Chrześcijańscy świadkowie na rzecz zwierzchnictwa Bożego
‛Szeroko oznajmiajcie wspaniałe przymioty tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’ (1 PIOTRA 2:9).
1. Jakie skuteczne świadectwo na rzecz Jehowy zostało dane w czasach przedchrześcijańskich?
LICZNI świadkowie z czasów przedchrześcijańskich śmiało potwierdzali, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem (Hebrajczyków 11:4 do 12:1). Będąc silni w wierze, odważnie przestrzegali Jego praw i nie zgadzali się na żaden kompromis w kwestii oddawania Mu czci. Dali tym potężne świadectwo na rzecz powszechnego zwierzchnictwa Jehowy (Psalm 18:22-24; 47:2, 3).
2. (a) Kto jest największym Świadkiem na rzecz Jehowy? (b) Kto zastąpił naród izraelski w roli świadka Jehowy? Skąd o tym wiemy?
2 Ostatnim i największym przedchrześcijańskim świadkiem był Jan Chrzciciel (Mateusza 11:11). Miał zaszczyt zwiastować nadejście Tego, którego wybrał Bóg, obiecanego Mesjasza, oraz ogłosić, że jest nim Jezus (Jana 1:29-34). Jezus to największy Świadek na rzecz Jehowy, „świadek wierny i prawdziwy” (Objawienie 3:14). Ponieważ rodowici Żydzi go nie przyjęli, Jehowa ich odrzucił, a swoim świadkiem ustanowił nowy naród, duchowego Izraela Bożego (Izajasza 42:8-12; Jana 1:11, 12; Galatów 6:16). Właśnie do jego członków, tworzących zbór chrześcijański, Piotr odniósł proroctwo wypowiedziane do Izraelitów: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność, żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9; 2 Mojżeszowa 19:5, 6; Izajasza 43:21; 60:2).
3. Co jest podstawowym obowiązkiem Izraela Bożego i „wielkiej rzeszy”?
3 Słowa Piotra wskazują, że głównym obowiązkiem Izraela Bożego jest publiczne dawanie świadectwa o chwale Jehowy. W naszych czasach do tego duchowego narodu przyłączyła się „wielka rzesza” świadków, którzy także publicznie wysławiają Boga. Wołają donośnym głosem, aby każdy ich usłyszał: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Objawienie 7:9, 10; Izajasza 60:8-10). Dzięki czemu Izrael Boży i jego towarzysze potrafią wypełnić zadanie świadczenia? Dzięki okazywaniu wiary i posłuszeństwa.
Fałszywi świadkowie
4. Dlaczego Żydzi z czasów Jezusa byli fałszywymi świadkami?
4 Okazywanie wiary i posłuszeństwa oznacza między innymi trzymanie się w życiu zasad Bożych. Jest to niezwykle ważne, o czym świadczą wypowiedzi Jezusa na temat współczesnych mu żydowskich przywódców religijnych. ‛Zasiedli na miejscu Mojżesza’ jako nauczyciele Prawa. Wysyłali nawet misjonarzy w celu nawracania niewierzących. Ale Jezus im oznajmił: „Przemierzacie (...) morze i suchy ląd, aby uczynić jednego prozelitę, a gdy się nim stanie, sprawiacie, że podlega Gehennie dwakroć bardziej niż wy sami”. Owi religianci byli fałszywymi świadkami — wyniosłymi, obłudnymi i wyzutymi z miłości (Mateusza 23:1-12, 15). Do pewnej grupy Żydów Jezus powiedział kiedyś: „Wy jesteście z waszego ojca, Diabła, i chcecie spełniać pragnienia waszego ojca”. Dlaczego tak ostro potraktował członków narodu wybranego przez Boga? Ponieważ nie zważali na słowa największego Świadka na rzecz Jehowy (Jana 8:41, 44, 47).
