„[Bóg] we wszystkim tak działa, jak doradza jego wola” (EFEZJAN 1:11).

 1. Z jakiej okazji w środę 12 kwietnia tego roku wszyscy Świadkowie Jehowy spotkają się w swoich zborach?

WIECZOREM w środę 12 kwietnia 2006 roku jakieś 16 milionów ludzi zgromadzi się na obchodach Wieczerzy Pańskiej. W każdym miejscu, w którym będzie się odbywała ta uroczystość, na stole znajdzie się przaśny chleb, symbolizujący ciało Chrystusa, oraz czerwone wino, przedstawiające jego przelaną krew. Pod koniec przemówienia wyjaśniającego znaczenie Pamiątki śmierci Jezusa emblematy te — najpierw chleb, a potem wino — zostaną podane obecnym. Jednak tylko w niektórych zborach Świadków Jehowy ktoś je spożyje. W pozostałych nie będzie takich osób. Dlaczego jedynie nieliczni chrześcijanie mają nadzieję na życie w niebie i spożywają chleb oraz wino, a większość — oczekująca wiecznego życia na ziemi — tego nie robi?

 2, 3. (a) Jak zgodnie ze swym zamierzeniem Jehowa powołał wszystko do istnienia? (b) W jakim celu Jehowa stworzył ziemię i ludzi?

² Jehowa jest Bogiem mającym określone zamierzenie. Spełniając je, „we wszystkim tak działa, jak doradza jego wola” (Efezjan 1:11). Najpierw powołał do istnienia swego jednorodzonego Syna (Jana 1:1, 14; Objawienie 3:14). Następnie za jego pośrednictwem stworzył rodzinę duchowych synów, a potem materialny wszechświat, w tym ziemię i człowieka (Hioba 38:4, 7; Psalm 103:19-21; Jana 1:2, 3; Kolosan 1:15, 16).

³ Wbrew temu, co nauczają różne kościoły chrześcijaństwa, Bóg nie stworzył ziemi jako poletka doświadczalnego służącego wypróbowaniu tych, którzy w końcu dostąpią życia w niebie. Przyświecał Mu konkretny cel — chciał, żeby ta planeta „była zamieszkana” (Izajasza 45:18). Stworzył ziemię dla ludzi, a ludzi dla ziemi (Psalm 115:16). Cały glob miał się stać rajem zapełnionym przez prawych mieszkańców, którzy mieli go pielęgnować. Bóg nigdy nie obiecywał pierwszej parze ludzkiej przyszłego życia w niebie (Rodzaju 1:26-28; 2:7, 8, 15).

Próba zniweczenia zamierzenia Jehowy

 4. Jak u zarania dziejów ludzkości zakwestionowano sposób sprawowania władzy przez Jehowę?

⁴ Pewien duchowy syn Boży zbuntował się i nadużywając daru wolnej woli, postanowił zniweczyć zamierzenie Jehowy. Zburzył pokój wszystkich, którzy chętnie podporządkowują się władzy Stwórcy. Szatan, bo o nim tu mowa, skłonił pierwszą parę ludzką do uniezależnienia się od Boga (Rodzaju 3:1-6). Nie zakwestionował Jego mocy, ale sposób rządzenia i prawo do sprawowania przez Niego władzy. Tak oto już na samym początku historii ludzkości wyłoniła się podstawowa kwestia sporna co do zwierzchnictwa Jehowy.

 5. Jaką jeszcze kwestię podniósł Szatan i kogo ona dotyczy?

⁵ Ściśle związana z wielką kwestią sporną co do powszechnego zwierzchnictwa jest druga kwestia. W czasach Hioba Szatan podał w wątpliwość pobudki stworzeń, które posłusznie służą Jehowie. Zasugerował, że kierują się one samolubnymi względami, a poddane próbie, odwrócą się od Boga (Hioba 1:7-11; 2:4, 5). I choć początkowo chodziło o człowieczego sługę Bożego, twierdzenie to dotyczy także duchowych synów Jehowy, a nawet Jego jednorodzonego Syna.

