Czy sobie cenisz „niewolnika wiernego i rozumnego”?

„KTO rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym”? Takim to pytaniem Jezus Chrystus wprowadził pewną przypowieść, czyli porównanie mające duże znaczenie prorocze: Wchodzi ono w skład przepowiedzianego „znaku” informującego o „zakończeniu systemu rzeczy”, w którym to okresie teraz żyjemy (Mat. 24:3). Zachęciwszy swych uczniów do bezustannego czuwania, Jezus powiedział wtedy:

„Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją majętnością” (Mat. 24:42-47).

Kto jest wspomnianym tu „niewolnikiem” i kim jest „czeladź”? Co oznacza „majętność”? Nie są to pytania czysto teoretyczne. Właściwe rozpoznanie „niewolnika wiernego i rozumnego” oraz współpraca z nim zapewnia wielką radość i liczne korzyści duchowe.

„KTO RZECZYWIŚCIE JEST NIEWOLNIKIEM WIERNYM I ROZUMNYM”?

Niektórzy twierdzą, że ten „niewolnik” to duszpasterz albo jego urząd, który zobowiązuje go do troszczenia się o zaspokojenie duchowych potrzeb gminy wyznaniowej bądź parafii. Przybycie Pana ma oznaczać powrót Chrystusa albo też śmierć danego duszpasterza. Cała przypowieść miałaby w tym wypadku na celu pobudzenie duchowieństwa do należytej dbałości o swoich podopiecznych.

Świadkowie Jehowy wierzą, że ta przypowieść odnosi się do jedynego prawdziwego zboru naśladowców Jezusa Chrystusa, namaszczonych duchem Bożym. Od czasów Pięćdziesiątnicy z roku 33 n.e. w ciągu minionych dziewiętnastu wieków ten przyrównany do niewolnika zbór rozdzielał swoim członkom pokarm duchowy i okazał się pod tym względem wierny oraz rozumny. „Niewolnik” ten jest wyraźnie widoczny zwłaszcza od chwili drugiego przyjścia, inaczej mówiąc obecności Chrystusa. Można go rozpoznać po jego czujności oraz po tym, że pilnie i wiernie stara się o pokarm duchowy potrzebny wszystkim członkom zboru chrześcijańskiego. Siłą rzeczy właśnie ten „niewolnik”, czyli zbór pomazańców, jest jedynym kanałem łączności uznawanym przez Boga i w „czasie końca” reprezentuje na ziemi Jego Królestwo (Dan. 12:4). W przekonaniu Świadków Jehowy „niewolnik” to grupa namaszczonych duchem chrześcijan żyjących na ziemi w okresie 19 stuleci od Pięćdziesiątnicy po dzień dzisiejszy. „Czeladzią” są natomiast ci naśladowcy Chrystusa jako jednostki.

Ten i ów z czytelników być może uzna wyłuszczony pogląd za nieco ścieśniony, wręcz sekciarski. Ktoś inny wysunie zastrzeżenia przeciwko temu, iż „niewolnik” i „czeladź” mają przedstawiać tę samą klasę: raz jako grupa osób, to znów jako jednostki. Gotów będzie przy tym argumentować, że przecież nie wszyscy namaszczeni uczniowie Chrystusa biorą udział w przygotowywaniu pokarmu duchowego, wobec czego „niewolnik” ewentualnie mógłby wyobrażać tylko czołowych przedstawicieli, a „czeladź” tych, którzy korzystają z ich usług w zborach.

Narzucanie jakiejkolwiek interpretacji tej przypowieści nie ma najmniejszego sensu. Oszukiwanie samego siebie nie daje żadnego pożytku, a nawet przynosi szkody pod względem duchowym. Trzeba więc starać się zrozumieć ją przy pomocy Biblii. Do jakiego wniosku się wtedy dochodzi? Otóż ten „niewolnik” służy Panu Chrystusowi Jezusowi i jego Ojcu, Jehowie. (Porównaj z tym Ewangelię według Mateusza 10:24, 25). Sługą może jednak być zbiorowo pojęta grupa ludzi. W przeszłości cały naród izraelski był uznany za sługę, inaczej za niewolnika Jehowy, który sam zawołał: „Izraelu, mój sługo” (Izaj. 41:8, 9; 44:21, Nowy Przekład). Sługa ten oczywiście składał się z jednostek, jak to wynika z księgi Izajasza 43:10, gdzie czytamy: „‛Wyście moimi świadkami [liczba mnoga]’, brzmi wypowiedź Jehowy, ‛jak i sługą [liczba pojedyncza] moim, którego obrałem, żebyście się dowiedzieli i uwierzyli we mnie’”. Starożytni Izraelici byli „szczególną własnością” Jehowy, byli „narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Chociaż nie wszyscy brali udział w zarządzaniu sprawami ogólnonarodowymi, wszyscy przecież stanowili ten lud, czyli „sługę” Bożego. Tylko nieliczni bezpośrednio uczestniczyli w spisywaniu lub sporządzaniu kopii Pisma Świętego, a jednak apostoł Paweł słusznie napisał o Izraelitach: „Im powierzono święte wypowiedzi Boże” (Rzym. 3:1, 2). Do nich należały przymierza, Prawo i obietnice (Rzym. 9:3-5). Tak więc cały naród był zbiorowym „sługą” Jehowy, ale równocześnie składał się z jednostek będących Jego „świadkami”.

