Dobrodziejstwa nowego przymierza z Bogiem rozprzestrzenione na całym świecie

 1. Jak wypada porównanie między Mojżeszem a Jezusem Chrystusem, jeśli chodzi o możliwość służenia w roli pośrednika?

CAŁY duchowy „Izrael Boży” przyłącza się do stwierdzenia apostoła Pawła, zanotowanego w Liście 1 do Tymoteusza 2:5, 6: „Jeden jest Bóg, jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który dał samego siebie na okup [odpowiedni okup, NW] za wszystkich.” Prorok Mojżesz już od ponad trzech tysięcy czterystu lat nie żyje i tym samym nie może służyć za pośrednika między Bogiem a ludem żydowskim. A Syn człowieczy, Chrystus Jezus? Poniósłszy śmierć, która stanowiła „odpowiedni okup”, został wzbudzony z martwych i nagrodzony nieśmiertelnym życiem w niebie u boku Jehowy Boga. Dlatego też nadal służy jako „jeden (...) pośrednik między Bogiem i ludźmi”.

 2. Jakiego oraz z kim zawartego przymierza pośrednikiem jest Jezus Chrystus według listu do Hebrajczyków 8:6-12?

² Jest on Pośrednikiem nowego przymierza, zawartego między Bogiem a duchowym „Izraelem Bożym”. Natchniony list do nawróconych na chrystianizm Hebrajczyków (8:6-12, Kow) na dowód tego podaje: „Nasz arcykapłan otrzymał w udziale o tyle wnioślejszą służbę, o ile jest pośrednikiem lepszego przymierza, zbudowanego na wspanialszych obietnicach. Bo to pierwsze przymierze było niedostateczne; gdyby takim nie było, nie zachodziłaby potrzeba zastąpienia go drugim. Tymczasem zapowiada Bóg, przyganiając im: ‚Oto nadejdą dni, tak mówi Pan [Jehowa, NW], kiedy zawrę nowe przymierze z domem Izraela i domem Judy. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami, biorąc ich za rękę, by wywieść ich z ziemi egipskiej. Ponieważ sprzeniewierzyli się memu przymierzu, więc ja też nie zatroszczyłem się o nich, tak mówi Pan. To jest przymierze, które zawrę w dni one z domem Izraela, mówi Pan.’” Następnie pisarz listu do Hebrajczyków cytuje podane przez Boga objaśnienie nowego przymierza, zawarte w proroctwie Jeremiasza 31:31-34.

 3. Jak przedstawia się nowe przymierze w porównaniu ze starym i dlaczego?

³ Pisarz ów wykazując dalej, że nowe przymierze jest lepsze od dawnego przymierza Prawa zawartego z Izraelem według ciała, oświadcza: „Krew Chrystusa, który przez Ducha wieczystego złożył Bogu z siebie samego ofiarę niepokalaną, oczyści sumienie wasze z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. Dlatego jest pośrednikiem nowego Przymierza.” — Hebr. 9:14, 15, Kow.

 4. Ku czemu — według listu do Hebrajczyków 12:18-24 i 13:20, 21 — przybliżyli się ci schrystianizowani Hebrajczycy i jaką krwią byli z tej racji zainteresowani?

⁴ Następnie pisarz wyjaśnia tym chrześcijanom, że chociaż są Hebrajczykami, nie przyszli przecież do góry Synaj w Arabii, gdzie pośrednikiem był Mojżesz. „Wy natomiast”, pisze do tych duchowych Izraelitów, „przyszliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego, do niebieskiego Jeruzalem, do niezliczonych zastępów anielskich, na uroczyste zgromadzenie pierworodnych, których imiona zapisane są w niebiesiech, do Boga, który wszystkich sądzi, do dusz sprawiedliwych, co doszły do doskonałości, do Jezusa, pośrednika Nowego Zakonu [nowego przymierza, NW] i do krwi oczyszczającej.” „Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wywiódł spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, niech was uzdolni do wszelkiego dobra, byście czynili Jego wolę.” — Hebr. 12:18-24, Kow; Hebr. 13:20, 21, BT.

