Gromadzenie wszystkich narodów do jednej świątyni w celu wielbienia
1. W jaki sposób Jehowa uczynił Jezusa duchowym kapłanem? Jaka duchowa świątynia przybrała wtedy kształty?
WIELKI duchowy przybytek Jehowy Boga przybrał teraz swoje charakterystyczne kształty. Dlaczego właśnie teraz? Ponieważ powstało pozafiguralne Miejsce Święte duchowej świątyni Bożej. Nastąpiło to, gdy Bóg wylał na Jezusa swego świętego ducha i tym samym uczynił go duchowym kapłanem. Bóg zrodził Jezusa swym duchem, aby był duchowym Synem Bożym, piastującym godność kapłańską wyższego rzędu niż ta, którą się cieszył ziemski, żydowski arcykapłan z rodu Aarona.
2. Jaki stan zaczął teraz odczuwać Jezus? Do jakiej części duchowej świątyni Jehowy dano mu wstąpić? Co mógł tam czynić?
2 Z tej racji apostoł Paweł pisze: „Nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten [ją otrzymuje], kto jest powołany przez Boga, jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: ‚Ty jesteś moim Synem, jam Cię dziś zrodził’, jak i w innym miejscu: ‚Tyś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka’” (Hebr. 5:4-6). A zatem Jezus zaczął odczuwać stan zrodzenia z ducha, chociaż znajdował się nadal w ciele. W takim stanie mógł wejść do pozafiguralnego Miejsca Świętego duchowej świątyni Jehowy. Mógł tam na podobieństwo kadzidła ofiarować modlitwy, wychwalania Boga i służbę dla Niego.
3. (a) Jaki jeszcze inny przedział duchowej świątyni Jehowy również przybrał wtedy kształt? Co w nim się mieściło? (b) Odkąd więc można było mówić o funkcjonowaniu duchowej świątyni Jehowy?
3 Teraz też przybrało kształt Miejsce Najświętsze duchowej świątyni Bożej, to znaczy określony obszar niebios, gdzie Jehowa Bóg zasiada osobiście na tronie wznoszącym się nad niebiańskimi cherubinami jak nad „przebłagalnią” dawnej arki przymierza (Ps. 80:2; Liczb 7:89; Hebr. 9:4, 5). W tej strefie niebios, która odtąd przybrała cechy charakterystyczne Miejsca Najświętszego, czyli najskrytszego pomieszczenia świątyni, Jehowa siadł na tronie jakby nad przebłagalnią arki nowego przymierza, gotowy dać się ubłagać, złagodzić i uprosić odpowiednią ofiarą za grzech, doskonałą ludzką ofiarą Jego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa, złożoną w punkcie kulminacyjnym wielkiego pozaobrazowego Dnia Przebłagania (Kapł. 16:1-34). Tak powstała wielka pozafiguralna, duchowa świątynia Jehowy Boga, mająca Miejsce Święte i Najświętsze oraz dziedziniec z ołtarzem ofiarnym. Począwszy od chrztu Jezusa w rzece Jordan, to jest od roku 29 n.e., można już było mówić o funkcjonowaniu prawdziwej świątyni Jehowy, z czego wyniknąć miały błogosławieństwa dla całej ludzkości.
4. (a) Kiedy i w jaki sposób Jehowa przeniósł Jezusa Chrystusa przez „zasłonę” do prawdziwego Miejsca Najświętszego? (b) Kiedy i jak zakończył się pozafiguralny Dzień Przebłagania?
