Królestwo a nadzieja zmartwychwstania

„Uroczyście polecam ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który jest postanowiony, aby sądzić żywych i umarłych, oraz przez jego ujawnienie się i jego królestwo: (...)” (2 Tym. 4:1).

 1. Dlaczego z uwagi na liczbę ludzi, którzy dotąd żyli, nadzieja zmartwychwstania ma wielkie znaczenie? Jakie pytania się jednak nasuwają?

WEDŁUG danych szacunkowych żyło dotąd na ziemi od 14 do 20 miliardów ludzi. Bez względu na to, jak dokładna jest ta ocena, niezbite pozostają dwa fakty: (1) Jehowa Bóg zna dokładną liczbę tych, co do tej pory żyli, i ma moc przywrócenia życia każdemu, komu zechce; (2) obecna bezprecedensowo wysoka liczba 4,4 miliarda ludności zamieszkującej ziemię stanowi zaledwie ułamek łącznej sumy osób żyjących do tej chwili na naszej planecie. Wynika z tego jasno, że ogromna większość ludzi jest martwa i jakakolwiek ich szansa przyszłego życia zależy od zmartwychwstania. Ale dlaczego pomarli? I jaka jest nadzieja, że będą znowu żyli?

 2. Co powiedział Piotr o wzbudzeniu Chrystusa ze śmierci oraz o jego związku z nadzieją zmartwychwstania?

² W roku 36 n.e. apostoł Piotr oświadczył: „Niezawodnie dostrzegam, że Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie człowiek, który się Go boi i czyni sprawiedliwość, jest Mu przyjemny. (...) Jego to [Jezusa Chrystusa] Bóg wskrzesił na trzeci dzień i pozwolił mu się ujawnić, nie wszystkim ludziom, lecz świadkom uprzednio wyznaczonym przez Boga, nam, którzyśmy z nim jedli i pili po jego powstaniu z martwych. Nakazał nam też głosić ludziom i dawać dokładne świadectwo, że jest tym, którego Bóg ustanowił sędzią żywych i umarłych. To o nim wszyscy prorocy świadczą, że każdy, kto w niego uwierzy, dostępuje przez jego imię przebaczenia grzechów” (Dzieje 10:34-43).

 3. (a) Dlaczego tyle miliardów ludzi umarło? (b) Z jakiego względu śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa dają podstawę nadziei zmartwychwstania?

³ Prawdą jest, że w grobach nagromadziły się miliardy zmarłych ludzi z winy grzechu odziedziczonego po pierwszym człowieku, Adamie. „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a śmierć przez grzech, i tak śmierć rozpostarła się na wszystkich ludzi, (...) przez przewinienie jednego człowieka nastało za jego pośrednictwem królowanie śmierci” (Rzym. 5:12, 17). Ale potem Chrystus umarł i został „ożywiony w duchu” (1 Piotra 3:18). Dzięki wierze w jego przelaną krew „każdy” spośród „żywych i umarłych” może dostąpić „przebaczenia grzechów” i wyzwolenia spod tyrańskiej władzy króla Śmierci. W tym celu jednak większości ludzi potrzebne jest zmartwychwstanie. Dlatego Paweł napisał: „Skoro bowiem śmierć jest przez człowieka [Adama], to przez człowieka [Jezusa] jest też powstanie z martwych” (1 Kor. 15:21). Potwierdzają to słowa samego Chrystusa, wypowiedziane do Marty: „Ja jestem zmartwychwstanie i życie. Kto we mnie wierzy, nawet choćby umarł, dostąpi życia” (Jana 11:25). Śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego stanowią podstawę naszej nadziei na zmartwychwstanie.

„PIERWSZE ZMARTWYCHWSTANIE”

 4, 5. (a) Co napisał Jan o „pierwszym zmartwychwstaniu”? Jaką władzę i jaki urząd otrzymają uczestnicy tego zmartwychwstania? (b) Co powiedział Jezus jedenastu wiernym apostołom na temat ich przyszłego urzędu?

