Przejawiajcie wiarę, aby uzyskać obiecane życie wieczne!
1. Dlaczego ludzie wypełniający wolę Bożą muszą dziś przejawiać wiarę ze względu na to, że Diabeł „mało ma czasu”?
DOBIEGA końca krótki okres, w którym Szatan Diabeł wraz z hordami demonów ma na ziemi ograniczoną swobodę działania (Apok. 12:7-12). Można słusznie oczekiwać, że wzmoże walkę z „pozostałymi” z „nasienia” niebiańskiej „niewiasty” Bożej i z „wielką rzeszą” wspólnie z nimi ogłaszającą Mesjańskie Królestwo Boże. Aby więc ci wypełniający wolę Bożą ludzie wytrwali w wierności pod ogniem nieprzyjaciela, muszą przejawiać wiarę.
2, 3. Jakiej rady Pawła udzielonej chrześcijanom pochodzenia żydowskiego powinniśmy przestrzegać my, którzy stanowimy teraz cel ataków Szatana, i to mimo iż Szatan „mało ma czasu”?
2 Do nas wszystkich, którzy stanowimy teraz cel ataków Szatana, skierowana jest serdeczna zachęta, byśmy pozostali wierni wszechwładnemu Panu Jehowie, dopóki nie umilkną działa wroga. Rozsądne jest przypuszczenie, że wkrótce nadejdzie kres tej wojny, zwłaszcza że minęło już grubo ponad pięćdziesiąt sześć lat od chwili, gdy symboliczny „smok” i armia jego demonów zostali wyrzuceni z nieba w najbliższe sąsiedztwo ziemi, by pozostawać tu na wolności jedynie przez krótki czas. Mimo iż Szatan „mało ma czasu”, nadal musimy się stosować do rady apostoła Pawła, zapisanej w Liście do Hebrajczyków 10:36, 37:
3 „Wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. — NP.
4. Jak Bóg dowiedzie realności swej obietnicy o sprawieniu w porę ulgi swym czcicielom?
4 Apostoł Paweł przytoczył tu cytaty zaczerpnięte z ksiąg Habakuka 2:3 i Aggeusza 2:6, a stąd wiemy, że sam Jehowa jest „Tym, który ma przyjść” i który „nie będzie zwlekał”. Będąc niepokonanym Wojownikiem, odniesie zwycięstwo nad wszystkimi, którzy walczą przeciw Jego tak długo już nękanym czcicielom. Wspaniałym zwycięstwem w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, w Har-Magedonie, dowiedzie realności swej obietnicy o sprawieniu im trwałej ulgi.
5. Dlaczego Szatan i jego demoniczne hordy muszą się teraz posługiwać widzialnymi ziemskimi przedstawicielami? Kim są: symboliczna „Bestia”, siódma potęga światowa i obraz „Bestii”?
5 Ani Smok — Szatan Diabeł, ani hordy jego demonów, nie mogą się dziś materializować, aby w widzialnym ciele zwalczać chrześcijańskich świadków Jehowy. Muszą się więc posługiwać działającymi pod ich niewidzialną kontrolą ziemskimi przedstawicielami: ludźmi, organizacjami i rządami świata. Biorąc udział w tej walce, elementy polityczne tworzą ogólnoświatowy system, opisany w Księdze Apokalipsy 13:1-10 jako okrutna, dzika „Bestia”. Należy do niej między innymi dwuczłonowa anglo-amerykańska potęga światowa, siódma z kolejnych mocarstw, o których mowa w proroctwie biblijnym. Ta siódma potęga świata zainicjowała utworzenie bałwochwalczego „obrazu” politycznej „Bestii”, co również stanowiło spełnienie proroctwa Biblii (Apok. 13:11-15). Właśnie ten „obraz” od ponad pięćdziesięciu sześciu lat skupia na sobie uwagę świata. Jest nim międzynarodowa organizacja, powołana dla zapewnienia światu pokoju i bezpieczeństwa; najpierw była to Liga Narodów, a obecnie jej miejsce zajęła Organizacja Narodów Zjednoczonych.
