„Paście powierzoną wam trzodę Bożą”
„Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz chętnie” (1 PIOTRA 5:2).
1. W jakiej sytuacji znajdowali się chrześcijanie, gdy Piotr napisał swój pierwszy natchniony list?
APOSTOŁ Piotr napisał swój pierwszy natchniony list, zanim na chrześcijan w Rzymie spadły prześladowania ze strony Nerona. Chciał w nim umocnić współwyznawców. Diabeł ‛krążył, starając się ich pożreć’. Aby dać odpór Szatanowi, musieli ‛zachowywać trzeźwość umysłu’ i ‛ukorzyć się pod potężną ręką Boga’ (1 Piotra 5:6, 8). Musieli także trwać w jedności. Nie mogli ‛nawzajem się kąsać i pożerać’, jeśli nie chcieli ‛nawzajem się unicestwić’ (Gal. 5:15).
2, 3. Z kim mamy walczyć i co w związku z tym rozważymy w tej serii artykułów?
2 Obecnie jesteśmy w podobnej sytuacji. Diabeł wypatruje okazji, żeby nas pożreć (Obj. 12:12). Szybko też zbliża się „wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata” (Mat. 24:21). Dlatego wzorem pierwszych chrześcijan musimy między sobą wystrzegać się konfliktów. W tym celu czasami potrzebujemy pomocy wykwalifikowanych starszych.
3 Przyjrzymy się teraz, jak starsi mogą jeszcze bardziej cenić przywilej pasienia ‛powierzonej im trzody Bożej’ (1 Piotra 5:2). Potem rozważymy, w jaki sposób powinni się wywiązywać z pracy pasterskiej. W następnym artykule przeanalizujemy, jak członkowie zboru mogą darzyć ‛uznaniem tych, którzy wśród nich ciężko pracują oraz im przewodzą’ (1 Tes. 5:12). Omówienie powyższych kwestii pomoże nam dawać odpór naszemu głównemu wrogowi, Szatanowi, i uświadomić sobie, że to właśnie z nim się zmagamy (Efez. 6:12).
Paście trzodę Bożą
4, 5. Jak starsi powinni zapatrywać się na trzodę? Zilustruj to przykładem.
4 W I wieku n.e. Piotr zachęcił chrześcijańskich starszych, aby przyswoili sobie Boży pogląd na powierzoną im trzodę (odczytaj 1 Piotra 5:1, 2). Chociaż sam był uważany za filar zboru, nie zwrócił się do nich z wyższością, ale udzielił im rady jako współstarszy (Gal. 2:9). Obecnie Ciało Kierownicze w podobnym duchu zachęca nadzorców w zborach, aby jak najlepiej wywiązywali się z odpowiedzialnego zadania pasienia owiec Jehowy.
5 Piotr napisał starszym, by ‛paśli powierzoną im trzodę Bożą’. Koniecznie musieli pamiętać, że trzoda należy do Jehowy i do Jezusa Chrystusa i że zdadzą rachunek z tego, jak doglądali owiec Bożych. Załóżmy, że nasz bliski przyjaciel planuje wyjazd i prosi, byśmy w tym czasie opiekowali się jego dziećmi. Na pewno będziemy dobrze się o nie troszczyć i je karmić. Gdyby któreś zachorowało, zadbamy o udzielenie mu odpowiedniej pomocy medycznej. Podobnie starsi w zborze muszą ‛paść zbór Boga, nabyty przez niego krwią jego własnego Syna’ (Dzieje 20:28). Są świadomi tego, że każda owca została kupiona za drogocenną krew Jezusa Chrystusa. Odpowiadają za trzodę, dlatego ją karmią, chronią i się nią opiekują.
6. Co należało do obowiązków starożytnych pasterzy?
6 Pomyślmy o obowiązkach literalnych pasterzy z czasów biblijnych. Pilnując owiec, musieli sobie radzić ze skwarem dnia i chłodem nocy (Rodz. 31:40). Nieraz wręcz narażali dla nich życie. Gdy Dawid za młodu pasł trzodę, chronił ją przed dzikimi zwierzętami — na przykład pokonał lwa i niedźwiedzia. W nawiązaniu do tego powiedział: „Chwyciłem go za brodę i powaliłem go, i zabiłem” (1 Sam. 17:34, 35). Cóż za odwaga! Dawid musiał się znaleźć bardzo blisko paszczy tego zwierzęcia! Nie zawahał się jednak i zdołał ocalić owcę.
7. W jaki sposób starsi mogą wyrwać owcę z paszczy Szatana?
7 W naszych czasach Szatan też atakuje niczym lew, starsi powinni więc czujnie strzec zboru. Może to wymagać odważnego działania, którego celem jest — mówiąc symbolicznie — wyrwanie owcy z paszczy Diabła. Mogą ją uratować, niejako chwytając dziką bestię za brodę. Niekiedy muszą omówić pewne kwestie z nieostrożnymi członkami zboru, których Szatan próbuje usidlić (odczytaj Judy 22, 23). Wywiązują się z tych zadań dzięki pomocy Jehowy. Zranioną owcę traktują czule, opatrują jej rany i stosują kojący balsam Słowa Bożego.
