Ostoją swą uczyń wiekuiste ramiona Jehowy

„Schronem pewnym jest Bóg wiekuisty, a tu na dole ramiona wieczne” (5 MOJŻESZOWA 33:27, Bw).

 1, 2. Dlaczego lud Jehowy może z ufnością liczyć na Jego wsparcie?

JEHOWA troszczy się o swój lud. Co więcej, ilekroć Izraelici cierpieli ucisk, również On „był uciśniony”! Pobudzany miłością i współczuciem za każdym razem ‛wydźwignął ich i nosił’ (Izajasza 63:7-9). Jeżeli więc jesteśmy wierni Bogu, możemy ufnie liczyć na Jego pomoc.

² Prorok Mojżesz oznajmił: „Kryjówką jest Bóg czasów zamierzchłych, a poniżej są ramiona trwające po czas niezmierzony” (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 33:27). W innym przekładzie werset ten brzmi: „Schronem pewnym jest Bóg wiekuisty, a tu na dole ramiona wieczne” (Bw). Ale w jaki sposób ramiona Jehowy wspierają Jego sług?

Skąd tyle trudności?

 3. Kiedy posłuszna ludzkość będzie się mogła w pełni rozkoszować „chwalebną wolnością dzieci Bożych”?

³ Pełnienie służby dla Jehowy nie chroni nas przed trudnościami, z jakimi muszą się borykać wszyscy niedoskonali ludzie. Sługa Boży imieniem Hiob oświadczył: „Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju” (Joba [Hioba] 14:1, Bw). Na temat „naszych lat” psalmista napisał, że „większość z nich to trud i marność” (Psalm 90:10, BT). Życie ludzkie będzie tak wyglądać, aż ‛stworzenie zostanie wyswobodzone z niewoli zepsucia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (Rzymian 8:19-22). Dokona tego Chrystus w czasie swego tysiącletniego panowania. Na podstawie ofiary okupu uwolni ziemskich poddanych Królestwa z niewoli grzechu i śmierci. Do końca Millennium Jezus oraz towarzyszący mu królowie-kapłani wydźwigną posłusznych ludzi do stanu doskonałości, a imiona tych, którzy podczas końcowej próby po uwolnieniu Szatana i demonów okażą się lojalni wobec Boga, zostaną na zawsze wpisane do „księgi życia” (Objawienie 20:12-15). Osoby takie będą się wtedy mogły w pełni rozkoszować chwalebną wolnością dzieci Bożych.

 4. Co powinniśmy czynić, zamiast uskarżać się na swój los?

⁴ Dopóki to nie nastąpi, nie uskarżajmy się na swój los, lecz pokładajmy ufność w Jehowie (1 Samuela 12:22; Judy 16). Bądźmy też wdzięczni za ustanowienie Arcykapłana, Jezusa, przez którego możemy się zbliżać do Boga, ‛aby zaznać miłosierdzia i znaleźć niezasłużoną życzliwość ku pomocy w słusznym czasie’ (Hebrajczyków 4:14-16). Nigdy nie upodabniajmy się do Adama. Mówiąc do Jehowy: „Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem”, w gruncie rzeczy bezpodstawnie oskarżył Boga, iż stworzył mu złą żonę (Rodzaju 3:12, BT). A przecież Bóg daje tylko to, co dobre. Nie sprowadza na nas udręk (Mateusza 5:45; Jakuba 1:17). Kłopoty często są skutkiem naszego braku mądrości albo cudzych błędów. Mogą też być spowodowane tym, że jesteśmy grzeszni i żyjemy w świecie poddanym władzy Szatana (Przysłów 19:3; 1 Jana 5:19). Ale wiekuiste ramiona Jehowy zawsze wspierają Jego lojalnych sług, którzy w modlitwie zdają się na Niego i stosują się do rad Jego Słowa (Psalm 37:5; 119:105).