 5. Jaka część ludzkości zostaje w myśl księgi Objawienia przyjęta do nowego przymierza Bożego poprzez Chrystusa?

⁵ W księdze Objawienia 7:4-8 apostoł Jan wymienia „dwanaście pokoleń” duchowego Izraela i podaje liczbę wszystkich tych duchowych Izraelitów, wynoszącą 144 000, czyli po 12 000 z każdego spośród „dwunastu pokoleń”. Objawienie 14:1-5 przedstawia cały duchowy „Izrael Boży” stojący na niebiańskiej Górze Syjon wraz z „Barankiem” Bożym, ich Pośrednikiem, Jezusem Chrystusem. Nie ma tam mowy o tym, jakoby te 144 000 zostały odkupione czy wybawione ze starożytnego Egiptu, natomiast powiedziano, że „są to ci, którzy odkupieni są spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”. (Kow) W dobie obecnej liczba rodowitych, obrzezanych Żydów sięga 12 867 000, a pozostała, nieżydowska ludzkość liczy ponad trzy miliardy osób. A jednak mimo to tylko stosunkowo niewielką cząstkę ludzkości przyjmuje Bóg do swego nowego przymierza, zawartego za pośrednictwem Jezusa Chrystusa.

 6. Ile musi być obecnie takich osób należących do nowego przymierza? W jaki sposób dają się one każdego roku rozpoznać?

⁶ Obecnie z konieczności bardzo mało jest takich osób, które uczestniczą w tym nowym przymierzu, będąc duchowymi Izraelitami. Dają się oni rozpoznać po tym, że każdego roku obchodzą pamiątkę Wieczerzy Pańskiej; w jej rocznicę, to znaczy wieczorem dnia 14 Nisana (według kalendarza biblijnego), biorą udział w spożywaniu emblematów: chleba i wina. Sprawozdania zebrane dwa lata temu z całego światu wykazują, że w spożywaniu emblematów uczestniczyło około 11 500 osób, które przez to wyznały, iż jako duchowi Izraelici są w nowym przymierzu z Jehową Bogiem.

 7. (a) Zatem jak wiele osób skorzysta bezpośrednio z dobrodziejstw nowego przymierza? (b) Ilu mieszkańców ziemi mimo to korzysta obecnie z dobrodziejstw nowego przymierza oraz jak liczni jeszcze z nich skorzystają?

⁷ Skoro tak niewiele ludzi ma uczestniczyć w tym nowym przymierzu, przepowiedzianym w proroctwie Jeremiasza 31:31-34, i skoro ci wszyscy mają być przeniesieni na niebiańską Górę Syjon, to doprawdy rzadko który człowiek skorzysta bezpośrednio z dobrodziejstw nowego przymierza. Mimo to dobrodziejstwa tego nowego przymierza stoją otworem przed całym światem ludzkim. Nawet już teraz błogosławieństwa wynikające z nowego przymierza nie są ograniczone do 11 500 duchowych Izraelitów, spożywających emblematy w czasie Wieczerzy Pańskiej. Przeciwnie, rozprzestrzeniają się na cały świat. Z dobrodziejstw tych korzysta w szczególności ponad milion wielbicieli Jehowy Boga, którzy pozostają ściśle połączeni z tym małym ostatkiem duchowego „Izraela Bożego”. Jak to się dzieje oraz jak cała ludzkość, żywi i umarli, mają osiągnąć korzyść z nowego przymierza, w tym można się zorientować poznawszy zamierzenie, z jakim Bóg wprowadził swoje nowe przymierze.

ZAMIERZENIE BOŻE

 8, 9. (a) Z czego poznać można cel nowego przymierza? (b) Co miało się wyłonić pod wpływem przymierza Prawa i jak potwierdzają to słowa wypowiedziane przez Boga przy górze Synaj?

⁸ Nowe przymierze zajmuje miejsce starego przymierza Prawa, zawartego z cielesnym Izraelem. Zatem cel nowego przymierza da się poznać na podstawie tego, jakiemu zamierzeniu posłużyć miało dawne przymierze. Kiedy przy górze Synaj w Arabii proponował Bóg narodowi izraelskiemu sprzymierzanie się z Nim za pośrednictwem Mojżesza, wówczas powiedział On: „Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do mnie. Jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przemierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie mi królestwem kapłanów i ludem świętym.” — Wyjścia 19:4-6, BT.

