Oddanie się Bogu i symbol tego kroku

 1. W jakim sensie znak czyjejś tożsamości może się przyczynić do dobrego? Jak potwierdziło się to na przykładzie szczerych Żydów sprzed zburzenia Jeruzalem w roku 607 p.n.e.?

ZNAK lub symbol czyjejś tożsamości bądź też oficjalnej pozycji bywa rzeczą dobrą, a nieraz wręcz konieczną. Kiedy na przykład zbliżała się zagłada Jeruzalem w roku 607 przed naszą erą, został tam posłany symboliczny „mąż”, który miał poznaczyć czoła Izraelitów prawego serca, aby ich uchronić przed wytraceniem. Znak gwarantujący wybawienie mieli otrzymać tylko ci nieliczni, których oburzały „obrzydliwości” popełniane w tym mieście zasadniczo wybranym na ośrodek świętej służby dla Boga (Ezech. 9:1-7, Nowy Przekład).

 2. Jakie wyróżniające czynniki omówiono w 7 rozdziale Objawienia? Jaki ma to związek z wybawieniem?

² W dobie obecnej na cały świat ma wkrótce spaść „wielki ucisk”. W związku z tym Księga Objawienia 7:1-8 donosi nam, że „czterej aniołowie” postawieni na czterech krańcach ziemi otrzymali nakaz wstrzymywania podmuchów czterech wiatrów, aby nie spowodowały okropnie pustoszącej zawieruchy, czyli właśnie „ucisku”, dopóki ustalona liczba wybrańców Bożych nie zostanie popieczętowana na czołach. W tym samym czasie również „wielka rzesza” innych ludzi ma szanse oczyszczenia się „we krwi Baranka”, aby można było poznać, że zasługują na przeżycie tego „wielkiego ucisku” (Obj. 7:9-15; Mat. 24:21, 22).

 3, 4. O czym przypominał ‛symbol oddania’ na zawoju arcykapłana żydowskiego?

³ W starożytnym Izraelu ustanowiono kapłaństwo. Mojżesz wprowadził w czyn szczegółowe wskazówki Jehowy co do sporządzenia charakterystycznego stroju, który miał wyróżniać arcykapłana. W sprawie zawoju na głowę napisano: „Zrobili otok ze szczerego złota jako symbol świętego oddania i wyryli na nim, jak się pisze na pieczęci: ‛Święty PANU’ [‛Poświęcony dla Jahwe’, Biblia Tysiąclecia], i przymocowali do niego fioletową wstążkę, aby go umieścić z wierzchu na zawoju”a (Wyjścia 39:30, 31; 29:6; Kapł. 8:9, The New English Bible).

⁴ Wymieniony ‛symbol oddania’ miał przypominać arcykapłanowi i wszystkim dookoła, że jest „poświęcony”, czyli oddany przez Boga, do pełnienia świętej służby na rzecz oddanego ludu. Razem ze współkapłanami miał się on zajmować pouczaniem tego ludu i przewodzić w składaniu ofiar przebłagalnych za grzechy, godnych przyjęcia u Boga, co ułatwiało Izraelitom prowadzenie życia odpowiadającego ich oddaniu! Miało się to przyczyniać do umocnienia narodu w pozycji świętego oddania, a na potrzebę tego wskazywało wyraźne ostrzeżenie, że jeśli opuszczą Jehowę, to i Bóg opuści ich, wobec czego będą wydani w ręce nieprzyjaciół (Powt. Pr. 28:15, 25, 63).

 5. Dlaczego nie jesteśmy w beznadziejnym położeniu, chociaż nie ma dzisiaj Żyda, który by mógł udowodnić, że jest arcykapłanem na wzór Aarona?

⁵ W tragicznych dziejach Izraelitów nie brak opisów nieszczęść, jakie na nich spadły wskutek odwrócenia się od przykazań Bożych i zaniedbania pełnienia służby dla Jehowy. Po drugim zburzeniu Jeruzalem i świątyni w roku 70 n.e. nie widziano już arcykapłana z symbolem oddania na zawoju. Obecnie żaden Żyd, choćby nawet nosił nazwisko Kohen (co znaczy: „Kapłan”), nie może udokumentować, iż jest arcykapłanem Izraela. Czyżbyśmy więc byli w sytuacji beznadziejnej? Nie, gdyż o Synu Bożym wyniesionym do chwały czytamy: „Taki zresztą arcykapłan był dla nas odpowiedni: lojalny, niewinny, nieskalany, oddzielony od grzeszników, wywyższony ponad niebiosa. (...) ofiarował sam siebie” (Hebr. 7:26, 27).

