Chrześcijańscy świadkowie mający obywatelstwo niebiańskie
„A nasze obywatelstwo jest w niebiosach” (FILIPIAN 3:20).
1. Jakie cudowne zamierzenie Jehowa powziął wobec niektórych ludzi?
OSOBY urodzone jako ludzie będą w niebie królami i kapłanami, a ich władzy zostaną poddani nawet aniołowie (1 Koryntian 6:2, 3; Objawienie 20:6). Jakże zdumiewa ta prawda! A jednak Jehowa powziął takie zamierzenie i spełnia je przez swego jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa. Dlaczego nasz Stwórca to czyni? I jak wiedza o tym powinna wpływać na dzisiejszych chrześcijan? Zobaczmy, jak na te pytania odpowiada Biblia.
2. Czego nowego według zapowiedzi Jana Chrzciciela miał dokonać Jezus i z czym było to związane?
2 Kiedy Jan Chrzciciel przygotowywał drogę dla Jezusa, zapowiedział, że dokona on czegoś nowego. W sprawozdaniu czytamy: „[Jan] głosił mówiąc: ‚Przychodzi za mną ktoś silniejszy niż ja; nie jestem godzien schylić się i rozwiązać rzemyków u jego sandałów. Ja ochrzciłem was wodą, ale on będzie was chrzcił duchem świętym’” (Marka 1:7, 8). Do owego czasu jeszcze nikt nie został ochrzczony duchem świętym. Było to więc czymś nowym i dotyczyło zamierzenia, które Jehowa miał wkrótce objawić z myślą o przygotowaniu ludzi do panowania w niebie.
‛Ponowne narodzenie’
3. Jakie nowe szczegóły dotyczące Królestwa niebios Jezus objaśnił Nikodemowi?
3 Więcej szczegółów na temat tego zamierzenia Bożego wyjawił Jezus podczas potajemnego spotkania ze znanym faryzeuszem. Kiedy ów człowiek, Nikodem, przyszedł w nocy do Jezusa, ten powiedział: „Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3). Będąc faryzeuszem, Nikodem musiał studiować Pisma Hebrajskie, toteż wiedział coś na temat wspaniałej prawdy o Królestwie Bożym. W Księdze Daniela zapowiedziano, że Królestwo ma być dane ‛komuś podobnemu do Syna Człowieczego’ oraz „ludowi Świętych Najwyższego” (Daniela 7:13, 14, 27). Miało ono ‛zniszczyć i usunąć’ wszystkie inne królestwa i ostać się na zawsze (Daniela 2:44). Nikodem prawdopodobnie myślał, iż proroctwa te spełnią się na narodzie żydowskim, ale Jezus oznajmił, że chcąc ujrzeć Królestwo, trzeba się ponownie narodzić. Ponieważ Nikodem nie mógł tego zrozumieć, Jezus wyjaśnił dalej: „Jeżeli ktoś nie narodzi się z wody i ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (Jana 3:5).
4. Jaka zmiana następuje w stosunkach między Jehową a osobami narodzonymi z ducha świętego?
4 Jan Chrzciciel mówił wcześniej o chrzcie duchem świętym. Teraz Jezus dodał, że kto chce wejść do Królestwa Bożego, musi się narodzić z ducha świętego. Dzięki temu niezwykłemu narodzeniu niedoskonali mężczyźni i kobiety nawiązują szczególną więź z Jehową Bogiem. Stają się Jego przybranymi dziećmi. Czytamy bowiem: „Tym wszystkim, którzy (...) przyjęli [Jezusa], dał prawo stać się dziećmi Bożymi, ponieważ wierzyli w jego imię; i narodzili się nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli człowieka, lecz z Boga” (Jana 1:12, 13; Rzymian 8:15).