6. Jakie symboliczne „znamię” przyjmują czciciele „Bestii”? Co to liczbowe „znamię” oznacza?
6 Patriotycznie usposobieni zwolennicy niezawisłości narodowej i utworzonych przez człowieka form władzy politycznej nad całą ziemią w gruncie rzeczy czczą polityczną „Bestię”. Ufają też raczej „obrazowi Bestii” niż zwierzchnictwu Jehowy sprawowanemu przez Chrystusa. Kierując się nacjonalizmem, popierają słowem i czynem te powołane do życia przez ludzi instytucje, które mają umożliwić panowanie nad światem. W wyniku tego przyjmują „znamię”, które wyraźnie dowodzi, że nie służą sprawom Królestwa Bożego, tylko interesom rządzącej się samodzielnie ludzkości. Nie wstydzą się tego, że kojarzy się ich z wiele mówiącą liczbą sześćset sześćdziesiąt sześć, która określa „Bestię”. W Biblii liczby sześć używa się na oznaczenie ludzkiej niedoskonałości, ludzkich niedociągnięć. Stąd 600 plus 60 plus 6 w spotęgowany sposób wskazuje na niedoskonałość i słabość natury ludzkiej, zwłaszcza w kwestii panowania nad ziemią. Dzisiaj wyraźniej niż kiedykolwiek przedtem widzimy, jak bardzo zawiodło polityczne panowanie człowieka z powodu swej niedoskonałości, nieudolności i zepsucia. Bóg uznał, że nie zdało egzaminu. — Apok. 13:16-18.
7. W jaki sposób fanatyczni patrioci usiłują zmusić każdego, by się przyłączył do ich poczynań? Dla kogo stanowi to próbę wierności?
7 Zagorzali czciciele „Bestii” i jej „obrazu” dumnie obnoszą „liczbę jej imienia [666]”. Wywierają nacisk na wszystkich innych, by ich zmusić do kultu „Bestii”, a co za tym idzie, do przyjęcia znamienia — dowodu przynależności do utworzonego przez człowieka systemu politycznego zamiast do Boga. Uciekają się do różnych form prześladowania chrześcijańskich świadków Jehowy. Dlaczego? Ponieważ ci nie chcą brać udziału w bałwochwalczym kulcie tworów ludzkich. Naraża to na ostrą próbę wierności każdego, kto popiera Boskie zwierzchnictwo Jehowy nad wszechświatem. Dlatego anioł oglądany przez apostoła Jana w wizji powiedział: „Tu się okazuje wytrwałość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa”. — Apok. 14:12.
8. Jakie postępowanie obieramy my, którzy przestrzegamy przykazań Bożych i wiary Jezusa? Jaki spotkałby nas los, gdybyśmy przyjęli „znamię Bestii”?
8 My, którzy przestrzegamy przykazań Bożych, jesteśmy bardziej posłuszni Jemu jako Władcy niż ludziom, nawet za cenę cierpień znoszonych z rąk prześladowców. Trzymamy się swej wiary w Jezusa jako Mesjasza, czyli Chrystusa, i obwieszczamy, że został przez Jehowę namaszczony na Króla, osadzony na tronie i ukoronowany, gdy skończyły się czasy pogan w roku 1914. Z tego istotnego powodu nie bierzemy udziału w polityce ani krwawych konfliktach „Bestii” lub anglo-amerykańskiej dwuczłonowej potęgi światowej, inspirującej „obraz Bestii”, jaki istnieje od roku 1919. Wiemy, co by dla nas oznaczało przyjęcie „znamienia — imienia Bestii lub liczby jej imienia”. Musielibyśmy za to wypić „wino zapalczywości Boga, przygotowane, nierozcieńczone, w kielichu Jego gniewu” oraz być ‛katowani ogniem i siarką wobec świętych aniołów i wobec Baranka’, Jezusa Chrystusa. Doprowadziłoby to nas do wiecznej zagłady, ściągnęłoby na nas „drugą śmierć”. Zostalibyśmy wrzuceni do symbolicznego „ognistego jeziora gorejącego siarką” (Apok. 14:9-11; 13:16, 17; 19:20; 21:8). Czy chcielibyśmy, żeby nas to spotkało? Z pewnością nie!
9. (a) Jaką cechę musimy przejawiać w obecnej sytuacji? (b) Co nas pobudza do zachowywania wierności? Jaką pokładamy w Bogu ufność?
