„Obwieśćcie to wśród narodów”

 1. Dlaczego głos Jehowy przemawiającego do proroka można przyrównać do ryku lwa?

CZY słyszałeś kiedyś ryk lwa? Podobno bywa głośniejszy od młota pneumatycznego. Co byś zrobił, gdybyś w cichą noc nagle usłyszał taki ryk? Pewnie zerwałbyś się na równe nogi! Jeden z 12 proroków, Amos, posłużył się następującą analogią: „Lew zaryczał! Któż się nie będzie bał? Wszechwładny Pan, Jehowa, przemówił! Któż nie będzie prorokował?” (Amosa 3:3-8). Gdybyś usłyszał głos Jehowy, czy nie zareagowałbyś tak jak Amos? Natychmiast przystąpił on do działania i zaczął prorokować przeciw dziesięcioplemiennemu królestwu Izraela.

 2. (a) Jak możemy naśladować proroka Amosa w pełnieniu służby? (b) Jakie kwestie rozważymy w tym rozdziale?

² „Ale ja nie jestem prorokiem!” — powiesz być może. Niewykluczone, że czujesz się nieprzygotowany do takiej roli. Przypomnij sobie jednak Amosa. Zaatakowany przez Amacjasza, kapłana kultu cielca, rzekł: „Nie byłem prorokiem ani synem proroka, lecz pasterzem i tym, który nacina figi na sykomorach” (Amosa 7:14). Mimo skromnego pochodzenia Amos był gotów usługiwać jako prorok Jehowy. A ty? Czy zdajesz sobie sprawę, że powierzono ci zadanie, które pod pewnymi względami przypomina misję poruczoną 12 prorokom? Masz ogłaszać orędzie Boże przewidziane na nasze czasy oraz nauczać i pozyskiwać nowych chwalców Jehowy. Jak zapatrywać się na to doniosłe zlecenie? Czego dotyczy orędzie, które trzeba obwieścić narodom? Jak przykładać się do tej służby? I co jest w niej miarą powodzenia? Rozważmy teraz te kwestie.

 3. Jak możemy uczestniczyć w działalności, która przypomina służbę 12 proroków?

³ Czy naprawdę jesteś zaangażowany w działalność, która przypomina służbę proroków? Rzecz jasna, nie usłyszałeś symbolicznego ryku lwa — Jehowa nie przekazał ci orędzia osobiście. Ale dzięki Słowu Boga, Biblii, znasz alarmującą wieść o Jego bliskim dniu. Jak wiemy z rozdziału 1 tego podręcznika, wyrazy „prorok” i „proroczy” mają wiele znaczeń. Mimo że nie jesteś prorokiem w takim sensie, jak w starożytności na przykład Amos, niewątpliwie możesz mówić o nadchodzących wydarzeniach — możesz obwieszczać prorocze zapowiedzi, które zaczerpnąłeś z Pisma Świętego, w tym również z ksiąg 12 proroków. Teraz jest na to odpowiednia pora!

 4. W jakim sensie spełnia się dzisiaj proroctwo z Księgi Joela 2:28-32?

⁴ Spójrzmy na tę sprawę z innego punktu widzenia. Jehowa Bóg wyjawił Joelowi, że w przyszłości prorokowaniem zajmą się ludzie wszelkiego pokroju: „Potem stanie się, że wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować. A waszym starcom śnić się będą sny. Młodzieńcy wasi zaś będą mieć wizje” (Joela 2:28-32). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. apostoł Piotr odniósł te słowa do wylania ducha świętego na osoby, które się zgromadziły w górnej izbie w Jerozolimie, oraz do ich późniejszej działalności — opowiadania „o wspaniałych rzeczach Bożych” (Dzieje 1:12-14; 2:1-4, 11, 14-21). A teraz wróćmy do czasów nowożytnych. Proroctwo Joela spełnia się na większą skalę już od początków XX wieku. Chrześcijanie namaszczeni duchem — mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy — zaczęli wtedy „prorokować”, to znaczy obwieszczać „wspaniałe rzeczy Boże”, między innymi dobrą nowinę o ustanowionym w niebie Królestwie.

