ROZDZIAŁ 12

Wywyższenie Mesjasza

 1. Co według wypowiedzi natchnionego przez Jehowę proroka Izajasza (53:7-12) miało poprzedzić wywyższenie Mesjasza?

PRZEZ cierpienie do wywyższenia. Tego właśnie miał doświadczyć mesjański „sługa” Boży. Bóg przepowiedział, że takie jest Jego zamierzenie w odniesieniu do Mesjasza, kiedy w ósmym stuleciu przed naszą erą natchnął proroka Izajasza do napisania następujących słów:

„Znęcano się nad nim, lecz on znosił to w pokorze i nie otworzył ust swoich, jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich ust. (...) Dlatego dam mu dział wśród wielkich i z mocarzami będzie dzielił łupy za to, że ofiarował na śmierć swoją duszę i do przestępców był zaliczony. On to poniósł grzech wielu i wstawił się za przestępcami”. — Izajasza 53:7-12; Dzieje Apostolskie 8:32-35, NP.

 2. Jakie orędzie zaczął głosić Jezus, gdy usłyszał, że Jana wtrącono do więzienia?

² Nawet zwiastun Mesjasza musiał cierpieć za swą wierność wobec prawa Bożego. Kiedy już skierował do Jezusa wielu ochrzczonych uczniów, rządca Galilei, Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, wtrącił go do więzienia, a następnie, podczas obchodów swoich urodzin, kazał go ściąć (Mateusza 14:1-12). Dowiedziawszy się o pojmaniu Jana i osadzeniu go w więzieniu, Jezus podjął jego orędzie. „Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: ‛Nawracajcie się albowiem bliskie jest królestwo niebieskie’”. — Mateusza 4:12-17.

 3. Z uwagi na jaki wybór Mojżesz ściągnął na siebie cierpienia i dlaczego coś podobnego miało spotkać Jezusa?

³ Podobnie jak Jan Chrzciciel, Jezus nie głosił ziemskiego królestwa Machabeuszów, którego przywrócenia pragnęło wielu Żydów. Głosił „królestwo niebieskie”, Królestwo Boże, mające związek ze starożytnym królem Dawidem. Pod względem swoich cierpień przypominał proroka Mojżesza. O silnej wierze Mojżesza powiedziano w Hebrajczyków 11:25, 26: „Wolał raczej cierpieć z ludem Bożym, niż używać przemijających rozkoszy grzechu. Uważał bowiem za większe bogactwo znoszenie zniewag dla Chrystusa niż wszystkie skarby Egiptu, gdyż patrzył na zapłatę”. Ponieważ Mesjasz miał być prorokiem podobnym Mojżeszowi, a Mojżesz cierpiał przed i po zamianowaniu go (namaszczeniu) na proroka Jehowy, więc normalną koleją rzeczy musiał również cierpieć Mesjasz Jezus. Miał nawet cierpieć więcej niż Mojżesz. — Powtórzonego Prawa 18:15.

 4. W czyim imieniu przyszedł Mojżesz do swego ludu i dlaczego Jezus Chrystus przypomina go pod tym względem?

⁴ Wszechmocny Bóg, Jehowa, posłał Mojżesza z powrotem do Egiptu, aby w Jego imieniu wyprowadził swój lud z niewoli (Wyjścia 3:13-15; 5:22, 23). Żyjący w I wieku odpowiednik Mojżesza spotkał się z takim samym sprzeciwem, jak Mojżesz. Jezus powiedział do ludzi, którzy uwierzyli, że jest posłanym od Boga Mesjaszem:

„Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył kto inny we własnym imieniu, to byście go przyjęli. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? Nie mniemajcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to byście i Mnie uwierzyli. O Mnie bowiem on pisał. Jeżeli jednak jego pismom nie wierzycie, jakżesz moim słowom będziecie wierzyli?” — Jana 5:43-47.

 5. Dlaczego Żydzi powinni byli uwierzyć, że Jezus przyszedł w imieniu swego Ojca niebiańskiego, i kiedy tłum okazał, że w to wierzy?