9 Obecnie, kiedy na całym świecie rozprzestrzenia się krańcowy nacjonalizm i kult państwa politycznego, naprawdę potrzeba wytrwałości tym, którzy „strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa”. Ale właśnie niezachwiane posłuszeństwo wobec przykazań Bożych i wiary Jezusa jest wolą Bożą na obecne czasy. Dopiero po wypełnieniu woli Bożej pod tym względem doświadczymy spełnienia się Jego obietnicy. Ponieważ jeszcze tylko „mała chwila” pozostaje do czasu, kiedy „Ten, który ma przyjść”, przybędzie i nie będzie zwlekał, zgoła nierozsądnie byłoby zaprzestać trwania i samolubnie ulżyć obecnemu swemu losowi, zanim Jehowa przyjdzie z pomstą na tych, którzy tak utrudniają nam wykonywanie Jego woli aż do końca. Obietnica Boża pobudza nas jednak do niezłomnego wypełniania Jego woli z miłości do Niego. To, co Bóg nam obiecał, nie przepadnie, ale musimy przejawiać silną wiarę w Dawcę obietnicy, ufając, że On niezawodnie dotrzymuje obietnic i jest w stanie je spełnić.
UZYSKANIE ŻYCIA WIECZNEGO DZIĘKI WIERZE
10. (a) Dlaczego Bóg z przyjemnością nagrodzi nas za okazywanie Mu wiary? (b) Dzięki jakiemu przymiotowi będzie żyć sprawiedliwy, w przeciwieństwie do człowieka nadętego pychą?
10 Czy przejawiamy taką wiarę? Potrzebujemy jej, aby nas umacniała w trwaniu aż do spełnienia się obietnicy Bożej. Przejawianie wiary przynosi zaszczyt Bogu, gdyż wykazuje, że ufamy Mu w kwestii niezawodności Jego obietnicy. Dlatego nasza wiara w Boga znajduje Jego upodobanie. Z radością nagradza On taką wytrwałą wiarę (Hebr. 11:6). Przypominając nam, jak ważna jest wiara dla zachowania chrześcijańskiej prawości oraz okazania się godnymi życia wiecznego w obiecanym nowym i sprawiedliwym porządku, apostoł Paweł cytuje dalsze oświadczenie Boga z proroctwa Habakuka. W proroctwie tym Bóg mówi najpierw o kimś, kto się nadyma pychą, jest zarozumiały i pewny siebie, a brak mu wiary w Jehowę. Nie jest to człowiek prawy ani uczciwy, zwłaszcza wobec jedynego prawdziwego i żywego Boga. Wspomniawszy o takim człowieku Jehowa wypowiada słowa przytoczone przez apostoła Pawła: „A mój sprawiedliwy z wiary żyć będzie” (Hebr. 10:38; Hab. 2:4). Właśnie wiara pobudza „sprawiedliwego” do prawości, do wierności.
11, 12. (a) W jakim stopniu musimy okazywać wiarę, by uzyskać obiecane życie wieczne? (b) Do jakiego największego przykładu wiary przechodzi Paweł, opisawszy krótko uczynki wiary ludzi dawnych czasów?
11 W Liście 2 do Koryntian 5:7 Paweł pisze: „Według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy”. Oznacza to oczywiście, że przejawiamy dziś wiarę w Boga. Ale w celu wytrwania i uzyskania życia wiecznego w wyniku spełnienia się obietnicy Bożej musimy przejawiać wiarę aż do końca życia w tym złym systemie rzeczy, którego władcą jest Szatan Diabeł (1 Jana 2:25; Jana 12:31). Musimy okazywać wiarę w takim stopniu, jak wierni „ludzie dawnych czasów” (NW). Mimo iż nie ujrzeli spełnienia się specjalnej obietnicy, jaką otrzymali, dochowali wiary aż do śmierci. Przykłady ich bohaterskich czynów świadczących o wierze apostoł Paweł opisuje krótko w następnym rozdziale omawianego listu, w rozdziale 11 Listu do Hebrajczyków. Po wyliczeniu wielu wiernych mężczyzn i niewiast, którym Bóg wydał chwalebne świadectwo, Paweł przechodzi do największego przykładu wiary, pisząc:
12 „A zatem, skoro mamy tak wielki otaczający nas obłok świadków, również złóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach, patrząc pilnie na Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa. Dla radości, która była wystawiona przed nim, zniósł pal męki, nie bacząc na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Bożego”. — Hebr. 12:1-3, NW.
13. Dlaczego zwłaszcza w przemijającej właśnie „małej chwili” musimy pilnie patrzeć na doskonały Wzór wiary? O jakim ostrzeżeniu Pawła z Listu do Hebrajczyków 10:38 powinniśmy pamiętać?