4 Jedyną rzeczą, która jeszcze oddzielała Jezusa Chrystusa jako Arcykapłana od prawdziwego Miejsca Najświętszego, była symboliczna „zasłona”, bariera, jaką stanowił cielesny organizm. „Ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego” (1 Kor. 15:50). Dlatego też Jezus Chrystus dopełnił swej doskonałej człowieczej ofiary na „ołtarzu” Bożym, ponosząc niewinną śmierć w dniu Paschy, to jest 14 Nisan roku 33 n.e. Jednakże już na trzeci dzień, mianowicie 16 Nisan, Bóg Wszechmocny przeniósł swego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa, poza tę odgradzającą „zasłonę”, gdyż wzbudził go z martwych, ale nie jako Arcykapłana z ciała i krwi, tylko jako duchowego Arcykapłana, uczestnika „Boskiej natury”, przyodzianego nieśmiertelnością (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:42-54; 2 Piotra 1:4). Zmartwychwstały Jezus Chrystus miał teraz już naprawdę za sobą „zasłonę” świątyni, obrazującą barierę ciała; dlatego też czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu mógł swobodnie wstąpić do samego nieba i pojawić się przed obliczem Boga z cenną wartością swej krwi na odkupienie grzechów, aby złożyć ją u tronu łaski Bożej dla dobra całej ludzkości. Z tą chwilą wielki pozafiguralny Dzień Przebłagania dobiegł końca.
ZBÓR DUCHOWYCH PODKAPŁANÓW
5, 6. (a) Kiedy Jezus Chrystus zaczął budować zbór na fundamencie swej osoby jako Opoki? (b) W jaki sposób członkowie tego zboru stali się duchowymi podkapłanami? Co czytamy na ten temat w Liście 1 Piotra 2:5, 9?
5 W świetle tego wszystkiego, co wyżej powiedziano, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że ani namiot wystawiony przez Mojżesza, ani świątynie budowane w Jeruzalem kolejno przez Salomona, Zorobabela i Heroda, nie wyobrażały zboru uczniów Chrystusa. Zbór chrześcijański zaczął przecież istnieć jako taki dopiero pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Jezusa, a zatem dopiero po jego wstąpieniu do niebios i pojawieniu się w „samym niebie” przed osobą Boga, aby się wstawić za chrześcijanami. Występując w roli symbolicznej Opoki, Jezus powiedział do swych dwunastu apostołów: „Na tej opoce chcę zbudować mój zbór i bramy Hadesu go nie przemogą” (Mat. 16:18, NW). Do budowy tego duchowego zboru przystąpił w roku 33 n.e., w dniu święta Pięćdziesiątnicy dokładnie dziesięć dni po swym wniebowstąpieniu. Otrzymał ducha świętego od Boga i wylał go na swych ziemskich uczniów, oczekujących tego w Jeruzalem. Tym sposobem zostali zrodzeni z ducha, a przez to stali się duchowymi synami Bożymi. Mocą tego samego ducha zostali namaszczeni na duchowych podkapłanów podległych Arcykapłanowi, Jezusowi Chrystusowi (Dzieje 2:1-36). Apostoł Piotr pisze na ten temat, co następuje:
6 „Staniecie się (...) żywymi kamieniami. Będziecie się budować w dom duchowy, w święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu, przez Jezusa Chrystusa. (...) jesteście rodzajem wybranym, kapłaństwem królewskim, ludem świętym, narodem do Boga przynależnym. Opowiadać macie wspaniałe czyny tego, który powołał was z ciemności do swej cudownej światłości.” — 1 Piotra 2:5, 9, Kow.
7. Na jaki pozafiguralny teren zostali oni przeniesieni jako duchowi podkapłani? Do którego pomieszczenia duchowej świątyni uzyskali przystęp? Co mają tam czynić?
7 Wspomniany tutaj „dom duchowy” składa się z „żywych kamieni”, którymi są podkapłani Jezusa Chrystusa. To do nich skierowane są słowa: „Bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego, zwróćcie uwagę na Apostoła i Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa” (Hebr. 3:1). Stanowiąc dom takich podkapłanów, ‚składają duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa’ (1 Piotra 2:5). Oznacza to, że zostali wprowadzeni na pozafiguralny dziedziniec, na którym znajduje się pozaobrazowy „ołtarz”, aby składali swe „duchowe ofiary” na podstawie „woli” Bożej. Oznacza to również, że w stanie duchowym, w jakim się znaleźli jako zrodzeni z ducha synowie Boży, dostali się do pozafiguralnego pierwszego pomieszczenia, czyli do Miejsca Świętego duchowej świątyni Bożej. Radują się tam duchowym oświeceniem, które się roztacza jak gdyby ze złotego, siedmioramiennego świecznika, i spożywają duchowy pokarm jakby ze złotego stołu chlebów pokładnych oraz składają ofiarę z modlitw, wysławiania i służby dla Jehowy Boga, jak gdyby stojąc przy złotym ołtarzu do spalania kadzidła, który miał swoje miejsce przed wewnętrzną zasłoną.
