Bóg zmierza do tego, żeby człowiek cieszył się życiem w raju

„I zajął się Jehowa Bóg człowiekiem, i osadził go w ogrodzie Eden, aby go uprawiał i nim się opiekował” (RODZAJU 2:15).

 1. Jakie było pierwotne zamierzenie Stwórcy co do posłusznej ludzkości?

STWÓRCA od samego początku zamierzył i nie odstąpił od tego zamierzenia, żeby posłuszni Mu ludzie mogli się cieszyć życiem, żeby się nie starzeli, ale wciąż byli pełni młodzieńczego wigoru nie wiedząc, co to nuda. Pragnął, aby tacy ludzie zawsze mieli cele życiowe godne zrealizowania, żeby kochali drugich i byli kochani szczerą, niesamolubną, doskonałą miłością — słowem by żyli w raju! (Rodzaju 2:8; por. Łukasza 23:42, 43).

 2. (a) Co musiało nastąpić, gdy pierwszy człowiek uzyskał świadomość? (b) Kiedy, gdzie i w jakiej porze roku został on stworzony?

² Aby to sobie uzmysłowić, spójrzmy oczami wyobraźni na nowo stworzonego Adama, który dopiero co uzyskał świadomość, a teraz przygląda się swemu ciału i zaczyna analizować wszystko, co wokół siebie widzi, słyszy oraz czuje, po raz pierwszy uprzytamniając sobie, że żyje! Jak wynika z chronologii biblijnej, miało to miejsce jakieś 6000 lat temu, w roku 4026 p.n.e. Rzecz działa się na półkuli północnej, na obszarze dzisiejszej Turcji, czyli w południowo-zachodniej części kontynentu zwanego obecnie Azją, gdzieś w okolicach rzek Eufrat i Tygrys. Było to około 1 października, gdyż według najstarszych kalendarzy rachuba czasu zaczynała się mniej więcej od tej daty.

 3. (a) W jakim stanie został stworzony pierwszy człowiek? (b) Jak brzmiało jego imię i co ono oznaczało?

³ Pierwszy człowiek rozpoczął życie jako w pełni dorosły mężczyzna, doskonale zbudowany, doskonały pod względem stanu zdrowia i moralności. Imię, jakim raz po raz określa go sprawozdanie biblijne, kieruje naszą uwagę na tworzywo, z którego został ukształtowany. Miał na imię ʼA·damʹ.a Ziemia, czyli gleba, z której powstał, była nazywana ʼa·da·maʹ. Słusznie zatem można powiedzieć, że słowo to znaczy „człowiek ziemski”. Określenie to stało się zarazem imieniem pierwszego mężczyzny — Adama. Jakże musiał on być przejęty, gdy zaczął żyć jako myśląca, rozumna jednostka!

 4. Jakiego dziwnego przeżycia nie miał Adam na początku swego istnienia, i wobec tego czyim nie był synem?

⁴ Kiedy pierwszy człowiek, Adam, otrzymał życie, kiedy rozpoczął świadome myślenie i otworzył oczy, wcale nie stwierdził, że leży na włochatym brzuchu samicy jakiegoś stworzenia podobnego do małpy, obejmującej go silnymi, długimi kończynami. Nie przytulał się do żadnej takiej matki, czule patrząc jej w oczy. Człowiek nie miał tak dziwnego przebudzenia do życia. Nie odczuwał cielesnej więzi z jakąś małpą, nawet gdy później po raz pierwszy ujrzał którąś z nich. W dniu jego stworzenia nic nie dawało podstaw do mniemania, jakoby był potomkiem bądź też dalekim krewnym małpy albo innego zwierzęcia o podobnym wyglądzie. Czy jednak Adam miał pozostawać w nieświadomości co do swego pochodzenia? Bynajmniej!