 6, 7. Czy Jezus przyszedł na świat w rodzie kapłanów izraelskich? Dlaczego jednak mógł zostać arcykapłanem?

⁶ Jezus Chrystus, będąc Synem Bożym, nie musiał pochodzić z pokolenia Lewiego ani z kapłańskiej rodziny Aarona, aby zostać kapłanem Bożym. Umożliwiało mu to pewne wspaniałe postanowienie Jehowy Boga. Swego czasu duch Boży natchnął króla Dawida, żeby o tym znakomitym potomku, który miał przewyższyć swego królewskiego przodka, sformułować następujące proroctwo: „Oto wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‛Siądź po prawicy mojej, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje’. Laskę twej mocy pośle Jehowa z Syjonu, mówiąc: ‛Wyrusz na podbój między twoich nieprzyjaciół’. Lud twój ochotnie się zaofiaruje w dzień twej rozprawy zbrojnej. W blasku świętości [w świętej ozdobie, NP], z łona jutrzenki, występuje twój orszak młodzieńców niby krople rosy. Jehowa przysiągł i nie poczuje żalu: ‛Ty jesteś kapłanem aż po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka!’” (Ps. 110:1-4).

⁷ Dlatego też wyniesiony do chwały Jezus Chrystus po dzień dzisiejszy pozostaje królewskim Arcykapłanem daleko wyższym od naczelnych kapłanów starożytnego Izraela, noszących materialny symbol oddania. Pełni ten urząd nie z racji pochodzenia od kapłaństwa lewickiego, ale na mocy przysięgi złożonej przez Jehowę Boga.

SYMBOL DLA KAŻDEGO, KTO „OCHOTNIE SIĘ ZAOFIARUJE”

 8. Dlaczego jest teraz dzień „rozprawy zbrojnej” Chrystusa? Czego podejmują się obecnie ci, którzy ochotnie się ofiarują?

⁸ Uczniowie tego królewskiego Arcykapłana, Chrystusa Jezusa, faktycznie teraz ‛ochotnie się ofiarują’, bo jest to dzień jego „rozprawy zbrojnej”. Oddają się Jehowie Bogu w imieniu królewskiego Arcykapłana, zgłaszając się do chrztu wodnego na znak tegoż oddania. Oni to uzupełniają liczbę tych, którzy muszą być ostatecznie popieczętowani przed wybuchem „wielkiego ucisku”. Wraz ze swymi pomocnikami z „wielkiej rzeszy” stawiają się ochotnie jak krople rosy, niosąc ludziom orzeźwiające Boże orędzie zbawienia (Obj. 7:2-4, 9, 10, 14).

 9. Jakiej rady Paweł udziela namaszczonym chrześcijanom w Liście do Rzymian 12:1, 2?

⁹ Dziewiętnaście wieków temu apostoł Paweł napisał do uczniów: „Upraszam was przez zmiłowania Boże, bracia, żebyście składali swe ciała na ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu — na świętą służbę pełnioną waszą zdolnością rozumowania. I porzućcie ukształtowanie według tego systemu rzeczy, natomiast przemieńcie się przez przeobrażenie umysłu, abyście się przekonali, co jest dobrą i przyjemną, i doskonałą wolą Boga” (Rzym. 12:1, 2).

10, 11. (a) Jakimi wywodami Paweł poprzedził swój apel do chrześcijan pochodzących z pogan w Rzymie? (b) Dlaczego to postanowienie było wyrazem zmiłowania ze strony Boga?

¹⁰ Powyższe wezwanie następuje bezpośrednio po omówieniu przez Pawła sprawy symbolicznego drzewa oliwnego. Na wzór gałęzi szlachetnej oliwki w sadzie oddany Bogu naród izraelski był z natury swej potomkiem „przyjaciela” Bożego, Abrahama. Z tej racji Izraelitom przysługiwało pierwszeństwo, by zgodnie z daną mu obietnicą stać się „nasieniem Abrahama” (Rodz. 12:3; 22:17, 18; Gal. 3:16, 29; Jak. 2:23). Ale tylko ostatek cielesnych Żydów uznał Jezusa za Mesjasza i tylko ci zostali przeniesieni z pozycji nasienia ziemskiego Abrahama na stanowisko duchowego nasienia Większego Abrahama, to jest Jehowy (Rzym. 11:5, 7). Reszta została odcięta jako bezużyteczne „gałęzie”. Chcąc ich kimś zastąpić, Bóg zwrócił się do nie-Żydów, czyli jak gdyby do symbolicznej dzikiej oliwki; stamtąd postanowił pobrać dostateczną ilość „gałęzi” celem przeszczepienia ich na duchową oliwkę ogrodową, którą miały tworzyć 144 000 gałęzi zrośniętych z Większym Abrahamem, Jehową Bogiem, Źródłem wszelkich błogosławieństw (Rzym. 11:13-33; Obj. 14:1).