8. (a) Co wobec tego obrazowało Miejsce Święte w przybytku lub świątyni? (b) Co wyobrażał dziedziniec kapłański?
8 Z tego punktu widzenia Miejsce Święte w świątyni stanowiło obraz, czyli pierwowzór stanu zrodzenia z ducha, jakim już może się cieszyć to duchowe kapłaństwo Boże, nawet gdy jego członkowie są jeszcze w ciele na ziemi. Jest to szczególna, duchowa więź z Bogiem, odgrodzona jak gdyby kurtyną od niepowołanych, którzy nie są w stanie jej dostrzec ani zrozumieć. Dziedziniec kapłański, na którym stał miedziany ołtarz, obrazuje ich pozycję ludzi wybranych przez Boga. Bóg już nie zapatruje się na nich jako na niedoskonałych, potępionych grzeszników, niezdatnych do usługiwania przy Jego duchowym „ołtarzu”, ale jako na skruszonych, nawróconych, ochrzczonych uczniów Jezusa Chrystusa, których poczytuje za sprawiedliwych i bezgrzesznych z racji ich wiary w Boga oraz na mocy oczyszczającej krwi Arcykapłana, Jezusa Chrystusa (Rzym. 5:1, 9; 8:1; 3:24-26). Tak więc dziedziniec świątyni z miedzianym ołtarzem wyobrażał sprawiedliwy stan duchowych podkapłanów Bożych w odniesieniu do ich ziemskiego życia w ciele.
9. (a) Jak duchowi podkapłani dostają się do pozafiguralnego Miejsca Najświętszego? Czy pojawiają się tam z ofiarą przebłagalną? (b) Jak będą usługiwać w tym Miejscu Najświętszym?
9 Ponieważ „ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego” ani „to, co zniszczalne, nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne”, więc zrodzeni z ducha podkapłani podlegli Chrystusowi również muszą pokonać cielesną barierę zobrazowaną przez wewnętrzną „zasłonę” w świątyni. Starają się o to, pełniąc swe duchowe kapłaństwo na ziemi aż do chwili, gdy umierają jako ludzie, po czym Bóg w wyznaczonym przez siebie czasie wzbudza ich ze śmierci, pozwalając im zaznać zmartwychwstania Chrystusowego, mianowicie powstania w charakterze stworzeń duchowych, uczestników Boskiej natury, obdarzonych nieśmiertelnością i nieskazitelnością. Napisano o tym: „Zasiewa się [w śmierci] ciało podlegające prawom fizycznego rozkładu — powstaje ciało duchowe” (1 Kor. 15:42-44, 50, uw. marg.; Rzym. 6:4, 5). W ten sposób zostają dopuszczeni przed oblicze Boga Najwyższego, ale oczywiście nie po to, żeby Mu składać jakieś przebłagalne ofiary za grzechy. Załatwił to już Arcykapłan Jehowy, Jezus Chrystus, w pozaobrazowym Dniu Przebłagania (Hebr. 10:19-22). Połączywszy się jednak ze swym Arcykapłanem w niebie, będą „kapłanami Boga i Chrystusa, i tysiąc lat z Nim będą królować”. — Apok. 20:4, 6.
10. Do jakiej „budowli” Paweł przyrównuje zbór chrześcijański w Liście 1 do Koryntian 3:9, 16, 17? Czego to jednak nie oznacza? Dlaczego?
