Niewiasta Boża tryumfuje nad swą zawziętą nieprzyjaciółką
„Nie wesel się ze mnie, nieprzyjaciółko moja! jeślim upadła, powstanę, jeśli siedzę w ciemnościach, Pan (Jehowa, NW) jest światłością moją.” — Mich. 7:8.
1. Jakie dwie niewiasty są od dawien dawna nieprzyjaciółkami i w związku z tym jakie pytania się nasuwają?
NIEWIASTA Boża i jej nieprzyjaciółka występują przeciwko sobie już od czterech tysięcy dwustu lat. Przez cały czas zdawało się, że ta zawzięta nieprzyjaciółka ma przewagę nad niewiastą Bożą. W jakim stosunku pozostają obecnie te dwie niewiasty względem siebie? Kiedy nastąpi kres ich nieprzyjaźni i w jaki sposób to nastąpi? Czy w końcu dojdzie między nimi do jakiegoś kompromisu i współistnienia na stopie przyjacielskiej, czy też zakończy tę odwieczną nieprzyjaźń zniszczenie jednej i wiecznotrwały tryumf drugiej? Ten spór nie jest jedynie sprawą osobistą dwóch niewiast, którego rozstrzygnięcie nie miałoby większego znaczenia dla innych. Jego przebieg obchodzi nas wszystkich. Niezależnie od tego, czy w to wierzysz, czy nie, każdy z nas pozostaje w łączności z jedną albo drugą z tych niewiast. Powinniśmy zatem wiedzieć, jaki ma być nasz stosunek do nich, i to właśnie teraz! Ale skąd możemy się o tym dowiedzieć?
2. (a) Gdzie możemy znaleźć informacje dotyczące tej sprawy? (b) Kto zwycięży, i jakie to będzie miało znaczenie dla ludzkości?
2 Istnieje księga, w której omówiono tę sprawę. Co to za księga? Jest to księga, która nam mówi o pochodzeniu niewiast i o tym, jak niewiasta stała się matką nas wszystkich. Ta księga zawiera najrozsądniejsze, najlepiej przemyślane pouczenia dotyczące niewiast. Tą księgą jest Pismo święte. Od swej pierwszej aż do ostatniej księgi, czyli od 1 Mojżeszowej aż do Objawienia, czyli Apokalipsy, śledzi ono rozwój nieprzyjaźni między tymi dwiema niewiastami. Pismo święte nie tylko informuje nas o powstaniu tej nieprzyjaźni, lecz także przedstawia nam jej najważniejsze fazy aż do wspaniałego punktu kulminacyjnego, którym będzie pełny tryumf niewiasty Bożej nad jej nieprzyjaciółką. Tak więc możemy już teraz wiedzieć czy stoimy po stronie, która zwycięży, czy po stronie, która zostanie pokonana. Przegrana po stronie nieprzyjaciółki przekreśli widoki na wiecznotrwałą przyszłość, a zwycięstwo po stronie niewiasty Bożej zapewni niekończące się życie i niewysłowione szczęście we wszechświatowej rodzinie Wielkiego Ojca, naszego Boga.
3. (a) Czy teraz wiadomo, kto jest nieprzyjaciółką? (b) Jak nie mamy rozumieć wyrażenia „niewiasta Boża”?
3 Kto jest tą nieprzyjaciółką? Przez długi czas było to tajemnicą, ale obecnie wiadomo kto nią jest. A kto jest niewiastą Bożą? Czy określenie „niewiasta Boża” odnosi się do jakiejś niewiasty w tym samym znaczeniu, w którym dawni prorocy jak Mojżesz, Eliasz i Elizeusz, a nawet chrześcijański nadzorca Tymoteusz, byli zwani „mężami Bożymi”? Nie, ponieważ ta szczególna niewiasta jest Boża w tym znaczeniu, że jest Jego żoną. Ale od kiedy Bóg kogoś zaślubił, i kto jest jego żoną? Czy jest boginią, której mielibyśmy oddawać cześć? Te pytania wymagają odpowiedzi. W każdym razie nie powinniśmy wyobrażać sobie niewiasty Bożej tak, jak w podaniach religijnych różnych narodów przedstawia się żony ich bóstw. Według księgi Bożej, Biblii, Boża małżonka jest kimś zupełnie innym.
