Ustanowienie kapłaństwa celem pełnienia owocnej służby
„Kapłanami Pańskimi nazywani będziecie, sługami Boga naszego zwać was będą.” — Izaj. 61:6.
1. Dlaczego liczne znane z historii systemy kapłańskie zawiodły lud?
HISTORIA zarówno starożytna, jak i nowożytna, donosi o powstawaniu licznych systemów kapłańskich, które utrzymywały, że są zdolne i upoważnione do przybliżenia ludzi ku Bogu oraz do sprowadzenia na nich błogosławieństw Bożych. Ponieważ te systemy kapłaństwa nie były powołane ani uświęcone przez Boga, tylko przez ludzi, a w skład ich po większej części wchodzili osobnicy samolubni, ubiegający się jedynie o stanowiska, więc też nie wydały dobrych owoców. W gruncie rzeczy każdy szczery człowiek musi przyznać, że dzisiaj ludzkość coraz bardziej oddala się od Stwórcy, Jehowy Boga, i nawet się wydaje, że jest skazana na samozagładę w wojnie termonuklearnej. Jakże wielkie znaczenie w tej tak krytycznej sytuacji ma dla uczciwie usposobionych ludzi poznanie miłosiernego postanowienia Boga co do kapłaństwa, które On sam wyposażył we wszelkie kwalifikacje niezbędne do pełnienia owocnej służby Bożej!
2. Jaki mamy ważny powód, by zwrócić dzisiaj baczną uwagę na wytyczne Większego Mojżesza?
2 Kiedy Mojżesz po otrzymaniu wezwania wstąpił na wyżyny Synaju i tam przyjął od anioła Jehowy odpowiednie pouczenia, był w stanie objawić narodowi izraelskiemu wolę Bożą. Podobnie też Chrystus Jezus, wstąpiwszy do nieba przed samo oblicze swego Ojca, mógł objawić tajemnicę woli Jehowy wiernym swoim naśladowcom na ziemi, a uczynił to za pomocą wylanego na nich świętego ducha Bożego, dzięki czemu zdołali objąć umysłem rzeczy im cudownie objawione. (Hebr. 9:24; 1 Jana 5:20) Otwórzmy więc teraz Biblię na ósmym rozdziale księgi Trzeciej Mojżeszowej, zwanej też Księgą Kapłańską, i postarajmy się prześledzić i zrozumieć, co Większy Mojżesz, Chrystus Jezus, ma nam do powiedzenia o ustanowieniu niebiańskiego kapłaństwa, zobrazowanego przez figuralne kapłaństwo wprowadzone na urząd w dniach od 1 do 7 dnia miesiąca Nisan roku 1512 przed naszą erą.
3. Na jakie ważne prawdy wskazują słowa z księgi 3 Mojżeszowej 8:1?
3 Jehowa przemawia do Mojżesza. (Wiersz 1)a „Jahwe [inaczej: Jehowa] powiedział do Mojżesza.” Zostało tu wyjawione źródło wszelkich dobrodziejstw, które stają się udziałem stworzeń, jak również kanał służący ich przekazaniu. Ludziom, którzy wespół z Pawłem byli ‚poświęconymi w Chrystusie Jezusie, powołanymi świętymi’, apostoł ten napisał: „Mamy jednego Boga Ojca, z którego wszystko, a my dla niego; i jednego Pana, Jezusa Chrystusa, przez którego wszystko, i my przezeń.” Możemy być pewni, że zrozumienie tego, jak Bóg postanowił wprowadzić i uprawomocnić wieczyste kapłaństwo, okaże się dla nas najbardziej pożyteczne. — 1 Kor. 1:2; 8:6, NT.
