-
Przymierza związane z wieczystym zamierzeniem BożymArtykuły do studium
-
-
Przymierza związane z wieczystym zamierzeniem Bożym
„Jehowa (...) zapamiętał swoje przymierze aż po czas niezmierzony, a słowo, które nakazał, aż na tysiąc pokoleń” (PSALM 105:7, 8).
1, 2. Dlaczego można powiedzieć, że niemal każdy z nas zetknął się z pewnym przymierzem?
NAJPRAWDOPODOBNIEJ przyznasz, drogi Czytelniku, że istnieje przymierze, które wywarło wpływ na twoje życie — na twoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Może zapytasz: Jakie to przymierze? Otóż mowa o małżeństwie, na ogół bowiem jesteśmy potomkami jakiejś pary małżeńskiej, a niejeden z nas już założył własną rodzinę. Nawet osoby nieżonate i niezamężne mogą przemyśliwać nad dobrodziejstwami szczęśliwego związku małżeńskiego, jaki zawrą w przyszłości.
2 Setki lat temu hebrajski prorok Malachiasz pisał o „żonie młodości”, o „twojej towarzyszce i żonie twego przymierza” (Malachiasza 2:14-16). Słusznie mógł użyć tego określenia w odniesieniu do małżeństwa, gdyż stanowi ono swego rodzaju kontrakt, oficjalną umowę, na mocy której strony zobowiązują się robić coś wspólnie. Ślubowanie małżeńskie to dwustronne przymierze, którego dwoje uczestników zgadza się zostać mężem i żoną, przyjmując na siebie wzajemne zobowiązania i oczekując trwałych korzyści.
3. Dlaczego inne przymierza mogą mieć większy wpływ na nasze życie niż małżeństwo?
3 Mogłoby się wydawać, że małżeństwo jest najważniejszym przymierzem mogącym się odbić na życiu każdego z nas, ale w Piśmie Świętym omówiono jeszcze przymierza o znacznie szerszym zakresie oddziaływania. Zestawiając przymierza opisane w Biblii ze znanymi w religiach, które nie opierają się na tej Księdze, pewna encyklopedia podaje, że tylko Biblia przedstawia „układ stosunków Boga z Jego ludem w postaci obszernego systemu powiązań z następstwami, które w ostatecznym rozrachunku dotyczą całego wszechświata”. Istotnie, przymierza te są związane z wieczystym zamierzeniem naszego miłościwego Stwórcy. Przekonamy się tu niebawem, że właśnie od nich zależy możliwość zaznania niewysłowionych dobrodziejstw. Może jednak nie bez powodu zapytasz: Jak mam to rozumieć?
4. Jakie pierwotne przymierze rzuca światło na wieczyste zamierzenie Boże?
4 Zapewne zdajesz sobie sprawę z tragicznych skutków odrzucenia zwierzchnictwa Bożego przez Adama i Ewę. Odziedziczyliśmy po nich niedoskonałość, będącą powodem trapiących nas chorób, a także prowadzącą do śmierci (Rodzaju 3:1-6, 14-19). Możemy jednak być wdzięczni Bogu, że grzech pierwszej pary ludzkiej nie udaremnił Jego zamierzenia, aby ziemia została napełniona Jego prawdziwymi czcicielami, którzy by się cieszyli trwałym zdrowiem i szczęściem. W związku z tym Jehowa ogłosił następujące przymierze, zanotowane w Księdze Rodzaju 3:15: „Ustanowię też nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a jej nasieniem. To rozgniecie tobie głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę”. Jednakże zwięzłość i symboliczny język tej wypowiedzi pozostawiły wiele kwestii bez odpowiedzi. W jaki sposób Jehowa miał spełnić obietnicę zawartą w tym przymierzu?
5, 6. (a) Jakich środków Bóg postanowił użyć, żeby urzeczywistnić swój plan? (b) Dlaczego powinniśmy się nimi interesować?
5 Bogu spodobało się sporządzić z czasem całą serię przymierzy; włącznie z ogłoszonym w Edenie było ich siedem. Każdy, kto ma nadzieję rozkoszować się wieczystymi błogosławieństwami, powinien rozumieć znaczenie tych uroczystych umów. Trzeba na przykład wiedzieć, kiedy i jak zostały one zawarte, kogo dotyczyły, do czego zmierzały, na jakich warunkach miały obowiązywać oraz jaki związek zachodził między nimi w myśl planu Bożego co do pobłogosławienia posłusznej ludzkości życiem wiecznym. Warto zdawać sobie sprawę z tych okoliczności, tym bardziej, że co roku zbory chrześcijańskie organizują pamiątkowe obchody Wieczerzy Pańskiej, ściśle związanej z tymi przymierzami.
6 Prawdą jest, że niektórym osobom zagadnienie przymierzy może się wydawać sprawą mało znaczącą, wyłącznie formalistyczną, tylko w niewielkim stopniu interesującą zwykłego człowieka. Weźmy jednak pod uwagę, co podano w dziele pt. Theological Dictionary of the Old Testament (Słownik teologiczny do Starego Testamentu): „Na starożytnym Bliskim Wschodzie, a także w świecie greckim i rzymskim, słowa określające ‛przymierze’ (...) występowały na dwóch obszarach semantycznych: z jednej strony nawiązywały do przysięgi i zobowiązania, a z drugiej do miłości i przyjaźni”. Jak się przekonamy, oba te aspekty — przysięga i przyjaźń — stanowią podwalinę przymierzy Jehowy.
Przymierze Abrahamowe — fundament wieczystych błogosławieństw
7, 8. Jakiego rodzaju przymierze Jehowa zawarł z Abrahamem? (1 Kronik 16:15, 16).
7 Patriarcha Abraham, „ojciec wszystkich wierzących”, był „przyjacielem Jehowy” (Rzymian 4:11; Jakuba 2:21-23). Bóg dał mu przyrzeczenie potwierdzone przysięgą, ustanawiając w ten sposób przymierze, które stało się podstawą przyszłych wieczystych błogosławieństw dla ludzkości (Hebrajczyków 6:13-18).