 6. Jak Jehowa okazał się wierny swemu zamierzeniu oraz imieniu?

⁶ Wierny swojemu zamierzeniu oraz znaczeniu swego imienia, Jehowa stał się Prorokiem i Wybawcą.a Oznajmił Szatanowi: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Rodzaju 3:15). Posługując się Potomkiem tej „niewiasty”, czyli niebiańskiej części swej organizacji, Jehowa miał odeprzeć zarzut Szatana i dać potomkom Adama nadzieję na wybawienie i życie (Rzymian 5:21; Galatów 4:26, 31).

‛Święta tajemnica jego woli’

 7. Jaki zamiar Jehowa wyjawił przez apostoła Pawła?

⁷ W liście do chrześcijan w Efezie apostoł Paweł wyjaśnił, jak Jehowa zarządza sprawami, by spełnić swe zamierzenie. Czytamy tam: „Dał nam poznać świętą tajemnicę swej woli. Odpowiada ona jego upodobaniu, co do którego sam w sobie powziął zamierzenie w związku z zarządzaniem przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Efezjan 1:9, 10). Celem chwalebnego zamierzenia Jehowy jest przywrócenie jedności we wszechświecie, by wszystkie żyjące w nim istoty były z miłości podporządkowane władzy Stwórcy (Objawienie 4:11). W ten sposób zostanie uświęcone imię Boże, Szatan okaże się kłamcą, a wola Jehowy będzie się dziać „jak w niebie, tak i na ziemi” (Mateusza 6:10).

 8. Jakie jest znaczenie słowa tłumaczonego na „zarządzanie”?

⁸ „Upodobanie” Jehowy, czyli Jego zamierzenie, spełni się dzięki pewnemu „zarządzaniu”. Paweł użył tu wyrazu, który dosłownie oznacza „zarządzanie domem”. Nie chodzi tu o rząd, jakim jest mesjańskie Królestwo, lecz o sposób zarządzania sprawami.b Cudowny sposób, w jaki Jehowa kieruje biegiem spraw w celu zrealizowania swego zamierzenia, miał związek ze „świętą tajemnicą”, stopniowo wyjawianą na przestrzeni wieków (Efezjan 1:10; 3:9).

 9. Jak Jehowa stopniowo wyjawiał „świętą tajemnicę swej woli”?

⁹ Za pomocą kolejnych przymierzy Jehowa krok po kroku wyjawiał, jak spełni swe zamierzenie dotyczące Potomka obiecanego w Edenie. Przymierze z Abrahamem zapowiadało, że właśnie w linii rodowej tego męża pojawi się na ziemi Potomek, poprzez którego „będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi”. Poza tym przymierze to wskazywało, iż oprócz głównego reprezentanta w skład obiecanego potomstwa wejdą również inne osoby (Rodzaju 22:17, 18). Przymierze Prawa zawarte z cielesnym Izraelem ujawniło zamierzenie Jehowy co do utworzenia „królestwa kapłanów” (Wyjścia 19:5, 6). A przymierze z Dawidem pokazało, że Potomek będzie nieprzemijającym Władcą Królestwa (2 Samuela 7:12, 13; Psalm 89:3, 4). Kiedy przymierze Prawa doprowadziło Żydów do Mesjasza, Jehowa wyjawił kolejne szczegóły dotyczące realizacji swego zamierzenia (Galatów 3:19, 24). Ludzie mający towarzyszyć głównemu przedstawicielowi potomstwa wejdą w skład zapowiedzianego „królestwa kapłanów” i zostaną objęci „nowym przymierzem” jako Izrael duchowy (Jeremiasza 31:31-34; Hebrajczyków 8:7-9).c

10, 11. (a) Jak Jehowa wyjawił tożsamość zapowiedzianego Potomka? (b) W jakim celu jednorodzony Syn Boży przyszedł na ziemię?