Pokrzepienie w czasie choroby

 5. Jaką zachętę mogą stanowić dla chorych słowa Psalmu 41:1-3?

⁵ Większość z nas cierpi niekiedy z powodu chorób. Jednakże Dawid oświadczył: „Szczęśliwy każdy, kto w swym postępowaniu ma wzgląd na poniżonego; w dniu nieszczęścia Jehowa zgotuje mu ocalenie. Sam Jehowa będzie go strzegł i zachowa go przy życiu. Zostanie obwołany szczęśliwym na ziemi; nie wydałbyś go duszy jego nieprzyjaciół. Sam Jehowa wesprze go na łożu boleści; podczas choroby niechybnie zmienisz całe jego łóżko” (Psalm 41:1-3 [41:2-4, Bw]).

 6, 7. W jaki sposób Bóg pomógł Dawidowi leżącemu na łożu boleści i jak to może dodać otuchy nowożytnym sługom Jehowy?

⁶ Osoba wrażliwa śpieszy z pomocą potrzebującemu. „Dniem nieszczęścia” w jego życiu może być każde tragiczne zdarzenie lub dłuższy niepomyślny okres odbierający mu siły. Człowiek taki ufa, że Bóg będzie go strzegł w czasie niemocy, a inni ludzie ‛obwołują go szczęśliwym na ziemi’, rozgłaszając wieść o tym, jak miłosiernie obszedł się z nim Jehowa. Bóg wspierał Dawida „na łożu boleści” — być może w burzliwym okresie, gdy jego syn Absalom usiłował zasiąść na tronie jako władca Izraela (2 Samuela 15:1-6).

⁷ Dawid zawsze okazywał względy poniżonym, toteż gdy sam znalazł się na łożu boleści, wierzył, że Bóg go wesprze (Psalm 18:25-27, Bw). Chociaż był w bardzo ciężkim stanie, ufał, iż Jehowa ‛zmieni jego łóżko’. Nie liczył na cudowne uleczenie, lecz na pomoc w postaci krzepiących, pocieszających myśli. Odczułby to tak, jak gdyby Bóg przeobraził jego łoże boleści w łóżko ozdrowieńca. Również nas, nowożytnych sług Jehowy, wesprą w czasie choroby Jego wiekuiste ramiona.

Pociecha dla przygnębionych

 8. Jak pewien chory chrześcijanin wykazał, że polega na Jehowie?

⁸ Niedomagania fizyczne mogą być przyczyną cierpień pod względem psychicznym. Pewien poważnie chory chrześcijanin, który niekiedy jest zbyt słaby nawet na to, by czytać, opowiada: „Z tego powodu występują u mnie liczne objawy depresji, czuję się nic niewart, a nawet płaczę”. Brat ten rozumie, że Szatan chciałby złamać go na duchu uczuciem przygnębienia, toteż stara się je przezwyciężyć, świadomy faktu, iż Jehowa nie pozwoli mu upaść (Jakuba 4:7). Stanowi też zachętę dla drugich, którzy wiedzą, że pokłada ufność w Bogu (Psalm 29:11). Nawet gdy jest w szpitalu, telefonuje do chorych i do innych braci, by ich budować pod względem duchowym. Jemu samemu dodaje otuchy słuchanie nagrań z melodiami Królestwa albo artykułami ze Strażnicy i Przebudźcie się!, jak również obcowanie ze współwyznawcami. Powiedział on: „Regularnie zwracam się do Jehowy w modlitwie, prosząc Go o siły, kierownictwo, pociechę i pomoc w wytrwaniu”. Jeżeli jesteś chrześcijaninem i masz poważne kłopoty ze zdrowiem, bezustannie pokładaj ufność w Bogu, a swą ostoją uczyń Jego wiekuiste ramiona.

 9. Jakie przykłady świadczą o tym, że w depresję mogą popaść także ludzie bogobojni?

⁹ Depresja to bardzo stary problem. W czasie prób Hiob dawał wyraz przeświadczeniu, iż Bóg go odrzucił (Hioba 29:2-5). Nehemiasza ogromnie smucił opłakany stan Jeruzalem i jego murów. Piotr był tak przygnębiony po zaparciu się Chrystusa, że gorzko zapłakał (Nehemiasza 2:1-8; Łukasza 22:62). Epafrodyt zadręczał się faktem, iż współwyznawcy w Filippi dowiedzieli się o jego chorobie (Filipian 2:25, 26). Depresja ogarnęła też niektórych chrześcijan w Tesalonice i dlatego Paweł usilnie zachęcał tamtejszych braci, by ‛pokrzepiali w rozmowach dusze przygnębione’ (1 Tesaloniczan 5:14). Jak Bóg pomaga takim osobom?