13 Teraz tym bardziej wypada nam pilnie patrzeć na nasz doskonały Wzór, Jezusa Chrystusa, gdyż do tego czasu nie tylko zasiadł on po prawicy tronu Bożego, ale już panuje jako mesjański Król. Nawet podczas tej szybko upływającej „małej chwili”, zanim Jehowa przybędzie jako Mściciel, może się zdarzyć, że utracimy wiarę, czyli popełnimy grzech, który nas tak łatwo omotuje. Dziewiętnaście wieków temu apostoł Paweł skorzystał ze sposobności, by ostrzec chrześcijan pochodzenia hebrajskiego przed takim niebezpieczeństwem, i dorzucił następujący cytat z proroctwa Habakuka: „Jeśli się cofnie, nie upodoba sobie dusza moja w nim”. — Hebr. 10:38.
14. W jakiej kolejności proroctwo Habakuka 2:4 mówi o dwóch różnych osobach? Jak Paweł odwraca tę kolejność w Liście do Hebrajczyków 10:38?
14 Według dawnego greckiego przekładu Pism Hebrajskich, Septuaginty, Jehowa powiada w proroctwie Habakuka: „Jeżeli się ktoś wycofuje, Moja dusza nie znajduje w nim upodobania. Ale sprawiedliwy będzie żyć dzięki wierze we Mnie”. (Hab. 2:4, za Thomsonem). Człowiek, który traci wiarę i się wycofuje, ściąga na siebie niezadowolenie Boga. Jego przeciwieństwem jest chrześcijanin, który trzyma się mocno wiary w Jehowę i uzyskuje życie wieczne. Cytując z proroctwa Habakuka 2:4, Paweł odwraca kolejność dwu części tego wersetu; część drugą stawia na pierwszym miejscu.
15. Jakie ostrzeżenie daje nam Paweł? Z uwagi na jaką czekającą nas próbę ostrzeżenie to jest stosowne?
15 Paweł uczynił to, by ostrzec nas, którzy w tej chwili przejawiamy wiarę chrześcijańską, bo nawet teraz istnieje niebezpieczeństwo, iż niektórzy z nas mogą się wycofać i odpaść. „Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł” (1 Kor. 10:12). W miarę tego, jak pod wpływem Szatana w świecie coraz częściej wyłaniają się rządy dyktatorskie, wzrasta wywierany na nas nacisk. Mogłoby się zdarzyć, iż z obawy przed zagrażającą nam w „wielkim ucisku” ciężką, końcową próbą wiary postanowilibyśmy jej uniknąć. Moglibyśmy utracić wiarę i zaufanie do Boga. Wtedy zaczęlibyśmy się wycofywać. Zrezygnowalibyśmy z przetrwania próby.
16. Dlaczego człowiek nie dowierzający Bogu postępuje pochopnie?
16 Zupełnie słusznie łacińska Wulgata oddaje werset Habakuka 2:4 jak następuje: „Oto kto niedowiarkiem jest, nie będzie prosta dusza jego w nim samym; a sprawiedliwy przez wiarę swą żyć będzie” (Wk). Rzymskokatolicki przekład The New American Bible wskazuje, że chrześcijanin jest „pochopny”, jeśli na skutek piętrzących się przed nim trudności porzuca wiarę i łamie prawość względem Boga. Czytamy tam: „Człowiek pochopny nie zachowuje prawości; ale człowiek sprawiedliwy będzie żył dzięki swej wierze”.
17. Czy można nazwać „pochopnym” tego, kto z wiarą prze naprzód ku „wielkiemu uciskowi”?
17 Chrześcijanin, który z wiarą prze naprzód ku „wielkiemu uciskowi”, nie postępuje „pochopnie”. Naprawdę pochopny, nadęty i zarozumiały jest ten, kto na skutek utraty wiary w Boga Wszechmocnego skłonny jest się załamać. Kto się wycofuje, ten traci nagrodę, nie dozna spełnienia obietnicy Bożej, danej wiernym. Jehowa Bóg nie ma upodobania w tych, którzy porzucają obraną drogę.
18. Na jakie postępowanie klasy wiernych sług Bożych wskazał apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków 10:39?
18 Jak postąpimy obecnie, w obliczu najburzliwszych czasów w dziejach ludu oddanego Jehowie? Na co powinniśmy być zdecydowani? Obyśmy byli dalecy od tchórzliwego wycofywania się! Dzięki niezasłużonej życzliwości Boga apostoł Paweł wskazał nam właściwe postępowanie, gdy w imieniu klasy wiernych sług Bożych napisał: „Otóż my nie należymy do tych, którzy się cofają ku zgubie; ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy”. — Hebr. 10:39, NW.