¹⁰ W miarę jak Bóg ‛zarządzał’ sprawami związanymi z realizacją Jego zamierzenia, nadszedł czas, by na ziemi pojawił się obiecany Potomek. Posłany przez Jehowę anioł Gabriel powiadomił Marię, że urodzi ona syna i że ma mu nadać imię Jezus. Oznajmił: „Ten będzie wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie on królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:32, 33). W ten sposób tożsamość obiecanego Potomka została ostatecznie ujawniona (Galatów 3:16; 4:4).

¹¹ Jednorodzony Syn Jehowy miał przyjść na ziemię i zostać w pełni wypróbowany. Najdobitniejsza odpowiedź na zarzuty Szatana leżała właśnie w jego rękach. Czy pozostanie lojalny względem swego Ojca? W grę wchodziła pewna „święta tajemnica”. Apostoł Paweł tak wyjaśnił później rolę Jezusa: „Niewątpliwie wielka jest święta tajemnica tego zbożnego oddania: ‛On ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale’” (1 Tymoteusza 3:16). Swą niezłomną lojalnością aż do śmierci Jezus dał jednoznaczną odpowiedź na zarzuty Szatana. Ale na wyjaśnienie czekały jeszcze inne szczegóły „świętej tajemnicy”.

„Święta tajemnica królestwa Bożego”

12, 13. (a) Jaki jest jeden z aspektów „świętej tajemnicy królestwa Bożego”? (b) Co Jehowa musiał uczynić w związku z wybraniem pewnej liczby ludzi do życia w niebie?

¹² Głosząc w Galilei, Jezus dał do zrozumienia, że „święta tajemnica” ma ścisły związek z rządem mesjańskiego Królestwa. Oznajmił swym uczniom: „Wam dano zrozumieć święte tajemnice królestwa niebios [„królestwa Bożego”, Marka 4:11]” (Mateusza 13:11). Jeden z aspektów owej tajemnicy dotyczył wybrania przez Jehowę „małej trzódki” liczącej 144 000 osób, które wraz z Jego Synem miały wejść w skład obiecanego „potomstwa” i sprawować władzę w niebie (Łukasza 12:32; Objawienie 14:1, 4).

¹³ Ludzie zostali stworzeni do życia na ziemi, dlatego wszystkich mających pójść do nieba Jehowa musiał uczynić „nowym stworzeniem” (2 Koryntian 5:17). Jako jeden z objętych tą wyjątkową nadzieją niebiańską, apostoł Piotr napisał: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gdyż stosownie do swego wielkiego miłosierdzia dał nam — przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych — nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was” (1 Piotra 1:3, 4).

14. (a) Jak w „świętej tajemnicy królestwa Bożego” zostali uwzględnieni nie-Żydzi? (b) Dzięki czemu możemy rozumieć te „głębokie sprawy Boże”?

¹⁴ Inny szczegół „świętej tajemnicy” związanej z przyszłym rządem Królestwa dotyczył tego, że do niewielkiego grona niebiańskich współwładców Chrystusa Jehowa postanowił powołać również nie-Żydów. Paweł tak objaśnił ten aspekt Bożego „zarządzania”, czyli sposobu realizacji Jego zamierzenia: „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom, mianowicie że ludzie z narodów mają być współdziedzicami i współczłonkami ciała, i współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem przez dobrą nowinę” (Efezjan 3:5, 6). Zrozumienia tej części omawianej tajemnicy udzielono „świętym apostołom”. Podobnie dzisiaj, gdyby nie pomoc ducha świętego, nie potrafilibyśmy pojąć „głębokich spraw Bożych” (1 Koryntian 2:10; 4:1; Kolosan 1:26, 27).

15, 16. Dlaczego współwładców Chrystusa Jehowa wybrał spośród ludzi?

