Jehowa ustala czasy i pory

„Nie wasza to rzecz poznać czasy lub pory, które Ojciec objął swoją władzą orzekania” (DZIEJE 1:7).

 1. Jak Jezus odpowiedział na pytania apostołów dotyczące czasu?

CZY nie jest czymś naturalnym, że ludzie ‛wzdychający i jęczący nad wszystkimi obrzydliwościami popełnianymi’ w chrześcijaństwie i w ogóle na całej ziemi zastanawiają się, kiedy ten niegodziwy system rzeczy dobiegnie końca i nastanie Boży nowy świat, w którym zapanuje prawość? (Ezechiela 9:4; 2 Piotra 3:13). Na krótko przed śmiercią Jezusa oraz po jego zmartwychwstaniu apostołowie zadali mu pytania dotyczące czasu (Mateusza 24:3; Dzieje 1:6). Jednakże w odpowiedzi Jezus nie podał im sposobu wyliczania dat. Za pierwszym razem opisał złożony znak, a za drugim powiedział, że ‛to nie ich rzecz poznać czasy lub pory, które Ojciec objął swoją władzą orzekania’ (Dzieje 1:7).

 2. Skąd wiadomo, że Jezus nie zawsze znał ustalony przez jego Ojca rozkład wydarzeń w czasie końca?

² Chociaż Jezus jest jednorodzonym Synem Jehowy, nie zawsze znał ustalony przez Niego rozkład wydarzeń. W swym proroctwie na temat dni ostatnich pokornie przyznał: „O dniu owym i godzinie nie wie nikt — ani aniołowie niebios, ani Syn, tylko sam Ojciec” (Mateusza 24:36). Jezus był gotów cierpliwie czekać, aż jego Ojciec wyjawi mu dokładną porę podjęcia niszczycielskich działań przeciw obecnemu niegodziwemu systemowi rzeczy.a

 3. Czego można się nauczyć z odpowiedzi Jezusa na pytania dotyczące zamierzenia Bożego?

³ Z odpowiedzi Jezusa na pytania co do okresu, w którym miały się rozgrywać wydarzenia znamionujące spełnianie się zamierzenia Bożego, wypływają dwa wnioski. Po pierwsze, Jehowa ma określony harmonogram, a po drugie, ustala go sam, toteż Jego słudzy nie mogą oczekiwać, że z góry dokładnie ich poinformuje o wyznaczonych przez siebie czasach lub porach.

Czasy i pory wyznaczone przez Jehowę

 4. Co oznaczają greckie słowa przetłumaczone w Dziejach Apostolskich 1:7 na „czasy” i „pory”?

⁴ Co to za „czasy” i „pory”? Wypowiedź Jezusa zanotowana w Dziejach Apostolskich 1:7 wskazuje na dwa aspekty czasu. Greckie słowo oddane przez „czasy” oznacza „czas w sensie trwania”, odcinek czasu (długi lub krótki). Odpowiednik wyrazu „pory” odnosi się do ustalonego lub wyznaczonego czasu, szczególnego okresu, który czymś się wyróżnia. Na temat tych dwóch greckich słów W. E. Vine napisał: „Według Dziejów 1:7 ‚Ojciec objął swą władzą’ zarówno czasy (chronos), czyli długości okresów, jak i pory (kairos), a więc epoki charakteryzujące się pewnymi wydarzeniami”.

 5. Kiedy Jehowa poinformował Noego o zamiarze zniszczenia zepsutego świata i jakie podwójne zadanie mu zlecił?

⁵ Przed potopem Bóg ustalił, iż zdeprawowany świat ludzi i zmaterializowanych, zbuntowanych aniołów potrwa 120 lat (Rodzaju 6:1-3). Bogobojny Noe liczył sobie wówczas 480 lat (Rodzaju 7:6). Nie miał potomstwa i pozostawał bezdzietny jeszcze 20 lat (Rodzaju 5:32). Znacznie później, kiedy jego synowie już dorośli i się pożenili, Bóg powiadomił go, iż zamierza usunąć z ziemi niegodziwość (Rodzaju 6:9-13, 18). Ale nawet wtedy, gdy Jehowa kazał mu budować arkę i głosić ówczesnym ludziom, nie wyjawił mu swego harmonogramu wydarzeń (Rodzaju 6:14; 2 Piotra 2:5).

 6. (a) Jak Noe pokazał, że sprawę czasu pozostawia w rękach Jehowy? (b) Jak możemy naśladować Noego?