4. Jakie znaczenie ma na nasze czasy zgromadzenie szczepów nie będących kapłanami?
4 Społeczność zgromadzona przed wejściem. (Wiersz 3) „Zgromadź całą społeczność przed wejściem do Namiotu Spotkania.” Zgromadzenie szczepów nie należących do klasy kapłańskiej wskazuje na rzeszę ludzi ze wszystkich narodów, którą trzeba w odpowiednim czasie zebrać i pouczyć o możliwości uzyskania trwałego życia oraz o warunkach, na jakich będzie można je osiągnąć. Tak zebrana rzesza odpowiada ‚dwunastu pokoleniom izraelskim’, nad którymi ma panować niebiańskie kapłaństwo podporządkowane Chrystusowi Jezusowi. (Mat. 19:28) W czasach nowożytnych, zwłaszcza od roku 1935, obserwujemy spełnianie się tego szczegółu, gdyż widzimy, jak gromadzi się wielka rzesza ziemskich „owiec” Jehowy, żywo zainteresowanych postanowieniem Bożym, dzięki któremu będą mogły w końcu na zawsze się z Nim pojednać.
5. Na jaki stosunek Chrystusa Jezusa do jego Ojca niebiańskiego wskazują słowa Mojżesza z wiersza piątego?
5 Co Jehowa nakazał czynić. (Wiersz 5) „Potem Mojżesz powiedział do społeczności: ‚Oto, co mi Jahwe kazał uczynić!’” Chrystus Jezus także zaznaczył, że właśnie Jehowa zgotował tę wspaniałą rzecz, jaką jest kapłaństwo, za którego pośrednictwem posłuszni ludzie mogą osiągnąć życie — i tym sposobem dowiódł całkowitego podporządkowania swemu Ojcu. Podczas służby na ziemi wypowiedział się w tej sprawie, jak następuje: „Nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie nauczył Ojciec mój.” Jakże to więc konieczne, żebyśmy pilnie zwracali uwagę na wszystko, co zostało wypowiedziane i dokonane z upoważnienia samego Boga Najwyższego! — Jana 8:28.
6. Co przedstawia (a) obmycie Aarona, i (b) obmycie jego synów?
6 Mojżesz obmywa wodą Aarona i jego synów. (Wiersz 6) „Wtedy Mojżesz kazał się przybliżyć Aaronowi i jego synom, i obmył ich wodą.” Ponieważ Aaron został wybrany na arcykapłana, więc przedstawiał samego Chrystusa Jezusa. W takim razie wspomniane tu obmycie żądną miarą nie mogło wskazywać na oczyszczenie Arcykapłana istotnie „świętego, niewinnego, nieskalanego”. Raczej obmyty już Aaron obrazował tego Bezgrzesznego, który według słów apostoła Pawła „ofiarował samego siebie bez skazy Bogu”. (Hebr. 7:26; 9:14) Jeżeli chodzi o synów Aarona, to ich obmycie przez Mojżesza wskazywało na rzeczywisty proces oczyszczenia, jaki się dokonywa na powołanych i wybranych do kapłaństwa niebiańskiego. Nie może ono więc odnosić się do chrztu podkapłanów Chrystusa, zwłaszcza że chrzest nie wiąże się ze sprawą oczyszczenia. Apostoł Paweł, pisząc w natchnieniu, sam wyjaśnił nam, co oznacza to obmycie: „Chrystus umiłował kościół [zgromadzenie swych podkapłanów] i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy, lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany.” (Efez. 5:25-27) Utwierdziwszy w sercu i umyśle jego nauki, a także na skutek oddziaływania świętego ducha Bożego, stają się oni duchowymi synami Boga, „niejako pierwocinami jego stworzenia”. — Jak. 1:18, Kow.
7. (a) Co obrazowała szata lniana włożona na Aarona? (b) Co przedstawiał pas?