¹⁵ Jak czytamy w Biblii, „sto czterdzieści cztery tysiące” tych, którzy stoją z „Barankiem” na niebiańskiej górze Syjon, zostało „kupionych z ziemi”, „kupionych spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”, Jezusa Chrystusa (Objawienie 14:1-4). Na głównego przedstawiciela potomstwa obiecanego w Edenie Jehowa wybrał jednego ze swych niebiańskich synów, dlaczego więc jego towarzyszy wyznaczył spośród ludzi? Apostoł Paweł wyjaśnia, że ta ograniczona liczba ludzi jest ‛powołana zgodnie z zamierzeniem’ Jehowy, wyznaczona ‛według upodobania jego woli’ (Rzymian 8:17, 28-30; Efezjan 1:5, 11; 2 Tymoteusza 1:9).

¹⁶ Jehowa ma zamiar uświęcić swe wielkie i święte imię oraz wykazać słuszność swego powszechnego zwierzchnictwa. Niezrównanie mądrze „zarządził”, czyli pokierował biegiem spraw, posyłając swego pierworodnego Syna na ziemię i pozwalając, by został w pełni wypróbowany. Ponadto postanowił, że w skład rządu mesjańskiego Królestwa Jego Syna wejdą ludzie, którzy także aż do śmierci okażą się wierni Jego władzy (Efezjan 1:8-12; Objawienie 2:10, 11).

17. Dlaczego pokrzepia nas to, że Chrystus i jego współwładcy byli kiedyś ludźmi?

¹⁷ Jehowa okazał potomkom Adama wielką miłość, posyłając na ziemię swego Syna oraz wybierając spośród nich współdziedziców rządu Królestwa. Jaką korzyść miało to przynieść innym wiernym sługom Jehowy, począwszy od Abla? Ludzie, którzy rodzą się w niewoli grzechu i śmierci, potrzebują duchowego i cielesnego uzdrowienia oraz doprowadzenia do stanu doskonałości, zgodnego z pierwotnym zamierzeniem Jehowy (Rzymian 5:12). Jakże wielkim pokrzepieniem dla wszystkich mających nadzieję na życie wieczne na ziemi jest świadomość, że ich Król będzie dla nich tak samo miłosierny i życzliwie współczujący, jak był dla uczniów podczas swej ziemskiej służby! (Mateusza 11:28, 29; Hebrajczyków 2:17, 18; 4:15; 7:25, 26). I jakże podnosi na duchu świadomość, że wraz z Chrystusem królami i kapłanami w niebie będą wierni mężczyźni i kobiety, którzy podobnie jak my zmagali się niegdyś z ludzkimi słabościami i przeciwnościami życiowymi! (Rzymian 7:21-25).

Niezawodne zamierzenie Jehowy

18, 19. Dzięki czemu lepiej rozumiemy słowa Pawła z Efezjan 1:8-11 i co rozważymy w następnym artykule?

¹⁸ Zapewne lepiej rozumiemy teraz znaczenie słów, które apostoł Paweł skierował do namaszczonych duchem chrześcijan i zapisał w Liście do Efezjan 1:8-11. Wyjaśnił, że Jehowa dał im poznać „świętą tajemnicę swej woli”, że ‛zostali ustanowieni dziedzicami’ z Chrystusem oraz że są „z góry wyznaczeni zgodnie z zamierzeniem tego, który we wszystkim tak działa, jak doradza jego wola”. Widzimy, jak wspaniale Jehowa „zarządza” sprawami, by spełnić swoje zamierzenie. Pomaga nam to również zrozumieć, dlaczego podczas Wieczerzy Pańskiej tylko nieliczni chrześcijanie spożywają emblematy.

¹⁹ W następnym artykule zastanowimy się, co ta uroczystość oznacza dla chrześcijan mających nadzieję niebiańską. Ponadto dowiemy się, dlaczego miliony ludzi wyczekujących życia wiecznego na ziemi też bardzo interesuje symboliczna wymowa uroczystości Pamiątki.

[Przypisy]

„Powziął zamierzenie, (...) aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (EFEZJAN 1:9, 10).

