Prawa zawarte za pośrednictwem proroka Mojżesza w roku 1513 p.n.e. W roku 33 n.e. Bóg posłużył się Jezusem Chrystusem, aby przez jego śmierć na palu męki usunąć tę barierę. Apostoł ciągnie dalej: „Ciałem swoim [zawieszonym na palu męki] zniósł nieprzyjaźń, Prawo przykazań złożone z dekretów, aby w jedności ze sobą dwa ludy przetworzyć w jednego nowego człowieka i zaprowadzić pokój oraz aby przez pal męki całkowicie pojednać z Bogiem oba ludy w jednym ciele, skoro samym sobą wyplenił nieprzyjaźń.” — Efez. 2:14-16, NW.

35. (a) Kiedy do zboru, czyli „ciała” Chrystusowego zostali wprowadzeni nieobrzezani poganie? (b) Ilu członków miało liczyć to „ciało”?

³⁵ Bóg zaczął wprowadzać pogan, a więc nie-Żydów, do „ciała” Jezusa Chrystusa, czyli do zboru, mniej więcej w trzy i pół roku po usunięciu wspomnianej prawnej bariery. Wówczas to wysłał apostoła Piotra, aby zaniósł dobrą nowinę o Królestwie Mesjasza Bożego nieobrzezanym poganom zainteresowanym tą sprawą. Ponieważ przyjęli orędzie Królestwa, Bóg namaścił ich duchem świętym i zostali ochrzczeni, aby odtąd być chrześcijanami (Dzieje 10:1-48). W okresie późniejszym a zwłaszcza po zburzeniu Jeruzalem przez Rzymian w roku 70 n.e., chrzczono wielu pogan, dając im przez to wstęp do zbiorowego „ciała” Jezusa Chrystusa i umożliwiając zjednoczenie się z nim jako duchową „głową” zboru. Podobnie jednak jak ciało ludzkie ma określoną liczbę członków, która tworzy kompletną całość, również „ciało” Chrystusa ma ściśle ograniczoną liczbę członków. Ostatnia księga Pisma świętego stwierdza wyraźnie, że liczba członków tego „ciała” jest dokładnie ustalona i obejmuje 12 razy po 12 000, czyli 144 000 osób. — Apok. 7:4-8; 14:1-3.

Powodzenie tych, przez których Bóg wszystko jednoczy

 1, 2. (a) Dlaczego potrzebne jest jednoczące działanie wewnątrz zboru czyli „ciała” Chrystusowego? (b) Czym więc Bóg obdarzył w tym celu zbór poprzez Chrystusa?

WSPOMNIANE 144 000 członków, tworzących zgodnie współpracujący organizm podporządkowany Jezusowi Chrystusowi jako „głowie”, pochodzi „z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu” ludzkości (Apok. 5:9, 10). Skoro jednak członkowie owego „ciała”, czyli zboru na ziemi, są wybierani z tak rozlicznych środowisk, zachodzi pilna potrzeba zespolenia ich w jedną całość, aby wszyscy trzymali się wspólnej „głowy” — wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa. Dla przeprowadzenia takiego dzieła jednoczenia Bóg zgotował „dary w postaci ludzi” (Ps. 68:18, NW). Apostoł Paweł wskazał, że właśnie za pośrednictwem uświetnionego Jezusa Chrystusa udzielił Bóg tych człowieczych „darów” zborowi na ziemi celem doprowadzenia w nim do jedności; czytamy:

² „Ten sam [Jezus Chrystus], który zstąpił, także wstąpił wysoko ponad całe niebiosa, aby wszystkiemu dać pełnię. I ten dał niektórych [niektóre dary] jako apostołów, niektórych jako proroków, niektórych jako ewangelistów, niektórych jako pasterzy i nauczycieli — z uwagi na przeobrażenie