10 Dopóki są jeszcze na ziemi, odnosi się do nich kilka różnych porównań. Na przykład w Liście 1 do Koryntian 3:9 apostoł Paweł zwraca się do nich w ten sposób: „Jesteście uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą”. Nasuwa się tu pytanie: Jaką „budowlą”? Odpowiedź znajdujemy w wersetach szesnastym i siedemnastym: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście”. Nie znaczy to jednak, iżby byli świątynią, której figurą, czyli pierwowzorem był przybytek, jaki wystawił Mojżesz, lub świątynie, jakie stały w Jeruzalem. W świątyni, którą apostoł Paweł opisuje w Liście do Hebrajczyków, Bóg przebywa osobiście; jest tam bezpośrednio obecny. Nie da się tego jednak powiedzieć o świątyni, którą według słów Pawła jest zbór. W tej symbolicznej świątyni przebywa jedynie duch Boży. Bóg jest tu tylko przez swego ducha, ponieważ członkowie zboru są w ciele na ziemi.
11. Jak sprawa fundamentu ujawnia różnicę między świątynią, którą jest zbór, a świątynią Jehowy w niebiosach?
11 Świątynia Boża w niebie nie opiera się na fundamencie apostołów i proroków. Natomiast zbór chrześcijański, pojęty jako pewnego rodzaju świątynia, został zbudowany właśnie na fundamencie chrześcijańskich apostołów i proroków. W Liście do Efezjan 2:20-22 apostoł Paweł stwierdza: „Zbudowani [jesteście] na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.”
12. (a) Obecność czego w obrębie zboru na ziemi uzasadnia przyrównywanie go do świątyni? Gdzie zbór się jednak znajduje w wielkiej duchowej świątyni Bożej? (b) Do czego zbór nie może u siebie dopuścić, skoro jest ziemską „świątynią” prawdziwego Boga?
12 Zbór duchowych podkapłanów Chrystusa nazywany jest „świątynią” Jehowy Boga dlatego, że pośród tej harmonijnie zorganizowanej społeczności przebywa duch Boży. Osobiście Bóg mieszka w górze, w niebiańskim Miejscu Najświętszym swej wielkiej świątyni duchowej. Natomiast ta klasa świątynna, która przebywa jeszcze na ziemi, znajduje się w Miejscu Świętym tamtej wielkiej, duchowej świątyni. Ponieważ zbór zrodzonych z ducha został przyrównany do świątyni ziemskiej, w której Jehowa dokumentuje swą obecność przez swego ducha, więc nie może dopuścić do tego, by w jego obrębie miało miejsce jakiekolwiek bałwochwalstwo, czyli kult fałszywych bogów. „Co (...) łączy świątynię Boga z bożkami?” — pyta apostoł Paweł, a następnie dodaje dla wyjaśnienia: „Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego — według tego, co mówi Bóg: ‚Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem’”. — 2 Kor. 6:16.
DZIEDZIŃCE ŚWIĄTYNI ZAPEŁNIONE WIELBICIELAMI
13. Jaki stan zobrazowany przez jedno z pomieszczeń świątyni zniknie, gdy zrodzony z ducha zbór opuści scenę ziemską?
13 Zrodzony z ducha zbór, który został przyrównany do świątyni, należy traktować jako święty. W stosownym czasie zbór ten opuści ziemską scenę. Wtedy też zniknie ów stan zrodzenia z ducha, w którym na ziemi żyją duchowi podkapłani, a który wyobrażało Miejsce Święte starożytnej świątyni jeruzalemskiej. Duchowi podkapłani przekroczą cielesną barierę zobrazowaną przez wewnętrzną zasłonę w świątyni i przez śmierć w ciele, a zmartwychpowstanie w duchu, zostaną przeniesieni do niebiańskiego Miejsca Najświętszego.
