ABARIM

(„brody [przeprawy]; pogranicze [tereny po drugiej stronie]”).

Nazwa ta zapewne odnosi się do terenów na wsch. od rzeki Jordan, a w szczególności na wsch. od Morza Martwego. W Jeremiasza 22:20 Abarim wymieniono razem z Libanem i Baszanem.

W innych fragmentach Biblii określenie to odnosi się do łańcucha lub pasma górskiego. Nazwa Abarim znaczy m.in. „tereny po drugiej stronie”, co może wskazywać, iż wymyślili ją ludzie mieszkający na zachód od Jordanu. Niewykluczone, że posługiwał się nią już Abraham, a Izraelici powracający z Egiptu ją zachowali.

Zbliżał się koniec 40-letniej wędrówki przez pustkowie, gdy Izraelici dotarli do tego regionu i rozłożyli się obozem „w górach Abarim” (Lb 33:47, 48). Następnie zeszli na równiny moabskie leżące na wsch. od Jordanu, przy pn. krańcu Morza Martwego. Tam rozbili ostatni obóz przed przekroczeniem Jordanu. Tam też Jehowa powiedział do Mojżesza: „Wstąp na tę górę Abarim, górę Nebo, która jest w ziemi moabskiej, naprzeciw Jerycha, i zobacz ziemię Kanaan, którą daję synom Izraela jako posiadłość” (Pwt 32:49; Lb 27:12).

Można by stąd wyciągnąć wniosek, że region Abarim, razem z pasmem górskim, leżał w pn.-zach. części ziemi Moabitów. Niemniej mógł też obejmować cały łańcuch urwistych gór ciągnący się z pn. na pd. wzdłuż wsch. wybrzeża Morza Martwego. W Liczb 21:11 oraz 33:44 jest mowa o postoju Izraelitów w „Ijje-Abarim”, a z kontekstu wynika, że miejsce to znajdowało się na pd. od Moabu, przy pd. krańcu Morza Martwego. Być może było ono wysuniętym najdalej na pd. punktem regionu zwanego Abarim (zob. IJJE-ABARIM).

Wszystko przemawia za tym, że jednym z wyższych szczytów Abarim była góra Nebo (zob. NEBO 3).