MIESIĄCZKA

Okresowe wydalanie z dróg rodnych kobiety krwi, śluzu oraz fragmentów złuszczonej błony śluzowej; menstruacja. Zazwyczaj powtarza się co cztery tygodnie i trwa od trzech do pięciu dni. Miesiączkowanie zaczyna się w okresie dojrzewania i utrzymuje do menopauzy.

Pismo Święte łączy miesiączkowanie z nieczystością (Kpł 12:2; Eze 22:10; 36:17); hebrajskie słowo niddáh bywa oddawane wyrażeniem „nieczystość menstruacyjna” (Kpł 15:25, 26). Inne słowo, dawéh, które może dotyczyć chorowania (Lam 5:17), jest również tłumaczone na „kobieta miesiączkująca” (Iz 30:22). Miesiączkę określono też jako „to, co się przytrafia kobietom” (Rdz 31:35).

‛Nieczystość’ według Prawa. Według Prawa Mojżeszowego kobieta mająca normalną miesiączkę była nieczysta przez siedem dni. Nieczyste stawało się też łóżko oraz inne przedmioty, na których się położyła lub usiadła. Każdy, kto dotknął jej samej albo używanych przez nią rzeczy, musiał wyprać swe szaty, wykąpać się i pozostawał nieczysty aż do wieczora. Jeżeli „nieczystość menstruacyjna” kobiety znalazła się na mężczyźnie, który się z nią położył (np. gdy mąż współżył z żoną, nie wiedząc, że zaczęła się u niej miesiączka), to on również był nieczysty przez siedem dni; nieczyste stawało się też każde łóżko, na którym spoczął.

Poza tym kobieta pozostawała nieczysta podczas nieprawidłowego krwawienia albo upływu krwi trwającego „dłużej niż jej nieczystość menstruacyjna”; wszystkie przedmioty, na których się wtedy położyła bądź usiadła, a także osoby, które ich dotknęły, stawały się nieczyste. Kiedy nieprawidłowy upływ krwi ustawał, kobieta odliczała siedem dni i potem była czysta. Ósmego dnia przynosiła do kapłana dwie turkawki lub dwa młode gołębie domowe, a on dokonywał za nią przebłagania przed Jehową, przeznaczając jednego ptaka na dar ofiarny za grzech, a drugiego na całopalenie (Kpł 15:19-30; zob. CZYSTOŚĆ).

Jeżeli mężczyzna i kobieta świadomie współżyli w trakcie jej „nieczystości menstruacyjnej”, oboje podlegali karze śmierci (Kpł 18:19; 20:18). Zakaz odbywania stosunków płciowych podczas miesiączki mógł sprzyjać zdrowiu, np. zapobiegać stanom zapalnym okolic narządów płciowych, takim jak zapalenie cewki moczowej. Postanowienia Prawa dotyczące miesiączki lub innego krwawienia mogły również przypominać Izraelitom o świętości krwi. Nie dyskryminowały one kobiet, gdyż mężczyźni też stawali się nieczyści z powodu wycieku z narządów płciowych (Kpł 15:1-17). W gruncie rzeczy przepisy dotyczące miesiączki w szczególny sposób ukazują troskę Jehowy o kobiety. Chrześcijański mąż, choć nie podlega Prawu Mojżeszowemu (Rz 6:14; Ef 2:11-16), także powinien brać pod uwagę okresowe zmiany zachodzące u żony, mieszkając z nią „stosownie do wiedzy” i darząc ją szacunkiem „jako naczynie słabsze, żeńskie” (1Pt 3:7).