⁵ Przypomnijmy sobie, co Jezus odpowiedział ludziom, którzy nie uznali go za Mesjasza i powiedzieli do niego: „Dokąd będziesz nas trzymał w niepewności? Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie”. Jezus poradził im, żeby uwzględnili wymowę jego mesjańskich czynów, rzekł bowiem: „Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec. Moje owce słuchają mego głosu, a Ja je znam. Idą one za Mną” (Jana 10:24-27). Jednak niektórzy Żydzi uwierzyli, że Jezus przyszedł w imieniu swego Ojca niebiańskiego. Toteż kiedy na pięć dni przed Paschą roku 33 n.e. Jezus spełnił proroctwo Zachariasza 9:9, wjeżdżając na oślęciu do Jeruzalem, tłum pozdrawiał go, wykrzykując: „Zbaw, prosimy! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy, sam król Izraela!” — Jana 12:1, 12, 13, NW; Mateusza 21:4-9; Marka 11:7-11; Łukasza 19:35-38; Psalm 118:26.

 6. W czyim imieniu Jezus strzegł swych wiernych apostołów?

⁶ Na koniec, w wieczór paschalny, gdy Jezus ze swymi wiernymi uczniami już zakończył obchodzenie Paschy, modlił się do Jehowy, mówiąc:

„Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. (...) Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich”. — Jana 17:6, 11, 12.

Jezus był więc prorokiem podobnym do Mojżesza, ponieważ przyszedł w imieniu Jehowy.

UTOŻSAMIAŁY GO TEŻ CUDA I PROROCTWA

 7. Dlaczego Mojżesz czynił znaki przed Egipcjanami i Izraelitami i jak wypada porównanie liczebności znaków dokonanych przez Mojżesza ze znakami dokonanymi przez Mesjasza?

⁷ Zarówno Izraelitom, jak i Egipcjanom prorok Mojżesz dowiódł licznymi cudami, że przychodzi w imieniu jedynego żywego i prawdziwego Boga. Były to dane przez Jehowę Boga „znaki” świadczące o tym, że to On posłał Mojżesza (Wyjścia 4:1-30; 7:1-3; 8:22, 23; 10:1, 2; Powtórzonego Prawa 34:10, 11). Starożytni Izraelici nie domagali się od Mojżesza „znaku z nieba”, więc też niedorzeczne było żądanie Izraelitów z I wieku n.e., żeby Jezus ukazał im taki znak (Mateusza 16:1-4). Bez niczyjej ujmy można powiedzieć, że Jezus dokonał znacznie więcej cudownych znaków potwierdzających jego mesjańskie posłannictwo niż Mojżesz.

 8. Jaki pierwszy „znak” uczynił Jezus i jak te „znaki” podziałały na jego uczniów i na Nikodema?

⁸ W przeciwieństwie do Mojżesza Jezus nie zamienił wody w krew, ale przemienił wodę w najlepsze wino, gdy wyczerpały się zapasy podczas wesela w Kanie Galilejskiej. Był to dopiero początek, jak o tym jest napisane w Jana 2:11: „Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie”. W tym samym sprawozdaniu czytamy o Passze z roku 30 n.e.: „Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił” (Jana 2:23). Na przykład nocą odwiedził Jezusa faryzeusz Nikodem, dostojnik żydowski i członek sanhedrynu w Jeruzalem, który powiedział: „Rabbi, wiemy żeś jest nauczycielem, który przyszedł od Boga, bo nikt nie może czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, jeżeli Bóg nie jest z nim”. — Jana 3:1, 2; 7:50, 51; 19:39, 40, Poz.

 9. Jakiego rodzaju — w porównaniu z cudami Mojżesza — były cuda Jezusa?

⁹ Czyż Mojżesz nie uzdrawiał z trądu? Jezus uzdrowił na ziemi izraelskiej wielu trędowatych. Czyż Mojżesz nie rozdzielił wód Morza Czerwonego, ratując tym swój lud? Jezus chodził po Morzu Galilejskim i uciszył jego wody podczas niebezpiecznej wichury. Przez czterdzieści lat Izraelici żywili się na pustyni manną z nieba i pomarli. Jezus dał mannę z nieba przez złożenie w ofierze swego doskonałego życia ludzkiego, aby wszyscy, którzy z wiarą je spożywają, mogli żyć na zawsze (Jana 6:48-51). Mojżesz nie uzdrawiał wszystkich chorób i kalectw, tak jak Jezus. Mojżesz nie wskrzesił nikogo z martwych. Jezus natomiast wskrzesił więcej ludzi niż prorocy Eliasz i Elizeusz, między innymi Łazarza z Betanii, który już od czterech dni leżał martwy w grobie (Jana 11:1-45; 12:1-9). Nawet wrogowie Jezusa byli zmuszeni przyznać, że uczynił wiele znaków, powiedzieli bowiem: „Cóż mamy począć, bo ten człowiek czyni wiele znaków. Jeśli Mu na to pozwolimy, wszyscy uwierzą w Niego. I przyjdą Rzymianie, zniszczą nasze miejsce święte i naród”. — Jana 11:46-48; 12:37, Poz.

