Jubileusz Jehowy dla nas okresem radości

Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmicie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz (...) będzie dla was rzecz święta (...) abyście mieszkali w kraju bezpiecznie” (Kapł. 25:10-12, 18, Biblia Tysiąclecia, wydanie II).

 1. Jaki napis widnieje na tak zwanym Dzwonie Wolności? Skąd zaczerpnięto te słowa?

MOŻE słyszałeś już, czytelniku, o słynnym Dzwonie Wolności, znajdującym się w Filadelfii, w amerykańskim stanie Pensylwania. Jak czytamy w dziele The World Book Encyclopedia, „odezwał się on wraz z innymi dzwonami kościelnymi w dniu 8 lipca 1776 roku, by ogłosić przyjęcie Deklaracji Niepodległości. Umieszczony na nim napis: ‛Obwołajcie wolność w całym kraju wszystkim jego mieszkańcom’, to cytat z Biblii (Kapł. 25:10)”.

 2. Co czujesz na myśl o szeroko pojętej wolności? Jakie problemy wciąż jednak dają o sobie znać?

² Chyba zgodzisz się z tym, że wolność dalej przyciąga każdego swym nieprzepartym urokiem. Na pewno byś się radował, gdyby się okazało, że możesz być naprawdę wolny — od mylnych poglądów, od politycznego ucisku lub uciemiężenia, oraz od zniedołężnienia, które bywa następstwem chorób i starości, a kończy się śmiercią. Jeżeli tak, to wiedz, że już teraz masz uzasadnione powody do radości, a niebawem będziesz ich miał jeszcze więcej. Może zapytasz: Jak to? Przecież żaden rząd dotąd nie zapewnił nikomu pełni swobód, a uczeni i lekarze nie potrafią powstrzymać starzenia się ani zapobiec różnym niedomaganiom i umieraniu. Niemniej jednak powtarzamy raz jeszcze, że masz podstawy do tego, by cieszyć się na prawdziwą wolność. Lepiej to zrozumiesz, gdy się zastanowisz nad pewnymi dodatkowymi wyjaśnieniami; przemyślenie ich może mieć dla ciebie istotne znaczenie zarówno teraz, jak i na przyszłość.

 3. Czym był jubileusz w Izraelu? Co następowało podczas tego roku?

³ W tekście biblijnym przytoczonym na początku niniejszego artykułu występuje słowo „jubileusz”. Określano nim całoroczny sabat dla krainy izraelskiej, zamykający cykl rolniczych lat sabatnich, których było 7 w ciągu 49 lat. Rok pięćdziesiąty, zwany właśnie „jubileuszem”, stanowił kulminację owego szeregu sabatów, czyli odpoczynków dla ziemi danej przez Jehowę wybranemu ludowi zgodnie z obietnicą uczynioną wcześniej Abrahamowi, od którego ten naród się wywodzi i który był „przyjacielem Jehowy” (Jak. 2:23; Izaj. 41:8). Z okazji jubileuszu w całym kraju obwoływano wyzwolenie. Wolność odzyskiwali wszyscy Izraelici, którzy nie mogąc spłacić pozaciąganych długów pooddawali się w niewolę. Prócz tego wszelka dziedziczna własność ziemska sprzedana przez prawowitych właścicieli (najczęściej wskutek niepowodzeń finansowych) w roku jubileuszowym znowu do nich wracała (Kapł. 25:1-54).

 4. Kiedy i w jaki sposób ogłaszano rozpoczęcie roku jubileuszowego?

⁴ Uzyskawszy takie tło historyczne łatwiej zrozumiesz, dlaczego jubileusz był uroczystym rokiem wolności. Ogłaszano go dźwiękiem rogu w Dniu Przebłagania.a Mojżesz zapisał w Księdze Kapłańskiej 25:9, 10: „Dziesiątego dnia, siódmego miesiąca zatrąbisz w róg. W Dniu Przebłagania zatrąbicie w róg w całej waszej ziemi. Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmicie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz — każdy z was powróci do swej własności i każdy powróci do swego rodu” (BT). W 1473 roku p.n.e. Jozue przeprowadził Izraelitów przez Jordan do Ziemi Obiecanej, w której odtąd mieli obchodzić jubileusze.