¹¹ Był to więc doprawdy wyraz zmiłowania ze strony Boga, że tym Rzymianom i różnym innym nieobrzezanym nie-Żydom pozwolił wejść w skład duchowego nasienia Abrahama, aby błogosławić wszystkie rodziny na ziemi za pośrednictwem Królestwa Bożego (Efez. 2:12; Gal. 3:26-29). Wymagało to od nich życia wypełnionego ofiarnością. Ale tylko taki przywilej Bóg wtedy udostępnił stworzeniom ludzkim; i cóż to był za niezwykły przywilej! Nie przekraczając dopuszczalnej granicy, apostoł Paweł napisał do nich: „Stawiajcie się do dyspozycji Boga jako powołani z umarłych do życia, a członki swe dawajcie Bogu na oręż sprawiedliwości. Grzechowi bowiem nie wolno nad wami panować, skoro nie jesteście pod prawem [Mojżeszowym], ale pod życzliwością niezasłużoną” (Rzym. 6:13, 14).

12. Co obejmują skierowane do namaszczonych uczniów słowa: „Stawiajcie się do dyspozycji Boga jako powołani z umarłych do życia”?

¹² Paweł pisał tu do osób, które już były oddanymi chrześcijanami, były „świętymi”; bynajmniej nie pomijał tego faktu, iż zdążyły oddać swe życie Bogu, chociaż oświadczył: „Stawiajcie się do dyspozycji Boga jako powołani z umarłych do życia”. Chodziło mu po prostu o to, że chrześcijanie muszą żyć stosownie do swego oddania, muszą się wciąż zdobywać na ofiarność. W przeciwnym razie jako gałęzie zastępcze także narażają się na odcięcie (Rzym. 1:7; 11:21, 22). Ponadto te słowa zapisane w natchnieniu mieli czytać przyszli uczniowie Jezusa Chrystusa. Miały one stanowić dla nich silną zachętę do przedsiębrania wszystkich kolejnych kroków prowadzących do zadzierzgnięcia i utrzymania z Bogiem więzi oddania, potwierdzonej przez chrzest. Chcąc zachować raz zawiązany stosunek oddania Bogu, muszą stale walczyć o to, by ich cielesne członki przeobrażały się w oręż sprawiedliwości i nie poddawały się więcej pod panowanie grzechu. W ten sposób okażą posłuszeństwo słowom Jezusa: „Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się wyrzeknie samego siebie i podejmie swój pal męki, i niech naśladuje mnie bezustannie” (Mat. 16:24).

„WIELKA RZESZA” TYCH, KTÓRZY USYMBOLIZOWALI SWE ODDANIE

13. Czy mający nadzieję ziemską powinni oddawać się Bogu i symbolizować to chrztem w wodzie?

¹³ W chwili obecnej jest na ziemi ponad 2 300 000 ludzi uczestniczących w ogłaszaniu dobrej nowiny o Królestwie. Przeważająca większość z nich zgłosiła się do chrztu w wodzie celem potwierdzenia swego oddania Bogu. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej niespełna 10 000 spośród nich spożywało emblematy — chleb i wino — przez co wyznali, że są uczniami Chrystusa z nadzieją niebiańską. A czy cała reszta słusznie oddaje się Bogu i symbolizuje to chrztem wodnym? Z całą pewnością, bo i oni muszą nawiązać odpowiednie stosunki z Bogiem przez Właściwego Pasterza, Chrystusa Jezusa, jeśli chcą przeżyć już tak bliski „wielki ucisk” i otrzymać w dziedzictwie udział w „nowej ziemi” Bożej (2 Piotra 3:13; Obj. 21:1-4).

14. Jaka więź słusznie panuje w „jednej trzodzie” Właściwego Pasterza, Chrystusa Jezusa?

¹⁴ Tak więc ogromna większość świadków oddanych Jehowie nie żywi niebiańskiej nadziei współdziedziców Królestwa na czele z Jezusem Chrystusem. Nie podają się oni za Izraelitów duchowych, zrodzonych z ducha Jehowy. Są jednak nieodłącznymi towarzyszami ostatka tych Izraelitów, gdyż należą wraz z nimi do „jednej trzody” podlegającej „jednemu pasterzowi”, właśnie Jezusowi Chrystusowi (Jana 10:16). Pięknie to z ich strony i całkiem zgodnie z Biblią.