4. W jakich okolicznościach i jakimi słowami Bóg po raz pierwszy wspomniał wobec człowieka o swej niewieście?
4 Już w zaraniu dziejów ludzkości Bóg wspomniał o swej niewieście, czyli swej żonie. Było to w rajskim ogrodzie Eden. Pierwsza para ludzka, Adam i Ewa, zgrzeszyła właśnie nakłoniona do tego przez kłamliwego węża. Bóg, Ojciec niebiański, pociągnął do odpowiedzialności swe nieposłuszne ziemskie dzieci. Oni się przyznali, że przekroczyli Jego prawo. Ten pierwszy grzech popełnili z powodu kłamstwa węża, ale nie węża czołgającego się po ziemi, lecz inteligentnej osoby, która ukryła się za wężem mówiącym kłamstwo. W wypowiedzi skierowanej do literalnego węża, Bóg powiedział do tego niewidzialnego Kłamcy i Przeciwnika Bożego: ”Na swym brzuchu będziesz się poruszać i proch będziesz jeść przez wszystkie dni swego życia. I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a nasieniem jej. Ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.” (1 Mojż. 3:14, 15, NW) Kto jest tą wspomnianą niewiastą?
5, 6. (a) Dlaczego Ewa nie mogła być tą niewiastą? (b) Jak Ewa dowiedziała się o istnieniu niebiańskiej niewiasty?
5 Ewa prawdopodobnie sądziła, że ona jest tą niewiastą. Ale czy obarczona grzechem przeciwko swemu Bogu i Ojcu mogła być „niewiastą Bożą”? Od początku swego życia była przecież żoną Adama, a nie małżonką Bożą.
6 Ewa nie wiedziała, że istnieje też druga niewiasta, ponieważ ta niewiasta była dla niej niewidzialna. Była niewiastą niebiańską, a nie ziemską, cielesną jak Ewa. O tym, że ta druga niewiasta istnieje, Ewa dowiedziała się wtedy, gdy wraz z mężem zostali oboje wypędzeni z ogrodu Eden i gdy nagle u wejścia ogrodu pojawili się z dziedziny niewidzialnej strażnicy, których ona nigdy przedtem nie widziała. Jak to się stało? Stało się to za sprawą cudu Bożego. W 1 Mojżeszowej 3:24 (Pal) powiedziano: „Wygnał tedy człowieka z ogrodu i dał mu mieszkanie na wschód od ogrodu w Edenie. I umieścił cherubów i płomienny miecz wirujący, aby strzegli dojścia do drzewa życia.” Te cheruby były przedstawicielami niebiańskiej niewiasty Bożej. Zgodnie ze sprawozdaniem zachowanym w Biblii ta „niewiasta” jest matką Nasienia, które zmiażdży głowę wielkiego, niewidzialnego Węża.
7, 8. Kto przedstawia nam małżonkę Jehowy i za czyim pośrednictwem?
7 Myśl, że Bóg ma niebiańską małżonkę, nie pochodzi od nas. Bóg sam opowiedział nam o swym stanie małżeńskim i o swej małżonce, niejako przedstawiając nam tę małżonkę za pośrednictwem swego proroka Izajasza, który żył w ósmym wieku przed Chrystusem. Po proroczym opisie cierpień Chrystusa jako Baranka Bożego, a następnie jego wywyższenia, prorok Izajasz zwraca się do niewiasty Bożej mówiąc:
8 „Śpiewaj, niepłodna! która nie rodzisz, śpiewaj głośno, a krzycz, która w porodzeniu nie pracujesz; bo więcej będzie synów opuszczonej, niż synów tej, która ma męża, mówi Pan [Jehowa, NW]. Albowiem małżonkiem twoim jest stworzyciel twój, Pan [Jehowa, NW] zastępów imię jego, a odkupiciel twój, święty Izraelski, Bogiem wszystkiej ziemi zwany będzie. Bo cię jako żony opuszczonej i strapionej w duchu, Pan powoła, a jako żony młodej, gdy odrzuconą będziesz, mówi Bóg twój. O utrapiona, wichrem rozmiotana, z pociechy obrana! oto Ja położę na karbunkułach [osadzę rzędem, Wu] kamienie twoje, a na szafirach założę cię. I uczynię z kryształu okna twoje [z jaspisu baszty twoje, Wu], a bramy twoje z kamienia rubinowego, i wszystkie granice twoje z kamienia kosztownego. A wszyscy synowie twoi będą wyuczeni od Pana [Jehowy], i obfitość pokoju będą mieli synowie twoi.” — Izaj. 54:1, 5, 6, 11-13.
