Prawdziwi chrześcijanie są głosicielami Królestwa
„Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec” (Mat. 24:14).
1, 2. (a) Dlaczego wieść o Królestwie musi być teraz głoszona po całej ziemi? (b) Jakie pytania może sobie zadać każdy świadek Boga Jehowy?
ZWIASTOWANIE KRÓLESTWA JEHOWY jest od dziesiątków lat głównym zadaniem niniejszego czasopisma, jak to nawet wynika z jego tytułu. A jest rzeczą niezmiernie ważną, aby wieść o Królestwie była teraz ogłaszana na całym świecie. Dlaczego? Ponieważ po wyszczególnieniu różnych innych elementów „znaku” swej niewidzialnej „obecności” i końca tego systemu rzeczy Jezus Chrystus rzekł: „Dobra Nowina o królestwie będzie obwieszczana całemu światu jako świadectwo dla wszystkich narodów. A wtedy nastąpi koniec” (Mat. 24:14, Biblia jerozolimska).
2 Obecnie „koniec” jest naprawdę bliski. Toteż każdy oddany świadek na rzecz Jehowy słusznie może zadać sobie pytania: Jak się zapatruję na działalność głoszenia o Królestwie? Czy regularnie biorę w niej udział? Czy pełnię tę służbę kaznodziejską umiejętnie i gorliwie?
NAKAZ GŁOSZENIA
3. Co powiedział Jezus o swych naśladowcach w Ewangelii według Mateusza 5:14-16? Na co wskazują te słowa?
3 Żaden szczery chrześcijanin nie może się uchylać od zaszczytnej pracy, jaką jest obwieszczanie drugim „dobrej nowiny”. Jezus powiedział uczniom: „Jesteście światłem świata. Miasto nie może się ukryć, gdy jest położone na górze. Lampę się zapala, ale nie stawia się jej pod miarką koszykową, tylko na stojaku, i świeci na wszystkich znajdujących się w domu. Podobnie niech światło wasze świeci przed ludźmi, aby widziano wasze dobre uczynki i dawano chwałę waszemu Ojcu, który jest w niebiosach” (Mat. 5:14-16). W ten sposób wskazał, że jego uczniowie mieli być głosicielami Królestwa.
4. Jaką tu przytoczono wypowiedź o najwybitniejszym głosicielu Królestwa?
4 Na temat tego największego głosiciela Królestwa napisano: „Kiedy nasz Pan ogłaszał królestwo, zaczął (...) przygotowywać i organizować związaną z tym służbę. (...) Podjął prorocką służbę kaznodziejską (...) i nakazał zarówno Dwunastu, jak i Siedemdziesięciu, wziąć w niej udział. Obwieszczał nadchodzące królestwo i czynił ‛znaki’, lecz rozesłał ich przed sobą z tym samym orędziem, dawszy im podobną moc. Przez znakomite przeszkolenie w prostym nauczaniu (...) przysposabiał ich zarazem do bardziej odpowiedzialnych stanowisk, jakie mieli objąć później” (Milo Mahan: A Church History [Historia Kościoła]).
5. Co w zakresie obwieszczania Królestwa zdziałał Jezus?
5 Apostołom oraz 70 rozesłanym przez siebie uczniom Jezus udzielił cennych wskazówek (Łuk. 6:12-16; 10:1-22). Co więcej, nasz Wzorodawca sam wędrował „od miasta do miasta i od wsi do wsi, głosząc i oznajmiając dobrą nowinę o królestwie Bożym”. Towarzyszyli mu apostołowie oraz pewne niewiasty, „które im służyły ze swych majętności” (Łuk. 8:1-3). Tak, Jezus był gorliwym głosicielem dobrej nowiny i założył podwaliny pod organizację zajmującą się rozprzestrzenianiem wieści o Królestwie.
6. Jakie polecenie Jezus dał naśladowcom, zanim wstąpił do nieba?
6 Po trzyipółletniej działalności Jezus zakończył swą ziemską służbę. Zanim jednak wstąpił do nieba, dał swym naśladowcom następujące polecenie: „Idźcie (...) i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:19, 20). Mieli więc być głosicielami Królestwa.
