Unia polityczna z góry skazana na zagładę

STARE przysłowie angielskie orzeka: „Polityka kojarzy dziwne małżeństwa.” Jest tak istotnie. W polityce występuje wielka rywalizacja, na ogół natomiast bardzo mało widać jedności. Jeżeli jednak coś zagraża metodom działania polityków lub demaskuje powszechną korupcję w polityce, bądź też coś wydaje się przeszkadzać realizacji planów politycznych, to wtedy niedawni rywale albo nawet wrogowie jednoczą swe siły i bez żadnego zażenowania współpracują ze sobą, aby pokonać to, co uważają za wspólne zagrożenie. Skoro ich chwilowe współdziałanie da pozytywne rezultaty, znów się rozchodzą i podejmują na nowo dzielące ich spory, zwalczając jedni drugich.

² Tematem Biblii nie jest polityka, a również chrześcijanie nigdy nie mieli z nią nic wspólnego, niemniej jednak Biblia opisuje pewne wydarzenia polityczne, o ile ich skutki odbiły się w jakiś sposób na życiu ludu Bożego lub jeśli miały jakikolwiek związek z zamierzeniami Bożymi. Do takich godnych wzmianki wydarzeń należy największe i najszerzej zakrojone zjednoczenie sił politycznych, jakie kiedykolwiek zorganizowano, łączące dla wspólnej sprawy niejednych najzagorzalszych wrogów. Unia ta jest jednak z góry skazana na zagładę, ponieważ stanowi ona wspólny bunt przeciwko suwerennemu Bogu Wszechświata. Chodzi tu o taki sam rodzaj buntu, jaki znalazł wyraz w budowie wieży Babel, która wszakże skończyła się wielkim zamieszaniem.a — 1 Mojż. 11:1-9.

³ Dwa poprzednie artykuły niniejszej serii omawiały sprawę szkarłatnej bestii występującej w wizji Objawienia i wykazały, że jest ona proroczym wyobrażeniem międzynarodowego sojuszu zwanego początkowo Ligą Narodów, a teraz Organizacją Narodów Zjednoczonych. Owa szkarłatna bestia ma siedem głów i dziesięć rogów. Cechy te oczywiście należy pojmować symbolicznie. Co przedstawiają rogi symbolicznej bestii, pozwala nam zrozumieć proroctwo Daniela. Dwa rogi barana, którego w wizji oglądał Daniel, oznaczały królów Medii i Persji, a róg kozła reprezentował pierwszego króla mocarstwa greckiego. (Dan. 8:20-22) Tak samo więc rogi szkarłatnej bestii przedstawiają królów lub innych władców poszczególnych narodów. Rogi na głowie zwierzęcia mogą posłużyć do agresywnej napaści i właśnie w taki sposób szkarłatna bestia używa swych rogów. Ujrzaną wizję Jan opisuje dalej, jak następuje:

⁴ „Dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów, którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli, lecz wezmą władzę jakby królowie na jedną godzinę, wraz z Bestią. Ci jeden mają zamysł, a potęgę i władzę swą dają oni Bestii. Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek odniesie nad nimi zwycięstwo — bo Panem jest panów i Królem królów — a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni.” — Obj. 17:12-14, BT.

⁵ Z dziesięciu rogów, widzianych na dzikim zwierzęciu, jeden, a być może dwa, należą do siódmej potęgi światowej, którą stanowią wspólnie Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Medo-Persja także była dwuczłonową potęgą, zobrazowaną przez dwa rogi na głowie barana. Za czasów Jana był u władzy Rzym, szósta głowa bestii. Powiedziano mu, że siódma symboliczna głowa jeszcze się nie ukazała na widowni świata. Janowi powiedziano również, że wspomnianych dziesięciu królów jeszcze wtedy nie objęło władzy królewskiej. Dziesięciu królów miało symbolizować wszystkie rządy polityczne, które się przyłączyły do międzynarodowej organizacji dla zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa. Oczywiście za czasów Jana tej szkarłatnej bestii jeszcze nie było; Liga Narodów powstała dopiero po pierwszej wojnie światowej. Nawet siódma głowa dzikiej bestii z morza (Obj. 13:1, 2) jeszcze się do tamtego czasu nie pojawiła. Szkarłatna bestia, będąca obrazem pierwotnej bestii występującej „z morza”, nie mogła poprzedzić tego, co wyobrażała. Ponadto wskazano, że szkarłatna bestia jest jakby „ósmym królem” czyli ósmą potęgą światową. Ósmy król nie mógł się pojawić na scenie wydarzeń przed siódmym; Biblia wyjawia natomiast, że panuje on przez krótki okres równocześnie z siódmym królem.

