Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu
„Jehowo, (...) Ty jesteś Bogiem, Ty sam” (Ps. 86:9, 10).
1. (a) Jakie postanowienie powziął Jehowa, żeby doprowadzić do jedności wielbienia? (b) Co wkrótce osiągnięto dzięki temu „systemowi zarządzania”?
JEDNOŚĆ w oddawaniu czci Bogu — czyż nie byłaby to wspaniała rzecz? A jednak większość ludzi nigdy jej nie zaznała. Niemniej takie jednomyślne oddawanie Mu czci nie jest tylko marzeniem. Mieści się w ramach Jego zamierzenia. Dziewiętnaście stuleci temu Jehowa wprowadził w życie „system zarządzania”, którego celem jest jedność — podobna do tej, jaka powinna cechować bliskich sobie i kochających się członków rodziny. Zgoda osiągnięta dzięki temu „zarządzaniu” sprawiła wkrótce, że serdeczna więź wspólnego wielbienia połączyła chrześcijan pochodzenia żydowskiego z Samarytanami; niedługo potem gościnnie zostali przyjęci do zboru nieobrzezani poganie. Co ważniejsze, wszyscy oni na podstawie swej wiary w wartość przebłagalnej ofiary Jezusa zostali doprowadzeni do jedności z Jehową Bogiem. Znaleźli się z Nim w takich stosunkach, jakie bywają między synami a kochającym ich Ojcem.
2. (a) O jaki chodziło „system zarządzania”? Kiedy został wprowadzony w życie? (b) Co oznacza zbieranie „tego, co w niebiosach”?
2 List do Efezjan 1:9, 10 tak oto zwraca uwagę na owo „zarządzanie”: „Odpowiada to Jego upodobaniu, które w sobie powziął w sprawie systemu zarządzania [inaczej: kierowania sprawami domowymi] przy pełnej granicy wyznaczonych czasów [począwszy od Pięćdziesiątnicy roku 33 naszej ery], mianowicie, aby na nowo zebrać wszystko w Chrystusie: to, co w niebiosach, i [później] to, co na ziemi”. Zebranie „tego, co w niebiosach”, oznaczało zgromadzenie tych, którzy mieli się przyłączyć do Chrystusa w niebiańskim Królestwie — najpierw spomiędzy Żydów, następnie Samarytan i na końcu pogan.
3. Jakie rezultaty dało zbieranie „tego, co na ziemi”?
3 W dzisiejszych czasach, szczególnie od roku 1935, jesteśmy świadkami zbierania „tego, co na ziemi”, to znaczy ludzi, którzy mają dostąpić życia w ziemskim Raju. Miliony zareagowały już pozytywnie na realizację tej drugiej fazy miłościwego „zarządzania” Bożego. Nadchodzą ze wszystkich narodów i języków. Jedność, jaką znajdują, nie polega po prostu na fizycznym nagromadzeniu osób, które w dalszym ciągu trzymałyby się poprzednich wierzeń i praktyk. Uczą się one natomiast dróg Jehowy, aby „chodzić jego ścieżkami”, jak to przepowiedziano w proroctwie Izajasza 2:3 (Nowy Przekład).
4. (a) Jak dalece zostanie osiągnięta jedność wielbienia? Jak to opisuje Biblia? (b) W jakim stosunku do Jehowy znajdą się doskonali ludzie po końcowej próbie?
4 Niemniej to, co dziś obserwujemy, nie jest jeszcze pełną jednością, jaka niewątpliwie zostanie osiągnięta. Zamierzenie Boże upewnia nas, że wszystkie rozumne stworzenia będą zgodnie oddawać cześć prawdziwemu Bogu. Apostoł Jan ujrzał w wizji idealne warunki, jakie zapanują pod koniec tysiącletniego królowania Chrystusa. Opisał ją w Objawieniu 5:13 takimi słowami: „Wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie [to znaczy Jehowie], i Barankowi [Jezusowi Chrystusowi], błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków” (NP). Jan oglądał więc, jak pod władzą Jezusa Chrystusa wszyscy będą zespoleni w oddawaniu czci Jehowie. Później, gdy przejdzie ostatnia próba i ci, którzy się wtedy zbuntują, będą już zgładzeni, Jehowa za pośrednictwem Chrystusa miłościwie uzna za synów wszystkich doskonałych ludzi o wypróbowanej lojalności. Wejdą oni w skład zjednoczonej, wszechświatowej rodziny Bożej, zaś Jehowa na zawsze pozostanie dla nich jedynym Bogiem, Władcą całego uniwersum, a zarazem kochającym Ojcem. Jakież to zachwycające widoki na przyszłość! Czy i ty, czytelniku, szczerze pragniesz znaleźć się w tej szczęśliwej rodzinie chwalców Bożych? (Rzym. 8:20, 21).
