Naszym Władcą jest Jehowa!

„Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi” (DZIEJE APOSTOLSKIE 5:29).

 1, 2. Jaką postawę wzorem apostołów zajmują Świadkowie Jehowy, gdy żądania ludzi są sprzeczne z wolą Bożą?

JEHOWA BÓG dopuścił, by grupę 12 mężczyzn pozwano przed sąd. Rzecz działa się w roku 33 n.e., a trybunałem był żydowski Sanhedryn. Stanęli przed nim apostołowie Jezusa Chrystusa. Posłuchajmy! ‛Rozkazaliśmy wam nie nauczać na podstawie tego imienia’, mówi arcykapłan, ‛ale wy napełniliście swą nauką całe Jeruzalem’. Na to Piotr i pozostali apostołowie odpowiadają: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi” (Dzieje Apostolskie 5:27-29). Tym samym w gruncie rzeczy oświadczyli: ‛Naszym Władcą jest Jehowa!’

² Istotnie, Władcą prawdziwych naśladowców Jezusa jest Jehowa. Wyraźnie wynika to z biblijnej księgi Dziejów Apostolskich, napisanej około 61 roku n.e. w Rzymie przez „Łukasza, umiłowanego lekarza” (Kolosan 4:14, BT). Nowożytny lud Jehowy, podobnie jak apostołowie, jest posłuszny swemu niebiańskiemu Władcy, gdy żądania innych ludzi pozostają w sprzeczności z Jego wolą. A czego jeszcze można się nauczyć z Dziejów Apostolskich? (Podczas studium osobistego warto odczytywać fragmenty tej księgi wskazane tłustym drukiem).

Jezus upoważnia świadków

 3. Czym w szczególności zajęli się naśladowcy Jezusa, gdy zostali „ochrzczeni w duchu świętym”?

³ Apostołowie potrafili opowiedzieć się zdecydowanie po stronie Boga, gdyż zostali umocnieni pod względem duchowym. Chrystus umarł na palu męki, wiedzieli jednak, że zmartwychwstał (1:1-5). Jezus „potwierdził, że jest żywy”, i przez 40 dni nauczał prawd o Królestwie, przybierając ciała fizyczne. Uczniom dał polecenie, by oczekiwali w Jeruzalem na chrzest „w duchu świętym”. Później ich najważniejszym zadaniem miało być głoszenie, podobnie jak to jest dzisiaj w wypadku Świadków Jehowy (Łukasza 24:27, 49; Jana 20:19 do 21:24).

 4. Co miało nastąpić po wylaniu ducha świętego na naśladowców Jezusa?

⁴ Przed chrztem w duchu świętym apostołowie błędnie mniemali, że zaczną panować na ziemi i położą kres dominacji Rzymu, toteż zapytali: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” (1:6-8). Jezus w gruncie rzeczy zaprzeczył, mówiąc, iż ‛nie do nich należy poznanie czasów i pór’. Zapowiedział, że ‛zstąpi na nich duch święty’, który ich uzdolni do świadczenia o niebiańskim, a nie ziemskim Królestwie Bożym. Mieli głosić w Jeruzalem, Judei, Samarii „i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”. W obecnych dniach ostatnich Świadkowie Jehowy dzięki pomocy ducha Bożego prowadzą taką działalność na skalę całego świata.

 5. Co to znaczy, że Jezus miał wrócić w ten sam sposób, w jaki odszedł?

⁵ Zleciwszy wykonywanie tej ogólnoświatowej pracy kaznodziejskiej, Jezus zaczął się unosić ku niebu. Oddalał się od swych uczniów w górę, aby później stanąć przed obliczem niebiańskiego Władcy oraz przystąpić do zadań w dziedzinie duchowej (1:9-11). Kiedy obłok zakrył go przed wzrokiem apostołów, zdematerializował swe ciało fizyczne. Następnie ukazali się dwaj aniołowie i powiedzieli, że Jezus „przyjdzie w ten sam sposób”. I rzeczywiście tak się stało. Wyłącznie uczniowie Jezusa widzieli jego odejście i tylko Świadkowie Jehowy rozpoznają jego niewidzialny powrót.

