Pasterze, którzy są „przykładami dla trzody”
„Paście powierzoną wam trzodę Bożą (...) chętnie, (...) ochoczo, (...) stając się przykładami dla trzody” (1 PIOTRA 5:2, 3).
1, 2. (a) Jakie zaszczytne zadanie Jezus powierzył apostołowi Piotrowi i czy się na nim zawiódł? (b) Jak Jehowa zapatruje się na zamianowanych pasterzy?
JAKIŚ czas przed dniem Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Piotr wraz z sześcioma innymi uczniami jadł nad Morzem Galilejskim śniadanie przygotowane przez Jezusa. Nie po raz pierwszy widział wtedy swego zmartwychwstałego Mistrza i zapewne był zachwycony, że on żyje. Ale Piotra mogły też dręczyć obawy. Przecież całkiem niedawno wyparł się publicznie znajomości z Jezusem (Łukasza 22:55-60; 24:34; Jana 18:25-27; 21:1-14). Czy ten zganił skruszonego Piotra za brak wiary? Nie. Co więcej, powierzył mu zaszczytne zadanie karmienia i pasienia jego „owieczek” (Jana 21:15-17). Jak wynika z opisanej w Biblii historii zboru wczesnochrześcijańskiego, Piotr nie zawiódł zaufania Jezusa. Razem z pozostałymi apostołami oraz starszymi z Jerozolimy rzeczywiście pasł zbór chrześcijański — zarówno w trakcie zaciekłych prześladowań, jak i w trakcie szybkiego rozwoju (Dzieje 1:15-26; 2:14; 15:6-9).
2 Obecnie Jehowa za pośrednictwem Jezusa Chrystusa powierza rolę duchowych pasterzy wykwalifikowanym mężczyznom, aby przewodzili Jego trzodzie w tym najbardziej krytycznym okresie dziejów ludzkości (Efezjan 4:11, 12; 2 Tymoteusza 3:1). Czy ma podstawy, by im ufać? Oczywiście, a świadczy o tym istnienie ogólnoświatowej pokojowej społeczności braterskiej. Rzecz jasna owi pasterze są omylnymi ludźmi, podobnie jak Piotr (Galatów 2:11-14; Jakuba 3:2). Mimo to Jehowa powierzył ich pieczy owce, które ‛nabył krwią własnego Syna’ (Dzieje 20:28). Miłuje ich i uważa za „godnych podwójnego szacunku” (1 Tymoteusza 5:17).
3. Dzięki czemu duchowi pasterze usługują chętnie i ochoczo?
3 Dzięki czemu ci duchowi pasterze chętnie i ochoczo stają się przykładami dla trzody? Tak jak Piotr i inni pasterze z I wieku, polegają na świętym duchu Bożym, który udziela im sił potrzebnych do wywiązywania się z powierzonych zadań (2 Koryntian 4:7). Za jego sprawą wydają też owoce, do których należą: miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą (Galatów 5:22, 23). Rozważmy, jak pasterze mogą podczas pasienia trzody Bożej dawać przykład w przejawianiu tych owoców.
Miłujcie całą trzodę oraz poszczególne owce
4, 5. (a) Jak Jehowa i Jezus okazują trzodzie miłość? (b) Między innymi w jaki sposób robią to duchowi pasterze?
4 Najważniejszym przymiotem wydawanym dzięki oddziaływaniu ducha Bożego jest miłość. Jehowa miłuje całą swą trzodę i dlatego obficie zaopatruje ją w pokarm duchowy (Izajasza 65:13, 14; Mateusza 24:45-47). Ale nie poprzestaje na karmieniu trzody jako zbiorowości. Serdecznie troszczy się o każdą owcę z osobna (1 Piotra 5:6, 7). Również Jezus miłuje trzodę. Oddał za nią swoją duszę i zna poszczególne owce „po imieniu” (Jana 10:3, 14-16).
5 Wzorem Jehowy i Jezusa duchowi pasterze darzą miłością całą trzodę Bożą, ‛przykładając się do nauczania’ w zborze. Wygłaszają oparte na Biblii przemówienia, by paść i chronić owce, te zaś dostrzegają ich trud (1 Tymoteusza 4:13, 16). Ale pasterze poświęcają też czas na coś, co nie rzuca się w oczy — na prowadzenie zapisków i korespondencji, układanie programów czy dopilnowywanie rozmaitych spraw, aby zebrania zborowe i inne przedsięwzięcia odbywały się „przyzwoicie i w sposób uporządkowany” (1 Koryntian 14:40). Członkowie zboru mogą nie zauważać wielu z tych zadań i nawet o nich nie wiedzieć, ale wchodzą one w zakres służby pełnionej z prawdziwej miłości (Galatów 5:13).
