Co oznacza dla nas proroctwo o siedmiu pasterzach i ośmiu książętach

 1. Dlaczego plan koalicji syryjsko-izraelskiej skazany był na niepowodzenie?

POMIĘDZY 762 a 759 rokiem p.n.e. królowie Izraela i Syrii wypowiedzieli wojnę Judzie. Co było ich celem? Najechać Jerozolimę, zdetronizować Achaza i powierzyć władzę komuś innemu, być może nie z linii rodowej Dawida (Izaj. 7:5, 6). Zwłaszcza król Izraela powinien był mieć więcej rozsądku. Przecież sam Jehowa zadecydował, że na Jego tronie zawsze będzie zasiadał potomek Dawida, a słowo Jehowy nigdy nie zawodzi (Joz. 23:14; 2 Sam. 7:16).

 2-4. Wyjaśnij, jak proroctwo z Izajasza 7:14, 16 spełniło się: (a) w VIII wieku p.n.e.; (b) w I wieku n.e.

² Z początku wydawało się, że sojusz syryjsko-izraelski zyskuje przewagę. W jednej tylko bitwie Achaz stracił 120 000 dzielnych wojowników! Zabity został „syn królewski” Maasejasz (2 Kron. 28:6, 7). Ale Jehowa czuwał nad biegiem spraw. Pamiętał o obietnicy złożonej Dawidowi; posłał więc proroka Izajasza z niezwykle pokrzepiającym orędziem.

³ Prorok obwieścił: „Oto panna będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel. Zanim (...) chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, ziemia, przed której dwoma królami [syryjskim i izraelskim] odczuwasz okropny strach, będzie całkowicie porzucona” (Izaj. 7:14, 16). Pierwsza część tego proroctwa zwykle jest odnoszona do narodzin Mesjasza, i słusznie (Mat. 1:23). Ponieważ jednak „dwaj królowie” — władcy Syrii i Izraela — w okresie narodzin Jezusa nie stanowili zagrożenia dla Judy, proroctwo o Immanuelu musiało mieć swoje pierwotne spełnienie w czasach Izajasza.

⁴ Wkrótce po tym, jak Izajasz wyrzekł te zdumiewające słowa, jego żona poczęła i urodziła mu syna, któremu nadano imię Maher-Szalal-Chasz-Baz. Możliwe, że właśnie ten chłopiec był zapowiedzianym Immanuelema. W czasach biblijnych przy narodzinach niemowlęciu nieraz nadawano imię upamiętniające na przykład jakieś ważne wydarzenie. Potem jednak rodzice i krewni mogli nazywać dziecko innym imieniem (2 Sam. 12:24, 25). Nic nie wskazuje na to, żeby do Jezusa kiedykolwiek zwracano się imieniem Immanuel (odczytaj Izajasza 7:14; 8:3, 4).

 5. Jaką głupią decyzję podjął król Achaz?

⁵ Podczas gdy do podboju Judy szykowały się Izrael i Syria, na region ten zaczął sobie ostrzyć zęby również inny rywal, bardzo wojowniczy. Była to wschodząca potęga światowa — Asyria. W Księdze Izajasza 8:3, 4 zapowiedziano, że zanim zaatakuje ona południowe królestwo Judy, uprowadzi „zasoby Damaszku i łupy Samarii”. Wiarołomny Achaz zamiast zaufać słowu Jehowy przekazanemu przez Izajasza, zawarł fatalny pakt z Asyryjczykami, który ostatecznie ściągnął na Judejczyków ucisk (2 Król. 16:7-10). Achaz jako pasterz Judy wielce zawiódł! Warto więc zadać sobie pytanie: „Komu ufam, gdy staję przed ważną decyzją — Bogu czy ludziom?” (Prz. 3:5, 6).

 6. Porównaj rządy Achaza i Ezechiasza.

⁶ Achaz zmarł w 746 roku p.n.e. Jego syn Ezechiasz odziedziczył królestwo Judy materialnie podupadłe, a duchowo wręcz wyniszczone. Co będzie priorytetem młodego króla? Podźwignięcie kulejącej gospodarki? Nie. Ezechiasz był człowiekiem duchowym, znakomitym pasterzem dla swego ludu. Jego pierwsze działania miały na celu przywrócenie prawdziwego wielbienia i umocnienie więzi między Jehową a Izraelitami, którzy nadszarpnęli ją przez swoją krnąbrność. Rozumiejąc, czego Bóg od niego oczekuje, król podjął stanowcze działania. Jest dla nas świetnym przykładem! (2 Kron. 29:1-19).

