Wiara skłania nas do cierpliwości i wytrwałości w modlitwie
„Okazujcie cierpliwość; utwierdźcie swe serca, gdyż obecność Pana się przybliżyła” (JAKUBA 5:8).
1. Dlaczego powinniśmy się zastanowić nad słowami z Listu Jakuba 5:7, 8?
DŁUGO oczekiwana „obecność” Jezusa Chrystusa stała się faktem (Mateusza 24:3-14). Wszyscy, którzy podają się za wierzących w Boga i Chrystusa, powinni koniecznie się zastanowić nad słowami ucznia Jakuba: „Bracia, okazujcie cierpliwość aż do obecności Pana. Oto rolnik czeka na cenny plon ziemi, okazując co do niego cierpliwość, dopóki nie otrzyma deszczu wczesnego i deszczu późnego. Wy też okazujcie cierpliwość; utwierdźcie swe serca, gdyż obecność Pana się przybliżyła” (Jakuba 5:7, 8).
2. Jakie problemy napotykali ci, do których pisał Jakub?
2 Adresaci natchnionego listu Jakuba musieli przejawiać cierpliwość i rozwiązywać różne problemy. Wielu postępowało wbrew temu, czego można by się spodziewać po ludziach deklarujących wiarę w Boga. Niektórzy na przykład musieli uporać się z pewnymi pragnieniami, które się rozwinęły w ich sercach. Trzeba było przywrócić pokój między ówczesnymi chrześcijanami. Ponadto należało im udzielić rad dotyczących okazywania cierpliwości i wytrwałości w modlitwie. Rozważając wskazówki podane przez Jakuba, zastanówmy się, jak wprowadzić je w czyn w naszym życiu.
Niewłaściwe pragnienia są zgubne
3. Jakie były przyczyny nieporozumień w zborze i czego możemy się z tego nauczyć?
3 Między pewnymi osobami podającymi się za chrześcijan nie było pokoju, a zasadniczą tego przyczynę stanowiły złe pragnienia (Jakuba 4:1-3). Swarliwość wywoływała rozdźwięki, niektórzy zaś bezdusznie osądzali współwyznawców. Działo się tak dlatego, że żądza rozkoszy zmysłowej toczyła bój w ich ciałach. My z kolei być może musimy się modlić o pomoc w przeciwstawianiu się cielesnemu pożądaniu sławy, władzy oraz dóbr materialnych, byśmy w żaden sposób nie burzyli pokoju w zborze (Rzymian 7:21-25; 1 Piotra 2:11). Zachłanność zrodziła w pewnych chrześcijanach z I wieku nienawiść, a nawet mordercze zapędy. Ponieważ Bóg nie zaspokajał ich niewłaściwych pragnień, sami za wszelką cenę starali się osiągnąć swe cele. Gdyby i w nas zrodziły się podobne złe pragnienia, to choćbyśmy prosili, nie otrzymamy, gdyż nasz Bóg jest święty i nie wysłuchuje takich modlitw (Lamentacje 3:44; 3 Jana 9, 10).
4. Dlaczego Jakub nazywa niektórych „cudzołożnicami” i jak powinno to wpłynąć na nas?
4 Wśród niektórych pierwszych chrześcijan dało się zauważyć zeświecczenie, zawiść i dumę (Jakuba 4:4-6). Jakub nazwał takich „cudzołożnicami”, gdyż stali się przyjaciółmi świata i tym samym byli winni cudzołóstwa duchowego (Ezechiela 16:15-19, 25-45). Z całą pewnością nie chcemy przyswajać sobie świeckiego usposobienia, mowy i czynów, przez które stalibyśmy się nieprzyjaciółmi Boga. Z Jego Słowa wynika, iż „skłonność do zawiści” cechuje „ducha” grzesznych ludzi, należy do złych pragnień, które w nich tkwią (Rodzaju 8:21; Liczb 16:1-3; Psalm 106:16, 17; Kaznodziei 4:4). Gdybyśmy więc dostrzegli potrzebę zwalczenia w sobie zawiści, dumy lub innej złej skłonności, prośmy Boga o pomoc Jego świętego ducha. Siła ta, której On udziela dzięki swej niezasłużonej życzliwości, ma większą moc niż „skłonność do zawiści”. Jehowa przeciwstawia się wyniosłym, ale gdy walczymy z grzesznymi skłonnościami, obdarza nas niezasłużoną życzliwością.