8 Abraham przebywał jeszcze w Ur, gdy Jehowa polecił mu wyruszyć do innego kraju, którym okazała się ziemia Kanaan. Obiecał wówczas Abrahamowi: „I uczynię z ciebie wielki naród, i będę ci błogosławił, a imię twe chcę uczynić wielkim; (...) i za twoim pośrednictwem stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemskie” (Rodzaju 12:1-3).a Do przymierza tego, które słusznie możemy nazwać przymierzem Abrahamowym, Bóg później stopniowo dodawał różne szczegóły: nasienie Abrahama, czyli jego dziedzic, posiądzie Ziemię Obiecaną; nasienie to rozmnoży się w niezliczone potomstwo; od Abrahama i Sary będą się wywodzić królowie (Rodzaju 13:14-17; 15:4-6; 17:1-8, 16; Psalm 105:8-10).
9. Skąd wiadomo, że przymierze Abrahamowe może dotyczyć także nas?
9 Bóg nazwał je „przymierzem między mną a tobą [Abrahamem]” (Rodzaju 17:2). Całkiem słusznie możemy jednak sądzić, że odbije się ono również na naszym życiu, gdyż Bóg rozszerzył potem jego zakres, mówiąc: „Z całą pewnością będę ci błogosławił i z całą pewnością rozmnożę twoje nasienie jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morskim; i nasienie twe posiądzie bramę swych nieprzyjaciół. A za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:17, 18). Należymy do tych narodów, toteż w perspektywie mamy przed sobą błogosławieństwa.
10. Jakie ważne wnioski nasuwa przymierze Abrahamowe?
10 Zastanówmy się chwilę nad tym, czego się dowiadujemy z przymierza Abrahamowego. Podobnie jak poprzedzające je przymierze zawarte w Edenie wskazuje ono na pojawienie się „nasienia”, sugerując zarazem, że „nasienie” to będzie się wywodziło z rodu ludzkiego (Rodzaju 3:15). Ta linia rodowa miała prowadzić przez Sema do Abrahama i dalej przez jego syna Izaaka. Ród ów miał też objąć dynastię królewską i w jakiś sposób udostępnić błogosławieństwa nie tylko jednej rodzinie, lecz mieszkańcom wszystkich krajów. Jak to przymierze zostało zrealizowane?
11. Jak doszło do literalnego spełnienia przymierza zawartego z Abrahamem?
11 Potomkowie Abrahama z linii Jakuba, czyli Izraela, rozrośli się w wielki naród. Jako niezliczone, literalne nasienie Abrahama byli oddani czystemu wielbieniu Boga, którego czcił Abraham, Izaak i Jakub (Rodzaju 28:13; Wyjścia 3:6, 15; 6:3; Dzieje Apostolskie 3:13). Izraelici wprawdzie odwracali się nieraz od prawdziwego wielbienia, „Jehowa jednak okazywał im łaskę i litował się nad nimi (...) ze względu na swe przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem; nie chciał ich przywieść do zguby” (2 Królów 13:23; Wyjścia 2:24; Kapłańska 26:42-45). Bóg nawet po uznaniu zboru chrześcijańskiego za swój lud jeszcze przez jakiś czas przejawiał szczególne zainteresowanie narodem izraelskim, który stanowił literalne nasienie Abrahama (Daniela 9:27).
Duchowe nasienie Abrahama
12, 13. Z jakich względów Jezus okazał się głównym przedstawicielem tego nasienia, o które chodzi przy duchowym spełnieniu przymierza Abrahamowego?
12 Przymierze Abrahamowe znalazło jeszcze inne spełnienie — tym razem w sensie duchowym. Spełnienie owo, o większym znaczeniu, nie było znane aż do czasów Jezusa, możemy jednak być szczęśliwi, że obecnie jest to sprawa zupełnie jasna. Wytłumaczenie jej znajdujemy w Słowie Bożym; apostoł Paweł pisze: „A obietnice były dane Abrahamowi i jego nasieniu. Nie powiedziano: ‛I nasieniom’, jak w wypadku wielu, ale jak o jednym: ‛I nasieniu twemu’ — którym jest Chrystus” (Galatów 3:16).
13 Nasienie to miało nadejść poprzez jedną tylko linię, czyli rodzinę; i zapowiedź ta sprawdziła się na Jezusie, który się urodził jako Żyd, cielesny potomek Abrahama (Mateusza 1:1-16; Łukasza 3:23-34). Ale wchodzi on też w skład niebiańskiej rodziny Większego Abrahama. Przypomnijmy sobie, że patriarcha Abraham pełen głębokiej wiary gotów był złożyć w ofierze swego syna Izaaka, gdyby Bóg tego zapragnął (Rodzaju 22:1-18; Hebrajczyków 11:17-19). Podobnie Jehowa posłał na ziemię swego jednorodzonego Syna, by oddał swe życie na okup za ludzi okazujących wiarę (Rzymian 5:8; 8:32). Zrozumiałe więc, dlaczego Paweł zgodnie z tym przymierzem uznaje Jezusa Chrystusa za głównego przedstawiciela nasienia Abrahama.
14. Kto stanowi drugorzędną część nasienia Abrahama i jaka kwestia wymaga jeszcze omówienia?
14 Następnie Paweł wskazuje, że w duchowym spełnieniu omawianego przymierza Bóg też postanowił ‛rozmnożyć nasienie Abrahama’. Napisał: „Jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście rzeczywiście nasieniem Abrahama, dziedzicami w stosunku do obietnicy” (Rodzaju 22:17; Galatów 3:29). Chodzi tu o 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem Bożym, którzy stanowią drugorzędną część nasienia Abrahamowego. Nie są oni przeciwwagą jego naczelnego reprezentanta, lecz ‛należą do Chrystusa’ (1 Koryntian 1:2; 15:23). Jak wiadomo, wielu z nich nie może się wykazać pochodzeniem od Abrahama, gdyż wywodzą się z narodów nieżydowskich. Niemniej w ramach duchowego spełnienia o wiele istotniejszy jest fakt, że z natury swej nie należą do rodziny Większego Abrahama, Jehowy; pochodzą z niedoskonałej rodziny grzesznika Adama. Dlatego z analizy przymierzy zawartych później dowiemy się, dzięki czemu będą się jednak nadawać do wejścia w skład „nasienia Abrahama”.