 5. (a) Jakie zaszczytne zadanie otrzymaliśmy wszyscy? (b) Czym są ‛cielce naszych warg’ i jak należy traktować możliwość składania ich w ofierze?

⁵ Członkowie „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” — ludzie, którzy nie narodzili się z ducha świętego jako synowie Boga — mówią do namaszczonych naśladowców Jezusa Chrystusa: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Objawienie 7:9; Jana 10:16; Zachariasza 8:23). Niezależnie od tego, czy spodziewasz się żyć wiecznie w niebie, czy na ziemi, masz zaszczyt składać w ofierze „cielce swych warg” (Ozeasza 14:2). Co znaczy to wyrażenie z proroctwa Ozeasza? Biblista Carl F. Keil napisał: „Młode byczki (...) były najlepszymi zwierzętami na ofiarę dziękczynną”. Apostoł Paweł w nawiązaniu do Księgi Ozeasza 14:2 zachęcał: „Zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15). Tak więc ‛cielce naszych warg’ to słowa, które według swych najlepszych możliwości wypowiadamy ku chwale Jehowy.

 6. Dlaczego powinniśmy analizować jakość naszych ofiar wysławiania?

⁶ Ofiary wysławiania składamy Jehowie wtedy, gdy zanosimy do Niego szczere modlitwy, z docenianiem wypowiadamy się o Nim na zebraniach i gorliwie uczestniczymy w publicznej służbie kaznodziejskiej. Niemniej każdy z nas mógłby postawić sobie pytanie: Jakiej jakości są te moje ofiary? Ze studium Biblii na pewno wiesz, jak nisko upadli kapłani za dni Malachiasza, którzy świadomie przynosili na ołtarz Jehowy ułomne zwierzęta. Bóg musiał im dobitnie wykazać, że w ten sposób gardzą Jego stołem, sami bowiem tego nie dostrzegali (Malachiasza 1:8). Postępujemy więc mądrze, jeśli upewniamy się, czy nasze ofiary są najlepszej jakości i czy nie mają żadnej skazy.

 7. Dlaczego ogłaszanie Bożego orędzia wymaga odwagi?

⁷ Czy ofiarowywanie „cielców swych warg” w służbie kaznodziejskiej wymaga odwagi? Oczywiście, ponieważ ogłaszamy orędzie, którego jeden aspekt jest bardzo niepopularny. Prorok Joel polecił ludowi Bożemu: „Obwieśćcie to wśród narodów: ‚Uświęćcie wojnę! Zbudźcie mocarzy! Niech się przybliżą! Niech wyruszą wszyscy wojownicy!’” (Joela 3:9). W naszych czasach oznacza to rzucenie narodom niezwykłego wyzwania. To zapowiedź sprawiedliwej wojny, którą Jehowa stoczy z przeciwnikami! Swojemu ludowi Bóg nakazuje ‛przekuć miecze na lemiesze, a włócznie na noże ogrodnicze’. Natomiast wrogim narodom oświadcza: „Przekujcie swoje lemiesze na miecze, a swe noże ogrodnicze na dzidy” (Micheasza 4:3; Joela 3:10). Nieprzyjaciele Boga będą musieli stanąć do walki ze Stwórcą całego wszechświata. Na pewno nie jest to łagodne orędzie!

 8. Dlaczego „pozostałych z Jakuba” przyrównano do lwa?

⁸ W Księdze Micheasza ci, którzy ofiarowują „cielce swych warg”, są przyrównani do lwa. Prorok napisał: „Pozostali z Jakuba będą między narodami (...) jak lew pośród zwierząt leśnych, jak młody grzywiasty lew między stadami owiec, które on, przechodząc, tratuje i rozszarpuje; a nie ma wyzwoliciela” (Micheasza 5:8). Dlaczego porównanie to jest trafne? Gdy dzisiaj słudzy Boży pod przewodnictwem ostatka pomazańców ogłaszają narodom ostrzeżenie, muszą być odważni jak lwy.a

 9. (a) Kiedy możesz potrzebować lwiej odwagi? (b) Co pomaga być odważnym w obliczu sprzeciwu lub obojętności?