⁶ Przez dziesiątki lat — być może nawet przez pół wieku — ‛Noe czynił zgodnie ze wszystkim, co mu Bóg nakazał’. Postępował tak „dzięki wierze”, choć nie znał dokładnej daty (Rodzaju 6:22; Hebrajczyków 11:7). Jehowa podał mu ją dopiero na tydzień przed rozpoczęciem potopu (Rodzaju 7:1-5). Ponieważ Noe całkowicie ufał i wierzył Jehowie, więc sprawę czasu pozostawił w Jego rękach. Jakże był wdzięczny, gdy podczas potopu doznał Jego ochrony, a później wyszedł z arki na oczyszczoną ziemię! Czy i my, którzy żywimy podobną nadzieję na wyzwolenie, nie powinniśmy pokładać takiej wiary w Bogu?

 7, 8. (a) Jak powstały narody oraz mocarstwa światowe? (b) W jaki sposób Jehowa „ustanowił wyznaczone czasy oraz ustalone granice zamieszkiwania ludzi”?

⁷ Po potopie większość potomków Noego porzuciła prawdziwe wielbienie Jehowy. Chcieli oni pozostać w jednym miejscu, toteż zaczęli budować miasto i wieżę, by móc praktykować fałszywy kult. Jehowa uznał, iż pora zainterweniować. Pomieszał im języki i „rozproszył ich stamtąd [z Babel] po całej powierzchni ziemi” (Rodzaju 11:4, 8, 9). Później grupy językowe rozwinęły się w narody, z których jedne wchłaniały drugie i stawały się potęgami regionalnymi, a nawet światowymi (Rodzaju 10:32).

⁸ Realizując swe zamierzenie, Bóg niekiedy wyznaczał granice państwowe oraz określał, kiedy jakiś naród zacznie dominować w skali lokalnej lub światowej (Rodzaju 15:13, 14, 18-21; Wyjścia 23:31; Powtórzonego Prawa 2:17-22; Daniela 8:5-7, 20, 21). Właśnie do tego aspektu ustalania przez Jehowę czasów i pór nawiązał apostoł Paweł, przemawiając do greckich intelektualistów w Atenach: „Bóg, który uczynił świat i wszystko, co na nim, (...) z jednego człowieka uczynił wszystkie narody ludzkie, żeby zamieszkiwały na całej powierzchni ziemi, i on ustanowił wyznaczone czasy oraz ustalone granice zamieszkiwania ludzi” (Dzieje 17:24, 26).

 9. Jak Jehowa „zmienia czasy i pory” w odniesieniu do królów?

⁹ Nie znaczy to, że Jehowa ponosi odpowiedzialność za wszelkie podboje i zmiany na arenie światowej. Niekiedy jednak postanawia zaingerować, by zrealizować swe zamierzenie. Dlatego prorok Daniel, który miał oglądać upadek babilońskiego mocarstwa światowego i zastąpienie go przez Medo-Persję, powiedział o Jehowie: „On też zmienia czasy i pory, usuwa królów i ustanawia królów, udziela mądrości mędrcom, a wiedzy tym, którzy wykazują rozeznanie” (Daniela 2:21; Izajasza 44:24 do 45:7).

„Zbliżał się czas”

10, 11. (a) Z jakim wyprzedzeniem Jehowa ustalił czas wyzwolenia potomków Abrahama z niewoli? (b) Co świadczy o tym, że Izraelici nie znali dokładnej daty wyzwolenia?

¹⁰ Przeszło 400 lat naprzód Jehowa dokładnie ustalił rok, w którym miał upokorzyć władcę egipskiego mocarstwa światowego i wyzwolić potomków Abrahama z niewoli. Wyjawiając Abrahamowi swój zamysł, Bóg obiecał: „Wiedz z całą pewnością, że twoje potomstwo będzie osiadłym przybyszem w nie swojej ziemi i będą musieli im służyć, ci natomiast będą ich dręczyć przez czterysta lat. Ale ja osądzam naród, któremu będą służyć, i potem wyjdą z wielkim dobytkiem” (Rodzaju 15:13, 14). Do tego 400-letniego okresu nawiązał Szczepan, przypominając przed Sanhedrynem dzieje Izraela. Oświadczył: „Kiedy już zbliżał się czas spełnienia obietnicy, którą Bóg otwarcie oznajmił Abrahamowi, lud rósł i mnożył się w Egipcie, aż powstał nad Egiptem inny król, nie znający Józefa” (Dzieje 7:6, 17, 18).

¹¹ Ten nowy faraon uczynił Izraelitów niewolnikami. Chociaż nie było jeszcze Księgi Rodzaju, napisanej przez Mojżesza, to obietnice, które Jehowa złożył Abrahamowi, zapewne przekazywano w formie ustnej albo pisanej. Wygląda jednak na to, że mimo posiadanych informacji Izraelici nie mogli ustalić dokładnej daty swego wyzwolenia z ucisku. Bóg ją znał, ale najwyraźniej nie wyjawił jej gnębionym Izraelitom. Czytamy: „W ciągu tych wielu dni król Egiptu w końcu umarł, lecz synowie Izraela dalej wzdychali z powodu niewolniczej pracy i wołali, skarżąc się, a ich wołanie o pomoc z powodu niewolniczej pracy wciąż wznosiło się do prawdziwego Boga. Z czasem Bóg usłyszał ich jęki i wspomniał Bóg na swoje przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Bóg spojrzał więc na synów Izraela i zwrócił Bóg uwagę” (Wyjścia 2:23-25).

