prawidłowo powinien istnieć, to należy tamte dni liczyć od chwili, gdy poprzednio ono znajdowało się we „właściwym stanie” z punktu widzenia Bożego. Odpowiedni stan zaistniał nie wcześniej niż dnia 1 czerwca 1938 roku, gdy w oficjalnym organie namaszczonego ostatka podkapłanów Jehowy w Jego świątyni, mianowicie w czasopiśmie Strażnica, ukazała się część pierwsza artykułu zatytułowanego „Organizacja”, gdzie w pełniejszej niż dawniej mierze wyłuszczono obowiązujące wymagania teokratyczne. Jeżeli przeprowadzimy obliczenia według żydowskiego kalendarza księżycowego, który był w użyciu za czasów, gdy Daniel oglądał omawianą wizję, a więc setki lat przed opracowaniem kalendarza juliańskiego oraz gregoriańskiego, to data 1 czerwca 1938 roku przypadnie nam na 2 dzień księżycowego miesiąca Siwan roku 1938. Czternaście dni później, czyli 15 czerwca 1938 roku, gdy Strażnica opublikowała drugą część artykułu „Organizacja” wraz z Rezolucją, przypadać będzie na 16 dzień miesiąca Siwan roku 1938. Wróćmy teraz do naszego pytania:

28, 29. (a) Kiedy kończy się 2300 dni, jeśli je liczyć od okresu przełomu? (b) Jakie ważne wydarzenia zaszły wtedy w związku z ósmym mocarstwem światowym?

²⁸ Jeżeli będziemy liczyć od przełomowego okresu, w którym zbory świadków Jehowy zostały zorganizowane na sposób bardziej teokratyczny, to na kiedy przypadnie koniec 2300 dni?

²⁹ Pamiętajmy, że tu chodzi o okres proroczy. W takim razie trzeba brać pod uwagę rok proroczy, liczący 360 dni (Obj. 11:2, 3; 12:6, 14). A wobec tego 2300 dni składa się na sześć lat księżycowych, cztery miesiące księżycowe i dwadzieścia dni. Okres ten, liczony od 2 dnia miesiąca Siwan (1 czerwca) roku 1938, skończyłby się 21 dnia miesiąca Tiszri (8 października) roku 1944, a liczony od dnia 16 miesiąca Siwan (15 czerwca) roku 1938 kończyłby się 5 dnia miesiąca Cheszwan (22 października) roku 1944.g W tym to czasie wydarzenia na arenie świata zmierzały coraz wyraźniej ku wyprowadzeniu przyrównanego do bestii ósmego mocarstwa światowego z przepaści, co nastąpiło wkrótce po drugiej wojnie światowej, tym razem w formie Organizacji Narodów Zjednoczonych, mającej zapewnić światu pokój i bezpieczeństwo. W tabeli chronologicznej dziejów roku 1944 wydawnictwo The Americana Annual wylicza w odpowiednich miejscach takie godne uwagi wydarzenia:

9 października — Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Związek Radziecki i Chiny ogłosiły decyzję Konferencji w Dumbarton Oaks, zalecającą utworzenie organizacji gwarantującej międzynarodowe bezpieczeństwo, którą by nazwano „Organizacją Narodów Zjednoczonych” i uprawniono „do podejmowania takich działań lotniczych, morskich lub lądowych, jakie by uznano za potrzebne do utrzymania bądź przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa”.

23 października — Edward R. Stettinius, pełniący obowiązki Sekretarza Stanu, ogłasza oficjalne uznanie przez Amerykę tak zwanego Tymczasowego Rządu Francuskiego, co daje Francji wysoką pozycję wśród Narodów Zjednoczonych i toruje drogę do szybkiej rekonstrukcji; rządy Związku Radzieckiego, Zjednoczonego Królestwa i Kanady wydają podobne oświadczenia. — „The Americana Annual” na rok 1945, strona 730.

30. Ku czemu zmierzały ówczesne wydarzenia w dziedzinie teokratycznej, na przykład takie, jakie w sierpniu miały miejsce w Buffalo?

³⁰ Do tego czasu szale drugiej wojny światowej przechyliły się już zdecydowanie na korzyść aliantów, których wojska nawet zdążyły częściowo zająć tereny hitlerowskich Niemiec. A co działo się w owym roku 1944 w teokratycznej dziedzinie wielbicieli Jehowy, w Jego „sanktuarium”? W miarę zbliżania się końca 2300 dni następowały tam jedno po drugim interesujące wydarzenia. Był to przecież trzydziesty rok od narodzin mesjańskiego Królestwa Bożego w niebiosach, do których doszło z upływem „czasów pogan” w roku 1914. W dniach od 9 do 13 sierpnia odbywał się Teokratyczny Kongres Zjednoczonych Głosicieli przy czym główne zgromadzenie miało miejsce w Buffalo (stan Nowy Jork), a do szesnastu innych miast amerykańskich przekazywano jego przebieg przez łącza telefoniczne. W dniu 12 sierpnia prezes Towarzystwa Strażnica wygłosił przemówienie na temat: „Będzie kazana ta Ewangelia”, a po wykładzie wręczono obecnym tam słuchaczom 384-stronicową książkę pod tytułem The Kingdom Is at Hand [„Przybliżyło się Królestwo”]. Dwa dni wcześniej przedstawiono zgromadzonym inną nowość: Biblię w przekładzie „American Standard Version”, który dobrze uwydatnia imię Boże, Jehowa; został on wtedy po raz pierwszy wydany przez Towarzystwo na własnych maszynach drukarskich.

31, 32. (a) Czym wyróżniły się pierwsze dwa dni trzydniowego zgromadzenia w Pittsburgu z roku 1944? (b) Dlaczego końcowy dzień tego zgromadzenia, 2 października, był dniem ważnym dla organizacji teokratycznej?

³¹ W dniach od 30 września do 2 października 1944 roku w Pittsburgu (stan Pensylwania), gdzie mieszczą się oficjalnie zarejestrowane biura Watch Tower Bible and Tract Society, odbyło się specjalne zgromadzenie służbowo-organizacyjne. W pierwszym jego dniu prezes Towarzystwa wygłosił do zgromadzonych 5000 osób przemówienie: „Dostosowanie się do obecnego porządku teokratycznego”. Następnego dnia przedstawiony był wykład publiczny pt: „Jeden świat, jeden rząd”. Doroczne zebranie organizacyjne Towarzystwa zostało przełożone na dzień następny, to jest na poniedziałek, 2 października. Zebranie to, rozpoczęte o godzinie 10 przed południem, było pamiętnym wydarzeniem. Dlaczego?

³² Kiedy już uczestnicy zebrania dysponujący prawem głosu dokonali wyboru funkcyjnych i pozostałych członków zarządu Towarzystwa, obecni skupili uwagę na sześciu poprawkach, jakie proponowano wnieść do statutu Towarzystwa, będącego korporacją wydawniczą zarejestrowaną w Pensylwanii sześćdziesiąt lat wcześniej, w roku 1884. Poprawki te dotyczyły artykułów: 2, 3, 5, 7, 8 i 10. Pierwsza poprawka, która została przyjęta w formie rezolucji, przewidywała rozszerzenie celów Towarzystwa, aby należycie sprostać wielkiemu ogólnoświatowemu dziełu, jakie było jeszcze do wykonania. Wprowadziła także do statutu imię Boże, Jehowa. Poprawka trzecia usunęła ze statutu dotychczasowe zastrzeżenie, które uzależniało członkostwo w Towarzystwie od wkładu finansowego, wpłaconego na rzecz tego Towarzystwa; odtąd liczba członków miała być ograniczona i nie mogła przekraczać 500 osób; każdy z nich miał być wybierany na podstawie jego aktywnej służby dla Jehowy. W sprawozdaniu zamieszczonym w angielskim wydaniu Strażnicy z 1 listopada 1944 roku czytamy: „Dzięki tej poprawce Statut przybliży się do porządku teokratycznego, jak dalece na to pozwala prawo krajowe”. Przyjęta została każda z sześciu rezolucji proponujących poprawki.

33. Kiedy te poprawki zostały włączone do statutu Towarzystwa? Za czyje narzędzie Towarzystwo służyło od tego czasu?

³³ Dla nadania wszystkim tym poprawkom mocy prawnej potrzebne jeszcze było zatwierdzenie ich przez sąd państwowy. W roku następnym (1945) poprawki te zostały w należyty sposób zarejestrowane i faktycznie weszły do statutu. Po dzień dzisiejszy na zasadzie tegoż poprawionego statutu Towarzystwo Strażnica służy za prawne narzędzie namaszczonemu ostatkowi tych, którzy wielbią Jehowę w Jego „miejscu świętym”, czyli „sanktuarium”.

34. (a) Jakie informacje zostały potem w odpowiednim czasie opublikowane w „Strażnicy”? (b) Co powiedziano tam o „przewodniczącym” oraz „ciele kierowniczym”?

³⁴ Chociaż namaszczony duchem ostatek nie zdawał sobie wówczas z tego sprawy, to jednak na ściśle stosowny czas przypadło opublikowanie w angielskim wydaniu Strażnicy z 15 października roku 1944 artykułu czołowego zatytułowanego „Zorganizowani do końcowego dzieła”. Tuż za nim, w wydaniu z dnia 1 listopada, ukazał się artykuł przedstawiający „Organizację teokratyczną w działaniu”. Pod odpowiednimi nagłówkami omówiono tam takie sprawy, jak: „Przewodniczący”, „Diakon, sługa”, „Kwalifikacje”, „Ciało kierownicze” i „Teokratyczna metoda postępowania”. Określenie „przewodniczący” nie odnosiło się do prezesa Towarzystwa Strażnica, bo w paragrafie 12 powiedziano: „Starsi po zborach, którzy też byli ich duchowymi nadzorcami, przewodniczyli zebraniom uczniów. Tym sposobem każdy starszy prowadzący zebranie był zarazem przewodniczącym danego zgromadzenia”. Pod nagłówkiem „Ciało kierownicze” powiedziano w paragrafach 33 i 34: „W pierwszym stuleciu widzialne ciało zarządzające teokratyczną organizacją Jehowy na ziemi tworzyła zwłaszcza grupa apostołów, wraz z gronem starszych, którzy zbierali się z nimi w Jeruzalem. (...) To ciało kierownicze nie składało się z ludzi doskonałych.”

35. Co podano na temat „ciała kierowniczego” w następnym artykule: „Dostosowanie się do obecnego porządku teokratycznego”?

³⁵ W tym samym wydaniu Strażnicy, w paragrafie 3 następnego artykułu zatytułowanego „Dostosowanie się do obecnego porządku teokratycznego”, oświadczono wyraźnie: „Widzialne ciało kierownicze organizacji teokratycznej jest i musi być mianowane tylko przez Jehowę Boga, Władcę Najwyższego, i przez Chrystusa Jezusa, Głowę Jego Kościoła. Zadanie jego polega na wydawaniu wskazówek i pokarmu duchowego dla całego ludu Bożego. Działając w harmonii z ciałem kierowniczym, ogół organizacji teokratycznej i wszyscy, którzy z nią utrzymują łączność, pracują na całej ziemi w jedności.”

„PRAWDA NIEZAWODNA”

36. Na co wspólnie wskazują ważne wydarzenia owego przełomowego okresu, zestawione w tabeli na poprzedniej stronie?

³⁶ Zatem na co wskazuje cały ten zbieg ważnych wydarzeń w owym przełomowym okresie? Najwidoczniej na to, że akurat w słusznym czasie, z upływem 2300 wieczorów i poranków, wczesną jesienią (8-22 października) roku 1944 „sanktuarium” Jehowy, czyli Jego „miejsce święte”, faktycznie zostało „doprowadzone do właściwego stanu”. Potwierdziły się słowa, które anioł wypowiedział do Daniela: „O widzeniu wieczorów — poranków, co powiedziano, prawda niezawodna” (Dan. 8:26, BT). Jeszcze lepiej uwypuklona została sprawa Teokracji, przysługujących Jehowie Bogu rządów nad całym wszechświatem. Przecież gdzie jak gdzie, ale właśnie w „sanktuarium” Jehowy, czyli w Jego „miejscu świętym”, powinna górować Teokracja. I rzeczywiście tam zapanowała, szczególnie od jesieni roku 1944.

37. Pod jakimi względami namaszczony ostatek duchowych podkapłanów w sanktuarium Jehowy został wystawiony na próbę podczas drugiej wojny światowej? Czego jednak zdołał dokazać?

³⁷ Podczas drugiej wojny światowej „grunt jego sanktuarium”, reprezentowany przez ostatek „świętych” Jehowy, znalazł się w pognębieniu. Teokratyczne usposobienie i zorganizowanie tego namaszczonego ostatka duchowych podkapłanów było od czerwca 1938 roku poddawane surowemu wypróbowaniu. Każdy sukces dwuczłonowego mocarstwa anglo-amerykańskiego i jego sprzymierzeńców w ograniczeniu „ofiary ustawicznej”, składanej w publicznym wielbieniu Jehowy i służbie dla Niego, coraz bardziej utrudniał teokratycznie nastawionym „świętym” przejawianie posłuszeństwa raczej Bogu jako Władcy niż ludziom. Mimo wszystko zdołali jednak utrzymać porządek teokratyczny w Jego sanktuarium.

38. (a) Czy ostatek „świętych” dał się zwieść politycznymi przedsięwzięciami, jakie podczas drugiej wojny podjęło siódme mocarstwo światowe? (b) Jak ci „święci” okazali, czy dziesięć miesięcy ciężkich prób związanych z wojną, które jeszcze pozostały po październiku 1944 roku, odgrywały dla nich istotną rolę?

