teokratyczny rząd Jehowy kierowany przez Chrystusa jest jedyną nadzieją dla ludzkości. — Hebr. 10:25-35, NW; Mat. 24:14; Marka 13:10.

20. Za czym się opowiadamy, skoro pragniemy życia wiecznego?

²⁰ Czyż nie pragniemy raczej życia wiecznego niż zguby? Podchodzimy zatem do sprawy od strony pozytywnej i z całego serca oświadczamy razem z Pawłem: „Należymy (...) do tych, którzy wierzą ku ocaleniu duszy. Wiara jest to zapewnione oczekiwanie rzeczy spodziewanych, widomy przejaw rzeczywistości istniejących, choć ich się nie ogląda. Przecież to za jej pośrednictwem ludziom dawnych czasów [włącznie z Abrahamem] było dane świadectwo”. — Hebr. 10:39 do 11:2, NW.

21. W czym nam pomaga wiara w obietnicę Bożą? Jakim nas napełnia oczekiwaniem?

²¹ Wiara w obietnicę Boga, u którego kłamstwo jest niemożliwe, pomaga nam wytrwać. Wiara i wytrwałość idą ze sobą w parze, co wynika choćby ze słów Apokalipsy 13:10: „Tu się okazuje wytrwałość i wiara świętych”. Być może, że już od dawna spodziewamy się spełnienia obietnicy Bożej, ale nie czekamy na niepewne, gdyż nasze oczekiwanie jest tak uzasadnione, że się przeradza w absolutną pewność, iż Bóg nam nie sprawi zawodu.

22. Jakie żywimy przekonanie co do tego, czego jeszcze nie widać, a co Bóg obiecał?

²² Możemy jeszcze nie widzieć, co Bóg obiecał i czego oczekujemy, ale wiemy, że owe rzeczy spodziewane istnieją, ponieważ znamy ‛widome przejawy’ tego, oparte na mocy wszechmocnego Boga. Aby zaznać spełnienia obietnicy Bożej, musimy pozostać żywi, musimy ocalić swe dusze. A nagrodę życia możemy uzyskać jedynie dzięki trwałej wierze. Bardzo pragniemy wiecznie się cieszyć spełnioną obietnicą Bożą. Zatem niechaj obca nam będzie jakakolwiek skłonność do wycofywania się ze strachu i braku wiary, a nawet myśl o tym! Będziemy okazywać wiarę i popierać ją czynami! W nagrodę za to Jehowa Bóg, Dawca życia, obdarzy nasze dusze życiem na zawsze. — 1 Jana 2:25.

23. Co Bóg zgodnie ze swą obietnicą uczyni dla tych, którzy wiernie trwają w wykonywaniu Jego woli?

²³ „Bóg, który udziela wytrwałości”, niezawodnie spełni swą obietnicę wobec tych, co wiernie trwają w wykonywaniu Jego woli (Rzym. 15:5, NW). Z radością wprowadzi nas do wiecznotrwałych błogosławieństw i przywilejów swego dawno obiecanego Królestwa, na którego czele stoi Jego Syn, Jezus Chrystus. Okaże się, że nie na próżno głosiliśmy to Królestwo „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”, zanim ‛nadszedł koniec’. — Mat. 24:14, NW.

Wpływ religii

Dwa lata temu czasopismo US News and World Report przeprowadziło ankietę wśród wybitnych Amerykanów, prosząc ich o ocenę, jaki wpływ na decyzje i poczynania ludności wywiera osiemnaście ważniejszych organizacji i instytucji. „Zorganizowana religia” znalazła się na ostatnim miejscu. W ubiegłym roku z okazji podobnego sondażu opinii religia zajęła przedostatnie miejsce — ale tylko dlatego, że listę powiększono z osiemnastu do dwudziestu czterech lokat. W rzeczywistości więc „zorganizowana religia” spadła z osiemnastej na dwudziestą trzecią pozycję wśród amerykańskich instytucji wywierających wpływ na życie narodu.

Analogiczne zjawisko występuje w Niemczech Zachodnich. Magazyn ilustrowany Bunte ogłosił, w jaki sposób wielu obywateli usiłuje wyrównać sobie straty finansowe powstałe wskutek reformy podatkowej. Otóż mnóstwo ludzi występuje z kościołów, aby się uwolnić od składek pobieranych obowiązkowo od członków na rzecz utrzymania kościołów. Według Bunte „diecezje katolickie oraz kościoły ewangelickie poszczególnych prowincji obliczają, że wpływy z tytułu podatków kościelnych zmaleją w ciągu roku o 1,2 miliarda marek”.