 1. W czym Jehowa ma „upodobanie”, jeśli chodzi o niebiosa i ziemię?

POWSZECHNY POKÓJ! Przywrócenie go jest częścią chwalebnego zamierzenia Jehowy, „Boga pokoju” (Hebrajczyków 13:20). Za pośrednictwem apostoła Pawła oznajmił On, że ma ‛upodobanie znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi’ (Efezjan 1:9, 10). Na co wskazuje grecki czasownik przetłumaczony w tym wersecie na „znowu zebrać razem”? Biblista John B. Lightfoot wyjaśnia: „Zwrot ten sugeruje całkowitą harmonię we wszechświecie, w którym nie będzie już żadnych obcych ani buntowniczych elementów; wszystkie jego części zjednoczą się i skupią wokół Chrystusa. Grzech i śmierć, smutek, niepowodzenia i cierpienia znikną raz na zawsze”.

„To, co w niebiosach”

 2. Do kogo odnosi się określenie „to, co w niebiosach”?

² Apostoł Piotr tak opisał wspaniałą nadzieję, jaką żywią prawdziwi chrześcijanie: „Są jednak nowe niebiosa i nowa ziemia, których oczekujemy zgodnie z jego obietnicą, i w nich ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13). Obiecane „nowe niebiosa” to nowy rząd — mesjańskie Królestwo. Apostoł Paweł wspomniał w Liście do Efezjan, że „to, co w niebiosach”, ma być zebrane „w Chrystusie”. Chodzi o ograniczoną liczbę ludzi powołanych do sprawowania władzy u boku Chrystusa w niebie (1 Piotra 1:3, 4). Członkowie tego grona — 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem Bożym — zostali ‛kupieni z ziemi’ i „kupieni spośród ludzi”, aby wespół z Chrystusem odziedziczyć niebiańskie Królestwo (Objawienie 5:9, 10; 14:3, 4; 2 Koryntian 1:21; Efezjan 1:11; 3:6).

 3. Dlaczego nawet o pomazańcach przebywających jeszcze na ziemi można powiedzieć, że ‛zasiadają w miejscach niebiańskich’?

³ Pomazańcy ‛rodzą się ponownie’ za sprawą ducha świętego i zostają uznani za duchowych synów Jehowy (Jana 1:12, 13; 3:5-7). W wyniku tego usynowienia stają się również braćmi Jezusa (Rzymian 8:15; Efezjan 1:5). Dlatego nawet o tych, którzy przebywają jeszcze na ziemi, powiedziano, że zostali ‛wskrzeszeni i posadzeni razem w miejscach niebiańskich w jedności z Chrystusem Jezusem’ (Efezjan 1:3; 2:6). Zajmują tę wywyższoną duchową pozycję, ponieważ są ‛opieczętowani obiecanym duchem świętym, który jest zadatkiem dziedzictwa’ zachowanego dla nich w niebie (Efezjan 1:13, 14; Kolosan 1:5). Właśnie oni są „tym, co w niebiosach” — wyznaczoną przez Jehowę grupą osób, które miały zostać zebrane.

Początek zbierania

 4. Kiedy i jak rozpoczęło się zbieranie „tego, co w niebiosach”?

⁴ Zgodnie z „zarządzaniem” Jehowy, czyli Jego sposobem kierowania biegiem spraw, zbieranie „tego, co w niebiosach” miało się rozpocząć „przy pełnej granicy wyznaczonych czasów” (Efezjan 1:10). Chwila ta nadeszła w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Wtedy to na apostołów oraz grupę uczniów, w tym także kobiet, został wylany duch święty (Dzieje 1:13-15; 2:1-4). Stanowiło to dowód, że w życie weszło nowe przymierze i że narodził się zbór chrześcijański oraz nowy naród — duchowy Izrael, „Izrael Boży” (Galatów 6:16; Hebrajczyków 9:15; 12:23, 24).