7 Aaron ubrany w płócienną szatę i przepasany (Wiersz 7) „Ubrał go w tunikę, opasał go ozdobnym pasem, włożył nań wierzchnią szatę, na niej umieścił jeszcze efod, opasał go przepaską efodu i przymocował go nią.” Z księgi Objawienia 19:8 dowiadujemy się, że „delikatne płótno przedstawia sprawiedliwe czyny świętych”. (NW) Arcykapłan Chrystus rzecz jasna wyróżnił się całym szeregiem sprawiedliwych czynów, których dokonał od czasu, kiedy okazał gotowość zrzeknięcia się chwały niebiańskiej i narodzenia się człowiekiem, aż do chwili obecnej; sprawiedliwe są one dlatego, że pozostawały w zupełnej zgodności ze stopniowo objawianymi zamierzeniami Jehowy. Znaczenie ozdobnego pasa również łatwo jest zrozumieć w świetle tego, co napisał prorok Izajasz: „Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi.” Słowa te trafnie opisują naczelnego sługę Jehowy, Chrystusa Jezusa, który zawsze z ochotą podkreślał swoje podporządkowanie Ojcu. — Izaj. 11:5, BT.
8. Jakiego znaczenia można się dopatrzyć w niebieskiej szacie wierzchniej pozbawionej rękawów? (b) Co można powiedzieć o jej ozdobnym obrębieniu?
8 Wierzchnia szata bez rękawów, na której wyróżniał się zwłaszcza kolor niebieski, szata u dołu pięknie ozdobiona haftowanymi jabłkami granatu na przemian ze złotymi dzwonkami, była strojem naprawdę wspaniałym. Barwa niebieska miała służyć Izraelitom za znak, że powinni ‚wspominać sobie wszystkie przykazania Pańskie, aby je czynić’; chwalebny niebiański Arcykapłan ze swej strony dał wszystkim wspaniały przykład wielkiego doceniania poleceń Jehowy. Jakże trafnie pasują do jego warg słowa psalmisty: „Rozkazy Twoje są godne podziwu, dlatego przestrzega ich moja dusza.” Będąc na ziemi, ciągle powoływał się on na wskazania zawarte w spisanym Słowie Bożym. (4 Mojż. 15:37-41; Ps. 119:129, BT) Jabłka granatu świadczą o owocności, o produktywności, jaka cechowała służbę wiernego kapłana „prawdziwego Przybytku”, a złote dzwonki przywodzą na myśl radosne obwieszczanie. Ponieważ miał być słyszany „dźwięk, gdy będzie wchodził do Miejsca Świętego przed oblicze Jahwe i gdy będzie wychodził”, więc mogło to wskazywać na fakt, że radosne obwieszczanie miało rozbrzmiewać nie tylko przy jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, ale także wtedy, gdy ponownie ukaże się wiernym naśladowcom z okazji swej drugiej obecności. — 2 Mojż. (Wyjścia) 28:35, BT.
9. Co rozumiemy (a) przez obie części efodu, i (b) przez umieszczone na ramionach kamienie szlachetne z wyrytymi na nich imionami dwunastu pokoleń?
9 Na wspomnianą szatę bez rękawów został z kolei włożony efod; jedna jego część zwisała z przodu, zaś druga z tyłu. Obecnie wielki Król i Kapłan, który przypomina starożytnego Melchizedeka, dźwiga na swoich barkach nałożony mu przez Boga obowiązek udzielania dobrodziejstw dwóch przymierzy, które dawały posłusznym ludziom nadzieję na wspaniałe błogosławieństwa. Jedno z nich było zawarte z wiernym Abrahamem w odległej przeszłości (i odpowiada tylnej części efodu), natomiast drugie jest o wiele młodszej daty, gdyż jest nim przymierze co do Królestwa, które Bóg zawarł z samym Chrystusem Jezusem, a o którym ten wspomniał w rozmowie z zaufanymi naśladowcami, kiedy krótko przed ofiarną swą śmiercią spożył z nimi specjalną, pamiątkową wieczerzę. (1 Mojż. 12:1-3; Łuk. 22:28-30, NW) Okoliczność, że obie części efodu złączone były na ramionach kamieniami szlachetnymi, na których były wyryte nazwy dwunastu pokoleń, przedstawia w sensie symbolicznym, iż Jezus Chrystus do współudziału w sprawowaniu urzędu przyjmuje duchowych Izraelitów, którzy „panować z nim będą przez tysiąc lat”. — Obj. 20:6.