15. (a) Kto prócz obrzezanych Żydów opuścił Egipt i wszedł do Ziemi Obiecanej? W jakim charakterze ci ludzie tam potem mieszkali? (b) Kogo wyobrażają oni w czasach obecnych?

¹⁵ Spróbujmy teraz zrobić to, co nam zalecono w Liście 1 do Koryntian 10:18: ‛Przypatrzmy się Izraelowi według ciała’ (BT). Nie wszyscy wychodzący z Egiptu pod przewodem Mojżesza byli rodowitymi, obrzezanymi Izraelitami. „Wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły” (Wyjścia 12:38, BT). Kiedy naród izraelski osiedlił się w Ziemi Obiecanej, ludzie ci zostali ‛cudzoziemcami, którzy mieszkali pośród ich bram’ (Wyjścia 20:10, BT; Liczb 35:15; Kapł. 19:9, 10). Tamto starożytne mnóstwo przybyszów wyobrażało dzisiejszą „wielką rzeszę” tak zwanych „drugich owiec” Właściwego Pasterza, Jezusa Chrystusa (Jana 10:14, 16; Obj. 7:9-17).

16, 17. (a) W jaki sposób „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, mówiąc językiem obrazowym, zostało ochrzczone wraz z Izraelitami? (b) Kto w dobie obecnej uszedł z pozafiguralnego Egiptu? Kto zginie w okolicznościach podobnych do zdarzeń nad Morzem Czerwonym?

¹⁶ Za czasów Mojżesza „wielkie mnóstwo cudzoziemców” przeżywało właściwie to samo, co obrzezani Izraelici, włącznie z cudownym chrztem. Na temat tego chrztu apostoł Paweł napisał w Liście 1 do Koryntian 10:1-4: „Nasi praojcowie byli wszyscy pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze, i wszyscy zostali ochrzczeni w Mojżeszu za sprawą obłoku i morza; wszyscy też jedli ten sam pokarm duchowy i wszyscy pili ten sam duchowy napój. Zwykli bowiem pić z duchowej opoki, która za nimi podążała, a ta opoka oznaczała Chrystusa”. Zatem w sensie przenośnym zarówno Izraelici, jak i „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, zostali poddani ochrzczeniu, chociaż literalnie nawet się nie zamoczyli.

¹⁷ Przez ten cudowny chrzest, dokonany za przyczyną Jehowy Boga, zostali powierzeni Mojżeszowi wyznaczonemu im na przewodnika, tak jakby dosłownie byli w nim ochrzczeni. Ale nie był to chrzest w śmierci, jak w wypadku ścigających ich Egipcjan (Wyjścia 14:1 do 15:21). Obecnie zbliża się podobna sytuacja. Wierny ostatek Izraela duchowego i „wielka rzesza” jego towarzyszy opuścili pozafiguralny Egipt (Obj. 11:7, 8). Maszerują ku nowemu porządkowi rzeczy pod rządami tysiącletniego Królestwa Chrystusa. Prowadzi ich Większy Mojżesz, wyniesiony do chwały Pan Jezus Chrystus. Ściga ich wrogi świat, który stanowczo nie chce dopuścić by się dostali w bezpieczne miejsce. Pozaobrazowi Egipcjanie spieszą na pole walki z Bogiem, ku Har-Magedonowi, gdzie przejdą chrzest ogniem zagłady. Nikt stamtąd nie ujdzie cało, żeby opowiedzieć swoje przerażające przeżycia (Obj. 16:14-16; Mat. 3:11, 12). Ale na wzór tego, co się zdarzyło przy Morzu Czerwonym, podczas rzezi harmagedonowej nie poniesie szkody żaden duchowy Izraelita ani nikt z „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” Większego Mojżesza.

18. W jaki sposób „wielkiej rzeszy” powiedzie się jak „wielkiemu mnóstwu cudzoziemców” po wyjściu z Egiptu pod wodzą Mojżesza?