10. Jakie świadectwo na temat cudów Jezusa złożył Piotr przed Żydami w dniu Pięćdziesiątnicy w Jeruzalem i przed poganami w Cezarei?

¹⁰ Nie było więc żadnej przesady w następującej wypowiedzi apostoła Piotra, skierowanej do tysięcy Żydów w dniu święta Szawuot (Tygodni) 33 roku n.e.: „Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie” (Dzieje Apostolskie 2:22). Gdy kilka lat później ten sam Piotr wypowiadał się na ten temat w Cezarei wobec niektórych przychylnych Żydom zainteresowanych pogan, rzekł:

„Znacie wydarzenia, które miały miejsce w całej ziemi żydowskiej, a początek swój wzięły w Galilei po chrzcie, jaki głosił Jan: Jak to Bóg namaścił Jezusa Nazareńskiego Duchem Świętym i mocą, jak obchodził on kraj czyniąc dobrze i przywracając zdrowie wszystkim, którzy byli w niewoli diabelskiej; albowiem Bóg był z nim. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie”. — Dzieje Apostolskie 10:37-39, Kowalski.

11, 12. (a) Pod jakim względem Jezus jako prorok przypomina Mojżesza? (b) Co można powiedzieć o najobszerniejszym proroctwie Jezusa oraz o spełnieniu się tego proroctwa?

¹¹ Czy Mojżesz był prorokiem? Tak, oczywiście! Był nim również Mesjasz Jezus. Posługiwał się licznymi proroczymi porównaniami, czyli przypowieściami. Przepowiedział, że zostanie zdradzony przez swego apostoła Judasza, jak oraz przez kogo będzie zabity i że na trzeci dzień po śmierci zostanie wskrzeszony. Przepowiedział zburzenie Jeruzalem, którego mieli dokonać Rzymianie w 70 roku n.e. Jego najobszerniejsze proroctwo zostało zapisane w 24 i 25 rozdziale sprawozdania Mateusza, w 13 rozdziale sprawozdania Marka i 21 rozdziale sprawozdania Łukasza. To proroctwo zostało dane w odpowiedzi na pytanie jego uczniów, kiedy zostanie zburzone Jeruzalem i znajdująca się w nim świątynia oraz co będzie „znakiem” jego mesjańskiego powrotu i „obecności” (parousia), jak również „zakończenia systemu rzeczy”. — NW.

¹² Na potwierdzenie prawdziwości tego proroctwa niektóre jego szczegóły spełniły się za życia owego pokolenia w I wieku n.e., a poza tym — co jeszcze bardziej godne uwagi — odpowiednie jego części i dalsze szczegóły spełniają się za życia obecnego pokolenia od roku 1914 n.e., ponieważ właśnie od owego roku mają miejsce wojny, braki żywności, trzęsienia ziemi, epidemie, prześladowanie jego naśladowców i powszechne udręki, a czeka nas jeszcze bezprzykładny „wielki ucisk”. — Mateusza 24:21.

13. Na co wskazuje porównanie Jezusa z Mojżeszem, jeśli chodzi o proroctwa, które go zapowiedziały i się na nim spełniły?

¹³ Żadne proroctwo nie przepowiadało pojawienia się Mojżesza i nie spełniło się na nim. Tymczasem całe Pisma Hebrajskie, od Księgi Rodzaju do Malachiasza, zawierają setki proroctw, które się spełniły na Jezusie od czasu jego narodzin do śmierci i zmartwychwstania, co dowodzi, że on rzeczywiście był Mesjaszem, „nasieniem”, któremu wielki Wąż, Szatan Diabeł, miał zmiażdżyć „piętę”. Sam zwrócił na to uwagę swoich uczniów, gdy Bóg go wskrzesił. W Łukasza 24:25-48 czytamy:

„Na to On rzekł do nich: ‛O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?’ I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. (...)

„Potem rzekł do nich: ‛To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach’. Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: ‛Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego’”.

14. Co Mojżesz napisał o przekleństwach, które mogły spaść na naród izraelski, i kiedy w myśl jego wypowiedzi przestępca stawał się przeklęty przez Boga? Z uwagi na kogo zostało to napisane?