10. Co zostało zobrazowane przez okoliczność, że na sercu Aarona umieszczony był napierśnik ze specjalną zawartością?
10 Napierśnik sądu z urim i tummim. (Wiersz 8) „Potem umieścił na nim pektorał [napierśnik, Biblia gdańska] i włożył do pektorału urim i tummim.” Przypomina to nam, że „Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi”. Ponadto nosząc symboliczny napierśnik, Chrystus Jezus ponosi odpowiedzialność przed Jehową za stałą czystość i lojalność duchowych Izraelitów. W tych i we wszystkich innych sprawach leżą mu na sercu zdrowe zasady sprawiedliwości i prawdy, poznane od Ojca, i tymi zasadami się kieruje. Będąc jeszcze w ciele na ziemi, powiedział on: „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mię posłał.” — Jana 5:22, 30; 2 Mojż. 28:29, 30.
11. Jaki właściwy przykład dał Chrystus Jezus swoim podkapłanom zgodnie ze znaczeniem zawoju głowy i przynależnej do niego złotej płytki?
11 Zawój ze złotą płytką. (Wiersz 9) „Włożył na jego głowę tiarę [zawój, NW, Wk] i przymocował na przedniej stronie tiary blachę złotą, święty diadem [znak oddania, NW], tak jak rozkazał Jahwe Mojżeszowi.” Wspomniane nakrycie głowy oraz słowa ŚWIĘTY DLA JEHOWY, wyryte na owej płytce, którą należało nosić na czole, wyrażają pełne uznanie zasady zwierzchnictwa, jakiej Pan Jezus nauczał swych uczniów i jaką ci z kolei przekazali nam: „A chcę, abyście wiedzieli, że głową każdego męża jest Chrystus, a głową żony mąż, a głową Chrystusa Bóg.” Co więcej, ta piękna odznaka wskazuje także na szczere i otwarte wyznanie niebiańskiego Arcykapłana, że należy do swego Boga i Stwórcy, i że nigdy nie będzie służył nikomu innemu. Grono jego podkapłanów musi go w tym naśladować, ponieważ i od nich jest wymagane, by mieli „wypisane (... ) na czole (...) imię Ojca jego”. — 1 Kor. 11:3; Obj. 14:1.
12. Jakie ważne prawdy zobrazowało namaszczenie namiotu, ołtarza i zbiornika wody?
12 Mojżesz namaszcza oliwą namiot Przybytku, ołtarz i zbiornik wody. (Wiersze 10, 11) „Potem Mojżesz wziął oliwę namaszczenia, namaścił przybytek wraz ze wszystkim, co w nim było, i poświęcił je. Także pokropił nią siedem razy ołtarz i namaścił ołtarz razem z całym sprzętem jego, również kadź na wodę i jej podstawę, aby je poświęcić.” Ponieważ oliwa namaszczenia oznacza niewidzialną, czynną moc Jehowy, więc namaszczenie nią wszelkich sprzętów symbolicznego Przybytku, zarówno wewnątrz samego namiotu, jak i na zewnątrz, daje nam do zrozumienia, że to właśnie czynna moc Jehowy utwierdza i przepaja cały podległy Chrystusowi Jezusowi system służący pojednaniu z Bogiem, wraz ze wszystkimi jego konsekwencjami zarówno w niebie, jak i na ziemi. Właśnie duch Boży kierował złożeniem doskonałej ofiary za grzech; pod jego działaniem powstało też Słowo Boże, posiadające moc oczyszczenia wszystkich, którzy się zbliżają do Boga.
13. Do czego można w spełnieniu przyrównać namaszczenie Aarona, i jaki wpływ miało to na całe kapłaństwo Chrystusowe?
13 Namaszczenie Aarona. (Wiersz 12) „Potem wylał trochę oliwy namaszczenia na głowę Aarona i namaścił go, aby go poświęcić.” Właściwie nasze zrozumienie znaczenia tej oliwy potwierdzają nam następujące słowa apostoła Piotra: „Wiecie, co się działo po całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan — o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą.” (Dzieje 10:37, 38) Natomiast apostoł Paweł zapewnia nas, że to namaszczenie rozciąga się poprzez Chrystusa również na jego współkapłanów: „Tym zaś, który nas utwierdza wraz z wami w Chrystusie, [i] który nas namaścił, jest Bóg, który też wycisnął na nas pieczęć i dał zadatek Ducha do serc naszych.” — 2 Kor. 1:21, 22.