7. Dlaczego uczniowie Jezusa skutecznie mogli występować w roli jego świadków, choć początkowo nie mieli dokładnej wiedzy o Królestwie?
7 Kiedy Jezus miał już opuścić ziemię, uczniowie zapytali go: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” Odpowiedział im: „Nie do was należy zgłębienie wiedzy o czasach i porach, które Ojciec umieścił we własnym zakresie uprawnień”. Chociaż wtedy brakowało im jeszcze dokładniejszych wiadomości o Królestwie, Jezus mógł im zlecić zwiastowanie dobrej nowiny, gdyż przy spełnianiu tego nakazu mieli doznać niezbędnej pomocy. Dodał bowiem: „Otrzymacie moc, gdy duch święty zstąpi na was, i będziecie mi świadkami tak w Jeruzalem, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:6-8). Pod kierownictwem ducha świętego naśladowcy Jezusa mieli w końcu zrozumieć, że Królestwo będzie rządem niebiańskim (Jana 16:12, 13). A z czasem prawda o tym Królestwie miała dotrzeć „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”.
8. Jak rozwinęło się dzieło głoszenia w pierwszym stuleciu?
8 Tamci świadkowie bardzo dobrze wywiązali się ze swego zadania. Oczywiście był z nimi Jehowa, wspierał ich też wyniesiony do chwały Jezus Chrystus (Dzieje 8:1-8; 11:19-21). Nic więc dziwnego, że już w 60 lub 61 roku n.e. apostoł Paweł słusznie mógł się wyrazić, iż „dobra nowina” jest „głoszona całemu stworzeniu pod niebem”! (Kol. 1:23).
9. Na czym polega podstawowe zadanie zboru chrześcijańskiego, zgodnie z powyższym komentarzem?
9 O dziele świadczenia napisano: „Obwieszczanie ewangelii nie jest (...) jedną z wielu dziedzin, którymi zajmuje się Kościół N[owego] T[estamentu], lecz jest jego podstawową, zasadniczą działalnością. (...) Zauważmy, że Jezus nie powiedział [w Dziejach 1:8]: ‛Macie o mnie świadczyć’, bądź: ‛Macie składać o mnie świadectwo’, ale rzekł: ‛Będziecie moimi świadkami’. Czasownik ‛być’, użyty w tym miejscu, trzeba brać w pełni i dosłownie, bez zacierania jego znaczenia. Dane wyrażenie [w języku greckim] nie określa jedynie tego, co Kościół miał robić, ale czym miał być. (...) Kościół Jezusa Chrystusa to (...) społeczność świadków” (Harry R. Boer: Pentecost and the Missionary Witness of the Church [Pięćdziesiątnica i misyjne świadczenie Kościoła], strony 110-114). Owszem, dawanie świadectwa jest najważniejszym zadaniem prawdziwego zboru chrześcijańskiego.
„DZIĘKI BOSKIEJ OPATRZNOŚCI”
10, 11. (a) Jak byli — z grubsza biorąc — zorganizowani głosiciele Królestwa w pierwszym stuleciu? (b) Co się działo, gdy zachodziły nowe okoliczności?
10 Głosiciele Królestwa z pierwszego stulecia otrzymywali wskazówki od ciała kierowniczego. W ramach organizacji usługiwali podróżujący starsi, zaś w zborach obowiązki spoczywały na barkach nadzorców i sług pomocniczych (Dzieje 15:1, 2, 22-36; Filip. 1:1). A co się działo, gdy się wyłaniały jakieś nowe okoliczności?