12. Jak Szczepan wykazał, że Mojżesz podjął działanie przed czasem wyznaczonym przez Jehowę?

¹² Wniosek, iż Izraelici nie wiedzieli dokładnie, kiedy zostaną wyzwoleni, można też wysnuć z przemówienia Szczepana. Wspominając o Mojżeszu, powiedział on: „Kiedy mu upływał czterdziesty rok, w jego sercu zrodziła się myśl, by dokonać przeglądu swych braci, synów Izraela. A ujrzawszy jednego, któremu wyrządzano niesprawiedliwość, stanął w jego obronie i pomścił krzywdzonego, zabijając Egipcjanina. Przypuszczał, że jego bracia pojmą, iż Bóg przez jego rękę daje im wybawienie, lecz oni tego nie pojęli” (Dzieje 7:23-25). Mojżesz podjął działania na 40 lat przed czasem wyznaczonym przez Boga. Tyle bowiem, jak wykazał Szczepan, musiał jeszcze poczekać, zanim Bóg ‛przez jego rękę dał Izraelitom wybawienie’ (Dzieje 7:30-36).

13. Pod jakim względem nasza sytuacja przypomina położenie Izraelitów sprzed wyzwolenia z Egiptu?

¹³ Chociaż „zbliżał się czas spełnienia obietnicy”, dokładnie ustalony przez Boga, Mojżesz oraz cały naród izraelski musieli przejawiać wiarę. Musieli czekać, aż nadejdzie wyznaczony przez Jehowę czas, którego najwyraźniej nie mogli wcześniej obliczyć. My także jesteśmy przekonani, iż zbliża się nasze wyzwolenie z obecnego niegodziwego systemu rzeczy. Wiemy, że żyjemy w „dniach ostatnich” (2 Tymoteusza 3:1-5). Czy wobec tego nie powinniśmy chętnie okazywać wiary i czekać, aż w ustalonym przez Jehowę czasie nadejdzie Jego wielki dzień? (2 Piotra 3:11-13). Wtedy, podobnie jak niegdyś Mojżesz i Izraelici, będziemy mogli zaintonować ku chwale Jehowy wspaniałą pieśń wyzwolenia (Wyjścia 15:1-19).

„Gdy się dopełnił czas”

14, 15. Skąd wiadomo, że Bóg ustalił czas przyjścia Jego Syna na ziemię, i czego ciągle wypatrywali prorocy, a nawet aniołowie?

¹⁴ Jehowa wyznaczył czas, w którym Jego jednorodzony Syn miał przyjść na ziemię jako Mesjasz. Paweł napisał: „Gdy się dopełnił czas, Bóg posłał swego Syna, który się urodził z niewiasty i który się urodził pod prawem” (Galatów 4:4). Bóg ziścił w ten sposób swą obietnicę, iż pośle Potomka — ‛Szilo, któremu będzie się należeć posłuszeństwo ludów’ (Rodzaju 3:15; 49:10).

¹⁵ Prorocy Boży — a nawet aniołowie — ciągle wypatrywali „pory”, kiedy na ziemi pojawi się Mesjasz i grzeszna ludzkość będzie mogła dostąpić wybawienia. Piotr oświadczył: „Właśnie o to wybawienie pilnie się wywiadywali i starannie go poszukiwali prorocy, którzy prorokowali o przewidzianej dla was życzliwości niezasłużonej. Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa oraz o późniejszych rzeczach chwalebnych. (...) W rzeczy te pragną wejrzeć aniołowie” (1 Piotra 1:1-5, 10-12).

16, 17. (a) Jakie proroctwo przekazał Jehowa, by pomóc Żydom w I wieku wyczekiwać Mesjasza? (b) Jak to proroctwo Daniela wpłynęło na postawę Żydów?