 7. Dlaczego upewnienie Lewitów o poparciu króla było dla nich ważne?

⁷ Kluczową rolę w przywracaniu prawdziwego wielbienia mieli odegrać Lewici. Ezechiasz spotkał się więc z nimi, żeby ich upewnić o swoim poparciu. Wyobraź sobie wiernych Lewitów, którzy się wtedy zgromadzili. Łzy radości spływają po ich twarzach, kiedy król oznajmia: „To was Jehowa wybrał, abyście stali przed jego obliczem, by pełnić dla niego służbę” (2 Kron. 29:11). Lewici otrzymali zatem wyraźne upoważnienie do krzewienia czystego wielbienia Boga!

 8. Co jeszcze zrobił Ezechiasz, żeby duchowo umocnić lud, i jaki przyniosło to rezultat?

⁸ Ezechiasz zaprosił wszystkich mieszkańców Judy i Izraela na wielkie obchody Paschy, po których nastąpiło siedmiodniowe Święto Przaśników. Lud tak bardzo się cieszył, że przedłużono je o kolejnych siedem dni. Sprawozdanie biblijne donosi: „Zapanowała w Jerozolimie wielka radość, gdyż od dni Salomona, syna Dawida, króla Izraela, nie było w Jerozolimie czegoś podobnego” (2 Kron. 30:25, 26). Jakże ta uczta duchowa zdopingowała wszystkich do działania! W Księdze 2 Kronik 31:1 czytamy: „Gdy już to wszystko zakończyli, (...) rozbijali święte słupy i ścinali święte pale, i burzyli wyżyny oraz ołtarze”. Tak więc Judejczycy zaczęli zdecydowanie powracać do Jehowy. To oczyszczenie duchowe miało się okazać czymś niezmiernie ważnym w obliczu nadciągających wydarzeń.

 9. (a) Jak zostały zniweczone plany Izraela? (b) Jakie sukcesy w Judzie początkowo odnosił Sancherib?

⁹ Tak jak zapowiedział Izajasz, Asyryjczycy podbili północne królestwo i wysiedlili Izraelitów, niwecząc ich plany związane z wprowadzeniem wybranego przez siebie człowieka na tron Dawida. A jakie plany miała sama Asyria? Teraz zwróciła swój wzrok na Judę. „W czternastym roku króla Ezechiasza wyruszył Sancherib, król Asyrii, przeciwko wszystkim warownym miastom Judy i zaczął je zdobywać”. Według doniesień podbił 46 tamtejszych miast. Wyobraź sobie, jak byś się czuł, gdybyś mieszkał wtedy w Jerozolimie i słyszał, że armia asyryjska zdobywa okoliczne miasta jedno po drugim (2 Król. 18:13).

10. Dlaczego słowa z Micheasza 5:5, 6 mogły pokrzepić Ezechiasza?

¹⁰ Ezechiasz oczywiście zdawał sobie sprawę z nadchodzącego niebezpieczeństwa, ale nie szukał rozpaczliwie pomocy u pogańskich narodów jak jego odstępczy ojciec, Achaz. Pokładał ufność w Jehowie (2 Kron. 28:20, 21). Mógł znać słowa współczesnego mu proroka Micheasza dotyczące Asyrii: „Gdy Asyryjczyk przyjdzie (...), wzbudzimy przeciw niemu siedmiu pasterzy, tak, ośmiu książąt spośród ludzi. I paść będą ziemię asyryjską mieczem” (Mich. 5:5, 6). Ta natchniona zapowiedź niewątpliwie mogła pokrzepić Ezechiasza, bo wskazywała, że przeciwko Asyryjczykom będzie powołana naprawdę niezwykła armia oraz że najeźdźcy zostaną ostatecznie pokonani.