Przejściowo dodane przymierze Prawa
15-17. (a) Dlaczego do przymierza Abrahamowego zostało dołączone przymierze Prawa? (b) Jak Prawo urzeczywistniło te cele?
15 Bóg zawarł już przymierze z Abrahamem, stanowiące podstawowy element w urzeczywistnianiu Jego zamierzenia, ale jak do czasu pojawienia się Nasienia miała być zabezpieczona przed skażeniem i wyginięciem linia jego przodków? W jaki sposób prawdziwi czciciele Boga mieli rozpoznać to Nasienie po jego przyjściu? Na pytania te odpowiada Paweł, wskazując na mądrość Bożą widoczną w przejściowym dodaniu przymierza Prawa. Apostoł pisze:
16 „Po cóż więc Prawo? Zostało dodane, aby ujawniło wykroczenia, do czasu przyjścia nasienia, które miało obietnicę; przekazali je aniołowie przez rękę pośrednika. Prawo stało się zatem wychowawcą prowadzącym nas do Chrystusa, abyśmy zostali uznani za sprawiedliwych dzięki wierze” (Galatów 3:19, 24).
17 Jehowa zawarł z Izraelitami przy górze Synaj jedyne w swoim rodzaju przymierze narodowe — przymierze Prawa, którego pośrednikiem był Mojżesz (Galatów 4:24, 25).b Naród ten przystał na warunki owego przymierza, uprawomocnionego krwią byków i kozłów (Wyjścia 24:3-8; Hebrajczyków 9:19, 20). Izraelici otrzymali w ten sposób teokratyczne prawa oraz zarys sprawiedliwych form rządzenia. Omawiane przymierze zabraniało im zawierania mieszanych małżeństw z poganami, a także wdawania się w niemoralność i uczestniczenia w praktykach religii fałszywej. Tym samym strzegło ich, stanowiąc zarazem czynnik chroniący przed skażeniem linię rodową prowadzącą do Nasienia (Wyjścia 20:4-6; 34:12-16). Ponieważ jednak żaden niedoskonały Izraelita nie był w stanie przestrzegać tego Prawa bez uchybień, służyło ono ujawnieniu grzechów (Galatów 3:19). Ponadto wskazywało na potrzebę przyjścia doskonałego, nieprzemijającego kapłana oraz złożenia ofiary, której by nie musiało rokrocznie powtarzać. Prawo przypominało wychowawcę, a ściślej biorąc opiekuna prowadzącego dziecko do właściwego nauczyciela, którym miał być Mesjasz, czyli Chrystus (Hebrajczyków 7:26-28; 9:9, 16-22; 10:1-4, 11). Po spełnieniu swego zadania przymierze Prawa miało przestać obowiązywać (Galatów 3:24, 25; Rzymian 7:6).
18. Jaka jeszcze perspektywa wynikała z przymierza Prawa, dlaczego jednak niełatwo ją było zrozumieć?
18 Ogłaszając to tymczasowe przymierze, Bóg wspomniał również o następującym wspaniałym zamyśle: „Jeśli będziecie ściśle posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie się trzymać przymierza ze mną, staniecie się niezawodnie moją szczególną własnością (...). I właśnie wy staniecie się dla mnie królestwem kapłanów oraz narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Cóż za świetlana perspektywa! Naród królów-kapłanów! Ale jak to miałoby się ziścić? W późniejszym okresie Prawo uściśliło, że plemieniu rządzącemu (Judy) i plemieniu kapłańskiemu (Lewiego) przypadły w udziale odmienne obowiązki (Rodzaju 49:10; Wyjścia 28:43; Liczb 3:5-13). Nikt nie mógł być jednocześnie władcą i kapłanem. Mimo to słowa zanotowane w Księdze Wyjścia 19:5, 6 dały podstawę do ufnego oczekiwania, iż w jakiś jeszcze nie wyjawiony sposób ludzie podlegający przymierzu Prawa otrzymają możność wyłonienia członków „królestwa kapłanów oraz narodu świętego”.
Przymierze Dawidowe co do Królestwa
19. Jak omówione przymierza wskazywały na ustanowienie władzy królewskiej?
19 Po pewnym czasie Jehowa dodał kolejne przymierze, które jeszcze lepiej wyjaśniło, w jaki sposób urzeczywistni On swoje zamierzenie ku naszemu wieczystemu dobru. Wiemy już, że przymierze zawarte z Abrahamem zapowiadało władzę królewską członków literalnego nasienia Abrahamowego (Rodzaju 17:6). Przymierze Prawa także przewidywało pojawienie się królów pośród ludu Bożego, gdyż Mojżesz powiedział Izraelowi: „Kiedy w końcu przyjdziesz do [Ziemi Obiecanej] (...) oraz powiesz: ‛Ustanowię nad sobą króla jak u wszystkich narodów, które mnie otaczają’, wtedy niewątpliwie powinieneś ustanowić nad sobą króla, którego obierze Jehowa, twój Bóg. (...) Nie będzie ci wolno ustanowić nad sobą cudzoziemca” (Powtórzonego Prawa 17:14, 15). Jak Bóg chciał powołać taką władzę królewską i jak miała ona być powiązana z przymierzem Abrahamowym?