9. Jak Jezus Chrystus zastosował słowa przytoczone z proroctwa Izajasza?
9 Jezus Chrystus, Baranek Boży, cytował z tego proroctwa Izajasza i oznajmił, że wszyscy synowie niewiasty Bożej przyjdą do niego, do Syna Bożego. On powiedział do Żydów w Kafarnaum, których cudownie nakarmił chlebem i rybą: „Jam jest chleb żywy, który z nieba zstąpił. (...) Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go Ojciec, który mnie posłał, nie pociągnie; a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Jest napisane u proroków: I będą wszyscy pouczeni przez Boga [Jehowę, NW]. Ktokolwiek słucha Ojca i poddaje się jego nauce, przychodzi do mnie.” — Jana 6:24, 25, 41-45, Kow.
10. Jak przedstawiono symbolicznie w proroctwie Izajasza niewiastę Bożą i czego ona doznała według tego opisu?
10 Zgodnie ze słowami zawartymi w proroctwie Izajasza Bóg powiedział do swej niewiasty, że osadzi rzędem jej kamienie, że założy ją na szafirach, uczyni jej baszty z jaspisu i bramy z rubinów, a wszystkie jej granice z drogocennych kamieni. Z tego wynika, że niewiasta Boża jest symbolicznie przedstawiona jako miasto. Jak to przedstawiono w opisie miasta, ta niewiasta z powodu swych doświadczeń jest zasmucona, miotana wichrem, niepocieszona i bezdzietna, czyli bez mieszkańców. Musi być odkupiona, aby mogła znowu należeć do swego Boga, Jehowy. Zważmy, że te słowa nie są skierowane do narodu izraelskiego, tak jak słowa proroka Jeremiasza (3:14, 20; 31:32), które również wskazują na Boga jako małżonka. Słowa Boże wypowiedziane przez proroka Izajasza są skierowane do miasta, które wyzwolone ze stanu podobnego do bezdzietnego stanu wdowiego napełnia się dziećmi, czyli mieszkańcami, których uczy sam Jehowa Bóg, ponieważ On jest jego „małżonkiem”.
11. Czym jest miasto i jakie dalsze pytania się nasuwają?
11 Miasto jest organizacją i dlatego niewiastą Bożą nie jest jakaś osoba płci żeńskiej, lecz organizacja osób, które są ‚złączone w jedno’. (Ps. 122:3, Szer) Gdzie się obecnie znajduje ta organizacja? Czy jest na ziemi, jak naród naturalnego Izraela za czasów Izajasza i Jeremiasza?
KIM JEST NIEWIASTA BOŻA
12, 13. Jak Paweł wskazuje na to, że ziemskie Jeruzalem nie jest niewiastą Bożą, chociaż przyrównuje miasto do niewiasty?