8. Dokąd starsi kierują trzodę i jak to robią?
8 Literalny pasterz prowadził też trzodę na odpowiednie pastwisko oraz do wodopoju. Podobnie starsi kierują trzodę do zboru, zachęcając do regularnej obecności na zebraniach, aby owce były dobrze odżywione i otrzymywały „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45). Ponadto nadzorcy nieraz muszą poświęcać dodatkowy czas na pomaganie tym, którzy chorują pod względem duchowym, by przyjęli krzepiący pokarm ze Słowa Bożego. Zagubiona owca może próbować powrócić do stada. Starsi nie będą wtedy odstraszać współwyznawcy, ale w delikatny sposób wytłumaczą mu zasady biblijne i pokażą, jak może je zastosować w życiu.
9, 10. W jaki sposób starsi powinni się troszczyć o tych, którzy niedomagają pod względem duchowym?
9 Gdybyś zachorował, u jakiego lekarza chciałbyś się leczyć? U takiego, który poświęci ci mało czasu i szybko przepisze leki, aby zaraz przyjąć następnego pacjenta? Czy może u takiego, który cię wysłucha, wyjaśni przyczyny dolegliwości i wskaże dostępne metody leczenia?
10 Podobnie starsi mogą wysłuchać kogoś chorego duchowo i pomóc mu wyleczyć ranę, „nacierając go oliwą w imię Jehowy” (odczytaj Jakuba 5:14, 15). Słowo Boże niczym balsam z Gileadu potrafi ukoić ból niedomagającego (Jer. 8:22; Ezech. 34:16). Gdy zastosuje on w życiu zasady biblijne, łatwiej odzyska równowagę duchową. Pasterze w zborze naprawdę zdziałają wiele dobrego, gdy wysłuchają trosk chorej owcy i się z nią pomodlą.
Nie pod przymusem, lecz chętnie
11. Co pobudza starszych do chętnego pasienia trzody Bożej?
11 Apostoł Piotr przypomniał też starszym, jak powinna, a jak nie powinna wyglądać praca pasterska. Mają oni paść trzodę Bożą „nie pod przymusem, lecz chętnie”. Co pobudza ich do chętnego usługiwania braciom? A co pobudzało Piotra do pasienia i karmienia owiec Jezusa? Przede wszystkim miłość do Pana (Jana 21:15-17). Powodowani nią starsi ‛nie żyją już dla samych siebie, lecz dla tego, który za nich umarł’ (2 Kor. 5:14, 15). Dzięki temu, że darzą miłością Jezusa, a także Boga i współbraci, usługują trzodzie, poświęcając w tym celu siły, środki i czas (Mat. 22:37-39). Chętnie, bez ociągania, stawiają się do dyspozycji.
12. Jak bardzo Paweł poświęcał się pracy pasterskiej?
12 Do jakiego stopnia starsi powinni się angażować w pracę pasterską? Będą w tym naśladować apostoła Pawła, który z kolei naśladował Chrystusa (1 Kor. 11:1). Darząc braci w Tesalonice tkliwym współczuciem, Paweł i jego towarzysze z radością przekazali im ‛nie tylko dobrą nowinę Bożą, lecz także swoje dusze’. Stali się przy tym „jak karmiąca matka, gdy pielęgnuje swe dzieci” (1 Tes. 2:7, 8). Apostoł zdawał sobie sprawę, co karmiąca matka czuje do swych dzieci. Zrobi dla nich wszystko, wstanie nawet w środku nocy, by je nakarmić.
13. Pod jakim względem starsi muszą zachowywać równowagę?
13 Starsi muszą zachowywać równowagę między pracą pasterską a obowiązkami wobec swoich bliskich (1 Tym. 5:8). Czas poświęcany członkom zboru to cenne chwile, których już nie poświęcą własnym rodzinom. Aby pogodzić te obowiązki, mogą na przykład niekiedy zapraszać innych do uczestniczenia w ich rodzinnym wielbieniu. Masanao, starszy z Japonii, przez lata zapraszał na studium rodzinne osoby samotne lub żyjące w domach podzielonych pod względem religijnym. Później niektórzy z goszczących u niego braci sami zostali starszymi i poszli w jego ślady.
Strońcie od nieuczciwego zysku — paście trzodę ochoczo
14, 15. Dlaczego starsi powinni stronić od „umiłowania nieuczciwego zysku” i jak mogą w tym naśladować Pawła?
14 Piotr zachęcił także nadzorców, by paśli trzodę „nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz ochoczo”. Choć praca ta zajmuje im znaczną ilość czasu, nie oczekują za nią finansowej rekompensaty. Apostoł uznał, że należy ostrzec współstarszych przed pasieniem trzody z „umiłowania nieuczciwego zysku”. Jest to realne zagrożenie, o czym świadczy fakt, że choć wielu ludzi musi zmagać się z ubóstwem, przywódcy religijni „Babilonu Wielkiego” żyją w luksusach (Obj. 18:2, 3). Dzisiejsi pasterze niewątpliwie muszą się wystrzegać takich tendencji.
