Każdy poniesie odpowiedzialność przed Bogiem
„Każdy z nas przed Bogiem poniesie odpowiedzialność za siebie” (RZYMIAN 14:12, Współczesny przekład).
1. Jakie ograniczenia nałożono na wolność Adama i Ewy?
STWARZAJĄC naszych prarodziców, Adama i Ewę, Jehowa Bóg obdarzył ich wolną wolą. Co prawda nie dorównywali aniołom, niemniej byli inteligentnymi istotami, zdolnymi do podejmowania mądrych decyzji (Psalm 8:5, 6, BT). Jednakże ta wolność otrzymana od Boga nie oznaczała, że mogą robić, co im się żywnie podoba. Byli odpowiedzialni przed Stwórcą i taką samą odpowiedzialność ponoszą wszyscy ich potomkowie.
2. Jakiego rozrachunku dokona wkrótce Jehowa i dlaczego?
2 Obecnie zbliża się koniec tego niegodziwego systemu rzeczy, toteż Jehowa zamierza dokonać rozrachunku z mieszkańcami ziemi (porównaj Rzymian 9:28). Wkrótce pociągnie bezbożnych ludzi do odpowiedzialności za niszczenie bogactw naturalnych, pozbawianie drugich życia, a zwłaszcza za prześladowanie Jego sług (Objawienie 6:10; 11:18).
3. Jakie pytania rozpatrzymy?
3 Mając taką otrzeźwiającą perspektywę, warto na przykładach z dawnych czasów przeanalizować prawy sposób postępowania Jehowy z Jego stworzeniami. Jak Pismo Święte może nam pomóc w pamiętaniu o naszej odpowiedzialności wobec Stwórcy i zaskarbieniu sobie Jego uznania? Z jakich osób warto brać przykład, a kogo nie należy naśladować?
Odpowiedzialność aniołów
4. Skąd wiadomo, że aniołowie są odpowiedzialni przed Bogiem za swe czyny?
4 Podobnie jak my odpowiedzialność przed Jehową ponoszą również Jego anielskie stworzenia żyjące w niebie. Przed potopem za dni Noego niektórzy aniołowie stali się nieposłuszni i materializowali się, by współżyć z kobietami. Te duchowe stworzenia miały wolną wolę i mogły podjąć taką decyzję, ale poniosły za to odpowiedzialność przed Bogiem. Kiedy ci nieposłuszni aniołowie wrócili do dziedziny duchowej, Jehowa nie pozwolił im zająć wcześniejszych pozycji. Jak informuje uczeń Juda, „zatrzymał [ich] wiekuistymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia” (Judy 6).
5. Jak doszło do upadku Szatana i jego demonów i jaką odpłatę otrzymają za swój bunt?
5 Władcą nieposłusznych aniołów, to znaczy demonów, jest Szatan Diabeł (Mateusza 12:24-26). Ten zły anioł zbuntował się przeciw swemu Stwórcy, Jehowie, i zakwestionował prawowitość Jego zwierzchniej władzy. Nakłonił naszych prarodziców do grzechu, wskutek czego w końcu spotkała ich śmierć (1 Mojżeszowa 3:1-7, 17-19). Chociaż Jehowa przez pewien czas pozwalał Szatanowi pojawiać się na dziedzińcach niebiańskich, w biblijnej Księdze Objawienia zapowiedziano, że w czasie wyznaczonym przez Boga ten niegodziwiec miał być zrzucony w pobliże ziemi. Dowody wskazują, iż nastąpiło to wkrótce po objęciu przez Jezusa Chrystusa władzy królewskiej w roku 1914. W przyszłości Diabła i jego demony spotka wiecznotrwała zagłada. Kwestia sporna dotycząca zwierzchnictwa zostanie ostatecznie rozstrzygnięta, a buntownicy otrzymają słuszną odpłatę (Joba 1:6-12; 2:1-7; Objawienie 12:7-9; 20:10).
Odpowiedzialne postępowanie Syna Bożego
6. Jak Jezus zapatrywał się na własną odpowiedzialność przed swym Ojcem?
6 Jakiż wspaniały przykład dał Syn Boży, Jezus Chrystus! Będąc człowiekiem równie doskonałym jak Adam, z radością spełniał wolę Bożą. Chętnie poczuwał się do odpowiedzialności przed Jehową za przestrzeganie Jego prawa. Postawę Jezusa trafnie ujął psalmista, oznajmiając proroczo: „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu moim” (Psalm 40:9; Hebrajczyków 10:6-9).