¹⁶ Za pośrednictwem proroka Daniela, człowieka o niezachwianej wierze, Jehowa przekazał proroctwo o „siedemdziesięciu tygodniach”. Dzięki niemu Żydzi w I wieku wiedzieli, że zbliża się pojawienie Mesjasza. Proroctwo to mówiło między innymi: „Od wyjścia słowa o przywróceniu i o odbudowie Jerozolimy aż do Mesjasza Wodza będzie siedem tygodni, a także sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9:24, 25). Bibliści żydowscy, katoliccy i protestanccy na ogół zgodnie przyznają, iż wspomniane tutaj „tygodnie” oznaczają tygodnie lat. Owe 69 „tygodni” (483 lata) z Księgi Daniela 9:25 zaczęło się w roku 455 p.n.e., kiedy to perski król Artakserkses upoważnił Nehemiasza do ‛przywrócenia i odbudowy Jerozolimy’ (Nehemiasza 2:1-8). Okres ten dobiegł końca 483 lata później — w roku 29 n.e., gdy Jezus został ochrzczony oraz namaszczony duchem świętym, a więc gdy stał się Mesjaszem, Chrystusem (Mateusza 3:13-17).

¹⁷ Nie wiadomo, czy Żydzi w I wieku dokładnie się orientowali, kiedy rozpoczął się ów 483-letni okres. Gdy jednak służbę podjął Jan Chrzciciel, „lud trwał w oczekiwaniu i wszyscy w swych sercach rozważali o Janie: ‚Może on jest Chrystusem?’” (Łukasza 3:15). Niektórzy bibliści łączą to oczekiwanie z proroctwem Daniela. W komentarzu do tego wersetu Matthew Henry napisał: „Powiedziano tutaj (...) iż służba Jana i udzielany przez niego chrzest nasuwały ludowi myśl o Mesjaszu i o tym, że jest on już u drzwi. (...) Upływało wówczas 70 tygodni wspomnianych przez Daniela”. W pewnym francuskim dziele nadmieniono: „Ludzie zdawali sobie sprawę z tego, że zbliża się koniec 70 tygodni lat podanych przez Daniela; nikogo nie zaskoczyło obwieszczenie Jana Chrzciciela, iż przybliżyło się królestwo Boże” (Vigouroux, Bacuez, Brassac, Manuel Biblique). Żydowski uczony Abba Hillel Silver napisał, że według „popularnej chronologii” z tamtego okresu „Mesjasza oczekiwano około drugiej ćwierci I wieku n.e.”

Wydarzenia, a nie wyliczanie dat

18. Co było najbardziej przekonującym dowodem mesjańskiego posłannictwa Jezusa, mimo iż proroctwo Daniela pomogło Żydom ustalić czas pojawienia się Mesjasza?

¹⁸ Chociaż dzięki chronologii Żydzi najwyraźniej wyrobili sobie ogólne pojęcie o czasie pojawienia się Mesjasza, to jak się później okazało, większości z nich nie pomogła ona uwierzyć w mesjańskie posłannictwo Jezusa. Niecały rok przed śmiercią zapytał on swych uczniów: „Jak mówią tłumy, kim jestem?” Odpowiedzieli mu: „Janem Chrzcicielem, a inni: Eliaszem, a jeszcze inni, że powstał jeden ze starożytnych proroków” (Łukasza 9:18, 19). Nic nie wskazuje na to, by Jezus na potwierdzenie tego, iż jest Mesjaszem, kiedykolwiek zacytował proroctwo o symbolicznych tygodniach. Ale przy pewnej okazji powiedział: „Ja mam świadectwo większe niż Janowe, bo już same dzieła, które mój Ojciec wyznaczył mi do wykonania, właśnie te dzieła, które czynię, świadczą o mnie, że wysłał mnie Ojciec” (Jana 5:36). O tym, że Jezus był Mesjaszem posłanym przez Boga, świadczyły nie tyle wyjawione szczegóły chronologiczne, ile jego działalność kaznodziejska, cuda, których dokonywał, oraz nadprzyrodzone zjawiska towarzyszące jego śmierci (ciemność, rozdarcie się zasłony świątynnej i trzęsienie ziemi) (Mateusza 27:45, 51, 54; Jana 7:31; Dzieje 2:22).

19. (a) Skąd chrześcijanie wiedzieli o zbliżającym się zniszczeniu Jerozolimy? (b) Dlaczego pierwsi chrześcijanie, którzy uciekli z Jerozolimy, musieli w dalszym ciągu przejawiać głęboką wiarę?