11. Kiedy proroctwo o siedmiu pasterzach i ośmiu książętach miało mieć swoje główne spełnienie?

¹¹ Proroctwo o siedmiu pasterzach i ośmiu książętach miało mieć swoje główne spełnienie długo po przyjściu na świat Jezusa, przepowiedzianego ‛władcy w Izraelu, którego pochodzenie sięga czasów zamierzchłych’ (odczytaj Micheasza 5:1, 2). Miał to być okres, gdy nowożytny „Asyryjczyk” zagrozi istnieniu ludu Bożego. Jakich sił użyje Jehowa, żeby przez panującego już Syna przeciwstawić się temu przerażającemu wrogowi? To się dopiero okaże. Najpierw jednak rozważmy, czego się uczymy z działań, jakie Ezechiasz podjął w obliczu asyryjskiej inwazji.

12. Jakie działania podjął Ezechiasz i jego towarzysze, żeby chronić Boży lud?

¹² Jehowa zawsze jest gotowy pomagać nam w tym, czego nie potrafimy, ale oczekuje, że ze swojej strony będziemy robić to, co potrafimy. Ezechiasz naradził się „z książętami i swymi mocarzami” i wspólnie z nimi postanowił „zatkać wody źródeł znajdujących się poza miastem (...) Ponadto nabrał odwagi i odbudował cały zburzony mur, i wzniósł na nim wieże, a na zewnątrz jeszcze jeden mur (...) oraz sporządził mnóstwo pocisków i tarcze” (2 Kron. 32:3-5). W tamtym okresie Jehowa chronił i pasł swój lud, posługując się grupą dzielnych mężów — Ezechiaszem, jego książętami i silnymi duchowo prorokami.

13. Co było najważniejszym krokiem poczynionym przez Ezechiasza, przygotowującym lud na zbliżający się atak? Wyjaśnij to szerzej.

¹³ To, co Ezechiasz zrobił później, miało jeszcze większe znaczenie niż zatkanie źródeł czy ufortyfikowanie miasta. Jako troskliwy pasterz, zebrał mieszkańców i umocnił ich duchowo słowami: „Nie bójcie się ani się nie przerażajcie z powodu króla Asyrii (...); bo więcej jest z nami niż z nim. Z nim jest ramię cielesne, lecz z nami jest Jehowa, nasz Bóg, by nam pomagać i toczyć nasze bitwy”. Cóż za krzepiące wiarę przypomnienie — Jehowa będzie walczył za swój lud! W Biblii czytamy: „Na te słowa Ezechiasza, króla Judy, lud nabrał otuchy”. Zauważmy, że to „słowa Ezechiasza” podziałały zachęcająco. Stało się dokładnie tak, jak Jehowa przepowiedział: król, jego książęta i mocarze, a także prorocy Micheasz i Izajasz okazali się skutecznymi pasterzami (2 Kron. 32:7, 8; odczytaj Micheasza 5:5, 6).

14. Jakie działania podjął rabszak i jak zareagowali Judejczycy?

¹⁴ Król asyryjski rozłożył obóz w Lachisz na południowy zachód od Jerozolimy. Stamtąd posłał trzech dostojników z żądaniem poddania miasta. Jego rzecznik, którego oficjalny tytuł brzmiał rabszak, posłużył się wieloraką taktyką. W języku hebrajskim wezwał mieszkańców, by zdradzili swego króla i podporządkowali się Asyrii. Kłamliwie obiecywał przeniesienie ich do krainy, w której będą mogli prowadzić wygodne życie (odczytaj 2 Królów 18:31, 32). Następnie rabszak przekonywał, że tak jak bogowie narodów nie zdołali uchronić swoich chwalców, tak Jehowa nie wyzwoli Żydów z mocy Asyryjczyków. Judejczycy wykazali mądrość i nie próbowali odpowiadać na tę oszczerczą propagandę. Podobną postawę często przyjmują słudzy Jehowy w naszych czasach (odczytaj 2 Królów 18:35, 36).