12 Spisane Słowo Boże, Pismo Święte, mówi nam, gdzie się znajduje przypodobana do żony organizacja Boża. Zgodnie ze słowami chrześcijańskiego apostoła Pawła, który cytuje z wyżej wspomnianego proroctwa Izajasza, ta organizacja nie znajduje się na ziemi, a więc nie jest uosobiona przez naturalny lud izraelski, czyli przez naród żydowski, który obecnie ma swą stolicę w nowej części Jerozolimy, podczas gdy jej stare miasto należy do mahometańskiej Jordanii. Należy podkreślić, że również apostoł Paweł przyrównuje miasto do niewiasty, wykluczając jednak uznawanie Jeruzalem ziemskiego za niewiastę Bożą. W liście do spłodzonych z ducha chrześcijan unaocznia to na przykładzie Sary, żony hebrajskiego patriarchy Abrahama, i jej egipskiej niewolnicy Agar. Paweł pisze:
13 „Na przykład napisano, że Abraham miał dwóch synów: jednego z dziewczyny służebnej i jednego z niewiasty wolnej, ale ten z dziewczyny służebnej był w rzeczywistości zrodzony w sposób cielesny [za pośrednictwem Hagar, która była jeszcze w tym wieku, że mogła rodzić dzieci], a ten drugi z niewiasty wolnej przez obietnicę. Te rzeczy są symbolicznym dramatem, bo te niewiasty oznaczają dwa przymierza: jedno z góry Synaj, które wydaje dzieci na niewolę i którym jest Hagar. Otóż ta Hagar oznacza Synaj, górę w Arabii, i odpowiada Jeruzalem dzisiejszemu, bo jest w niewoli ze swymi dziećmi. Lecz Jeruzalem górne jest wolne [jak wówczas Sara] i ono jest naszą matką. Bo napisano w (Izajasza 54:1): ‚Wesel się ty niepłodna niewiasto, która nie rodzisz dzieci; wybuchnij i krzycz w głos, ty niewiasto, która nie masz bólów porodowych, ponieważ więcej jest dzieci niewiasty opuszczonej niż tej, która ma małżonka’. Otóż my, bracia, tak jak Izaak [syn Sary], jesteśmy dziećmi należącymi do obietnicy. Ale jak wtedy ten zrodzony w sposób cielesny zaczął prześladować tego zrodzonego w sposób duchowy, tak i teraz. Niemniej jednak co Pismo mówi? ‚wyrzuć dziewczynę służebną i jej syna, bo syn dziewczyny służebnej w żaden sposób nie będzie dziedziczył z synem niewiasty wolnej.’ Dlatego, bracia, nie jesteśmy dziećmi dziewczyny służebnej, ale niewiasty wolnej [Jeruzalem w górze].” — Gal. 4:22-31, NW; 1 Mojż. 21:1-10.
14, 15. Jak drugie świadectwo pomaga nam rozpoznać małżonkę Jehowy?
14 Te słowa utożsamiają niewiastę Bożą, czyli małżonkę Jehowy, z organizacją niebiańską zwaną w Piśmie Świętym „Jeruzalem górnym”. Ten fakt został potwierdzony w natchnionym liście do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego. Wymieniając na początku górę Synaj w Arabii, przy której lud izraelski otrzymał Dziesięć Przykazań w związku z przymierzem Prawa, które Bóg z nim zawarł, i którą to górę wyobrażała niewolnica Agar, w Hebrajczyków 12:18-28 (NT) powiedziano między innymi:
15 „Wyście nie przystąpili do góry, dającej się dotknąć i płonącej ogniem, ani do pomroki, ani do ciemności, ani do burzy, (...) Aleście przystąpili do góry Syonu i do miasta Boga żywego, do Jerozolimy niebieskiej, i do niezliczonych tysięcy [miriadów, NW] Aniołów, do uroczystego zgromadzenia [w ogólnym zgromadzeniu, NW] i do zboru pierworodnych, którzy są spisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów [duchowego życia, NW] sprawiedliwych, którzy doszli do doskonałości, i do pośrednika Nowego Testamentu, [przymierza, NW] Jezusa, i do pokropienia krwią, która lepiej mówi aniżeli krew Abla. (...) Którego głos wtenczas wzruszył ziemię, a teraz obiecał, mówiąc: Jeszcze raz Ja wzruszę nie tylko ziemię, ale i niebo. A to: jeszcze raz, pokazuje zmianę [usunięcie, NW] rzeczy wzruszonych, jako uczynionych, aby pozostały te, które są niewzruszone. Przeto, przyjmując królestwo niewzruszone, miejmy wdzięczność, przez którą służmy Bogu ze czcią i bojaźnią.”