⁹ Czy ogłaszasz to ostrzeżenie odważnie jak lew? Cecha ta może ci być potrzebna nie tylko wtedy, gdy stajesz przed władzami, ale też podczas rozmów z rówieśnikami w szkole, z kolegami w pracy albo z niewierzącymi krewnymi (Micheasza 7:5-7; Mateusza 10:17-21). Jak zdobyć się na śmiałość w obliczu sprzeciwu bądź obojętności? Zwróćmy uwagę, w jaki sposób Micheasz zdołał wywiązać się ze swego trudnego zadania i ostrzegł przed zagładą Samarię i Jerozolimę: „Za sprawą ducha Jehowy zostałem napełniony mocą i sprawiedliwością, i potęgą, by opowiedzieć Jakubowi o jego buncie, a Izraelowi o jego grzechu” (Micheasza 1:1, 6; 3:8). Ty także możesz być „napełniony mocą” — dzięki Jehowie, który doda ci sił, w obfitości udzielając swego ducha (Zachariasza 4:6). Jeśli Mu zaufasz i powierzysz swe sprawy w modlitwie, będziesz w stanie ogłaszać nawet takie słowa, że słuchaczom „zadzwoni w obu uszach” (2 Królów 21:10-15).

10. Jak możemy brać przykład z Sofoniasza, gdy obwieszczamy nadejście „dnia Jehowy”?

¹⁰ Pragniemy ostrzegać ludzi odważnie, ale zarazem taktownie. Każdy z nas musi być „delikatny [„taktowny”, przypis w NW] wobec wszystkich”, nawet jeśli zapowiadamy nadciągający „dzień Jehowy” (2 Tymoteusza 2:24; Joela 2:1, 11; Sofoniasza 1:14). I znów dużo możemy się nauczyć od 12 proroków. Choć nieustraszenie obwieszczali sąd Boży, to mieli wzgląd na osoby, które dawały temu posłuch. Na przykład Sofoniasz otwarcie potępił zatwardziałych książąt i innych szlachetnie urodzonych, lecz krytyką tą nie objął wiernego króla Jozjasza (Sofoniasza 1:8). A my? Czy podczas ogłaszania ostrzeżenia podchodzimy do ludzi z pozytywnym nastawieniem i traktujemy ich jak potencjalne owce? (Mateusza 25:32-34).

11. (a) Jaki jest drugi aspekt orędzia, które głosimy? (b) Jak możemy naśladować 12 proroków, obwieszczając dzień Jehowy?

¹¹ A jaki jest drugi aspekt głoszonego przez nas orędzia? Uwypuklono go w 5 rozdziale Księgi Micheasza: „Pozostali z Jakuba będą pośród wielu ludów jak rosa od Jehowy, jak rzęsiste ulewy na roślinność, która nie pokłada nadziei w człowieku ani nie czeka na synów ziemskiego człowieka” (Micheasza 4:1; 5:7). Ponieważ „pozostali z Jakuba”, czyli Izraela duchowego, oraz ich współtowarzysze rozgłaszają dziś „wielu ludom” dobrą nowinę, są jak ożywcza „rosa od Jehowy” i „jak rzęsiste ulewy na roślinność”. Ostatnich 12 ksiąg Pism Hebrajskich sporo mówi o tym aspekcie naszej działalności, ich pisarze bowiem zwiastowali nie tylko zagładę, ale też odrodzenie. Czy w służbie kaznodziejskiej uwypuklasz tę pozytywną stronę wieści o dniu Jehowy?

12, 13. (a) Na czym polega podobieństwo ludu Bożego do chmar owadów? (b) Jakie odczucia budzi w tobie fragment z Księgi Joela 2:7, 8?