¹⁸ Wierni przedstawiciele „wielkiej rzeszy” nie trzymają się z tyłu, nie nęci ich powrót do pozaobrazowego, nękanego plagami Egiptu pod władzą faraona, Szatana Diabła. Patrząc w przód, stale dotrzymują kroku ostatkowi Izraela duchowego i stanowią z nim „jedną trzodę” (Jana 10:16). Podobnie jak „wielkie mnóstwo cudzoziemców” ocalało w Morzu Czerwonym, tak członkowie nowożytnej „wielkiej rzeszy” po „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” znajdą się na drugim brzegu, na wybrzeżu zbawienia.

19. Odkąd szczególnie członkowie obecnej „wielkiej rzeszy” dają się chrzcić w wodzie? Jak oczyścili swą tożsamość, aby w należyty sposób oddawać cześć Bogu?

¹⁹ Zwłaszcza od roku 1935 osoby wchodzące w skład „wielkiej rzeszy” zgłaszają się do chrztu w wodzie dla usymbolizowania swego oddania się bez zastrzeżeń Bogu za pośrednictwem Większego Mojżesza, Jezusa Chrystusa. Omyły szaty swej tożsamości i wybieliły je „we krwi Baranka”, Większego Mojżesza (Obj. 7:9-14). W czystości oddają cześć Bogu.

20. Gdzie „wielka rzesza” oddaje cześć Jehowie? Jak przepowiedziano to w Księdze Zachariasza 8:20-23?

²⁰ Omawiana „wielka rzesza” czystych czcicieli dniem i nocą pełni służbę w duchowej świątyni Bożej (Obj. 7:15-17). Zobrazowali ją ci, których Zachariasz widział okiem proroka oddających cześć Jehowie w świątyni po odbudowaniu jej w Jeruzalem, co nastąpiło po zwolnieniu Izraelitów z Babilonu w 537 roku p.n.e. (Zachariasza 8:20-23).

21. W jaki sposób „wielka rzesza” ‛chwyta się skraju płaszcza człowieka z Judy’? Na jakiej podstawie spodziewa się przeżycia „wielkiego ucisku”?

²¹ Zachowanie się tych „dziesięciu mężów ze wszystkich narodów i języków” świadczy o oddaniu jedynemu żywemu i prawdziwemu Bogu, Jehowie! W dobie obecnej przyjmuje On z uznaniem takie oddanie za pośrednictwem największego „człowieka z Judy”, jaki dotąd żył na ziemi, to jest raz ofiarowanego „Baranka”, Jezusa Chrystusa. Ludzie ci wiernie wstępują w ślady Jezusa zgłaszając się do ochrzczenia w wodzie, ale nie tylko na znak stawienia się do dyspozycji, bo w ich wypadku chodzi dodatkowo o symbol oddania się całym sercem temu samemu Bogu. ‛Uchwyceni skraju płaszcza’ ostatka 144 000 duchowych Żydów, gromadzą się z tym „ludem” w Jeruzalem górnym, niebiańskim. W Jego duchowej świątyni, reprezentowanej przez ostatek przebywający jeszcze na ziemi, pełnią dniem i nocą „świętą służbę” dla Boga Najwyższego, Jehowy. Spodziewają się przeżyć „wielki ucisk”, aby już na zawsze kontynuować na ziemi swą oddaną służbę Bożą. Należyte utożsamienie się z oddanymi bez zastrzeżeń i ochrzczonymi sługami Bożymi daje im podstawę do takiej nadziei, zgodnie zresztą z zapewnieniem, że „Ojciec oczekuje, żeby go tacy czcili (...) duchem i prawdą” (Jana 4:23, 24).

[Przypis]

CZY UMIESZ ODPOWIEDZIEĆ NA NASTĘPUJĄCE PYTANIA?

◻ W jaki sposób była zwracana uwaga na fakt, że Jehowa oddał arcykapłana pełnieniu świętej służby?

◻ Dlaczego Jezus mógł zostać Arcykapłanem?

◻ Czego w myśl Listu do Rzymian 12:1, 2 oczekuje się od tych, którzy zostają uczniami Chrystusa?

◻ Jaka analogia w zakresie chrztu łączy „wielką rzeszę” z „wielkim mnóstwem cudzoziemców”, którzy opuścili Egipt wraz z Izraelitami?

[Ilustracja na stronie 7]

Wyniesiony do chwały Jezus Chrystus jest królewskim Arcykapłanem większym niż naczelni kapłani starożytnego Izraela, którzy nosili materialny symbol oddania świętej służbie

[Ilustracja na stronie 10]

„Wielka rzesza” daje się chrzcić w wodzie na znak oddania siebie bez zastrzeżeń Bogu Jehowie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Czy postąpiłeś podobnie i usymbolizowałeś swe całkowite oddanie Bogu?