„Oto Jehowa przyszedł ze swymi świętymi miriadami”
„Oto Jehowa przyszedł ze swymi świętymi miriadami, aby nad wszystkimi dokonać sądu i aby udowodnić wszystkim bezbożnym winę ich wszystkich bezbożnych uczynków, które bezbożnie popełnili, oraz wszystkich okropności, które przeciw Niemu wypowiadali bezbożni grzesznicy” (Judy 14, 15).
1. Jak należy odnosić się do Jehowy, będącego najwyższym Sędzią?
JEHOWA, najwyższy Sędzia, zasługuje na szacunek (Izaj. 33:22). Tymczasem wiele osób traktuje Go wręcz pogardliwie. Do takich zuchwałych grzeszników należeli między innymi „bezbożni”, o których pisał w swym natchnionym liście uczeń Juda. Nikt jednak nie może bezkarnie lekceważyć Boga, gdyż nie ulega wątpliwości, że ‛Jehowa przyjdzie, aby dokonać sądu nad bezbożnymi’ (Judy 14, 15; Hioba 9:1-4).a
2. (a) Na co położono nacisk w dotychczasowych rozważaniach nad Listem Judy? (b) W czym powinny nam pomóc jego dalsze rady?
2 W naszych wcześniejszych rozważaniach nad Listem Judy podkreśliliśmy konieczność przeciwstawiania się fałszywym nauczycielom i osobnikom dążącym do ‛splugawienia ciała’, a także potrzebę zważania na ostrzeżenia biblijne oraz respektowania zwierzchności ustanowionych przez Boga (Judy 1-10). Oby kolejne rady zawarte w tej księdze pogłębiły nasz szacunek do najwyższego Sędziego, umacniając przez to naszą pozycję Jego świadków, mających nadzieję na życie wieczne.
„TYM GORZEJ DLA NICH”!
3. Jaką winą obciążył się Kain?
3 O „bezbożnych”, którzy przeciwstawiali się Jehowie, Juda napisał:
„Tym gorzej dla nich, ponieważ weszli na ścieżkę Kaina i puścili się dla zapłaty w drogę błędu Balaama, i zgubili siebie buntowniczą mową Koracha!” (Judy 11).
Mówiąc: „Tym gorzej dla nich”, Juda wskazał, że „bezbożni”, którzy wkradli się do zboru ludu Jehowy, ściągną na siebie nieszczęście. (Porównaj z tym Ewangelię według Łukasza 11:42-47, 52). Ludzie ci „weszli na ścieżkę Kaina”. Bóg uznał Abla i jego ofiarę z mięsa i krwi zwierząt, natomiast odrzucił bezkrwawą ofiarę Kaina, którą ten złożył z niewłaściwych pobudek. Kain przejawił brak wiary i nie zdobył się na uszanowanie faktu, że Bóg obdarzył Abla godnością, czyli chwałą. Pod wpływem zazdrości i nienawiści nawet nie usłuchał Boskiej przestrogi i zamordował swego brata (Rodz. 4:2-8; Hebr. 11:4; 1 Jana 3:12).
4. (a) Co to jest „ścieżka Kaina”? (b) Dlaczego trzeba trzymać się od niej z daleka?
4 Kain okazał przede wszystkim brak szacunku dla Jehowy i takie lekceważące postępowanie zostało nazwane „ścieżką Kaina”. Jego czyny i motywy były buntownicze, niegodziwe i do gruntu złe; podobnie jest dziś z człowiekiem, który podaje się za Świadka Jehowy, lecz usiłuje obrócić niezasłużoną życzliwość Bożą w usprawiedliwienie wyuzdania. Każdy, kto tak czyni, wchodzi na „ścieżkę Kaina”. Ludzie ci, podobnie jak Kain, który powziął nienawiść ku swemu bratu i zabił go, są ‛zabójcami’, ponieważ nienawidzą wiernych chrześcijan, obdarzonych przez Jehowę zaszczytem służenia Mu (1 Jana 3:15). Bóg przeklął Kaina oraz w czasie potopu wytracił jego potomstwo. „Tym gorzej” też dla tych, którzy idą „ścieżką Kaina”, ponieważ takie postępowanie wywołuje gniew Jehowy i prowadzi do zagłady.