5. Co dowodzi, że chrześcijaństwo składa fałszywe świadectwo o Bogu?
5 Podobnie w ciągu następnych stuleci setki milionów wyznawców chrześcijaństwa podawało się za uczniów Jezusa. Nie spełniali jednak woli Bożej, toteż Jezus ich nie uznawał (Mateusza 7:21-23; 1 Koryntian 13:1-3). Chrześcijaństwo wysyła misjonarzy, wśród których bez wątpienia jest wiele szczerych osób. Niemniej uczą oni oddawania czci trójjedynemu bogu, wtrącającemu grzeszników do ognistego piekła, a postępowanie większości nawróconych wcale nie dowodzi, iż naprawdę stali się chrześcijanami. Na przykład Ruanda w Afryce to owocne pole działalności misjonarzy katolickich. Ale ruandyjscy katolicy w pełni zaangażowali się w niedawne walki etniczne. Efekty pracy misyjnej w tym kraju dowodzą, że wyznawcy chrześcijaństwa nie dali jego mieszkańcom prawdziwie chrześcijańskiego świadectwa (Mateusza 7:15-20).
Życie według zasad Bożych
6. Dlaczego właściwe postępowanie jest istotną częścią dawanego przez nas świadectwa?
6 Niewłaściwe postępowanie osób podających się za chrześcijan ściąga hańbę na „drogę prawdy” (2 Piotra 2:2). Ale prawdziwi chrześcijanie żyją według zasad Bożych. Nie kłamią, nie kradną, nie oszukują ani nie dopuszczają się niemoralności (Rzymian 2:22). Rzecz jasna nie mordują też swych bliźnich. Chrześcijańscy mężowie sprawują życzliwy nadzór nad swymi rodzinami. Żony z szacunkiem podporządkowują się temu zwierzchnictwu. A rodzice wychowują dzieci w taki sposób, by w przyszłości stały się odpowiedzialnymi chrześcijanami (Efezjan 5:21 do 6:4). Co prawda wszyscy jesteśmy niedoskonali i popełniamy błędy, ale prawdziwi chrześcijanie szanują mierniki biblijne i usilnie starają się ich przestrzegać. Jest to widoczne dla drugich i stanowi piękne świadectwo. Obserwując właściwe postępowanie chrześcijan, niektórzy dawni przeciwnicy zmienili swe nastawienie i zostali pozyskani dla prawdy (1 Piotra 2:12, 15; 3:1).
7. Jakie znaczenie ma wzajemna miłość chrześcijan?
7 Jezus wskazał na ważny aspekt chrześcijańskiego postępowania, gdy powiedział: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się nawzajem miłować” (Jana 13:35). W świecie Szatana panuje „nieprawość, niegodziwość, zachłanność, zło”, żyją w nim ludzie „pełni zawiści, morderstwa, waśni, podstępu, złośliwości, rozsiewający pogłoski, obmówcy, nienawidzący Boga, zuchwali, wyniośli, zarozumiali, wynajdujący to, co szkodliwe, nieposłuszni rodzicom” (Rzymian 1:29, 30). Istnienie w takich warunkach ogólnoświatowej organizacji zespolonej miłością to potężny dowód oddziaływania ducha Bożego i tym samym wymowne świadectwo. Taką właśnie organizację tworzą Świadkowie Jehowy (1 Piotra 2:17).
Świadkowie studiują Biblię
8, 9. (a) Jak studiowanie Prawa Bożego i rozmyślanie o nim wzmacniało psalmistę? (b) W jaki sposób studium Biblii połączone z rozmyślaniem pomoże nam bezustannie dawać świadectwo?
8 Jeżeli chrześcijanin pragnie dawać piękne świadectwo, musi znać i kochać słuszne zasady Jehowy i naprawdę mieć w nienawiści zepsucie tego świata (Psalm 97:10). Obecny system bowiem usilnie propaguje własne wzorce myślowe, a jego duchowi niełatwo się oprzeć (Efezjan 2:1-3; 1 Jana 2:15, 16). Co nam pomoże w zachowaniu właściwego nastawienia umysłu? Regularne i celowe studium Biblii. Pisarz Psalmu 119 wielokrotnie wspominał o swej miłości do Prawa Jehowy. Czytał je i rozmyślał o nim stale, „przez cały dzień” (Psalm 119:92, 93, 97-105, BT). Dzięki temu mógł napisać: „Nienawidzę i wstręt czuję do kłamstwa, a Prawo Twoje miłuję”. Z kolei taka głęboka miłość pobudzała go do działania. Oznajmił: „Siedemkroć na dzień wysławiam Ciebie z powodu sprawiedliwych Twych wyroków” (Psalm 119:163, 164, BT).
