DWORZANIN

Hebrajskie słowo sarís tłumaczone na „dworzanin” (1Kl 22:9; Rdz 40:2, 7) można też oddać jako „eunuch” (Est 2:3; Iz 56:3). W Rodzaju 37:36 w Biblii Tysiąclecia przetłumaczono je na „urzędnik”, a w przypisie do tego wersetu w Biblii króla Jakuba powiedziano: „Słowo to oznacza nie tylko eunuchów, ale też podkomorzych, dworzan i urzędników”. Greckie słowo eunoúchos, oddawane jako „eunuch”, może się odnosić albo do dworzanina (Dz 8:27), albo do osoby pozbawionej zdolności rozrodczych (Mt 19:12).

Na ogół uważa się, że dworzanie sprawowali pieczę nad prywatnymi komnatami lub pomieszczeniami pałacu albo rezydencji; funkcję taką piastował Blastus, dostojnik króla Heroda (Dz 12:20). (W tym wypadku użyto jednak greckiego wyrażenia epí tou koitònos, oznaczającego kogoś, kto ma „pieczę nad sypialnią”). Ale obowiązki dostojników na dworze królewskim były bardzo różne. Bigtan i Teresz, zaufani słudzy na dworze medo-perskim, najprawdopodobniej pełnili straż przy drzwiach do prywatnych komnat króla Aswerusa (Est 2:21). Inni ‛usługiwali osobie króla’ (Est 1:10, 11). Biblia mówi też o dworzanach piastujących stanowiska wojskowe (2Kl 25:19). „Naczelny dworzanin” w Babilonie miał za zadanie wyznaczyć opiekuna nad Danielem, Chananiaszem, Miszaelem i Azariaszem, którzy tam przybyli w roku 617 p.n.e. razem z Jehojachinem i innymi Żydami uprowadzonymi przez króla Nebukadneccara (Dn 1:3, 7, 11).

Wydaje się, że nie wszyscy dworzanie byli eunuchami w dosłownym znaczeniu tego słowa, czyli kastratami. Prawdziwym eunuchom często powierzano pieczę nad częścią pałacu, gdzie mieszkały kobiety, czyli nad haremem króla. Ale obowiązki np. głównego podczaszego (wysokie stanowisko) lub głównego piekarza wcale nie wymagały, żeby kandydaci na ten urząd byli eunuchami, chociaż i oni mogli dostąpić tej godności (Rdz 40:2). Potyfar, który na dworze faraona był dworzaninem i dowódcą straży przybocznej, miał żonę (Rdz 39:1). „Eunuch” ochrzczony przez ewangelizatora Filipa był dostojnikiem ustanowionym nad całym skarbem kandaki, królowej Etiopii. Był nawróconym na judaizm prozelitą i oddawał cześć Jehowie zgodnie z Prawem Mojżeszowym. Nie mógł być literalnym eunuchem, gdyż żaden wykastrowany mężczyzna nie miał prawa wejść do zboru Izraela, a przed nawróceniem się Korneliusza nie chrzczono nikogo prócz Żydów i prozelitów (Dz 8:26-38; 10:24, 34, 35, 44-47; Pwt 23:1). Dawid zebrał swych dworzan (którzy ze względu na Prawo Mojżeszowe i stosunek Żydów raczej nie byli prawdziwymi rzezańcami) oraz książąt i mocarzy i oznajmił im, że jego syn Salomon został wyznaczony do zbudowania świątyni Jehowy (1Kn 28:1-6; zob. PODCZASZY; SZAFARZ).