20. Jak na arenie wydarzeń pojawił się Dawid ze swoją linią rodową?
20 Wprawdzie pierwszym królem Izraela został Saul, pochodzący z plemienia Beniamina, niemniej jednak rządy po nim objął odważny i lojalny Dawid spośród potomków Judy (1 Samuela 8:5; 9:1, 2; 10:1; 16:1, 13). Dawid już dość długo sprawował władzę, gdy Jehowa postanowił zawrzeć z nim odrębne przymierze. Najpierw rzekł do niego: „Na pewno wzbudzę po tobie nasienie, które wyjdzie z twojego wnętrza; i naprawdę mocno utwierdzę jego królestwo. To on zbuduje dom mojemu imieniu i na pewno utwierdzę tron jego królestwa mocny aż po czas niezmierzony” (2 Samuela 7:12, 13). Zgodnie z powyższymi słowami następcą Dawida na tronie został jego syn Salomon, który w Jeruzalem wzniósł Bogu dom, czyli świątynię. Ale na tym nie koniec.
21. Do czego utorowało drogę przymierze Dawidowe co do Królestwa?
21 Jehowa przystąpił do zawarcia z Dawidem następującego przymierza: „Dom twój i twe królestwo nieodwołalnie będą przed tobą trwałe aż po czas niezmierzony; sam tron twój stanie mocno utwierdzony po czas niezmierzony” (2 Samuela 7:16). Tak więc Bóg najwyraźniej ustanowił w Izraelu dynastię królewską wywodzącą się od Dawida. Nie chodziło jednak tylko o nieprzerwane panowanie szeregu królów z linii Dawida. W jego rodzie miał się w końcu pojawić ktoś, kto sam władałby „aż po czas niezmierzony, a jego tron [będzie] jak słońce przede mną [przed Bogiem]” (Psalm 89:20, 29, 34-36 [89:21, 30, 35-37, Bw]; Izajasza 55:3, 4).
22. Jakie powiązanie istniało między przymierzem Dawidowym a linią prowadzącą do Nasienia i co z tego wynikło?
22 Widać zatem, że przymierze Dawidowe jeszcze bardziej zawęziło linię prowadzącą do Nasienia. Nawet Żydzi żyjący w I wieku zdawali sobie sprawę z tego, że Mesjasz musi być potomkiem Dawida (Jana 7:41, 42). Pewien anioł potwierdził, że Jezus Chrystus jako główny przedstawiciel nasienia obiecanego w przymierzu zawartym z Abrahamem nadaje się na nieprzemijającego Dziedzica Królestwa Dawidowego (Łukasza 1:31-33). W ten sposób Jezus uzyskał prawo do panowania nad Ziemią Obiecaną, tym krajem, nad którym sprawował władzę król Dawid. Powinno to umocnić nasze zaufanie do Jezusa; nie rządzi on wskutek uzurpacji, lecz na mocy jak najbardziej legalnego postanowienia — przymierza Bożego.
23. Jakie pytania i sprawy pozostają jeszcze do rozpatrzenia?
23 Rozpatrzyliśmy dotąd zaledwie cztery Boskie przymierza związane ze sposobem, w jaki Stwórca postanowił urzeczywistnić swoje zamierzenie dotyczące obdarzenia ludzkości wieczystymi błogosławieństwami. Zapewne jednak dostrzegasz, Czytelniku, że obraz nie jest kompletny. Nie rozstrzygnięte pozostają kwestie: Skoro ludzie w dalszym ciągu są niedoskonali, to jaki kapłan lub jaka ofiara może trwale zmienić ten stan rzeczy? Jak ludzie mają zdobyć kwalifikacje, pozwalające im wejść w skład nasienia Abrahama? Czy istnieje podstawa, by wierzyć, że prawo do sprawowania władzy zostanie rozszerzone i obejmie więcej niż określone ziemskie terytorium? W jaki sposób oba elementy nasienia Abrahama — zarówno główny, jak i drugorzędny — zapewnią błogosławieństwa „wszystkim narodom ziemi”, w tym także każdemu z nas? Zajmijmy się tym bliżej.
[Przypisy]
a Jest to przykład przymierza jednostronnego, gdyż tylko jeden jego uczestnik (Bóg) zobowiązał się do spełnienia określonych warunków.
b „Idea przymierza była cechą wyróżniającą religię Izraela. Jedynie ona wymagała wyłącznej lojalności oraz wykluczała dwojakie lub wielorakie zobowiązania, dopuszczalne w innych religiach” (Theological Dictionary of the Old Testament, tom II, strona 278).
Jaką masz odpowiedź?
◻ Dlaczego przymierze Abrahamowe jest dla nas podstawą dostąpienia wieczystych błogosławieństw?
◻ Co było literalnym, cielesnym nasieniem Abrahama, a co nasieniem symbolicznym?
◻ Dlaczego do przymierza Abrahamowego dołączono przymierze Prawa?
◻ W jaki sposób przymierze Dawidowe co do Królestwa posunęło naprzód sprawę realizacji zamierzenia Bożego?
[Diagram na stronie 34]
[Patrz publikacja]
Przymierze w Edenie Rodzaju 3:15
Przymierze Abrahamowe
Główny przedstawiciel nasienia
Drugorzędna część nasienia
Wieczyste błogosławieństwa
[Diagram na stronie 35]
[Patrz publikacja]
Przymierze w Edenie Rodzaju 3:15
Przymierze Abrahamowe
Przymierze Prawa
Przymierze Dawidowe co do Królestwa
Główny przedstawiciel nasienia
Drugorzędna część nasienia
Wieczyste błogosławieństwa
[Ilustracja na stronie 31]
Chcąc urzeczywistnić swoje zamierzenie co do ludzkości, Bóg zawarł przymierze z wiernym Abrahamem
-
-
Czy odniesiesz pożytek z Bożych przymierzy?Artykuły do studium
-
-
Czy odniesiesz pożytek z Bożych przymierzy?
„‛Za twoim pośrednictwem będą błogosławione wszystkie narody’. Zatem ci, którzy trzymają się wiary, są błogosławieni razem z wiernym Abrahamem” (GALATÓW 3:8, 9).