11 Rozpatrzmy, co się wydarzyło wkrótce po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Żydzi mówiący po grecku zaczęli szemrać przeciwko Żydom mówiącym po hebrajsku, ponieważ „zaniedbywano ich wdowy przy codziennym usługiwaniu”. Aby ten problem rozwiązać, apostołowie wyznaczyli „siedmiu mężów cieszących się zaufaniem”, którzy mieli sprawować pieczę nad rozdzielaniem żywności (Dzieje 6:1-8, Biblia warszawska). Czytamy na ten temat: „Jak wynika z dostępnych informacji, troska o sprawiedliwe rozdzielanie codziennych posiłków publicznych była początkowo jedynym zadaniem powierzonym tym ‛siedmiu’; oczywiście w miarę pojawiania się dalszych potrzeb miały im przypaść w udziale następne obowiązki. Chociaż bowiem zasady nowej wiary nie podlegały zmianom, to środki i sposoby, którymi można by je było jak najskuteczniej szerzyć i utrwalać, pozostawiono mądrości i praktycznemu doświadczeniu kolejnych pokoleń (...). W każdej wielkiej organizacji trzeba dostosowywać i modyfikować (...) drugorzędne szczegóły” (Cunningham Geikie: Hours With the Bible [Godziny spędzone z Biblią], seria nowotestamentowa, tom II).
12. (a) Co się przyczyniło do postępów wczesnego chrystianizmu? (b) Gdzie i jak doszło do tego, że naśladowców Jezusa zaczęto nazywać chrześcijanami?
12 Poleganie na Bogu połączone z modlitwą oraz „mądrość i praktyczne doświadczenie” ciała kierowniczego przyczyniały się do rozwoju wczesnego chrystianizmu. A wieloma sprawami z całą pewnością kierował Bóg. O pierwszych naśladowcach Jezusa mówiono na przykład, że należą do „Drogi” (Dzieje 9:1, 2). Ale chyba już w 44 roku n.e. w Antiochii Syryjskiej „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Była to nazwa nadana przez Boga, którą chętnie przyjęli (1 Piotra 4:16).a
13. Jakie podobieństwo zachodzi między dzisiejszymi Świadkami Jehowy a pierwszymi chrześcijanami, jeśli chodzi o stosowanie w dziele ogłaszania Królestwa nowoczesnych metod wydawniczych?
13 Kierownictwu Bożemu należy przypisać także inne wydarzenia, związane ze zborem wczesnochrześcijańskim. Podobnie jak dzisiaj Świadkowie Jehowy stosują nowoczesną technikę wydawniczą, tak pierwsi chrześcijanie zaczęli posługiwać się kodeksem (książką w postaci pliku kart zszytych z jednego boku), co okazało się dla nich prawdziwym dobrodziejstwem w gorliwym obwieszczaniu Królestwa. C.C. McCown napisał w związku z tym: „Księgi religijne chrześcijan, zarówno Stary Testament, jak i nowo powstałe pisma, (...) nie miały być rozrywkową lekturą dla bogaczy. Zapracowanym ludziom interesu zależało na tym, żeby w książce zmieścić możliwie dużo informacji. Zarówno oni, jak i sumienni misjonarze chrześcijańscy, chcieli mieć możność szybkiego przytoczenia tego czy owego cytatu, bez potrzeby przewijania długiej wstęgi papirusu” (The Biblical Archaeologist Reader [Przegląd archeologii biblijnej] strona 261).
14. W jakich warunkach gorliwie głosili apostołowie Jezusa?
14 „Możność szybkiego przytoczenia tego czy owego cytatu” miała ogromne znaczenie z uwagi na metody głoszenia, stosowane przez pierwszych chrześcijan. Czasami, rzecz prosta, świadczyli ludziom nieoficjalnie, podobnie jak nieraz czynią to Świadkowie Jehowy w dobie obecnej. Czytamy na ten temat: „Do swoistych cech działalności kaznodziejskiej apostołów należał jej przygodny charakter. Apostoł nie czekał na jakąś wyjątkową sposobność. Jedyną okazję do oficjalnego wystąpienia miał wtedy, gdy — jak Pawła przed Feliksa — przyprowadzono go jako więźnia przed odzianego w purpurę możnowładcę, aby złożył wyjaśnienia co do swej osoby i zarzucanego mu pogwałcenia praw. Nie brakowało mu innych sposobności, lecz nadarzały się one w więzieniu, na skraju drogi, w skromnym domu, gdzie być może przyjęto go na nocleg. (...) Jakkolwiek uważał, że jego orędzie jest skierowane głównie do jednostek, gotów był wygłosić je także przed tłumem. Czuł się równie dobrze przed każdym audytorium. Miał w pamięci przykład Chrystusa, (...) [którego] mównicą była zapylona droga, rojna ulica albo kamieniste wybrzeże żydowskiej Galilei (...). [Apostołowie] nie zapomnieli, że gdy tylko przyłączyli się do niego, udzielił im specjalnych pouczeń co do najlepszych sposobów głoszenia jego nauk, że potem uzupełnił te pierwsze lekcje następnymi i tuż przed wstąpieniem do nieba wskazał, iż polem ich działania jest świat, a słuchaczem każdy człowiek” (John F. Hurst: History of the Christian Church [Dzieje kościoła chrześcijańskiego], tom I, strona 96).