⁴ Z Pisma Świętego wynika niedwuznacznie, że Chrystus nie sam będzie sądził „żywych i umarłych”. Apostoł Jan tak relacjonuje pewną wizję, którą oglądał w natchnieniu: „Widziałem też trony i byli tam ci, którzy na nich zasiedli, i dano im władzę sądzenia. Tak, widziałem dusze pościnanych toporem za świadectwo na rzecz Jezusa i za mówienie o Bogu oraz tych, którzy nie oddali czci dzikiemu zwierzowi [politycznej organizacji Szatana] ani jego obrazowi i którzy nie przyjęli znaku na czoło i na rękę. I dostąpili życia, i królowali z Chrystusem przez tysiąc lat. (...) Szczęśliwy i święty jest każdy mający udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad tymi powtórna śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa, i będą królować z nim przez tysiąc lat” (Obj. 20:4, 6).

⁵ Do pierwszych z tych przyszłych królów i sędziów, którzy umarli jako wierni świadkowie Jezusa i jego Ojca, Jehowy, należało 11 lojalnych apostołów. W myśl Ewangelii według Łukasza 22:28-30 powiedział Jezus właśnie do nich, że zasiądą u jego boku na tronach w jego Królestwie, „żeby sądzić dwanaście pokoleń Izraela [poza kapłańskie pokolenia wyobrażające resztę ludzkości]”.

 6. Ilu współsędziów będzie towarzyszyć Chrystusowi podczas sądzenia żywych i umarłych? Jakiej przemiany doznają oni z chwilą zmartwychwstania?

⁶ Z innych wersetów biblijnych wynika, że ten wyjątkowy zaszczyt zostania królami i sędziami towarzyszącymi Chrystusowi w jego Królestwie jest ograniczony do „małej trzódki” 144 000 wiernych chrześcijan „wykupionych z ziemi”, „wykupionych spośród ludzkości” (Łuk. 12:32; Obj. 14:1-4). Rezygnują oni z normalnej i naturalnej nadziei życia wiecznego na ziemi, aby być „zjednoczeni z nim [z Chrystusem] w podobieństwie jego zmartwychwstania” (Rzym. 6:5). O nich to Paweł napisał również: „Tak też jest z powstaniem z martwych. Siew odbywa się w skażeniu, wskrzeszenie w nieskazitelności. (...) Posiane bywa ciało fizyczne, wskrzeszone ciało duchowe. (...) ciało i krew nie mogą odziedziczyć królestwa Bożego (...), a co [jest] śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność” (1 Kor. 15:42-53).

 7. Co podaje pewien słownik na temat nieśmiertelności? Co Paweł i Piotr napisali o nadziei niebiańskiej?

⁷ Rzecz ciekawa, że wspomniany już New International Dictionary of New Testament Theology (Nowy międzynarodowy słownik teologii Nowego Testamentu) ukazuje bez ogródek niebiblijny charakter poglądu, iż każdy ma nieśmiertelną duszę. Czytamy tam: „Nieśmiertelność nie jest obecnie właściwością wszystkich ludzi, lecz przyszłym nabytkiem chrześcijan. Według Listu 1 do Koryntian 15:42, 52 i następnych wersetów wierzący ‛przyobloką’ szatę nieśmiertelności dopiero po przemianie związanej ze zmartwychwstaniem. (...) nie może być nieśmiertelności bez uprzedniego zmartwychwstania”. W istocie nagroda nieśmiertelności nawet nie jest przyznawana wszystkim chrześcijanom, lecz jedynie tym, którym przypada w udziale „wcześniejsze powstanie z martwych”. Dla nich to „w niebiosach” zachowane jest „dziedzictwo niezniszczalne i nieskazitelne, i nie więdnące” (Filip. 3:10, 11; 1 Piotra 1:3, 4; zobacz też List do Rzymian 8:20-22).