Kiedy Jezus jeszcze przebywał na ziemi, powiedział do przywódców religijnych Izraela: „Królestwo Boże zostanie wam odebrane a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mat. 21:43). Tym „narodem” wydającym owoce Królestwa musi być rozprzestrzeniony po całej ziemi prawdziwy zbór chrześcijański, o którym Piotr napisał: „Wy jesteście (...) ‛narodem świętym, ludem do szczególnego posiadania, abyście rozgłaszali daleko wokół zalety’ tego [Boga], który was powołał z ciemności do swego cudownego światła. Kiedyś bowiem nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1 Piotra 2:9, 10). Ten zbór nazwano też „Izraelem Bożym” i „domostwem Bożym” (Gal. 6:16; 1 Tym. 3:15). Poszczególnych członków zboru określono mianem „domowników Boga” (Efez. 2:19). Wierne pełnienie funkcji ‛zarządcy’ (szafarza, NP) wśród tych domowników obejmuje między innymi zaopatrywanie w prawdy biblijne, stanowiące odpowiedni „pokarm” dla współwyznawców (1 Kor. 3:2-5; 4:1, 2). Ciekawe, że w Ewangelii według Łukasza 12:42-48 nazwano „wiernego niewolnika” właśnie „zarządcą”.

Kiedy na ziemi jeszcze żyli apostołowie Jezusa, do ich szczególnych obowiązków należało nauczanie w „domostwie Bożym”. Podobne zadania mieli ‛pasterze’ ustanowieni dla „trzody” i inni chrześcijanie. Apostoł Piotr nadmienił jednak, że to zarządzanie prawdami Bożymi w istocie zostało powierzone wszystkim „wybranym”. A zatem każdy członek zboru przyczyniał się w swoim zakresie do budowania ciała (Efez. 4:11-16; 1 Piotra 1:1, 2; 4:10, 11; 5:1-3). Okazało się jednoznacznie, iż twierdzenie, że „sługa” Boży, którego Panem jest Jezus, to ogół wszystkich namaszczonych naśladowców Chrystusa Jezusa — ma mocne podstawy biblijne. Stosownie do tego ów sługa, czyli „niewolnik”, działając jako grupa zaopatruje w pokarm duchowy poszczególnych członków zboru, to znaczy „domowników”, inaczej mówiąc „czeladź”. Każdy z nich z osobna jest odbiorcą tegoż pokarmu (1 Kor. 12:12, 19-27; Hebr. 3:5, 6; 5:11-14).

WIERNY „NIEWOLNIK” TRUDNIEJ DOSTRZEGALNY

W ciągu wieków, jakie upłynęły do chwili powrotu Pana już obdarzonego władzą królewską, możność rozpoznania klasy „niewolnika wiernego i rozumnego” miała podlegać utrudnieniom. Apostołowie ostrzegali przed wielkim odstępstwem, które miało nastąpić po ich śmierci i trwać aż do obecności Chrystusa (2 Tes. 2:1-12; Dzieje 20:29, 30; 1 Jana 2:18, 22; 4:2, 3). Nawet sam Jezus wskazał na taki rozwój wydarzeń w przypowieści o „pszenicy” i „zielsku”. W myśl tego porównania na „pole”, którym jest świat, wysiano dobre ziarno, a więc „pszenicę”. Są nią „synowie królestwa”, czyli prawdziwi, namaszczeni duchem uczniowie Jezusa Chrystusa. Pojawił się jednak „nieprzyjaciel” (Diabeł), o którym powiedziano, że między „pszenicą” rozsiał „zielsko” („synów złego”, czyli chrześcijan fałszywych), i oba rodzaje miały róść aż do „żniwa”, do „zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 13:24-30, 36-43).

Do odstępstwa doszło wtedy, gdy zaczęto przyjmować pogańskie filozofie i fałszywe nauki. Odszczepieńczy zbór coraz bardziej spajał się ze światem, przyjmując jego nauki, zwyczaje i poglądy. Jezus wyraźnie zaznaczył, że „pszenica” i „zielsko” będą rosnąć razem aż do „żniwa”, a dopiero wtedy, przy „zakończeniu systemu rzeczy” prawdziwi chrześcijanie („pszenica”) zostaną oddzieleni od chrześcijan fałszywych („zielska”) i pozwolą świecić swemu światłu duchowemu (Mat. 13:30, 39-43). Jak z tego wynika, klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” miała odzyskać swą odrębność dopiero w okresie powrotu Chrystusa Jezusa.