JEDNOŚĆ „NA JEDNĄ GODZINĘ”

⁶ Czy długo miał istnieć „ósmy król”, o tym dowiadujemy się ze słów Jana, że dziesięciu królów otrzyma władzę królewską na jedną godzinę wraz z bestią. Jeżeli początek siódmego mocarstwa światowego będziemy liczyć od czasu, kiedy dominującą rolę na świecie zaczęła odgrywać Wielka Brytania, to wypadnie nam liczyć od roku 1763. Oczywiście dopiero w dziewiętnastym stuleciu dał się rozpoznać dwuczłonowy charakter tej potęgi, bo wtedy na arenie światowej wybiły się Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Jak widać, istnienie siódmego mocarstwa to tylko krótki okres; tak zresztą wyraził się anioł w Objawieniu. (Obj. 17:10) Ale w takim razie byt szkarłatnej bestii o dziesięciu rogach, to znaczy Ligi Narodów wraz z jej spadkobierczynią, Organizacją Narodów Zjednoczonych, byt sięgający zaledwie roku 1920, musi trwać jeszcze krócej i Biblia oznajmia, że jest to po prostu „jedna godzina”. Naprawdę bardzo krótki czas na wywieranie wpływu w sprawach całego świata! Właściwie wiele rządów weszło w skład tej międzynarodowej organizacji przyrównanej do dzikiej bestii dopiero wtedy, kiedy w roku 1945 pojawiła się w nowej postaci jako Narody Zjednoczone; inne kraje przystąpiły do niej nawet później. Stąd czas ich członkostwa jest jeszcze krótszy.

„JEDEN MAJĄ ZAMYSŁ”

⁷ W wizji powiedziano, że królowie ci „jeden mają zamysł”. Na czym polega ich jednomyślność? Czy może chodzi o to, że mają jedno tylko pragnienie, aby wszystkie narody współpracowały ze sobą w braterskiej miłości oraz ustanowiły prawdziwy pokój i trwałą jedność na globie ziemskim? Otóż sposób stosowania prawa weta podczas sesji Rady Bezpieczeństwa ONZ, uchylanie się niektórych członków od płacenia żądanych sum pieniężnych na pewne akcje wojskowe tej organizacji, zamieszanie, jakie cechowało pewne posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego oraz stały brak zgodności poglądów na propozycje powszechnego rozbrojenia, zaprzestania prób nuklearnych i tak dalej — wszystko to jasno dowodzi, że wśród owych dziesięciu królów brak jednomyślności pod tym względem.

⁸ Całkowita zgodność poglądów czyli ‚jeden zamysł’ istnieje u współczesnych dziesięciu królów w odniesieniu do opozycji względem mesjańskiego Królestwa Bożego. W tej jednej sprawie panuje u nich całkowita jednomyślność. Biblia i spełnione jej proroctwa wykazują, że w roku 1914 zostało w niebie zrodzone, czyli ustanowione Królestwo Boże pod rządami Jezusa Chrystusa — Baranka, który gładzi grzech świata. Na ten fakt zwrócono uwagę narodów, przy czym nawet niektórzy duchowni chrześcijaństwa przyznali, że nadeszła pora zakończenia „czasów pogan” i że w każdej chwili można się spodziewać objawienia naszego Pana. Oświadczyli oni, iż „wszelkie ludzkie plany odbudowy muszą uwzględniać drugie przyjście Pana, ponieważ wszystkie narody będą poddane jego władzy”.b Niemniej jednak zamiast ochoczo uznać suwerenność Króla osadzonego na tronie Bożym, narody wolały utrzymać panowanie rządów ludzkich; nie chciały zrezygnować z własnej suwerenności i uknuły sprzysiężenie, którego wyrazem była Liga Narodów, a obecnie jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.