15. Jak mieli się zachować mieszkańcy Jerozolimy i jak Jehowa ich wybawił?

¹⁵ To zrozumiałe, że Ezechiasz się niepokoił, jednak nie zwrócił się o pomoc do obcej potęgi, lecz posłał po proroka Izajasza. Ten powiedział królowi o Sancheribie: „Nie wejdzie do tego miasta ani nie wypuści tam strzały” (2 Król. 19:32). Wszystko, co mieszkańcy Jerozolimy mieli zrobić, to spokojnie pozostać na swoim miejscu. To Jehowa miał za nich walczyć. I rzeczywiście walczył! „Stało się owej nocy, że wyszedł anioł Jehowy i zabił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy” (2 Król. 19:35). Judejczycy zawdzięczali wybawienie nie temu, że Ezechiasz zatkał źródła i umocnił mury, lecz temu, że z pomocą przyszedł im Jehowa.

16. Kto dzisiaj jest odpowiednikiem: (a) mieszkańców Jerozolimy, (b) „Asyryjczyka”, (c) siedmiu pasterzy i ośmiu książąt?

¹⁶ Proroctwo o siedmiu pasterzach i ośmiu książętach ma swoje główne spełnienie w naszych czasach. W przeszłości mieszkańcy starożytnej Jerozolimy zostali zaatakowani przez Asyryjczyków. W niedalekiej przyszłości pozornie bezbronny lud Jehowy zostanie zaatakowany przez nowożytnego „Asyryjczyka”, który będzie chciał go zmieść z powierzchni ziemi. Biblia wspomina również o ataku ‛Goga z Magog’, „króla północy”, a także „królów ziemi” (Ezech. 38:2, 10-13; Dan. 11:40, 44, 45; Obj. 17:14; 19:19). Czy chodzi tu o różne wydarzenia? Niekoniecznie. Biblia może mówić o tym samym ataku, używając różnych określeń. A jakiej tajnej broni, zgodnie z proroctwem Micheasza, miał użyć Jehowa przeciwko temu nieprzejednanemu wrogowi, „Asyryjczykowi”? Bardzo zaskakującej — „siedmiu pasterzy, tak, ośmiu książąt”! (Mich. 5:5). Pasterze i książęta w tej niecodziennej armii to starsi w zborach (1 Piotra 5:2). Dziś Jehowa rzeczywiście daje mnóstwo duchowo usposobionych mężczyzn, aby paśli Jego cenne owce i przygotowywali Jego lud na nadchodzący atak nowożytnego „Asyryjczyka”b. W proroctwie Micheasza zapowiedziano, że mieli oni „paść (...) ziemię asyryjską mieczem” (Mich. 5:6). Istotnie, w skład ‛oręża ich boju’ wchodzi „miecz ducha”, czyli Słowo Boże (2 Kor. 10:4; Efez. 6:17).

17. Jakie cztery wnioski z omawianej relacji mogą wyciągnąć starsi?

¹⁷ Starsi czytający ten artykuł mogą wyciągnąć z omawianej relacji biblijnej kilka pożytecznych wniosków. 1) Najpraktyczniejszą rzeczą, jaką możemy zrobić, żeby przygotować się na nadciągający atak „Asyryjczyka”, jest umacnianie swojej wiary w Boga i pomaganie w tym naszym braciom. 2) Gdy „Asyryjczyk” zaatakuje, starsi muszą być całkowicie przekonani, że Jehowa nas wyzwoli. 3) Wskazówki organizacji Jehowy, od których będzie zależało nasze życie, według ludzkiej oceny mogą się wtedy wydać niepraktyczne. Wszyscy musimy być gotowi usłuchać każdego polecenia, jakie otrzymamy, bez względu na to, czy z naszego lub strategicznego punktu widzenia będzie ono rozsądne, czy też nie. 4) Teraz jest czas, żeby ci, którzy pokładają ufność w świeckim wykształceniu, dobrach materialnych albo ludzkich instytucjach, zmienili swój sposób myślenia. Starsi powinni być gotowi pomóc każdemu, kto się chwieje w wierze.

18. Jak rozmyślanie o wydarzeniach z czasów Ezechiasza może nam przynieść pożytek w przyszłości?

¹⁸ Nadejdzie czas, kiedy nowożytni słudzy Boży będą się wydawać tak bezbronni jak Żydzi osaczeni w Jerozolimie za dni Ezechiasza. Obyśmy wszyscy czerpali wtedy siły ze słów tego króla. Nigdy nie zapominajmy, że z naszymi wrogami „jest ramię cielesne, lecz z nami jest Jehowa, nasz Bóg, by nam pomagać i toczyć nasze bitwy”! (2 Kron. 32:8).