10. Co może pomóc otrząsnąć się z depresji?

¹⁰ W wypadku głębokiej depresji każdy musi sam podjąć decyzję co do sposobu leczeniaa (Galatów 6:5). Pomocą może się okazać stosowny odpoczynek i rozsądna miara aktywności. Zamiast traktować liczne trudności jako jeden wielki problem, znacznie lepiej jest starać się je przezwyciężać po kolei. Dużo dobrego mogą zdziałać pocieszające słowa starszych zboru, zwłaszcza wtedy, gdy kłopoty ze zdrowiem odbijają się na stanie duchowym chrześcijanina (Jakuba 5:13-15). Przede wszystkim zaś trzeba polegać na Jehowie, ‛poruczając Jemu wszelką troskę, gdyż On troszczy się o nas’. Odpowiedzią na wytrwałe i szczere modlitwy może być ‛pokój Boży, który za pośrednictwem Chrystusa Jezusa będzie strzegł serca i władz umysłowych’ (1 Piotra 5:6-11, Bp; Filipian 4:6, 7).

Jehowa pomaga otrząsnąć się ze smutku

11-13. Co pomaga ukoić smutek po śmierci kogoś bliskiego?

¹¹ Depresję może też wywołać śmierć kogoś bliskiego. Abraham odbywał żałobę po swej żonie Sarze (Rodzaju 23:2). Dawid wpadł w rozpacz po stracie swego syna Absaloma (2 Samuela 18:33). Nawet Jezus, człowiek doskonały, „zapłakał”, gdy zmarł jego przyjaciel Łazarz! (Jana 11:35, Bw). Śmierć bliskiej osoby rzeczywiście przejmuje smutkiem. Gdzie można by znaleźć ukojenie?

¹² Bóg wspiera swych sług pogrążonych w żałobie. Jego Słowo zapowiada zmartwychwstanie, toteż ‛nie smucimy się jak drudzy, którzy nie mają nadziei’ (1 Tesaloniczan 4:13; Dzieje 24:15). Duch Jehowy pomaga nam zachowywać spokój wewnętrzny, okazywać wiarę oraz rozmyślać o cudownej przyszłości obiecanej w Słowie Bożym, dzięki czemu nie dajemy się przytłoczyć ciągłym wspominaniem zmarłej osoby. Ulgę przynosi także czytanie Biblii oraz modlitwa do „Boga wszelkiej pociechy” (2 Koryntian 1:3, 4; Psalm 68:5-7, Bw).

¹³ Otuchę możemy też czerpać z nadziei zmartwychwstania, podobnie jak bogobojny Hiob, który zawołał do Jehowy: „Obyś mnie ukrył w krainie umarłych, schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew, wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie! Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał, aż nadejdzie zmiana. Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk” (Joba 14:13-15, Bw). Kiedy przyjaciel udaje się w podróż, zazwyczaj nie wpadamy w przygnębienie, spodziewamy się bowiem znowu go zobaczyć. Podobne spojrzenie na śmierć wiernego chrześcijanina pomoże nam złagodzić boleść. Jeżeli spodziewał się żyć wiecznie na ziemi, zostanie na niej wskrzeszony podczas tysiącletniego panowania Chrystusa (Jana 5:28, 29; Objawienie 20:11-13). A jeśli my również mamy taką nadzieję, będziemy mogli powitać zmartwychwstałego.