¹² Jak w takim razie ogłaszasz to dwuaspektowe orędzie? Prorok Joel przyrównał działalność ludu Bożego do serii plag wywołanych przez różne owady, między innymi przez szarańczę (Joela 1:4). Ale dlaczego słudzy Jehowy mieliby przypominać chmary owadów? Ponieważ według Księgi Joela 2:11 Bóg utożsamia je ze „swym wojskiem”. (Także w Księdze Objawienia lud Boży został przedstawiony jako szarańcza — zobacz Objawienie 9:3, 4). Owady opisane przez Joela pożerały wszystko niczym ogień — to, co wyglądało „jak ogród Eden”, zamieniały w „bezludne pustkowie” (Joela 2:2, 3). W jaki sposób możesz dowieść, że rozumiesz głęboki sens proroctwa Joela?

¹³ Zwróćmy uwagę na pracowitość i skrupulatność tych małych stworzeń. Joel ujął to tak: „Biegną jak mocarze. Wspinają się na mur jak wojownicy. Każdy posuwa się własnymi drogami, a swoich ścieżek nie zmieniają. I nie popychają jeden drugiego. Niczym krzepki mąż w drodze — tak idą; nawet gdyby któryś padł pośród pocisków, inni nie przerywają biegu” (Joela 2:7, 8). Ich ataku ani sprowadzonej przez nie plagi nie powstrzymuje żaden „mur” sprzeciwu. „Gdyby któryś padł pośród pocisków” — jak na przykład lojalni chrześcijanie straceni przez okrutnych wrogów — reszta kontynuuje działalność, dalej pełniąc misję zleconą przez Boga. Czy jesteś zdecydowany wytrwale ogłaszać dzień Jehowy, dopóki On sam nie uzna, że dzieło to zostało wykonane? Możliwe nawet, że przejąłeś obowiązki po jakichś wiernych współwyznawcach, którzy umarli.

14. Jak możesz dokładnie pełnić służbę kaznodziejską?

¹⁴ A zatem proroctwo to zachęca nas przede wszystkim do skrupulatności. Jak przejawiać ją w służbie kaznodziejskiej zgodnie z proroctwem Joela? Dalej głoś od drzwi do drzwi i odwiedzaj ponownie tych, którzy okazali zainteresowanie. Wracaj tam, gdzie nikogo nie zastałeś. Takim postępowaniem dowodzisz, że rozumiesz sens owego proroczego obrazu. Jeśli świadczysz na ulicy, masz sposobność rozmawiać z ludźmi, których gdzie indziej mógłbyś nie spotkać. Poza tym staraj się nawiązywać kontakt z cudzoziemcami mieszkającymi w sąsiedztwie.b Czy wykorzystujesz takie możliwości i skrupulatnie wykonujesz dzieło głoszenia?

15. Co można powiedzieć o reakcji ludzi na orędzia 12 proroków?

¹⁵ Jak ludzie reagują na orędzie o napawającym lękiem dniu Jehowy? Nie powinniśmy być zaskoczeni, jeśli spotykamy się z wrogością lub obojętnością. Przeżywało to wielu Bożych posłańców, z których większość miała do przekazania bardzo dobitne ostrzeżenia (Jeremiasza 1:17-19; 7:27; 29:19). Ale niejeden prorok oglądał pozytywne wyniki swej działalności. Co najmniej pięciu — Jonasz, Micheasz, Sofoniasz, Aggeusz i Zachariasz — zdołało poruszyć serca niektórych słuchaczy i skłonić ich do skruchy za grzechy oraz do zmiany postępowania.