16. (a) Jakie słowa z Hebrajczyków 12:18-28 dowodzą, że niewiasta Boża jest organizacją niebiańską? (b) Co oznaczał dla niewiasty Bożej i jej Nasienia wyrok na Szatana wypowiedziany przez Jehowę?
16 Górne Jeruzalem zostało tu nazwane „miastem Boga żywego”, Jeruzalem niebiańskim. To „Jeruzalem” jest niewiastą, czyli małżonką Bożą. Jest to organizacja niebiańska określana jako „ogólne zgromadzenie” i składająca się z miriadów aniołów. Ta organizacja świętych aniołów była w niebie, gdy Jehowa Bóg blisko sześć tysięcy lat temu oznajmiał swój wyrok wielkiemu Wężowi w ogrodzie Eden. A zatem wówczas, gdy Jehowa mówił o ustanowieniu nieprzyjaźni między Wężem a „niewiastą” i gdy powiedział, że nasienie „niewiasty” zmiażdży głowę Węża, niewiasta Jehowy, czyli Jego małżonka była z Nim w niebie. Ona była „niewiastą”, która miała wydać to Nasienie. Synem wyłonionym przez nią do tego zwycięskiego czynu był jednorodzony Syn Boży, którego nazwano na ziemi Jezusem Chrystusem i który powiedział: „Jam jest chleb żywy, który z nieba zstąpił.”
17. (a) Kiedy i jak Jezus stał się pierworodnym Synem duchowym Jeruzalem niebiańskiego? (b) Kiedy został wyłoniony jako w pełni dorosły Syn duchowy?
17 Pierwszym krokiem w tym kierunku było narodzenie się Jezusa w 2 roku przed Chr. Ale Jeruzalem niebiańskie w rzeczywistości wyłoniło go jako swego pierworodnego, duchowego Syna trzydzieści lat później, w roku 29 po Chr. W tym roku Jezus przyjął chrzest w wodzie, a jego Ojciec niebiański wylał na niego ducha świętego i oznajmił spłodzenie go jako Syna duchowego, mówiąc: ”Ten jest mój Syn umiłowany, którego uznałem.” Trzy i pół roku później, gdy Bóg uleczył ranę pięty zadaną przez wielkiego Węża i wskrzesił Jezusa Chrystusa do życia w niebie, Jeruzalem niebiańskie wyłoniło to Nasienie jako swego w pełni dorosłego Syna duchowego. Wtedy też Jeruzalem niebiańskie przyjęło go ponownie do swej organizacji synów anielskich w niebie, ale jako najwyższego wśród nich, jako archanioła. — Mat. 3:13-17, NW; 27:27 do 28:10; 1 Piotra 3:18, 19.
18. Dlaczego Jeruzalem niebiańskie mogło się wówczas cieszyć tak jak się cieszyła Sara?
18 Po tym zdumiewającym wydarzeniu Jeruzalem niebiańskie, miało wielki powód do radowania się i głośnego wykrzykiwania. Jego bezdzietność, która została ujawniona, gdy w ogrodzie Eden dano obietnicę pojawienia się jej Nasienia, skończyła się z chwilą pełnego narodzenia się jego najwspanialszego Syna. Ona więc cieszyła się tak, jak się cieszyła sędziwa Sara po urodzeniu jej jedynego syna Izaaka.
19. Jakie dzieci miało jeszcze wyłonić Jeruzalem niebiańskie?
19 Apostoł Paweł powiedział jednak do swych chrześcijańskich braci: „Otóż my, bracia, tak jak Izaak, jesteśmy dziećmi należącymi do obietnicy. Dlatego, bracia, (...) jesteśmy dziećmi (...) niewiasty wolnej.” (Gal. 4:27, 28, 31, NT) Zgodnie z tym Jeruzalem niebiańskie miało mieć jeszcze dalsze dzieci, przez co obietnica co do nasienia zawarta w 1 Mojżeszowej 3:15 miała się spełnić w szerszym znaczeniu.