W tym czasie wierni uczniowie Jezusa mieli się wyraźnie ukazać na widowni. Mieli być dobrze odżywieni pod względem duchowym, więc ich stan odpowiadał proroctwu Daniela, który przepowiedział, że w „czasie końca” pewne osoby mające rozeznanie będą świecić niby gwiazdy, że wzrośnie ich wiedza biblijna oraz zrozumienie Pisma Świętego i że przywiodą wielu do sprawiedliwości (Dan. 12:3, 4, 9, 10). Wynika stąd, że zbór mających rozeznanie pomazańców, uczniów Jezusa Chrystusa, miał zachować czujność, oczekiwać powrotu Pana i w tym czasie zajmować się pilnie dostarczaniem pokarmu duchowego potrzebnego w danej chwili (Mat. 24:43-46).

ROZPOZNANIE WIERNEGO „NIEWOLNIKA” PO JEGO DZIAŁALNOŚCI

Mimo że w ciągu wieków „zielsko” opanowało sferę religijną tego świata, to jednak cząstka „pszenicy” przejawiała aktywność i zajmowała się rozdzielaniem „czeladzi” pokarmu duchowego. Na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia pewna grupa szczerych badaczy Pisma Świętego była wystarczająco dobrze odżywiona pod względem duchowym, żeby oczekiwać powrotu Pana i zdać sobie sprawę z konieczności przygotowania się na to przez gruntowne studiowanie Biblii. Dzięki wolnemu od poglądów sekciarskich, starannemu analizowaniu Słowa Bożego zgromadzili dość duży zasób wiedzy.

W owych latach kościoły nominalnego chrześcijaństwa uparcie obstawały przy tradycjach, dogmatach i ceremoniach wywodzących się z wielkiego odstępstwa. Trzymały się kurczowo takich fałszywych doktryn, jak nauki o trójcy, nieśmiertelności duszy i ogniu piekielnym. Poza tym były jawnie cząstką tego świata. Do ich seminariów dla duchownych przenikało powątpiewanie o prawdziwości Biblii. Biblijnemu sprawozdaniu o stwarzaniu przeciwstawiono Darwinowską teorię ewolucji; psychologia stosowana odrzuciła naukę o odziedziczonym grzechu i potrzebie ofiary okupu, a wyższa krytyka tekstu biblijnego zaatakowała Boskie autorstwo Pisma Świętego.

Pośród tego zamieszania Badacze Pisma Świętego (jak wówczas nazywano Świadków Jehowy) odważnie występowali w obronie nauk biblijnych. Głosili śmiało, że jest tylko jeden wszechmocny Bóg i Stwórca, Jehowa, a Chrystus Jezus jest Jego jednorodzonym Synem i pierwszym stworzeniem, posłanym na ziemię dla złożenia w ofierze swego życia na okup za grzeszną ludzkość. Podjęli walkę w obronie Biblii, którą w pełni uznawali za nieomylne, natchnione Słowo Boże. Poza tym publikowali wyniki swych studiów biblijnych, aby były „pokarmem na czas słuszny”, i w ten sposób przekazywali te ważne informacje wszystkim, którzy pragnęli się przygotować na powrót Pana. Badacze Pisma Świętego głosili prawdziwie chrześcijańską naukę o śmiertelności duszy ludzkiej i o zmartwychwstaniu jako nadziei dla umarłych. Wskazywali, że Chrystus złożył okup nie tylko po to, aby umożliwić zabranie z ziemi do nieba 144 000 swoich współdziedziców, ale także po to, żeby dać pozostałym potomkom Adama sposobność uzyskania życia wiecznego na ziemi pod tysiącletnim panowaniem mesjańskiego Królestwa. Ponadto obwieścili światu, że w roku 1914 skończą się wyznaczone „czasy pogan” (Łuk. 21:24, NP). Rezultatem tego krzepiącego wiarę przypominania prawd biblijnych i zachęcania do czujności z uwagi na spodziewaną obecność Chrystusa Jezusa było zgromadzenie i umocnienie zboru namaszczonych uczniów, którzy najwyraźniej byli dobrze odżywieni duchowo.