 5. Dlaczego Jehowa utworzył nowy „naród”, który zastąpił cielesny Izrael?

⁵ Przymierze Prawa zawarte z cielesnym Izraelem nie doprowadziło do powstania „królestwa kapłanów i narodu świętego”, po wsze czasy pełniącego służbę w niebie (Wyjścia 19:5, 6). Jezus oznajmił żydowskim przywódcom religijnym: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Ów naród, Izrael duchowy, składa się z chrześcijańskich pomazańców objętych nowym przymierzem. Apostoł Piotr pisał do nich: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła. Bo niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1 Piotra 2:9, 10). Cieleśni Izraelici przestali być ludem związanym przymierzem z Jehową (Hebrajczyków 8:7-13). Jak zapowiedział Jezus, odebrano im zaszczytną możliwość wejścia w skład mesjańskiego Królestwa i udostępniono ją 144 000 Izraelitów duchowych (Objawienie 7:4-8).

Objęci przymierzem co do Królestwa

 6, 7. Jakie szczególne przymierze Jezus zawarł ze swymi zrodzonymi z ducha braćmi i co to dla nich oznacza?

⁶ W wieczór ustanowienia Pamiątki swej śmierci Jezus powiedział do wiernych apostołów: „Wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa, żebyście mogli jeść i pić przy mym stole w moim królestwie, i zasiadać na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:28-30). Jezus wspomniał tu o szczególnym przymierzu, które zawarł ze 144 000 swych braci zrodzonych z ducha. Mieli oni być ‛wierni aż do śmierci’ i okazać się ‛zwycięzcami’ (Objawienie 2:10; 3:21).

⁷ Członkowie tej stosunkowo nielicznej grupy nie spodziewają się żyć wiecznie na ziemi jako ludzie z ciała i krwi. Będą panować razem z Chrystusem w niebie i zasiadać na tronach, by sądzić ludzkość (Objawienie 20:4, 6). Przyjrzyjmy się teraz innym wersetom biblijnym, które odnoszą się wyłącznie do pomazańców i które pokazują, dlaczego podczas Pamiątki „drugie owce” nie spożywają emblematów (Jana 10:16).

 8. Co dają do zrozumienia pomazańcy, spożywając chleb? (Zobacz ramkę na stronie 23).

⁸ Pomazańcy są zdecydowani wzorem Chrystusa cierpieć, a nawet ponieść śmierć. Paweł, należący do tego grona, oświadczył, iż jest gotowy na wszelkie ofiary, byleby tylko ‛pozyskać Chrystusa, żeby poznać i jego, i moc jego zmartwychwstania, i współudział w jego cierpieniach’. Apostoł nie obawiał się poddać „śmierci podobnej do jego śmierci” (Filipian 3:8, 10). Wielu chrześcijan namaszczonych duchem znosiło „śmiercionośne traktowanie, które spotkało Jezusa” (2 Koryntian 4:10).

 9. Co podczas Pamiątki symbolizuje chleb?

⁹ Ustanawiając Wieczerzę Pańską, Jezus rzekł o chlebie: „To oznacza moje ciało” (Marka 14:22). Mówił o swym literalnym ciele, które wkrótce miało zostać skatowane i zbroczone krwią. Trafnym symbolem tego ciała był właśnie niekwaszony chleb. Dlaczego? Ponieważ w Biblii zakwas może oznaczać grzech lub zło (Mateusza 16:4, 11, 12; 1 Koryntian 5:6-8). Jezus był wolny od grzechu i miał doskonałe ciało. Mógł je więc złożyć na ofiarę przebłagalną z pożytkiem dla wszystkich wiernych chrześcijan — zarówno mających nadzieję niebiańską, jak i spodziewających się żyć wiecznie na rajskiej ziemi (Jana 6:51; Hebrajczyków 7:26; 1 Jana 2:2).