„TY JESTEŚ BOGIEM, TY SAM”
5, 6. Co napisał Dawid w Psalmie 86 o Tym, którego wielbimy?
5 Rozpatrzenie Psalmu 86 pomoże nam zrozumieć, co mamy uczynić, aby dostąpić takich błogosławieństw. Dawid, pisarz tego natchnionego Psalmu, dowiódł już uprzednio swego oddania dla prawdziwego wielbienia. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że dalej musi robić postępy pod względem duchowym, i właśnie tę myśl odzwierciedlają jego słowa.
6 W wersetach 8-10 skupia uwagę na Tym, któremu oddawał cześć, i powiada: „Nie ma wśród bogów nikogo podobnego Tobie, Jehowo, ani nie ma żadnych dzieł podobnych Twoim. Wszystkie narody, któreś utworzył, same przyjdą pokłonić się przed Tobą, Jehowo, i oddadzą chwałę Twojemu imieniu. Ty bowiem jesteś wielki i dokonujesz rzeczy cudownych; Ty jesteś Bogiem, Ty sam”.
7. Dlaczego tak ważne jest uznawanie Jehowy za jedynego Boga?
7 Za dni Dawida, podobnie jak dziś, narody uznawały liczne bóstwa. Ale Dawid ze szczerym docenianiem rzekł do Jehowy: „Ty jesteś Bogiem, Ty sam”. Prawdę tę podkreślał również Jezus Chrystus. Ostatniej nocy przed śmiercią modlił się do Ojca, nazywając Go „jedynym prawdziwym Bogiem” (Jana 17:3). Jednakże w nominalnym chrześcijaństwie oddaje się cześć Trójcy, miliony ludzi kłaniają się bożkom; inni uczynili swoimi bożyszczami wpływowe osobistości, pieniądze, siebie samych albo uprawiają kult płci. A co z tobą, czytelniku? Czy osobiście zgadzasz się z tym, że ‛nie ma nikogo podobnego Jehowie’, że jest On „jedynym prawdziwym Bogiem”?
8. Co jest wymagane od wszystkich, którzy chcą czcić Jehowę, jak to wskazano w Psalmie 86:11?
8 W swojej wizji przyszłości Dawid oglądał ludzi napływających ze wszystkich narodów, aby służyć Jehowie. Rozumiał niewątpliwie, że gdy ludzie ci przyjdą wielbić Jehowę, będą się musieli wiele nauczyć. W ich życiu będą potrzebne zmiany. Ale i na samego siebie Dawid zapatrywał się realistycznie, przyznając, że też potrzebuje wskazówek i wciąż musi się do nich dostosowywać. W Psalmie 86:11 czytamy: „Poucz mnie, Jehowo, o Twej drodze. Będę chodził w Twojej prawdzie. Spraw, aby me serce w jedności bało się Twego imienia”. Czy takie jest również nasze pragnienie?
9. Dzięki czemu jesteśmy zjednoczonym ludem? Jaki pod tym względem ciąży na nas obowiązek?
9 Jedność już istniejąca między Świadkami Jehowy jest naprawdę niespotykana gdzie indziej. Dzieje się tak dlatego, że jako społeczność szczerze postępujemy jak Dawid, mianowicie szukamy kierownictwa Jehowy i stosujemy się do niego w działaniu. Ponadto naszym pragnieniem powinno być umacnianie tej jedności osobistą postawą i zachowaniem. Co więcej, możemy chronić zwartość naszych szeregów i wprowadzać do nich osoby nowo zainteresowane przez zaszczepianie im doceniania tych czynników, które nas łączą.