Niezbite świadectwo

„Niewolnik wierny i rozumny” może przedstawić mnóstwo dowodów poświadczających, że zasługuje na wiarę i zaufanie. W poniższym wykazie podano zaledwie część określeń biblijnych i proroczych, które od roku 1919 odnoszą się do ostatka namaszczonych naśladowców Jezusa Chrystusa albo których jest on odpowiednikiem:

1) Żona Noego, Rodz. 7:7; 2) aniołowie posłani do Lota, Rodz. 19:15; 3) Rebeka, Rodz. 24:64; 4) Józef i Beniamin, Rodz. 45:14; 5) pozostawione kłosy, Kapł. 19:9; 6) dwaj wysłannicy u Rachaby, Joz. 2:4; 7) Barak, Sędz. 4:14; 8) Jefte, Sędz. 11:34; 9) Noemi i Rut, Ruty 2:2; 10) izraelscy wojownicy Dawida, 2 Sam. 18:1; 11) Jehu, 2 Król. 10:11, 15; 12) Mardocheusz i Estera, Est. 4:13; 13) Hiob, Hioba 42:10, 13; 14) córka królewska, Ps. 45:13 (14, NP); 15) lojalni, Ps. 50:5; 16) zaufana grupa, Ps. 89:7 (8, NP); 17) Szear-Jaszub, Izaj. 7:3; 18) światło narodów, Izaj. 60:3; 19) wielkie drzewa sprawiedliwości, Izaj. 61:3; 20) słudzy naszego Boga, Izaj. 61:6; 21) zachowane grono winne, Izaj. 65:8; 22) słudzy nazwani innym imieniem, Izaj. 65:15; 23) ludzie drżący przed słowem Boga, Izaj. 66:5; 24) narodzony nowy naród, Izaj. 66:8; 25) Jeremiasz, Jer. 1:10; 26) lud Jehowy pozostający w nowym przymierzu, Jer. 31:33; 27) mąż odziany w szatę lnianą, Ezech. 9:2; 28) mieszkańcy środka ziemi, Ezech. 38:12; 29) drzewa nad rzeką, Ezech. 47:7; 30) rybacy, Ezech. 47:10; 31) wojsko niebios, Dan. 8:10; 32) odnowione (oczyszczone) Miejsce Święte, Dan. 8:14; 33) ci, którzy mają rozeznanie, Dan. 11:33; 34) szczęśliwy, który trwa w oczekiwaniu, Dan. 12:12; 35) wszelkie ciało, które otrzymuje ducha, Joela 2:28 (3:1, NP); 36) Jonasz, Jonasza 3:1-3; 37) źrenica oka Jehowy, Zach. 2:8 (2:12, NP); 38) arcykapłan Joszua, Zach. 3:3, 4; 39) jeden Żyd, Zach. 8:23; 40) synowie Lewiego, Malach. 3:3; 41) pszenica, Mat. 13:25; 42) synowie Królestwa, Mat. 13:38; 43) pracujący w winnicy, Mat. 20:1; 44) zaproszeni na ucztę weselną, Mat. 22:3-14; 45) wybrani, Mat. 24:22; 46) orły, Mat. 24:28; 47) niewolnik wierny i rozumny, Mat. 24:45; 48) rozumne panny, Mat. 25:2; 49) bracia Króla, Mat. 25:40; 50) małe stadko, Łuk. 12:32; 51) starszy brat syna marnotrawnego, Łuk. 15:25; 52) żebrak Łazarz, Łuk. 16:20; 53) gałęzie krzewu winnego, Jana 15:4; 54) pałac Dawida, Dzieje 15:16; 55) współdziedzice Chrystusa, Rzym. 8:17; 56) ostatek, Rzym. 11:5; 57) gałęzie oliwki, Rzym. 11:24; 58) święci, 1 Kor. 6:2; Obj. 16:6; 59) świątynia, 1 Kor. 6:19; 60) nowe stworzenie, 2 Kor. 5:17; 61) ambasadorzy w miejsce Chrystusa, 2 Kor. 5:20; 62) Zbór Boży, Gal. 1:13; 63) część nasienia Abrahamowego, Gal. 3:29; 64) Izrael Boży, Gal. 6:16; 65) ciało Chrystusa, Efez. 1:22, 23; 66) żołnierze Chrystusa Jezusa, 2 Tym. 2:3; 67) dom zbudowany przez Chrystusa, Hebr. 3:6; 68) święte kapłaństwo, 1 Piotra 2:5; 69) naród święty, 1 Piotra 2:9; 70) społeczność braci, 1 Piotra 2:17; 71) siedem zborów, Obj. 1:20; 72) dwudziestu czterech starców, Obj. 4:4; 73) Izrael duchowy, Obj. 7:4; 74) szarańcza, Obj. 9:3; 75) dwaj świadkowie, Obj. 11:3; 76) dwa drzewa oliwne, Obj. 11:4; 77) nasienie niewiasty, Obj. 12:17; 78) drzewa życia, Obj. 22:2; 79) oblubienica Chrystusa, Obj. 22:17; 19:7; 80) Świadkowie Jehowy, Izaj. 43:10.