5. Jakim wymaganiom powinniśmy sprostać, by skorzystać z niezasłużonej życzliwości Bożej?
5 Jak możemy dostąpić niezasłużonej życzliwości Jehowy? (Jakuba 4:7-10). Trzeba być Mu posłusznym, korzystać z podjętych przez Niego postanowień oraz poddawać się Jego woli (Rzymian 8:28). Musimy też ‛przeciwstawić się’ Diabłu. ‛Ucieknie od nas’, jeśli będziemy niezłomnie popierać zwierzchnią władzę Jehowy nad wszechświatem. Mamy zapewnioną pomoc Jezusa, który czuwa, by niegodziwy świat nie wyrządził nam trwałej szkody. Nigdy też nie zapominajmy, że dzięki modlitwie, posłuszeństwu i wierze przybliżamy się do Boga, a On jest blisko nas (2 Kronik 15:2).
6. Dlaczego Jakub nazywa pewnych chrześcijan „grzesznikami”?
6 Dlaczego Jakub nazwał niektórych wierzących w Boga „grzesznikami”? Ponieważ prowadzili „wojny” i żywili morderczą nienawiść, a więc postępowali w sposób niedopuszczalny dla chrześcijan (Tytusa 3:3). Musieli obmyć swe „ręce”, pełne złych uczynków, oraz oczyścić „serca”, siedlisko pobudek (Mateusza 15:18, 19). Ci „niezdecydowani” obierali to przyjaźń z Bogiem, to znów przyjaźń ze światem. Ich zły przykład stanowi dla nas ostrzeżenie, toteż nieustannie czuwajmy, by coś takiego nie zrujnowało naszej wiary (Rzymian 7:18-20).
7. Dlaczego Jakub radzi niektórym ‛okazać żałość i płakać’?
7 Jakub zachęca czytelników, aby ‛dali wyraz swej niedoli i okazali żałość, i płakali’. Gdyby przejawili zbożny smutek, dowiedliby skruchy (2 Koryntian 7:10, 11). Obecnie część osób deklarujących wiarę przyjaźni się ze światem. Jeśliby ktoś z nas tak postępował, czyż nie powinien się smucić z powodu swej słabości duchowej i natychmiast poczynić kroki, by to zmienić? Jeżeli dokonamy niezbędnych zmian i uzyskamy Boże przebaczenie, będziemy się wielce radować czystym sumieniem i uszczęśliwiającymi widokami na życie wieczne (Psalm 51:10-17; 1 Jana 2:15-17).
Nie osądzajcie siebie nawzajem
8, 9. Dlaczego nie powinniśmy krytykować ani osądzać siebie nawzajem?
8 Mówienie przeciwko współwyznawcy jest grzechem (Jakuba 4:11, 12). Mimo to niektórzy krytykują współchrześcijan, być może dlatego, że sami są zarozumiali lub chcą się wywyższyć, poniżając innych (Psalm 50:20; Przysłów 3:29). Grecki zwrot przetłumaczony na ‛mówić przeciwko’ wskazuje na wrogość i kryje w sobie myśl o występowaniu z wyolbrzymionym bądź fałszywym oskarżeniem. Jest to równoznaczne z niepomyślnym osądzaniem brata. Dlaczego ten, kto tak czyni, ‛mówi przeciwko prawu i je osądza’? Uczeni w Piśmie i faryzeusze ‛zręcznie odsunęli przykazanie Boże’ i sądzili na podstawie własnych mierników (Marka 7:1-13). Podobnie gdybyśmy ostro ganili brata, którego Jehowa nie potępił, czyż nie ‛osądzalibyśmy prawa Bożego’ i nie sugerowali występnie, że jest ono nieodpowiednie? A niesprawiedliwie krytykując naszego brata, nie wypełnialibyśmy prawa miłości (Rzymian 13:8-10).
9 Pamiętajmy: „Jeden jest prawodawca i sędzia” — Jehowa. Jego ‛prawo jest doskonałe’, nie ma żadnych braków (Psalm 19:7; Izajasza 33:22). Jedynie Bogu przysługuje prawo do ustalania mierników i reguł służących wybawieniu (Łukasza 12:5). Dlatego Jakub pyta: „Kim jesteś, żebyś osądzał swego bliźniego?” Nie upoważniono nas do osądzania ani potępiania innych (Mateusza 7:1-5; Rzymian 14:4, 10). Dzięki rozmyślaniu o zwierzchnictwie i bezstronności Boga oraz o naszym grzesznym stanie łatwiej nam będzie unikać zarozumiałego osądzania innych.