1. Jakie skutki panowania wielu władców poświadcza historia?
NIEKTÓRYCH XVIII-wiecznych władców europejskich określa się mianem „oświeconego monarchy absolutnego”. Zamierzali oni „panować nad swymi poddanymi z ojcowską życzliwością, ale ich plany się nie powiodły, a reformy spaliły na panewce”a (The Encyclopedia Americana). Była to jedna z głównych przyczyn rewolucji, jakie wkrótce potem ogarnęły Europę.
2, 3. Jak dalece Jehowa różni się od monarchów ludzkich?
2 Jakże różni się Jehowa od nieobliczalnych władców ziemskich! Każdy z nas widzi, iż ludzkości pilnie potrzeba zmiany, która wreszcie zapewniłaby skuteczne sposoby przeciwdziałania niesprawiedliwości i cierpieniu. Nie musimy się jednak lękać, że działania podjęte przez Boga są uzależnione od jakiegoś kaprysu. W najpoczytniejszej książce świata udokumentował On swą obietnicę dotyczącą zapewnienia trwałych błogosławieństw ludziom, którzy okażą wiarę. Dostąpią tych dobrodziejstw bez względu na swą dotychczasową przynależność narodową lub rasową, wykształcenie albo pozycję społeczną (Galatów 3:28). Ale czy na tej obietnicy można polegać?
3 Apostoł Paweł zacytował fragment przyrzeczenia, które Bóg dał Abrahamowi: „Na pewno pobłogosławię cię błogosławieństwem”. Następnie podkreślił, że skoro „u Boga kłamstwo jest niemożliwe”, powinniśmy stąd czerpać „silną zachętę do uchwycenia dawanej nam nadziei” (Hebrajczyków 6:13-18). Nasza ufność, że te dobrodziejstwa się urzeczywistnią, jeszcze się umocni, gdy rozważymy, w jak uporządkowany sposób Bóg przygotowywał podstawy do ich realizacji.
4. Jak Bóg posłużył się różnymi przymierzami do przybliżenia realizacji swego zamierzenia?
4 Dowiedzieliśmy się już, że Bóg zawarł z Abrahamem przymierze, w którym była mowa o nasieniu mającym posłużyć błogosławieniu „wszystkich narodów ziemi” (Rodzaju 22:17, 18). Cielesnym nasieniem Abrahama byli Izraelici, ale w znacznie ważniejszym duchowym sensie głównym przedstawicielem tego nasienia okazał się Jezus Chrystus. Był on ponadto Synem — czyli Nasieniem — Większego Abrahama, Jehowy. Chrześcijanie, którzy ‛należą do Chrystusa’, stanowią drugorzędną część składową wspomnianego nasienia (Galatów 3:16, 29). Po ustanowieniu przymierza Abrahamowego ten sam Bóg przejściowo dodał do niego przymierze Prawa, zawarte z narodem izraelskim. Wykazywało ono, że Izraelici są grzesznikami potrzebującymi nieprzemijającego kapłana i doskonałej ofiary. Strzegło linii przodków Nasienia oraz pomagało ustalić jego tożsamość. Przymierze Prawa dawało też do zrozumienia, że w jakiś nieznany sposób Bóg wyłoni naród królów i kapłanów. Prawo to było jeszcze w mocy, gdy Jehowa zawarł z Dawidem przymierze dotyczące wprowadzenia dynastii królewskiej w Izraelu. Przymierze Dawidowe co do Królestwa wskazywało także na kogoś trwale dzierżącego władzę nad ziemią.
5. Jakie kwestie lub problemy w dalszym ciągu wymagały rozwiązania?
5 Były wszakże takie aspekty oraz cele wspomnianych przymierzy, które wyglądały na niepełne lub niejasne. Jeżeli na przykład przyszłe Nasienie miało być królem z rodu Dawida, to jak mogło zarazem być nieprzemijającym kapłanem, zdolnym dokonać więcej niż jego poprzednicy? (Hebrajczyków 5:1; 7:13, 14). Czy ów Król miał panować nad większym obszarem niż ograniczone terytorium ziemskie? W jaki sposób członkowie drugorzędnej części nasienia mogliby nabyć uprawnień do wejścia w skład rodziny Większego Abrahama? A gdyby nawet się do niej zakwalifikowali, jakim zakresem władzy mieli dysponować, skoro większość z nich nie pochodzi od Dawida? Zobaczmy, jakich Bóg użył środków prawnych w postaci dodatkowych przymierzy, aby te kwestie rozstrzygnąć, otwierając nam przy tym drogę do wiecznotrwałych błogosławieństw.
Przymierze dotyczące niebiańskiego kapłana
6, 7. (a) O jakim dodatkowym przymierzu Bożym wspomniano w Psalmie 110:4? (b) Jakie fakty ułatwiają nam zrozumienie sensu tego dodatkowego przymierza?
6 Jak już wspomnieliśmy, w okresie obowiązywania przymierza Prawa zawarł Bóg z Dawidem przymierze dotyczące potomka (nasienia), który miał nieprzerwanie panować nad ziemią. Oprócz tego jednak Jehowa wyjawił Dawidowi, że nastanie nieprzemijający kapłan. Dawid napisał: „Jehowa przysiągł (i nie poczuje żalu): ‛Ty jesteś kapłanem po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka!’” (Psalm 110:4). Co w tej przysiędze Bożej było równoznaczne z osobistym przymierzem między Jehową a przyszłym Kapłanem?
7 Melchizedek był królem starożytnego miasta Salem, które najprawdopodobniej leżało tam, gdzie później zbudowano Jeruzalem (nazwa ta zresztą zawiera słowo „salem”). Doniesienie o kontaktach Abrahama z Melchizedekiem kładzie nacisk na fakt, że król ten oddawał cześć „Bogu Najwyższemu” (Rodzaju 14:17-20). Jednakże wypowiedź Boża z Psalmu 110:4 wyjawia, że Melchizedek pełnił także funkcję kapłana, co stawia go w rzędzie zupełnie niezwykłych osobistości. Był on zarówno królem, jak i kapłanem, a służbę swą pełnił tam, gdzie później wykonywali zlecone przez Boga zadania królowie z dynastii Dawida oraz kapłani z plemienia Lewiego.