14. Jak dwie chrześcijanki radziły sobie po śmierci mężów?

¹⁴ Pewna siostra, której umarł mąż, uświadomiła sobie, że dalej musi być aktywna w służbie dla Boga. Była więc ‛bardzo zajęta dziełem Pańskim’, a oprócz tego zszywała narzutę z 800 kawałków (1 Koryntian 15:58). „To był dobry pomysł”, mówi, „gdyż w trakcie pracy mogłam cały czas słuchać melodii Królestwa oraz nagrań biblijnych i w ten sposób absorbować umysł”. Ze wzruszeniem wspomina wizytę pewnego doświadczonego nadzorcy i jego żony. Brat ten wykazał na podstawie Biblii, że Bóg naprawdę troszczy się o wdowy (Jakuba 1:27). Inna owdowiała chrześcijanka też nie uległa pokusie do rozczulania się nad sobą. Ceniła sobie wsparcie ze strony przyjaciół i bardziej interesowała się drugimi. „Częściej się modliłam i zacieśniłam swą więź z Jehową” — wspomina. Jakiegoż błogosławieństwa dostępuje człowiek, który swą ostoją czyni wiekuiste ramiona Jehowy!

Pomoc, gdy błądzimy

15. Jaki jest sens słów Dawida z Psalmu 19:7-13?

¹⁵ Chociaż miłujemy prawo Boże, czasami popełniamy błędy. Z pewnością bardzo nas to martwi, tak jak Dawida, który prawa, przypomnienia, rozporządzenia i orzeczenia Jehowy uważał za cenniejsze niż złoto. Oświadczył: „Dla sługi Twego stały się przestrogą; trzymanie się ich przynosi wielką nagrodę. Błędy — któż może je rozeznać? Od grzechów ukrytych ogłoś mnie niewinnym. Poza tym powstrzymaj swego sługę od czynów zuchwałych; nie pozwól im górować nade mną. Wówczas będę zupełny i pozostanę bez winy za znaczne wykroczenie” (Psalm 19:7-13 [19:8-14, Bw]). Przeanalizujmy te słowa.

16. Dlaczego musimy unikać zarozumialstwa?

¹⁶ Czyny zuchwałe to grzechy znacznie poważniejsze niż zwykłe błędy. Saul został odrzucony jako król, ponieważ samowolnie złożył ofiarę oraz oszczędził króla Amalekitów Agaga i najlepsze łupy, mimo iż Bóg wydał ten naród na zagładę (1 Samuela 13:8-14; 15:8-19). Kiedy król Uzjasz zarozumiale przywłaszczył sobie obowiązki kapłanów, został za to porażony trądem (2 Kronik 26:16-21). A gdy transportowano do Jeruzalem arkę przymierza i woły ciągnące wóz omal jej nie wywróciły, Bóg pozbawił życia Uzzę, który bez szacunku chwycił skrzynię, by ją podtrzymać (2 Samuela 6:6, 7). Jeżeli więc nie wiemy, jak postąpić albo czy wolno nam coś zrobić, powinniśmy skromnie zasięgnąć rady osób mających rozeznanie (Przysłów 11:2; 13:10). A jeśli już zdarzyło się nam popaść w zuchwalstwo, to rzecz jasna musimy prosić Boga o przebaczenie oraz o pomoc w wystrzeganiu się takiej postawy.

17. Jak skryte przewinienia wpływają na grzesznika i jak można uzyskać przebaczenie oraz znaleźć ulgę?

¹⁷ Ukryte grzechy mogą być przyczyną udręki. Z Psalmu 32:1-5 wynika, że Dawid usiłował zataić swoje przewinienie, ale w końcu powiedział: „Dopóki milczałem, kości moje wysychały pośród nieustannych moich jęków; bo we dnie i w nocy ciążyła nade mną Twa ręka, niszczały me siły [„wilgoć życia”, NW] jak w czasie skwaru letniego” (Biblia poznańska). Próby zagłuszenia wyrzutów sumienia wyczerpywały Dawida, a wewnętrzna udręka nadwątlała jego siły żywotne, podobnie jak susza lub skwar letni pozbawia drzewo życiodajnej wilgoci. Najwyraźniej cierpiał pod względem psychicznym i fizycznym, a ukrywanie grzechu pozbawiło go radości. Tylko wyznanie wszystkich win Bogu mogło zapewnić przebaczenie i ulgę. Dawid oświadczył: „Szczęśliwy, kto dostąpił odpuszczenia nieprawości i przebaczenia grzechu. (...) Wyznałem przed Tobą swój grzech i nie taiłem swej winy. Powiedziałem sobie: ‚Wyjawię Jahwe moje występki’, a Tyś mi odpuścił nieprawość mego grzechu” (Bp). Serdeczna pomoc chrześcijańskich starszych z pewnością może się przyczynić do odzyskania zdrowia duchowego (Przysłów 28:13; Jakuba 5:13-20).