CZAS „PIERWSZEGO ZMARTWYCHWSTANIA”

 8. (a) Kiedy według Pisma Świętego miało nastąpić „pierwsze zmartwychwstanie”? (b) Wyjaśnij znaczenie tekstów: Listu 1 do Tesaloniczan 4:14-17 oraz Listu 1 do Koryntian 15:51, 52.

⁸ Pismo Święte łączy „pierwsze zmartwychwstanie” z „obecnością” (po grecku: parousia) Chrystusa (1 Kor. 15:23). Apostoł Paweł pisze: „Sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym zawołaniem, z głosem archanielskim i trąbą Bożą, i którzy zmarli w jedności z Chrystusem [począwszy od pierwszego stulecia aż do wejścia Chrystusa do świątyni duchowej w roku 1918], powstaną najpierw”. Następnie Paweł oznajmia, że chrześcijanie namaszczeni duchem, którzy ‛dożyją obecności Pana’, a zatem umrą w okresie tej paruzji, zostaną natychmiast wzbudzeni i „uniesieni w obłoki na spotkanie Pana w powietrzu” (1 Tes. 4:14-17). Nie muszą oni spać w grobie, czekając na zmartwychwstanie. Od razu przy śmierci są „przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu” (1 Kor. 15:51, 52, Nowy Przekład).

 9. (a) Kiedy rozpoczęła się niewidzialna obecność Chrystusa? (b) Co miało się wydarzyć w tym okresie? Dlaczego pomazańców, którzy umierają podczas obecności Chrystusa, można uważać za „szczęśliwych”?

⁹ Wydarzenia dziejące się w ramach spełnienia proroctw biblijnych wskazują, że obecność, czyli paruzja Chrystusa rozpoczęła się w znamiennym roku 1914 (Mat. 24:3, 7-14). Wtedy to „królestwo świata stało się królestwem naszego Pana [Jehowy] i Jego Chrystusa”. Po tym przełomowym fakcie nadszedł „czas wyznaczony dla umarłych, aby byli sądzeni”. Sąd ten, połączony z nagradzaniem godnych takiej zapłaty, rozpoczął się od uczestników „pierwszego zmartwychwstania”, gdy Chrystus przyszedł do świątyni (Obj. 11:15-18). Namaszczeni chrześcijanie, którzy umierają w wierności po ustanowieniu Królestwa Bożego, nazwani są „szczęśliwymi”. Dlaczego? Ponieważ zostają bezzwłocznie wzbudzeni z martwych, wskutek czego mogą od razu zająć się nowymi obowiązkami u boku Chrystusa w niebie (Obj. 14:13).

10. Z jakich względów zmartwychwstanie 144 000 nazwano „pierwszym zmartwychwstaniem”?

¹⁰ Powstanie z martwych pełnej liczby 144 000 namaszczonych chrześcijan powołanych do panowania z Chrystusem w niebie słusznie nazwano „pierwszym zmartwychwstaniem”, gdyż wyprzedza ono w czasie wzbudzenie ogółu ludzkości do życia na ziemi. Tym samym owe 144 000 stają się „pierwocinami dla Boga i Baranka” (Obj. 14:1, 4; Jak. 1:18). Otrzymują przez to ważną pozycję, skoro nikt inny z ludzi ‛nie osiągnie doskonałości bez tych’ 144 000 kapłanów, królów i sędziów (Hebr. 11:40b; Obj. 22:1, 2). Prócz tego przewyższa ono rangą wszelkie ziemskie zmartwychwstanie, bo 144 000 powstają „w podobieństwie jego [Chrystusa] zmartwychwstania” do nieskazitelnego, nieśmiertelnego życia duchowych synów Boga (Rzym. 6:5).