20. Od kiedy były wyłonione te drugie dzieci duchowe, dzięki czemu niewiasta Jehowy miała jeszcze więcej powodów do wykrzykiwania z radości?
20 Według proroczych słów z Izajasza 54:1 ta niewiasta miała mieć jeszcze więcej duchowych dzieci niż je miała symboliczna dziewczyna służebna, która w postaci naturalnego narodu izraelskiego była przez krótki czas związana z Jehową Bogiem. Te dalsze duchowe dzieci, które również należą do nasienia obiecanego w 1 Mojżeszowej 3:15, zostały wyłonione w dniu Pięćdziesiątnicy (50 dni po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa), kiedy duch święty został wylany na stu dwudziestu wiernych uczniów Jezusa, oczekujących na to wydarzenie w Jeruzalem. (Dzieje 2:1-39) Jehowa spłodził ich wtedy swoim duchem. Jego niewiasta, Jeruzalem niebiańskie, które przez długi czas było niepłodne, miała odtąd jeszcze więcej powodów do radowania się i wykrzykiwania. Obecnie jest jeszcze na ziemi ostatek tego duchowego nasienia. Członkowie tego ostatka oczekują swego ostatecznego zrodzenia w niebie.
NIEPRZYJACIÓŁKA
21. (a) Odkąd Jeruzalem ziemskie przedstawiało symbolicznie niewiastę Bożą? (b) Kiedy pojawiła się nieprzyjaciółka?
21 A kim jednak jest ta druga niewiasta, nieprzyjaciółka Jeruzalem niebiańskiego? Kiedy po raz pierwszy niewiasta Boża spotkała się z tą wrogo usposobioną niewiastą? Od czasu, gdy król Dawid zdobył w jedenastym wieku przed Chrystusem twierdzę Jeruzalem i uczynił je swym stołecznym miastem, Jeruzalem ziemskie przedstawiało w sposób symboliczny niewiastę Bożą. Nazwano ją nawet imieniem tego ziemskiego miasta. (2 Sam. 5:1-9) Ziemskie Jeruzalem było pierwotnie miastem Salem, w którym król Melchizedek był „kapłanem Boga najwyższego” za czasów patriarchy Abrahama w dwudziestym wieku przed Chrystusem. (1 Mojż. 14:17-20) Ale oczywiście niewiasta Boża, Jeruzalem niebiańskie, istniała już przedtem. Również nieprzyjaciółka istniała już za czasów starożytnego Salem, a po obszarach, nad którymi ona sprawowała władzę, wędrował patriarcha Abraham. Ta wrogo usposobiona niewiasta pojawiła się na dwieście lat przed urodzeniem się Abrahama.
22. (a) Jaką nazwę przejęła nieprzyjaciółka po starożytnym mieście Babilonie? (b) Co wskazuje na to, że ta wrogo usposobiona niewasta jest czymś większym niż literalne miasto Babilon?
22 Według ostatniej księgi Pisma świętego tę nieprzyjaciółkę nazwano imieniem ziemskiego miasta. Jej tajemnicze imię, Babilon Wielki, przypomina miasto Babilon zbudowane w dwudziestym trzecim wieku przed Chr. nad brzegiem rzeki Eufrat w krainie Senaar. To miasto stało się symbolem Babilonu Wielkiego, czyli nieprzyjaciółki. Ale ponieważ nazwano ją „Wielką”, więc ta niewiasta musi być czymś większym niż literalne miasto Babilon nad Eufratem. Ponadto ta wrogo usposobiona niewiasta istnieje jeszcze dzisiaj, podczas gdy starożytny Babilon już od przeszło tysiąca lat leży w gruzach. (Obj. 14:8; 17:5) Co prawda ta niewiasta, Babilon Wielki, wywodzi się ze starożytnego Babilonu, ale jest większa i potężniejsza oraz trwa dłużej niż to starożytne zadziwiające miasto.