¹⁹ Również po śmierci Jezusa pierwszym chrześcijanom nie podano żadnego sposobu na wyliczenie daty nadchodzącego końca żydowskiego systemu rzeczy. To prawda, że proroctwo Daniela o symbolicznych tygodniach zawierało wzmiankę o zagładzie tego systemu (Daniela 9:26b, 27b). Miała ona jednak nastąpić po upływie „siedemdziesięciu tygodni” (455 p.n.e.-36 n.e.). Innymi słowy, rok 36 n.e., kiedy to pierwsi poganie stali się naśladowcami Jezusa, był ostatnią doniosłą datą, którą chrześcijanie mogli obliczyć na podstawie 9 rozdziału Księgi Daniela. O tym, iż system żydowski wkrótce dobiegnie końca, nie upewniały ich szczegóły chronologiczne, lecz wydarzenia zapowiedziane przez Jezusa. Do punktu kulminacyjnego zaczęły one zmierzać w roku 66 n.e., gdy legiony rzymskie zaatakowały Jerozolimę, po czym się wycofały. Dzięki temu wierni, uważni chrześcijanie z Jerozolimy i Judei mogli ‛uciec w góry’ (Łukasza 21:20-22). Ponieważ ci pierwsi chrześcijanie nie otrzymali żadnych wskazówek chronologicznych, więc nie wiedzieli, kiedy Jerozolima zostanie zniszczona. Jakąż wiarą musieli się odznaczać, by opuścić swe domy, gospodarstwa i warsztaty i około czterech lat przebywać poza miastem, aż w roku 70 armia rzymska wróciła i unicestwiła system żydowski! (Łukasza 19:41-44).

20. (a) Jaki pożytek możemy odnieść z przykładu Noego, Mojżesza i pierwszych chrześcijan żyjących w Judei? (b) Co zostanie omówione w następnym artykule?

²⁰ Podobnie jak Noe, Mojżesz czy chrześcijanie z I wieku mieszkający w Judei, tak i my obecnie możemy sprawę czasów i pór z całym zaufaniem pozostawić w rękach Jehowy. Swego przekonania, że żyjemy w czasie końca i że zbliża się nasze wyzwolenie, nie opieramy jedynie na wyliczeniach, lecz na rzeczywistych wydarzeniach spełniających proroctwa biblijne. A chociaż żyjemy w czasie obecności Chrystusa, dalej musimy przejawiać wiarę i być czujni. Powinniśmy skwapliwie wyczekiwać porywających wydarzeń zapowiedzianych w Piśmie Świętym. Zostaną one omówione w następnym artykule.

Wypatrywanie „ze skwapliwym oczekiwaniem”

„Stworzenie ze skwapliwym oczekiwaniem wypatruje objawienia synów Bożych” (RZYMIAN 8:19).

 1. Jakie podobieństwo istnieje między sytuacją dzisiejszych chrześcijan a tych z I wieku?

PRAWDZIWI chrześcijanie znajdują się dziś w podobnej sytuacji jak chrześcijanie w I wieku. Pewne proroctwo pomogło wtedy sługom Jehowy ustalić czas pojawienia się Mesjasza (Daniela 9:24-26). Zapowiadało też zburzenie Jerozolimy, ale nie zawierało żadnych szczegółów pozwalających im wcześniej się zorientować, kiedy to miasto zostanie zniszczone (Daniela 9:26b, 27). Za sprawą opatrzności Bożej również XIX-wieczni szczerzy badacze Pisma Świętego pod wpływem pewnego proroctwa trwali w oczekiwaniu. „Siedem czasów” z Księgi Daniela 4:25 powiązali z „czasami pogan” i spodziewali się, że w roku 1914 Chrystus obejmie władzę królewską (Łukasza 21:24, Biblia gdańska; Ezechiela 21:25-27). Ale choć Księga Daniela zawiera wiele proroctw, żadne z nich nie pozwala dzisiejszym badaczom Biblii ustalić dokładnej daty zniszczenia całego szatańskiego systemu rzeczy (Daniela 2:31-44; 8:23-25; 11:36, 44, 45). Nastąpi ono jednak już wkrótce, żyjemy bowiem w „czasie końca” (Daniela 12:4).a

Czujność podczas obecności Chrystusa

 2, 3. (a) Co stanowi główny dowód na to, iż żyjemy w czasie obecności Chrystusa jako Króla? (b) Co dowodzi, że chrześcijanie mieli czuwać podczas obecności Jezusa Chrystusa?

² To prawda, że pewne proroctwo pobudziło chrześcijan do oczekiwania, zanim w roku 1914 powierzono Chrystusowi władzę królewską. Ale podany przez Jezusa „znak” jego obecności i zakończenia systemu rzeczy kierował uwagę na wydarzenia, z których większość miała być widoczna dopiero po rozpoczęciu się jego obecności. Takie zjawiska, jak wojny, braki żywności, trzęsienia ziemi, zarazy, wzrost bezprawia, prześladowanie chrześcijan oraz ogólnoświatowe dzieło głoszenia dobrej nowiny o Królestwie, stanowią niezbity dowód, iż żyjemy w okresie obecności Chrystusa jako Króla (Mateusza 24:3-14; Łukasza 21:10, 11).

³ Niemniej sedno pożegnalnych rad, których Jezus udzielił swym uczniom, stanowi wezwanie, by ‛stale patrzyli, wciąż czuwali’ (Marka 13:33, 37; Łukasza 21:36). Z uważnej analizy kontekstu tych zachęt do czujności wynika, iż Chrystus nie mówił głównie o wypatrywaniu znaku świadczącego o rozpoczęciu się jego obecności. Swym prawdziwym uczniom kazał pozostawać czujnymi podczas jej trwania. Dlaczego prawdziwi chrześcijanie mieli zachowywać czujność?

