Miej niezachwianą wiarę w Królestwo Boże

 1, 2. Co i dlaczego umocni nasze przekonanie, że Królestwo urzeczywistni zamierzenie Boże co do ludzkości? (Zobacz ilustrację tytułową).

JAKO Świadkowie Jehowy często mówimy, że jedynie Królestwo Boże rozwiąże wszystkie problemy, i chętnie kierujemy uwagę ludzi na tę ważną prawdę biblijną. Sami też czerpiemy ogromną pociechę z nadziei, jaką wiążemy z tym Królestwem. Ale jak silne jest nasze przekonanie, że owo Królestwo to coś realnego, co urzeczywistni stawiany przed nim cel? Na czym opieramy swoją niezachwianą wiarę w Królestwo Boże? (Hebr. 11:1).

² Mesjańskie Królestwo to narzędzie, za pomocą którego Wszechmocny zrealizuje wszystko, co zamierzył względem swego dzieła stwórczego. Królestwo to opiera się na niewzruszonym fundamencie: niepodważalnym prawie Jehowy do sprawowania władzy. Ważne aspekty tego Królestwa — takie jak jego król, współwładcy, obszar ich panowania — zostały prawnie uregulowane za pomocą przymierzy, czyli umów prawnych, w których jedną ze stron był Bóg lub Jego Syn, Jezus Chrystus. Dzięki przeanalizowaniu tych przymierzy lepiej zrozumiemy, dlaczego możemy być całkowicie pewni urzeczywistnienia się zamierzenia Bożego, i dostrzeżemy niewzruszoność cechującą mesjańskie Królestwo (odczytaj Efezjan 2:12).

 3. Co omówimy w tym i następnym artykule?

³ Biblia wspomina o sześciu głównych przymierzach, które mają związek z mesjańskim Królestwem pod rządami Chrystusa Jezusa. Są to: 1) przymierze Abrahamowe, 2) przymierze Prawa, 3) przymierze Dawidowe, 4) przymierze powołujące kapłana na wzór Melchizedeka, 5) nowe przymierze i 6) przymierze co do Królestwa. Rozważmy, jak każde z nich wiąże się z tym Królestwem i przyczynia do realizacji zamierzenia Bożego względem ziemi i ludzi (zobacz materiał dodatkowy zatytułowany „Jak Bóg spełni swe zamierzenie”).

 4. O jakich postanowieniach Jehowy dotyczących ludzkości donosi Księga Rodzaju?

⁴ Po przygotowaniu pięknej planety na mieszkanie dla człowieka Jehowa obwieścił trzy postanowienia dotyczące ludzi: mieli oni zostać stworzeni na obraz Boży; mieli rozszerzyć raj na całą ziemię i napełnić ją doskonałym potomstwem; mieli nie spożywać owoców z drzewa poznania dobra i zła (Rodz. 1:26, 28; 2:16, 17). Te trzy rzeczy by wystarczyły. Gdy człowiek już został stworzony, zamierzenie Boże mogło się urzeczywistnić pod warunkiem, że ludzie zastosują się do dwóch pozostałych postanowień. Dlaczego więc zaistniała konieczność zawarcia przymierzy?

 5, 6. (a) Jak Szatan próbował udaremnić zamierzenie Boże? (b) Jak Jehowa zareagował na wyzwanie Szatana rzucone w Edenie?

⁵ Szatan Diabeł podjął nikczemną próbę udaremnienia zamierzenia Bożego, wszczynając bunt. Swoją uwagę skupił na postanowieniu, na które mógł mieć największy wpływ — postanowieniu wymagającym od człowieka posłuszeństwa. Pierwszą kobietę, Ewę, nakłonił do zlekceważenia zakazu jedzenia z drzewa poznania dobra i zła (Rodz. 3:1-5; Obj. 12:9). W ten sposób podważył prawo Boga do sprawowania władzy nad wszystkimi stworzeniami. Później przypisał samolubne pobudki lojalnym sługom Bożym (Hioba 1:9-11; 2:4, 5).