ZMARTWYCHWSTANIE ZIEMSKIE

11. O jakim kolejnym zmartwychwstaniu jest mowa w rozdziale 20 Objawienia?

¹¹ Jeżeli jest „pierwsze zmartwychwstanie”, to zgodnie z wymaganiami logiki musi też być jakieś późniejsze. Apostoł Jan tak opisuje, co ma nastąpić podczas tysiącletniego dnia sądu wspomnianego wcześniej w tym samym rozdziale:

„I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i zwoje były otworzone. Ale otworzono inny zwój; jest to zwój życia. I sądzono umarłych z tego, co było zapisane w zwojach, według ich uczynków” (Obj. 20:12).

12, 13. (a) Dlaczego nielogiczne byłoby twierdzenie, że pozostali umarli zmartwychwstaną dopiero po upływie tysiąclecia? (b) Co więc oznacza zwrot ‛dostąpić życia’, użyty w Objawieniu 20:5? (c) Co zadecyduje o tym, czyje imiona zostaną w końcu zapisane w „zwoju życia”?

¹² Wspomniani tutaj „umarli” to ci sami, co „reszta umarłych” z piątego wersetu tego rozdziału, o której powiedziano, że „nie dostąpiła życia, aż się skończyło tysiąc lat”. Nie należy tego rozumieć w ten sposób, iż nie zmartwychwstaną przed końcem tysiącletniego dnia sądu, gdyż uczestnicy „pierwszego zmartwychwstania” otrzymali „władzę sądzenia” i mają być „kapłanami” oraz będą „królowali z Chrystusem przez tysiąc lat” (Obj. 20:4-6). Kogo by sądzili i nad kim królowali oraz na czyją rzecz występowaliby w charakterze kapłanów, gdyby „reszta umarłych” zmartwychwstała dopiero po upływie całego millennium?

¹³ Zatem zwrot ‛dostąpić życia’ musi się odnosić do sytuacji panującej przy końcu 1000-letniego dnia sądu. Dane osoby ‛dostąpią życia’ w tym sensie, iż w końcu osiągną ludzką doskonałość. Będą wtedy równie doskonałe jak Adam i Ewa w ogrodzie Eden. Na jakiej podstawie Jehowa zadecyduje wówczas, czyje imiona mają być zapisane w „zwoju życia”, inaczej mówiąc w „księdze życia”? Posłuży do tego końcowa próba, jakiej zostanie poddana ludzkość (Obj. 20:7-10, 12, 15). Tych wszystkich, którzy w niej dochowują wierności Bogu, sam Jehowa ‛uzna za sprawiedliwych’, po czym wejdą do „chwalebnej wolności dzieci Bożych” na ziemi (Rzym. 8:21, 33). Bóg zagwarantuje im życie wiecznotrwałe, w przeciwieństwie do tego, jak postąpił z Adamem, który zawiódł w próbie, wskutek czego wysłani przez Boga cherubowie odcięli mu dostęp do „drzewa życia” (Rodz. 2:9; 3:22-24).

14. Pod jakim względem zmartwychwstanie ludzi na ziemi podczas tysiąclecia postawi ich w lepszej sytuacji?

¹⁴ Ponieważ ta „reszta umarłych”, jaka powstanie z martwych w ciągu tysiącletnich rządów Chrystusa, będzie mieć sposobność udowodnienia, że zasługuje na trwałe wpisanie jej imion do „zwoju życia” u Jehowy i tym samym na życie wieczne pod panowaniem Królestwa Bożego, więc zmartwychwstanie postawi ją w lepszej sytuacji niż pojedyncze osoby wskrzeszone do życia w czasach biblijnych, które potem ponownie zmarły (1 Król. 17:17-24; 2 Król. 4:17-37; 13:20, 21; Mat. 9:18, 23-26; Łuk. 7:11-15; Jana 11:38-44; Dzieje 9:36-41; 20:7-12). Mężczyźni i niewiasty w dawnych czasach zachowywali wierność wobec Jehowy aż do śmierci, aby dostąpić „lepszego zmartwychwstania” pod władzą Królestwa, czyli „miasta” Mesjasza (Hebr. 11:10, 13, 14, 35).