23. Kto zbudował Babilon i co mieli na celu budowniczowie miasta?
23 Miasto Babilon leżące nad Eufratem zostało zbudowane w stuleciu, które nastąpiło po ogólnoziemskim potopie za czasów Noego. Jednakże jego założycielem nie był Noe, bogobojny mąż, lecz jego prawnuk, ambitny, buntowniczy potomek imieniem Nemrod. Miasto Nemroda jest pierwszym miastem, które Biblia wymienia po potopie, i ono stało się „początkiem jego królestwa”. (1 Mojż. 10:8-12, NW) Zbudowano je po to, żeby przeszkodzić w urzeczywistnieniu zamysłu Bożego co do ziemi jako miejsca zamieszkania człowieka. Babilon stał się siedzibą religii fałszywej, co znalazło swój wyraz w tym, że budowniczowie miasta rozpoczęli stawiać „wieżę, której wierzchołek byłby w niebiosach.” Całe to przedsięwzięcie powzięto nie w tym celu, aby wsławić imię Boga Noego, lecz aby wsławić budowniczych miasta, a zwłaszcza imię króla tego miasta, Nemroda, którego w końcu nazwano „Nemrod, możny łowca, przeciwstawiający się Jehowie”.
24. Jak Jehowa okazał swe niezadowolenie z powodu tego planu i jakie zamierzenie stąd wynikło?
24 Jehowa Bóg i Jego niewiasta niebiańska nie byli zadowoleni z tego planu. Bóg nie mógł błogosławić temu miastu. Aby okazać swe niezadowolenie i wstrzymać realizację tego projektu, Bóg pomieszał język ludzi zajętych budową. Nie mogąc się porozumieć i współpracować, budowniczowie rozproszyli się według grup językowych, a w mieście podległym Nemrodowi pozostała tylko pewna niewielka mniejszość. Ponieważ język ludzi żyjących w tym ośrodku religijnym został pomieszany i ponieważ w wyniku tego przez pewien czas w mieście panowało zamieszanie, więc nadano temu miastu nazwę „Zamieszanie”. Takie właśnie ma znaczenie nazwa Babel w języku hebrajskim, którym mówił Noe i jego wierny syn Sem. W pierwszym greckim przekładzie Pism Hebrajskich występuje nazwa Babilon. — 1 Mojż. 11:1-10.
25. (a) Co zabrali ze sobą rozproszeni budowniczowie miasta? (b) Kiedy i jak Babilon Wielki pojawił się w związku z tym jako nieprzyjaciółka?
25 Król Nemrod utworzył małe imperium obejmujące osiem miast, a Babel, czyli Babilon był stołecznym miastem tego imperium. Oczywiście religią panującą w jego imperium była jego religia fałszywa, przeciwna Jehowie. Ta religia fałszywa rozprzestrzeniła się również na inne tereny. Budowniczowie, którzy z powodu pomieszania ich języka musieli się rozproszyć po dalekich krainach, zabrali ze sobą religię Babilonu i oczywiście praktykowali ją w swych nowych językach. Ich poglądy religijne pozostały niezmienione, chociaż wyrażali innymi językami. Jaki był tego rezultat? Powstało imperium religii fałszywej, które swymi korzeniami tkwiło w religii Babilonu; imperium, które było zorganizowane w sposób różnorodny i skomplikowany, ale którego nauki i praktyki religijne wywodziły się z Babilonu. W ten oto sposób pojawił się na arenie Babilon Wielki. Odtąd niewiasta Boża, Jeruzalem niebiańskie, czyli Syjon, stoi naprzeciw swej nieprzyjaciółki, światowego imperium religii fałszywej wywodzącej się ze starożytnego Babilonu.
26. Kto rządzi światowym Imperium religii babilońskiej?
26 Szatan, Diabeł i kłamca, wielki Wąż, nakłonił ludzi do budowy Babilonu i jego wieży religijnej, i on był twórcą jego religii fałszywej. To on był w rzeczywistości niewidzialnym bogiem Babilonu i jego religii fałszywej. Stał się, jak to powiedziano w Piśmie Świętym, „bogiem tego systemu rzeczy”. (2 Kor. 4:4, NW) On rządzi światowym imperium religii babilońskiej.