⁶ Jak na wyzwanie Szatana rzucone w Edenie zareagował Jehowa? Zniszczenie buntowników rzeczywiście położyłoby kres rebelii. Ale oznaczałoby również, że wyjawione przez Boga zamierzenie co do napełnienia ziemi posłusznymi potomkami Adama i Ewy nie zostanie zrealizowane. Zamiast od razu usunąć buntowników, mądry Stwórca zareagował inaczej. Aby zapewnić, że dotrzyma słowa w każdym szczególe, wypowiedział ważne proroctwo — obietnicę złożoną w Edenie (odczytaj Rodzaju 3:15).

 7. Jakie zapewnienie dotyczące węża i jego potomstwa zawiera obietnica złożona w Edenie?

⁷ Składając wspomnianą obietnicę, Jehowa wydał wyrok na węża, czyli Szatana Diabła, i na jego potomstwo wyobrażające tych, którzy go poprą w kwestii spornej dotyczącej prawa Boga do sprawowania władzy. Prawdziwy Bóg upoważnił potomstwo swojej niebiańskiej niewiasty do zniszczenia Szatana. Tym samym obietnica z Edenu nie tylko podkreślała, że inicjator buntu oraz wszystkie skutki jego działań będą usunięte, lecz także wskazywała na środki, dzięki którym cel ten miał zostać osiągnięty.

 8. Co można powiedzieć o tożsamości niewiasty i jej potomstwa?

⁸ Kto miał się okazać potomstwem niewiasty? Ponieważ ma ono zmiażdżyć głowę węża, czyli unicestwić Szatana Diabła będącego istotą duchową, więc samo też musi być istotą duchową (Hebr. 2:14). A zatem niewiasta wydająca na świat to potomstwo również należy do dziedziny duchowej. Mimo że potomstwo węża się pomnażało, to od chwili wypowiedzenia przez Jehowę obietnicy w Edenie tożsamość niewiasty i jej potomstwa prawie 4000 lat pozostawała tajemnicą. W tym czasie Bóg zawarł kilka przymierzy, które pozwalają zidentyfikować obiecane potomstwo i upewniają sług Bożych, że właśnie za jego pośrednictwem ludzkość zostanie uwolniona od nieszczęść sprowadzonych przez Szatana.

 9. Czym jest przymierze Abrahamowe i kiedy zaczęło obowiązywać?

⁹ Jakieś 2000 lat po wydaniu wyroku na Szatana Jehowa polecił patriarsze Abrahamowi opuścić rodzinne Ur w Mezopotamii i udać się do ziemi Kanaan (Dzieje 7:2, 3). Jehowa rzekł do niego: „Wyrusz ze swej krainy i od swoich krewnych, i z domu swego ojca do krainy, którą ci pokażę; a uczynię z ciebie wielki naród i będę ci błogosławił, i twoje imię uczynię wielkim; i okaż się błogosławieństwem. I będę błogosławił tym, którzy błogosławią tobie, a tego, kto ci złorzeczy, przeklnę i poprzez ciebie na pewno będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi” (Rodz. 12:1-3). Jest to najwcześniejsza spisana wzmianka o przymierzu Abrahamowym — przymierzu między Jehową a Abrahamem. Nie wiadomo, kiedy dokładnie Jehowa je z nim zawarł. Ale weszło ono w życie w roku 1943 p.n.e., gdy 75-letni Abraham opuścił Charan i przekroczył Eufrat.

10. (a) Jak Abraham dowiódł niezachwianej wiary w Boże obietnice? (b) Jakie szczegóły dotyczące potomstwa niewiasty stopniowo wyjawiał Jehowa?

