NIEDOZWOLONY OGIEŃ

Określenie występujące w Kapłańskiej 10:1 jako tłumaczenie hebrajskiego słowa zar (rodzaj żeński zaráh, dosł. „obcy”). W wersecie tym odnosi się do „niedozwolonego ognia”, który synowie Aarona, Nadab i Abihu, zaczęli ofiarować przed Jehową, „czego on im nie polecił” i za co zgładził ich ogniem (Kpł 10:2; Lb 3:4; 26:61). Jehowa oznajmił potem Aaronowi: „Gdy przychodzicie do namiotu spotkania, nie pijcie wina ani odurzającego napoju, ty i twoi synowie z tobą, żebyście nie pomarli. Jest to ustawa po czas niezmierzony dla waszych pokoleń, aby odróżnić to, co święte, od tego, co nie jest święte, oraz to, co nieczyste, od tego, co czyste, i aby uczyć synów Izraela wszystkich przepisów, które Jehowa przekazał im przez Mojżesza” (Kpł 10:8-11). Można stąd wysnuć wniosek, że Nadab i Abihu znajdowali się pod wpływem alkoholu, co ośmieliło ich do ofiarowania nieprzepisowego ognia. Był on „niedozwolony” najprawdopodobniej dlatego, że zapalono go w złym czasie, w niewłaściwym miejscu lub w niestosowny sposób, albo dlatego, że kadzidło miało inny skład niż nakazany w Wyjścia 30:34, 35. Odurzenie alkoholem nie usprawiedliwiało ich grzechu.

Wyrazu zar użyto także w Wyjścia 30:9, gdzie wspomniano o paleniu „niedozwolonego kadzidła” na ołtarzu w Miejscu Świętym (zob. przyp. w NW).