⁹ Nie stanowi to bynajmniej niespodzianki, ponieważ Jehowa Bóg przepowiedział taki obrót sprawy, zresztą nie tylko w księdze Objawienia, dziewiętnaście wieków temu, ale także w księdze Psalmów, pochodzącej sprzed blisko trzech tysięcy lat. Czytamy tam: „Dlaczego się burzą narody, czemu ludy, knują daremne zamysły? Królowie ziemi powstają i książęta spiskują wraz z nimi przeciwko Panu [w tekście orygin.: Jehowie] i przeciw Jego Pomazańcowi [a więc Mesjaszowi, czyli Chrystusowi]: ‚Stargajmy Ich więzy, a pęta precz odrzućmy od siebie!’” (Ps. 2:1-3, BT) Tak dochodzi do tego, że wszyscy królowie związani ze szkarłatną bestią przekazują jej swą władzę i potęgę; czynią tak nawet inne narody, nie będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych; współpracują one z bestią w opozycji przeciw Królestwu Bożemu.

W JAKI SPOSÓB ZWALCZAJĄ BARANKA

¹⁰ Omawianych dziesięciu królów znajduje się w liczbie tych królów, którzy pod wpływem demonów gotują się do walki wielkiego dnia Boga Wszechmocnego, jaka ma być stoczona na polach bitewnych Har-Magedonu. (Obj. 16:14, 16, BT) Nie mogą jednak walczyć bezpośrednio z samym Barankiem Bożym, ponieważ ten przebywa w niebie, a przecież oni są na ziemi. On jest duchem, jest niewidzialny, niedostępny dla nich. W jaki sposób mimo wszystko pokazują swą złośliwość, starając się wymazać z powierzchni ziemi wszelką reprezentację Królestwa Bożego oraz jakiekolwiek ogłaszanie jego ustanowienia? Otóż zabierają się do tego przez atakowanie ziemskich przedstawicieli Króla, jego zrodzonych z ducha naśladowców, członków zboru chrześcijańskiego, wybranych przez niego i starających się o zachowanie wierności, oddania i lojalności względem Baranka. Królowie ci widzą ich wyraźnie i bez trudu ich rozpoznają, gdyż zachowują neutralność wobec każdego konfliktu między narodami, natomiast ogłaszają dobrą nowinę o Królestwie Baranka, Pomazańca Bożego, a także zachęcają ludzi, aby jedynie od tego Królestwa spodziewali się pokoju na świecie. (Mat. 24:14; Efez. 6:11-18; Dzieje 5:28, 29; Izaj. 9:6, 7) Napaść narodów na tych przedstawicieli, tych duchowych braci Chrystusa, uważana jest za równoznaczną z bezpośrednim atakiem na niego samego; taką zasadę wyłuszczył osobiście Jezus według sprawozdania ewangelicznego Mateusza 25:45, gdzie zanotowano słowa, którymi odsyła „kozłów” na wieczne odcięcie od życia.

¹¹ Jaką metodą „dziesięciu królów”, stanowiących zasadniczą potęgę Narodów Zjednoczonych, walczy przeciwko duchowym braciom Chrystusa? Próbują oni przedstawić sprawę w ten sposób, że ogłaszanie poselstwa Królestwa godzi w dobrze pojęte interesy ludności, gdyż przeszkadza ziemskim królom w uzyskaniu zupełnego, nieograniczonego poparcia ze strony ludzi dla ich tak zwanego ruchu pokojowego. W gruncie rzeczy nawołują swoich poddanych do oddawania czci szkarłatnej bestii, obrazowi dzikiej bestii. Będąc jednak u władzy, ustanawiają odpowiednie ustawy i stosują je tak, aby się wydawało, iż działanie ich jest jak najbardziej praworządne. Zniżają się do ‚udręczania pod pozorem prawa’, jak to przepowiedział psalmista, aby sprawić wrażenie, że ich napastliwość leży w interesie narodów. — Ps. 94 (93):20, BT.