⁹ Zwróćmy zwłaszcza uwagę na określenia: „Szczególna moja własność” oraz „królestwo kapłanów” i „lud święty”. Wskutek ścisłego posłuszeństwa wobec wymagań stawianych ich stronie w tym przymierzu z Bogiem naród rodowitych Izraelitów miał dostąpić specjalnej roli. Jakiej? Miał stać się na zawsze ‚szczególną Bożą własnością pośród wszystkich narodów’. Stałby się też narodem świętym, w którym nie tylko wybrani członkowie służyliby jako kapłani, a inni jako królowie, ale „ludem świętym” w całości, po prostu „królestwem kapłanów”. Znaczy to, że każdy członek tego „ludu świętego” byłby królewskim kapłanem. Cały „lud święty” służyłby Bogu jako królewskie kapłaństwo.

10, 11. (a) Czy przymierze Prawa spełniło ten cel oraz jaką wskazówkę w tym względzie podaje Jeremiasz? (b) Czy nowe przymierze chybi celu? Jakie w tym wypadku istnieją sprzyjające okoliczności?

¹⁰ Takie więc zamierzenie miał Bóg na myśli, ale czy dało się je urzeczywistnić z samym tylko narodem rodowitych, obrzezanych Izraelitów? Gdyby cielesny Izrael skorzystał z tej sposobności i stał się „królestwem kapłanów” — jakież wielkie dobrodziejstwa mógłby wyświadczyć całej pozostałej ludzkości, spośród której Bóg go wybrał, aby był Jego ‚szczególną własnością’, Jego „ludem świętym”!

¹¹ Ponad osiem stuleci minęło od czasów Mojżesza, kiedy Jehowa Bóg natchnął swego proroka Jeremiasza do przepowiedzenia nowego przymierza, co wskazywało, że naród izraelski nie dopisał w spełnieniu zamierzenia Bożego. Izraelici jako naród nie stali się Jego ‚szczególną własnością’, „ludem świętym”, Jego „królestwem kapłanów”. Po dalszych przeszło sześciuset latach nadszedł Pośrednik obiecanego nowego przymierza, Jezus Chrystus, Syn Boży z nieba. Ponieważ był bezgrzesznym, doskonałym człowiekiem, więc mógł złożyć wymaganą ofiarę, której krwią uprawomocniło się nowe przymierze między Bogiem a Izraelem duchowym. Jakie były jego cele? Nie mniejsze niż cele dawnego przymierza Prawa Mojżeszowego. Stare przymierze nie spełniło zadania polegającego na wyłonieniu „królestwa kapłanów”. Czy nowe przymierze również chybi celu? Żadną miarą! Przecież w tym wypadku „krew Przymierza” przewyższa wartość krwi zwierząt, którą Mojżesz pokropił księgę Prawa oraz Izraelitów. Podobnie lepszy jest pośrednik — taki, który nie umrze jak Mojżesz. Dlatego też czytamy:

12, 13. Jaką możliwością dysponuje nieprzemijający arcykapłan Boży w interesie tych, którzy zostają przyjęci do nowego przymierza?

¹² „Tu zaś mamy do czynienia z kapłaństwem nieprzemijającym, ponieważ dzierży je ten, który trwa na wieki. Dlatego mocen jest całkowicie zbawić tych, którzy przed Bogiem stawają za jego pośrednictwem. Bo żyje wiecznie i może wstawiać się za nimi. Takim to miał być nasz arcykapłan: święty, bez winy, bez skazy, różniący się całkowicie od grzeszników, ponad niebiosa wywyższony.” — Hebr. 7:24-27, Kow.

¹³ Posiadając tę bardzo ważną zaletę, arcykapłan Boga, Jezus Chrystus, może całkowicie zbawić 144 000 swych wiernych naśladowców, to jest „dwanaście pokoleń” duchowego „Izraela Bożego”, aby się stali Bożym „ludem świętym”, Jego ‚szczególną własnością pośród wszystkich narodów’, Jego „królestwem kapłanów”. Faktem jest, że apostoł Piotr takie właśnie określenia stosuje w odniesieniu do chrześcijan, do których zwraca się też jako do „przybyszów” żyjących w rozproszeniu, „którzy wybrani zostali wedle tego, co przewidział Bóg Ojciec, aby w Duchu zostali uświęceni, do posłuszeństwa się skłonili i pokropieni zostali Krwią Jezusa Chrystusa”. — 1 Piotra 1:1, 2, BT.