„OD DOMU DO DOMU”
15. Jak apostołowie prowadzili działalność kaznodziejską wkrótce po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.?
15 Wkrótce po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. uczniowie Jezusa już stosowali pewną znakomitą metodę głoszenia „dobrej nowiny”. Co bowiem zrobili apostołowie, gdy w wyniku prześladowań spadły na nich zniewagi z powodu imienia Jezusa Chrystusa? Otóż „codziennie (...) w świątyni oraz od domu do domu bezustannie nauczali i oznajmiali dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie”! (Dzieje 5:41, 42). Tak jest, świadczyli od domu do domu.
16. Do jakiej metody głoszenia Paweł wdrażał starszych z Efezu?
16 Później również apostoł Paweł miał podstawy, by przypomnieć zamianowanym starszym z Efezu: „Nie wstrzymywałem się od opowiedzenia wam czegokolwiek z tego, co pożyteczne, ani od nauczania was publicznie i od domu do domu. Wszak dokładnie dawałem świadectwo zarówno Żydom, jak i Grekom, co do skruchy wobec Boga i wiary w naszego Pana Jezusa” (Dzieje 20:20, 21). Nie miał tu na myśli, że nauczał zamianowanych starszych w ich domach. Głosił natomiast niewierzącym Żydom i Grekom, mówiąc im o potrzebie skruchy wobec Jehowy Boga i o wierze w Jezusa Chrystusa. Niewątpliwie przy tej okazji uczył też owych starszych, jak chodzić ze świadectwem od domu do domu.
17. Co różni uczeni powiedzieli o głoszeniu od domu do domu przez Pawła w Efezie?
17 O służbie kaznodziejskiej tego apostoła w Efezie czytamy: „Paweł miał zwyczaj pracować w swym rzemiośle od świtu do godziny 11 przed południem (Dzieje 20:34, 35), kiedy to kończył wykłady Tyranos; potem od godziny 11 do 4 po południu nauczał w sali, odbywał narady z pomocnikami i prywatne rozmowy z kandydatami oraz planował wypady w głąb kraju; w końcu prowadził jeszcze kampanię ewangelizacji od domu do domu, która trwała od godziny 4 po południu do późnej nocy (Dzieje 20:20, 21, 31)” (A.E. Bailey). Inni uczeni piszą: „Nie poprzestawał na wygłaszaniu przemówień publicznych, rezygnując niejako z innych środków, lecz gorliwie kontynuował swe wielkie dzieło prywatnie, od domu do domu; prawdę z nieba zanosił dosłownie do domów, do mieszkań i serc Efezjan” (A.A. Livermore). „Rozgłaszał ewangelię publicznie i od domu do domu, w mieście i po całej prowincji” (E.M. Blaiklock). „Warto zaznaczyć, że ten najwybitniejszy kaznodzieja głosił od domu do domu i nie nadawał swym odwiedzinom charakteru zwykłych wizyt towarzyskich” (A.T. Robertson).
18. (a) Dlaczego można powiedzieć, że pełnienie przez Świadków Jehowy służby od domu do domu ma mocne podstawy biblijne? (b) Gdzie i jak Świadkowie Jehowy ogłaszają orędzie Królestwa, na wzór Jezusa i jego pierwszych uczniów?