5. (a) Jaki kierunek obrał Balaam? (b) Kto za czasów Judy ‛puścił się w drogę błędu Balaama’? (c) Co spotka każdego, kto przez fałszywe nauki i zachęcanie do folgowania żądzom stara się dziś sprowadzić lud Jehowy na manowce?
5 Ponadto ci plugawiący ciało bezbożnicy „puścili się dla zapłaty w drogę błędu Balaama”. Prorok ten, skuszony ponawianą przez moabskiego króla Balaka obietnicą nagrody, trzykrotnie usiłował przekląć Izraela, ale Jehowa za każdym razem obracał przekleństwo w błogosławieństwo. Wtedy chciwy Balaam podsunął Balakowi myśl, że gdyby udało się zwieść Izraelitów do uprawiania fałszywego kultu i skłonić ich do dania upustu najniższym namiętnościom, to Bóg sam przekląłby własny lud. Ta złośliwa rada została wprowadzona w czyn i 24 000 Izraelitów zginęło w bezpośredniej egzekucji od plagi zesłanej przez Boga, ponosząc w ten sposób karę za rozpustę (Liczb 22:1 do 25:9; Obj. 2:14). Później również Balaam poniósł śmierć, i to z rąk tych, których próbował przekląć (Liczb 31:8). Podobny zły koniec spotka wszystkich, którzy podają się za Świadków Jehowy, lecz są chciwi i chcieliby zdemoralizować lud Boży przez fałszywe nauki oraz zachęty do folgowania zwierzęcym żądzom. Takie wypadki zdarzały się w dzisiejszych czasach, toteż wierni słudzy Jehowy powinni mieć się na baczności!
6, 7. (a) Na czym polegała wina lewity imieniem Korach? (b) Co stało się z nim i z tymi, którzy się do niego przyłączyli? (c) Jak powinniśmy się zapatrywać na „buntowniczą mowę”?
6 Inny ostrzegawczy przykład przytoczony przez Judę dotyczył lewity Koracha, który uciekł się do „buntowniczej mowy”. Uniesiony ambicją, bezpodstawnie oskarżył Mojżesza o samolubne wprowadzenie na urząd arcykapłana swego brata Aarona; obwinił też Aarona o zagarnięcie dla siebie i swej rodziny przywileju kapłaństwa. Korach nie uszanował zaszczytnego, uprzywilejowanego stanowiska, które Jehowa przyznał Aaronowi i jego synom, lecz zbuntował się przeciw postanowieniom Bożym.
7 Chociaż on sam i kilku Rubenitów, którzy przeszli na jego stronę, zostali wybawieni z Egiptu, nie zdołali dotrzeć do Ziemi Obiecanej. Zamiast tego jedni zostali żywcem pogrzebani, gdy pod nimi otwarła się ziemia, a innych spalił ogień zesłany przez Jehowę. Potem jeszcze 14 700 Izraelitów, którzy szemrali z powodu tego wyroku Bożego, poginęło z ręki Jehowy od plagi (Liczb 16:1 do 17:15, Nowy Przekład). Osądzenie opornych bezbożników było tak pewne, że Juda wyraził się o nich, iż „zgubili siebie” — jak gdyby wyrok został już wykonany. Jakże silnie powinno to nas pobudzać do unikania „buntowniczej mowy”!
8. Jakie znaczenie mają dziś dla nas ostrzegawcze przykłady Kaina, Balaama i Koracha?
8 Tak, wszyscy idący drogą buntu przeciw Jehowie i Jego organizacyjnym postanowieniom, niechybnie ściągną na siebie zgubę. Ze słów Judy wynika, że „tym gorzej” dla tych, którym (jak Kainowi) zabrakło miłości i wiary, którzy (jak Balaam) zapragnęli zapłaty za nauki popierające rozwiązłość i którzy (jak Korach) zlekceważyli zwierzchność ustanowioną przez Boga. Z całą pewnością stanowi to dobitne ostrzeżenie dla każdego, kto by utrzymywał, iż jest Świadkiem Jehowy, a przybierał krytykancką lub wyniosłą postawę wobec teokratycznego porządku Bożego w naszych czasach.