9 Podobnie nasze systematyczne studium Biblii połączone z rozmyślaniem poruszy serce i skłoni je do wysławiania Jehowy — świadczenia o Nim — „siedemkroć na dzień”, czyli bardzo często (Rzymian 10:10). Zgodnie z tym pisarz Psalmu pierwszego zauważył, że człowiek regularnie rozmyślający o słowach Jehowy „będzie (...) jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód, wydające swój owoc we właściwym czasie, którego liść nie więdnie, a wszystko, co uczyni, powiedzie się” (Psalm 1:3). Również apostoł Paweł zwrócił uwagę na moc Słowa Bożego, gdy oświadczył: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, aby człowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła” (2 Tymoteusza 3:16, 17).
10. Co z pewnością można powiedzieć o sługach Jehowy w tych dniach ostatnich?
10 Niezwykle szybki wzrost liczby prawdziwych czcicieli Jehowy obserwowany w XX wieku dowodzi, że Bóg im błogosławi. Ogół tych nowożytnych świadków na rzecz zwierzchnictwa Jehowy niewątpliwie pielęgnuje w sercu miłość do Jego prawa. Pragnie też — podobnie jak psalmista — przestrzegać tego prawa oraz „dniem i nocą” wiernie świadczyć o chwale Jehowy (Objawienie 7:15).
Potężne czyny Jehowy
11, 12. Czemu służyły cuda dokonywane przez Jezusa i jego naśladowców?
11 W I wieku duch święty uzdolnił lojalnych chrześcijan do czynienia cudów, które były mocnym dowodem potwierdzającym ich świadectwo. Kiedy Jan Chrzciciel przebywał w więzieniu, posłał uczniów, by zapytali Jezusa: „Czy ty jesteś tym Przychodzącym, czy mamy oczekiwać innego?” Jezus nie odpowiedział twierdząco ani przecząco. Odrzekł natomiast: „Idźcie i opowiedzcie Janowi, co słyszycie i widzicie: Ślepi znowu widzą, a kulawi chodzą, trędowaci dostępują oczyszczenia, a głusi słyszą; i umarli są wskrzeszani, a biednym jest oznajmiana dobra nowina; i szczęśliwy jest ten, kto nie znajduje we mnie powodu do zgorszenia” (Mateusza 11:3-6). Takie potężne dzieła stanowiły dla Jana świadectwo, że Jezus rzeczywiście jest „Przychodzącym” (Dzieje 2:22).
12 Zdolność uzdrawiania chorych, a nawet wskrzeszania zmarłych otrzymali również niektórzy naśladowcy Jezusa (Dzieje 5:15, 16; 20:9-12). Dokonywane przez nich cuda były niejako świadectwem samego Boga przemawiającym na ich korzyść (Hebrajczyków 2:4). Ponadto ukazywały wszechmoc Jehowy. Co prawda Szatan, „władca świata”, „ma środki do powodowania śmierci” (Jana 14:30; Hebrajczyków 2:14). Kiedy jednak Piotr wskrzesił wierną Dorkas, mógł to uczynić wyłącznie mocą Jehowy, gdyż tylko On potrafi przywrócić komuś życie (Psalm 16:10; 36:10; Dzieje 2:25-27; 9:36-43).
13. (a) W jaki sposób cuda opisane w Biblii w dalszym ciągu świadczą o mocy Jehowy? (b) Dlaczego spełnianie się proroctw jest ważnym dowodem Boskości Jehowy?
