BRZYTWA

Ostre narzędzie do golenia. Dwa hebrajskie odpowiedniki słowa „brzytwa” wywodzą się od rdzenia oznaczającego „obnażyć” (Iz 3:17). W Egipcie znaleziono brzytwy wykonane z brązu. Harmonizuje to z doniesieniem biblijnym, z którego wynika, że narzędzia te były tam używane już w bardzo dawnych czasach (Rdz 41:14).

Chociaż Izraelici nosili brody i wąsy oraz umiarkowanie długie włosy, prawdopodobnie używali brzytw do ich podcinania; w Dziejach 18:18 jest mowa o ‛krótkim ostrzyżeniu’ (NŚ) lub ‛ogoleniu’ (Bg) głowy (zob. też 2Sm 19:24; Eze 44:20). Kiedy na pustkowiu Lewici byli wprowadzani do służby w namiocie spotkania, ogolili brzytwą całe swe ciało (Lb 8:7). Gdy jakaś osoba złożyła ślub nazireatu, ‛po jej głowie nie mogła przejść brzytwa’, dopóki ów ślub nie dobiegł końca (Lb 6:5, 18; Sdz 13:5; 16:17; Dz 21:23, 24). Samuel, należący do plemienia Lewiego, jeszcze przed urodzeniem został przeznaczony przez matkę do usługiwania w namiocie spotkania. Brzytwa miała nigdy ‛nie tknąć jego głowy’ (1Sm 1:11).

Jehowa ostrzegł Judę, że użyje Asyrii jako „brzytwy” i „ogoli głowę i włosy na nogach, a nawet brodę obetnie”, co najwyraźniej symbolizowało spustoszenie znacznej części kraju i uprowadzenie ludności (Iz 7:20).

Ostry jak brzytwa mógł być miecz, o czym świadczy nakaz dany przez Boga Ezechielowi, by użył miecza niczym brzytwy fryzjerskiej i obciął nim sobie włosy na głowie i brodzie, a następnie jedną trzecią z nich pociął; wyobrażało to, że część mieszkańców Jerozolimy zginie od miecza (Eze 5:1, 2, 12). Z doniesienia tego wynika ponadto, że już w dawnych czasach był znany zawód fryzjera.

Do brzytwy przyrównano też podstępny język — ze względu na dotkliwe szkody, jakie może wyrządzić (Ps 52:2).