15 Dobry przykład chrześcijańskim starszym dał Paweł. Mimo że był apostołem i mógł stać się dla zboru w Tesalonice „kosztownym brzemieniem”, to ‛u nikogo nie jadł pokarmu za darmo. Wręcz przeciwnie, w trudzie i mozole pracował nocą i dniem’ (2 Tes. 3:8). Obecnie wielu starszych, w tym także nadzorców podróżujących, daje pod tym względem dobry przykład. Chociaż goszczą u współwyznawców, to na żadnego z nich ‛nie wkładają kosztownego brzemienia’ (1 Tes. 2:9).
16. Co to znaczy paść trzodę „ochoczo”?
16 Kochający starsi pasą trzodę „ochoczo”. Widać to, gdy z poświęceniem pomagają braciom. Nie znaczy to jednak, że zmuszają innych do wielbienia Jehowy ani że pobudzają ich do służenia Mu w duchu współzawodnictwa (Gal. 5:26). Rozumieją, iż każda owca jest jedyna w swoim rodzaju. Ochoczo wspierają współwyznawców, by z radością służyli Bogu.
Nie panosząc się wśród trzody, lecz stając się dla niej przykładami
17, 18. (a) Dlaczego apostołowie niekiedy nie rozumieli nauk Jezusa dotyczących pokory? (b) Jakie wnioski możemy dziś wyciągnąć z ich postępowania?
17 Jak już wspomnieliśmy, starsi powinni pamiętać, że pasą trzodę Bożą, a nie własną. Zważają więc, by ‛nie panoszyć się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym’ (odczytaj 1 Piotra 5:3). Czasami apostołowie zabiegali o pewne przywileje, kierując się niewłaściwymi motywami. W gruncie rzeczy pragnęli zaszczytów, podobnie jak ludzie sprawujący władzę w tym świecie (odczytaj Marka 10:42-45).
18 Dzisiaj bracia ‛ubiegający się o urząd nadzorcy’ powinni przeanalizować swoje pobudki (1 Tym. 3:1). Ci, którzy zostali już zamianowani, mogą szczerze się zastanowić, czy nie pragną — jak część apostołów — władzy bądź zaszczytów. Skoro nawet apostołowie mieli taki problem, to starsi tym bardziej rozumieją, że muszą ze wszystkich sił unikać świeckiej skłonności do lubowania się w sprawowaniu władzy nad drugimi.
19. O czym powinni pamiętać starsi, gdy podejmują działania w celu ochrony trzody?
19 To prawda, że czasami starsi muszą być stanowczy, na przykład kiedy chronią trzodę przed „ciemięskimi wilkami” (Dzieje 20:28-30). Paweł polecił Tytusowi ‛usilnie zachęcać i upominać z całą władzą’ (Tyt. 2:15). Ale nawet wtedy, gdy starsi muszą podjąć takie działania, odnoszą się z szacunkiem do osób, których one dotyczą. Nadzorcy wiedzą, że aby dotrzeć do serca i pobudzić kogoś do obrania właściwej drogi, zwykle lepiej jest go życzliwie przekonywać, niż surowo krytykować.
20. Jak starsi mogą naśladować Jezusa w dawaniu dobrego przykładu?
20 Wspaniały przykład Chrystusa zachęca starszych do okazywania miłości trzodzie (Jana 13:12-15). Nasze serca płoną, gdy czytamy, jak szkolił on swoich naśladowców w dziele głoszenia i czynienia uczniów. Jego pokora ujmowała ich i pobudzała do postępowania świadczącego o tym, że ‛z uniżeniem umysłu uważają drugich za wyższych od siebie’ (Filip. 2:3). Podobnie dzisiaj starsi pragną wzorować się na Jezusie i być „przykładami dla trzody”.
21. Jakiej nagrody mogą wyczekiwać starsi?
21 Kończąc swój wywód, Piotr nawiązał do obietnicy dotyczącej przyszłości (odczytaj 1 Piotra 5:4). Namaszczeni nadzorcy ‛otrzymają niewiędnącą koronę chwały’ i będą z Chrystusem w niebie. Starsi należący do „drugich owiec” dostąpią przywileju pasienia trzody Bożej na ziemi pod rządami „naczelnego pasterza” (Jana 10:16). W następnym artykule omówimy, w jaki sposób członkowie zboru mogą wspierać zamianowanych braci, by mogli odpowiednio sprawować przewodnictwo.
Powtórka
• Dlaczego Piotr słusznie zachęcił współstarszych, by paśli powierzoną im trzodę Bożą?
• Jak starsi powinni się troszczyć o tych, którzy niedomagają pod względem duchowym?
• Co pobudza starszych do pasienia owiec Jehowy?
[Ilustracja na stronie 21]
Podobnie jak pasterze w dawnych czasach, starsi muszą dziś chronić powierzone im „owce”