POTĘŻNE CZYNNIKI JEDNOCZĄCE
10. Co jest pierwszym z czynników, które nas jednoczą?
10 Po pierwsze łączy nas to, że wszyscy oddajemy cześć Jehowie i uznajemy Jego prawo do ustalania, co jest dobre, a co złe (Obj. 14:6, 7; Rodz. 2:16, 17). Jakże zdumiewający wpływ wywarło to na lud Jehowy we wszystkich zakątkach ziemi! Zgodnie z pewnym biblijnym stwierdzeniem Jehowa jest „Wysoki i Wzniosły, którego Stolica jest wieczna, a imię święte” (Izaj. 57:15, Biblia Tysiąclecia). Oddawanie Mu czci oraz stosowanie się do Jego mierników podnosi nas na duchu. A ponieważ te mierniki obowiązują na całym świecie, ich przestrzeganie zespala nas w jeden lud.
11. Jak możemy pomóc nowym, by ta jedność stała się również ich udziałem?
11 Niekiedy jednak poszczególne osoby już będące wśród nas wdają się w zgoła złe postępowanie. Dlaczego? Niektóre z nich, zapytane o stosunek do Boga, odpowiadają: „Dla mnie Bóg nie istniał realnie”. W takim razie nie traktowały też poważnie Jego wymagań. Czy tym ludziom, z którymi studiujemy, możemy jakoś dopomóc, żeby Jehowa stał się dla nich realną postacią? Powinniśmy tłumaczyć im z naciskiem, że prawdziwe wielbienie nie jest wyłącznie sprawą przyjęcia pewnych wierzeń, chodzenia na zebrania i ewentualnie jeszcze spędzenia od czasu do czasu kilku godzin w służbie polowej. Kto pragnie służyć Jehowie, musi zadzierzgnąć z Nim ścisłą, osobistą więź. Powinien nauczyć się modlić do Niego regularnie, sam na sam prosząc Go o kierownictwo we wszystkich swoich poczynaniach (Filip. 4:6; Prz. 3:5, 6). Wtedy dopiero ta wspaniała jedność, którą się cieszymy, stanie się również jego udziałem.
12, 13. (a) Jak wymieniony tu drugi czynnik sprzyja naszej jedności? (b) Co powinien zrobić ten, kto chce odnieść pełny pożytek z Biblii?
12 Po drugie: Panuje między nami jedność, ponieważ gdziekolwiek żyjemy na świecie, mamy za przewodnika Słowo Boże, Biblię. Uznajemy Pismo Święte za natchnione, a wielu z nas nabrało przekonania do Świadków Jehowy między innymi dlatego, że wiernie trzymają się tej Księgi (2 Tym. 3:16, 17).
13 Ludzie, z którymi studiujemy, mogą się z nami zgadzać, gdy mówimy, że Biblia jest Słowem Bożym. Ile jednak z niej przeczytali? Będzie rzeczą korzystną zachęcać każdego do zapoznania się z całym Pismem Świętym. W miarę czynionych w tym kierunku postępów dobrze jest przedstawiać mu, jak Słowo Boże powinno oddziaływać na decyzje podejmowane w codziennym życiu. Jezus tak dobrze znał wolę Ojca i tak głęboko wywierała ona wpływ na jego umysł i serce, że mógł powiedzieć: „Zawsze czynię to, co się Jemu podoba” (Jana 8:29). Jakiż to wspaniały cel dla nas wszystkich!
14. Dlaczego bardzo ważny jest wspomniany tu trzeci czynnik? Co możemy zrobić, by u nowych wzbudzić docenianie dla niego?
14 Trzecią sprawą, która nas jednoczy, jest fakt, że wszyscy korzystamy z tego samego stołu duchowego. Uznajemy, iż „niewolnik wierny i rozumny” jest kanałem łączności, którym Jehowa się posługuje, aby dostarczać duchowy pokarm na czas słuszny (Mat. 24:45-47). Nie mamy żadnych wątpliwości co do tego, że ów „niewolnik” składa się z namaszczonych duchem dziedziców niebiańskiego Królestwa, których można dziś spotkać tylko pośród Świadków Jehowy. Cenimy sobie to, co klasa „niewolnika” i wyłonione z niej Ciało Kierownicze robią dla zaspokojenia naszych duchowych potrzeb. Dziękujemy też Bogu za hojne zaopatrzenie, uwzględniające te potrzeby (Izaj. 65:13, 14). A czy poświęcamy dość czasu na zaszczepianie osobom, które dopiero od niedawna przychodzą do zboru, odpowiedniego doceniania tego stanu rzeczy?
