Działaj zgodnie z pełną miłości modlitwą Jezusa

 1, 2. Opisz, co w 33 roku n.e. zrobił Jezus, gdy razem z apostołami skończył obchodzić Paschę.

JEST późny wieczór 14 Nisan 33 roku n.e. Jezus i jego towarzysze z radością obchodzą Paschę, która przypomina im, jak Bóg wyzwolił ich praojców z niewoli w Egipcie. Ale wierni naśladowcy Jezusa mają dostąpić daleko wznioślejszego, „wiecznotrwałego wyzwolenia”. Następnego dnia (lecz wciąż 14 Nisan) ich bezgrzeszny Wódz zostanie przez wrogów uśmiercony. Jednak ów nienawistny czyn obróci się w błogosławieństwo. Przelana krew Jezusa będzie podstawą do wyzwolenia ludzkości od grzechu i śmierci (Hebr. 9:12-14).

² Abyśmy nigdy nie zapomnieli o tym przejawie miłości, Jezus w miejsce Paschy ustanowił nowe doroczne święto. Zrobił to, gdy połamał bochenek przaśnego chleba, podał go każdemu z 11 wiernych apostołów i powiedział: „To oznacza moje ciało, które ma być dane za was. Czyńcie to na moją pamiątkę”. Podobnie postąpił z kielichem czerwonego wina, mówiąc: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łuk. 22:19, 20).

 3. (a) Jaka wielka zmiana nastąpiła po śmierci Jezusa? (b) Jakie pytania powinniśmy rozważyć w związku z modlitwą Jezusa zanotowaną w 17 rozdziale Ewangelii według Jana?

³ Wkrótce miało przestać obowiązywać stare przymierze Prawa, zawarte między Bogiem a rodowitymi Izraelitami. Miało zostać zastąpione nowym przymierzem, zawartym między Jehową a namaszczonymi naśladowcami Jezusa. Syn Boży żywo się interesował pomyślnością tego nowego duchowego narodu. Cielesnym Izraelem bezustannie targały podziały religijne i społeczne, co ściągało hańbę na święte imię Jehowy (Jana 7:45-49; Dzieje 23:6-9). Jezus natomiast pragnął, żeby jego naśladowcy pozostawali doskonale zjednoczeni i w rezultacie mogli harmonijnie współpracować, czym imieniu Bożemu przysparzaliby chwały. Co więc zrobił? Zwrócił się do Boga z modlitwą — najpiękniejszą modlitwą, z jaką ludzie kiedykolwiek będą mieli zaszczyt się zapoznać (Jana 17:1-26; zobacz ilustrację tytułową). Dzisiaj możemy spojrzeć wstecz i się zastanowić: „Czy Bóg odpowiedział na modlitwę Jezusa?”. Powinniśmy również przyjrzeć się sobie i spytać: „Czy ja działam zgodnie z tą modlitwą?”.

 4, 5. (a) Czego się uczymy z początkowych słów modlitwy Jezusa? (b) Jak Jehowa odpowiedział na osobistą prośbę Jezusa dotyczącą jego przyszłości?

⁴ Jezus rozmawia z uczniami do późnej nocy, przekazując im cenną wiedzę od Boga. Potem wznosi oczy ku niebu i modli się: „Ojcze, nadeszła godzina; otocz swego syna chwałą, aby syn otoczył chwałą ciebie, stosownie do tego, jak dałeś mu władzę nad wszelkim ciałem, żeby pełnej liczbie tych, których mu dałeś, on dał życie wieczne. (...) Ja otoczyłem cię chwałą na ziemi, gdyż dokończyłem dzieła, które mi dałeś do wykonania. Teraz więc ty, Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat” (Jana 17:1-5).