14. Jakie znaczenie ma fakt, że w odpowiednim czasie po Aaronie zostali ubrani jego synowie?
14 Synowie Aarona ubrani w szaty urzędowe. (Wiersz 13) „Następnie Mojżesz kazał synom Aarona przybliżyć się, włożył na nich tuniki, przepasał ich ozdobnymi pasami i okrył ich głowy mitrami [zawojami, Wk], tak jak Jahwe rozkazał Mojżeszowi.” Miało to miejsce po odzianiu w strój urzędowy Aarona i namaszczeniu go oliwą. Tak samo później, w spełnieniu, namaszczenie Jezusa u wód Jordanu jesienią roku 29 n.e. wyprzedziło o ponad trzy i pół roku namaszczenie duchem świętym jego uczniów w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Posłuszni objawionej im woli Jehowy, muszą oni tak samo jak ich Arcykapłan spełniać sprawiedliwe uczynki, świadczące o ich oddaniu.
CIELEC OFIARY ZA GRZECH
15. Co obrazuje cielec ofiarowany za grzech, i co oznacza fakt, że Aaron i jego synowie włożyli ręce na jego głowę?
15 Aaron i jego synowie kładą ręce na głowę cielca (byczka). (Wiersz 14) „Potem przyprowadzono cielca na ofiarę przebłagalną [ofiarę za grzech, NW]. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę cielca ofiary przebłagalnej.” Postępowanie ich wskazuje, że byli bezpośrednio zaangażowani w składaniu tej ofiary. Chrystus Jezus ze swej strony chętnie zgodził się ‚ponieść grzechy wielu i orędować za przestępcami’ (Izaj. 53:12, BT), natomiast jego namaszczeni duchem naśladowcy z całą gotowością wyznają, że właśnie on stanowi ofiarę za ich grzechy oraz że na niego przerzucili wszystkie swoje winy. Zatem cielec ów przedstawiał ‚człowieka Chrystusa Jezusa, który siebie samego złożył jako okup za wzystkich’. (1 Tym. 2:5, 6) Przewidywani członkowie kapłaństwa niebiaskiego muszą opierać swą nadzieję na życie i na zdobycie uznania Jehowy tylko na wierze w tę drogocenną ofiarę.
16. Co w zakresie pozaobrazowym należy rozumieć przez okoliczność, że krwią pomazany został ołtarz, a nie zbiornik na wodę?
16 Krew cielca zaniesiona do ołtarza. (Wiersz 15) „Mojżesz zabił go, wziął krew jego i pomazał nią palcem rogi ołtarza dookoła — w ten sposób oczyścił ołtarz. Resztę krwi wylał na podstawę ołtarza i tak poświęcił go, i dokonał przebłagania.” Ponieważ sprzęty dostępne dla wzroku obserwatorów, znajdujące się na zewnątrz namiotu, przedstawiają rzeczy widzialne tu na ziemi — specjalnego znaczenia nabiera okoliczność, że krew została użyta przy ołtarzu, a nie przy miedzianej kadzi na wodę. ‚Kąpiel wodna Słowa’ nie wymaga zastosowania dobrodziejstw ofiary przebłagania, gdyż „Słowa Pańskie są słowami czystymi”. (Ps. 12:7, Sz) Jeżeli natomiast chodzi o symboliczny ołtarz, na którym został ofiarowany Jezus, to jest on tak samo czysty i nieskalany w oczach Bożych, jak tamten miedziany ołtarz po pomazaniu krwią ofiarną. W szczególności rogi ołtarza wskazują na moc zjednania uznania u Boga, która to moc wywodzi się z wartości Chrystusowej ofiary za grzechy. Wszystkie dary i śluby tych, którym zależy na zyskaniu łaski Jehowy i pojednaniu z Nim, muszą dzisiaj być składane na podstawie ofiary Chrystusa, złożonej na symbolicznym ołtarzu Bożym. — Hebr. 13:10-12.
