Chwała — co to jest? W jakim sensie dotyczy ludzi?
CO PRZYCHODZI ci na myśl, gdy słyszysz słowa „chwała”, „chwalebny” lub im pokrewne? Znaczenie tego wyrazu powinno interesować badaczy Biblii, gdyż różne jego formy występują w Piśmie Świętym więcej niż 450 razy. Co to więc jest chwała?
Pojęcie to znajduje w Biblii kilka zastosowań. W zakresie Pism Hebrajskich słowem tłumaczonym z oryginału najczęściej na chwałę jest kabhodhʹ. Jego podstawowe znaczenie to „waga, ciężar”. Tak więc chwała może mieć związek z dobrami materialnymi, ponieważ te często sprawiają, że człowiek zdaje się być ważny lub wzbudza podziw.
CHWAŁA BOŻA
Biblia wiele razy wspomina o chwale w powiązaniu z Bogiem. Na temat jej znaczenia w tych wypadkach dzieło Theological Dictionary of the New Testament [Słownik teologiczny Nowego Testamentu] podaje: „W odniesieniu do człowieka kabhodhʹ oznacza to, co mu zapewnia podziw i uznanie — bądź to majątek, bądź wywoływane wrażenie [godność, dostojeństwo] — zaś w stosunku do Boga wskazuje na to wszystko, za co człowiek podziwia Boga”.
W tym właśnie sensie ogromne zastępy ciał niebieskich we wszechświecie „głoszą chwałę Boga” (Ps. 19:2). Napawające lękiem zjawiska, które obejmowały „ogień pożerający”, były świadectwem „chwały Jahwe” na górze Synaj w czasie przekazywania Prawa Mojżeszowego (Wyjścia 24:16-18). Pismo Święte podaje też, że „Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę [doxa, grecki odpowiednik kabhodhʹ] Ojca” (Rzym. 6:4, NP). We wszystkich tych wypadkach chwała oznacza imponujący przejaw wszechpotężnej mocy Boga.
W dalszym znaczeniu słowo chwała występuje w Ewangelii według Łukasza 2:9: „Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli”. Tutaj chwała oznacza po prostu „blask”, „wspaniałość”. W tym samym sensie Biblia mówi o chwale słońca, księżyca i gwiazd. — 1 Kor. 15:40, 41, NT.
CHWAŁA JEZUSA CHRYSTUSA
Słowo Boże wielokrotnie wspomina o chwale w odniesieniu do Jezusa Chrystusa. Biblia podaje na przykład, że Jezus pierwszym cudem „objawił swoją chwałę” (Jana 2:11). W tym wypadku chodziło o świadectwo cudownej mocy utożsamiającej Jezusa z obiecanym Mesjaszem.
Jezus posłużył się tym słowem w innym znaczeniu, gdy modlił się do Boga: „Teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał” (Jana 17:5). Jezus wspomina tu zaszczytne stanowisko, jakie zajmował w niebie przed przyjściem na ziemię. W odpowiedzi na tę modlitwę Bóg „wyniósł do chwały swego Sługę, Jezusa”, gdy go wzbudził z martwych i wziął z powrotem do nieba (Dzieje 3:13-15, NW). Ale Jezus miał doznać jeszcze większej chwały.
Spisana przez Łukasza relacja o przemienieniu Jezusa stwierdza: „Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę” (Łuk. 9:29-32). Apostoł Piotr wyjaśnia, że ta wizja ujawniła niezwykłą chwałę, czyli królewską „wspaniałość”, której Jezus miał dostąpić podczas swej niewidzialnej „obecności” jako władca Królestwa. — 2 Piotra 1:16, NW.
Jezus Chrystus w jeszcze inny sposób pokaże swoją chwałę. Pokoleniu żyjącemu podczas obecności Jezusa przepowiada Biblia „wielki ucisk”, który się stanie zdumiewającym przejawem „mocy chwały jego, gdy przyjdzie w owym dniu, aby być uwielbionym [wyniesiony do chwały, NW] wśród świętych swoich”. — Mat. 24:21, 22; 2 Tes. 1:9, 10, NP.
CHWAŁA W ODNIESIENIU DO LUDZI
W Piśmie Świętym są też wzmianki o chwale odniesionej do ludzi. Zwróćmy na przykład uwagę na to, co apostoł Paweł napisał w Liście do Rzymian 3:23: „Wszyscy (...) zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej”. W jaki sposób powstała taka sytuacja?
Słowo Boże donosi, że pierwsza para ludzka — Adam i Ewa — nie usłuchała zakazu Bożego, zabraniającego jeść owocu z drzewa poznania dobra i zła (Rodz. 2:15-17; 3:1-6). Wskutek tego przestała odzwierciedlać w należytym stopniu doskonałe właściwości Boga, na którego podobieństwo człowiek został stworzony (Rodz. 1:26, 27). Ponieważ wszyscy potomkowie Adama odziedziczyli grzech i jego następstwo, to jest śmierć, więc żaden członek rodu ludzkiego nie jest w stanie odzwierciedlać pełnej chwały Bożej. — Rzym. 5:12; 6:23.
Chcąc przywieść rodzaj ludzki z powrotem do doskonałości, Bóg postanowił niektóre jednostki spośród ludzi pobłogosławić chwałą niebiańską (Rzym. 8:18, 19). W myśl danych biblijnych Stwórca zabierze do nieba 144 000 osób, które żyły na ziemi (Apok. 14:1-5). Wraz z Chrystusem Jezusem będą tworzyć panujące nad ziemią grono władców niebiańskiego Królestwa. — Apok. 5:9, 10, NW.