⁵ Zwróćmy uwagę na to, co — według początkowych słów tej modlitwy — jest dla Jezusa najważniejsze. Najbardziej koncentruje się on na otaczaniu chwałą swego niebiańskiego Ojca. Harmonizuje to z pierwszą prośbą wyrażoną przez Jezusa w modlitwie wzorcowej: „Ojcze, niech będzie uświęcone twoje imię” (Łuk. 11:2). Ponadto myśli o uczniach, żeby ‛dać im życie wieczne’. Potem przedkłada osobistą prośbę: „Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat”. Jehowa nagradza wiernego Syna, dając mu więcej niż to, o co prosi — daje mu „imię wspanialsze” od imion wszystkich aniołów (Hebr. 1:4).

 6. Co musieli robić apostołowie, żeby uzyskać życie wieczne, i skąd wiemy, że im się powiodło?

⁶ Jezus mówi też w modlitwie o tym, co my, grzesznicy, musimy czynić, żeby otrzymać niezasłużony dar życia wiecznego (odczytaj Jana 17:3). Oznajmia, że musimy ‛poznawać Boga i Chrystusa’. Jednym ze sposobów nabywania takiej wiedzy jest robienie odpowiedniego użytku z oczu i uszu. Innym ważnym sposobem poznawania Boga jest wprowadzanie wiedzy o Nim w czyn i doświadczanie wynikającej z tego radości. Apostołowie już wcześniej zaczęli przyjmować życiodajne pouczenia; wynika to z dalszych słów Jezusowej modlitwy: „Wypowiedzi, które ty mi dałeś, ja dałem im, a oni je przyjęli” (Jana 17:8). Żeby jednak zyskać życie wieczne, musieli wciąż rozmyślać o wypowiedziach Bożych i na co dzień zgodnie z nimi postępować. Czy wierni apostołowie zdołali w tym wytrwać aż do końca swego ziemskiego biegu? Ależ oczywiście. Wiemy to, ponieważ imię każdego z nich jest trwale wyryte na 12 kamieniach fundamentowych Nowej Jerozolimy (Obj. 21:14).

 7. Co to znaczy znać Boga i dlaczego jest to takie ważne?

⁷ Według znawców greki wyrażenie przetłumaczone na „ich poznawanie” można także oddać jako „powinni stale znać”. Obie wersje tłumaczenia wzajemnie się uzupełniają i są równie istotne. Przypis do Ewangelii według Jana 17:3 w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata — z przypisami podaje alternatywne tłumaczenie: „ich znanie ciebie”. A zatem „poznawanie” jest procesem ciągłym, w wyniku którego mamy zaszczyt „stale znać” Boga. Jednakże znać tę największą Osobistość we wszechświecie to znacznie więcej niż pojmować umysłem Boże przymioty czy zamierzenie — trzeba też utrzymywać oparte na miłości bliskie stosunki z Jehową oraz ze współwyznawcami. Biblia wyjaśnia, że „kto nie miłuje, nie poznał Boga” (1 Jana 4:8). Znajomość Boga wiąże się również z posłuszeństwem względem Niego (odczytaj 1 Jana 2:3-5). Jakiż to niezrównany przywilej należeć do grona osób, które znają Jehowę! Ale jak to było w wypadku Judasza Iskariota, tę bezcenną więź można utracić. Nie szczędźmy więc wysiłków, by ją podtrzymywać. Dzięki temu z czasem zdołamy uzyskać niezasłużony dar życia wiecznego (Mat. 24:13).

 8, 9. Co było priorytetem Jezusa w trakcie jego ziemskiej służby i jaki zwyczaj religijny zapewne musiał on odrzucać?

⁸ Czyż po przeczytaniu modlitwy zanotowanej w 17 rozdziale Ewangelii według Jana ktokolwiek mógłby wątpić w głęboką miłość Jezusa, i to nie tylko do obecnych wtedy apostołów, ale także do jego przyszłych naśladowców? (Jana 17:20). Musimy jednak też rozumieć, że jego priorytetem nie było nasze wybawienie. Przez cały okres swej ziemskiej służby Jezus skupiał się na uświęcaniu i wychwalaniu imienia Ojca. Kiedy na przykład w nazaretańskiej synagodze obwieścił swoje powołanie, przeczytał ze zwoju Izajasza: „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił, abym oznajmiał dobrą nowinę biednym”. Nie ulega kwestii, że czytając te słowa, wyraźnie wypowiedział imię Boże (Łuk. 4:16-21).

⁹ Według tradycji żydowskiej na długo przed przyjściem Jezusa na ziemię przywódcy religijni zaczęli zniechęcać lud do używania imienia Bożego. Możemy być pewni, że Jezus stanowczo odrzucał ten niebiblijny zwyczaj. Kilka dni przed swą śmiercią wskazał w modlitwie, co było w jego życiu najważniejsze. Rzekł: „Ojcze, otocz chwałą swoje imię” (Jana 12:28). Nie powinniśmy się więc dziwić, że Jezus wyraża troskę o imię Ojca także w modlitwie, którą teraz omawiamy.

10, 11. (a) Co obejmowało oznajmianie przez Jezusa imienia Ojca? (b) Jaki cel powinien przyświecać uczniom Jezusa?

¹⁰ Jezus modli się: „Ujawniłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. Twoimi byli i dałeś ich mnie, a oni zachowali twoje słowo. I już nie jestem na świecie, ale oni są na świecie, a ja przychodzę do ciebie. Ojcze Święty, czuwaj nad nimi ze względu na twoje imię, które mi dałeś, żeby oni byli jedno, tak jak my” (Jana 17:6, 11).

¹¹ Ujawnienie uczniom imienia Ojca obejmowało więcej niż tylko wypowiadanie go. Jezus ukazał im też znaczenie tego imienia — pomógł im pojąć wspaniałe przymioty Boga i Jego sposób postępowania względem nas (Wyjścia 34:5-7). Ponadto ze swej wywyższonej pozycji w niebie wciąż wspiera swoich naśladowców w rozgłaszaniu imienia Jehowy po całej ziemi. W jakim celu? Po to, żeby przed końcem tego niegodziwego systemu rzeczy zgromadzić jeszcze więcej uczniów. A w wyznaczonym czasie Jehowa podejmie działania, żeby zapewnić swym lojalnym świadkom wyzwolenie. Jakże wielką chwałą okryje wtedy swoje wzniosłe imię! (Ezech. 36:23).

12. Jakie trzy elementy są niezbędne, abyśmy pomyślnie wywiązali się z powierzonego nam zadania?

¹² Jezus w trakcie swego pobytu na ziemi niestrudzenie pomagał uczniom przezwyciężać ich słabości. Było to niezbędne, jeśli mieli wykonać dzieło, które zapoczątkował. Dlatego teraz modli się: „Jak ty mnie posłałeś na świat, tak też ja posłałem ich na świat”. Podkreśla też trzy ważne elementy, które pomogą im pomyślnie wywiązać się z tej misji ratującej życie. Po pierwsze, modli się, by uczniowie nie byli częścią plugawego świata Szatana. Po drugie, prosi, by zostali uświęceni, innymi słowy, by zachowali świętość, kierując się prawdą ze Słowa Bożego. Po trzecie, wielokrotnie błaga, żeby byli zjednoczeni tą samą więzią miłości, która łączy go z Ojcem. Wymaga to szczerego oceniania siebie. Każdy z nas powinien odpowiedzieć sobie na pytanie: „Czy działam zgodnie z tymi trzema prośbami Jezusa?”. W swej modlitwie wyraża on przekonanie, że dzięki trzem wymienionym elementom ‛świat uwierzy, że posłał go Bóg’ (odczytaj Jana 17:15-21).

13. Jak modlitwa Jezusa została wysłuchana w I wieku n.e.?

¹³ O tym, że modlitwa Jezusa została wysłuchana, świadczy treść księgi biblijnej znajdującej się bezpośrednio po Ewangeliach. Chodzi o Dzieje Apostolskie. Pomyśl o wielu płaszczyznach, na których mogłoby dochodzić do podziałów wśród pierwszych chrześcijan. W zborze znaleźli się Żydzi i poganie, bogaci i biedni, niewolnicy i właściciele niewolników. Ale zapanowała wśród nich taka jedność, że można było ich przyrównać do różnych części ciała ludzkiego, którego głową jest Jezus (Efez. 4:15, 16). Jakież to cudowne osiągnięcie w trapionym podziałami świecie Szatana! Cała chwała za to należy się Jehowie, który doprowadził do tego swoim potężnym duchem (1 Kor. 3:5-7).

14. Jak modlitwa Jezusa została wysłuchana w naszych czasach?

¹⁴ Niestety, ta wspaniała jedność nie przetrwała po śmierci apostołów. Zgodnie z zapowiedzią wdarło się wtedy wielkie odstępstwo, wskutek czego pojawiły się rozmaite sekty chrześcijaństwa (Dzieje 20:29, 30). Ale w roku 1919 Jezus uwolnił swych namaszczonych naśladowców z niewoli religii fałszywej i zespolił ich „doskonałą więzią jedności” (Kol. 3:14). Jaki wpływ na resztę świata miała ich działalność kaznodziejska? Do pomazańców Bożych dołączyło ponad siedem milionów „drugich owiec”, które pochodzą „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”; obie te grupy wspólnie tworzą jedną zespoloną trzodę (Jana 10:16; Obj. 7:9). Cóż za spektakularna odpowiedź na modlitwę Jezusa, który prosił Jehowę: „Aby świat poznał, żeś ty mnie posłał i że ich umiłowałeś, tak jak umiłowałeś mnie” (Jana 17:23).

15. Jaką szczególną prośbę Jezus wyraził w związku ze swoimi namaszczonymi uczniami?

¹⁵ Wcześniej tego wieczora, 14 Nisan, Jezus ‛dał apostołom chwałę’, czyli uhonorował ich, zawierając z nimi przymierze, że będą panować z nim w jego Królestwie (Jana 17:22; Łuk. 22:28-30). Dlatego modli się teraz za wszystkich, którzy staną się jego namaszczonymi naśladowcami: „Ojcze, jeśli chodzi o to, co mi dałeś, chciałbym, żeby gdzie ja jestem, również oni ze mną byli, aby zobaczyli moją chwałę, którą mi dałeś, ponieważ umiłowałeś mnie przed założeniem świata” (Jana 17:24). W drugich owcach Jezusa wzbudza to radość, nie zawiść, co jest kolejnym dowodem jedności panującej wśród wszystkich prawdziwych chrześcijan żyjących dziś na ziemi.

16, 17. (a) Co Jezus zadeklarował w zakończeniu swojej modlitwy? (b) Na co my powinniśmy być zdecydowani?

¹⁶ Pod wpływem przywódców religijnych większość ludzi umyślnie ignoruje wyraźne dowody, że Jehowa ma dziś zjednoczony lud, który naprawdę Go zna. Podobnie było za dni Jezusa. Dlatego kończy on swą modlitwę ujmującymi słowami: „Ojcze, który jesteś prawy, świat wcale cię nie poznał, ale ja cię poznałem, a oni poznali, żeś ty mnie posłał. I dałem im poznać twoje imię, i dam je poznać, żeby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (Jana 17:25, 26).

¹⁷ Czy ktokolwiek mógłby twierdzić, że Jezus nie działał zgodnie ze swą modlitwą? Jako Głowa zboru on wciąż pomaga nam oznajmiać imię i zamierzenie swego Ojca. Obyśmy stale respektowali jego zwierzchnictwo, gorliwie stosując się do polecenia, by głosić i czynić uczniów (Mat. 28:19, 20; Dzieje 10:42). Usilnie starajmy się też zachowywać naszą cenną jedność. W ten sposób będziemy działać zgodnie z modlitwą Jezusa ku chwale imienia Jehowy i naszemu wiecznotrwałemu szczęściu.