17. Jakie zastosowanie ma w zakresie pozaobrazowym obrócenie w dym tłuszczu i wewnętrznych organów na ołtarzu?
17 Tłuszcz z wnętrzności, wątroby i nerek spalony na ołtarzu. (Wiersz 16) „Potem wziął cały tłuszcz, który jest na wnętrznościach, i płat tłuszczu, który okrywa wątrobę, jak również i obie nerki wraz z ich tłuszczem. Mojżesz zamienił je w dym na ołtarzu.” Skwierczący, idący z dymem tłuszcz trafnie przedstawia płomienną gorliwość, z jaką Chrystus Jezus spełniał na ziemi wolę Jehowy, tym bardziej że wypadło mu dowieść swej niezłomności wśród ognia prześladowań i obelg. Mówiąc proroczo w imieniu Chrystusa Jezusa, psalmista oświadcza: „Mnie gorliwość o Twój dom pożera i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.” (Ps. 69:10, BT; Rzym. 15:3) Ważne dla życia organy wewnętrzne przedstawiają w tym wypadku wewnętrzne uczucia i pragnienia Arcykapłana, czyste pobudki, z których całego siebie oddał wielbieniu swego Ojca.
18. Co oznaczały części spalone poza obozem, i jak potwierdza to apostoł Paweł?
18 Spalenie reszty cielca poza obozem. (Wiersz 17) „A cielca razem ze skórą, mięsem i mierzwą spalił w ogniu poza obozem, tak jak rozkazał Jahwe Mojżeszowi.” Podobnie jak tłuszcz i narządy wewnętrzne odnoszą się do tego, czego nie widać, do istotnych skłonności i najskrytszych pragnień danego stworzenia, tak części zewnętrzne, mięso i kości, które okrywają tamte żywotne organy, wydają się wskazywać na zewnętrznego człowieka, a w wypadku Jezusa na ciało, które nieprzyjaciołom posłużyło do wyładowania ognia swej nienawiści. Dla lepszego zorientowania się, co w rzeczywistości przedstawia ta część proroczego obrazu, wystarczy przeczytać słowa apostoła Pawła: „Albowiem ciała tych zwierząt, których krew arcykapłan wnosi do świątyni za grzech, spala się poza obozem. Dlatego i Jezus, aby uświęcić lud własną krwią, cierpiał poza bramą. Wyjdźmy tedy do niego poza obóz, znosząc pohańbienie jego.” (Hebr. 13:11-13) W czasie ustanawiania kapłaństwa Aaronowego nie wniesiono krwi cielca ofiarnego do Miejsca Najświętszego, gdyż procedury tej wolno było dokonać tylko raz w roku, dnia 10 Tiszri, w Dzień Przebłagania. Wiemy jednak, że przy ustanowieniu tego kapłaństwa cielec ofiarny mimo wszystko przedstawiał złożoną „raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy”. — Hebr. 10:12.
19. Pod jakim względem przetrwanie prześladowań szczególnie podniosło kwalifikacje Jezusa?
19 Wierne wytrwanie w próbach i prześladowaniu aż do śmierci wydoskonaliło, czyli uzupełniło kwalifikacje Jezusa na Arcykapłana, który miał z wartością swego własnego, złożonego w ofierze, doskonagłego życia ludzkiego wstąpić do samego nieba. Toteż apostoł Paweł słusznie mógł napisać: „Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał [w najcięższej próbie], a osiągnąwszy pełnię doskonałości [w posłuszeństwie], stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego.” (Hebr. 5:8, 9) Grono jego podkapłanów musi okazać tę samą odwagę i wytrwałość w warunkach wystawienia na urągowisko ze strony nieprzyjaciół, a postawę taką musi zachować nawet aż do śmierci.