14. Jak księga Apokalipsy 21:1, 2 przedstawia zbór 144 000 podkapłanów w niebiańskim Miejscu Najświętszym?
14 Jakimż świętym przywilejem będzie dla 144 000 podkapłanów duchowej świątyni Jehowy znalezienie się w jej Miejscu Najświętszym, przed obliczem samego Jehowy Boga! Faktu tego nie zobrazował żaden szczegół służby podkapłanów w świątyni jeruzalemskiej, ale jest on wspaniale odmalowany w ostatniej księdze Biblii. Zgromadzenie 144 000 podkapłanów służących u boku Arcykapłana Jehowy, Jezusa Chrystusa, jest tam przyrównane do jego oblubienicy w dniu zaślubin. Chrześcijański apostoł Jan pięknym, obrazowym językiem opisuje tę zbiorową pannę młodą w następujący sposób: „Ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I Miasto Święte — Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.” — Apok. 21:1, 2.
15. Co wynika z porównania starożytnego ziemskiego Jeruzalem z niebiańskim Nowym Jeruzalem, jeśli chodzi o zabudowania świątynne?
15 Pamiętamy na pewno, że starożytne ziemskie Jeruzalem aż do chwili zburzenia przez wojska rzymskie w roku 70 n.e. szczyciło się wspaniałą świątynią. A co z Nowym Jeruzalem, które apostoł Jan ujrzał w wizji około dwudziestu sześciu lat po zrównaniu z ziemią świątyni jeruzalemskiej w roku 70 n.e.? W dalszym ciągu swego zachwycającego opisu niebiańskiego Nowego Jeruzalem Jan podaje: „A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan [Jehowa, NW], Bóg wszechmogący, oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą — Baranek. I w jego świetle będą chodziły narody.” — Apok. 21:22-24.
16. Jaki szczegół związany z miejscem pobytu 144 000 podkapłanów sprawia, że w Nowym Jeruzalem zbędny jest budynek świątyni? W jakim sensie sam Jehowa jest świątynią tego Miasta?
16 Po cóż niebiańskiemu Nowemu Jeruzalem byłaby potrzebna świątynia, osobna budowla, w której miałoby usługiwać 144 000 podkapłanów, tym samym nie pełniąc świętej służby dla Boga bezpośrednio, tylko korzystając z pośrednictwa takiej budowli? Po co, skoro stoją przed osobą samego Boga i mogą „oglądać Jego oblicze”? (Apok. 22:4). Sam Jehowa Bóg jest świątynią Nowego Jeruzalem. Niebiańskie Nowe Jeruzalem nie jest świątynią. Jest nią Jehowa, Bóg Wszechmocny. Zajmuje On i wypełnia sobą miejsce świątyni dla tego niebiańskiego Miasta. Wobec tego, że jest w nim obecny nie przez swego ducha, ale osobiście, On sam znosi potrzebę istnienia odrębnej budowli, w której mieszkańcy Nowego Jeruzalem, to znaczy 144 000 podkapłanów, mieliby pośrednio Go wielbić i Mu służyć. Tak więc pełnią swą świętą służbę dla Niego bezpośrednio, poddani arcykapłańskiemu urzędowi Baranka, Jezusa Chrystusa.
17. Jakim sposobem Baranek jest wraz z Jehową Bogiem świątynią Nowego Jeruzalem?
17 Dlatego właśnie Baranek stanowi razem z Jehową świątynię Nowego Jeruzalem. Księga Apokalipsy 21:22 podaje przecież: „Świątynią jest Pan Bóg (...) oraz Baranek”. Znajduje się on osobiście w Miejscu Najświętszym duchowej świątyni Jehowy. Złożył już bezpośrednio Bogu ofiarę za grzechy w ramach pozaobrazowego Dnia Przebłagania. Będąc Arcykapłanem Jehowy na podobieństwo Melchizedeka, zasiada teraz po prawicy Boga.
18. W której strefie duchowej świątyni Jehowy będą się znajdować ludzie odnoszący korzyść z Dnia Przebłagania? Za kogo składano ofiary w Dniu Przebłagania, aby na to wskazać?