WSTĘPNE OGŁOSZENIE WYZWOLENIA

 5. W jakich aspektach rozpatrzymy kwestię oswobodzenia i jubileuszu?

⁵ Mogłoby się wydawać, że wszystko, o czym była mowa powyżej, to minione dzieje, które w niewielkim stopniu dotyczą nas osobiście, zwłaszcza jeśli nie jesteśmy narodowości żydowskiej. Jednakże dzięki Chrystusowi mamy uzasadnione podstawy do oczekiwania znacznie wspanialszego jubileuszu. Właśnie dlatego powinna nas cieszyć wspomniana nadzieja wolności. Zrozumiemy to jeszcze dokładniej, gdy sobie uprzytomnimy, pod jakimi dwoma względami Jezus udostępnił wolność ludziom żyjącym w I wieku n.e. Następnie rozważymy, jak odpowiada to dwojakiemu wyzwoleniu w dobie obecnej, zakrojonemu jednak na znacznie szerszą skalę i przysparzającemu bez porównania więcej radości.

 6, 7. (a) Jakie cudowne wydarzenia przepowiedziano w Księdze Izajasza 61:1-7? (b) W jaki sposób Jezus wskazał, że to proroctwo Izajasza już zaczęło się spełniać?

⁶ W Księdze Izajasza 61:1-7 znajdujemy słowa, które wprawdzie nie nawiązują bezpośrednio do obchodzonego w starożytności roku jubileuszowego, ale stanowią proroczą zapowiedź nadchodzącego wyzwolenia; oto one: „Spoczywa na mnie duch wszechwładnego Pana, Jehowy, z tej racji, że Jehowa mnie namaścił, abym opowiedział potulnym dobrą nowinę. Posłał mnie, aby opatrzyć skruszonych w sercu, aby obwieścić uwolnienie jeńcom i szerokie otwarcie oczu także więźniom; aby obwieścić rok dobrej woli ze strony Jehowy i dzień pomsty ze strony naszego Boga; aby pocieszyć wszystkich pogrążonych w smutku (...). Radość po czas niezmierzony — to stanie się ich udziałem”. Jak i kiedy miało się spełnić to proroctwo?

⁷ Po obchodach święta Paschy w 30 roku n.e. Jezus Chrystus wszedł w dniu sabatu do pewnej synagogi. Odczytał tam fragment proroctwa Izajasza, a następnie odniósł go do siebie. W Ewangelii według Łukasza 4:16-21 zanotowano między innymi: „Rozwinął zwój i odnalazł miejsce, gdzie było napisane: ‛Spoczywa na mnie duch Jehowy, ponieważ to On mnie namaścił, abym oznajmił ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, aby ogłosić uwolnienie jeńcom i przywrócenie wzroku ślepym, aby pognębionych wypuścić na wolność, aby ogłosić przyjemny rok Jehowy’. (...) Potem tak przemówił do nich: ‛Dzisiaj ten tekst Pisma, który właśnie słyszeliście, znalazł spełnienie’”.

 8. (a) Jakie wstępne wyzwolenie zgotował Jezus? (b) Jak na to wskazano w Ewangelii według Jana 9:1-34?

⁸ Żydom, którzy przyjmowali dobrą nowinę, jaką głosił Jezus, niosła ona wyzwolenie duchowe. Otwierając im oczy na istotę prawdziwego wielbienia Boga oraz związane z nim wymagania, uwalniała ich od wielu fałszywych wyobrażeń (Mat. 5:21-48). Miało to dużo większą wartość niż uzdrowienia pod względem fizycznym, też zresztą dokonywane przez Jezusa. Chociaż więc pewien mężczyzna ślepy od urodzenia odzyskał dzięki niemu wzrok, to o wiele trwalszą korzyść odniósł z rozpoznania w nim proroka Bożego. Dzięki tak pozyskanej wolności znalazł się w całkiem innym położeniu niż przywódcy religijni, tkwiący dalej w niewoli swoich tradycji i błędnych poglądów (Jana 9:1-34; Powt. Pr. 18:18; Mat. 15:1-20). Niemniej było to dopiero początkowe, wstępne wyzwolenie. Jeszcze w tym samym pierwszym stuleciu Jezus miał przynieść ludziom innego rodzaju wolność, odpowiednik jubileuszu obchodzonego w starożytnym Izraelu. Skąd taki wniosek?