16. Jakie wyniki przyniosła działalność proroka Micheasza?

¹⁶ Prorok Sofoniasz przyczynił się do tego, że król Jozjasz postanowił przeprowadzić reformę religijną. Z kolei Micheasz, śmiało obwieszczając wyroki Boże przeciw judzkim zwierzchnikom, skłonił do odpowiednich działań króla Ezechiasza (Micheasza 3:1-3). Co ciekawe, o wydarzeniu tym wspomnieli starsi współcześni Jeremiaszowi. Postawili Ezechiasza za wzór — powiedzieli, że ‛bał się Jehowy i zaczął łagodzić Jego oblicze’ (Jeremiasza 26:18, 19; 2 Królów 18:1-4). Pod kierownictwem tego króla mieszkańcy Judy oraz niektórzy chętni z królestwa północnego obchodzili Paschę i Święto Przaśników. Uroczystości przedłużyli nawet o dodatkowy tydzień. Jaki był wynik przywrócenia czystej formy wielbienia Boga? „Zapanowała w Jerozolimie wielka radość” (2 Kronik 30:23-26). Chociaż więc Micheasz zwiastował klęskę odstępczemu narodowi już w czasach poprzedniego króla, Achaza, owocami swej pracy mógł się cieszyć dopiero za panowania jego syna, Ezechiasza.

17. Czego dokonali Aggeusz i Zachariasz?

¹⁷ Pomyślmy też o Aggeuszu i Zachariaszu. Mieli pomóc żydowskim repatriantom, którzy zobojętnieli duchowo i troszczyli się tylko o własne sprawy (Aggeusza 1:1, 2; Zachariasza 1:1-3). Gdy ci prorocy zaczynali działalność, minęło 16 lat od położenia fundamentów świątyni. Ale dom Jehowy stał „opustoszały”, Żydzi natomiast ‛krzątali się, każdy wokół swojego domu’. Aggeusz zaapelował: „Bądź silny, wszystek ludu ziemi — brzmi wypowiedź Jehowy — i pracujcie”. Co się potem wydarzyło? Jehowa „pobudził ducha” namiestnika Zerubbabela, arcykapłana Jozuego oraz „wszystkich pozostałych z ludu”. Dzięki temu zdołali ukończyć prace przy świątyni (Aggeusza 1:9, 12, 14; 2:4).

18, 19. (a) Jak mieszkańcy niektórych krajów reagują na ogłaszanie dnia Jehowy? (b) Co mógłbyś zrobić, wiedząc, że trzeba ostrzegać wszystkich ludzi?

¹⁸ Większość spośród 12 proroków przemawiała do narodu oddanego Jehowie. My natomiast często mamy do czynienia z ludźmi, którzy w ogóle nie znają prawdziwego Boga. Mimo to wyniki działalności tamtych proroków mogą być dla nas bardzo pouczające. Obecnie jest wiele terenów, na których alarmujące orędzie o dniu Jehowy znajduje żywy oddźwięk. Możemy obserwować to, co zapowiedział Zachariasz: „W owym dniu przyłączy się do Jehowy wiele narodów i staną się moim ludem; a ja będę przebywał pośród ciebie” (Zachariasza 2:11). Wieści rozgłaszane przez lud Boży rzeczywiście spotykają się dziś z odzewem wśród „wielu narodów” (Objawienie 7:9). Zachariasz prorokował: „Wiele ludów oraz potężnych narodów przyjdzie szukać w Jerozolimie Jehowy Zastępów i ułagodzić oblicze Jehowy”. Osoby te, przedstawione też jako „dziesięciu mężów ze wszystkich języków narodów”, miały uchwycić się skraju szaty Izraelity duchowego i powiedzieć: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zachariasza 8:20-23).

¹⁹ Zwróćmy uwagę na wzmiankę o „wszystkich językach narodów”. Biblia oraz literatura biblijna jest tłumaczona na mnóstwo języków. Ponadto Świadkowie Jehowy szkolą się w nauczaniu ludzi ze „wszystkich języków narodów” (Mateusza 28:19, 20; Dzieje 1:8). Niewykluczone, że ty również poznałeś nowy język, by pomagać cudzoziemcom w twojej okolicy. Sporo innych osób po opanowaniu języka obcego, czasem nawet dwóch, przeprowadziło się do krajów, w których ludzie są spragnieni dobrej nowiny. Czy i ty nie mógłbyś ‛obwieszczać jej wśród narodów’ w taki właśnie sposób? Rozważ tę sprawę z modlitwą. Jeśli jesteś ojcem lub matką, wracaj do tego tematu w rodzinnych rozmowach, by ów cel przyświecał także twoim dorastającym dzieciom.