7. Dlaczego w modlitwie skierowanej do Boga w ostatni wieczór przed śmiercią Jezus mógł wypowiedzieć słowa zanotowane w Ewangelii według Jana 17:4, 5?
7 Chociaż Jezus spotykał się z nienawistnym sprzeciwem, spełniał wolę Bożą i zachował niezłomną prawość aż do śmierci na palu męki. W ten sposób uiścił okup umożliwiający wyzwolenie ludzkości od śmiertelnych następstw grzechu Adama (Mateusza 20:28). Dlatego w ostatni wieczór przed śmiercią mógł zwrócić się z ufną modlitwą: „Ja otoczyłem cię chwałą na ziemi, gdyż dokończyłem dzieła, które mi dałeś do wykonania. Teraz więc ty, Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat” (Jana 17:4, 5). Jezus mógł tak powiedzieć do swego niebiańskiego Ojca, gdyż wywiązał się z odpowiedzialnego zadania i zaskarbił sobie uznanie Boże.
8. (a) Jak Paweł wskazał, że ponosimy odpowiedzialność przed Jehową Bogiem? (b) Co nam pomoże zaskarbić sobie uznanie Boże?
8 W przeciwieństwie do doskonałego człowieka Jezusa Chrystusa my jesteśmy niedoskonali. Mimo to również ponosimy odpowiedzialność przed Bogiem. Apostoł Paweł oświadczył: „Dlaczego osądzasz swego brata? Albo też dlaczego patrzysz z góry na swego brata? Albowiem wszyscy staniemy przed tronem sędziowskim Boga; bo jest napisane: ‚„Jako żyję”, mówi Jehowa, „ugnie się przede mną każde kolano, a każdy język otwarcie wyzna Boga”’. Tak więc każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu [„przed Bogiem poniesie odpowiedzialność za siebie”, Wp]” (Rzymian 14:10-12). Jehowa w swej miłości zadbał o to, by nam umożliwić zaskarbienie sobie Jego uznania, obdarzając nas sumieniem oraz swym natchnionym Słowem, Biblią, którymi możemy się kierować w mowie i czynach (Rzymian 2:14, 15; 2 Tymoteusza 3:16, 17). Jeżeli w pełni korzystamy z duchowych darów Jehowy oraz idziemy za głosem sumienia wyszkolonego na Biblii, łatwiej nam zapewnić sobie uznanie Boże (Mateusza 24:45-47). Dodatkowym przewodnikiem i źródłem siły jest święty duch Jehowy, czyli Jego czynna siła. Jeśli poddajemy się kierownictwu ducha Bożego i słuchamy głosu sumienia wyszkolonego na Piśmie Świętym, to dajemy dowód, że nie ‛lekceważymy Boga’, przed którym ponosimy odpowiedzialność za swe czyny (1 Tesaloniczan 4:3-8; 1 Piotra 3:16, 21).
Odpowiedzialność narodów
9. Kim byli Edomici i co ich spotkało za to, jak traktowali Izraelitów?
9 Jehowa pociąga do odpowiedzialności także całe narody (Jeremiasza 25:12-14; Sofoniasza 3:6, 7). Zastanówmy się nad losami starożytnego królestwa Edomu, leżącego na południe od Morza Martwego i na północ od zatoki Akaba. Edomici byli ludem semickim, blisko spokrewnionym z Izraelitami. Ale chociaż wywodzili się od Ezawa, wnuka Abrahama, nie pozwolili Izraelitom przejść do Ziemi Obiecanej przez swe terytorium „drogą królewską” (4 Mojżeszowa 20:14-21). W ciągu stuleci niechęć Edomitów do Izraela przerodziła się w nieprzejednaną wrogość. W końcu musieli ponieść odpowiedzialność za zachęcanie Babilończyków do zburzenia Jeruzalem w roku 607 p.n.e. (Psalm 137:7). W VI wieku p.n.e. wojska babilońskie pod wodzą króla Nabonida pokonały i spustoszyły Edom, jak to postanowił Jehowa (Jeremiasza 49:20; Abdiasza 9-11).