¹⁰ Jehowa przy wielu okazjach powtarzał Abrahamowi swoją obietnicę i wyjawiał kolejne szczegóły (Rodz. 13:15-17; 17:1-8, 16). A gdy Abraham na dowód niezachwianej wiary w Boże obietnice był gotowy złożyć w ofierze swego jedynego syna, Jehowa przypieczętował to przymierze bezwarunkową przysięgą (odczytaj Rodzaju 22:15-18; Hebrajczyków 11:17, 18). Po wejściu w życie przymierza Abrahamowego Jehowa stopniowo ujawniał ważne informacje dotyczące potomstwa niewiasty. Miało ono pochodzić z linii rodowej Abrahama, stać się bardzo liczne, sprawować władzę królewską, zniszczyć wszystkich wrogów oraz okazać się błogosławieństwem dla wielu.

11, 12. Jak Pismo Święte wskazuje na szersze spełnienie przymierza Abrahamowego i co to dla nas oznacza?

¹¹ Przymierze Abrahamowe literalnie urzeczywistniło się na potomkach Abrahama, gdy odziedziczyli oni Ziemię Obiecaną, ale jak wynika z Biblii, ma ono też spełnienie duchowe (Gal. 4:22-25). Apostoł Paweł wyjaśnił pod natchnieniem, że w tym większym spełnieniu głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama jest Chrystus, a drugorzędną częścią — 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem (Gal. 3:16, 29; Obj. 5:9, 10; 14:1, 4). Niewiastą wydającą potomstwo jest „Jerozolima górna” — niebiańska część organizacji Bożej, składająca się z lojalnych stworzeń duchowych (Gal. 4:26, 31). Tak jak zapowiadało przymierze Abrahamowe, potomstwo to zapewni błogosławieństwa ludzkości.

¹² Przymierze zawarte z Abrahamem kieruje uwagę na Króla i jego współwładców w Królestwie Bożym oraz stanowi prawną podstawę do utworzenia Królestwa Niebios (Hebr. 6:13-18). Jak długo będzie obowiązywało? W Księdze Rodzaju 17:7 czytamy, że jest to „przymierze po czas niezmierzony”. Pozostaje ono w mocy do czasu, aż mesjańskie Królestwo usunie wrogów Boga i zapewni błogosławieństwa wszystkim rodzinom ludzkim (1 Kor. 15:23-26). Osoby żyjące wówczas na ziemi będą odnosić z tej umowy wiecznotrwały pożytek. Przymierze Abrahamowe ukazuje, że Jehowa jest zdecydowany urzeczywistnić swoje zamierzenie, w myśl którego prawi ludzie ‛napełnią ziemię’ (Rodz. 1:28).

13, 14. Co w odniesieniu do panowania Mesjasza gwarantuje przymierze Dawidowe?

¹³ Obietnica dana w Edenie i przymierze Abrahamowe stanowią ważne potwierdzenie, że zwierzchnia władza Jehowy, której wyrazem jest mesjańskie Królestwo, mocno opiera się na prawych zasadach Bożych (Ps. 89:14). Czy ten mesjański rząd kiedykolwiek się im sprzeniewierzy i tym samym trzeba go będzie usunąć? Nigdy tak się nie stanie, a gwarancją tego jest kolejne przymierze.

¹⁴ Rozważmy, co Jehowa obiecał Dawidowi, królowi starożytnego Izraela, w ramach przymierza Dawidowego (odczytaj 2 Samuela 7:12, 16). Jehowa zawarł to przymierze z Dawidem, gdy ten panował w Jerozolimie. Obiecał mu, że z jego linii rodowej będzie się wywodził Mesjasz (Łuk. 1:30-33). A zatem Jehowa jeszcze bardziej zawęził linię rodową potomstwa i ustalił, że dziedzic Dawida zyska „tytuł prawny” do tronu w mesjańskim Królestwie (Ezech. 21:25-27). Dzięki Jezusowi władza królewska Dawida ‛utwierdzona będzie po czas niezmierzony’. Potomstwo Dawida rzeczywiście „trwać będzie aż po czas niezmierzony, a tron jego jak słońce” (Ps. 89:34-37). Tak więc panowanie Mesjasza nigdy nie ulegnie skażeniu, a osiągnięcia tego rządu przetrwają na wieki!