 4. Jakiemu celowi miał służyć znak podany przez Jezusa?

⁴ Jezus podał swe doniosłe proroctwo, odpowiadając na pytanie: „Kiedy to nastąpi [wydarzenia poprzedzające zagładę systemu żydowskiego] i co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?” (Mateusza 24:3). Zapowiedziany znak miał być pomocny w rozpoznaniu nie tylko obecności Chrystusa, ale też wydarzeń znamionujących kres teraźniejszego niegodziwego systemu rzeczy.

 5. Jak Jezus wykazał, że „przyjdzie”, choć w sensie duchowym już będzie obecny?

⁵ Jezus wykazał, że podczas swej „obecności” (po grecku parousía) przyjdzie w mocy i chwale. Na temat tego „przyjścia” (określanego formami greckiego słowa érchomai) oświadczył: „Potem ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, a potem wszystkie plemiona ziemi będą się uderzać, lamentując, i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach nieba z mocą oraz wielką chwałą. A od drzewa figowego jako przykładu nauczcie się tej rzeczy: Gdy tylko jego gałązka staje się miękka i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Podobnie też wy, gdy to wszystko ujrzycie, wiedzcie, że jest on [Chrystus] blisko, u drzwi. Dlatego czuwajcie, gdyż nie wiecie, którego dnia wasz Pan przyjdzie. (...) Okażcie się gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie domyślacie” (Mateusza 24:30, 32, 33, 42, 44).

Po co Jezus Chrystus przychodzi?

 6. Jak dojdzie do zniszczenia „Babilonu Wielkiego”?

⁶ Chociaż od roku 1914 Jezus Chrystus jest obecny jako Król, musi jeszcze osądzić systemy oraz poszczególne osoby, zanim wykona wyrok na tych, których uzna za niegodziwych (porównaj 2 Koryntian 5:10). Jehowa niebawem tak pokieruje umysłami władców politycznych, by zniszczyli „Babilon Wielki”, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej (Objawienie 17:4, 5, 16, 17). Apostoł Paweł wyraźnie oświadczył, iż Jezus Chrystus unicestwi „człowieka bezprawia” — odstępczy kler chrześcijaństwa stanowiącego istotną część „Babilonu Wielkiego”. Paweł napisał: „Zostanie objawiony ów czyniciel bezprawia, którego Pan Jezus zgładzi duchem swoich ust i unicestwi ujawnieniem swej obecności” (2 Tesaloniczan 2:3, 8).

 7. Na kim wykona wyrok Syn Człowieczy, gdy przyjdzie w chwale?

⁷ Już wkrótce Chrystus osądzi ludzi z narodów na podstawie tego, jak traktowali jego braci przebywających na ziemi. W Biblii czytamy: „Kiedy Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody, i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz. I postawi owce po swej prawicy, ale kozy po swej lewicy. (...) Król (...) rzeknie im [owcom]: ‚Zaprawdę wam mówię: W jakiej mierze uczyniliście to jednemu z najmniejszych spośród tych moich braci, w takiej uczyniliście to mnie’. (...) I ci [kozy] odejdą w wieczne odcięcie, prawi zaś do życia wiecznego” (Mateusza 25:31-46).

 8. Jak Paweł opisuje przyjście Chrystusa w celu wykonania wyroku na bezbożnych?

⁸ Jak wynika z przypowieści o owcach i kozach, Jezus wykona ostateczny wyrok na wszystkich bezbożnych. Paweł zapewnił cierpiących współwyznawców, iż doznają ulgi „podczas objawienia się z nieba Pana Jezusa wraz z jego potężnymi aniołami w ogniu płomienistym, gdy będzie wywierał pomstę na tych, którzy nie znają Boga, oraz na tych, którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o naszym Panu, Jezusie. To właśnie oni poniosą karę sądową wiecznej zagłady sprzed oblicza Pana i chwały jego siły, gdy przyjdzie, by się okryć chwałą w związku ze swymi świętymi” (2 Tesaloniczan 1:7-10). Czy ze względu na to, że niebawem rozegrają się wszystkie te ekscytujące wydarzenia, nie powinniśmy przejawiać wiary i skwapliwie wyglądać przyjścia Chrystusa?

Skwapliwe wypatrywanie objawienia Chrystusa

 9, 10. Dlaczego pomazańcy żyjący jeszcze na ziemi skwapliwie wyczekują objawienia Jezusa Chrystusa?