¹² Narody walczą nie tylko przeciw duchowym braciom Chrystusa, ale też przeciwko tym, którzy stają po ich stronie i współdziałają z tymi duchowymi braćmi, czyli przeciw „wielkiej rzeszy”, którą Jan widział stojącą przed tronem Bożym i wołającą: „Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi.” (Obj. 7:9, 10, 13-17, NW) Nawet już teraz jesteśmy świadkami sprzeciwu wielu władców politycznych wobec ogłaszania dobrej nowiny, chociaż sama szkarłatna bestia nie nastroszyła się jeszcze wprost przeciwko ludowi Bożemu. W licznych krajach zwalczających Królestwo Boże podżega do tej akcji nierządnica Babilon Wielki, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Za przykłady mogą w tym wypadku posłużyć Portugalia, Hiszpania i Grecja. Ponadto zaciekłą walkę z przedstawicielami Baranka prowadzą narody ateistyczne.

BARANEK PRZEJAWIA CECHY LWA

¹³ Ziemscy naśladowcy Baranka Bożego mają również usposobienie łagodne, jak baranki i nie organizują się do literalnej walki przeciwko narodom, które ich napastują. Bój ich ma charakter duchowy, trafnie opisany jest w Liście do Efezjan 6:11, 12 i kieruje się przeciw niewidzialnym demonom, zbierającym narody na pola Har-Magedonu. Dzieło ich jest dziełem wychowawczym; polega na informowaniu ludzi o Królestwie Bożym, na wykazywaniu, że wysiłki rządów ludzkich zmierzające do ustanowienia trwałego pokoju na ziemi skończą się niepowodzeniem, na nauczaniu chętnych słuchaczy cennych prawd ze Słowa Bożego. Ale chociaż sprawa wydaje się tak prosta, dziesięć symbolicznych rogów nie może mieć nadziei na wygranie walki. Nie powinny one spodziewać się pokonania tych ludzi o usposobieniu owiec, bo trzeba pamiętać, że Baranek to także „lew z pokolenia Judy”, który pokaże swe lwie cechy w walce przeciw nieprzyjaciołom Bożym. (Obj. 5:5; 1 Mojż. 49:9, 10) Powinny jeszcze raz zajrzeć do Psalmu 2 i zobaczyć, jak zapatruje się na nie Bóg, suwerenny Pan niebios: „Śmieje się Ten, który mieszka w niebie, Pan [w tekście orygin.: Jehowa] się z nich naigrywa, a potem do nich mówi w gniewie swoim i w swej zapalczywości ich trwoży: ‚Przecież swego króla Ja ustanowiłem na Syjonie, świętej górze mojej.’ Wyrok Pański ogłoszę: Pan rzekł do mnie: ‚Tyś Synem moim, Ja Cię dziś zrodziłem. Żądaj ode mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi w posiadanie Twoje. Żelazną rózgą będziesz nimi rządzić i jak naczynie garncarza pokruszysz.’” — Ps. 2:4-9, BT.

¹⁴ Jehowa spełnił prośbę swego Syna po upływie „czasów pogan” w roku 1914, dając mu Królestwo. Narody są jego dziedzictwem; ma je roztrzaskać jakby za pomocą żelaznej rózgi. „Panem jest panów i Królem królów” — taki nowy tytuł otrzymał, zająwszy stanowisko zwierzchnie, pozycję Pana i Króla górującego nad wszystkimi panami i królami ziemi. Posiada teraz wszelką potrzebną władzę w niebie i na ziemi, a nadał mu ją jego Ojciec. — Mat. 28:18; Dzieje 2:32-36.