10. Jak Moabici odnosili się do narodu izraelskiego i jak Bóg pociągnął ich do odpowiedzialności?
10 Nie lepiej powiodło się Moabowi. Królestwo to znajdowało się na północ od Edomu i na wschód od Morza Martwego. Zanim Izraelici wkroczyli do Ziemi Obiecanej, Moabici nie potraktowali ich zbyt gościnnie — dostarczyli im chleba i wody najwyraźniej jedynie z chęci zysku (5 Mojżeszowa 23:4, 5). Król moabski Balak wynajął proroka Balaama, aby przeklął Izraela, a potem za pomocą Moabitek skuszono mężczyzn izraelskich do niemoralności i bałwochwalstwa (4 Mojżeszowa 22:2-8; 25:1-9). Jednakże Jehowa nie puścił płazem tej nienawiści do Izraela. Zgodnie z proroctwem Moab został spustoszony przez Babilończyków (Jeremiasza 9:24, 25; Sofoniasza 2:8-11). Bóg rzeczywiście pociągnął go do odpowiedzialności.
11. Los jakich miast podzielił Moab i Ammon i na co wskazują proroctwa biblijne, jeśli chodzi o dzisiejszy niegodziwy system rzeczy?
11 Oprócz Moabitów także Ammonici ponieśli odpowiedzialność przed Bogiem. Jehowa przepowiedział: „Moab stanie się jak Sodoma, a synowie Ammonowi jak Gomora, miejscem bujnych pokrzyw i dołem solnym, i pustynią po wszystkie czasy” (Sofoniasza 2:9). Tereny zamieszkane przez Moabitów i Ammonitów zostały zniszczone, podobnie jak zburzone zostały przez Boga miasta Sodoma i Gomora. Jak podaje Londyńskie Towarzystwo Geologiczne, naukowcy sądzą, że zlokalizowali ruiny Sodomy i Gomory na wschodnim wybrzeżu Morza Martwego. Wszelkie wiarogodne odkrycia, których być może uda się jeszcze w tej sprawie dokonać, mogą jedynie pogłębić zaufanie do proroctw biblijnych wskazujących, iż Jehowa Bóg pociągnie do odpowiedzialności również obecny niegodziwy system rzeczy (2 Piotra 3:6-12).
12. Co proroctwa zapowiadały o żydowskim ostatku, mimo iż Izrael musiał ponieść przed Bogiem odpowiedzialność za swe grzechy?
12 Chociaż Izrael cieszył się szczególną łaską Jehowy, to i on poniósł przed Nim odpowiedzialność za swe grzechy. Kiedy Jezus Chrystus przyszedł do narodu izraelskiego, większość go odrzuciła. Tylko nieliczni okazali wiarę i zostali jego naśladowcami. Do tego ostatka Żydów Paweł odniósł następujące proroctwa: „Izajasz woła w związku z Izraelem: ‚Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morza, to wybawiony zostanie ostatek. Jehowa bowiem dokona na ziemi rozrachunku, doprowadzając go do końca i przycinając’. Jak to też niegdyś powiedział Izajasz: ‚Gdyby Jehowa zastępów nie pozostawił nam potomstwa, stalibyśmy się podobni do Sodomy i zostalibyśmy upodobnieni do Gomory’” (Rzymian 9:27-29; Izajasza 1:9; 10:22, 23). Apostoł powołał się też na przykład z czasów Eliasza, kiedy to 7000 osób nie przyłączyło się do kultu Baala, a następnie oświadczył: „W taki więc sposób również w obecnej porze pojawił się ostatek zgodnie z wyborem dzięki życzliwości niezasłużonej” (Rzymian 11:5). Członkowie tego ostatka byli osobiście odpowiedzialni przed Bogiem.
Przykłady ponoszenia osobistej odpowiedzialności
13. Co spotkało Kaina, gdy Bóg pociągnął go do odpowiedzialności za zabicie Abla?
13 Biblia ukazuje na wielu przykładach, iż człowiek jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem. Tak było choćby z pierworodnym synem Adama, Kainem. Zarówno on, jak i jego brat Abel złożyli Jehowie ofiary. Jednakże Bóg przyjął tylko ofiarę Abla. Wówczas Kain brutalnie zamordował swego brata, a gdy Bóg zażądał od niego wyjaśnień, bezdusznie odrzekł: „Czyż jestem stróżem brata mego?” Za swój grzech został wygnany do „kraju Nod, na wschód od Edenu”. Nie okazał szczerej skruchy za popełnioną zbrodnię — ubolewał jedynie z powodu kary, na którą zasłużył (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 4:3-16, BT).