15, 16. (a) Kogo uważamy za swojego Wodza? (b) Jak docenianie roli Jezusa w wielbieniu Boga wpływa na nasz stosunek do siebie nawzajem?
15 A oto czwarty bardzo istotny czynnik warunkujący utrzymywanie się między nami jedności: Jezus Chrystus, a nie człowiek, jest naszym Wodzem oraz Pośrednikiem, przez którego przystępujemy do Jehowy, oddając Mu cześć. On sam podkreślił wagę tego faktu w ostatnim tygodniu swego ziemskiego życia. W Ewangelii według Mateusza 23:8, 10 czytamy: „Nie pozwólcie nazywać siebie (...) ‛wodzami’, bo Wodza macie jednego, Chrystusa”. Dzisiaj również każdy, kto spytałby Świadka Jehowy gdziekolwiek na świecie: Kto jest waszym przywódcą? — otrzymałby taką samą odpowiedź: Jest nim Pan Jezus Chrystus!
16 Tylko za jego pośrednictwem możemy przystępować do Jehowy, aby oddawać Mu cześć w sposób uznany przez Niego. Dlaczego? Ponieważ wszyscy urodziliśmy się w grzechu, potępieni i skazani na śmierć. Pod tym względem nikt z nas nie różni się od pozostałych. Istnieje tylko jedna możliwość zaliczenia nas w poczet sług Bożych, mianowicie na podstawie naszej wiary w ofiarę Jezusa Chrystusa, i wyłącznie z powołaniem się na niego możemy teraz do Jehowy kierować modlitwy. Głębokie docenianie tego stanu rzeczy odgrywa istotną rolę w prawdziwym wielbieniu (Rzym. 3:23; Jana 14:6).
17. Dlaczego nasze stanowisko wobec Królestwa Bożego odróżnia nas od nominalnego chrześcijaństwa, lecz zespala jako Świadków Jehowy?
17 Po piąte zespala nas, co następuje: Niezależnie od tego, gdzie mieszkamy, za jedyną nadzieję ludzkości uznajemy Królestwo Boże (Mat. 6:9, 10; Dan. 2:44). Inaczej zachowuje się kler nominalnego chrześcijaństwa. W rezultacie wplątał się w sprawy polityczne tego świata i w wojny. Jaskrawym przeciwieństwem tej klasy ludzi są we wszystkich krajach Świadkowie Jehowy, którzy wzięli sobie do serca słowa Jezusa Chrystusa, że jego uczniowie nie „należą do świata” (Jana 17:15, 16). Zgodnie ze Słowem Bożym przekuliśmy swe miecze na lemiesze, a swoje włócznie na nożyce ogrodnicze. Nie podnosimy broni cielesnej przeciw naszym bliźnim ani nie ćwiczymy się już do boju (Mich. 4:3). Jesteśmy mocno przekonani, że jedynym rozwiązaniem problemów ludzkości jest Królestwo Boże. Dzięki temu na całym świecie istnieje między nami, Świadkami Jehowy, prawdziwe międzynarodowe braterstwo.
18. Jak nas jednoczą owoce ducha Bożego? Podaj przykłady.
18 Szóstym elementem jedności wśród czcicieli Jehowy są owoce wydawane przez nich za sprawą ducha świętego. Jakże ogromna tkwi w nich siła przyciągania — przecież to one sprawiają, że tak chętnie przebywamy w swoim gronie! Chociaż są dziedziny, w których każdy z nas musi jeszcze popracować, sprawdzają się słowa Jezusa: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami: jeśli będzie między wami miłość” (Jana 13:35; Gal. 5:22, 23).
19. Z kim się jednoczymy, biorąc udział w służbie głoszenia?
19 Pozostał jeszcze następujący punkt siódmy: Wszyscy jako Świadkowie Jehowy mamy głosić dobrą nowinę o Królestwie Bożym. To obowiązek, ale też i zaszczyt. Apostoł Paweł wyjaśnił, że przez udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej stajemy się współpracownikami Boga. Na przykład jeden z nas sieje, drugi podlewa, a Jehowa sprawia wzrost — i tak wyłaniają się nowi uczniowie (Mat. 24:14; 1 Kor. 3:6-9).