 9. W jakiej niewoli pozostawali nawet ci, którzy dostąpili wyzwolenia duchowego?

⁹ Jezus powiedział do człowieka, któremu przywrócił wzrok: „Przyszedłem na ten świat na sąd, aby ci, którzy nie widzą, widzieli, a ci, którzy widzą, stali się ślepymi”. Potem zwrócił się do faryzeuszy: „Gdybyście byli ślepi, nie mielibyście grzechu, a że teraz mówicie: Widzimy, przeto pozostajecie w grzechu” (Jana 9:35-41, Bw). A więc podstawowym problemem dalej był wówczas grzech oraz śmierć, będąca jego następstwem; jest tak zresztą do dziś (Rzym. 5:12). Żydzi, którym Jezus udostępnił dobrodziejstwo wstępnego uwolnienia pod względem duchowym — w tym również apostołowie — wciąż pozostawali ludźmi niedoskonałymi. Dalej podlegali niewoli grzechu i musieli umierać. Czy Jezus mógł zmienić ten stan rzeczy? Czy zamierzał to uczynić? A jeśli tak, to kiedy?

10. Jaką jeszcze wolność Jezus obiecał udostępnić?

¹⁰ Nieco wcześniej Jezus oświadczył: „Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi”. Słuchający go Żydzi odparli: „Jesteśmy potomstwem Abrahama i nigdy nie byliśmy u nikogo w niewoli. Jakże możesz mówić: Wyswobodzeni będziecie?” Jezus odrzekł im: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, każdy, kto grzeszy, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie pozostaje w domu na zawsze, lecz syn pozostaje na zawsze” (Jana 8:31-36, Bw). A zatem żaden cielesny potomek Abrahama nie mógł wybawić Żydów z niewoli grzechu. Celem powyższej historycznej wypowiedzi Jezusa na temat wolności było zwrócenie uwagi na coś, co należało jeszcze do przyszłości i miało daleko przewyższyć swą wspaniałością wszelkie jubileusze obchodzone dotąd przez Izraelitów.

ZACZYNA SIĘ JUBILEUSZ CHRZEŚCIJAŃSKI

11. Dlaczego w związku z jubileuszem dla chrześcijan mówimy o 33 roku n.e.?

¹¹ Żydzi nie pojmowali, że rok jubileuszowy, który świętowali w ramach przymierza Prawa Mojżeszowego, był pierwowzorem większego jubileuszu (Kol. 2:17; Efez. 2:14, 15). Z tym chrześcijańskim jubileuszem wiąże się „prawda”, która może dać ludziom wolność i która ogniskuje się na osobie Syna, Jezusa Chrystusa (Jana 1:17). Kiedy zaczęto obchodzić ów większy jubileusz, niosący uwolnienie nawet od grzechu i jego następstw? Wiosną 33 roku n.e., w dniu Pięćdziesiątnicy. Było to w 10 dni po wstąpieniu Jezusa do nieba, gdzie przedstawił Jehowie Bogu wartość swej ofiary (Hebr. 9:24-28).

12, 13. Czego potwierdzeniem było pewne wydarzenie po śmierci Jezusa? Co nadzwyczajnego przeżyli wtedy jego uczniowie?

¹² Nikt z ludzi żyjących przed Jezusem nie został wskrzeszony, aby już nigdy nie umrzeć (Rzym. 6:9-11). Przeciwnie, wszyscy odeszli w śmierć i pozostaną w tym stanie, dopóki dla rodziny ludzkiej nie nadejdzie czas zmartwychwstania. O Jezusie Chrystusie zbudzonym z martwych mocą Bożą natchnione Pismo Święte podaje, że stał się „pierwocinami tych, którzy zasnęli w śmierci” (1 Kor. 15:20).

¹³ W pięćdziesiąt dni po jego zmartwychwstaniu wydarzyło się coś, co potwierdziło niezbicie, że wstąpił do niebios, ukazał się przed oblicznością Jehowy Boga z wartością swej doskonałej ofiary człowieczej i zaczął z niej korzystać dla dobra ludzi. Właśnie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. zebrało się w Jeruzalem około 120 uczniów Chrystusa, stosując się posłusznie do jego wskazówek. Wtedy wylał on na nich ducha świętego, co spełniło proroctwo z Księgi Joela 3:1, 2 (Bw). Nad ich głowami pojawiły się języki jak gdyby ognia i zaczęli mówić językami, których przedtem nie znali (Dzieje 2:16-21, 33). Dowodziło to, że zmartwychwstały Jezus Chrystus rzeczywiście stawił się w niebie przed Bogiem i przedłożył Mu wartość swej doskonałej ofiary, by móc ją odtąd stosować na korzyść rodu ludzkiego.