18 Chociaż nie będzie już więcej owego stanu zrodzenia z ducha 144 000 podkapłanów, który wyobrażało Miejsce Święte dawnej świątyni, to jednak ziemskie dziedzińce wielkiej duchowej świątyni Jehowy będą nadal istniały. Ludzie na ziemi, którzy zgodnie z wolą Jehowy będą korzystać z Dnia Przebłagania, będą zażywali jego dobrodziejstw na tychże dziedzińcach. Trafnie odpowiada temu okoliczność, że ofiar za grzech nie składano w Dniu Przebłagania jedynie za ród kapłański, ale i za całą resztę ludu, który czcił Jehowę w Jego świątyni.
19. (a) Kto według słów proroka Zachariasza miał się „w ów dzień” przyłączyć do Jehowy i błagać o Jego przychylność? (b) Jaki dodatkowy dziedziniec posiadała świątynia Herodowa w Jeruzalem, jak gdyby na wypadek takiej sytuacji? Za jakich nie-Izraelitów modlił się Salomon w dniu uroczystego otwarcia świątyni?
19 Kiedy prorok Boży imieniem Zachariasz spisywał swe proroctwa związane z odbudową świątyni jeruzalemskiej w szóstym wieku przed naszą erą, został w natchnieniu pobudzony do utrwalenia takich wypowiedzi: „Przyłączą się liczne narody do Pana [Jehowy, NW] w ów dzień i będą mi ludem, i będę mieszkał wpośród ciebie”. „I przyjdą ludy mnogie i narody mocne szukać Pana zastępów w Jeruzalem, i ubłagać oblicze Pańskie” (Zach. 2:11 [15, BT]; 8:22, Wk). Zgodnie z tym proroctwem o nadejściu nie-Izraelitów w celu wielbienia Jehowy świątynia przebudowana przez króla Heroda, która zastąpiła budowlę wznoszoną za czasów proroka Zachariasza, posiadała nie tylko Dziedziniec Kapłański z ołtarzem oraz Dziedziniec Izraela i Dziedziniec Niewiast, ale jeszcze dodatkowo Dziedziniec Pogan, czyli właśnie nie-Izraelitów. Nawet setki lat przedtem król Salomon podczas uroczystego otwarcia pierwszej świątyni w Jeruzalem modlił się za cudzoziemców, którzy przyjdą do niej z odległych krajów, aby tam wielbić Jehowę. — 1 Król. 8:41-43; 2 Kron. 6:32, 33.
20. Zwłaszcza odkąd spełnia się wyżej przytoczone proroctwo Zachariasza? Dzięki czemu dostrzegamy to od owego czasu?
20 Proroctwo wypowiedziane dawno temu przez Zachariasza spełnia się aktualnie za naszych dni, to jest zwłaszcza od roku 1935 n.e. Spełnia się ono, podczas gdy na ziemi znajduje się jeszcze ostatek duchowych podkapłanów usługujących w Miejscu Świętym duchowej świątyni Jehowy. Dzięki temu „wielka rzesza” cudzoziemców podążających nieprzerwanym potokiem ze wszystkich stron świata ku dziedzińcom jedynej duchowej świątyni Jehowy styka się i zespala z tymi duchowymi podkapłanami, którzy jeszcze przebywają na ziemi. Rok 1935 n.e. wyznacza porę, kiedy zwrócono uwagę na napływanie do świątyni „wielkiej rzeszy” wielbicieli Jehowy nie będących kapłanami, ponieważ w tym pamiętnym roku wyjaśniono zgodnie z bieżącymi faktami proroctwo z Księgi Apokalipsy 7:9-17, dotyczące „wielkiego ludu”, czyli „wielkiej rzeszy”. (Zobacz Strażnicę w wydaniach angielskich z 1 i 15 sierpnia 1935 roku). Przy zapoznawaniu się z tą wizją z Apokalipsy, oglądaną przez apostoła Jana, można odnieść wrażenie, jak gdyby się patrzyło na międzynarodową „wielką rzeszę” wielbicieli, uczestniczących na terenie świątyni Jehowy w pozafiguralnym Święcie Namiotów.