Jehowa dokonuje wyboru

 6. Jak dokonano wyboru apostoła w miejsce Judasza Iskariota?

⁶ Apostołowie niezwłocznie wrócili do Jeruzalem (1:12-26, BT). W pewnej izbie na piętrze (być może w domu Marii, matki Marka) trwało w modlitwach 11 wiernych apostołów wraz z przyrodnimi braćmi Jezusa, innymi uczniami oraz jego matką, Marią (Marka 6:3; Jakuba 1:1). A kto otrzymał po Judaszu „urząd nadzorcy”? (Psalm 109:8). W obecności około 120 uczniów Bóg wybrał kogoś w miejsce Judasza, zdrajcy Jezusa, uzupełniając w ten sposób liczbę 12 apostołów. Człowiek ten w okresie służby kaznodziejskiej Jezusa musiał już należeć do jego uczniów, a potem być świadkiem jego zmartwychwstania. Rzecz jasna musiał też uznawać Jehowę za swego Władcę. Po modlitwie rzucono losy Macieja i Józefa Barsaby. Bóg sprawił, że los wyznaczył Macieja (Przysłów 16:33).

 7. (a) Jak rozumieć słowa, że Judasz „za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię”? (b) Jak Judasz poniósł śmierć?

⁷ Judasz Iskariot z całą pewnością nie uznawał Jehowy za swego Władcę. Zdradził przecież Syna Bożego za 30 srebrników! Później zwrócił te pieniądze naczelnym kapłanom, ale Piotr wyraził się, że ten zdrajca „za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię”. Jak to rozumieć? Otóż dostarczył pieniądze oraz powód do zakupu tak zwanego „Pola Krwi”. Najprawdopodobniej chodziło o kawałek płaskiego gruntu w południowej części doliny Hinnoma. Zburzywszy całkowicie swe stosunki z niebiańskim Władcą, Judasz się „powiesił” (Mateusza 27:3-10, Bw). Widocznie zerwał się pod nim sznur albo pękła gałąź, bo „spadłszy głową na dół, pękł na pół”, roztrzaskując się o urwiste skały. Oby nikt z nas nie okazał się fałszywym bratem!

Napełnieni duchem świętym!

 8. Kiedy uczniowie Jezusa zostali ochrzczeni w duchu świętym i jaki to dało rezultat?

⁸ A co z obiecanym chrztem w duchu świętym? Nastąpił w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., dziesięć dni po wniebowstąpieniu Jezusa (2:1-4). Jakże niezwykłe było to wydarzenie! Wyobraźmy sobie tę scenę: W sali na piętrze przebywa około 120 uczniów, gdy ‛nagle cały dom napełnia szum z nieba, jakby pędzącego tęgiego podmuchu’. Nie chodzi o wiatr, chociaż odgłos jest podobny. Na każdym uczniu i apostole siada język „jak gdyby ognia”. „Wszyscy zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami”. W trakcie tego „chrztu” zostali zarazem zrodzeni z ducha Bożego, namaszczeni i opatrzeni pieczęcią jako osoby mające posiąść duchowe dziedzictwo (Jana 3:3, 5; 2 Koryntian 1:21, 22; 1 Jana 2:20).

 9. O czym mówili uczniowie napełnieni duchem Bożym?

⁹ Wydarzenie to poruszyło przebywających w Jeruzalem licznych Żydów i prozelitów „ze wszystkich narodowości” (2:5-13, Biblia poznańska). Zdziwieni pytali: „Jak to się dzieje, że każdy z nas słyszy swoją rodzimą mowę?” Mogły to być języki używane na takich terenach, jak Media (na wschód od Judei), Frygia (w Azji Mniejszej) i Rzym (w Europie). Kiedy uczniowie tak mówili różnymi językami „o niezwykłych dziełach Bożych”, wielu słuchaczy ogarnęło zdumienie, chociaż szydercy twierdzili, iż przemawiający są pijani.

Piotr daje porywające świadectwo

10. Jakie proroctwo spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 i czy ma to jakiś nowożytny odpowiednik?

¹⁰ Piotr rozpoczyna swe świadectwo od wzmianki, że o godzinie dziewiątej rano za wcześnie na to, aby być pijanym (2:14-21). Całe to wydarzenie stanowi natomiast spełnienie obietnicy Bożej co do wylania ducha świętego na Jego lud. Bóg natchnął Piotra, by wskazał na nasze czasy przez użycie słów: „w dniach ostatnich” oraz „będą prorokować” (Joela 3:1-5, Bw [2:28-32, NW]). Przed nadejściem swego wielkiego dnia Jehowa ukaże znaki na niebie i na ziemi, a wybawieni zostaną jedynie ci, którzy z wiarą będą wzywać Jego imienia. Podobne wylanie ducha na namaszczonych chrześcijan w dobie obecnej również im dało sposobność aktywniejszego i skuteczniejszego ‛prorokowania’.