Dzieci Boże
5. Kiedy wierni uczniowie zostali po raz pierwszy ochrzczeni duchem świętym i co się wiązało z jego działaniem?
5 Kiedy Jezus rozmawiał z Nikodemem, był już namaszczony duchem świętym na przyszłego Władcę Królestwa Bożego oraz publicznie uznany przez Boga za Syna (Mateusza 3:16, 17). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jehowa zrodził więcej duchowych dzieci. Wierni uczniowie zgromadzeni w pewnej górnej izbie w Jeruzalem zostali ochrzczeni duchem świętym. Jednocześnie narodzili się ponownie z ducha świętego, stając się duchowymi synami Bożymi (Dzieje 2:2-4, 38; Rzymian 8:15). Co więcej, z myślą o przyszłym dziedzictwie w niebie zostali namaszczeni i wstępnie opieczętowani duchem świętym — zadatkiem niezawodnej nadziei niebiańskiej (2 Koryntian 1:21, 22).
6. Jakie zamierzenie powziął Jehowa co do Królestwa niebiańskiego i dlaczego słusznie mają w nim udział ludzie?
6 Byli to pierwsi niedoskonali ludzie, których Bóg wybrał, by weszli do Królestwa. Oznacza to, że po śmierci i zmartwychwstaniu mieli się stać częścią niebiańskiej organizacji panującej nad mieszkańcami ziemi oraz nad aniołami. Zgodnie z zamierzeniem Jehowy owo Królestwo uświęci przed całym stworzeniem Jego wielkie imię oraz wykaże prawowitość Jego zwierzchnictwa (Mateusza 6:9, 10; Jana 12:28). Jak to dobrze, że udział w tym Królestwie mają ludzie! W ogrodzie Eden Szatan użył właśnie ludzi, gdy podważył słuszność zwierzchnictwa Bożego, a Jehowa postanowił, że ludzie będą uczestniczyć w rozstrzygnięciu tej kwestii spornej (1 Mojżeszowa 3:1-6; Jana 8:44). Do osób wybranych na władców Królestwa apostoł Piotr napisał: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gdyż stosownie do swego wielkiego miłosierdzia dał nam — przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych — nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was” (1 Piotra 1:3, 4).
7. Jaka niezwykła więź łączy z Jezusem osoby ochrzczone duchem świętym?
7 Jako przybrani synowie Boga, chrześcijanie ci stali się braćmi Jezusa Chrystusa (Rzymian 8:16, 17; 9:4, 26; Hebrajczyków 2:11). Ponieważ Jezus okazał się Potomstwem obiecanym Abrahamowi, więc stanowią oni drugorzędną część tego Potomstwa, które ma udostępnić wierzącym pewne błogosławieństwo (1 Mojżeszowa 22:17, 18; Galatów 3:16, 26, 29). Jakie błogosławieństwo? Możliwość uwolnienia od grzechu, pojednania się z Bogiem oraz służenia Mu teraz i przez całą wieczność (Mateusza 4:23; 20:28; Jana 3:16, 36; 1 Jana 2:1, 2). Chrześcijańscy pomazańcy przebywający na ziemi kierują uwagę szczerych osób na to błogosławieństwo przez dawanie świadectwa na rzecz swego duchowego brata, Jezusa Chrystusa, oraz przybranego Ojca, Jehowy Boga (Dzieje 1:8; Hebrajczyków 13:15).
8. Czym jest „objawienie” narodzonych z ducha synów Bożych?
8 W Biblii czytamy o „objawieniu” tych zrodzonych z ducha synów Bożych (Rzymian 8:19). Ponieważ wchodzą do Królestwa jako współkrólowie Jezusa, wezmą udział w usuwaniu szatańskiego systemu rzeczy. Następnie przez tysiąc lat będą pomagać w udostępnianiu ludzkości dobrodziejstw ofiary okupu i w ten sposób doprowadzą ród człowieczy do doskonałości, którą utracił Adam (2 Tesaloniczan 1:8-10; Objawienie 2:26, 27; 20:6; 22:1, 2). Wszystko to wchodzi w zakres objawienia synów Bożych, którego skwapliwie wyczekują stworzenia ludzkie okazujące wiarę.