20. Na jakie nastawienie Jehowa położył nacisk, mówiąc o mieszkańcach Niniwy?

²⁰ Innym prorokiem, którego usłuchano, był Jonasz. Choć mogło się to wydawać nieprawdopodobne, mieszkańcy Niniwy z królem na czele przyjęli orędzie Jonasza i uwierzyli Jehowie. Bóg zapytał: „Czy więc ja nie miałbym żałować Niniwy, wielkiego miasta, w którym jest więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi wcale nie umiejących odróżnić swej prawicy od lewicy” (Jonasza 4:11). Pomyśl o tym, gdy analizujesz pobudki, które skłaniają cię do głoszenia o straszliwym dniu Jehowy. Czy odczuwasz wdzięczność wobec Boga za to, że umożliwił ci wybawienie, dostarczając okup? Czy jako Jego oddany sługa, rozumiesz, że spoczywa na tobie ogromna odpowiedzialność? (1 Koryntian 9:16, 17). To ważne powody, by ogłaszać nadejście dnia Jehowy. Ale czy także ‛żałujesz’ ludzi, którym głosisz? Ileż radości może ci sprawiać ta działalność, jeśli pobudza cię do niej zbożne miłosierdzie!

21. Czego się uczymy ze stosunku Amosa do pogróżek Amacjasza?

²¹ Niewiele wiemy o tym, jak słuchacze ustosunkowali się do wypowiedzi Joela, Abdiasza, Nahuma, Habakuka i Malachiasza. Znamy natomiast przynajmniej jedną reakcję na orędzie Amosa. Spotkał się on z ostrym sprzeciwem ze strony Amacjasza, który oskarżył go o spiskowanie przeciw królowi. Próbował też zabronić mu prorokowania w Betel (Amosa 7:10-13). Amos jednak nie upadł na duchu. Również obecnie niektórzy religianci usiłują wpłynąć na przywódców politycznych, by prześladowali sług Jehowy lub wręcz zakazali im działalności kaznodziejskiej, tak przecież pożytecznej dla bliźnich. Czy będziesz naśladował Amosa i mimo przeszkód śmiało rozgłaszał dobrą nowinę?

22. Dlaczego można powiedzieć, że w naszej działalności zawsze mamy powodzenie?

²² Chociaż 12 proroków spotykało się z różnymi reakcjami, każdy z nich wywiązał się ze swojej misji. Ważne jest nie to, czy ludzie nas słuchają, ale to, że przez ogłaszanie obu aspektów orędzia Jehowy składamy Mu „cielce swych warg”, najlepszą „ofiarę wysławiania” (Ozeasza 14:2; Hebrajczyków 13:15). Wyniki możemy pozostawić w rękach Boga. On pociągnie do siebie tych, którzy naprawdę mają usposobienie owiec (Jana 6:44). Warto też pamiętać, że reakcja ludzi nie decyduje o tym, czy jesteśmy dobrymi głosicielami. Bez wątpienia dla osób ceniących prawdę „stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę, tego, kto ogłasza pokój” są piękne. Ale przede wszystkim są piękne dla Jehowy (Nahuma 1:15; Izajasza 52:7). Teraz, gdy wielki dzień Jehowy jest tak bliski, bądźmy zdecydowani dalej czynić to, co na nasze czasy zapowiedział Joel: „Obwieśćcie to wśród narodów: ‚Uświęćcie wojnę! Zbudźcie mocarzy!’” Rzeczywiście, nadciąga wojna Boga z narodami (Joela 3:9).