ARARAT

Nazwa regionu oraz masywu górskiego, które leżą obecnie na pograniczu Turcji, Iranu i Armenii.

„Na górach Ararat” osiadła po potopie arka Noego (Rdz 8:4). Za panowania króla Ezechiasza „do ziemi Ararat” uciekli po zamordowaniu ojca synowie Sancheriba: Adrammelech i Sarecer (2Kl 19:37; Iz 37:38). Jeremiasz przepowiedział, że Ararat znajdzie się wśród „królestw”, które wyruszą przeciw Babilonowi w okresie jego upadku w VI w. p.n.e. (Jer 51:27). Te późniejsze wzmianki biblijne wskazują na krainę leżącą na pn. od Asyrii. Euzebiusz z Cezarei, Hieronim i liczni inni pisarze wczesnochrześcijańscy utożsamiali ją z ówczesną Armenią. Podobnie uczyniono w greckim tekście Izajasza 37:38 w przekładzie Septuaginty oraz w 2 Królów 19:37 w łacińskiej Wulgacie. Wiele inskrypcji asyryjskich z IX i VIII w. p.n.e., z czasów panowania Salmanasara I, Aszurnasirpala II, Salmanasara III, Tiglat-Pilesera III i Sargona II, wspomina o Araracie jako o „Urartu”. Inskrypcja Asarhaddona — innego syna Sancheriba, a zarazem jego następcy — informuje, iż pokonał on wojska swych braci i zabójców ojca w Hanigalbat na terenie Armenii. Inskrypcje te, jak również okoliczność, że Jeremiasz łączy Ararat z królestwami Minni i Aszkenaz, zdają się umiejscawiać ziemię Ararat w górzystych okolicach jeziora Wan w starożytnej Armenii, na pn. od źródeł Tygrysu i na pd. od Kaukazu.

Nazwa Ararat odnosi się również do najwyższej góry w tym rejonie, tradycyjnie uważanej za miejsce, gdzie osiadła arka Noego. Góra ta ma dwa stożkowe szczyty, oddalone od siebie o ok. 11 km i rozdzielone znacznym obniżeniem terenu. Większy osiąga 5165 m n.p.m. i od wysokości 900 m poniżej wierzchołka pokryty jest wiecznym śniegiem. Mniejszy, wznoszący się na pd. wsch. od niego, ma 3914 m wysokości. Na wyższy szczyt, wyjątkowo trudny do zdobycia, po raz pierwszy wszedł Parrot w r. 1829. Wiele miejsc w tym regionie nosi nazwy nawiązujące do relacji biblijnej. Sama góra Ararat po turecku nazywa się Aghri Dagh („góra arki”), a po persku — Koh-i-nuh („góra Noego”) (zob. ARKA 1).