 5. Co Adam niewątpliwie wiedział o ogrodzie przypominającym park oraz o samym sobie?

⁵ Rzecz jasna mógł się zastanawiać nad tym, jak powstały wszystkie wspaniałości, które oglądał. Wiedział, że znajduje się w ogrodzie przypominającym park, w raju, którego sam nie zaprojektował, nie założył ani nie urządził. Skąd się to wszystko wzięło? Będąc myślącym człowiekiem o doskonałej inteligencji, Adam zapewne chciał to wiedzieć. Nie miał żadnych wcześniejszych doświadczeń. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie uczynił, nie ukształtował sam siebie. Nie stał się człowiekiem dzięki własnym staraniom (por. Psalm 100:3; 139:14).

 6. Jak Adam mógł się zachowywać, gdy zaczął żyć w doskonałym ziemskim mieszkaniu?

⁶ Adam mógł być początkowo zbyt podniecony nowym, radosnym doznaniem, jakim było rozpoczęcie życia w doskonałym, ziemskim domu, by rozmyślać nad kwestią, skąd się wziął i dlaczego się tu znalazł. Zaczął po prostu wydawać radosne okrzyki. Okazało się, że z jego ust wychodzą słowa. Słyszał sam siebie, jak używa ludzkiej mowy, zachwycając się różnymi tworami, które widział i których słuchał. Jakże cudownie było żyć w tym rajskim ogrodzie! Ale radosne sycenie się wrażeniami płynącymi z oglądania, słuchania, wąchania i dotykania najrozmaitszych rzeczy mogło skłaniać Adama do refleksji. Gdybyśmy się znaleźli w jego położeniu, wszystko wokół nas również byłoby tajemnicą, której nie umielibyśmy zbadać o własnych siłach.

Pochodzenie człowieka — bez tajemnic

 7. Dlaczego Adam nie musiał długo gubić się w domysłach co do tego, skąd się wziął w rajskim ogrodzie?

⁷ Adam nie pozostawał zbyt długo w niewiedzy co do sytuacji, w jakiej się znalazł, żyjąc samotnie w rajskim ogrodzie i nie widząc nikogo podobnego do siebie. W pewnym momencie usłyszał czyjeś słowa. Zrozumiał je. Ale kto je wypowiadał? Nie było widać istoty, która mówiła. Głos pochodził z dziedziny niewidzialnej, lecz był skierowany do człowieka. Był to głos jego Stwórcy! Człowiek potrafił odpowiedzieć podobnie, za pośrednictwem mowy. W ten sposób zaczął rozmawiać z Bogiem, swoim Życiodawcą. Aby słyszeć Boga, nie potrzebował aparatu zbudowanego przez jakiegoś naukowca, w rodzaju odbiornika radiowego. Stwórca potrafił porozumiewać się z nim bezpośrednio.

 8, 9. (a) Jakie pytania mógł zadać Adam oraz jaką ojcowską opieką i troską został otoczony? (b) Jaką odpowiedź otrzymał od swego niebiańskiego Ojca?

⁸ Od tej chwili Adam wiedział, że nie jest sam, toteż niewątpliwie poczuł się raźniej. Do głowy cisnęło mu się mnóstwo pytań. Mógł je zadać temu Niewidzialnemu, który z nim rozmawiał. Kto stworzył jego samego oraz ten rozkoszny ogród? W jakim celu się tu znalazł i czym miałby wypełnić swoje życie? Czy ma ono jakiś głębszy sens? Pierwszy człowiek odczuł ojcowską troskę i zainteresowanie, gdyż na swoje pytania uzyskał odpowiedzi zaspokajające jego dociekliwy umysł. A ileż radości musiała dać Twórcy, Życiodawcy i niewidzialnemu Ojcu człowieka możliwość posłuchania, jak zaczyna on mówić, wypowiadając pierwsze słowa! Jakże szczęśliwy czuł się niebiański Ojciec, prowadząc rozmowę ze swym synem! Pierwsze, samorzutnie nasuwające się pytanie Adama mogło brzmieć: „Skąd się tu wziąłem?” Bóg chętnie mu na nie odpowiedział i tym samym uznał go za swego syna. Był on więc „synem Bożym” (Łukasza 3:38). Jehowa wyjawił, iż jest Ojcem pierwszego stworzenia ludzkiego. A oto sedno wypowiedzi, jaką Adam usłyszał od swego Stwórcy i przekazał potomkom:

⁹ „I przystąpił Jehowa Bóg do ukształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i stał się człowiek duszą żyjącą. Ponadto Jehowa Bóg zasadził ogród w Edenie, ku wschodowi, i tam umieścił człowieka, którego ukształtował. Sprawił więc Jehowa Bóg, że wyrosło z ziemi wszelkie drzewo ponętne dla wzroku i dobre na pokarm, a także drzewo życia w środku ogrodu oraz drzewo poznania dobra i zła. Była też rzeka wypływająca z Edenu, żeby nawadniać ogród, a stamtąd zaczynała się dzielić i tworzyła jak gdyby cztery odnogi” (Rodzaju 2:7-10).b

10, 11. (a) Jakie fakty Adam zrozumiał bez trudu, ale jakie jeszcze pytania wymagały odpowiedzi? (b) Jakich wyjaśnień udzielił Adamowi jego niebiański Ojciec?

¹⁰ Bystry, świeży umysł Adama skwapliwie chłonął te wyczerpujące objaśnienia. Wiedział on teraz, że nie pochodzi z niewidzialnej dziedziny, z której przemawiał jego Twórca. Został ukształtowany z ziemi, na której mieszkał, i dlatego był stworzeniem ziemskim. Życiodawcą jego i Ojcem był Jehowa Bóg, on zaś był „duszą żyjącą”. Istnienie swe zawdzięczał Jehowie Bogu, toteż był „synem Bożym”. Drzewa w otaczającym go ogrodzie Eden wydawały owoce, które nadawały się na pokarm; mógł je spożywać i dzięki temu utrzymywać się przy życiu jako dusza. Ale właściwie po co miał żyć i w jakim celu osadzono go na ziemi, w tym ogrodzie Eden? Był w pełni rozwiniętym człowiekiem, dysponującym zdolnością rozumowania i różnymi umiejętnościami fizycznymi, miał więc prawo to wiedzieć. W przeciwnym razie jakże mógłby wykonać czekające go zadanie, sprawiając radość swemu Twórcy i Ojcu spełnianiem Jego Boskiej woli? Odpowiedzi na te stosowne pytania zawarto w następującej informacji:

¹¹ „I zajął się Jehowa Bóg człowiekiem, i osadził go w ogrodzie Eden, aby go uprawiał i nim się opiekował. I Jehowa Bóg dał też człowiekowi taki rozkaz: ‛Z każdego drzewa w ogrodzie możesz jeść do syta. Ale co do drzewa poznania dobra i zła, z tego nie będziesz jeść, bo dnia, którego zjesz z niego, niechybnie umrzesz’” (Rodzaju 2:15-17).

12. Za co Adam zapewne podziękował swemu Stwórcy i w jaki sposób mógł przysparzać chwały Bogu?

¹² Adam niewątpliwie podziękował swojemu Stwórcy za przydzielenie stałego, pożytecznego zajęcia w pięknym ogrodzie Eden. Znał już wolę swego Ojca i mógł na ziemi coś dla Niego robić. Odtąd był za coś odpowiedzialny: miał uprawiać Eden i dbać o jego stan, ale praca ta miała być przyjemnością. Dzięki niej Eden miał zawsze wyglądać tak, żeby przynosił chwałę i cześć swemu Założycielowi, Jehowie Bogu. Ilekroć Adam poczuł po pracy głód, mógł najeść się do syta owoców z drzew rosnących w ogrodzie. W ten sposób mógł regenerować siły i bez końca, na zawsze kontynuować szczęśliwe życie (por. Kaznodziei 3:10-13).