11. Jak postąpili z Jezusem Żydzi, a jak Bóg?

¹¹ Następnie Piotr wyjawił tożsamość Mesjasza (2:22-28, Bw). Bóg potwierdził, że jest nim Jezus, umożliwiając mu dokonywanie potężnych czynów, znaków i cudów (Hebrajczyków 2:3, 4). Żydzi jednak przybili go do pala „rękami bezbożnych”, to znaczy Rzymian nie przestrzegających prawa Bożego. Jezus został wydany „według powziętego z góry Bożego postanowienia i planu”, było to więc zgodne z wolą Jehowy. Ale Bóg go wskrzesił i usunął jego ludzkie ciało w taki sposób, że nie uległo zepsuciu (Psalm 16:8-11).

12. Co przewidywał Dawid i od czego zależy zbawienie?

¹² W dalszych wywodach Piotr kładł nacisk na proroctwa mesjańskie (2:29-36, Bw). Nadmienił, że Dawid zapowiedział zmartwychwstanie swego najznamienitszego syna, Jezusa Pomazańca. Z zaszczytnego miejsca po prawicy Bożej w niebie właśnie Chrystus wylał ducha świętego, którego otrzymał od Ojca (Psalm 110:1). Słuchacze Piotra ‛widzieli i słyszeli’ przejawy działania tego ducha, dostrzegając nad głowami uczniów coś jakby płomienie oraz słysząc wypowiedzi w różnych językach. Piotr wskazał przy tym, że zbawienie zależy od uznania Jezusa za Pana i Pomazańca Bożego (Rzymian 10:9; Filipian 2:9-11).

Jehowa zapewnia wzrost

13. (a) Co musieli uznać Żydzi i prozelici, jeśli chcieli zostać ochrzczeni? (b) Ile osób ochrzczono wtedy w Jeruzalem i z jakim skutkiem?

¹³ Jakiż skutek wywarły słowa Piotra! (2:37-42). Słuchacze byli do głębi serca wstrząśnięci tym, że przyzwolili na zabicie Mesjasza, toteż Piotr usilnie nalegał: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia waszych grzechów, a otrzymacie szczodry dar ducha świętego”. Żydzi i prozelici już uznawali Jehowę za Boga, byli też świadomi, że potrzebują Jego ducha. Aby otrzymać chrzest w imię Ojca, Syna i ducha świętego (świadomi ich pozycji lub roli), musieli teraz okazać skruchę i zaakceptować Jezusa jako Mesjasza (Mateusza 28:19, 20). Świadcząc tym Żydom i prozelitom, Piotr użył pierwszego z symbolicznych kluczy, jakie otrzymał od Jezusa: otworzył wierzącym Izraelitom wrota wiedzy oraz sposobność wejścia do niebiańskiego Królestwa (Mateusza 16:19). Tego dnia ochrzczono 3000 osób! Wyobraź sobie tylu świadków na rzecz Jehowy, głoszących na niedużym obszarze Jeruzalem!

14. Dlaczego i w jakim znaczeniu chrześcijanie „wszystko mieli wspólne”?

¹⁴ Wielu przybyszom z odległych stron brakowało środków na dłuższy pobyt, a przecież pragnęli lepiej poznać nową wiarę i mówić o niej innym. Dlatego pierwsi naśladowcy Jezusa z miłością pomagali sobie nawzajem, podobnie jak dzisiaj postępują Świadkowie Jehowy (2:43-47). Przez jakiś czas „wszystko mieli wspólne”. Niektórzy sprzedali posiadłości, a pieniądze rozdzielono między osoby będące w potrzebie. Dzięki temu zbór zaczął się dynamicznie rozwijać, a ‛Jehowa codziennie do nich przyłączał wybawianych’.

Uzdrowienie i jego rezultaty

15. Co się zdarzyło, gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni, i jak na to zareagowali obserwatorzy?

¹⁵ Jehowa wspierał naśladowców Jezusa za pomocą „znaków” (3:1-10, BT). Kiedy na przykład Piotr i Jan o trzeciej po południu wstępowali do świątyni na godzinną modlitwę związaną z ofiarą wieczorną, w pobliżu bramy zwanej Piękną pewien mężczyzna chromy od urodzenia prosił o „jałmużnę”. „Nie mam srebra ani złota”, rzekł Piotr, „ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” Człowiek ten natychmiast został uzdrowiony! Wszedł do świątyni, „chodząc, skacząc i wielbiąc Boga”, a obserwatorów tego zdarzenia ‛ogarnął zachwyt’. Być może niektórzy przypomnieli sobie słowa: „Ułomny będzie się wspinał niczym jeleń” (Izajasza 35:6).