BARAN NA OFIARĘ CAŁOPALNĄ
20. Co oznacza baran na ofiarę całopalną, i dlaczego włożono ręce na jego głowę?
20 Przyprowadzenie barana na ofiarę całopalną. (Wiersz 18) „Potem przyprowadzono barana na ofiar całopalną. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana.” Tu znowu włożenie rąk Aarona i jego synów wskazuje na fakt, że w ofierze tej zaangażowani są wszyscy członkowie kapłaństwa niebiańskiego, a ponieważ była to „ofiara wonna, zapalna” dla Jehowy, wskazuje ona na modlitwę Większego Aarona do Jehowy, żeby Bóg zechciał teraz zastosować dobrodziejstwa jego ofiary okupu do grona jego podkapłanów, aby i ci mogli odtąd służyć w sposób przyjemny Bogu na rzecz jeszcze dalszych ludzi, którzy by chcieli się przybliżyć do Boga. Namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa wyłącznie na podstawie wartości jego ofiary za ich grzechy mogą się spodziewać, że służba ich będzie użyteczna i godna przyjęcia u Jehowy.
21. Jakie znaczenie ma dla nas okoliczność, że krew barana użyto przy ołtarzu?
21 Zastosowanie krwi barana. (Wiersz 19) „Mojżesz zabił go i pokropił krwią ołtarz dookoła.” Ponownie widzimy, że krew była zastosowana przy ołtarzu, co wskazuje na czystość, na nieskazitelność ołtarza Bożego, dzięki któremu podkapłani Jezusa mogą skorzystać z ubłagania mocą jego przelanej krwi. Tym samym także dla wielkiego mnóstwa dalszych szczerze usposobionych ludzi ze wszystkich narodów i języków otwarto drogę do zgromadzenia się pod przewodem organizacji kapłanów, za której pośrednictwem upodobało się Jehowie przyjąć ich podczas tysiącletniego panowania Chrystusa, aby ich pouczać i oczyścić, co odbywać się będzie pod kierownictwem wielkiego Arcykapłana w niebiosach.
22. Jak stosuje się do Chrystusa Jezusa i jego podkapłanów sposób postąpienia z baranem na ofiarę całopalną?
22 Cały baran obrócony w dym na ołtarzu. (Wiersze 20, 21) „Potem Mojżesz pokrajał barana na części i zamienił w dym głowę, części i tłuszcz. Następnie Mojżesz obmył wodą wnętrzności i nogi barana, i zamienił w dym całego barana na ołtarzu. To była ofiara całopalna, ofiara wonna, zapalna dla Jahwe, tak jak rozkazał Jahwe Mojżeszowi.” Obrazowa ta ceremonia przedstawiała zupełność ofiary Jezusa — ofiarowanie jego sił cielesnych i psychicznych, wewnętrznych pragnień i myśli — oraz jego czysty sposób postępowania. Namaszczeni duchem naśladowcy muszą podążać jego śladami, oddając się całym sercem służbie dla „prawdziwego Przybytku”. Nie mogą sobie nigdy pozwolić na to, by jakieś inne zainteresowania życiowe przysłoniły ich oddanie sprawom czystego wielbienia Boga. Wzorem swego Przewodnika muszą myśleć nie tylko o sobie, lecz i o wielkiej rzeszy innych ludzi, którzy pilnie potrzebują pomocy, aby się móc właściwie przybliżać do Jehowy.
BARAN WPROWADZENIA NA URZĄD
23. Do czego w zakresie pozaobrazowym odnosi się przywiedzenie barana uprawomocnienia?
23 Przywiedzenie barana wprowadzenia na urząd. (Wiersz 22) „Potem przyprowadzono drugiego barana, barana ofiary wyświęcenia [wprowadzenia na urząd, NW]. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana.” Jeszcze raz wypada nam uświadomić sobie, że chodziło tu o ofiarę pierwszorzędnej wagi dla całego kapłaństwa podległego Chrystusowi, ponieważ Aaron i jego synowie położyli swe ręce także na to trzecie z kolei zwierzę ofiarne. Skoro najpierw ofiarowana była krew Jezusa za grzechy ludzkości, a potem wzniesiona została specjalna prośba, by dobrodziejstwa tej ofiary mogły spłynąć na jego namaszczonych naśladowców, to trzecim krokiem jest właściwe ustanowienie czy zorganizowanie tego zespołu kapłanów, przydzielenie im zadań i obowiązków związanych z czystym wielbieniem. Również tutaj położono nacisk na doskonałość ofiary, która dała podstawę do uprawomocnienia tego kapłaństwa, aby mogło owocnie służyć w „prawdziwym Przybytku” wielbienia Boga.