6, 7. (a) W jaki sposób pasterze mogą lepiej poznać owce? (b) Dlaczego warto mówić starszym o swych odczuciach?
6 Kochający chrześcijańscy pasterze starają się interesować także poszczególnymi owcami w zborze (Filipian 2:4). Mogą je lepiej poznać, gdy na przykład uczestniczą z nimi w działalności kaznodziejskiej. Jezus często głosił ze swymi naśladowcami i przy takich okazjach udzielał im zachęt (Łukasza 8:1). Pewien doświadczony chrześcijański pasterz powiedział: „Przekonałem się, że najlepszym sposobem na poznanie i pokrzepianie braci i sióstr jest wyruszanie z nimi do służby polowej”. Jeśli ostatnio nie miałeś okazji współpracować z którymś ze starszych, spróbuj w najbliższym czasie to zrobić.
7 Jezus, powodowany miłością, dzielił ze swymi naśladowcami ich radości i smutki. Kiedy na przykład 70 uczniów z radością powróciło z działalności ewangelizacyjnej, również on się rozradował (Łukasza 10:17-21). A gdy zobaczył, jak Marię i jej rodzinę zasmuciła śmierć Łazarza, „począł ronić łzy” (Jana 11:33-35). Podobnie dzisiaj troskliwi pasterze nie są obojętni na uczucia owiec. Pobudzani miłością, ‛radują się z tymi, którzy się radują’, oraz ‛płaczą z tymi, którzy płaczą’ (Rzymian 12:15). Zarówno w lepszych, jak i w gorszych chwilach śmiało mów o swych odczuciach chrześcijańskim pasterzom. Twoja radość bardzo ich pokrzepi (Rzymian 1:11, 12). A gdy poznają trudności, z jakimi się zmagasz, będą mogli dodać ci sił i otuchy (1 Tesaloniczan 1:6; 3:1-3).
8, 9. (a) Jak pewien starszy okazywał miłość żonie? (b) Dlaczego jest rzeczą ważną, by pasterz okazywał miłość własnej rodzinie?
8 Miłość pasterza do trzody uwidacznia się zwłaszcza w tym, jak traktuje własną rodzinę (1 Tymoteusza 3:1, 4). Jeżeli ma żonę, to okazując jej miłość i szacunek, daje przykład innym mężom (Efezjan 5:25; 1 Piotra 3:7). Chrześcijanka imieniem Linda tak się wyraziła o swym zmarłym mężu, który ponad 20 lat usługiwał jako nadzorca: „Zawsze pilnie troszczył się o zbór. Ale jednocześnie dawał mi odczuć, że działamy razem. Często mi dziękował za wsparcie oraz spędzał ze mną wolne chwile. Dzięki temu czułam się kochana i nie było mi przykro, że poświęca czas zborowi”.
9 Jeżeli chrześcijański pasterz ma dzieci i z miłością je karci oraz udziela im pochwał, to daje przykład innym rodzicom (Efezjan 6:4). Okazywaniem miłości swym najbliższym dowodzi, że zasługuje na zaufanie, którym go obdarzono, gdy został zamianowany pod kierownictwem ducha świętego (1 Tymoteusza 3:4, 5).
Zabiegajcie o radość i pokój przez wymianę myśli
10. (a) Co może negatywnie wpływać na radość i pokój w zborze? (b) Jaka kwestia zagroziła pokojowi w zborze w I wieku i jak została rozwiązana?
10 Duch święty może wzbudzić radość i pokój w sercu każdego chrześcijanina z osobna, a także w gronie starszych oraz w całym zborze. Odwrotny wpływ miałby jednak brak szczerej wymiany myśli. Dawno temu Salomon zauważył: „Plany zostają zniweczone, gdzie nie ma poufnej rozmowy” (Przysłów 15:22). Natomiast otwarta i pełna szacunku rozmowa sprzyja radosnej i pokojowej atmosferze. Kiedy na przykład w zborze wczesnochrześcijańskim wyłoniła się kwestia obrzezania, mogąca zagrozić jego pokojowi, członkowie ciała kierowniczego w Jerozolimie zabiegali o przewodnictwo ducha świętego. W ożywionej dyskusji wyrazili swoje odmienne poglądy na omawiany temat, ale potem podjęli jednomyślną decyzję. Gdy poinformowali o niej zbory, bracia „uradowali się z tej zachęty” (Dzieje 15:6-23, 25, 31; 16:4, 5). Umocniło to radość i pokój.