¹⁴ W 26 rozdziale Księgi Kapłańskiej i w Księdze Powtórzonego Prawa 28:15-68 prorok Mojżesz spisał wszelkie przekleństwa, jakie miały spaść na naród izraelski, gdyby naruszył przymierze Prawa zawarte z Jehową Bogiem. Ponadto Mojżesz napisał:

„Jeśli ktoś popełni zbrodnię podlegającą karze śmierci, zostanie stracony i powiesisz go na drzewie — trup nie będzie wisiał na drzewie przez noc, lecz tegoż dnia musisz go pogrzebać. Bo wiszący jest przeklęty przez Boga. Nie zanieczyścisz swej ziemi, danej ci przez twego Boga, Jahwe, w posiadanie”. — Powtórzonego Prawa 21:22, 23.

Prawo to niewątpliwie Bóg dał z myślą o swoim Mesjaszu. Dlaczego? W celu uwolnienia narodu izraelskiego od przekleństwa za naruszenie przymierza Prawa z Bogiem Mesjasz musiał jako przeklęty umrzeć na palu zamiast Izraela.

ŚMIERĆ I WYWYŻSZENIE

15. Jakie kroki poczyniono w dniu Paschy 33 roku n.e., żeby nie-Żydzi wykonali wyrok śmierci na Baranku Bożym?

¹⁵ W dniu Paschy 14 Nisan 33 roku n.e. zabito i przygotowano do spożycia baranka — postąpili tak nawet apostołowie Jezusa (Mateusza 26:1-30; Marka 14:1-26; Łukasza 22:1-39). A co się stało ze wskazanym przez Jana Chrzciciela ‛Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata’? (Jana 1:29, 36) Po wieczerzy paschalnej apostoł Judasz Iskariota późną nocą zdradził go, a grupa uzbrojonych ludzi pochwyciła go, zaprowadziła do przywódców religijnych Jeruzalem i wydała go im. Sędziowie sanhedrynu przeprowadzili rozprawę przeciw niemu i skazali go na śmierć na podstawie własnej interpretacji Prawa. Z uwagi na narzucone im ograniczenia dotyczące wykonywania wyroków śmierci przekazali skazanego Jezusa jako wichrzyciela i zbrodniczego wywrotowca pogańskiemu namiestnikowi Poncjuszowi Piłatowi. Oskarżyciele nalegali, żeby go powieszono na palu.

16. Co Jezus powiedział na temat Królestwa i prawdy, gdy stanął przed Piłatem?

¹⁶ Gdy Jezus stanął przed Poncjuszem Piłatem, wskazał, że jego mesjańskie Królestwo jest Królestwem niebiańskim, a nie ziemskim królestwem w Jeruzalem na Bliskim Wschodzie. Na pytanie Piłata: „Czy jesteś królem Żydów?” Jezus odpowiedział: „Królestwo moje nie jest cząstką tego świata. Jeśliby moje królestwo było cząstką tego świata, przyboczni moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom. Oto jednak królestwo moje nie jest stąd”. Z kolei Piłat zapytał: „No więc, czy jesteś królem?” Jezus odrzekł: „Ty sam mówisz, że jestem królem. Po to się urodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest po stronie prawdy, słucha mego głosu”. — Jana 18:33-37, NW.

17. Jak to się stało, że Jezus „do przestępców był zaliczony”, i jaką nadzieję wzbudził w jednym ze złoczyńców?

¹⁷ Piłat uległ — chociaż niezbyt chętnie — żądaniom oskarżycieli, aby powiesić Jezusa na palu. Egzekucji dokonano na Golgocie („Miejsce Czaszki”), czyli na Kalwarii, poza murami Jeruzalem. Powieszono go między dwoma zbrodniarzami, „przestępcami”. Znawcy Prawa Mojżeszowego uznawali Jezusa wiszącego na palu za „przeklętego przez Boga”. Chociaż tym samym Jezus „do przestępców był zaliczony”, to jednak nadal spodziewał się, że kiedyś ludzkość będzie żyła w ziemskim raju pod panowaniem jego mesjańskiego rządu. Kiedy więc jeden z tych złoczyńców zrozumiał, że Jezus jest człowiekiem niewinnym i kozłem ofiarnym biorącym na siebie winy grzeszników, powiedział do niego: „Jezusie, pamiętaj o mnie, gdy się dostaniesz do swego królestwa”. Jezus odpowiedział: „Zaprawdę powiadam ci dziś: Będziesz ze mną w Raju”. — Łukasza 23:39-43; 22:37, NW.