9. Jak Biblia nazywa międzynarodowe grono namaszczonych chrześcijan?
9 Międzynarodowe grono namaszczonych chrześcijan tworzy „zbór pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach” (Hebrajczyków 12:23). Oni pierwsi korzystają z Jezusowej ofiary okupu. Stanowią również „ciało Chrystusa”, co wskazuje na bliską więź łączącą ich ze sobą nawzajem oraz z Jezusem (1 Koryntian 12:27). Paweł napisał: „Jak ciało jest jedno, ale ma wiele członków i wszystkie członki owego ciała — chociaż jest ich wiele — są jednym ciałem, tak też i Chrystus. Bo doprawdy za sprawą jednego ducha my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jednym ciele, czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym duchem” (1 Koryntian 12:12, 13; Rzymian 12:5; Efezjan 1:22, 23; 3:6).
„Izrael Boży”
10, 11. Dlaczego w I wieku potrzebny był nowy Izrael i kto wchodził w jego skład?
10 Zanim Jezus przyszedł w roli obiecanego Mesjasza, przez ponad 1500 lat cielesny Izrael był szczególnym ludem Jehowy. Pomimo ciągłych przypomnień naród ten jako całość okazał się niewierny. Kiedy pojawił się Jezus, Izraelici go odrzucili (Jana 1:11). Dlatego oznajmił on żydowskim przywódcom religijnym: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Rozpoznanie tego „narodu wydającego (...) owoce” Królestwa jest niezbędne do zbawienia.
11 Wspomniany nowy naród to zbór namaszczonych chrześcijan, ustanowiony w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jego pierwszymi członkami byli uczniowie Jezusa pochodzenia żydowskiego, którzy uznali go za swego niebiańskiego Króla (Dzieje 2:5, 32-36). Jednakże weszli oni w skład tego nowego narodu nie dzięki przynależności do narodu żydowskiego, lecz na podstawie wiary w Jezusa. Tak więc ów nowy Izrael Boży był czymś wyjątkowym — narodem duchowym. Ponieważ większość Żydów nie chciała przyjąć Jezusa, zaproszenie do wejścia w skład tego narodu wystosowano także do Samarytan, a potem do pogan. Ten nowy naród został nazwany „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16).
12, 13. Jak stało się jasne, że nowy Izrael nie był jedynie jakąś sektą judaistyczną?
12 Kiedy w starożytnym Izraelu nie-Żydzi stawali się prozelitami, musieli podporządkować się Prawu Mojżeszowemu, a mężczyźni mieli to usymbolizować przez poddanie się obrzezaniu (2 Mojżeszowa 12:48, 49). Niektórzy chrześcijanie pochodzenia żydowskiego uważali, że to samo dotyczy też nie-Żydów w Izraelu Bożym. Ale Jehowa myślał inaczej. Duch święty skierował apostoła Piotra do domu poganina Korneliusza. A gdy Korneliusz z rodziną dali posłuch orędziu Piotra, otrzymali ducha świętego — zanim jeszcze zostali ochrzczeni w wodzie. Był to wyraźny dowód, że Jehowa uznał tych pogan za członków Izraela Bożego, nie wymagając od nich przestrzegania Prawa Mojżeszowego (Dzieje 10:21-48).
13 Niektórym wierzącym trudno było to zaakceptować, toteż wkrótce całą sprawę musieli rozważyć apostołowie i starsi w Jeruzalem. To cieszące się autorytetem grono wysłuchało świadectwa o tym, jak duch święty oddziaływał na wierzących nie-Żydów. Dzięki wnikliwemu studium Biblii zrozumiano, że w ten sposób spełnia się natchnione proroctwo (Izajasza 55:5; Amosa 9:11, 12). Powzięto więc właściwą decyzję: Chrześcijanie pochodzenia pogańskiego nie muszą przestrzegać Prawa Mojżeszowego (Dzieje 15:1, 6-29). A zatem Izrael duchowy był rzeczywiście nowym narodem, a nie jakąś sektą judaistyczną.