Perspektywa życia wiecznego

13. Jaka perspektywa otwierała się przed pierwszym człowiekiem? Dlaczego?

¹³ Życie bez końca? Myśl ta mogła się wydać doskonałemu człowiekowi niemalże niewiarogodna! Ale właściwie dlaczego? Stwórca nie chciał ani nie zamierzał zniszczyć mistrzowsko zaprojektowanego ogrodu Eden. Po cóż miałby unicestwiać swoje dzieło, skoro było dobre i stanowiło potwierdzenie Jego genialnych zdolności twórczych? Całkiem to chyba logiczne, że niczego takiego nie miał w planie (Izajasza 45:18). A ponieważ ten niezrównanie piękny park miał być stale pielęgnowany, potrzebny był ogrodnik i opiekun w rodzaju doskonałego mężczyzny, Adama. Gdyby ów opiekun nie wziął do ust owocu z zakazanego „drzewa poznania dobra i zła”, nigdy by nie umarł. Doskonały człowiek istotnie mógł żyć wiecznie!

14. Od czego zależało, czy Adam będzie żył wiecznie w raju?

¹⁴ Adam miał więc widoki na życie wieczne w rajskim ogrodzie Eden! Mógł się nim rozkoszować bez końca, pod warunkiem jednak, że pozostanie doskonale posłuszny swemu Stwórcy i nie spożyje zakazanego mu owocu. Pragnieniem Boga było, żeby doskonały człowiek wytrwał w posłuszeństwie i żył wiecznie. Zakazany owoc z „drzewa poznania dobra i zła” sam w sobie nie był śmiercionośny. Dla człowieka stanowił jedynie próbę całkowitego posłuszeństwa względem jego Ojca. Adam miał dzięki temu sposobność okazania miłości do Boga, swego Stworzyciela.

15. Dlaczego nasz praojciec mógł się spodziewać wspaniałej przyszłości oraz dobrodziejstw z ręki swego Stwórcy?

¹⁵ Bezgrzeszny człowiek mógł liczyć na wspaniałą przyszłość, odczuwając głęboką satysfakcję, że jako syn niebiańskiego Ojca nie powstał w wyniku jakiegoś przypadku, że jego umysł rozjaśniło zrozumienie sensu istnienia i że ma możność żyć wiecznie w raju. Jadł z drzew, których owoce nadawały się na pokarm, natomiast trzymał się z dala od „drzewa poznania dobra i zła”. Wiedzę o tym, co słuszne, chciał nabywać od swego Stwórcy. Praca polegająca nie na rujnowaniu, lecz na pielęgnowaniu ogrodu Eden, była dobra, toteż doskonały człowiek pracował.

Nie musiał zgłębiać tajemnic

16-18. Jakich tajemnic Adam nie musiał zgłębiać? Dlaczego tak odpowiadasz?

¹⁶ Adam zauważył, że wielkie źródło światła dziennego przesuwało się po nieboskłonie i chyląc się ku zachodowi, świeciło słabiej. Rozścielał się zmrok, a później nastała noc i Adam dostrzegł księżyc. Ale widok ten nie napawał go lękiem; było to przecież mniejsze źródło światła, władające nocą (Rodzaju 1:14-18). Po ogrodzie mogły też latać świetliki, migotając zimnym światłem niby maleńkie lampki.

¹⁷ Kiedy zapadała noc i robiło się coraz ciemniej, Adama — podobnie jak otaczające go zwierzęta — zaczęła ogarniać senność. Po przebudzeniu poczuł głód, więc ze smakiem zjadł na śniadanie owoce z dozwolonych drzew.