18. Jak doszło do tego, że Jezus miał swój grób z bezbożnymi i z bogatymi, i w jakim stanie znajdował się w Szeolu?

¹⁸ Mniej więcej w połowie pory popołudniowej tego dnia paschalnego Jezus umarł. „Ofiarował na śmierć swoją duszę”. „Wylał na śmierć duszę swoją” (Izajasza 53:12, NP; Gd). Został pochowany jeszcze tego samego popołudnia zgodnie z nakazem z Księgi Powtórzonego Prawa 21:22, 23. Złożono go w świeżo wykutym grobowcu należącym do pewnego bogatego człowieka, w związku z czym „grób Mu wyznaczono między bezbożnymi, i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy i w Jego ustach kłamstwo nie postało” (Izajasza 53:9). Tak więc dusza Jezusa poszła do Szeolu, wspólnego grobu ludzkości. Na zmarłym Jezusie sprawdziły się tam słowa: „Umarli niczego już nie wiedzą (...) w Szeolu, do którego zdążasz, nie ma już działania ani myślenia, ani poznania, ani mądrości”. — Koheleta 9:5, 10, Poz.

19. Kiedy i jak Jehowa spełnił natchnione proroctwo z Psalmu 16:10 i dlaczego powstało pytanie, gdzie znajduje się Jezus?

¹⁹ Jednakże król Dawid napisał proroczo: „Nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie doznał skażenia. Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy” (Psalm 16:10, 11). Jehowa, Bóg Wszechmocny, który natchnął psalmistę do wypowiedzenia tego proroctwa, zgodnie z nim wskrzesił Mesjasza, Jezusa, na trzeci dzień, to znaczy 16 Nisan, w którym arcykapłan Kajfasz ofiarował w świątyni Jehowy „snop z pierwocin” zbiorów jęczmienia (Kapłańska 23:9-14; 1 Koryntian 15:20, 23, NP). Co prawda grobowiec, w którym złożono Jezusa, zastano pusty, ale wobec tego dlaczego jego uczniowie nie mogli go nigdzie znaleźć? Jak to się stało, że przez czterdzieści dni po swym zmartwychwstaniu nagle im się ukazywał, a potem tak samo nagle znikał, aby im dowieść, że już nie jest martwy, tylko żyje. — Dzieje Apostolskie 1:1-3; Jana 20:1-31; Mateusza 28:1-18.

20. Jak Piotr wyjaśnia zmartwychwstanie Jezusa i jak Paweł opisuje odpowiadające temu zmartwychwstanie uczniów Jezusa?

²⁰ Apostoł Piotr, któremu osobiście pewnego razu ukazał się wskrzeszony Jezus, wyjaśnia, dlaczego było możliwe takie materializowanie się, jakiego dokonywali już duchowi aniołowie za dni starożytnych proroków. Piotr napisał: „Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu. W nim też poszedł i zwiastował duchom będącym w więzieniu” (1 Piotra 3:18, 19, NP; 1 Koryntian 15:5; Łukasza 24:34). W chwili jego zmartwychwstania stało się z nim to, co w myśl zapowiedzi miało się stać z jego wiernymi uczniami podczas ich zmartwychwstania:

„Sieje się niechwalebne — powstaje chwalebne; sieje się słabe — powstaje mocne; zasiewa się ciało zmysłowe [cielesne, NP] — powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało ziemskie [cielesne, NP], powstanie też ciało niebieskie [to jest także ciało duchowe, NP]. Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym.

„Zapewniam was, bracia, że ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego, i że to, co zniszczalne, nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne. (...) Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodziało się w nieśmiertelność. A kiedy już to, co zniszczalne, przyodzieje się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć”. — 1 Koryntian 15:43-45, 50-54.

„Jeżeli (...) przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie”. — Rzymian 6:5.