19. Co powinniśmy czynić w kwestii zebrań i „swobody mowy”, skoro oświadczamy, że nie chcemy się wycofywać?
19 Nastał czas, byśmy podjęli decyzję. Czy chcemy pokładać niezachwianą wiarę w Boga i za apostołem Pawłem oświadczać stanowczo: „Nie należymy do tych, którzy się cofają — ku zgubie”? Skoro twierdzimy, że nie jesteśmy z takich niewiernych chrześcijan, nie powinniśmy opuszczać „wspólnych zebrań”, jak to jest w zwyczaju wycofujących się niedowiarków, lecz będziemy — jeśli to konieczne, nawet w warunkach zakazu — zgromadzać się w celu wzajemnego zachęcania się, a to ‛tym więcej, gdy widzimy zbliżanie się dnia’. Nie porzucimy „swobody mowy, która przyniesie wielką nagrodę”, lecz nadal będziemy śmiało ogłaszać, że teokratyczny rząd Jehowy kierowany przez Chrystusa jest jedyną nadzieją dla ludzkości. — Hebr. 10:25-35, NW; Mat. 24:14; Marka 13:10.
20. Za czym się opowiadamy, skoro pragniemy życia wiecznego?
20 Czyż nie pragniemy raczej życia wiecznego niż zguby? Podchodzimy zatem do sprawy od strony pozytywnej i z całego serca oświadczamy razem z Pawłem: „Należymy (...) do tych, którzy wierzą ku ocaleniu duszy. Wiara jest to zapewnione oczekiwanie rzeczy spodziewanych, widomy przejaw rzeczywistości istniejących, choć ich się nie ogląda. Przecież to za jej pośrednictwem ludziom dawnych czasów [włącznie z Abrahamem] było dane świadectwo”. — Hebr. 10:39 do 11:2, NW.
21. W czym nam pomaga wiara w obietnicę Bożą? Jakim nas napełnia oczekiwaniem?
21 Wiara w obietnicę Boga, u którego kłamstwo jest niemożliwe, pomaga nam wytrwać. Wiara i wytrwałość idą ze sobą w parze, co wynika choćby ze słów Apokalipsy 13:10: „Tu się okazuje wytrwałość i wiara świętych”. Być może, że już od dawna spodziewamy się spełnienia obietnicy Bożej, ale nie czekamy na niepewne, gdyż nasze oczekiwanie jest tak uzasadnione, że się przeradza w absolutną pewność, iż Bóg nam nie sprawi zawodu.
22. Jakie żywimy przekonanie co do tego, czego jeszcze nie widać, a co Bóg obiecał?
22 Możemy jeszcze nie widzieć, co Bóg obiecał i czego oczekujemy, ale wiemy, że owe rzeczy spodziewane istnieją, ponieważ znamy ‛widome przejawy’ tego, oparte na mocy wszechmocnego Boga. Aby zaznać spełnienia obietnicy Bożej, musimy pozostać żywi, musimy ocalić swe dusze. A nagrodę życia możemy uzyskać jedynie dzięki trwałej wierze. Bardzo pragniemy wiecznie się cieszyć spełnioną obietnicą Bożą. Zatem niechaj obca nam będzie jakakolwiek skłonność do wycofywania się ze strachu i braku wiary, a nawet myśl o tym! Będziemy okazywać wiarę i popierać ją czynami! W nagrodę za to Jehowa Bóg, Dawca życia, obdarzy nasze dusze życiem na zawsze. — 1 Jana 2:25.
23. Co Bóg zgodnie ze swą obietnicą uczyni dla tych, którzy wiernie trwają w wykonywaniu Jego woli?
23 „Bóg, który udziela wytrwałości”, niezawodnie spełni swą obietnicę wobec tych, co wiernie trwają w wykonywaniu Jego woli (Rzym. 15:5, NW). Z radością wprowadzi nas do wiecznotrwałych błogosławieństw i przywilejów swego dawno obiecanego Królestwa, na którego czele stoi Jego Syn, Jezus Chrystus. Okaże się, że nie na próżno głosiliśmy to Królestwo „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”, zanim ‛nadszedł koniec’. — Mat. 24:14, NW.
[Ilustracja na stronie 14]
Tylko ci, którzy przejawiają niezłomną wiarę, przeżyją koniec obecnego systemu i osiągną życie wieczne w wyniku spełnienia się obietnicy Bożej