18 Apostołowie Jezusa świadczyli od domu do domu już w 33 roku n.e. Ta sama działalność wchodziła w zakres służby Pawła w Efezie i niewątpliwie także w innych miejscowościach. Toteż praca od domu do domu, wykonywana przez Świadków Jehowy, opiera się na mocnych podstawach biblijnych. Dotyczy to również wielu innych metod, które stosują przy obwieszczaniu orędzia Królestwa. Ciekawe, że Cyclopedia McClintocka i Stronga stwierdza: „Nasz Pan i jego apostołowie głosili wszędzie, gdzie tylko mogli zebrać się ludzie. Zbocze góry, brzeg jeziora lub rzeki, ulica, domy prywatne, krużganek Świątyni, synagoga żydowska i różne inne miejsca dobrze się ich zdaniem nadawały do zwiastowania Ewangelii” (tom VIII, strona 483). Świadkowie Jehowy, podobnie jak Jezus i jego pierwsi uczniowie, głoszą o Królestwie na ulicach, w domach prywatnych i licznych innych miejscach. W wielu krajach na przykład rozpowszechniają na ulicach niniejsze czasopismo (a także bliźniacze Przebudźcie się!), a w szczególności są znani wszędzie z dawania świadectwa od domu do domu.
19. Jak się podejmuje decyzje co do metod głoszenia, stosowanych teraz przez Świadków Jehowy?
19 Podstawowe metody pełnienia służby kaznodziejskiej, wykonywanej dziś przez Świadków Jehowy, wypróbowano już w pierwszym stuleciu. Prócz tego dzisiejszemu Ciału Kierowniczemu, złożonemu z namaszczonych chrześcijan, słusznie przysługuje prawo decydowania, jakie formy głoszenia są odpowiednie w naszych czasach. Postanowienia te po części mogą się opierać na „mądrości i praktycznym doświadczeniu” tych mężczyzn. Przede wszystkim jednak przy podejmowaniu decyzji wzorują się oni na chrześcijańskim ciele kierowniczym z I wieku n.e. Modlą się o kierownictwo Boże i pomoc Jego świętego ducha, a rozstrzygając, jakie sposoby głoszenia są najwłaściwsze w „dniach ostatnich”, opierają się na przykładach biblijnych (2 Tym. 3:1; Dzieje 15:23, 28).
20. (a) Dlaczego możemy być pewni, że metody używane przez Świadków Jehowy mają uznanie Boże? (b) Jaki stosunek wszyscy słudzy Jehowy powinni mieć do dzieła głoszenia o Królestwie?
20 Nietrudno się przekonać, że metody głoszenia, którymi się posługują Świadkowie Jehowy, są objęte kierownictwem Bożym, gdyż błogosławi On ich wysiłki i wieńczy je powodzeniem (Prz. 10:22). Całe rzesze ludzi podejmują prawdziwe wielbienie Boga i przyłączają się do ostatka namaszczonych naśladowców Jezusa, wchodząc w skład jedynej organizacji, która czci święte imię Jehowy i nieustraszenie rozgłasza dobrą nowinę o ustanowionym już niebiańskim Królestwie. Oby więc w miarę zbliżania się końca tego systemu rzeczy wszyscy słudzy Jehowy dalej wytężali siły w dziele pozyskiwania uczniów! Wiernie wykonujmy tę pracę, gdyż nie ulega wątpliwości, że prawdziwi chrześcijanie to głosiciele Królestwa.
[Przypis]
a Zobacz leksykon wydany przez Towarzystwo Strażnica, zatytułowany: „Aid to Bible Understanding” (Pomoc do zrozumienia Biblii), na stronie 316.
Jak rozumiesz to:
▪ Dlaczego wieść o Królestwie powinna być teraz rozgłaszana po całej ziemi?
▪ Na czym polega główne zadanie wszystkich prawdziwych chrześcijan?
▪ Dlaczego można mówić, że rozwojem wydarzeń wśród sług Jehowy kieruje Bóg?
▪ Na jakiej mocnej podstawie Świadkowie Jehowy opierają swą działalność głoszenia od domu do domu?
[Ilustracja na stronie 8]
Jezus nakazał swym naśladowcom: ‛Idźcie i pozyskujcie uczniów’. Czy gorliwie uczestniczysz w spełnianiu tego głównego zadania wszystkich prawdziwych chrześcijan?
[Ilustracje na stronie 10]
Czy regularnie świadczysz od domu do domu? Czynili to od początku apostołowie Jezusa; tak samo postępował gorliwy głosiciel Królestwa, Paweł