OSTRZEŻENIA Z ZASTOSOWANIEM PORÓWNAŃ
9. Co miało znaczyć porównanie bezbożnych nauczycieli fałszu do „skał ukrytych pod wodą”?
9 Udzielając dalszych przestróg, Juda posłużył się porównaniem:
„Są to skały ukryte pod wodą, gdy z wami biesiadują na ucztach miłości, ci pasterze, którzy bez obawy pasą siebie samych; bezwodne obłoki pędzone przez wiatry to tu, to tam; drzewa do późnej jesieni bez owoców, po dwakroć obumarłe, wykorzenione; rozhukane bałwany morskie, spienione przyczynami swojej hańby; gwiazdy o nieustalonym biegu, dla których na zawsze zachowana jest czerń ciemności” (Judy 12, 13).
Fałszywi nauczyciele zachowywali się między innymi jak „skały ukryte pod wodą”. Stwarzali pozory miłości do braci i dlatego przypominali poszarpane skały podwodne, które zarówno pływakom, jak i okrętom, grożą rozbiciem i zatopieniem. Gdyby Świadkowie Jehowy nie toczyli bez przerwy „twardego boju o wiarę”, owi podstępni nauczyciele mogliby niejedną chwiejną osobę doprowadzić do tego, by ‛pod względem wiary została rozbitkiem’ (1 Tym. 1:19).
10. (a) Czym mogły być „uczty miłości” urządzane przez pierwszych chrześcijan? Z jakich pobudek przychodzili na nie „bezbożni”? (b) Czego należy się wystrzegać podczas towarzyskich spotkań w gronie Świadków Jehowy?
10 Wspomniani „bezbożni” przychodzili na chrześcijańskie „uczty miłości”. Mogły to być przyjęcia, na które dobrze sytuowani chrześcijanie zapraszali swych uboższych braci. Ale ci, którzy dążyli do ‛splugawienia ciała’, przychodzili tam z niskich pobudek. (Porównaj z tym List 2 Piotra 2:13). Również dziś są tacy, którzy prywatne spotkania w gronie Świadków Jehowy usiłują przekształcić w okazje do nadmiernego jedzenia i picia oraz świeckich śpiewów i tańców. Oby wierni chrześcijanie podczas swych spotkań towarzyskich nigdy do tego nie dopuścili!
11. (a) Jakimi pasterzami byli bezbożni, fałszywi nauczyciele? (b) Jak powinni się do nich dziś ustosunkować lojalni chrześcijanie?
11 Niezbożni fałszywi nauczyciele byli też podobni pasterzom, którzy łupią i zabijają trzodę, aby jej kosztem odziać i nakarmić samych siebie. Usiłowali sprowadzić niezdecydowanych na złą drogę i nie odżywiali ich zdrowym pokarmem duchowym. (Porównaj z tym Księgę Ezechiela 34:7-10). Jakie to ważne, żeby lojalni chrześcijanie dawali odpór poglądom głoszonym obecnie przez wszelkich takich fałszywych nauczycieli!
12. Dlaczego fałszywi nauczyciele z czasów Judy przypominali bezwodne chmury, pędzone przez wiatr?
12 Fałszywi nauczyciele za czasów Judy przypominali także zwodnicze chmury, obiecujące upragniony deszcz, ale w rzeczywistości pozbawione wody i tylko pędzone przez wiatry. Ludzi tych unosiły wiatry błędu, a przyrównanie ich do „bezwodnych obłoków” znaczyło, że byli duchowo wyjałowieni i bezproduktywni. Oby Świadkowie Jehowy mieli się na baczności przed takimi zuchwałymi nauczycielami fałszu.