21. Jaką osobą Jezus został po wskrzeszeniu go przez Boga i dlaczego zachował zasługę swojej człowieczej ofiary?

²¹ Dlatego też dowody biblijne poświadczają, że Jezus Chrystus został wskrzeszony jako duchowy Syn Boży nieśmiertelnym i nieskazitelnym (Dzieje Apostolskie 13:32-37). Przy zmartwychwstaniu Jezus nie zabrał więc z powrotem z ołtarza Bożego swego złożonego na ofiarę ciała człowieczego, żeby je odzyskać (Hebrajczyków 10:1-10). Tak jak w dorocznym dniu Pojednania (Przebłagania) usuwano ciała zwierząt ofiarnych, których krew była wnoszona do Miejsca Najświętszego w celu przebłagania za grzechy, tak samo Bóg przyjął ofiarę człowieczej natury Jezusa, a jego ciało usunął. W jaki sposób? Nie wiemy (Hebrajczyków 13:10-13; Kapłańska, rozdział 16). Chociaż Bóg Wszechmocny nie wskrzesił swego Syna, Jezusa Chrystusa, w ciele ludzkim, to jednak wskrzeszony Syn Boży zachował zasługę, czyli wartość swej człowieczej ofiary, przypominającej krew ofiarną, którą żydowski arcykapłan wnosił do Miejsca Najświętszego świątyni, aby dokonać przebłagania za grzechy.

22, 23. (a) Jakiej czynności zobrazowanej przez arcykapłana w Dniu Pojednania mógł teraz dokonać Jezus wskrzeszony jako osoba duchowa? (b) Dzięki czemu Jezus zajmuje odtąd o wiele znaczniejsze stanowisko, ułatwiające mu zmiażdżenie „głowy” Węża?

²² Będąc duchowym Synem Bożym, Jezus Chrystus mógł czterdziestego dnia po swym zmartwychwstaniu na powrót wstąpić do nieba. Świadkami tego było sporo jego wiernych uczniów (Dzieje Apostolskie 1:1-11). Tak jak żydowski arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego, aby pokropić krwią pojednania złotą Arkę Przymierza, tak też Jezus wszedł do nieba przed oblicze Boże, aby przedłożyć Mu wartość, czyli zasługę swej doskonałej ofiary człowieczej (Hebrajczyków 9:11-14, 24-26). Potem Bóg Najwyższy posadził go po swej prawicy jako ‛kapłana po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka’. — Psalm 110:1-4, NW; Dzieje Apostolskie 2:31-36; Hebrajczyków 5:10; 10:11-13.

²³ W ten sposób Syn Boży otrzymał w niebie w nagrodę wyższe stanowisko od tego, które zajmował, zanim się stał doskonałym człowiekiem i zanim wielki Wąż zmiażdżył mu „piętę”. Zachował swoje przedludzkie imię Michał, to znaczy, że w niebie znowu był „archanioł Michał” (Judy 9; Apokalipsa 12:7). Wywyższone „nasienie” Bożej „niewiasty” zajmuje odtąd o wiele znaczniejsze stanowisko, ułatwiające mu zmiażdżenie głowy Węża w czasie wyznaczonym przez Boga. — Rodzaju 3:15.

24, 25. (a) Jakim Mesjaszem nie jest Syn Boży ku radości zarówno Żydów, jak i nie-Żydów? (b) Do zachowywania jakiego usposobienia zachęcają nas słowa z Filipian 2:5-11?

²⁴ Jakże wdzięczna i szczęśliwa powinna być cała ludzkość, zarówno rodowici Żydzi, jak i nie-Żydzi, że obiecany Mesjasz Boży jest nie podlegającym śmierci, niebiańskim Mesjaszem, a nie jedynie ziemskim, człowieczym „Pomazańcem”, jak król Dawid! Pod wpływem proroczego natchnienia Dawid pokornie uznał tego wielce wywyższonego Mesjasza za swego Pana, i my powinniśmy postąpić tak samo. Do zajmowania takiego uległego usposobienia zachęcają nas te oto natchnione słowa:

²⁵ „Zachowujcie u siebie takie usposobienie, jakie było też u Chrystusa [Masziach] Jezusa, który — choć bytował w kształcie Bożym — nie brał pod uwagę przywłaszczenia, mianowicie: że powinien być równy Bogu. Przeciwnie, wyzbył się samego siebie i przybrał kształt niewolnika, i przyszedł, aby być na podobieństwo ludzi. Co więcej, kiedy się znalazł w postaci człowieka, zdobył się na pokorę i przestrzegał posłuszeństwa nawet aż do śmierci — i to śmierci na palu męki. Z tego też powodu Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i łaskawie dał mu imię, które jest nad wszelkie inne imię, tak iż w imieniu Jezusa powinno się zginać każde kolano tych, co są w niebie, i tych, co na ziemi, i tych, co pod ziemią, a każdy język powinien otwarcie przyznawać, że Jezus Chrystus [Masziach] jest Panem ku chwale Boga Ojca”. — Filipian 2:5-11, NW. Zobacz też 2 Koryntian 5:16.