21. Jak apostoł Jan opisuje tę „wielką rzeszę” w Księdze Apokalipsy 7:9-15?
21 W relacji donoszącej o tym, co oglądał, Jan pisze: „Oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów i języków; stali przed tronem i przed Barankiem, ubrani w białe szaty, a w rękach ich gałązki palmy. I wciąż wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi’. (...) ‚Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku; omyli swe szaty i wybielili je we krwi Baranka. Dlatego są przed tronem Boga; i pełnią dla niego świętą służbę dniem i nocą w jego świątyni; a zasiadający na tronie rozpostrze nad nimi swój namiot.’” — Apok. 7:9-15, NW.
22. (a) Gdzie w duchowej świątyni Boga ta „wielka rzesza” służy Mu dniem i nocą? (b) Jak wizja Jana wskazuje, że świątynia duchowa przetrwała „wielki ucisk”? Z jakich dobrodziejstw korzysta tam „wielka rzesza”?
22 Wspaniała wizja apostoła Jana ukazuje międzynarodową „wielką rzeszę” przy pełnieniu służby dla Jehowy w Jego świątyni, to znaczy na ziemskich dziedzińcach przeznaczonych dla tych, którzy nie są duchowymi Izraelitami, a więc jak gdyby na Dziedzińcu Pogan. Co więcej, z wizji tej jasno wynika, że duchowa świątynia Jehowy Boga przetrwała „wielki ucisk” teraźniejszych dni ostatnich, gdyż „wielka rzesza” przeżyła „wielki ucisk” i znalazła się w świątyni Jehowy, gdzie powiewa gałęziami palm, podobnie jak lud powiewał tradycyjnymi gałązkami (lulaba) w czasie Święta Namiotów. Zbawienie swoje przypisuje Jehowie Bogu i Barankowi ofiarnemu, Jezusowi Chrystusowi; kroczy ku bezkresnemu życiu w szczęściu i w służbie Bożej na rajskiej ziemi w ramach Jego nowego porządku rzeczy (Apok. 7:16, 17). Z wdzięcznością „wielka rzesza” przyjmuje dobrodziejstwa ofiary za grzech, jaka została złożona Jehowie w wielkim Dniu Przebłagania. — Kapł. 16:1-34.
23. (a) Dlaczego członkowie „wielkiej rzeszy” nie będą jedynymi ludźmi zapełniającymi ziemskie dziedzińce świątyni duchowej w ciągu tysiącletniej służby arcykapłańskiej Chrystusa? (b) Do jakich obchodów będą się oni musieli przyłączyć w celu uzyskania wiecznotrwałego życia na ziemi?
23 Jednakże zbawcze dziedzińce zapełnią się nie tylko tymi, co przeżyją „wielki ucisk”, w którym zakończy się obecny, przemijający system rzeczy. Podczas tysiąca lat arcykapłańskiej służby Baranka Jezusa Chrystusa i jego 144 000 podkapłanów w niebiańskiej strefie duchowej świątyni Jehowy, odbywać się będzie „zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Dzieje 24:15; Apok. 20:4, 6, 11-14). Wszyscy ci ludzie muszą przyjść na dziedzińce duchowej świątyni Jehowy i przyłączyć się do wielbienia Go oraz służenia Mu, a także do radosnego obchodzenia wielkiego pozaobrazowego Święta Namiotów. Nie ma innej drogi zbawienia do życia wiecznego w ziemskim Raju. Zdaje się na to wskazywać ostatnie sześć wersetów proroctwa Zachariasza. Wszyscy wzbudzeni z martwych, którzy zapragną życia wiecznego na ziemi, będą musieli przyjść do tej duchowej świątyni, by „oddać pokłon Królowi — Jahwe Zastępów” i „na obchód Święta Namiotów”. Jakiż to będzie niewymownie radosny czas dla wszystkich, którzy tak postąpią! — Zach. 14:17, 18.