10. W jakim sensie chrześcijanie, którzy podczas Pamiątki spożywają wino, mają „współudział we krwi Chrystusa”?

¹⁰ O winie, które podczas Pamiątki spożywają pomazańcy, Paweł napisał: „Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest współudziałem we krwi Chrystusa?” (1 Koryntian 10:16). W jakim sensie chrześcijanie spożywający wino mają „współudział we krwi Chrystusa”? Oczywiście nie mają udziału w złożeniu ofiary okupu, bo przecież sami potrzebują odkupienia. Ale ponieważ okazują wiarę w zbawczą wartość krwi Chrystusa, dostępują przebaczenia grzechów i zostają uznani za prawych oraz godnych życia w niebie (Rzymian 5:8, 9; Tytusa 3:4-7). Dzięki przelanej krwi Chrystusa 144 000 jego współdziedziców ‛zostaje uświęconych’, oddzielonych, oczyszczonych z grzechu i uznanych za „świętych” (Hebrajczyków 10:29; Daniela 7:18, 27; Efezjan 2:19). Swą krwią Chrystus ‛kupił Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu i uczynił ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią’ (Objawienie 5:9, 10).

11. Co podczas Pamiątki oznacza picie wina?

¹¹ Ustanawiając Pamiątkę swej śmierci, Chrystus podał wiernym apostołom wino i rzekł: „Pijcie z niego, wy wszyscy; bo to oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mateusza 26:27, 28). Krew byków i kozłów uprawomocniła przymierze Prawa między Bogiem a narodem izraelskim i podobnie krew Jezusa umożliwiła wejście w życie nowego przymierza, które Jehowa miał zawrzeć z duchowym Izraelem w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. (Wyjścia 24:5-8; Łukasza 22:20; Hebrajczyków 9:14, 15). Gdy pomazańcy piją wino symbolizujące „krew przymierza”, dają do zrozumienia, że są objęci tym nowym przymierzem i korzystają ze związanych z nim dobrodziejstw.

12. Jak pomazańcy dostępują ‛chrztu w śmierci Chrystusa’?

¹² Ale namaszczonym chrześcijanom przypomniano o czymś jeszcze. Jezus oświadczył swym wiernym uczniom: „Kielich, który ja piję, będziecie pić i chrztem, którym ja jestem chrzczony, będziecie ochrzczeni” (Marka 10:38, 39). Później apostoł Paweł napisał, że chrześcijanie są „ochrzczeni w jego [Chrystusa] śmierci” (Rzymian 6:3). Pomazańcy wiodą życie pełne wyrzeczeń. A ich śmierć jest ofiarna w tym znaczeniu, że wyrzekają się oni wszelkich widoków na życie wieczne na ziemi. Wspomniany ‛chrzest w śmierci Chrystusa’ dopełnia się wtedy, gdy umierają i zostają wskrzeszeni jako istoty duchowe, by królować z nim w niebie (Rzymian 6:5; 1 Koryntian 15:42-44, 50; 2 Tymoteusza 2:10-12).

Spożywanie emblematów

13. Dlaczego podczas Pamiątki osoby mające nadzieję ziemską nie spożywają emblematów, dlaczego jednak są obecne na tej uroczystości?

¹³ Zważywszy na wszystko, co oznacza spożywanie chleba i wina podawanego w czasie Pamiątki, byłoby niewłaściwe, gdyby emblematy te spożywały również osoby mające nadzieję ziemską. Rozumieją one, że nie są namaszczonymi duchem członkami ciała Chrystusa i że nie obejmuje ich nowe przymierze, które Jehowa zawarł z przyszłymi współkrólami Jezusa Chrystusa. Ponieważ „kielich” symbolizuje nowe przymierze, emblematy spożywają tylko ci, którzy są nim związani. Ludzie mający nadzieję żyć wiecznie na ziemi pod panowaniem Królestwa nie przechodzą chrztu w śmierci Jezusa ani nie zostają powołani do panowania u jego boku w niebie. Spożywanie przez nich emblematów oznaczałoby, że aspirują do czegoś, co im się nie należy. Dlatego też są obecni na Pamiątce jedynie w charakterze obserwatorów. Okazują wdzięczność za wszystko, co Jehowa dla nich zrobił za pośrednictwem swego Syna, w tym za przebaczenie grzechów możliwe dzięki jego przelanej krwi.