Wystrzegaj się zarozumiałej pewności siebie
10. Dlaczego w życiu codziennym winniśmy uwzględniać Jehowę?
10 Zawsze powinniśmy uwzględniać Jehowę i Jego prawo (Jakuba 4:13-17). Ludzie pewni siebie ignorują Boga i mówią: „Dzisiaj lub jutro udamy się do tego miasta, spędzimy tam rok, będziemy prowadzić interesy oraz ciągnąć zyski”. Jeżeli ‛gromadzimy skarb dla siebie, ale nie jesteśmy bogaci wobec Boga’, jutro możemy już nie żyć i nie mieć sposobności do służenia Jehowie (Łukasza 12:16-21). W myśl słów Jakuba jesteśmy jak poranna mgła, która „ukazuje się na chwilkę, a potem znika” (1 Kronik 29:15). Tylko dzięki przejawianiu wiary w Jehowę możemy mieć nadzieję na trwałą radość i wieczne życie.
11. Co oznacza zwrot „jeżeli Jehowa zechce”?
11 Zamiast zarozumiale lekceważyć Boga, powinniśmy mówić: „Jeżeli Jehowa zechce, będziemy żyli, a także uczynimy to lub owo”. Zwrot „jeżeli Jehowa zechce” wskazuje, że staramy się działać zgodnie z Jego wolą. Czasami ktoś z konieczności prowadzi interesy, by zarobić na utrzymanie rodziny czy móc podróżować w związku z dziełem Królestwa. Nie powinien jednak się tym przechwalać. „Takie chełpienie się jest niegodziwe”, gdyż kto tak czyni, nie polega na Bogu (Psalm 37:5; Przysłów 21:4; Jeremiasza 9:23, 24).
12. Jaki jest sens wypowiedzi z Listu Jakuba 4:17?
12 Chcąc najwyraźniej podsumować temat pewności siebie i chełpienia się, Jakub mówi: „Jeśli (...) ktoś umie czynić to, co słuszne, a jednak tego nie czyni, jest to jego grzech”. Każdy chrześcijanin powinien pokornie uznawać swą zależność od Boga. Jeżeli tego nie robi, „jest to jego grzech”. Ta sama zasada dotyczy rzecz jasna niewywiązywania się z obowiązków, które nakłada na nas wiara w Boga (Łukasza 12:47, 48).
Ostrzeżenie pod adresem bogaczy
13. Co Jakub mówi na temat osób niewłaściwie korzystających ze swych bogactw?
13 Ponieważ niektórzy z pierwszych chrześcijan stali się materialistami lub podziwiali osoby zamożne, Jakub skierował do pewnych bogaczy mocne słowa (Jakuba 5:1-6). Ludzie świeccy niewłaściwie korzystający ze swych bogactw mieli ‛płakać, wyjąc nad niedolami, które na nich przyszły’, gdy Bóg im odpłacił według ich uczynków. W tamtym czasie majątek wielu osób składał się głównie z takich rzeczy, jak szaty, zboże oraz wino (Joela 2:19; Mateusza 11:8). Niektóre z tych dóbr mogły zgnić lub ‛zostać zjedzone przez mole’, ale Jakub nie podkreśla tu zniszczalności bogactwa, lecz jego bezwartościowość. Chociaż złoto ani srebro nie rdzewieją, to gdybyśmy je gromadzili, okazałyby się równie pozbawione wartości, jak rzeczy zardzewiałe. „Rdza” wskazuje, że z bogactw nie robiono dobrego użytku. Dlatego każdy z nas powinien pamiętać, iż to, co ufający swemu bogactwu „zgromadzili w dniach ostatnich”, ‛będzie jak ogień’, gdy dosięgnie ich gniew Boży. Ponieważ żyjemy w „czasie końca”, słowa te mają dla nas szczególne znaczenie (Daniela 12:4; Rzymian 2:5).