¹⁸ Adam pokrzepiony odpoczynkiem nocnym się posilił i pomyślał o pracy, jaka go czekała tego dnia. Widząc wokół siebie zieleń, nie doszedł do wniosku, iż powinien zgłębić tajniki tego, co tysiące lat później nazwano fotosyntezą — zagadkowego procesu, w trakcie którego zielony barwnik roślin, chlorofil, spożytkowuje energię światła słonecznego do wytwarzania składników pokarmowych przyswajalnych przez człowieka i zwierzęta, pobierając zarazem dwutlenek węgla wydychany przez te stworzenia i wydzielając tlen, którym z kolei one oddychają. Oczywiście można to nazwać tajemnicą, ale Adam nie uważał, że musi ją zbadać. Był to cud dokonany przez Stwórcę, który rozumiał istotę tego procesu i uruchomił go dla dobra organizmów żyjących na ziemi. Dlatego doskonałemu umysłowi pierwszego człowieka wystarczała znajomość faktu, iż wszystko rosło za sprawą Boga, Stworzyciela, a zadanie zlecone człowiekowi polegało na doglądaniu wszelkich odmian roślin znajdujących się w ogrodzie Eden (zob. Rodzaju 1:12).

Samotny, ale nie pozbawiony radości

19. Jak nie postąpił Adam, mimo iż był sam i nikt na ziemi nie był do niego podobny?

¹⁹ Proces kształcenia człowieka przez jego niebiańskiego Ojca bynajmniej się nie zakończył. Adam dbał o ogród Eden, nie mając na ziemi nikogo podobnego do siebie, kto mógłby się do niego przyłączyć albo mu pomagać. Jeżeli chodzi o rodzaj ludzki, był jego jedynym przedstawicielem. Nie wyruszył w poszukiwaniu kogoś podobnego do siebie z myślą o znalezieniu na ziemi towarzysza. Nie prosił Boga, swego niebiańskiego Ojca, by dał mu brata lub siostrę. Mimo samotności nie postradał w końcu zmysłów ani nie utracił radości z życia i pracy. Cieszyło go towarzystwo Stworzyciela (por. Psalm 27:4).

20. (a) W czym Adam znajdował najwięcej przyjemności i zadowolenia? (b) Dlaczego taki tryb życia nie miał się stać dla Adama ciężką harówką? (c) Czego będzie dotyczył następny artykuł?

²⁰ Adam wiedział, że on sam i jego praca podlega nadzorowi niebiańskiego Ojca. Szczytem przyjemności było dla niego sprawianie zadowolenia Bogu i Stwórcy, o którego wspaniałości świadczyły wszelkie piękne dzieła otaczające człowieka (por. Objawienie 15:3). Dla doskonale zrównoważonego mężczyzny, który mógł rozmawiać ze swym Bogiem, życie takie nie było morderczo ciężką harówką ani pasmem nużącego znoju. Bóg dał Adamowi ciekawe, fascynujące zajęcie, które miało mu sprawiać wiele radości i satysfakcji. Następny artykuł wyjaśni szerzej, na czym polegały rajskie błogosławieństwa i perspektywy, jakimi Adam się cieszył dzięki swemu miłościwemu Stwórcy.

[Przypisy]

„Nazwa pierwszej — Piszon; to ta, która opływa całą krainę Chawila, gdzie jest złoto. A złoto tej krainy jest dobre. Tam również jest żywica bdelium i kamień onyks. A nazwa drugiej rzeki — Gichon; to ta, która opływa całą krainę Kusz. Nazwa zaś trzeciej rzeki — Chiddekel; to ta, która płynie na wschód od Asyrii. A czwarta rzeka to Eufrat” (Rodzaju 2:11-14).

Jak odpowiesz?

◻ Dlaczego Adam nie pozostawał długo w nieświadomości co do swego pochodzenia?

◻ Jaką pracę Bóg zlecił Adamowi i jak on zapewne na to zareagował?

◻ Jakimi widokami na przyszłość cieszył się doskonały człowiek? Dlaczego?

◻ Dlaczego Adam nie uczynił celem swego życia rozwiązywania różnych zagadek?

◻ Dlaczego samotność Adama nie pozbawiła go radości życia?

[Prawa własności do ilustracji, strona 10]

Zdjęcie: NASA