27. (a) Na czym polega religia niewiasty Bożej? (b) Kto wykonywał tę religię na ziemi i dlaczego ci ludzie cierpieli wskutek opozycji religijnej?
27 Natomiast religia niewiasty Bożej, Jeruzalem niebiańskiego, polega na wielbieniu jedynego, żywego i prawdziwego Boga, Jehowy, jej małżonka. Ta religia spotkała się z silną opozycją na ziemi. Walka religii rozpoczęła się po potopie. Sama niewiasta Boża, Jeruzalem niebiańskie, była bezpieczna od tego wrogiego ustosunkowania się. Ale miała ona na ziemi wiernych wyznawców swej religii, jak Noe, Sem i patriarcha Abraham, potomek Sema. Przeciw tym bogobojnym mężom i ich rodzinom Babilon Wielki skierował swoje ataki. To, co ta wrogo usposobiona niewiasta uczyniła przeciw Noemu, Semowi, Abrahamowi i jego bogobojnym potomkom, uczyniła niewieście Bożej. Jest to zupełnie zrozumiałe, ponieważ z tej linii wiernych mężów miało przyjść Nasienie niewiasty Bożej.
28. Z jakiej linii rodowej pochodził Abraham i co Jehowa mu obiecał?
28 Błogosławieństwo Noego wypowiedziane nad jego synem Semem wskazywało na to, że Nasienie niewiasty, jeśli chodzi o jego ziemskie, ludzkie powiązania, przyjdzie przez Sema, a nie przez Jafeta czy Chama. (1 Mojż. 9:24-27) Jeszcze za życia Sema Jehowa Bóg wezwał jego potomka Abrahama, aby porzucił pobliże Babilonu w krainie Senaar. Przy tej sposobności Jehowa powiedział do Abrahama: „Uczynię z ciebie wielki naród i będę ci błogosławił, i chcę twe imię uczynić wielkim; i okażesz się błogosławieństwem. (...) I za twoim pośrednictwem wszystkie rodziny na ziemi na pewno będą siebie błogosławić.” A gdy Abraham przyszedł do Ziemi Obiecanej, odległej o setki kilometrów na zachód od Babilonu, Jehowa powiedział: „Twemu nasieniu dam tę ziemię.”
29. (a) W jaki sposób Jehowa potwierdził, że obiecane Nasienie przyjdzie poprzez Abrahama i Izaaka? (b) Dlaczego więc Babilon Wielki występował przeciw potomkom Abrahama?
29 Kiedy ponad trzydzieści lat później Abraham, posłuszny nakazowi Jehowy chciał ofiarować swego umiłowanego syna Izaaka jako ofiarę ludzką, anioł Jehowy powstrzymał go i powiedział: „Na pewno będę ci błogosławił i na pewno rozmnożę twe nasienie jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morskim, a nasienie twe posiądzie bramę swych nieprzyjaciół. I za pośrednictwem twego nasienia wszystkie narody ziemi na pewno będą siebie błogosławić dzięki temu, że usłuchałeś mego głosu.” (1 Mojżeszowa 12:1-3, NW; 22:1-18, NW) Było to potwierdzenie, że obiecane Nasienie niewiasty Bożej przyjdzie poprzez Abrahama i jego syna Izaaka. Przyjście tego Nasienia i objęcie przez niego władzy miało pociągnąć za sobą fatalne następstwa dla wielkiego Węża, Szatana Diabła, boga Babilonu Wielkiego. Dlatego właśnie Babilon Wielki, nieprzyjaciółka niewiasty Bożej, występował przeciw temu Nasieniu i linii rodowej, z której to Nasienie miało przyjść.
[Ilustracja na str. 2]
Abraham odprawia Hagar, dziewczynę służebną oraz Ismaela, jej syna.