14. Czym według słów Piotra staną się chrześcijanie w nowym przymierzu — w przeciwieństwie do Żydów, którzy odrzucili Chrystusa?

¹⁴ Omawiając różnicę, jaka zachodzi między nimi a rodowitymi, obrzezanymi Żydami, którzy odrzucili Pana Jezusa Chrystusa, pochodzący z narodu żydowskiego chrześcijanin, apostoł Piotr, pisze: „Tak jest im przeznaczone. Wy zaś jesteście rodzajem wybranym, kapłaństwem królewskim, ludem świętym, narodem do Boga przynależnym. Opowiadać macie wspaniałe czyny tego, który powołał was z ciemności do swej cudnej światłości. Kiedyś powiedziano o was: ‚Nie mój lud’, a teraz jesteście ludem Bożym. Kiedyś powiedziano o was: ‚bez łaski’, a teraz jesteście łaską obdarzeni.” — 1 Piotra 2:8-10, Kow.

15. W jaki sposób apostoł Jan wskazuje w Objawieniu, że duchowi Izraelici uczestniczący w nowym przymierzu nie zawiodą w spełnieniu jego celu?

¹⁵ Duchowi Izraelici uczestniczący w nowym przymierzu nie zawiodą w spełnieniu jego celu i rzeczywiście staną się „królestwem kapłanów”. Dowodzą tego między innymi słowa apostoła Jana, którymi wyznaje, że będzie to osiągnięte dzięki Pośrednikowi Jezusowi Chrystusowi: „Jemu, który umiłował nas i zbawił nas przez krew swoją od grzechów naszych, który uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga, Ojca swego — jemu niech będzie chwała i moc na wieki wieków. Amen.” (Obj. 1:5, 6, Kow) W tym samym objawieniu Jan widział też symbolicznych dwudziestu czterech starców składających należne wyrazy uznania Barankowi, Jezusowi Chrystusowi, i mówiących: „Zostałeś zabity i odkupiłeś nas krwią swoją dla Boga ze wszystkich pokoleń, języków, ludów i narodów. Uczyniłeś ich dla Boga naszego królami i kapłanami, a (...) będą królować na ziemi.” — Obj. 5:8-10, Kow.

16, 17. W jaki sposób wizja opisana w dwudziestym rozdziale Objawienia wskazuje, że nowe przymierze nie chybi w wydaniu tego, co jest jego celem?

¹⁶ Apostoł Jan ujrzał później w danym mu objawieniu, że to nowe przymierze faktycznie wyłania „królestwo kapłanów”. Po opisaniu wizji związania Szatana Diabła i uwięzienia go w otchłani na okres tysiąca lat królewskiego panowania Chrystusa, Jan oświadcza:

¹⁷ „Ujrzałem trony — a na nich zasiedli sędziowie i dano im władzę sądzenia — i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli znamienia na czoło swe ani na rękę. I żyć poczęli i tysiąc lat królowali z Chrystusem. (...) To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć wtóra [powtórna, NW], lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa, i tysiąc lat z Nim będą królowali.” — Obj. 20:4-6, BT.

18. Jak wypada porównanie duchowego narodu izraelskiego z kapłaństwem Izraela starożytnego?

¹⁸ Tak więc „królestwem kapłanów” staje się cały naród duchowego Izraela z Jezusem Chrystusem, Arcykapłanem Bożym, na czele. W starożytnym Izraelu do roli kapłanów była wyznaczona jedynie rodzina Aarona, przy czym on sam jako pierwszy pełnił funkcję arcykapłana. Nie byli to królewscy kapłani ani nie stanowili oni „królestwa kapłanów”, które by panowało nad resztą Izraela.

19. Komu została w końcu nadana władza królewska nad całym Izraelem oraz jakie przymierze zawarto w związku z tym przywilejem?

¹⁹ Setki lat później, gdy Jehowa Bóg dał narodowi izraelskiemu króla człowieczego, na stanowisko drugiego króla nad całym Izraelem wyniósł Dawida z Betlejem, nie udzielając mu jednak władzy kapłańskiej. Ze względu na to, że Dawid całym sercem oddany był wielbieniu Boga, Jehowa z własnej woli zawarł z nim przymierze co do wiecznotrwałego królestwa w jego rodzie.

