WYGNANIE

Wydalenie kogoś z ojczystego kraju lub własnego domu na podstawie prawomocnej decyzji; po hebrajsku dosłownie „odejście”. Kain, który zabił swego brata Abla, został przeklęty i wygnany; miał się stać „tułaczem i uciekinierem na ziemi”. Wcześniej był rolnikiem, ale później uprawiana przez niego ziemia przestała wydawać plony (Rdz 4:2, 3, 11-14).

Jehowa zapowiedział Izraelitom, że zaprowadzi ich na wygnanie, jeśli złamią przymierze, które z nimi zawarł za pośrednictwem Mojżesza (Pwt 28:36, 37, 64; 29:28). I to właśnie On kilkakrotnie skazał swój lud na zesłanie, chociaż posłużył się wojskami innych narodów. Dotyczyło to: 1) uprowadzenia Izraela przez Asyrię (2Kl 15:29; 18:9-12); 2) niewoli Judy w Babilonie (2Kl 25:8-11, 21); 3) uprowadzenia Żydów przez Rzymian (Łk 21:20-24).

Izrael. Za panowania izraelskiego króla Pekacha, które dobiegło końca ok. 759 r. p.n.e., Tiglat-Pileser III powiódł na wygnanie do Asyrii członków plemienia Naftalego. Najwyraźniej w tym samym czasie król Asyrii uprowadził też Rubenitów, Gadytów i wschodnią część plemienia Manassesa (1Kn 5:4-6, 26). Później Salmanasar V obległ Samarię i po trzech latach, w 740 r. p.n.e., on sam albo jego następca, Sargon II, wysiedlił wielu jej mieszkańców i „sprowadził ludzi z Babilonu i Kuty, i Awwy, i Chamatu, i Sefarwaimu i osiedlił ich w miastach Samarii zamiast synów Izraela” (2Kl 17:5, 6, 24).

Juda. W 617 r. p.n.e. król Nebukadneccar uprowadził do Babilonu dwór królewski i najprzedniejszych mieszkańców Judy (2Kl 24:11-16). Jakieś dziesięć lat później, po zdobyciu Jerozolimy w 607 r. p.n.e., dowódca babilońskiej straży przybocznej, Nebuzaradan, zabrał do Babilonu większość pozostałych w mieście oraz zbiegów; z wygnania tego po 70 latach powrócił tylko ostatek (2Kl 25:11; Iz 10:21, 22; Jer 39:9; zob. NIEWOLA).

Po upadku Babilonu wielu Żydów nie wróciło do swej ojczyzny i dalej żyło w diasporze. Gdy za czasów Aswerusa (Kserksesa I, króla Persji, który panował nad 127 prowincjami, od Indii po Etiopię) oskarżył ich Haman, powiedział o nich: „Jest wśród ludów we wszystkich prowincjach twego państwa pewien lud rozproszony i odłączony” (Est 1:1; 3:8).

W I wieku n.e. W I stuleciu n.e. kolonie żydowskie istniały w Tesalonice, Atenach, Koryncie, Efezie, Rzymie, Babilonie i innych miastach (Dz 17:1, 16, 17; 18:1, 4, 19). Sporo Żydów mieszkało w Babilonie, gdzie głosił Piotr (1Pt 5:13). Flawiusz donosi, że w I w. p.n.e. żyło tam „wielu Judejczyków” (Dawne dzieje Izraela, XV, II, 2). W r. 49 lub na początku r. 50 cesarz Klaudiusz wypędził z Rzymu wszystkich Żydów. Objęło to również chrześcijan pochodzenia żydowskiego, m.in. Akwilasa i Pryscyllę (Pryskę), których Paweł spotkał w Koryncie ok. r. 50, wkrótce po wydaniu tego dekretu przez Klaudiusza (Dz 18:2). Towarzyszyli oni Pawłowi w drodze do Efezu, a gdy pisał z Koryntu list do chrześcijan w zborze rzymskim (ok. 56 n.e.), najwyraźniej znowu byli w Rzymie, gdyż Klaudiusz już zmarł, a władzę sprawował Neron. Wielu innych Żydów również wróciło do Rzymu (Dz 18:18, 19; Rz 16:3, 7, 11).

Zgodnie z proroctwem Jezusa zanotowanym w Łukasza 21:24 armia rzymska pod wodzą Tytusa otoczyła w 70 r. n.e. Jerozolimę, w której było wtedy mnóstwo Żydów przybyłych z innych krajów na Święto Przaśników. Rzymianie oblegali miasto i w końcu je zburzyli; 1 100 000 Żydów zginęło, a 97 000 trafiło do niewoli i rozproszyło się wśród narodów.