⁹ ‛Pan Jezus objawi się z nieba’ nie tylko w celu zgładzenia niegodziwych, ale też po to, by nagrodzić prawych. Ostatek namaszczonych braci Chrystusa pozostających na ziemi może jeszcze zaznać cierpień, niemniej raduje się wspaniałą nadzieją niebiańską. Do namaszczonych chrześcijan apostoł Piotr napisał: „Dalej się radujcie, jako że jesteście współuczestnikami cierpień Chrystusa, abyście też mogli się radować, wręcz tryskać radością, podczas objawienia jego chwały” (1 Piotra 4:13).

¹⁰ Pomazańcy są zdecydowani dochowywać wierności, dopóki Chrystus nie ‛zgromadzi ich do siebie’, aby „wypróbowana jakość” ich wiary „mogła się okazać podstawą do sławy i chwały, i szacunku przy objawieniu Jezusa Chrystusa” (2 Tesaloniczan 2:1; 1 Piotra 1:7). O takich wiernych chrześcijanach zrodzonych z ducha można powiedzieć: „Świadectwo o Chrystusie zostało wśród was utwierdzone, tak iż niczego wam nie brakuje w żadnym darze, gdy skwapliwie oczekujecie objawienia naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1 Koryntian 1:6, 7).

11. Czym się zajmują namaszczeni chrześcijanie, czekając na objawienie Jezusa Chrystusa?

¹¹ Ostatek pomazańców podziela odczucia Pawła, który napisał: „Uważam zatem, że cierpienia w obecnej porze nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma być w nas objawiona” (Rzymian 8:18). Swej wiary nie muszą oni podpierać wyliczeniami dat. Są ciągle zajęci w służbie dla Jehowy, czym dają piękny przykład towarzyszącym im „drugim owcom” (Jana 10:16). Pomazańcy wiedzą, że koniec tego niegodziwego systemu jest bliski, toteż biorą sobie do serca zachętę Piotra: „Przystosujcie więc swoje umysły do działalności, zachowujcie całkowitą trzeźwość umysłu; oprzyjcie swą nadzieję na niezasłużonej życzliwości, której macie dostąpić przy objawieniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 1:13).

‛Stworzenie skwapliwie oczekuje’

12, 13. Jak ludzkie „stworzenie” zostało „poddane daremności” i czego wyczekują drugie owce?

¹² Czy i drugie owce mają powody do skwapliwego oczekiwania? Z całą pewnością tak. Wspomniawszy o wspaniałej nadziei tych, których Jehowa uznał za swych zrodzonych z ducha „synów” i „współdziedziców z Chrystusem” w niebiańskim Królestwie, Paweł powiedział: „Stworzenie ze skwapliwym oczekiwaniem wypatruje objawienia synów Bożych. Gdyż stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli, lecz przez tego, który je poddał, na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzymian 8:14-21; 2 Tymoteusza 2:10-12).

¹³ Wskutek tego, że Adam zgrzeszył, wszyscy jego potomkowie zostali ‛poddani daremności’ — rodzą się w niewoli grzechu i śmierci. Nie potrafią sami się z niej wyzwolić (Psalm 49:7; Rzymian 5:12, 21). Jakże bardzo te drugie owce pragną ‛zostać uwolnione z niewoli skażenia’! Ale zanim to nastąpi, w ustalonych przez Jehowę czasach i porach muszą się rozegrać pewne wydarzenia.

14. Co obejmie „objawienie synów Bożych” i jak dzięki niemu ludzkość zostanie ‛wyzwolona z niewoli skażenia’?

¹⁴ Najpierw musi być ‛objawiony’ ostatek namaszczonych „synów Bożych”. Na czym będzie to polegać? W wyznaczonym przez Boga czasie drugie owce dostrzegą, że pomazańcy zostali ostatecznie ‛opieczętowani’ i wyniesieni do chwały, by panować z Chrystusem (Objawienie 7:2-4). ‛Objawią się’ też zmartwychwstali „synowie Boży”, gdy razem z Chrystusem wezmą udział w niszczeniu niegodziwego systemu rzeczy, podległego władzy Szatana (Objawienie 2:26, 27; 19:14, 15). Następnie podczas Tysiącletniego Panowania Chrystusa zostaną ‛objawieni’ jako kapłani pośredniczący w udostępnianiu ludzkiemu „stworzeniu” dobrodziejstw Jezusowej ofiary okupu. Dzięki temu ‛zostanie ono uwolnione z niewoli skażenia’ i w końcu „dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzymian 8:21; Objawienie 20:5; 22:1, 2). Czy wobec tego można się dziwić, że drugie owce, mające przed sobą tak wspaniałe perspektywy, ‛ze skwapliwym oczekiwaniem wypatrują objawienia synów Bożych’? (Rzymian 8:19).