PRZYMIERZE CO DO KRÓLESTWA ZAWARTE Z DAWIDEM

20. W ramach jakiego innego przymierza zawarte zostało to przymierze co do królestwa? W jaki sposób królestwo Nieprzemijającego Dziedzica zostało wyłączone spod przymierza Prawa?

²⁰ Wspomniane przymierze co do królestwa zostało zawarte z człowiekiem podlegającym staremu przymierzu Prawa i stąd było przedsięwzięciem mieszczącym się w ramach tego przymierza Prawa. (2 Sam. 7:8-17; 5 Mojż. 17:14-20) Nieprzemijającym Dziedzicem przymierza co do królestwa także okazał się człowiek urodzony pod przymierzem Prawa, mianowicie Jezus, potomek Dawida. (Gal. 4:4) Niemniej jednak Jezus wypełnił Prawo starego przymierza, nawet do tego stopnia, że umarł jako ludzka ofiara złożona Bogu, a przez to wydostał się spod tego przymierza. — Rzym. 7:1-6; Mat. 5:17-19; Efez. 2:13-15; Kol. 2:13, 14.

21. (a) Kim był Melchizedek i czy Dawid został jego następcą? (b) Co jednak przysiągł Jehowa słowami Psalmu 110:1-6 w związku z Melchizedekiem?

²¹ Jehowa Bóg w samej rzeczy już wcześniej miał na ziemi króla, mianowicie Melchizedeka, który panował w Salem. Był on zarazem „kapłanem Boga najwyższego” i z tej racji otrzymał też dziesięciny od patriarchy Abrahama, któremu jako kapłan błogosławił. (1 Mojż. 14:18-20) Melchizedek królował przez pewien czas w kraju, który później został nadany narodowi izraelskiemu, ale nigdy nie podlegał przymierzu Prawa. Król izraelski Dawid nie był następcą Melchizedeka ani władza jego nie była podobna do władzy tamtego. W Psalmie 110:1-6 król Dawid podaje jednak, iż Jehowa Bóg przysiągł, że powstanie i na zawsze będzie istniał kapłan podobny Melchizedekowi oraz że ten kapłan zasiądzie na królewskim tronie, umieszczonym nawet po prawicy Bożej w niebie. Dawid przyznał, że ten przyszły niebiański Król i Kapłan będzie jego „Panem”.

22. (a) Czy przysięga Boża związana z Melchizedekiem należała do starego przymierza Prawa? Czy została złożona tym 144 000 duchowych Izraelitów uczestniczących w nowym przymierzu? (b) Kiedy Bóg składał przysięgę spełniającą Psalm 110:4?

²² W sprawie tego ‚kapłana aż po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka’ (NW) Jehowa Bóg złożył przysięgę. Przysięga ta nie miała nic wspólnego z dawnym przymierzem Prawa, zawartym z narodem izraelskim. Nie wchodziła w skład tego przymierza ani nie została złożona w ramach tego przymierza, tak samo jak król Melchizedek nigdy nie podlegał temu przymierzu z Izraelem. Tym, komu Jehowa Bóg przysiągł, że będzie na zawsze kapłanem jak król Melchizedek, jest Jezus Chrystus. (Hebr. 5:5-10) Bóg nie przysiągł jednak tego 144 tysiącom duchowych Izraelitów, idących śladami Jezusa i uczestniczących w nowym przymierzu. A zatem przysięga Boża dotycząca królewskiego kapłaństwa na sposób Melchizedeka jest przymierzem dotyczącym jednej osoby, inaczej mówiąc, przymierzem indywidualnym. Bóg zawarł je z samym tylko Jezusem Chrystusem. Kiedy Bóg złożył mu tę przysięgę? Stało się to wtedy, gdy po chrzcie Jezusa w wodzie Bóg namaścił go duchem świętym. Ta przysięga i pochodzące od Boga namaszczenie sprawiły, że Jezus okazał się zdatnym na Kapłana, Pośrednika nowego przymierza. — Hebr. 5:4-10.

23, 24. (a) Co powiemy w sprawie kwestii, czy nowe przymierze jest przymierzem indywidualnym? (b) Co Jezus Chrystus przyrzeka tym, którzy uczestniczą w nowym przymierzu, oraz jakie przymierze Bóg zawarł już wcześniej z Jezusem Chrystusem?