16. Dzięki czemu apostołowie mogli uzdrowić chromego mężczyznę?

¹⁶ Zdumieni ludzie zebrali się w krużganku Salomona, krytym portyku po wschodniej stronie świątyni. Tam Piotr dał im świadectwo (3:11-18). Wykazał, że to Bóg umożliwił apostołom uzdrowienie chromego mocą swego chwalebnego Sługi, Jezusa (Izajasza 52:13 do 53:12). Żydzi zaparli się „tego świętego i sprawiedliwego”, ale Jehowa wywiódł go spośród umarłych. Chociaż lud i jego przywódcy nie byli świadomi faktu, że zabijają Mesjasza, Bóg urzeczywistnił w ten sposób prorocze słowa, iż „Chrystus miał cierpieć” (Daniela 9:26).

17. (a) Na jakie kroki powinni byli się zdobyć Żydzi? (b) Co się wydarzyło za naszych czasów po ‛posłaniu Chrystusa’?

¹⁷ Piotr wskazał, co powinni uczynić Żydzi obciążeni sposobem potraktowania Pomazańca (3:19-26). Mieli ‛okazać skruchę’, czyli odczuć żal z powodu swych grzechów, oraz ‛zawrócić’, to znaczy dowieść swego nawrócenia całkowicie odmiennym trybem życia. Jeżeli uwierzą, że Jezus jest Mesjaszem, i uznają okup, dostąpią od Jehowy pokrzepienia jako ludzie, którym przebaczono grzechy (Rzymian 5:6-11). Żydom przypomniano, iż byli synami przymierza, jakie Bóg zawarł z ich przodkami, gdy rzekł do Abrahama: „W nasieniu twoim będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi”. A zatem pierwszym celem mesjańskiego Sługi Bożego było uwolnienie przejętych skruchą Izraelitów. Ciekawe, że po roku 1914, kiedy to ‛Chrystus został posłany’ z władzą niebiańskiego Królestwa, wśród Świadków Jehowy nastąpiło orzeźwiające przywrócenie prawd biblijnych oraz teokratycznej struktury organizacyjnej (Rodzaju 12:3; 18:18; 22:18).

Nie zaprzestaną!

18. Jaki „kamień” odrzucili żydowscy „budujący” i jedynie w czyim imieniu możliwe jest zbawienie?

¹⁸ Naczelni kapłani, przełożony świątyni oraz saduceusze, rozgniewani na Piotra i Jana za głoszenie o wskrzeszeniu Jezusa, wtrącili ich do aresztu (4:1-12). Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, ale wielu innych okazało wiarę — liczba samych mężczyzn wzrosła do około 5000. Na pytanie członków jeruzalemskiego sądu najwyższego Piotr odpowiedział, że chromy mężczyzna został uzdrowiony „w imieniu Jezusa Chrystusa, Nazarejczyka”, którego oni przybili do pala, ale któremu Bóg przywrócił życie. „Kamień” ten, odrzucony przez żydowskich „budujących”, stał się „kamieniem węgielnym” (Psalm 118:22, BT). „Ponadto”, oświadczył Piotr, „w nikim innym nie ma wybawienia”.

19. Jak się zachowali apostołowie, gdy im kazano zaprzestać głoszenia?

¹⁹ Podjęto próbę przerwania tego przemówienia (4:13-22, BT). Z uwagi na obecność uzdrowionego mężczyzny nie sposób było zaprzeczyć temu „jawnemu znakowi”, niemniej Piotrowi i Janowi zakazano „w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa”. Jak brzmiała ich odpowiedź? „Nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”. Pozostali posłuszni swemu Władcy, Jehowie!

Modlitwy zostają wysłuchane!