14. Na co wskazał Jakub, nazywając zbór chrześcijański „dwunastoma plemionami, które są rozproszone”?
14 Kiedy w I wieku uczeń Jakub pisał do chrześcijan namaszczonych duchem, skierował list do „dwunastu plemion, które są rozproszone” (Jakuba 1:1; Objawienie 7:3-8). Oczywiście obywatele nowego Izraela nie należeli do określonych plemion. W przeciwieństwie do Izraela cielesnego w tym duchowym narodzie nie istniał podział na plemiona. Niemniej natchnione słowa Jakuba wskazują, że w oczach Jehowy Izrael Boży całkowicie zastąpił 12 plemion Izraela cielesnego. Kiedy rodowity Żyd stawał się członkiem tego nowego narodu, jego pochodzenie nie miało żadnego znaczenia, nawet jeśli był z plemienia Judy czy Lewiego (Galatów 3:28; Filipian 3:5, 6).
Nowe przymierze
15, 16. (a) Jak Jehowa traktuje członków Izraela Bożego, którzy nie są rodowitymi Żydami? (b) Na jakiej podstawie prawnej został ustanowiony nowy Izrael?
15 Dla Jehowy członkowie tego nowego narodu, którzy nie wywodzą się z cielesnego Izraela, są pełnoprawnymi Żydami duchowymi. Apostoł Paweł wyjaśnił: „Nie ten jest Żydem, kto jest nim na zewnątrz, ani obrzezaniem nie jest to, które jest na zewnątrz, na ciele. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha, nie zaś przez spisany kodeks. Taki ma pochwałę nie od ludzi, lecz od Boga” (Rzymian 2:28, 29). Z zaproszenia do wejścia w skład Izraela Bożego skorzystało wielu pogan, spełniając w ten sposób proroctwo biblijne. Prorok Ozeasz napisał na przykład: „Okażę miłosierdzie ‚Nie doznającej miłosierdzia’, powiem do ‚Nie mojego ludu’: ‚Tyś moim ludem’, a on odpowie: ‚Boże mój!’” (Ozeasza 2:25, Biblia poznańska; Rzymian 11:25, 26).
16 Skoro Izraelici duchowi nie podlegali przymierzu Prawa Mojżeszowego, na jakiej podstawie stali się częścią nowego narodu? Jehowa za pośrednictwem Jezusa zawarł z tym narodem duchowym nowe przymierze (Hebrajczyków 9:15). Kiedy 14 Nisan 33 roku n.e. Jezus ustanawiał Pamiątkę swej śmierci, podał 11 wiernym apostołom chleb oraz wino i powiedział, że wino symbolizuje „krew przymierza” (Mateusza 26:28; Jeremiasza 31:31-34). Jak donosi sprawozdanie Łukasza, Jezus wyjaśnił, iż kielich wina wyobraża „nowe przymierze” (Łukasza 22:20). A gdy w dniu Pięćdziesiątnicy został wylany duch święty i narodził się Izrael Boży, zgodnie z zapowiedzią Jezusa Królestwo zabrano cielesnemu Izraelowi i dano nowemu narodowi duchowemu. Odtąd w miejsce Izraela cielesnego sługą Jehowy był ów nowy naród składający się z Jego świadków (Izajasza 43:10, 11).
„Nowe Jeruzalem”
17, 18. Jak Księga Objawienia opisuje chwałę czekającą namaszczonych chrześcijan?
17 Jakaż chwała czeka tych, którzy otrzymali przywilej uczestniczenia w powołaniu niebiańskim! A ileż radości sprawia dowiadywanie się o cudownych rzeczach, jakie przypadną im w udziale! Księga Objawienia daje nam zachwycający wgląd w ich dziedzictwo niebiańskie. Na przykład w rozdziale 4, wersecie 4, czytamy: „Wokoło tronu [Jehowy] są dwadzieścia cztery trony i na tych tronach ujrzałem zasiadających dwudziestu czterech starszych ubranych w białe szaty wierzchnie, a na ich głowach złote korony”. Owych 24 starszych wyobraża namaszczonych chrześcijan, którzy dostąpili zmartwychwstania i teraz zajmują swe niebiańskie stanowiska obiecane im przez Jehowę. Korony oraz trony przypominają nam o ich władzy królewskiej. Pomyślmy też, jak niezwykłego przywileju dostępują, mogąc usługiwać w pobliżu tronu Jehowy!