18. Skąd wiadomo, że grzech miewa długotrwałe skutki, co jednak może być w takiej sytuacji źródłem otuchy?

¹⁸ Grzech często pociąga za sobą długotrwałe skutki. Przekonał się o tym Dawid, który dopuścił się cudzołóstwa z Batszebą, doprowadził do śmierci jej męża, a następnie poślubił brzemienną wdowę (2 Samuela 11:1-27). Chociaż Bóg okazał mu miłosierdzie, biorąc pod uwagę przymierze co do Królestwa, jego skruchę oraz miłosierny stosunek do drugich, Dawid musiał doznać ‛nieszczęść z własnego domu’ (2 Samuela 12:1-12, BT). Jego dziecko, poczęte w wyniku tego cudzołóstwa, zmarło. Syn Dawida Amnon zgwałcił swą przyrodnią siostrę Tamar, za co na rozkaz jej brata Absaloma został zabity (2 Samuela 12:15-23; 13:1-33). Absalom zaś zhańbił Dawida, współżyjąc z jego nałożnicami. Usiłował też zagarnąć tron, lecz poniósł śmierć (2 Samuela 15:1 do 18:33). Złamanie prawa Bożego również dzisiaj pociąga za sobą długotrwałe skutki. Na przykład wykluczony winowajca może okazać skruchę i zostać ponownie przyjęty do zboru, ale niekiedy muszą upłynąć lata, zanim odzyska dobre imię i całkowicie otrząśnie się po grzechu. Ileż otuchy może jednak już teraz czerpać z faktu, że Jehowa mu przebaczył i wspiera go swymi wiekuistymi ramionami!

Wyzwoleni z udręki

19. Jak duch Boży może nam pomóc, gdy przechodzimy ciężkie próby?

¹⁹ W ciężkich próbach może nam zabraknąć mądrości i sił do podjęcia jakiejś decyzji oraz wprowadzenia jej w czyn. W takim wypadku duch Boży „przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rzymian 8:26, BT). Jeżeli Jehowa spowoduje zmianę sytuacji, powinniśmy być Mu za to wdzięczni. Ale Jego ramię może nas wybawić w inny sposób. Jeśli modlimy się o mądrość, Jehowa za pośrednictwem swego ducha może nam wskazać, co powinniśmy robić, oraz dodać niezbędnych sił (Jakuba 1:5-8). Korzystając z Jego pomocy, zdołamy przetrwać, gdy jesteśmy ‛zasmucani przez rozmaite doświadczenia’, a nasza wiara zostanie wypróbowana i umocniona (1 Piotra 1:6-8).

20. Czym będziemy się cieszyć, jeśli swą ostoją uczynimy wiekuiste ramiona Jehowy?

²⁰ Obyśmy nigdy się nie znużyli kierowaniem modlitw do Boga. Dawid powiedział: „Oczy me zawsze zwrócone na Jahwe, gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła. Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną, bo jestem samotny i nieszczęśliwy. Oddal uciski mojego serca, wyrwij mnie z moich udręczeń. Spójrz na udrękę moją i na boleść i odpuść mi wszystkie grzechy” (Psalm 25:15-18, BT). Podobnie jak Dawid możemy liczyć na wyzwolenie przez Boga, na Jego przychylność i przebaczenie, jeśli swą ostoją rzeczywiście uczynimy wiekuiste ramiona Jehowy.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

◻ Jak Jehowa wspiera swych sług, którzy są chorzy?

◻ Co pomoże nam otrząsnąć się z przygnębienia?

◻ Co pomaga ukoić smutek po śmierci kogoś bliskiego?

◻ Co przyniesie ulgę osobom ukrywającym swe grzechy?

◻ Na jaką pomoc mogą liczyć słudzy Jehowy przechodzący ciężkie próby?

[Ilustracja na stronach 16, 17]

Tak jak bogobojny Hiob, możemy czerpać pociechę z nadziei zmartwychwstania