13. Dlaczego fałszywi nauczyciele przypominali drzewa nie rodzące owocu, „po dwakroć obumarłe” i „wykorzenione”?
13 Nie wydając owoców świętego ducha Bożego, ci nikczemnicy przypominali też drzewa, które jesienią aż do końca owocobrania nie dały żadnego plonu. Były „po dwakroć obumarłe”, czyli „zupełnie martwe” (Today’s English Version). „Wkradli się” oni do zboru udając, że mają osobowość duchową, i dając się formalnie ochrzcić w wodzie. Ponieważ jednak nie przynosili żadnych owoców ku chwale Boga, musiał ich spotkać taki sam los, jak nieurodzajne drzewa owocowe w starożytnej Palestynie. Wyrywano je z korzeniami i niszczono, aby uniknąć płacenia za nie podatku. Nazwanie ich „wykorzenionymi” wyraźnie wskazuje na to, że owych zatwardziałych, odstępczych nauczycieli czekało zniszczenie.
14. W jakim sensie fałszywi nauczyciele byli podobni do „rozhukanych bałwanów morskich”?
14 Ponieważ omawiani fałszywi nauczyciele nie mieli świętego ducha Bożego, można ich było przyrównać także do „rozhukanych bałwanów morskich”. Byli tak niepohamowani, jak wzburzone morskie fale, które wyrzucają na brzeg muł i wodorosty. Ci zapalczywi, zezwierzęciali ludzie najwidoczniej głośno zapewniali o swojej wierze, ale ich bezbożne postępowanie i nauki pozwalały w nich rozpoznać plugawych niegodziwców, którzy samych siebie powinni się wstydzić (Izaj. 57:20, 21).
15. Do jakich gwiazd są podobni fałszywi nauczyciele? Co ich czeka?
15 Ponieważ nie trzymali się oni drogi prawości, przywodzili na myśl „błąkające się gwiazdy” (NP). Oczywiście nawigacja oparta na ruchu gwiazd nie byłaby możliwa, gdyby zmieniały swe położenie w nieprzewidziany sposób. Ponieważ odstępcy byli jak „gwiazdy o nieustalonym biegu”, nie można się było po nich spodziewać zdrowego przewodnictwa duchowego. Bóg zachował był dla tych fałszywych świateł jedynie bezkresną „czerń ciemności”, co oznaczało ich wiecznotrwałą zagładę. Doprawdy, wiele jest powodów, dla których wierni chrześcijańscy świadkowie Boga Jehowy całkowicie odrzucają fałszywych nauczycieli oraz ich doktryny.
JEHOWA DOKONUJE SĄDU
16. Kim był Henoch? O czym prorokował?
16 Na dowód tego, że Jehowa podejmuje kroki przeciwko bezbożnym, Juda napisał dalej:
„Tak, prorokował o nich również Henoch, siódmy w linii od Adama, mówiąc: ‛Oto Jehowa przyszedł ze swymi świętymi miriadami, aby nad wszystkimi dokonać sądu i aby udowodnić wszystkim bezbożnym winę ich wszystkich bezbożnych uczynków, które bezbożnie popełnili, oraz wszystkich okropności, które przeciw Niemu wypowiadali bezbożni grzesznicy’” (Judy 14, 15).
Licząc od Adama, pierwszego człowieka, Henoch był „siódmy w linii” potomków. Przed nim żyli jeszcze Set, Enosz, Kenan, Mahalalel i Jered (Rodz. [1 Mojż.] 5:3-18, NP). ‛Henoch chodził z Bogiem’, postępując zgodnie z prawdą objawioną przez Jehowę (Rodz. 5:24; Hebr. 11:5). Odważnie pełnił służbę proroka Bożego, chociaż wokoło panowała atmosfera duchowego zepsucia.