18 W Księdze Objawienia 14:1 znajdujemy o nich jeszcze jedną wzmiankę: „I ujrzałem, a oto Baranek stojący na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających napisane na swych czołach jego imię i imię jego Ojca”. Jak widać, liczbę pomazańców ograniczono do 144 000. Stoją wraz z wyniesionym na tron Królem Jehowy, „Barankiem”, czyli Jezusem, co wskazuje na ich królewską pozycję. Przebywają na niebiańskiej górze Syjon. Na jej ziemskim odpowiedniku znajdowało się Jeruzalem — miasto królewskie Izraela. Niebiańska góra Syjon wyobraża wywyższoną pozycję Jezusa i jego współdziedziców, tworzących Jeruzalem niebiańskie (2 Kronik 5:2; Psalm 2:6).
19, 20. (a) Członkami jakiej organizacji niebiańskiej będą namaszczeni chrześcijanie? (b) Jak długo Jehowa wybierał tych, którzy mają obywatelstwo w niebiosach?
19 Pomazańców przebywających w chwale niebiańskiej określa się też mianem „Nowego Jeruzalem” (Objawienie 21:2). Jeruzalem ziemskie było „miastem wielkiego Króla”, gdzie znajdowała się świątynia (Mateusza 5:35). Niebiańskie Nowe Jeruzalem to królewska organizacja, poprzez którą sprawuje rządy Najwyższy Władca, Jehowa, oraz wyznaczony przez Niego Król, Jezus, i w której pełniona jest służba kapłańska, gdy od tronu Jehowy spływają obfite błogosławieństwa mające na celu uleczenie ludzkości (Objawienie 21:10, 11; 22:1-5). Z innej wizji Jan dowiaduje się, że wiernych, zmartwychwstałych chrześcijan namaszczonych duchem nazwano też ‛małżonką Baranka’. Jakiż to ujmujący obraz zażyłej więzi łączącej ich z Jezusem, któremu chętnie się podporządkowują! Wyobraź sobie radość, jaka zapanuje w niebie, gdy ostatni z nich otrzyma w końcu nagrodę niebiańską. Nareszcie będą się mogły odbyć „zaślubiny Baranka”! Owa królewska organizacja niebiańska będzie wówczas kompletna (Objawienie 19:6-8).
20 Doprawdy cudowne błogosławieństwa czekają tych, o których apostoł Paweł powiedział: „A nasze obywatelstwo jest w niebiosach” (Filipian 3:20). Od prawie 2000 lat Jehowa wybiera swe duchowe dzieci i przygotowuje je do objęcia dziedzictwa niebiańskiego. Wszystko wskazuje na to, że owo dzieło wybierania i przygotowywania dobiega końca. Ale z wizji danej Janowi, zanotowanej w 7 rozdziale Księgi Objawienia, wynika, że miały nastąpić jeszcze inne wydarzenia. Zwróćmy zatem teraz uwagę na inną grupę chrześcijan, o której będzie mowa w następnym artykule.
Czy pamiętasz?
◻ Jakie są różne przejawy oddziaływania ducha na tych, którzy mają dziedzictwo niebiańskie?
◻ Jaka zażyła więź łączy pomazańców z Jehową oraz z Jezusem?
◻ W jaki sposób Biblia opisuje zbór namaszczonych chrześcijan?
◻ Na jakiej podstawie prawnej został ustanowiony Izrael Boży?
◻ Jakie przywileje czekają namaszczonych chrześcijan w niebie?
[Ilustracje na stronie 10]
Przez prawie 2000 lat Jehowa wybierał tych, którzy mają panować w Królestwie niebiańskim