ZMARTWYCHWSTANIE A SĄD

15, 16. (a) Czy należy się bać dnia sądu? Uzasadnij swą odpowiedź. (b) Kto będzie sądził i na jakiej podstawie?

¹⁵ Dowiedzieliśmy się, że „reszta umarłych” zmartwychwstanie w ciągu tysiąclecia, aby ich wtedy „sądzono (...) według ich uczynków” (Obj. 20:12). Makabryczne wyobrażenia o dniu sądu ostatecznego, w którym wszyscy kiedykolwiek żyjący będą pociągnięci do odpowiedzialności za swoje dawne grzechy, nie znajdują oparcia w Biblii. Z kontekstu wynika, że zostaną otworzone Boskie „zwoje”, czyli księgi praw, i że umarli po wskrzeszeniu będą sądzeni „z tego, co było zapisane w zwojach, według ich uczynków”, a więc na podstawie wówczas okazywanego posłuszeństwa lub nieposłuszeństwa wobec tychże pouczeń od Stwórcy.

¹⁶ Kto zajmie się sądem? Apostoł Paweł wyjaśnił, że to Chrystus Jezus został „postanowiony, aby sądzić żywych i umarłych”. Wymienił przy tym „jego ujawnienie się i jego królestwo” (2 Tym. 4:1). W tysiącletnim Królestwie razem z Chrystusem zasiądą na „tronach” 144 000 współsędziów (Łuk. 22:28-30; Obj. 20:4, 6). Paweł napisał też: „Czy nie wiecie, że święci będą sądzić świat?” (1 Kor. 6:2).

17, 18. (a) Czy zachodzi sprzeczność między tekstem z Ewangelii według Jana 5:29 i z Objawienia 20:12? Wyjaśnij to szerzej. (b) W jakim sensie niektórzy „wyjdą (...) na zmartwychwstanie sądu”?

¹⁷ Dla uwydatnienia, co będzie się działo podczas zapowiedzianego millennium, które zarazem ma być tysiącletnim dniem sądu, Jezus oświadczył: „Ojciec zresztą w ogóle nie sądzi nikogo, lecz wszelkie sądzenie powierzył Synowi (...). Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy wyświadczali dobro, na zmartwychwstanie życia; ci, którzy dopuszczali się podłości, na zmartwychwstanie sądu” (Jana 5:22-29).

¹⁸ Czy nie jest to sprzeczne ze słowami z Objawienia 20:12, gdzie czytamy, że zmarli będą sądzeni na podstawie „tego, co było zapisane w zwojach”, które zostaną „otworzone” dopiero podczas tysiąclecia? Bynajmniej. Wypowiedź Jezusa z piątego rozdziału Ewangelii według Jana należy po prostu rozpatrywać w świetle objawienia, jakie później dał Janowi (Obj. 1:1). Otóż zarówno „ci, którzy wyświadczali dobro”, jak i „ci, którzy dopuszczali się podłości”, znajdą się wśród „umarłych”, jacy będą sądzeni indywidualnie, „każdy z nich według jego uczynków” spełnianych po zmartwychwstaniu (Obj. 20:13). Kiedy „zmartwychwstaniu życia” Jezus przeciwstawił „zmartwychwstanie sądu [po grecku: anastasis kriseos]” odniósł te określenia do końcowego rezultatu powstania danych umarłych. Słownik grecko-angielski Thayera (Thayer’s Greek-English Lexicon) definiuje wyrażenie anastasis kriseos jako zmartwychwstanie „kończące się potępieniem”. Człowiekowi nie będzie przywrócone życie po to, żeby później automatycznie spotkało go potępienie, ale po jego zmartwychwstaniu nastąpi wyrok skazujący, jeśli nie zechce zastosować się do „tego, co było zapisane w zwojach”, i w konsekwencji jego imię nie zostanie „zapisane w księdze życia”. Poniesie wtedy „powtórną śmierć” bez żadnej szansy jakiegoś przyszłego zmartwychwstania (Obj. 20:14, 15; 21:8).