14. (a) W jakiej sytuacji znaleźli się uczniowie Chrystusa, jeśli chodzi o przymierza? (b) Jakie wspaniałe dobrodziejstwo jest związane z nowym przymierzem?

¹⁴ Cóż to oznaczało dla uczniów Jezusa? Przede wszystkim zostali uwolnieni od przymierza Prawa Mojżeszowego, w jakie Bóg wszedł ongiś z narodem cielesnego Izraela, a które teraz unieważnił przez przybicie do pala męki (Kol. 2:13, 14; Gal. 3:13). Ustąpiło ono miejsca nowemu przymierzu zawartemu już nie z rodowitymi Żydami, lecz z „narodem” Izraela duchowego (Hebr. 8:6-13; Gal. 6:16). Pośrednikiem tego nowego przymierza, które zapowiedziano w Księdze Jeremiasza 31:31-34, był ktoś większy niż starożytny prorok Mojżesz. Ponieważ interesuje nas sprawa wyzwolenia, powinniśmy tu zwrócić baczną uwagę na pewien szczegół; apostoł Paweł pisze mianowicie: „‛Oto jest przymierze, które zawrę co do nich po tamtych dniach, (...) grzechów ich i nieprawych uczynków żadną miarą nie będę więcej wspominał’. Otóż gdzie jest ich przebaczenie, tam już nie ma ofiary za grzech” (Hebr. 10:16-18).

15. Dlaczego możemy twierdzić, że dla pomazańców jubileusz chrześcijański rozpoczął się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.? (Rzym. 6:6, 16-18).

¹⁵ Jezus poruszył tę kwestię oswobodzenia od grzechu, gdy powiedział: „Jeśli Syn was wyswobodzi, rzeczywiście będziecie wolni” (Jana 8:36). Pomyśl tylko, czytelniku: Jego ofiara umożliwia uwolnienie od grzechu! Począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy ludzi okazujących wiarę Bóg uznawał za sprawiedliwych, a następnie ich adoptował, aby byli Jego duchowymi synami z perspektywą królowania u boku Chrystusa w niebie. Paweł wyjaśnia: „Nie otrzymaliście bowiem ducha niewoli, wywołującego na nowo bojaźń, natomiast otrzymaliście ducha przybrania za synów (...). Jeżeli zatem jesteśmy dziećmi, jesteśmy też dziedzicami: wprawdzie dziedzicami Bożymi, ale współdziedzicami Chrystusa” (Rzym. 8:15-17). Nie ulega więc wątpliwości, że dla naśladowców Jezusa namaszczonych duchem świętym już się rozpoczął chrześcijański jubileusz.

16. Jakich jeszcze błogosławieństw dostępowali ci, którzy obchodzili jubileusz chrześcijański? Jakie otwierały się przed nimi widoki?

¹⁶ Jak z powyższego wynika, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. powstał nowy naród — Izrael duchowy. W skład jego weszły osoby, których grzechy zostały przebaczone na mocy krwi ofiarnej, przelanej przez Chrystusa (Rzym. 5:1, 2; Efez. 1:7). Któż z nas zaprzeczy, temu, że uzyskawszy odpuszczenie grzechów owi pierwsi członkowie Izraela duchowego, objęci nowym przymierzem, dostąpili wspaniałego wyzwolenia? Bóg uczynił ich „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, ludem do szczególnego posiadania”, aby „dookoła oznajmiali zalety” Tego, który ich „powołał z ciemności do swego cudownego światła” (1 Piotra 2:9). Prawda, że w dalszym ciągu żyli w niedoskonałych ciałach fizycznych i że z czasem mieli poumierać. Ponieważ jednak Bóg uznał ich za sprawiedliwych i przybrał za swych duchowych synów, śmierć w ciele była dla nich po prostu „oswobodzeniem”, dzięki któremu mogli zmartwychwstać do „niebiańskiego królestwa” Chrystusa (2 Tym. 4:6, 18).

