ŚWIĘTY PAL
Hebrajski wyraz ʼaszeráh (lm. ʼaszerím) prawdopodobnie oznacza 1) święty pal będący symbolem Aszery, kananejskiej bogini płodności (i dlatego zwany niekiedy aszerą) (Sdz 6:25, 26), oraz 2) samą tę boginię (2Kl 13:6, Bw; przyp. w NW). Nie zawsze jednak można ustalić, czy w danym wersecie słowo to odnosi się do bałwochwalczego przedmiotu, czy do bogini. W niektórych współczesnych przekładach biblijnych przetłumaczono je na „święty pal [lub „słup”]”, ale w miejscach, gdzie najprawdopodobniej chodzi o boginię, zastosowano transkrypcję (Bp, Bw). Z kolei inni posługują się wyłącznie hebrajskim słowem (BWP), a jeszcze inni konsekwentnie tłumaczą je na „święty pal” (NŚ). W starszych przekładach biblijnych zazwyczaj używa się słowa „gaj” (Bg, Wk). Jednakże nie pasuje ono do kontekstu w takich wersetach jak Sędziów 3:7 i 2 Królów 23:6, gdzie np. w Biblii gdańskiej jest mowa o służeniu „święconym gajom” i wynoszeniu „gaju święconego” ze świątyni w Jerozolimie.
Święte pale. Święte pale najprawdopodobniej ustawiano pionowo, a skoro Izraelitom nakazano je pościnać i spalić, przynajmniej częściowo musiały być wykonane z drewna (Wj 34:13; Pwt 12:3). Mogły to być zwykłe nieociosane pnie, a w niektórych wypadkach nawet drzewa, gdyż ludowi Bożemu nakazano: „Nie wolno ci zasadzić sobie żadnego drzewa, by stanowiło święty pal” (Pwt 16:21).
Zarówno mieszkańcy Izraela, jak i Judy lekceważyli dany przez Boga wyraźny zakaz czynienia świętych pali i słupów i ustawiali je „na każdym wysokim wzgórzu i pod każdym bujnym drzewem” obok ołtarzy ofiarnych. Istnieje pogląd, że pale symbolizowały pierwiastek żeński, a słupy — męski. Te przedmioty bałwochwalczego kultu, będące zapewne symbolami narządów płciowych, miały ścisły związek z wyuzdanymi orgiami seksualnymi, na co wskazuje wzmianka o nierządnikach świątynnych z czasów Rechoboama (1Kl 14:22-24; 2Kl 17:10). Tylko nieliczni królowie zachowali się tak jak Ezechiasz (i Jozjasz), który „pousuwał wyżyny i porozbijał święte słupy, i ściął święty pal” (2Kl 18:4; 2Kn 34:7).
Aszera. W tekstach z Ras Szamra bogini Aszera jest nazywana żoną Ela, „Stwórcy stworzeń”, a także „Panią Morza” i „Matką Bogów”, a zatem również matką Baala. Jak jednak wynika z Biblii i innych źródeł, trzy główne boginie występujące w kulcie Baala (Anat, Aszera i Asztarte) łączyło wiele podobieństw. Chociaż za żonę Baala uważano Asztarte, być może tę samą rolę przypisywano też Aszerze.
W okresie sędziów odstępczy Izraelici „służyli Baalom oraz świętym palom [ʼaszerím]” (Sdz 3:7, przyp. w NW; por. 2:13). Ponieważ wspomniano o tych bóstwach w lm., niewykluczone, że każda miejscowość miała swojego Baala i swoją Aszerę (Sdz 6:25). Jezebel, sydońska żona izraelskiego króla Achaba, gościła przy swym stole 450 proroków Baala i 400 proroków świętego pala, czyli aszery (1Kl 18:19).
Upadlający kult Aszery został wprowadzony nawet do świątyni Jehowy. Król Manasses umieścił w niej rzeźbiony wizerunek świętego pala, będący najwyraźniej symbolem bogini Aszery (2Kl 21:7). Za karę został uprowadzony do Babilonu, ale gdy wrócił do Jerozolimy, dał dowód skruchy, oczyszczając dom Jehowy z wszelkich bałwochwalczych przedmiotów. Jednakże jego syn Amon wznowił haniebny kult Baala i Aszery wraz z prostytucją sakralną (2Kn 33:11-13, 15, 21-23). Dlatego prawy król Jozjasz, który objął po nim tron, musiał zburzyć „domy nierządników świątynnych w domu Jehowy, gdzie niewiasty tkały namiotowe świątyńki dla świętego pala” (2Kl 23:4-7).