15-17. W jakiej dodatkowej roli, związanej z przymierzem powołującym kapłana na wzór Melchizedeka, miało występować potomstwo niewiasty i dlaczego?

¹⁵ Na mocy przymierza Abrahamowego oraz przymierza Dawidowego potomstwo niewiasty miało pełnić funkcję królewską. Jednak sama ta funkcja nie wystarczyłaby do zapewnienia błogosławieństw ludziom ze wszystkich narodów. Aby naprawdę ich dostąpić, musieliby oni zostać oswobodzeni z grzesznego stanu i ponownie zaliczeni do wszechświatowej rodziny Jehowy. W celu spełnienia tego wymagania obiecane potomstwo pełni również funkcję kapłańską. Mądry Stwórca zadbał o to, wprowadzając kolejne postanowienie prawne — przymierze powołujące kapłana na wzór Melchizedeka.

¹⁶ Jehowa za pośrednictwem króla Dawida wyjawił, że zawrze osobiste przymierze z Jezusem, służące dwóm celom: Jezus miał ‛zasiadać po prawicy Bożej’, dopóki nie zacznie podporządkowywać sobie nieprzyjaciół, oraz stać się „kapłanem po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka” (odczytaj Psalm 110:1, 2, 4). Dlaczego „na sposób Melchizedeka”? Ponieważ na długo przed tym, zanim potomkowie Abrahama odziedziczyli Ziemię Obiecaną, Melchizedek, król Salem, usługiwał jako „kapłan Boga Najwyższego” (Hebr. 7:1-3). Na to stanowisko został powołany bezpośrednio przez Jehowę. Pisma Hebrajskie wspominają, że tylko Melchizedek występował zarówno w roli króla, jak i kapłana. A ponieważ nie istnieją żadne informacje o jego kapłańskich poprzednikach ani następcach, można powiedzieć, że jest on „kapłanem na zawsze”.

¹⁷ Podobnie Jezus jest ustanowiony kapłanem na mocy osobistego przymierza, które zawarł z nim Jehowa, i pozostanie „kapłanem na wieki na sposób Melchizedeka” (Hebr. 5:4-6). Wyraźnie z tego wynika, że Jehowa prawnie się zobowiązał, iż swoje pierwotne zamierzenie dotyczące ludzi na ziemi zrealizuje za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa.

18, 19. (a) Co na temat Królestwa wyjawiają omówione dotąd przymierza? (b) Jaka kwestia zostanie wyjaśniona w następnym artykule?

¹⁸ Analiza już omówionych przymierzy pozwala dostrzec, jak wiążą się one z mesjańskim Królestwem i jak mocno postanowienie co do tego Królestwa opiera się na umowach prawnych. Obietnica złożona w Edenie zobowiązuje Jehowę do tego, by swe zamierzenie względem ziemi i ludzi urzeczywistnić za pośrednictwem potomstwa niewiasty. Kto miał się okazać tym potomstwem i w jakiej roli występować? Zarys tych informacji zawiera przymierze Abrahamowe.

¹⁹ Przymierze Dawidowe jeszcze bardziej zawęża linię rodową głównego przedstawiciela potomstwa i przyznaje mu prawo do panowania nad ziemią, dzięki czemu osiągnięcia Królestwa będą wiecznotrwałe. Przymierze powołujące kapłana na wzór Melchizedeka upoważnia potomstwo do pełnienia funkcji kapłańskiej. Ale doprowadzaniem ludzi do doskonałości Jezus nie będzie zajmował się sam. Do usługiwania w roli królów i kapłanów są wyznaczone także inne osoby. Skąd pochodzą? Kwestia ta zostanie omówiona w kolejnym artykule.