¹⁵ Ze wszystkiego tego wynika, że „dziesięciu królów”, którzy „jeden mają zamysł”, nie może się żadną miarą spodziewać zwycięstwa w walce przeciwko potężnemu Lwu z pokolenia Judy; przeciwnie, to on zada im całkowitą klęskę. Udział w jego zwycięstwie będą też mieli „powołani, wybrani i wierni”. Chodzi tu o 144 000 tych, którzy w końcu wszyscy staną wraz z nim na niebiańskiej górze Syjon. (Obj. 14:1-3) Ci spośród nich, którzy zmarli w wierze przed ową bitwą i którzy zostali nagrodzeni zmartwychwstaniem do życia u jego boku w niebie, wezmą w boju udział po jego stronie. Wszyscy ci są teraz już zgromadzeni u niego, oczekując znaku do rozpoczęcia walki. (Obj. 14:13; 2:26-28) Wiemy jednak, że część przebywa jeszcze na ziemi, także w pełni wiary oczekując rozpoczęcia bitwy. Ci nie przystąpią do boju za pomocą materialnego oręża. Mimo to niewzruszenie stawią czoło wściekłemu atakowi Goga z Magog, Szatana Diabła, i całej jego zezwierzęconej organizacji. (Ezechiela, rozdziały 38 i 39) Są oni znani jako ostatek duchowych braci Chrystusa. Za wierność w czasie trwania walki zostanie im przypisany udział w zwycięstwie. Mamy tu dodatkowy dowód, dodatkowe zapewnienie, że jakiś ostatek duchowych braci Chrystusa przeżyje Armagedon w ciele i przez pewien czas pozostanie cieleśnie na ziemi w nowym porządku, który będzie ustanowiony po bitwie. Razem z nimi znajdzie się tam „wielka rzesza” ludzi, już teraz służących Bogu za ich przykładem.

„ZASTANÓWCIE SIĘ”

¹⁶ Zatem niepowodzenie unii politycznej, będącej konsekwencją ‚jednego zamysłu’ władców narodów, nie nastąpi w wyniku słabego kierownictwa czy niefortunnej zmiany taktyki, lecz skutkiem tego, że była ona z góry skazana na zagładę. Jest to spisek uknuty przeciwko Bogu Wszechmocnemu, suwerennemu Władcy wszechświata, i przeciw Królowi, którego On osadził na tronie. Sprzysiężenie to sprzeczne jest z interesami ludu, ponieważ usiłuje przeciągnąć nadzieje ludzi, a nawet cześć Boską ku czemuś, co zostało wystawione w miejsce Królestwa Bożego. Tym samym unia owa prowadzi ich wraz z „dziesięcioma królami” do walki przeciwko Bogu. Jakże daremne są próby przeciwstawienia się Stwórcy bezkresnego wszechświata! Sam Jehowa ostrzega: „Pan (...) się mści nad przeciwnikami swymi i chowa gniew przeciwko nieprzyjaciołom swoim. (...) Przed rozgniewaniem jego któż się ostoi? a kto się stawi przeciwko popędliwości gniewu jego?” — Nahuma 1:2, 6.

¹⁷ Ale prorok mówi dalej: „Dobry jest Jahwe [albo: Jehowa] — On obroną w dniu niedoli; zna tych, którzy Mu ufają.” Jehowa ostrzega nawet przywódców politycznych: „Zastanówcie się, królowie, upokórzcie się, sędziowie ziemi! Służcie Panu w bojaźni i wołajcie z drżeniem ku Jego chwale! Oddajcie Mu pokłon, albowiem zapłonie gniewem, a wy zbłądzicie w drodze, gdy nagle Jego gniew powstanie. Szczęśliwi są ci, którzy w Niego wierzą.” Szczęśliwi będziemy, jeśli usłuchamy ostrzeżenia danego królom i sami poszukamy schronienia w imieniu Jehowy, które jest potężną twierdzą dla tych wszystkich, co Go miłują. Tylko tą drogą uda się nam ujść zagłady czekającej tych, którzy przez ów spisek dają się prowadzić do walki z Bogiem. Tylko wówczas będziemy mogli słusznie żywić nadzieję na życie wiecznotrwałe pod panowaniem Jego chwalebnego Królestwa. — Nahuma 1:7, BT; Ps. 2:10-12, Brandstaetter; Prz. 18:10. (B-67)

[Przypisy]