8. Z kim zostało zawarte przymierze dotyczące kapłaństwa na wzór Melchizedeka i do czego ono doprowadziło?
8 Paweł podaje dalsze szczegóły związane z przymierzem dotyczącym kapłana na wzór Melchizedeka. Wyjaśnia na przykład, że to właśnie Jezusa Chrystusa „Bóg wyraźnie nazwał (...) arcykapłanem na sposób Melchizedeka” (Hebrajczyków 5:4-10; 6:20; 7:17, 21, 22). Melchizedek oczywiście miał człowieczych rodziców, ale nie dysponujemy jego rodowodem utrwalonym na piśmie. Podobnie Jezus nie odziedziczył urzędu kapłańskiego na podstawie udokumentowanego pochodzenia od Melchizedeka, lecz został zamianowany bezpośrednio przez Boga. Nie przekaże też swego stanowiska żadnemu następcy, gdyż sam „nieprzerwanie pozostaje kapłanem”. Oznacza to, że korzyści wynikające z jego służby kapłańskiej będą wiecznotrwałe. Możemy doprawdy czuć się błogosławieni, mając takiego kapłana, skoro „potrafi [on] również całkowicie wybawić tych, którzy za jego pośrednictwem zbliżają się do Boga”, a ponadto będzie wieczyście udzielać wskazówek i przewodzić wszystkim wiernym (Hebrajczyków 7:1-3, 15-17, 23-25).
9, 10. Dlaczego dzięki zapoznaniu się z piątym przymierzem lepiej rozumiemy sposób, w jaki Bóg spełni swoje zamierzenie?
9 Na uwagę zasługuje fakt, że rola Jezusa jako Króla i Kapłana wykracza poza sferę ziemską. W tym samym kontekście, w którym Dawid wspomniał o przymierzu dotyczącym kapłana na wzór Melchizedeka, nieco wcześniej napisał on: „Oto wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‛Siądź po mojej prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje’”. Widzimy zatem, że Chrystus — będący dla Dawida Panem — miał zasiąść w niebie obok Jehowy, co nastąpiło po jego wniebowstąpieniu. Stamtąd może sprawować razem ze swym Ojcem władzę, podporządkowując sobie wrogów i wykonując wyroki (Psalm 110:1, 2; Dzieje Apostolskie 2:33-36; Hebrajczyków 1:3; 8:1; 12:2).
10 Zapoznawszy się z tym piątym przymierzem mamy więc szerszy obraz tego, w jak uporządkowany, gruntownie przemyślany sposób Jehowa realizuje swoje zamierzenie. Dowodzi ono, że główny przedstawiciel wspomnianego nasienia zostanie również niebiańskim kapłanem, a jego władza jako Króla-Kapłana będzie miała zasięg wszechświatowy (1 Piotra 3:22).
Nowe przymierze i drugorzędna część nasienia
11. Jakie istniały trudności w związku z drugorzędną częścią nasienia?
11 W trakcie wcześniejszych rozważań na temat przymierza Abrahamowego zauważyliśmy, że Jezus miał przyrodzone prawo stać się głównym przedstawicielem nasienia Abrahama. Pochodził z linii prostej od tego patriarchy, a jako doskonały człowiek był uznany za Syna pozaobrazowego, Większego Abrahama. Ale jak się rzecz ma z ludźmi, którzy dostępują przywileju wejścia w skład drugorzędnej części nasienia Abrahama, będąc „dziedzicami w stosunku do obietnicy”? (Galatów 3:29). Jako niedoskonali potomkowie grzesznika Adama nie nadawaliby się na członków rodziny Większego Abrahama, Jehowy. W jaki sposób można było usunąć barierę niedoskonałości? Dla ludzi było to niemożliwe, ale nie można tak powiedzieć o Bogu (Mateusza 19:25, 26).
12, 13. (a) Jak Bóg zapowiedział kolejne przymierze? (b) Jaka szczególna cecha tego przymierza zasługuje na naszą uwagę?
12 Prawo wciąż jeszcze obowiązywało, gdy Bóg za pośrednictwem swego proroka podał następującą zapowiedź: „Zawrę z domem Izraela i domem Judy nowe przymierze; nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich praojcami (...), ‛które to przymierze sami złamali’ (...). Złożę prawo moje do ich wnętrza, a napiszę je na ich sercu. I stanę się ich Bogiem, a oni staną się moim ludem. I nie będą więcej uczyli (...), mówiąc: ‛Poznajcie Jehowę!’ — bo mnie oni wszyscy będą znali (...). Przebaczę im bowiem uchybienie, a grzechu ich nie wspomnę więcej” (Jeremiasza 31:31-34).
13 Zauważmy, że jednym ze znamion tego nowego przymierza było przebaczenie grzechów, uzyskiwane najwyraźniej ‛nie tak’ jak przewidywało Prawo, wymagające składania ofiar ze zwierząt. Na tę kwestię rzucił pewne światło Jezus Chrystus w dniu swojej śmierci. Razem z uczniami obchodził Paschę, aby uczynić zadość przepisom Prawa, a następnie ustanowił Wieczerzę Pańską. W zakres tej dorocznej uroczystości miało wchodzić podawanie kielicha z winem, o którym Jezus powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was” (Łukasza 22:14-20).