17. Skąd Juda mógł znać treść proroctwa Henocha?
17 Nie wiadomo, skąd Juda znał proroctwo Henocha. Nie występuje ono we wcześniejszych natchnionych księgach Biblii. Być może w którymś ze swych kazań przytoczył je Jezus, po czym przekazano je ustnie dalej. Nie ma jednak żadnego dowodu na to, by Juda cytował tu jakieś podobnie brzmiące zdanie z apokryficznej Księgi Henocha. Ponieważ pisał w natchnieniu od Boga, sam fakt zamieszczenia tych słów w jego liście świadczy o ich prawdziwości.
18. (a) Dlaczego można powiedzieć, że proroctwo Henocha dotyczyło również fałszywych nauczycieli z czasów Judy? (b) Jak według proroctwa Henocha najwyższy Sędzia postąpi z tymi, którzy Go lekceważą?
18 Henoch prorokował o fałszywych nauczycielach za czasów Judy najwidoczniej w tym sensie, że również do nich miała zastosowanie jego przepowiednia, skierowana ongiś do niegodziwców w zamierzchłej przeszłości. Jehowa, najwyższy Sędzia, któremu bezbożni i zarozumiali ludzie nie okazywali należnego szacunku, zamierzał wykonać na nich niepomyślny wyrok. W tym celu miał przyjść ze swymi „świętymi miriadami”, lub inaczej „z dziesiątkami tysięcy swych świętych” (Biblia poznańska), czyli z wielką liczbą sprawiedliwych aniołów. (Porównaj z tym Księgę Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 33:2, Biblia gdańska; Daniela 7:9, 10). Wodzem tych „świętych miriadów” jest Mesjasz, za którego pośrednictwem Jehowa przychodzi i dokonuje sądu (Łuk. 1:35; Jana 5:27; Dzieje 17:30, 31).
19. (a) Jak „bezbożni” wypowiadali „okropności” przeciwko Jehowie, naśladując tym niegodziwców z czasów Henocha? (b) Co niechybnie miało spotkać bezbożników, którzy plugawili ciało? (c) Jak zatem powinni się prowadzić Świadkowie Jehowy?
19 Jehowa dał tym bezbożnym, nie doceniającym Go ludziom wystarczająco dużo sposobności, by przez własne „wyuzdanie” całkowicie dowiedli, że zasługują na karę. W niegodziwych słowach i czynach ujawnili swą bezbożność i na tej podstawie Bóg ‛udowodnił im winę’. Podobnie jak nikczemnicy za czasów Henocha wypowiadali „okropności” przeciwko Bogu, tak i ci „bezbożni” lekceważyli zwierzchności i wyrażali się obelżywie o osobach, które Jehowa obdarzył pewną miarą chwały (Judy 8-10). Tym samym mówili „okropności” przeciwko Jehowie, za co zostali potępieni. Zgodnie z proroctwem Henocha Bóg dokonał sądu nad bezbożnymi, zsyłając potop za dni Noego. Zatem i wykonanie Boskiego wyroku na niezbożnych, którzy plugawili ciało, było pewne, a Świadkowie Jehowy też mogą oczekiwać podobnej egzekucji w dzisiejszych czasach. Z całą pewnością powinniśmy więc zważać na nasze czyny i słowa, aby znaleźć uznanie u Boga i uniknąć zagłady.
WYSTRZEGAJ SIĘ SZEMRANIA I NAPUSZONEJ MOWY
20. Jak słudzy Jehowy powinni się zapatrywać na szemranie i narzekanie „bezbożnych”?
20 Wymieniając dalsze niezbożne cechy, Juda oznajmił:
„Ludzie ci są szemraczami, którzy narzekają na swój los, postępując według własnych pragnień, a ich usta wymawiają napuszone słowa, gdy dla swojej korzyści podziwiają osobistości” (Judy 16).