TWOJE POSTĘPOWANIE A CHWAŁA BOŻA
Jak chrześcijanie powinni się prowadzić w trakcie oczekiwania na przyszłe błogosławieństwa w niebie lub na ziemi? Natchniony pisarz biblijny radzi w tej sprawie: „Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (1 Kor. 10:31). W tym wypadku chwała objawia się przez szacunek lub cześć, którą ludzie oddają Bogu. Postępowanie chrześcijanina ma pod tym względem naprawdę wielkie znaczenie, na co wskazał Jezus, gdy powiedział: „Niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. — Mat. 5:16.
Ale istnieje też chwała, której prawdziwi czciciele Boga pragną unikać. Jak to rozumieć? Weźmy pod uwagę, co apostoł Jan napisał o Jezusie: „Niemniej jednak i spośród przywódców wielu w Niego uwierzyło, ale z obawy przed faryzeuszami nie przyznawali się, aby ich nie wyłączono z synagogi. Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką aniżeli chwałę Bożą” (Jana 12:42, 43). Chrześcijanie, a szczególnie nadzorcy oraz ci, którzy się ‛ubiegają’ o taki urząd, powinni się wystrzegać szukania poklasku u ludzi (1 Tym. 3:1, NW). Mają raczej naśladować doskonały przykład Jezusa, który oświadczył: „Nie odbieram chwały od ludzi”. — Jana 5:41; 1 Tes. 2:5, 6.
„Z CHWAŁY W CHWAŁĘ”
Pismo Święte zachęca czcicieli Boga, aby robili stałe postępy w odzwierciedlaniu chwały Bożej. W związku z tą sprawą apostoł Paweł wspomina, co się stało z Mojżeszem, gdy zstępował z góry Synaj po powtórnym otrzymaniu dwóch tablic kamiennych, zapisanych Dziesięciorgiem Przykazań. Twarz Mojżesza tak jaśniała wtedy promieniami chwały, że przemawiając do Izraelitów musiał ją zakrywać (Wyjścia 34:29-35). Paweł wyciąga z tego następujący wniosek: „Jeżeli służba śmierci, czyli Prawu wyrytemu literami na kamieniach, była otaczana chwałą, tak że synowie Izraela nie mogli przypatrywać się obliczu Mojżesza z powodu chwały, która promieniowała z jego oblicza, a która przeminęła, to o ileż bardziej otoczona będzie chwałą służba Ducha? Jeżeli posługiwanie prowadzące na potępienie było otoczone chwałą, to o ileż bardziej obfituje w chwałę służba sprawiedliwości”. — 2 Kor. 3:7-9, Poz.
W przeciwieństwie do literalnej chwały, która towarzyszyła dawaniu Prawa Mojżeszowego, duchową chwałę odzwierciedlającą w sposób dotąd nieznany przymioty osobowości Boga musi jaśnieć 144 000 osób przyjętych do „nowego przymierza”, jakie przepowiedział Jeremiasz (Jer. 31:31-34). Ponieważ to nowe przymierze przewiduje zarówno „odpuszczenie grzechów”, jak i działalność „królewskiego kapłaństwa” dla dobra wszystkich ludzi, więc pod względem niesionych dobrodziejstw daleko przewyższa Przymierze Prawa (Dzieje 5:31; 1 Piotra 2:9; Wyjścia 19:5, 6). Poza tym ludzie przyjęci do nowego przymierza oddają cześć Bogu „w duchu” (Jana 4:23, 24, NP). Oznacza to, że ich wielbienie jest ożywione duchem; wypływa raczej z wewnętrznych pobudek niż z nakazu pisanych ustaw (2 Kor. 3:3). Doprawdy jest świadectwem większej chwały, czyli manifestacji doskonałej osobowości Boga.
Postępowaniu Mojżesza, który zasłaniał swą twarz, apostoł Paweł przeciwstawia działalność chrześcijan w ramach „nowego przymierza” i pisze: „My wszyscy, z odsłoniętymi obliczami jak lustra odzwierciedlając chwałę Jehowy, na ten sam obraz doznajemy przemiany z chwały w chwałę, ściśle tak, jak to sprawia Jehowa, ów Duch”. — 2 Kor. 3:18, NW.
Chrześcijanie muszą stale robić postępy w odzwierciedlaniu chwały Bożej. Wielkie znaczenie ma tu odważne mówienie o zamierzeniu Bożym dotyczącym błogosławienia całej ludzkości z nieba za pośrednictwem królewskiego kapłaństwa. Stosują się też do biblijnej rady: „Przyodziejcie się nową osobowością, która dzięki dokładnej wiedzy odnawia się na obraz Tego, kto ją stworzył” (Kol. 3:10, NW). Jako czciciele Boga łączą gorliwe głoszenie o zamierzeniach Bożych z coraz lepszym dostosowywaniem życia do zasad biblijnych i tak przechodzą „z chwały w chwałę”, tym samym przysparzając coraz więcej chwały Bogu.
Czy wyglądasz chwili, gdy Bóg przywróci ludziom doskonałość, wskutek czego nie będą już „pozbawieni chwały Bożej”? (Rzym. 3:23). Jeżeli tak, to dokładaj wszelkich starań, aby odzwierciedlać chwałę Bożą właściwym postępowaniem dostosowanym do zasad biblijnych.