14. Dlaczego nowe przymierze odgrywa ważną rolę w wyłonieniu drugorzędnej części nasienia?
14 A zatem nowe przymierze miało zostać uprawomocnione krwią Jezusa. Na podstawie takiej doskonałej ofiary Bóg mógł raz na zawsze ‛przebaczyć uchybienie i grzech’. Pomyśl tylko, co to miało oznaczać! Będąc w stanie całkowicie przebaczyć grzechy bogobojnych członków rodziny Adama, Jehowa mógł potraktować ich jako ludzi bezgrzesznych, zrodzić ich jako duchowych synów Większego Abrahama, a następnie namaścić duchem świętym (Rzymian 8:14-17). Tak więc nowe przymierze zawarte na mocy ofiary Jezusa umożliwia jego uczniom stanie się drugorzędną częścią nasienia Abrahama. Paweł napisał: „Przez swoją śmierć [Jezus może] unicestwić tego, który ma środki do zadawania śmierci, to jest Diabła, i oswobodzić wszystkich tych, którzy ze strachu przed śmiercią byli przez całe życie poddani niewoli. W istocie bowiem wcale nie wspomaga aniołów, lecz wspomaga nasienie Abrahama” (Hebrajczyków 2:14-16; 9:14).
15. Jakie strony uczestniczą w nowym przymierzu?
15 Skoro Jezusowi przypadła rola Pośrednika, a także ofiary uprawomocniającej nowe przymierze, to kim były strony uczestniczące w tym przymierzu? Jeremiasz przepowiedział, iż Bóg zawrze je „z domem Izraela”. Którego Izraela? Nie chodziło o rodowitych Izraelitów obrzezanych zgodnie z wymogami Prawa, gdyż wskutek zawarcia nowego przymierza dotychczas obowiązujące traciło aktualność (Hebrajczyków 8:7, 13). Odtąd Bóg miał się zajmować Żydami i poganami, którzy dzięki wierze zostali symbolicznie ‛obrzezani na sercu przez ducha’. Harmonizuje to z Jego wypowiedzią, że osoby objęte nowym przymierzem będą miały ‛Jego prawa wypisane w umysłach i sercach’ (Rzymian 2:28, 29; Hebrajczyków 8:10). Paweł nazwał takich duchowych Żydów „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16; Jakuba 1:1).
16. Jak nowe przymierze sprzyja osiągnięciu tego, na co wskazano w Księdze Wyjścia 19:6?
16 Z chwilą gdy Bóg nawiązał stosunki z Izraelem duchowym, otworzyła się ważna sposobność. Ustanawiając Prawo, Jehowa oznajmił, że synowie Izraela staną się dla Niego „królestwem kapłanów oraz narodem świętym” (Wyjścia 19:6). W rzeczywistości cieleśni Izraelici nie mogli i nigdy nie stali się narodem, którego wszyscy członkowie byliby królami i kapłanami. Jednakże Żydzi oraz poganie uznani za drugorzędną część nasienia Abrahama mogli pełnić obie te funkcje.b Potwierdził to apostoł Piotr, który skierował do nich następujące słowa: „Jesteście ‛rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem do szczególnego posiadania, abyście szeroko rozpowiadali o zaletach’ Tego, który was powołał z ciemności”. Apostoł ten napisał też o ‛niewiędnącym dziedzictwie, zachowanym dla nich w niebiosach’ (1 Piotra 1:4; 2:9, 10).
17. Dlaczego nowe przymierze jest „lepsze” niż przymierze Prawa?
17 Tak więc nowe przymierze współdziała z uprzednio zawartym przymierzem Abrahamowym, doprowadzając do wyłonienia drugorzędnej części nasienia Abrahama. To nowe przymierze, ustanowione między Jehową a chrześcijanami zrodzonymi z ducha, daje podstawę do utworzenia niebiańskiego narodu królów-kapłanów w ramach rodziny Większego Abrahama. Pozwala to nam zrozumieć, dlaczego Paweł nazwał je ‛odpowiednio lepszym przymierzem, które zostało prawnie oparte na lepszych obietnicach’ (Hebrajczyków 8:6). Obietnice te obejmują błogosławieństwo w postaci wypisania prawa Bożego na sercach bogobojnych ludzi, których grzechy nie są już wspominane; wszyscy oni, ‛od najmniejszego do największego, znają Jehowę’ (Hebrajczyków 8:11).
Przymierze Jezusa co do Królestwa
18. W jakim zakresie omówione dotychczas przymierza jeszcze nie obejmują całości zamierzenia Bożego?
18 Rzut oka na sześć omówionych przymierzy mógłby skłaniać do wniosku, że Jehowa już uporządkował pod względem prawnym wszystko, co konieczne do urzeczywistnienia Jego zamierzenia. Tymczasem Biblia przedstawia jeszcze jedno przymierze mające ścisły związek z tym, co rozpatrywaliśmy do tej pory — przymierze, które jest uzupełnieniem uwzględniającym pewne dodatkowe aspekty tej doniosłej kwestii. Chrześcijanie zrodzeni z ducha słusznie oczekują, że ‛Pan wyzwoli ich z każdego niegodziwego dzieła i wybawi ich do swego niebiańskiego Królestwa’ (2 Tymoteusza 4:18). W niebie będą narodem królów i kapłanów, ale na jaki obszar będzie się rozciągać ich działalność? Kiedy zmartwychwstają do życia w niebie, Chrystus już tam jest jako doskonały arcykapłan. Jest też już po objęciu władzy królewskiej, uprawniającej go do panowania nad całą ziemią (Psalm 2:6-9; Objawienie 11:15). A jakie zadanie czeka pozostałych królów-kapłanów?
19. Kiedy i jak zawarto siódme z doniosłych przymierzy?
19 Dnia 14 Nisan 33 roku n.e., tego samego wieczora, gdy Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską i wspomniał o „nowym przymierzu” na mocy swojej krwi, nadmienił on o jeszcze jednym, siódmym przymierzu, które zechcemy teraz omówić. Do swoich wiernych apostołów rzekł wtedy: „Wytrwaliście przy mnie w moich próbach; toteż jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną, tak ja zawieram z wami przymierze co do Królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym Królestwie i zasiadali na tronach, żeby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:20, 28-30). Jak Ojciec zawarł przymierze z Jezusem, by mógł zostać kapłanem na wzór Melchizedeka, tak Chrystus ustanowił osobiste przymierze ze swymi lojalnymi naśladowcami.