Chrześcijańskich świadków Boga Jehowy napomniano, by ‛czynili wszystko bez szemrania’ (Filip. 2:14, 15). Natomiast „bezbożni” byli „szemraczami”, podobnie jak Izraelici, którzy sprzeciwiali się Mojżeszowi i Aaronowi, a w rezultacie musieli pomrzeć na pustyni, gdyż w istocie rzeczy występowali przeciwko samemu Bogu (Liczb 14:1-38; 1 Kor. 10:10). Tamci przyziemni ludzie ‛narzekali na swój los’, tak jak biedni tego świata narzekają na przykład na to, że nie są bogaci. Natomiast dzisiejsi Świadkowie Jehowy, znalazłszy się w trudnej sytuacji, na wzór prawdziwych chrześcijan z czasów Judy polegają na pomocy ducha Bożego i pozwalają, by kierowała nimi mądrość z góry. Obyśmy nigdy nie upodobnili się do żyjących ongiś bezbożnych szemraczy!
21. (a) W jakim sensie bezbożni ‛postępowali według własnych pragnień’? (b) Jak ci samowolni ludzie ‛dla swojej korzyści podziwiali osobistości’? Dlaczego było to złe?
21 Utwierdzeni w niezależności, postępowali „według własnych pragnień”, pozwalając, by kierowały nimi niemoralne, zmysłowe żądze, a nie przykazania podane przez Boga i Jego Syna. (Porównaj z tym List Jakuba 4:1-3). Chociaż ‛ich usta wymawiały napuszone słowa’, lub inaczej były „pełne chełpliwej mowy” (Biblia jerozolimska), to jednak wyróżniali też pewne jednostki, którym nieszczerze okazywali swój podziw. (Porównaj z tym Psalm 140:11 [140:12, Biblia Tysiąclecia]; Tyt. 1:10, 11; 2 Piotra 2:18, 19). Odstąpiwszy od zasad moralnych, ‛dla swojej korzyści podziwiali osobistości’. Starali się o względy i poparcie osób bogatych, wpływowych i tym podobnych, w nadziei, że osiągną korzyści pod względem materialnym bądź towarzyskim. Było to jednak rażąco samolubne i nie pozwalało tym niegodziwcom dostrzec znacznie wyższego celu, jakim jest pozyskanie uznania Jehowy. Dlatego nie okazali temu najwyższemu Sędziemu szacunku i ściągnęli na siebie Jego potępiający wyrok.
22. Jakie sprawy poruszył Juda w omówionej dotąd części listu? Co zawierają końcowe słowa tej księgi?
22 Juda otwarcie wezwał swych braci do „podjęcia twardego boju o wiarę”. Przypomniał im zanotowane w Biblii ostrzeżenia przed niemoralnością, buntowniczą postawą i szemraniem oraz nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tego, że Bóg dokona sądu. Jakie to ważne, by Świadkowie Jehowy właśnie teraz się nad tym zastanowili! Jak się jeszcze dowiemy, również końcowe słowa Listu Judy, zawierające gorącą, usilną prośbę, mają dla czcicieli Jehowy ogromne znaczenie.
[Przypis]
a Wersety biblijne, przy których nie podano nazwy ani symbolu przekładu, są tłumaczone z „New World Translation of the Holy Scriptures” (Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata), wydanie z roku 1981.
Czy potrafisz odpowiedzieć na te pytania?
▪ Co to jest „ścieżka Kaina”? Dlaczego lud Jehowy musi trzymać się od niej z dala?
▪ Kto ‛puścił się dla zapłaty w drogę błędu Balaama’? Dlaczego powinieneś tego unikać?
▪ Jakim ostrzegawczym przykładem jest historia lewity imieniem Korach?
▪ Dlaczego „bezbożnych”, o których mówi Juda, można przyrównać do nie owocujących drzew, „po dwakroć obumarłych” i „wykorzenionych”?
▪ O czym prorokował Henoch? Do czego powinno nas skłonić jego orędzie?
▪ Jak zgodnie z radą Judy powinniśmy się zapatrywać na szemranie i ‛podziwianie osobistości dla swojej korzyści’?
[Ilustracja na stronie 4]
Zatwardziałych, odstępczych nauczycieli czekało zniszczenie, na wzór wykorzenionych drzew, które nie przyniosły owocu