11. Jak starsi dbają o radość i pokój w zborze?
11 Podobnie dzisiaj pasterze dbają o radość i pokój w zborze, pielęgnując właściwą wymianę myśli. W obliczu problemów zagrażających pokojowej atmosferze zboru spotykają się i otwarcie mówią o swych odczuciach. Z szacunkiem wysłuchują wypowiedzi współpasterzy (Przysłów 13:10; 18:13). Modlą się o ducha świętego, po czym analizują zasady biblijne oraz wskazówki opublikowane przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47; 1 Koryntian 4:6). Gdy jako grono podejmą decyzję opartą na Słowie Bożym, każdy z nich na dowód poddania się kierownictwu ducha świętego będzie ją popierał, nawet gdyby jego prywatny pogląd nie pokrywał się ze zdaniem większości. Przejawiając taką skromność, starszy umacnia radość i pokój oraz daje owcom piękny przykład chodzenia z Bogiem (Micheasza 6:8). Czy skromnie respektujesz oparte na Biblii decyzje, które podejmują pasterze w zborze?
Bądźcie wielkodusznie cierpliwi i życzliwi
12. Dlaczego Jezus musiał być wielkodusznie cierpliwy i życzliwy wobec apostołów?
12 Jezus był wielkodusznie cierpliwy i życzliwy wobec apostołów, mimo iż często nie dopisywali. Niejednokrotnie starał się na przykład uzmysłowić im znaczenie okazywania pokory (Mateusza 18:1-4; 20:25-27). Zrobił tak nawet w ostatnią noc swego życia na ziemi, gdy umył apostołom nogi. A jednak zaraz potem „powstał też między nimi gorący spór o to, kto z nich wydaje się największy” (Łukasza 22:24; Jana 13:1-5). Czy Jezus zganił apostołów? Nic podobnego. Życzliwie zwrócił się do nich, mówiąc: „Kto jest większy: półleżący przy stole czy usługujący? Czyż nie półleżący przy stole? Lecz ja jestem pośród was jak ten, który usługuje” (Łukasza 22:27). Swą wielkoduszną cierpliwością i życzliwością, połączoną z własnym przykładem, w końcu poruszył serca apostołów.
13, 14. Zwłaszcza kiedy pasterze muszą być życzliwi?
13 Tak samo duchowy pasterz musi czasem kilkakrotnie zwracać komuś uwagę na jakąś słabość. Mógłby się na tę osobę irytować. Ale jeśli podczas ‛napominania nieporządnych’ pamięta o własnych potknięciach, potrafi okazać współwyznawcy wielkoduszną cierpliwość i życzliwość. W ten sposób naśladuje Jezusa i Jehowę, którzy przejawiają te cechy wobec wszystkich chrześcijan, nie wyłączając pasterzy (1 Tesaloniczan 5:14; Jakuba 2:13).
14 Niekiedy pasterze muszą udzielić stanowczej rady komuś, kto popełnił poważny grzech. Jeżeli błądzący nie okazuje skruchy, są zmuszeni usunąć go ze zboru (1 Koryntian 5:11-13). Czynią to jednak w sposób świadczący o tym, że nienawidzą samego grzechu, a nie grzesznika (Judy 23). Życzliwość pasterzy może pomóc błądzącej owcy wrócić do trzody (Łukasza 15:11-24).
Dobre uczynki wynikające z wiary
15. W jaki sposób pasterze naśladują dobroć Jehowy i co ich do tego pobudza?
15 „Jehowa jest dobry dla wszystkich” — nawet dla tych, którzy nie cenią tego, co dla nich robi (Psalm 145:9; Mateusza 5:45). Szczególnym przejawem Jego dobroci jest to, że posyła swych sług, by głosili „dobrą nowinę o królestwie” (Mateusza 24:14). Pasterze odzwierciedlają dobroć Bożą, niestrudzenie przewodząc w tej działalności. Co ich do tego pobudza? Silna wiara w Jehowę i Jego obietnice (Rzymian 10:10, 13, 14).