14. Jak na przykładzie arcykapłana Helego i jego synów uwidoczniła się osobista odpowiedzialność człowieka przed Bogiem?
14 Osobistą odpowiedzialność człowieka przed Bogiem można też zilustrować na przykładzie izraelskiego arcykapłana Helego. Jego synowie, Chofni i Pinechas, służyli jako kapłani, ale „stawszy się zuchwalcami wobec ludzi i Boga, przed żadną nie cofali się (...) nieprawością” — oznajmił historyk Józef Flawiusz. Ci ‛nikczemnicy’ nie uznawali Jehowy, dopuszczali się świętokradztwa i rażącej niemoralności (1 Samuela 1:3; 2:12-17, 22-25). Heli, jako ojciec oraz izraelski arcykapłan, miał obowiązek ich karcić, poprzestał jednak na łagodnych napomnieniach. ‛Cenił synów swoich więcej’ niż Jehowę (1 Samuela 2:29). Na dom Helego spadła więc kara. On sam oraz obaj synowie zmarli tego samego dnia, a później członkowie jego rodu zostali odsunięci od godności kapłańskiej. Nie zdołali uchylić się od odpowiedzialności (1 Samuela 3:13, 14; 4:11, 17, 18).
15. Za co został nagrodzony syn króla Saula Jonatan?
15 Zupełnie inny przykład dał Jonatan, syn króla Saula. Kiedy Dawid zabił Goliata, „dusza Jonatana przylgnęła do duszy Dawida”, toteż zawarli „związek przyjaźni” (1 Samuela 18:1, 3). Jonatan zapewne zauważył, że duch Boży opuścił Saula, lecz sam mimo to nie osłabł w gorliwości dla prawdziwego wielbienia (1 Samuela 16:14). Nigdy nie przestał respektować władzy Dawida, przyznanej mu przez Boga. Zdawał sobie sprawę ze swej odpowiedzialności przed Jehową, a On nagrodził takie chwalebne postępowanie, sprawiając, iż jego ród trwał przez wiele pokoleń (1 Kronik 8:33-40).
Poczucie odpowiedzialności w zborze chrześcijańskim
16. Kim był Tytus i dlaczego można powiedzieć, że poczuwał się do odpowiedzialności wobec Boga?
16 Chrześcijańskie Pisma Greckie z uznaniem wypowiadają się o wielu kobietach i mężczyznach, którzy dowiedli poczucia odpowiedzialności, czym zaskarbili sobie uznanie Boże. Należał do nich Tytus, chrześcijanin pochodzenia greckiego. Być może nawrócił się wtedy, gdy Paweł odwiedził Cypr podczas pierwszej podróży misjonarskiej. Chrystianizm mógł dotrzeć na tę wyspę krótko po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdyż tamtejsi Żydzi i prozelici przybyli zapewne do Jeruzalem na obchody tego święta (Dzieje 11:19). Tak czy inaczej, Tytus okazał się wiernym współpracownikiem Pawła. Towarzyszył Pawłowi i Barnabie w podróży do Jeruzalem około roku 49 n.e., kiedy to została rozstrzygnięta istotna kwestia obrzezania. Tytus nie był wtedy obrzezany, co później przydało wagi argumentacji Pawła, iż osób nawróconych na chrystianizm nie obowiązuje Prawo Mojżeszowe (Galatów 2:1-3). Jak zaświadcza Pismo Święte, Tytus pełnił wspaniałą służbę, a nawet otrzymał od Pawła list natchniony przez Boga (2 Koryntian 7:6; Tytusa 1:1-4). Najwyraźniej do samego końca swego ziemskiego życia pamiętał o swej odpowiedzialności wobec Boga.