14. Jak spożywanie chleba i wina wzmacnia duchowo pomazańców?

¹⁴ Ostateczne pieczętowanie stosunkowo nielicznej grupy chrześcijan powołanych do królowania z Chrystusem w niebie dobiega końca. Pomazańcy aż do kresu swego ziemskiego życia czerpią duchowe siły ze spożywania emblematów podczas Pamiątki. Są zjednoczeni ze swymi braćmi i siostrami jako członkowie ciała Chrystusa. Spożywanie chleba i wina przypomina im o tym, że muszą dochować wierności aż do śmierci (2 Piotra 1:10, 11).

Zbieranie „tego, co na ziemi”

15. Kto gromadzi się u boku chrześcijan namaszczonych duchem?

¹⁵ Od połowy lat trzydziestych ubiegłego stulecia u boku pomazańców gromadzi się coraz większa liczba „drugich owiec”, które nie należą do „małej trzódki” i mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi (Jana 10:16; Łukasza 12:32; Zachariasza 8:23). Osoby te lojalnie towarzyszą braciom Chrystusa i udzielają im cennej pomocy w głoszeniu „tej dobrej nowiny o królestwie” na świadectwo wszystkim narodom (Mateusza 24:14; 25:40). Dzięki temu będą mogły zostać zaliczone przez Chrystusa do jego „owiec” i stanąć ‛po jego prawicy’, gdy przybędzie sądzić narody (Mateusza 25:33-36, 46). Wiara w krew Chrystusa umożliwia im wejście w skład „wielkiej rzeszy”, mającej przeżyć „wielki ucisk” (Objawienie 7:9-14).

16. Kto wejdzie w skład „tego, co na ziemi” i jak wszystkie te osoby będą mogły stać się „dziećmi Bożymi”?

¹⁶ Po opieczętowaniu całego grona 144 000 zostaną uwolnione niszczycielskie „cztery wiatry ziemi”, które uderzą w szatański system rzeczy (Objawienie 7:1-4). Podczas tysiącletnich rządów Chrystusa oraz jego współkrólów i współkapłanów do wielkiej rzeszy dołączą niezliczone tłumy zmartwychwstałych (Objawienie 20:12, 13). Również oni będą mieli szansę na zawsze pozostać ziemskimi poddanymi mesjańskiego Króla, Chrystusa Jezusa. Po upływie Tysiącletniego Panowania wszyscy stanowiący „to, co na ziemi” zostaną poddani ostatecznej próbie. Ci, którzy przejdą ją pomyślnie, będą uznani za ziemskie „dzieci Boże” (Efezjan 1:10; Rzymian 8:21; Objawienie 20:7, 8).

17. Jak Jehowa spełni swe zamierzenie?

¹⁷ A zatem dzięki nieskończenie mądremu „zarządzaniu”, czyli kierowaniu biegiem spraw, Jehowa spełni swe zamierzenie co do ‛zebrania wszystkiego razem w Chrystusie — tego, co w niebiosach, i tego, co na ziemi’. Wszystkie rozumne stworzenia w niebie i na ziemi będą się wspólnie cieszyć pokojem, z radością respektując prawowite zwierzchnictwo Jehowy — Wielkiego Boga, który zawsze spełnia swe zamierzenia.

18. Jaką korzyść z obchodzenia Pamiątki odniosą zarówno pomazańcy, jak i ich towarzysze?

¹⁸ Członkowie ostatka pomazańców oraz miliony drugich owiec ogromnie wzmocnią swą wiarę, gdy spotkają się razem 12 kwietnia 2006 roku, by obchodzić Wieczerzę Pańską zgodnie z poleceniem Jezusa: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19). Wszyscy obecni na tej uroczystości powinni rozpamiętywać, co dla nich uczynił Jehowa za pośrednictwem swego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa.