Jednakże istnieją co najmniej dziesiątki proroctw utożsamiających Jezusa z Mesjaszem (porównaj Objawienie 19:10).

 7. Jakie między innymi proroctwa spełnił Jezus podczas swego pobytu na ziemi?

⁷ Proroctwa te mówią między innymi: o miasteczku, w którym się urodził (Micheasza 5:1; Łukasza 2:4-11), o tragicznej rzezi niemowląt po jego narodzinach (Jeremiasza 31:15; Mateusza 2:16-18), o wezwaniu go z Egiptu (Ozeasza 11:1; Mateusza 2:15), o władcach narodów jednoczących siły, aby go zniszczyć (Psalm 2:1, 2; Dzieje 4:25-28), o zdradzieckim wydaniu go za 30 srebrników (Zachariasza 11:12; Mateusza 26:15), a nawet o sposobie zadania mu śmierci (Psalm 22:17; Jana 19:18, 23; 20:25, 27).c

Proroctwo o jego przybyciu

 8. (a) Które proroctwo podaje, kiedy miał się pojawić Mesjasz? (b) Jakie dwa szczegóły trzeba ustalić, żeby zrozumieć to proroctwo?

⁸ Zatrzymajmy się chociaż przy jednym z takich proroctw. W Księdze Daniela 9:25 oznajmiono Żydom, kiedy miał się pojawić Mesjasz. Czytamy tam: „Wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie” (BT). Na pierwszy rzut oka proroctwo to może się wydawać bardzo tajemnicze. Ale właściwie wymaga uzyskania zaledwie dwóch informacji: co do punktu wyjściowego i co do długości omawianego okresu. Spróbujmy to unaocznić: Gdybyś miał mapkę, na której zaznaczono, że jakiś skarb jest zakopany „50 sążni na wschód od fontanny w parku miejskim”, to wskazówki te mogłyby się wydać zagadkowe — zwłaszcza jeśli nie wiesz, gdzie stała ta fontanna albo jak długi był ‛sążeń’. Czy nie postarałbyś się zdobyć tych dwóch danych, aby móc odszukać skarb? Podobnie jest z proroctwem Daniela, z tą różnicą, że ustalamy, odkąd liczyć i ile czasu miało potem upłynąć.

 9, 10. (a) Od jakiego punktu w dziejach liczy się 69 tygodni? (b) Jak długo trwało 69 tygodni i skąd o tym wiemy?

⁹ Przede wszystkim jest nam potrzebny punkt wyjścia, to znaczy data, „kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima”. Potem musimy poznać odległość od tego punktu, czyli dowiedzieć się, jak długo trwało owych 69 tygodni (7 plus 62). Żadna z tych wiadomości nie jest nazbyt trudna do uzyskania. Nehemiasz dość dokładnie informuje, że słowo o odbudowie murów jerozolimskich, dzięki którym miasto wreszcie zostało w pełni odrestaurowane, wypowiedziano „w dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa” (Nehemiasza 2:1, 5, 7, 8). A zatem naszym punktem wyjścia jest rok 455 p.n.e.d

¹⁰ Przejdźmy do kwestii 69 tygodni: Czy mogło chodzić o literalne tygodnie złożone z siedmiu dni? Nie, gdyż Mesjasz nie pojawił się niewiele ponad rok później. Dlatego większość biblistów i liczne przekłady (w tym Biblia Tysiąclecia i Biblia poznańska w przypisach do rozpatrywanego wersetu) zgadzają się co do tego, że mowa tu raczej o okresach siedmioletnich. Pojęcie ‛tygodnia lat’, czyli cyklu siedmioletniego, nie było obce starożytnym Żydom. Podobnie jak co siódmy dzień świętowali sabat, tak co siódmy rok obchodzili rok sabatni (2 Mojżeszowa 20:8-11; 23:10, 11). Wobec tego 69 tygodni lat daje w sumie 69 razy 7, czyli 483 lata. Pozostaje nam już tylko policzyć. Zaczynamy od roku 455 p.n.e., więc 483 lata później mamy rok 29 n.e., a właśnie wtedy Jezus dał się ochrzcić i został ma·sziʹach — Mesjaszem! (Zobacz Insight on the Scriptures pod hasłem „Seventy Weeks” [Siedemdziesiąt tygodni], tom 2, stronę 899, oraz książkę Biblia — słowo Boże czy ludzkie, strony 130-132).

11. Jak moglibyśmy odpowiedzieć tym, których zdaniem jest to tylko współczesna interpretacja proroctwa Daniela?

¹¹ Niektórzy mogą wysuwać zarzut, że jest to jedynie współczesna interpretacja proroctwa, służąca dopasowaniu go do historii. Dlaczego w takim razie za czasów Jezusa ludzie wyczekiwali rychłego pojawienia się Mesjasza? Chrześcijański historyk Łukasz, rzymscy kronikarze Tacyt i Swetoniusz, żydowski dziejopis Józef Flawiusz, filozof żydowski Filon — wszyscy oni żyli blisko tego okresu i poświadczyli, że panował wtedy nastrój oczekiwania (Łukasza 3:15). Niektórzy dzisiejsi uczeni utrzymują, jakoby tęskne wyglądanie Mesjasza przez Żydów wynikało z chęci zrzucenia jarzma rzymskiego. Dlaczego jednak wypatrywali oni Mesjasza właśnie wtedy, a nie parę stuleci wcześniej, podczas brutalnych prześladowań ze strony Greków? Dlaczego Tacyt pisze, że to „tajemnicze proroctwa” skłoniły Żydów do spodziewania się, iż z Judei wyjdą potężni władcy, którzy „zdobędą panowanie nad światem”? Abba Hillel Silver przyznaje w swojej książce A History of Messianic Speculation in Israel (Dzieje spekulacji mesjanistycznych w Izraelu), że „Mesjasza oczekiwano około drugiej ćwierci I wieku n.e.”, ale nie z powodu prześladowań rzymskich, tylko ze względu na „popularną podówczas chronologię”, opartą po części na Księdze Daniela.

Dlaczego Mesjasz musiał umrzeć

17. W jaki sposób proroctwo Daniela wyjaśniało, że Mesjasz musiał ponieść śmierć, i z jakiego powodu miało do tego dojść?

¹⁷ Ponadto proroctwa mesjańskie wskazywały wyraźnie, że Mesjasz musi umrzeć. Na przykład w tym samym proroctwie, które zapowiedziało, kiedy się pojawi, następny werset mówi: „A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach [i uprzednio wymienionych siedmiu] Pomazaniec zostanie zgładzony” (Daniela 9:26, BT). Hebrajskie słowo ka·ratʹ, przetłumaczone tu na „zgładzony”, odnosiło się również do kary śmierci przewidzianej w Prawie Mojżeszowym. Nie ulega zatem wątpliwości, że Mesjasz miał umrzeć. W jakim celu? Odpowiedź zawiera werset 24: „Ażeby (...) doprowadzić do końca grzech, a dokonać przebłagania za uchybienie i wprowadzić sprawiedliwość po czasy niezmierzone” (NW). Żydzi dobrze wiedzieli, iż przebłaganiem za uchybienie mogła być tylko ofiara, a więc śmierć (3 Mojżeszowa 17:11; porównaj Hebrajczyków 9:22).

18. (a) Jak 53 rozdział Izajasza wskazuje, że Mesjasz musiał cierpieć i umrzeć? (b) Jaki pozorny paradoks wynika z tego proroctwa?

¹⁸ W 53 rozdziale Księgi Izajasza jest mowa o Mesjaszu jako o szczególnym Słudze Jehowy, który będzie musiał cierpieć i umrzeć dla zadośćuczynienia za cudze grzechy. Werset 5 powiada o nim: „Przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy” (BT). Proroctwo to wspomina, że Mesjasz ten musi wydać swe życie „na ofiarę za grzechy”, a potem wyjawia, iż „dni swe przedłuży, a wola Jahwe spełni się przez Niego” (werset 10, BT). Czy to nie zakrawa na paradoks? Jak Mesjasz mógł umrzeć, a potem ‛przedłużyć swe dni’? Jak mógł być złożony na ofiarę, a następnie działać na rzecz ‛spełnienia woli Jahwe’? Co więcej, jak to możliwe, żeby umarł i pozostał martwy, nie spełniwszy najważniejszych proroctw, które go dotyczą, mianowicie że będzie Królem na zawsze oraz zapewni całemu światu pokój i szczęście? (Izajasza 9:5, 6).