NIEZACHWIANIE PO STRONIE PRAWDZIWEGO WIELBIENIA
20. (a) Dlaczego niektóre osoby przychodzące nawet na zebrania nie w pełni korzystają z błogosławieństw takiego zgodnego oddawania czci Bogu? (b) Dlaczego muszą one teraz zająć zdecydowane stanowisko po stronie Jehowy?
20 W miarę tego, jak osoby świeżo się przyłączające do Świadków Jehowy zrozumiewają jednoczące nas prawdy i zaczynają podług nich postępować, mogą na równi z nami wszystkimi doświadczać radości płynącej ze zgodnego oddawania czci jedynemu prawdziwemu Bogu. Niektórzy jednak zadowalają się powierzchownym poznaniem prawdy. Dowiadują się trochę o błogosławieństwach Królestwa Bożego, ale nie pozwalają, by prawda zakorzeniła się w ich sercach. Chętnie przebywają w naszym towarzystwie, choć nie chcą się zobowiązać do tego, by stale postępować drogami Jehowy. Przypominają poniekąd tych ludzi z czasów proroka Eliasza, do których powiedział on z naciskiem: „Jak długo będziecie utykać, chwiejąc się między dwoma odmiennymi poglądami? Jeżeli Jehowa jest prawdziwym Bogiem, podążajcie za Nim; a jeśli Baal — idźcie za nim” (1 Król. 18:21). Jehowa nie będzie zwlekał, gdy nadejdzie wyznaczony przez Niego czas na zagładę obecnego podłego systemu rzeczy. Nie zamierza przedłużać ustalonego terminu ani zmieniać swoich mierników, aby przystosować się do tych, którzy dalej lgną do świata, a tylko połowicznie poznają i czynią wolę Bożą. Jakże ważne jest więc, żeby każdy, kto okaże zainteresowanie prawdą, szybko podjął stanowcze kroki i nawiązał szczere, trwałe stosunki z Jehową!
21. W jakich postępach pod względem duchowym powinniśmy pomagać ludziom, z którymi studiujemy Biblię?
21 Z ludźmi stopniowo przygotowującymi się do chrztu pragniemy nie tylko przestudiować podstawowe prawdy; chcemy pomóc im w podążaniu ku chrześcijańskiej dojrzałości. Dlatego trzeba zaostrzyć ich apetyt na twardszy pokarm duchowy. Muszą się nauczyć, jak nim się radować i wzmacniać oraz nabierać dzięki niemu rozeznania w podejmowaniu rozumnych, samodzielnych decyzji (Hebr. 5:12-14).
22. Dlaczego nasza służba Boża jest naprawdę wspaniałym przywilejem?
22 Jakże wspaniałym zaszczytem jest korzystanie z postanowień Jehowy dotyczących zjednoczenia ludzi ze wszystkich narodów z Nim samym za pośrednictwem Jezusa Chrystusa oraz zgodne współdziałanie z tymi Jego zamierzeniami! Jedyny prawdziwy Bóg obdarzył nas cudownym przywilejem stania się świadkami na rzecz Jego świętego imienia Jehowa. Jego własny umiłowany Syn, już panujący jako Król, był i jest dla nas wzorem w wielbieniu Boga, które umożliwia nam radowanie się serdeczną, zażyłą więzią z Jehową i jednością, jaka panuje w naszych szeregach. Bierzmy więc pełny udział w wysławianiu imienia Jehowy i w pomaganiu innym, by zrozumieli, że i oni mogą cieszyć się błogosławieństwami, których dostąpią wyłącznie zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu.
DLA PRZYPOMNIENIA:
● Jak daleko sięgnie jedność w oddawaniu czci Bogu? Co może to oznaczać dla ciebie?
● Jak możemy wykazać, że podzielamy uczucia psalmisty wyrażone w Psalmie 86:11?
● Wymień niektóre ważne czynniki decydujące o naszej jedności.
● W jakich dalszych postępach powinniśmy pomóc nowym uczniom, gdy już zapoznają się z podstawowymi prawdami biblijnymi?
[Ilustracja na stronie 15]
‛Jehowo, Ty jesteś Bogiem, Ty sam’