13 Dzisiaj takie cuda już się nie zdarzają. Spełniły swój cel (1 Koryntian 13:8). Niemniej w Biblii zachowano ich opisy, potwierdzone przez licznych obserwatorów. Kiedy dzisiejsi chrześcijanie kierują uwagę na owe sprawozdania historyczne, tamte cudowne dzieła w dalszym ciągu stanowią przekonujące świadectwo na rzecz potęgi Jehowy (1 Koryntian 15:3-6). Ponadto w czasach Izajasza Jehowa wskazał na jeszcze jeden oczywisty dowód tego, że jest prawdziwym Bogiem — na dokładne proroctwa (Izajasza 46:8-11). Wiele proroctw biblijnych, spisanych pod wpływem natchnienia Bożego, spełnia się obecnie, a sporo z nich dotyczy zboru chrześcijańskiego (Izajasza 60:8-10; Daniela 12:6-12; Malachiasza 3:17, 18; Mateusza 24:9; Objawienie 11:1-13). Urzeczywistnianie się ich nie tylko wyraźnie wskazuje, że żyjemy „w dniach ostatnich”, ale też poświadcza, iż Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem (2 Tymoteusza 3:1).
14. Dlaczego nowożytna historia Świadków Jehowy stanowi potężne świadectwo na rzecz wszechwładzy Jehowy?
14 Poza tym Jehowa dalej dokonuje dla swego ludu wielkich i cudownych dzieł. Przez swego ducha zlewa coraz jaśniejsze światło prawdy biblijnej (Psalm 86:10; Objawienie 4:5, 6). Niezwykły wzrost widoczny na całym świecie dowodzi, że Jehowa ‛przyśpiesza to w słusznym czasie’ (Izajasza 60:22, NW). A kiedy w tych dniach ostatnich w jednym kraju po drugim spadają na lud Jehowy zaciekłe prześladowania, słudzy Boży potrafią zachować nieustraszoną wytrwałość dzięki temu, że wspiera i umacnia ich duch święty (Psalm 18:2, 3, 18, 19; 2 Koryntian 1:8-10). Nowożytna historia Świadków rzeczywiście stanowi potężne świadectwo, iż Jehowa jest Panem Wszechwładnym (Zachariasza 4:6).
Głoszenie dobrej nowiny
15. Jak miał się zwiększyć zakres dawania świadectwa przez zbór chrześcijański?
15 Jehowa wyznaczył Izraela na swego świadka dla narodów (Izajasza 43:10). Jednakże tylko nieliczni członkowie tego ludu otrzymali od Boga polecenie, by pójść i głosić nie-Izraelitom, a przy tym zazwyczaj mieli im przekazywać wyroki Jehowy (Jeremiasza 1:5; Jonasza 1:1, 2). Ale Pisma Hebrajskie proroczo zapowiadały, że pewnego dnia Jehowa zwróci szczególną uwagę na narody i że posłuży się do tego celu duchowym Izraelem Bożym (Izajasza 2:2-4; 62:2). Przed wstąpieniem do nieba Jezus nakazał swym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mateusza 28:19). Wprawdzie sam koncentrował się na „zaginionych owcach z domu Izraela”, lecz swych uczniów posłał do „wszystkich narodów”, „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Mateusza 15:24; Dzieje 1:8). Świadectwo chrześcijan miała usłyszeć cała ludzkość.
16. Z jakiego zadania wywiązywał się zbór wczesnochrześcijański i na jaką skalę to czynił?
16 Paweł wykazał, iż dobrze to rozumiał. W roku 61 n.e. lub nieco wcześniej mógł napisać, że dobra nowina „przynosi owoc i wzrasta na całym świecie”. Jej zasięg nie ograniczał się do jednego narodu czy jednej sekty, tak jak to było z „formą oddawania czci aniołom”. Przeciwnie, dobrą nowinę otwarcie głoszono „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kolosan 1:6, 23; 2:13, 14, 16-18). Tak więc członkowie Izraela Bożego w I wieku wywiązywali się z zadania, by ‛szeroko oznajmiać wspaniałe przymioty tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’.