²³ Natomiast jeśli chodzi o nowe przymierze, to nie jest ono przymierzem indywidualnym. Jest to przymierze, które Bóg przez pośrednika zawiera z ludem, z całym narodem, mając na celu utworzenie z niego królestwa kapłanów. U czyjego boku jednak będzie ten naród objęty nowym przymierzem stanowił „królestwo kapłanów” albo „królewskie kapłaństwo”? Wskazał na to sam Pośrednik nowego przymierza w ów wieczór, kiedy ustanowił Wieczerzę Pańską i wspomniał o nowym przymierzu. Jego wierni apostołowie zaczęli się właśnie spierać „o to, który z nich wydaje się największym”, a wtedy Jezus oświadczył im: „Wszakże wy wytrwaliście przy mnie w moich próbach; a jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną, tak i ja zawieram z wami przymierze co do królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym królestwie i siedzieli na tronach, żeby sądzić dwanaście pokoleń Izraela.” — Łuk. 22:24-30, NW.

²⁴ Zauważmy, że Jezus Chrystus mówiąc tu o królestwie nazywa je swoim. Zawiera ze swymi uczniami przymierze co do królestwa, aby byli z nim w jego królestwie. Najpierw jednak Jehowa Bóg zawarł swe własne przymierze co do Królestwa z pojedynczą osobą, z Jezusem Chrystusem. Następnie Jezus Chrystus włącza do swego Królestwa 144 000 uczniów, aby stali u jego boku. W tym celu pośredniczy w nowym przymierzu zawartym między Bogiem a 144 000 uczniów; przymierze to obejmuje także urząd kapłański, chociaż Jezus o tym nie wspominał, gdy mówił o zawarciu ze swymi uczniami przymierza co do Królestwa. Jezus króluje w niebie, będąc kapłanem na sposób Melchizedeka.a

„KRÓLESTWO KAPŁANÓW”

25. Do kogo ograniczone jest nowe przymierze? Kto jednak odniesie z niego korzyść i zwłaszcza kiedy?

²⁵ Nowe przymierze jest ograniczone tylko do „ludu świętego”, złożonego ze 144 000 duchowych Izraelitów. Niemniej dobrodziejstwa wynikające z tego przymierza rozprzestrzenią się na cały świat. W jaki sposób? Otóż przymierze to doprowadzi do utworzenia „królestwa kapłanów”, „królewskiego kapłaństwa” usługującego pod przewodem królewskiego Arcykapłana Jezusa Chrystusa, Króla-Kapłana na sposób Melchizedeka. Za pośrednictwem nowego przymierza Bóg tworzy podległe Jezusowi Chrystusowi „królewskie kapłaństwo” dla dobra całego świata. Dobrodziejstwa wynikające z panowania tego „królestwa kapłanów” wyłonionego w ramach nowego przymierza przejawią się szczególnie w okresie tego tysiąclecia, kiedy jego uczestnicy „będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi, i będą z nim królować”. — Obj. 20:4-6.

26. Kto za dni Pawła i Tymoteusza odnosił korzyść z działalności owych ‚sług nowego Przymierza’? Dla kogo dobrodziejstwem jest dzisiejsza działalność ostatka tych ‚sług’?

²⁶ Dobrodziejstwa wynikające z nowego przymierza nawet już zaczęły się rozprzestrzeniać na cały świat. Dziewiętnaście stuleci temu apostoł Paweł pisał do duchowych Izraelitów mieszkających w greckim mieście Koryncie: „Zdolność nasza z Boga jest. On też uzdolnił nas, abyśmy się stali sługami nowego Przymierza, nie według litery, ale według Ducha; bo litera [kodeksu podanego za pośrednictwem Mojżesza] zabija, a Duch ożywia.” (2 Kor. 3:5, 6, Db) W owym czasie apostoł Paweł i jego towarzysz Tymoteusz już działali jako ‚słudzy nowego Przymierza’. Korzyść z ich działalności odnosili jednak tylko duchowi Izraelici, którzy dzięki służbie kaznodziejskiej Pawła i Tymoteusza zostali przyjęci do nowego przymierza. Natomiast dzisiaj ostatek ‚sług nowego Przymierza’ działa również na korzyść ogółu ludzkości.

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 6]

Bóg zawiera z Jezusem przymierze, aby był Królem i Kapłanem jak Melchizedek.