Cierpliwość Jehowy oznacza wybawienie

15. O czym nigdy nie powinniśmy zapominać, jeśli chodzi o ustalony przez Jehowę harmonogram wydarzeń?

¹⁵ Jehowa jest Wielkim Dyspozytorem Czasu. Ustalony przez Niego rozkład wydarzeń okaże się doskonały. Być może nie zawsze rozgrywają się one tak, jak tego osobiście oczekiwaliśmy. Możemy jednak niezachwianie wierzyć, że Bóg spełni wszystkie swe obietnice (Jozuego 23:14). Niekiedy pozwala, by coś trwało dłużej, niż wielu się spodziewało. Starajmy się jednak zrozumieć Jego drogi i podziwiać Jego mądrość. Paweł napisał: „O głębokości Bożego bogactwa i mądrości, i wiedzy! Jakże niezbadane są jego sądy i jak nie do wyśledzenia jego drogi! Bo ‚kto poznał umysł Jehowy lub kto został jego doradcą?’” (Rzymian 11:33, 34).

16. Kto może odnieść pożytek z cierpliwości Jehowy?

¹⁶ Piotr napisał: „Umiłowani, skoro oczekujecie tych rzeczy [zniszczenia starych „niebios” i „ziemi” oraz zastąpienia ich obiecanymi przez Boga „nowymi niebiosami” i „nową ziemią”], róbcie wszystko, co możecie, aby na koniec zastał was niesplamionych i nieskalanych, i w pokoju. A cierpliwość naszego Pana uważajcie za wybawienie”. Dzięki cierpliwości Jehowy dalsze miliony mogą dostąpić wybawienia podczas „dnia Jehowy” — dnia, który przyjdzie nieoczekiwanie, „jak złodziej” (2 Piotra 3:9-15). Ponadto Jego cierpliwość pozwala każdemu z nas ‛wypracowywać swoje wybawienie z bojaźnią i drżeniem’ (Filipian 2:12). Jezus powiedział, że powinniśmy ‛zwracać uwagę na samych siebie’ i ‛czuwać’, jeśli chcemy zyskać jego uznanie i z powodzeniem „stanąć przed Synem Człowieczym”, gdy przyjdzie na sąd (Łukasza 21:34-36; Mateusza 25:31-33).

Wytrwale wyczekuj

17. Jakie słowa apostoła Pawła powinniśmy wziąć sobie do serca?

¹⁷ Paweł zachęcał swych duchowych braci, by mieli „oczy zwrócone nie na to, co widoczne, lecz na to, co niewidoczne” (2 Koryntian 4:16-18). Nie chciał, by cokolwiek przesłoniło im widok zapowiedzianej nagrody niebiańskiej. Bez względu na to, czy należymy do namaszczonych chrześcijan, czy do drugich owiec, stale pamiętajmy o udostępnionej nam cudownej nadziei i nie dawajmy za wygraną. ‛Wytrwale wyczekujmy’, dowodząc, że „nie jesteśmy z tych, którzy się wycofują ku zagładzie, lecz z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Rzymian 8:25; Hebrajczyków 10:39).

18. Dlaczego sprawę czasów i pór możemy z całym zaufaniem pozostawić w rękach Jehowy?

¹⁸ Sprawę czasów i pór możemy z całym zaufaniem pozostawić w rękach Jehowy. Spełnienie Jego obietnic nastąpi w ustalonym przez Niego czasie — „nie opóźni się” (Habakuka 2:3). Teraz zaś szczególnego sensu nabiera zachęta, którą Paweł skierował do Tymoteusza. Oświadczył: „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który ma sądzić żywych i umarłych, oraz ze względu na jego ujawnienie się i jego królestwo: głoś słowo, czyń to pilnie w porze sprzyjającej, w porze uciążliwej (...) Wykonuj dzieło ewangelizatora, dokładnie pełnij swe usługiwanie” (2 Tymoteusza 4:1-5).

19. Na zajmowanie się jakim dziełem Jehowa daje jeszcze czas swemu ludowi i dlaczego?

¹⁹ W grę wchodzi życie — nasze i naszych bliźnich. Paweł napisał: „Stale zwracaj uwagę na siebie i na swe nauczanie. Trwaj przy tych rzeczach, bo to czyniąc, wybawisz zarówno siebie, jak i tych, którzy cię słuchają” (1 Tymoteusza 4:16). Temu niegodziwemu systemowi rzeczy pozostało bardzo niewiele czasu. Skwapliwie oczekując fascynujących wydarzeń, które mają się rozegrać, stale pamiętajmy, że z woli Jehowy wciąż jeszcze jest czas i pora na to, by Jego słudzy głosili dobrą nowinę o Królestwie. Dzieło to musi zostać wykonane w zakresie zgodnym z Jego zamysłem, a wtedy, jak powiedział Jezus, „nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14).