14. Jak postępuje wielu bogaczy i jak powinniśmy do tego podchodzić?
14 Niejeden bogacz oszukiwał swych żniwiarzy i zatrzymywał ich zapłatę, która ‛wołała’ o karę (porównaj Rodzaju 4:9, 10). Świeccy bogacze „żyją w zbytku”. Pławiąc się w rozkoszy zmysłowej, tuczą nieczułe serca i dalej będą to robić nawet w „dniu” wyznaczonym na ich rzeź. ‛Potępiają i mordują prawego’. Jakub pyta: „Czy on się wam nie przeciwstawia?” Fragment ten można też oddać inaczej: „On nie przeciwstawia się wam”. W każdym razie nie powinniśmy być stronniczy wobec bogatych. Na pierwszym miejscu w życiu mamy stawiać sprawy duchowe (Mateusza 6:25-33).
Wiara pomaga nam przejawiać cierpliwość
15, 16. Dlaczego takie ważne jest przejawianie cierpliwości?
15 Po zwróceniu uwagi na ciemięskich bogaczy ze świata Jakub zachęca uciskanych chrześcijan do przejawiania cierpliwości (Jakuba 5:7, 8). Jeśli wierzący cierpliwie przetrwają trudności, zostaną nagrodzeni za wierność podczas obecności Chrystusa, kiedy to na ich ciemięzcach będzie wykonany wyrok (Mateusza 24:37-41). Ci pierwsi chrześcijanie musieli brać przykład z rolnika, który cierpliwie czeka na wczesny deszcz jesienny, kiedy może siać, oraz na późny deszcz wiosenny, przynoszący plony (Joela 2:23). My również powinniśmy być cierpliwi i utwierdzać swe serca, zwłaszcza teraz, gdy trwa „obecność Pana” Jezusa Chrystusa.
16 Dlaczego mamy przejawiać cierpliwość? (Jakuba 5:9-12). Dzięki niej łatwiej jest uniknąć narzekania lub wzdychania, gdy współwyznawcy nas zirytują. Jeżeli będziemy w złości ‛wzdychać jedni nad drugimi’, zostaniemy potępieni przez Sędziego Jezusa Chrystusa (Jana 5:22). Skoro zaczęła się jego „obecność”, a on „stoi przed drzwiami”, krzewmy pokój, okazując cierpliwość w stosunkach z braćmi, którzy przechodzą wiele prób wiary. Gdy pamiętamy, że Bóg nagrodził Hioba za wytrwałe znoszenie doświadczeń, wzmacnia się nasza wiara (Hioba 42:10-17). Jeżeli będziemy przejawiać wiarę i cierpliwość, przekonamy się, iż „Jehowa jest bardzo tkliwy w uczuciach i miłosierny” (Micheasza 7:18, 19).
17. Dlaczego Jakub powiedział: „Przestańcie przysięgać”?
17 Jeżeli nie jesteśmy cierpliwi, to niewykluczone, że w uniesieniu nadużyjemy języka. Możemy na przykład nierozważnie coś ślubować. „Przestańcie przysięgać” — mówi Jakub, ostrzegając przed niefrasobliwym składaniem przysiąg. Ponadto ciągłe potwierdzanie nimi swych wypowiedzi zakrawa na obłudę. Po prostu mamy zawsze mówić prawdę, żeby tak znaczyło tak, a nie — nie (Mateusza 5:33-37). Oczywiście Jakub nie twierdzi, że jest coś złego w złożeniu przysięgi zobowiązującej do mówienia prawdy w sądzie.
Wiara a nasze modlitwy
18. W jakich okolicznościach powinniśmy się modlić i ‛śpiewać psalmy’?
18 Jeżeli chcemy panować nad swą mową, przejawiać cierpliwość oraz zachowywać zdrową wiarę w Boga, istotną rolę w naszym życiu musi odgrywać modlitwa (Jakuba 5:13-20). Powinniśmy się modlić zwłaszcza w trudnych chwilach. Jeżeli jesteśmy dobrej myśli, ‛śpiewajmy psalmy’, jak to czynił Jezus z apostołami, gdy ustanowił Pamiątkę swej śmierci (Marka 14:26, przypis w NW). Niekiedy zapewne przepełnia nas taka wdzięczność wobec Boga, że sławimy Go pieśnią w sercu (1 Koryntian 14:15; Efezjan 5:19). A ileż radości daje wychwalanie Jehowy w pieśniach na zebraniach chrześcijańskich!