20. O co modlili się uczniowie i z jakim skutkiem?

²⁰ Podobnie jak nowożytni Świadkowie Jehowy modlą się na zebraniach, tak też ówcześni uczniowie zwrócili się do Boga, gdy uwolnieni apostołowie opowiedzieli, co ich spotkało (4:23-31). W modlitwie nadmienili, że władcy: Herod Antypas i Poncjusz Piłat, wraz z pogańskimi Rzymianami i ludem Izraela wystąpili właściwie przeciw Mesjaszowi (Psalm 2:1, 2; Łukasza 23:1-12). W odpowiedzi na tę modlitwę Jehowa napełnił uczniów duchem świętym, dzięki czemu dalej śmiało obwieszczali słowo Boże. Nie prosili swego Władcy o położenie kresu prześladowaniom, lecz o to, by mogli odważnie głosić pomimo wszelkiej wrogości.

21. Kim był Barnabas i jakie wykazywał zalety?

²¹ Współwyznawcy dalej mieli wszystko wspólne i nikt nie cierpiał niedostatku (4:32-37, BT). Jednym z ofiarodawców był lewita imieniem Józef, rodem z Cypru. Apostołowie nadali mu przydomek Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, być może dlatego, że był uczynny i miał czułe serce. Z pewnością wszyscy chcemy się odznaczać takimi cechami (Dzieje Apostolskie 11:22-24).

Zdemaskowanie kłamców

22, 23. Na czym polegał grzech Ananiasza i Safiry, i czego możemy się nauczyć z tego, co ich spotkało?

²² Niestety, Ananiasz z żoną Safirą przestali uznawać Jehowę za swego Władcę (5:1-11). Sprzedali pole i zatrzymali część pieniędzy, stwarzając jednak pozory, że wręczyli apostołom całą sumę. Dzięki pomocy ducha świętego Piotr przejrzał ich obłudę, tak iż ponieśli śmierć. Jakaż to mocna przestroga dla tych, których Szatan pobudza do nieszczerości! (Przysłów 3:32; 6:16-19).

²³ Po tym zdarzeniu już nikt powodowany niewłaściwymi pobudkami nie śmiał przyłączyć się do uczniów, jednakże ludzie szczerzy stawali w ich szeregach (5:12-16, BT). Co więcej, gdy chorzy i nękani przez duchy nieczyste zaczynali pokładać ufność w mocy Bożej, „wszyscy doznawali uzdrowienia”.

Słuchaj Boga bardziej niż ludzi

24, 25. Dlaczego przywódcy żydowscy prześladowali apostołów, lecz jaki wzór pozostawili ci wierni uczniowie wszystkim sługom Jehowy?

²⁴ Arcykapłan i saduceusze próbowali powstrzymać ten wspaniały rozwój przez uwięzienie wszystkich apostołów (5:17-25). Ale jeszcze tej samej nocy anioł Boży ich uwolnił. A o świcie znowu nauczali w świątyni! Prześladowanie nie zdołało powstrzymać sług Jehowy.

²⁵ Apostołów kolejny raz postawiono przed Sanhedrynem i znowu próbowano wywrzeć na nich nacisk (5:26-42). Kazano im zaprzestać głoszenia, ale oni odparli: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi”. Stało się to dla ówczesnych uczniów Jezusa miernikiem, którego przestrzegają także dzisiejsi Świadkowie Jehowy. Po wysłuchaniu przestrogi Gamaliela, nauczyciela Prawa, przywódcy rozkazali ich wychłostać, zabronili im głosić, po czym ich wypuścili.

26. W czym usługiwanie apostołów przypomina działalność dzisiejszych Świadków Jehowy?

²⁶ Apostołowie radowali się, że poczytano ich za godnych znoszenia zniewag dla imienia Jezusa. „Codziennie też w świątyni oraz od domu do domu bezustannie nauczali i opowiadali dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie”. Pełnili więc służbę kaznodziejską, głosząc od drzwi do drzwi. Podobnie postępują nowożytni Świadkowie Jehowy, którzy również otrzymali ducha Bożego, gdyż są Mu posłuszni i oznajmiają: „Naszym Władcą jest Jehowa!”

Jak byś odpowiedział?

◻ Jakie zlecenie muszą spełniać dzisiejsi naśladowcy Jezusa, podobnie jak pierwsi uczniowie?

◻ Co się wydarzyło w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

◻ Kiedy i w jaki sposób Piotr użył pierwszego symbolicznego klucza, otrzymanego od Jezusa?

◻ Czego możemy się nauczyć z losu Ananiasza i Safiry?

◻ Jaki miernik ustanowili apostołowie dla wszystkich Świadków Jehowy, gdy im kazano zaprzestać głoszenia?