24. (a) Jaką świątynię uznaje Jehowa Bóg? Dokąd muszą przyjść wszyscy, którym zależy na życiu w nowym porządku Bożym? (b) Jaką nowinę mają teraz przywilej przekazywać innym ci, którzy znajdują się już na dziedzińcach świątyni?
24 Błogosławione są również widoki nas wszystkich znajdujących się teraz na dziedzińcach duchowej świątyni Jehowy, bez względu na to, czy ktoś z nas jest na wewnętrznym dziedzińcu kapłańskim czy też — jak większość z nas — na dziedzińcach dla nie będących kapłanami wielbicieli Boga Najwyższego, Jehowy Zastępów. Jest to jedyna świątynia, jaką uznaje Bóg zbawienia. Jest to jedyna świątynia, do której muszą przyjść ludzie ze wszystkich narodów, aby brać udział w czystym wielbieniu i dzięki temu zjednać sobie wieczne zbawienie w sprawiedliwym, nowym porządku Bożym. Świątynia ta jest teraz otwarta; mogą się do niej gromadzić wszyscy, którzy chcą znaleźć jedynego żywego i prawdziwego Boga. Wiadomość o tym jest naprawdę znamienną nowiną, towarzyszącą wydarzeniom naszych niezwykłych czasów. Dla każdego z nas, kto usługuje na dziedzińcach duchowej świątyni Jehowy, wielkim przywilejem jest przekazywanie tej zbawiennej dobrej nowiny wszystkim ludziom, zanim nadejdzie „wielki ucisk”.
[Przypisy]
a Zobacz „Misznę” (The Mishnah) w opracowaniu Herberta Danby’ego (z roku 1933), stronę 178, paragrafy 5, 6 i 7.
Zobacz książkę dra A. Edersheima The Temple (z roku 1874), strony 238 i 242.
Zobacz dzieło M’Clintocka i Stronga Cyclopedia, tom 10, strona 148, ostatni paragraf pod nagłówkiem: „21st of Tishri” (Dzień 21 Tiszri).
[Plan i ramka na stronie 13]
[Patrz publikacja]
ŚWIĄTYNIA PRZEBUDOWANA PRZEZ HERODA (rzut poziomy)
Dolina Tyropeon
Brama
Mur miejski
Brama
Brama
Krużganki
Dziedziniec Pogan
Krużganek Królewski
Brama
Brama
Mur miejski
Dolina Cedron
Góra Oliwna w kierunku wschodnim
Brama Piękna
Krużganek Salomona
Dziedziniec zewnętrzny
Kamienna balustrada
Dziedziniec Niewiast 5
Dziedziniec Izraela
Dziedziniec Kapłański 3, 4
Świątynia 1, 2
Krużganek północny
Brama
1. Miejsce Najświętsze
2. Miejsce Święte
3. Ołtarz całopalenia
4. Morze odlewane
5. Wewnętrzna Brama świątynna
ZNACZENIE PROROCZE
MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE: Określony obszar niebios, gdzie Jehowa osobiście zasiada na tronie.
MIEJSCE ŚWIĘTE: Stan zrodzenia z ducha, w którym żył w ciele Jezus Chrystus i 144 000 namaszczonych chrześcijan (niektórzy do tej pory).
ZASŁONA oddzielająca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego: Przedstawiała cielesną barierę, która przebywającym na ziemi członkom klasy kapłańskiej uniemożliwia przystęp do oblicza Bożego w niebie.
OŁTARZ: Wola Boża, której przejawem była gotowość przyjęcia doskonałej ofiary Jezusa.
DZIEDZINIEC KAPŁAŃSKI: Sprawiedliwa pozycja Jezusa Chrystusa i duchowych podkapłanów Bożych w odniesieniu do ich ciał na ziemi.
DZIEDZINIEC POGAN: Sprawiedliwa pozycja, którą muszą osiągnąć wszyscy inni ludzie, aby wielbić Boga zgodnie z Jego upodobaniem.
[Ilustracja na stronie 8]
Wielka duchowa świątynia Boża powstała w chwili, gdy Jezus w roku 29 n.e. został namaszczony duchem świętym