20. Kto wszedł w przymierze co do Królestwa i w jakim celu? (Daniela 7:18; 2 Tymoteusza 2:11-13).
20 Jedenastu apostołów bezsprzecznie wytrwało przy Jezusie w jego próbach, a z omawianego przymierza wynikało, iż zasiądą na tronach. Później wskazano w Księdze Objawienia 3:21, że wszyscy chrześcijanie zrodzeni z ducha, którzy dochowają wierności, zasiądą na niebiańskich tronach. Zatem przymierze to obejmuje całe grono 144 000 osób nabytych krwią Jezusa, które mają w niebie być kapłanami i „królować nad ziemią” (Objawienie 1:4-6; 5:9, 10; 20:6). Przymierze z Jezusem umożliwia im przyłączenie się do niego we władaniu powierzonym mu obszarem. W pewnym sensie przypomina to sytuację, gdy panna ze szlachetnego rodu wiązała się małżeństwem z panującym monarchą. Dzięki temu mogła potem dzielić z nim władzę królewską (Jana 3:29; 2 Koryntian 11:2; Objawienie 19:7, 8).
21, 22. Jakiego dobrodziejstwa można się spodziewać dzięki omówionym przymierzom?
21 Jaki pożytek odniesie z tego posłuszna ludzkość? Ani Jezus, ani nikt z grona 144 000 nie będzie podobny do wspomnianych na wstępie oświeconych monarchów absolutnych, którzy ‛nie zdobyli się na żadne praktyczne rozwiązania’. Mamy natomiast zapewnienie, że Jezus jest arcykapłanem „wypróbowanym na nasze podobieństwo pod każdym względem, ale bez grzechu”. Rozumiemy więc, dlaczego potrafi „współczuć nam” w ludzkich słabościach i dlaczego także „drugie owce”, podobnie jak chrześcijanie namaszczeni duchem, mogą za pośrednictwem Chrystusa „ze swobodą mowy” przystępować do tronu Bożego. Dzięki temu również one ‛zaznają miłosierdzia i znajdują niezasłużoną życzliwość ku pomocy w słusznym czasie’ (Hebrajczyków 4:14-16; Jana 10:16).
22 Wszyscy, którzy na mocy tego przymierza połączą się z Jezusem jako królowie i kapłani, będą też mieli udział w błogosławieniu ludzkości. Podobnie jak starożytni kapłani lewiccy służyli dobru całego narodu izraelskiego, tak osoby usługujące na niebiańskich tronach u boku Jezusa będą sprawiedliwie sądzić wszystkich mieszkańców ziemi (Łukasza 22:30). Ci królowie-kapłani byli niegdyś ludźmi, toteż będą umieli się wczuwać w potrzeby rodziny człowieczej. Drugorzędna część nasienia będzie współpracować z Jezusem, dbając o to, by zostały ‛pobłogosławione wszystkie narody’ (Galatów 3:8).
23. Co trzeba robić, żeby odnieść pożytek z omówionych przymierzy?
23 Do każdego, kto pragnie uczestniczyć w błogosławieństwach przewidzianych dla ludzkości i w ten sposób odnieść pożytek z Bożych przymierzy, jest obecnie kierowane zaproszenie, żeby skorzystał z tej możliwości (Objawienie 22:17). Do słusznych kroków prowadzących w tym kierunku należy między innymi przybycie na uroczystość Wieczerzy Pańskiej, obchodzoną w zborach Świadków Jehowy zawsze w rocznicę jej ustanowienia. Dowiesz się tam więcej o przymierzach Bożych i jeszcze lepiej zrozumiesz, w jaki sposób można je spożytkować.
[Przypisy]
a „Nawet najbardziej śmiałe reformy nie zmieniły pozycji zubożałego chłopstwa, nadmiernie uprzywilejowanej i niedostatecznie obciążonej podatkami szlachty ani też warstwy średniej, która w zbyt małej mierze miała dostęp do życia społecznego i rządów (...). Stwierdzić należy, że gdy absolutyzm oświecony stanął w obliczu kwestii, których dłużej nie można było bagatelizować, nie zdobył się na żadne praktyczne rozwiązania, mieszczące się w politycznych i ekonomicznych realiach epoki” (Western Civilization—Its Genesis and Destiny: The Modern Heritage).
b Jezus nie jest uczestnikiem nowego przymierza. Występuje jako Pośrednik i nie ma żadnych grzechów, które by wymagały przebaczenia. Ponadto nie jest mu ono potrzebne, by zostać królem-kapłanem, bo już jest królem na mocy przymierza Bożego z Dawidem, a także kapłanem na wzór Melchizedeka.
Czy sobie przypominasz?
◻ W jakim celu zawarto przymierze wspomniane w Psalmie 110:4? Do czego ono prowadziło?
◻ Kogo obejmuje nowe przymierze i jak się przyczynia do wyłonienia narodu królów-kapłanów?
◻ Dlaczego Jezus wszedł w osobiste przymierze ze swymi naśladowcami?
◻ Wymień siedem omówionych tu przymierzy.
[Diagram na stronie 39]
[Patrz publikacja]
Przymierze w Edenie Rodzaju 3:15
Przymierze Abrahamowe
Przymierze Prawa
Przymierze Dawidowe co do Królestwa
Przymierze dotyczące kapłana na wzór Melchizedeka
Główny przedstawiciel nasienia
Drugorzędna część nasienia
Wieczyste błogosławieństwa
[Diagram na stronie 41]
[Patrz publikacja]
Przymierze w Edenie Rodzaju 3:15
Przymierze Abrahamowe
Przymierze Prawa
Nowe przymierze
Przymierze Dawidowe co do Królestwa
Przymierze dotyczące kapłana na wzór Melchizedeka
Główny przedstawiciel nasienia
Przymierze co do Królestwa niebiańskiego
Drugorzędna część nasienia
Wieczyste błogosławieństwa
-