Czego uczy Pismo Święte: Micheasza 1:1 do 7:20

Wywyższanie imienia i sprawiedliwości Jehowy

PROROK Micheasz żył w VIII wieku p.n.e., gdy w Izraelu i Judzie na porządku dziennym było bałwochwalstwo i niesprawiedliwość. Panujące wtedy warunki tak bardzo przypominały dzisiejsze, że orędzia i ostrzeżenia przekazywane przez Micheasza można trafnie odnieść także do naszych czasów. A podawane przez niego pomyślne wiadomości i dla nas stanowią podstawę do żywienia realnej nadziei pośród świata zdominowanego przez Szatana (1 Jana 5:19).

Orędzie Micheasza chyba najlepiej streszczają trzy następujące wypowiedzi: „Biada tym, (...) którzy dopuszczają się zła”. „A czegóż Jehowa żąda od ciebie poza tym, żebyś wprowadzał w czyn sprawiedliwość i miłował życzliwość oraz był skromny, chodząc ze swoim Bogiem?” „My ze swej strony będziemy chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, (...) na zawsze” (Micheasza 2:1; 6:8; 4:5).

Zdemaskowanie bałwochwalstwa

Jehowa nie toleruje złoczyńców bez końca. W Izraelu i Judzie szerzy się bałwochwalstwo i bunt. Z tego powodu Jehowa występuje przeciw ich mieszkańcom jako świadek. Bożki ich zostaną zdruzgotane. Bałwochwalcy będą ‛łysi jak orły’ i pójdą na wygnanie (1:1-16).

Jehowa okazuje się dla wiernych Bogiem nadziei. Tyranów knujących zło zdemaskowano jako złodziei i rabusiów. Spadnie na nich nieszczęście. Jednakże „pozostałym z Izraela” dano obietnicę odrodzenia. Jehowa oświadcza: „Doprowadzę ich do jedności, jak trzodę w zagrodzie” (2:1-13).

Jehowa oczekuje, że piastujący odpowiedzialne stanowiska pośród Jego ludu będą się trzymali sprawiedliwości. Do przywódców Izraela nadużywających władzy skierowano następujące słowa: „Czyż nie jest waszym obowiązkiem znać Prawo? Nienawidzicie dobra, a lgniecie do zła! Zdzieracie z nich skórę i ciało z ich kości!” Micheasz, „pełen mocy i ducha Jahwe, sprawiedliwości i odwagi”, ogłasza przeciw nim wyroki Boże. Oświadcza, że niesprawiedliwi przywódcy sądzą za łapówki, kapłani nauczają odpłatnie, a prorocy przepowiadają za pieniądze. Za to wszystko „Jeruzalem zamieni się w rumowisko” (3:1-12, Bp).

Orędzie budzące nadzieję

Czyste wielbienie rozprzestrzeni się na całą ziemię. Micheasz prorokuje, że „pod koniec dni” ludzie z wielu narodów zostaną pouczeni o drogach Jehowy. Bóg przeprowadzi sąd, po czym nie będzie już wojen. Prawdziwi czciciele ‛będą chodzić w imieniu Jehowy, swego Boga, na zawsze’. Pomimo wygnania i cierpień Jego lud zostanie wybawiony z ręki swoich wrogów (4:1-13).

Możemy pokładać ufność w Wyzwolicielu obiecanym przez Boga. Władca pochodzący z Betlejem będzie pasł w mocy od Jehowy. Przepowiedziano „wyzwolenie od Asyryjczyka”. Ostatek prawdziwych chwalców Boga stanie się jak orzeźwiająca rosa i obfity deszcz, a wszystkie formy religii fałszywej i demonizmu zostaną wykorzenione (5:1-15).

Sprawiedliwość Jehowy zatryumfuje

Jehowa spodziewa się po swoich sługach przestrzegania Jego mierników sprawiedliwości i praworządności. Czymże sobie zasłużył na tak nędzne formy oddawania Mu czci? Przecież uczynił dla swego ludu wiele dobrego. ‛A czegóż Jehowa żąda poza tym, żeby wprowadzali w czyn sprawiedliwość, miłowali życzliwość oraz byli skromni, chodząc ze swoim Bogiem?’ Jeżeli w dalszym ciągu będą się dopuszczali przemocy i podłego wyzysku, to mogą liczyć wyłącznie na niepomyślny osąd z Jego strony (6:1-16).

Powinniśmy zaufać sprawiedliwości i miłosierdziu Jehowy. Nawet członkowie rodziny okażą się nieprzyjaciółmi. Ale Micheasz mówi: „Wyglądam pomocy od Boga zbawienia mojego. Bóg mój wysłucha mnie”. Prorok ufa w sprawiedliwość Jehowy, mając świadomość tego, że Bóg „nie będzie wiecznie trwał w swoim gniewie, bo w miłosierdziu ma upodobanie” (7:1-20, Bp).

Czego można się z tego nauczyć: Jehowa oczekuje od swego ludu, że będzie się trzymał sprawiedliwości. Jeżeli chodzi o prowadzenie interesów, właściwie każdy chrześcijanin musi postawić sobie pytanie: „Czy mogę być czysty moralnie z nierzetelnymi szalami i torbą oszukańczych odważników?” (6:11). W obecnych dniach ostatnich każdy członek ludu Jehowy musi się przyczyniać do jedności Jego ziemskiej organizacji i przyjmować pouczenia o Jego pokojowych drogach. Powinniśmy czynić wszystko, co w naszej mocy, żeby krzewić prawdziwe wielbienie Jehowy i wywyższać Jego imię (2:12; 4:1-4).

[Ramka na stronie 14]

OMÓWIENIE NIEKTÓRYCH WERSETÓW

○ 1:16 — W Izraelu łysina kojarzyła się ze smutkiem i strapieniem oraz z hańbą (Izajasza 3:24-26; 15:2, 3; Jeremiasza 47:5). U niektórych narodów pogańskich weszło w zwyczaj golenie głowy w okresie żałoby po śmierci kogoś bliskiego. Naturalnej łysiny Prawo nie uznawało za nieczystą, niemniej Izraelici nie mieli golić głów na znak smutku, gdyż stanowili „lud święty dla Jehowy” (Powtórzonego Prawa 14:1, 2). Micheasz wszakże polecił tu Izraelitom i Judejczykom ściąć włosy z powodu grzesznych, bałwochwalczych postępków, które ich dyskwalifikowały, odbierając im świętość i sprawiając, że oni sami oraz ich potomkowie zasługiwali na niewolę. Hebrajskie słowo przetłumaczone tutaj na „orzeł” (Biblia gdańska; New World Translation) może się też odnosić do sępa płowego, który ma na głowie tylko delikatny, biały puszek. Wprawdzie ptak ten nie należy do tego samego gatunku co orzeł, ale uchodzi za przedstawiciela tej samej rodziny.

○ 2:12 — Słowa te spełniają się dzisiaj na Izraelu duchowym (Galatów 6:16). Szczególnie od roku 1919 przed namaszczonym ostatkiem otworzyła się sposobność wyjścia z religijnej niewoli Babilonu Wielkiego (Objawienie 18:2). Zgodnie z zapowiedzią Micheasza został on zebrany ‛jak trzoda w zagrodzie, jak stado na swym pastwisku’. Od roku 1935 przyłącza się do niego „wielka rzesza” „drugich owiec”, toteż naprawdę zrobiło się pośród nich „gwarno od ludzi” (Objawienie 7:9; Jana 10:16)

○ 3:1-3 (Biblia poznańska) — Występuje tu jaskrawy kontrast między Jehową, łagodnym Pasterzem, a okrutnymi przewodnikami Jego ludu za dni Micheasza. Nie wywiązali się oni z polecenia, aby chronić trzodę przez przestrzeganie sprawiedliwości. Bezlitośnie wyzyskiwali symboliczne owce, nie tylko je łupiąc, ale też ‛zdzierając z nich skórę’ — niczym wilki. Ci niegodziwi pasterze ograbili lud ze sprawiedliwości, narażając go na ‛przelew krwi’ (3:10, Bw). Krzywdzącymi wyrokami pozbawili bezbronne osoby domów i środków utrzymania (2:2; por. Ezechiela 34:1-5).

○ 4:3 — Wspomnianych tu „wielu ludów” i „potężnych narodów” nie należy utożsamiać z całymi narodami i państwami. Chodzi raczej o poszczególnych ludzi ze wszystkich narodów, którzy odrzucili nacjonalizm i w jedności pełnią służbę na górze czystego wielbienia Jehowy (Izajasza 2:2-4). W sensie duchowym Jehowa ‛przeprowadza sąd i porządkuje stosunki’ z tymi wierzącymi, którzy stają po stronie Królestwa Bożego. Tacy członkowie „wielkiej rzeszy” dostosowują się do Boskich orzeczeń i przekuwają swe miecze na lemiesze, dzięki czemu żyją w pokoju z innymi świadkami na rzecz Jehowy.

○ 5:2 [5:1 (Bw)] — Betlejem Efrata zostało tak nazwane prawdopodobnie dlatego, że istniały dwa miasteczka o nazwie Betlejem. Micheasz precyzuje, że chodzi o to w Judzie, niezbyt daleko na południe od Jeruzalem. Drugie leżało na północy, na terenie zamieszkanym przez potomków Zabulona (Jozuego 19:10, 15). „Efrata” lub „Efrat” było pierwotną nazwą Betlejem judzkiego albo tej okolicy (Rodzaju 48:7; Ruty 4:11). Tak szczegółowa identyfikacja podkreśla dokładność proroczych obietnic Bożych dotyczących Mesjasza.

○ 6:8 — Micheasz nie pomniejszał znaczenia ofiar za grzechy, lecz uwypuklał to, co naprawdę miało wartość w oczach Jehowy (por. Powtórzonego Prawa 10:12). Grzesznik, który chciał, by jego ofiary zostały uznane przez Boga, musiał przejawiać takie przymioty, jak sprawiedliwość, życzliwość i skromność. Dzisiaj Jehowa oczekuje w związku z naszą służbą takich samych cech (1 Koryntian 13:4-8).

○ 7:4 — Kolczasta dzika róża i tarnina to rośliny, o które można się zahaczyć ubraniem, a nawet zranić. Micheasz opisywał tu widoczny za jego życia upadek moralny narodu. Zapewne więc chciał przez to powiedzieć, że nawet najlepszy spośród krnąbrnych Izraelitów był dla podchodzących zbyt blisko tak niebezpieczny lub nieprzyjemny, jak dzika róża albo tarnina.

[Ilustracja na stronie 15]

Micheasz przepowiedział miejsce narodzenia Jezusa