24. Jak Chrystus Jezus spełnił obraz pomazania Aaronowi krwią prawego ucha, prawego kciuka oraz dużego palca prawej nogi?
24 Pomazanie krwią prawego ucha, prawego kciuka oraz dużego palca prawej nogi Aarona. (Wiersz 23) „Mojżesz zabił go, wziął trochę jego krwi i pomazał nią wierzch prawego ucha Aarona, duży palec jego prawej ręki i duży palec jego prawej nogi.” Podczas swej trzy i półrocznej ofiarnej służby na ziemi większy Arcykapłan, Chrystus Jezus, zgotował doskonały przykład dla swych podkapłanów. Ucho jego było stale nastrojone na przyjmowanie pouczeń Jehowy, zawartych w Jego spisanym Słowie; darzył je jak najpilniejszą uwagą. Cielesne i duchowe swoje zdolności oraz umiejętności użył jak najpełniej w dziele wskazanym mu przez Boga; dał z siebie wszystko, co miał najlepszego. Nogi jego nigdy nie zboczyły z wąskiej ścieżki niezłomnego wytrwania; proroctwa z góry nakreśliły po prostu każdy krok Jezusa, słusznie więc można o nim powiedzieć, iż rzeczywiście spełniło się ‚wszystko, co jest napisane o nim w zakonie Mojżesza i u proroków, i w Psalmach’. — Łuk. 24:44.
25. Jak pomazanie krwią synów Aarona spełnia się na kapłaństwie chrześcijańskim?
25 Pomazanie krwią synów Aarona. (Wiersz 24) „Potem Mojżesz kazał się przybliżyć synom Aarona i pomazał krwią wierzchy ich prawych uszu, duże palce ich prawych rąk i duże palce ich prawych nóg. Resztę krwi wylał Mojżesz dookoła ołtarza.” Od namaszczonych duchem naśladowców Jezusa oczekuje się postępowania ściśle wzorowanego na ich Arcykapłanie. Tak samo muszą pilnie zwracać uwagę na wskazania Słowa Bożego, które daje im zrozumieć duch święty. Muszą jak najlepiej spożytkować swe zdolności cielesne i duchowe we wprowadzaniu w czyn pouczeń, które słyszą, i muszą zawsze właściwie postępować przed Jehową, ciągle ‚prostując ścieżki dla nóg swoich’. (Hebr. 12:13) Do służby Bożej muszą się zabierać jak gdyby prawą ręką, spełniając obowiązki kapłańskie według swych najlepszych możliwości.
26. Dlaczego informacje o niebiańskim kapłaństwie podporządkowanym Chrystusowi są dziś szczególną pociechą dla wszystkich szukających trwałego życia?
26 Cóż za radość, ileż otuchy daje świadomość, że wyniesiony przez Jehowę do chwały Król i Kapłan na sposób Melchizedeka już panuje i stoi na czele organizacji kapłańskich sług, którzy razem z nim będą przez całe tysiąclecie działać ku wypracowaniu pożądanego przystępu do Boga dla licznych rzesz ludzi pragnących składać dary i śluby suwerennemu Władcy całego wszechświata, z niezachwianą nadzieją, że w końcu zostaną doprowadzeni do całkowitej harmonii z Nim!
[Przypis]
a Cytaty z tego rozdziału podane są tutaj i w dalszych paragrafach według „Biblii Tysiąclecia”.
[Ilustracja na stronie 4]
Mojżesz odrobiną krwi barana wprowadzenia na urząd maże prawy płatek ucha Aarona, kciuk jego prawej ręki i duży palec prawej nogi