17. Jakie świadectwo złożył swym życiem Tymoteusz i czego możemy się od niego nauczyć?
17 Innym gorliwym mężczyzną poczuwającym się do odpowiedzialności przed Jehową Bogiem był Tymoteusz. Pomimo kłopotów ze zdrowiem okazywał „nieobłudną wiarę” i ‛wraz z Pawłem służył niczym niewolnik w krzewieniu dobrej nowiny’. Dlatego apostoł mógł oświadczyć współchrześcijanom w Filippi: „Nie mam bowiem nikogo więcej o jego [Tymoteusza] usposobieniu, który by się szczerze zatroszczył o to, co was dotyczy” (2 Tymoteusza 1:5; Filipian 2:20, 22; 1 Tymoteusza 5:23). My również pomimo naszych słabości i różnych prób możemy zachowywać nieobłudną wiarę i zaskarbiać sobie uznanie Boże.
18. Kim była Lidia i jakiego ducha przejawiała?
18 Jedną z bogobojnych niewiast, które zaskarbiły sobie uznanie Boże, jest Lidia. Wraz ze swymi domownikami należała do pierwszych mieszkańców Europy, którzy nawrócili się na chrystianizm dzięki działalności Pawła w Filippi około 50 roku n.e. Lidia pochodziła z Tiatyry i była zapewne prozelitką żydowską, ale w Filippi mieszkało chyba niewielu Żydów i prawdopodobnie nie mieli tam synagogi. Paweł przemówił więc do Lidii i innych pobożnych kobiet zgromadzonych nad rzeką. W rezultacie Lidia została chrześcijanką, po czym wymogła na Pawle i jego towarzyszach, by zatrzymali się w jej domu (Dzieje 16:12-15). Taka gościnność w dalszym ciągu jest cechą charakterystyczną prawdziwych chrześcijan.
19. Jakimi czynami Dorkas dowiodła, że czuje się odpowiedzialna przed Bogiem?
19 Do odpowiedzialności przed Jehową Bogiem niewątpliwie poczuwała się też Dorkas. Kiedy zmarła, do Joppy przyszedł Piotr, usłuchawszy prośby tamtejszych uczniów. Dwaj mężczyźni wysłani po niego „wprowadzili go do (...) górnej izby; i przystąpiły do niego wszystkie wdowy, płacząc i pokazując wiele szat spodnich i szat wierzchnich, które robiła Dorkas, gdy jeszcze z nimi była”. Dorkas została wskrzeszona z martwych. Ale czy zapisała się w pamięci tylko z racji swej szczodrości? Nie tylko. Była „uczennicą” i z pewnością osobiście uczestniczyła w dziele pozyskiwania uczniów. Chrześcijańskie niewiasty w dobie obecnej podobnie ‛obfitują w dobre uczynki i dary miłosierdzia’. Poza tym chętnie biorą żywy udział w rozgłaszaniu dobrej nowiny o Królestwie i w czynieniu uczniów (Dzieje 9:36-42; Mateusza 24:14; 28:19, 20).
20. Jakie pytania możemy sobie zadać?
20 Biblia wyraźnie wskazuje, że zarówno całe narody, jak i poszczególne osoby ponoszą odpowiedzialność przed Panem Wszechwładnym, Jehową (Sofoniasza 1:7). Jeżeli zatem należymy do Jego oddanych sług, możemy zadać sobie pytania: Jak się zapatruję na otrzymane od Boga przywileje i obowiązki? Jak moje postępowanie oceniają Jehowa Bóg i Jezus Chrystus?
Jak byś odpowiedział?
◻ Jak można dowieść, że aniołowie i Syn Boży są odpowiedzialni przed Jehową?
◻ Jakie przykłady biblijne ukazują, że Bóg pociąga do odpowiedzialności narody?
◻ Co Biblia mówi o osobistej odpowiedzialności człowieka wobec Boga?
◻ Jakie osoby opisane w Biblii poczuwały się do odpowiedzialności przed Jehową Bogiem?
[Ilustracja na stronie 10]
Jezus Chrystus złożył dowody, że poczuwa się do odpowiedzialności wobec niebiańskiego Ojca
[Ilustracja na stronie 15]
Podobnie jak niegdyś Dorkas również dziś chrześcijańskie niewiasty poczuwają się do odpowiedzialności przed Bogiem
[Prawa własności do ilustracji, strona 13]
Śmierć Abla/The Doré Bible Illustrations/Dover Publications, Inc.