16. Jak pasterze mogą ‛wyświadczać dobro’ owcom?
16 Oprócz ‛wyświadczania dobra wszystkim’ przez udział w głoszeniu pasterze są zobowiązani wyświadczać dobro ‛zwłaszcza tym, którzy są z nimi spokrewnieni w wierze’ (Galatów 6:10). Czynią to między innymi podczas pokrzepiających wizyt pasterskich. Pewien starszy powiedział: „Lubię dokonywać wizyt pasterskich. Mogę wtedy pochwalić braci i siostry za ich trud oraz pomóc im dostrzec, że jest on doceniany”. Mądrzy pasterze wskazują niekiedy, co dana osoba mogłaby ulepszyć w swej służbie dla Jehowy. Biorą pod tym względem wzór z apostoła Pawła. Zobaczmy, jak się zwrócił do chrześcijan w Tesalonice: „Co do was, pokładamy ufność w Panu, iż czynicie i nadal będziecie czynić to, co nakazujemy” (2 Tesaloniczan 3:4). Darzenie owiec takim zaufaniem wyzwala w nich dobre chęci i ułatwia im okazywanie ‛posłuszeństwa tym, którzy przewodzą’ (Hebrajczyków 13:17). Jeżeli złożono ci krzepiącą wizytę pasterską, dlaczego nie miałbyś za nią podziękować?
Łagodność wymaga panowania nad sobą
17. Czego Piotr nauczył się od Jezusa?
17 Jezus był łagodnie usposobiony, i to nawet w obliczu prowokacji (Mateusza 11:29). Gdy został zdradzony i aresztowany, przejawiał łagodność i wielkie opanowanie. Tymczasem Piotr bez namysłu wyciągnął miecz, by wziąć odwet na przeciwnikach. Ale Jezus go zapytał: „Czy myślisz, że nie mogę się zwrócić do mego Ojca, aby mi w tejże chwili dał więcej niż dwanaście legionów aniołów?” (Mateusza 26:51-53; Jana 18:10). Piotr dobrze pojął tę lekcję, gdyż po latach przypomniał współwyznawcom: „Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami. (...) Gdy go obrzucano obelgami, nie odwzajemniał się obelgami. Gdy cierpiał, nie groził” (1 Piotra 2:21-23).
18, 19. (a) Zwłaszcza kiedy pasterze muszą okazywać łagodność i panowanie nad sobą? (b) Jakie pytania rozważymy w następnym artykule?
18 Pasterze, którzy chcą skutecznie usługiwać, również muszą być łagodnie usposobieni, nawet gdy zostaną źle potraktowani. Na przykład ktoś z członków zboru, komu starają się pomóc, może nie reagować przychylnie na ich wysiłki. Zdarza się, że osoba słaba lub chora duchowo ‛mówi bezmyślnie, jakby zadawała pchnięcia mieczem’ (Przysłów 12:18). Ale wzorem Jezusa pasterze nie odpłacają ani szorstkimi słowami, ani mściwymi czynami. Panują nad sobą i dalej okazują zrozumienie, które dla potrzebującego pomocy może stać się błogosławieństwem (1 Piotra 3:8, 9). Czy uczysz się od starszych i otrzymując rady, przejawiasz łagodność oraz panowanie nad sobą?
19 Jehowa i Jezus z całą pewnością cenią ciężką pracę tysięcy pasterzy ochoczo troszczących się o trzodę na całym świecie. Żywią też głębokie uczucie do tysięcy sług pomocniczych, którzy wspierają starszych w ‛usługiwaniu świętym’ (Hebrajczyków 6:10). Dlaczego jednak niektórzy ochrzczeni bracia mają opory przed ubieganiem się o tę „wspaniałą pracę”? (1 Tymoteusza 3:1). I jak Jehowa szkoli zamianowanych pasterzy? Pytania te omówimy w następnym artykule.
Czy sobie przypominasz?
• Jak duchowi pasterze okazują trzodzie miłość?
• Jak wszyscy członkowie zboru mogą zabiegać o radość i pokój?
• Dlaczego przy udzielaniu rad duchowi pasterze są wielkodusznie cierpliwi i życzliwi?
• Jak starsi przejawiają dobroć i wiarę?
[Ilustracja na stronie 18]
Starsi usługują zborowi z miłości
[Ilustracje na stronie 18]
Spędzają też czas z rodziną, gdy korzystają z rozrywki...
... i gdy uczestniczą w służbie kaznodziejskiej
[Ilustracja na stronie 20]
Właściwa wymiana myśli między starszymi przyczynia się do radości i pokoju w zborze