19. Co winniśmy zrobić, jeśli zachorujemy duchowo, i dlaczego należy tak postąpić?
19 Możemy nie mieć ochoty na śpiew, jeśli wskutek złego postępowania lub nieregularnego karmienia się ze stołu Jehowy chorujemy duchowo. Jeżeli jesteśmy w takim stanie, pokornie przywołajmy starszych, żeby ‛się modlili nad nami’ (Przysłów 15:29). Ponadto ‛natrą nas oliwą w imię Jehowy’. Ich krzepiące słowa i rady biblijne będą niczym kojąca ból oliwa polana na ranę i pomogą rozproszyć przygnębienie, wątpliwości lub obawy. ‛Modlitwa wiary uzdrowi nas’ — pod warunkiem, że będzie poparta naszą wiarą. Jeśli starsi stwierdzą, że przyczyną choroby duchowej jest poważny grzech, życzliwie wyjaśnią, na czym on polega, i postarają się nam pomóc (Psalm 141:5). A jeśli okażemy skruchę, możemy wierzyć, iż Bóg wysłucha ich modlitw i nam przebaczy.
20. Dlaczego powinniśmy wyznawać swe grzechy i modlić się jedni za drugich?
20 ‛Otwarte wyznawanie drugim swych grzechów’ winno powstrzymywać od dalszego ich popełniania oraz rodzić wzajemne współczucie, które pobudzi nas do ‛modlenia się za drugich’. Możemy być przekonani, że przyniesie to pożytek, gdyż modlitwa „prawego” — osoby przejawiającej wiarę i uchodzącej za prawą w oczach Bożych — potrafi wiele zdziałać u Jehowy (1 Piotra 3:12). Prorok Eliasz miał słabości podobne do naszych, ale jego modlitwy okazały się skuteczne. Modlił się i przez trzy i pół roku nie było deszczu. Spadł on dopiero po kolejnej modlitwie proroka (1 Królów 17:1; 18:1, 42-45; Łukasza 4:25).
21. Co możemy zrobić, jeśli współchrześcijanin „zostanie odciągnięty od prawdy”?
21 A co począć, jeśli ktoś z członków zboru ‛został odciągnięty od prawdy’ i porzucił właściwe nauki oraz postępowanie? Być może zdołamy go zawrócić z błędnej drogi przez udzielenie rad biblijnych, modlitwę oraz inną formę pomocy. Jeśli nam się to uda, człowiek taki dalej będzie mógł korzystać z dobrodziejstw Chrystusowej ofiary okupu i uniknie śmierci duchowej oraz potępienia i skazania na zagładę. Pomagając błądzącemu, zakrywamy mnóstwo jego grzechów. Kiedy strofowany grzesznik zawróci ze złej drogi, okaże skruchę i będzie szukał przebaczenia, zaznamy radości z tego, że się przyczyniliśmy do zakrycia jego grzechów (Psalm 32:1, 2; Judy 22, 23).
Rady przydatne każdemu z nas
22, 23. Jak powinny na nas oddziaływać słowa Jakuba?
22 Nie ulega wątpliwości, że List Jakuba zawiera rady przydatne każdemu z nas. Pokazuje, jak sprostać próbom, przestrzega przed faworyzowaniem oraz zachęca do prawych uczynków. Jakub zaleca panować nad językiem, dawać odpór świeckim wpływom i krzewić pokój. Jego słowa powinny też skłaniać do cierpliwości i wytrwałości w modlitwie.
23 To prawda, że List Jakuba pierwotnie był skierowany do pierwszych namaszczonych chrześcijan. Niemniej każdy z nas winien pozwolić, by zawarte w nim rady pomogły nam trwać w wierze. Słowa Jakuba mogą ugruntować wiarę pobudzającą do zdecydowanego działania w służbie dla Boga. Ten natchniony Jego duchem list buduje niewzruszoną wiarę, która sprawia, że teraz, podczas „obecności Pana” Jezusa Chrystusa, cierpliwie i gorliwie świadczymy na rzecz Jehowy.
Jak byś odpowiedział?
◻ Dlaczego niektórzy pierwsi chrześcijanie musieli zmienić nastawienie i postępowanie?
◻ Jakiego ostrzeżenia Jakub udziela bogaczom?
◻ Dlaczego należy przejawiać cierpliwość?
◻ Dlaczego powinniśmy regularnie się modlić?
[Prawa własności do ilustracji, strona 19]
Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.
[Ilustracja na stronie 23]
Niektórym pierwszym chrześcijanom potrzeba było więcej cierpliwości wobec współwyznawców
[Ilustracja na stronie 24]
Chrześcijanie muszą przejawiać cierpliwość, miłość oraz trwać w modlitwie