17. Jak w dalszym ciągu spełniają się na ogromną skalę słowa z Ewangelii według Mateusza 24:14?
17 Jednakże działalność ewangelizacyjna w I wieku stanowiła zaledwie przedsmak tego, co miało się dziać w dniach ostatnich. Mając na myśli zwłaszcza nasze czasy, Jezus powiedział: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14; Marka 13:10). Czy to proroctwo się spełnia? Owszem. Od skromnych początków w roku 1919 do chwili obecnej dziełem głoszenia dobrej nowiny objęto ponad 230 krajów. Świadectwo jest dawane zarówno na mroźnej Północy, jak i w parnych tropikach. Dociera nie tylko do każdego zakątka olbrzymich kontynentów, lecz także do mieszkańców odległych wysepek. Działalność ta jest prowadzona nawet w najbardziej niespokojnych rejonach ziemi, na przykład w Bośni i Hercegowinie. Podobnie jak w I wieku przynosi owoc „na całym świecie”. Dobrą nowinę otwarcie głosi się „wszelkiemu stworzeniu pod niebem”. Jakie są tego wyniki? Najpierw „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” został zgromadzony ostatek Izraela Bożego. Następnie „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” zaczęto przyprowadzać członków „wielkiej rzeszy” (Objawienie 5:9; 7:9). Słowa z Ewangelii według Mateusza 24:14 w dalszym ciągu spełniają się na ogromną skalę.
18. Jakie są rezultaty głoszenia na całym świecie dobrej nowiny?
18 Głoszenie dobrej nowiny na całym świecie stanowi jeden z dowodów, że królewska obecność Jezusa już trwa (Mateusza 24:3). Poza tym jest to podstawowa metoda zbierania „żniwa ziemi”, w ten sposób bowiem wskazuje się ludziom jedyną prawdziwą nadzieję — Królestwo Jehowy (Objawienie 14:15, 16). Ponieważ w dziele głoszenia biorą udział tylko prawdziwi naśladowcy Chrystusa, więc ta ważna działalność pomaga ich odróżnić od fałszywych chrześcijan (Malachiasza 3:18). Umożliwia zatem wybawienie zarówno głosicielom, jak i osobom dającym posłuch ich orędziu (1 Tymoteusza 4:16). A co najważniejsze, głoszenie dobrej nowiny przysparza chwały i szacunku Jehowie Bogu, który zlecił tę działalność, który wspiera osoby biorące w niej udział i dzięki któremu jest ona owocna (2 Koryntian 4:7).
19. Do zajęcia jakiej zdecydowanej postawy w nowym roku służbowym są zachęcani wszyscy chrześcijanie?
19 Nic więc dziwnego, że apostoł Paweł poczuł się zmuszony napisać: „Biada mi, gdybym nie oznajmiał dobrej nowiny!” (1 Koryntian 9:16). Dzisiejsi chrześcijanie mają podobne odczucia. Zaliczanie się do grona „Bożych współpracowników”, roztaczających światło w tym świecie pogrążonym w ciemnościach, to niezwykły zaszczyt, a zarazem wielka odpowiedzialność (1 Koryntian 3:9; Izajasza 60:2, 3). Działalność ta, mająca skromne początki w roku 1919, osiągnęła dziś niebywałe rozmiary. Prawie pięć milionów chrześcijan daje świadectwo na rzecz zwierzchniej władzy Boga, poświęcając co roku ponad miliard godzin, by zanosić ludziom zbawcze orędzie. Ileż radości sprawia branie udziału w tym dziele uświęcania imienia Jehowy! Rozpoczynając rok służbowy 1996, bądźmy zdecydowani nie zwalniać tempa. Starajmy się raczej jeszcze dokładniej wprowadzać w czyn radę, której Paweł udzielił Tymoteuszowi: „Głoś słowo, czyń to pilnie” (2 Tymoteusza 4:2). A będąc zajęci tym dziełem, z całego serca prośmy Jehowę w modlitwach, by nadal błogosławił naszym wysiłkom.
Czy zapamiętałeś?
◻ Kto zastąpił Izraela w roli „świadka” na rzecz Jehowy wobec narodów?
◻ Jak chrześcijańskie postępowanie przyczynia się do dawania świadectwa?
◻ Dlaczego studium Biblii połączone z rozmyślaniem ma istotne znaczenie dla chrześcijańskich świadków?
◻ Dlaczego nowożytna historia Świadków Jehowy stanowi dowód, iż Jehowa jest prawdziwym Bogiem?
◻ Co się osiąga głoszeniem dobrej nowiny?
[Ilustracje na stronie 15]
Dobra nowina nie jest głoszona lokalnie, lecz „wszelkiemu stworzeniu pod niebem”