17, 18. Dlaczego wolność, jaką niósł jubileusz chrześcijański, była cenniejsza niż wstępne wyzwolenie, które obwieścił Jezus?

¹⁷ Wyswobodzenie wierzących Żydów od fałszywych wyobrażeń i bezwartościowych praktyk miało duże znaczenie jako krok wstępny, przygotowawczy. Ale jak już wspomniano, Jezus nie ograniczył się do wyzwalania duchowego. Począwszy od Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. uwalniał też okazujących wiarę spod „prawa grzechu i śmierci” (Rzym. 8:1, 2). W ten sposób dla jego namaszczonych uczniów rozpoczął się jubileusz chrześcijański. Przyniósł im wyzwolenie, które miało o wiele większą wartość, gdyż poza wszystkim innym otwierało przed nimi perspektywę życia w niebie w charakterze współdziedziców Chrystusa.

¹⁸ Rozpatrzyliśmy więc dwa aspekty wolności, jaką uzyskali pierwsi chrześcijanie. Bezsprzecznie mieli powody do radości i rzeczywiście się weselili (Dzieje 13:44-52; 16:34; 1 Kor. 13:6; Filip. 4:4). Uszczęśliwiało ich zwłaszcza uczestnictwo w jubileuszu chrześcijańskim, który torował im drogę do wiecznotrwałych błogosławieństw w niebiosach (1 Piotra 1:3-6; 4:13, 14).

19. Jakie pytania powstają w odniesieniu do chrześcijan, którzy nie zostali zrodzeni z ducha? Co pozwala sądzić, że oni również zakosztują wolności, którą udostępnia Bóg?

¹⁹ Gdzie jednak w tym opisie jest miejsce dla większości dzisiejszych prawdziwych chrześcijan, którzy przecież nie zostali uznani za sprawiedliwych, godnych życia, ani namaszczeni duchem świętym? Istnieją podstawy biblijne, by oczekiwać, że i oni dostąpią większego wyzwolenia w ramach chrześcijańskiego jubileuszu. Przypomnij sobie, czytelniku, wersety z Dziejów Apostolskich 3:20, 21, gdzie napisano, iż „Jezusa (...) niebo rzeczywiście musi zatrzymać w swym obrębie aż do czasów przywrócenia wszystkiego, o czym Bóg mówił przez usta swych świętych proroków z dawnych czasów” (por. Dzieje 17:31). W podobnym sensie wypowiedział się o Jezusie Chrystusie apostoł Jan, który był namaszczony duchem świętym i już zaznawał dobrodziejstw jubileuszu chrześcijańskiego: „Jest on ofiarą przebłagania za nasze grzechy, chociaż nie tylko za nasze, lecz także całego świata” (1 Jana 2:2). Czy to znaczy, że ci liczni lojalni słudzy Boży, którzy w dobie dzisiejszej nie mają nadziei niebiańskiej, też mogą się cieszyć chrześcijańską wolnością? Czy jest to dopiero sprawa przyszłości, czy może już teraz mamy powody, by się radować? Dowiemy się o tym, gdy zbadamy te aspekty jubileuszu i wolności chrześcijańskiej, które mają szczególne znaczenie dla czcicieli Jehowy w naszych czasach.

[Przypis]

JAK MYŚLISZ:

• Jakie korzyści odnosili z jubileuszu starożytni Izraelici?

• Jak Jezus obwieścił wstępne wyzwolenie? Na czym ono polegało?

• Kiedy się rozpoczął jubileusz chrześcijański? Na jakiej podstawie można tak wnioskować?

• Co pozwala nam oczekiwać wyzwolenia obejmującego miliony chrześcijan, którzy nie są namaszczeni duchem?

[Napis na stronie 16]

„Droga sprawiedliwych jest jak blask zorzy porannej, która coraz jaśniej świeci aż do białego dnia” (Prz. 4:18, „Biblia warszawska”). Zgodnie z tą zasadą przedstawiono w tym i w następnym artykule uaktualnione oraz poszerzone wyjaśnienie sprawy jubileuszu.

[Ilustracja na stronie 18]

Jezus w 30 roku n.e. obwieszcza wyzwolenie

[Ilustracja na stronie 21]

W roku 33 n.e. rozpoczyna się jubileusz chrześcijański