³⁸ „Zbrodnia spustoszenia”, jak również kroki przedsięwzięte jeszcze podczas trwania drugiej wojny światowej przez anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo celem wydźwignięcia „obrzydliwości spustoszenia” z „przepaści”, nie zwiodły ostatka „świętych” ani nie odciągnęły ich od teokratycznego wielbienia Jehowy w Jego świątyni. Przy końcu omawianych 2300 dni wielkiej próby dowiedli, że mocno jak nigdy przedtem stoją po stronie teokratycznego rządu Jehowy pod kierownictwem Chrystusa. Co prawda od października roku 1944 upłynęło jeszcze około dziesięciu miesięcy, zanim skończyła się druga wojna światowa i nastało odprężenie. Ale już w punkcie kulminacyjnym tych 2300 dni „lud świętych” Jehowy w sposób zorganizowany opowiedział się za panowaniem Boga w Jego świątyni i na tym teokratycznym stanowisku niezachwianie stoi do dnia dzisiejszego. Potwierdza to historia!h

39. Czy w ciągu tych 2300 dni namaszczony ostatek sam tylko dążył do doprowadzenia „miejsca świętego” do właściwego stanu? Jaką wizję oglądał w związku z tym apostoł Jan?

³⁹ W ciągu 2300 dni próby ostatek namaszczonych duchem świadków Jehowy nie był osamotniony w dążeniu do doprowadzenia pod Boskim kierownictwem Jego „miejsca świętego” do właściwego stanu. W duchowym „sanktuarium” Jehowy wspierali ich wierni współtowarzysze i szermierze tej samej sprawy. Kto mianowicie? Apostoł Jan widział ich swego czasu w wizji proroczej i napisał: „Spojrzałem, a oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów i języków; stali przed tronem i przed Barankiem, ubrani w białe szaty, a w rękach ich gałązki palmy. I wciąż wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi’. (...) ‚To są ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku; i omyli swe szaty i wybielili je we krwi Baranka. Dlatego są przed tronem Boga; i pełnią dla niego świętą służbę dniem i nocą w jego świątyni’” (Obj. 7:9-15, NW). Wszyscy ci oddani Bogu, ochrzczeni naśladowcy Baranka, Jezusa Chrystusa, tak samo opowiadają się za Teokracją jak namaszczony ostatek „świętych” Jehowy.

40. Co stanie się po upływie „wyznaczonego czasu końca” z siódmym mocarstwem światowym i jego przyjaciółmi oraz przeciwnikami? Co będzie z Teokracją Jehowy i teokratyczną społecznością Jego ludu na ziemi?

⁴⁰ Niebawem już, po upływie „wyznaczonego czasu końca”, wspomniany w proroctwie „król o bezwstydnym obliczu”, siódme mocarstwo światowe, „będzie skruszony” w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, a wraz z nim zarówno wszyscy jego polityczni przyjaciele, jak i przeciwnicy. Zagłada ta dokona się „bez udziału ręki”; ani jeden chrześcijański świadek Jehowy nie przyłoży ręki do wykonania tego wyroku (Obj. 16:14, 16; Dan. 8:19, NW). Natomiast Teokracja Jehowy, której tak wytrwale się trzymają wierni wielbiciele Boga w Jego „sanktuarium”, ostoi się i zatriumfuje. Widzialna, teokratyczna społeczność Jego ludu na ziemi dominować będzie na całej naszej planecie po wszystkie czasy, jednocząc posłuszną ludzkość w wielbieniu Boga oraz służeniu temu jednemu i jedynemu Teokracie, Jehowie.

[Przypisy]

[Tabela na stronie 16]

WYDARZENIA CHARAKTERYZUJĄCE ROZPOCZĘCIE I ZAKOŃCZENIE 2300 DNI

DATA

ŚWIECKIE

TEOKRATYCZNE

1 czerwca 1938 r.

„Strażnica” publikuje część I artykułu: „Organizacja”

15 czerwca 1938 r.

„Strażnica” publikuje część II artykułu: „Organizacja”, wraz z Rezolucją

2 października 1944 r.

Na dorocznym zebraniu organizacyjnym Watch Tower Bible and Tract Society w Pittsburgu, stan Pensylwania, zostają przyjęte rezolucje zalecające poprawki, które mają lepiej dostosować statut Towarzystwa do dzieła końcowego czekającego na wykonanie oraz do porządku teokratycznego

8 października 1944 r.

Koniec 2300 dni, liczonych od 1 czerwca roku 1938

9 października 1944 r.

Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Związek Radziecki i Chiny ogłaszają decyzję zalecającą utworzenie „Organizacji Narodów Zjednoczonych”

15 października 1944 r.

„Strażnica” publikuje artykuł: „Zorganizowani do końcowego dzieła”

22 października 1944 r.

Koniec 2300 dni, liczonych od 15 czerwca roku 1938

23 października 1944 r.

Ameryka ogłasza uznanie Tymczasowego Rządu Francuskiego, co wynosi Francję na wysoką pozycję wśród Narodów Zjednoczonych; Związek Radziecki, Zjednoczone Królestwo i Kanada wydają podobne oświadczenia

1 listopada 1944 r.

W „Strażnicy” ukazują się artykuły: „Organizacja teokratyczna w działaniu” i „Dostosowanie się do obecnego porządku teokratycznego”