19. (Wraz z uwagą marginesową). (a) Jak przetłumaczono słowa z Ewangelii według Jana 5:29 w pewnym francuskim przekładzie Biblii? Kiedy dopiero wyjdzie na jaw, czy u kogoś miało miejsce „zmartwychwstanie życia”, czy „zmartwychwstanie sądu”? (b) Czy „sprawiedliwi” i „niesprawiedliwi” wspomniani w Dziejach Apostolskich 24:15 powstaną odpowiednio na „zmartwychwstanie życia” i „zmartwychwstanie sądu”? Uzasadnij swoją odpowiedź.

¹⁹ Słowa z Ewangelii według Jana 5:29 w sposób interesujący oddaje francuski „Przekład ekumeniczny” (Traduction Oecumenique de la Bible, opracowany przez grupę uczonych katolickich i protestanckich); czytamy tam: „Ci, którzy czynili dobro, wyjdą na zmartwychwstanie prowadzące do życia; ci, którzy się dopuszczali zła, na zmartwychwstanie prowadzące do sądu”. Dopiero gdy stanie się jasny końcowy rezultat zmartwychwstania danej osoby, będzie wiadomo, czy w jej wypadku miało miejsce „zmartwychwstanie życia”, czy „zmartwychwstanie sądu”.a

20. (a) Komu potrzebna będzie „woda życia” i dlaczego? (b) Jakim zagadnieniem zajmie się następny artykuł?

²⁰ Zarówno ludzie wzbudzeni z martwych, jak i członkowie „wielkiej rzeszy”, która przeżyje szybko teraz się zbliżający „wielki ucisk”, będą musieli pić „wodę życia”, to znaczy z wdzięcznością przyjąć Chrystusową ofiarę okupu i wszystkie inne postanowienia, jakie powziął Jehowa celem wyzwolenia ludzkości z grzechu i śmierci (Obj. 7:9, 10, 14, 17; 22:1, 2). Postanowieniami tymi w tysiącletnim Królestwie będzie zawiadywał Chrystus wraz ze 144 000 towarzyszących mu kapłanów i sędziów. Ale czy na osądzenie powstaną wszyscy zmarli, nawet ofiary nadciągającego „wielkiego ucisku”? Kwestię tę omówimy w następnym artykule.

[Przypis]

PYTANIA DO KRÓTKIEJ POWTÓRKI

◻ W jakim sensie Chrystus jest „zmartwychwstaniem i życiem”?

◻ Komu przypadnie w udziale „pierwsze zmartwychwstanie”?

◻ W jakiej działalności każdy z nich będzie pomagał Królowi, Jezusowi Chrystusowi?

◻ Dlaczego stosowne jest określenie „pierwsze zmartwychwstanie”?

◻ W jakim znaczeniu „reszta umarłych” ‛dostąpi życia’ po zakończeniu tysiąclecia?

◻ W czym ich zmartwychwstanie przewyższa wskrzeszenie pewnych osób do życia na ziemi w czasach biblijnych?

◻ Na jakiej podstawie będą sądzeni ludzie zmartwychwstali? Co będzie im potrzebne do uwolnienia się od grzechu i śmierci?

[Napis na stronie 8]

„Nieśmiertelność nie jest obecnie właściwością wszystkich ludzi, lecz przyszłym nabytkiem chrześcijan. (...) Nie może być nieśmiertelności bez uprzedniego zmartwychwstania” (The New International Dictionary of New Testament Theology).

[Ilustracja na stronie 10]

Pismo Święte wyjaśnia, że wielu zmartwychwstanie do życia na ziemi