Czego uczy Pismo Święte: Zachariasza 1:1 do 14:21

Jehowa rozbudza ducha u swego ludu

POD koniec roku 538 p.n.e. lub na początku roku 537 król perski Cyrus wydał dekret zezwalający Żydom na powrót z Babilonu do Jeruzalem celem ‛odbudowania domu Jehowy’ (Ezdrasza 1:3). Jednakże około 520 roku p.n.e. świątynia jeszcze nie była ukończona. Dlatego Jehowa powołał proroka Zachariasza, by razem z Aggeuszem rozbudzili ducha w narodzie.

Natchnione słowa Zachariasza dodały wiernym Żydom otuchy, gdyż wynikało z nich, że Jehowa udziela im poparcia i będzie błogosławił ich pracy. Ta księga biblijna jest pokrzepieniem także dla nas, ponieważ na jej treść składają się zarówno proroctwa mesjańskie, jak też inne, spełniające się w naszych czasach.a Poza tym wypływa z niej wiele cennych nauk.

Jehowa błogosławi swemu ludowi

Jehowa interesuje się swoim ludem. Najpierw Żydzi przyznają, że Bóg słusznie ich skarcił. Następnie Zachariasz ogląda trzy wizje, które dowodzą, iż Bóg w dalszym ciągu się o nich troszczy. W pierwszej widzi konie i aniołów w roli jeźdźców. Jednego z nich martwi sytuacja, że narody, które sprowadziły nieszczęście na Żydów, ‛żyją bezpiecznie’. W drugiej wizji Jehowa postanawia obalić „cztery rogi” — żywioły polityczne, które rozproszyły Jego lud. A trzecia wizja barwnie przedstawia serdeczną troskę Jehowy o Jeruzalem i ochronę z Jego strony (1:1 do 2:13 [1:1 do 2:17, Bw]).

Nikt nie zdoła powstrzymać wiernych sług Bożych. W czwartej wizji zostaje otwarcie zgromiony Szatan, główny przeciwnik ludu Jehowy (por. Objawienie 12:10). Z piątej Zachariasz dowiaduje się, że lud Boży będzie realizował Jego wolę pomimo trudności piętrzących się niczym góry. Jak stanie się to możliwe? „‛Nie siłą zbrojną ani mocą, ale dzięki mojemu duchowi’, rzekł Jehowa Zastępów” (3:1 do 4:14).

Słudzy Boży ‛mają w nienawiści zło’ (Psalm 97:10, 11). W szóstej wizji Bóg rzuca przekleństwo na ludzi, którym dopuszczanie się bezprawia uchodziło do tej pory bezkarnie. A w siódmej pewna kobieta — symbol nieprawości — zostaje przeniesiona „do kraju Szinear”, ośrodka fałszywej religii babilońskiej. Miejsce wybrane znakomicie! Słudzy Jehowy nienawidzą niegodziwości, toteż wśród tego ludu nie ma dla niej miejsca. Następnie Zachariasz widzi cztery rydwany z zaprzężonymi końmi; są to anielskie siły duchowe, którym zlecono ochronę sług Bożych na ziemi (5:1 do 6:8).

Prorocze pierwowzory

Spełnianie się proroczego słowa Jehowy budzi zachwyt i umacnia wiarę. Jakże dokładnie się to sprawdza na proroctwach Zachariasza, odnoszących się do naszych dni! Ze srebra i złota dostarczonego przez zesłańców żydowskich ma on zrobić wspaniałą koronę dla arcykapłana Jozuego. Co więcej, jak głosiła zapowiedź, „z dalekich stron [z Babilonu] przybędą ludzie i będą budować świątynię Jahwe”; istotnie po roku 1919 wielu opuściło Babilon Wielki, by pomóc w pracach przy świątyni. Po skorygowaniu błędnych wyobrażeń co do postu następuje opis szczęśliwych warunków, jakie miały zapanować w Jeruzalem. Przepowiedziano, że „dziesięciu mężów ze wszystkich narodów” przyłączy się do duchowych Żydów, szczerze oddających cześć Jehowie (Galatów 6:16; Objawienie 7:4-10). „Wołaj radośnie, Córo Jeruzalem!” — zachęca Bóg. Król przybywa, jadąc na osiołku, i „pokój ludom obwieści” (6:9 do 9:11, BT).

Bóg a pasterze

Na nadzorcach spoczywa wielka odpowiedzialność; powinni usługiwać z gorliwością. Jehowa obiecuje, że wybawi swój lud, po czym daje wyraz zagniewaniu na niewiernych pasterzy. „Trzej pasterze” do tego stopnia deprawują trzodę, że Bóg zrywa przymierze zawarte ze swoim ludem. Jeruzalem stanie się „ciężkim głazem”. Ktokolwiek na nie się porwie, „dotkliwie się pokaleczy”. Ale „przywódcy judzcy” — ci, którzy sprawują nadzór pośród wybranego ludu Bożego — muszą być „jak żagiew płonąca”, wyróżniając się gorliwością (9:12 do 12:14, BT).

Jehowa nienawidzi fałszu. Każdy w zborze Bożym, kto się upiera przy ‛głoszeniu kłamstwa’, zostaje ‛przebity’, bo jako odstępca musi się liczyć z odrzuceniem. W całym kraju „dwie części” mają zginąć, podczas gdy trzecia część będzie oczyszczona w ogniu. Podobnie została odrzucona przez Jehowę ogromna większość ludzi podających się za naśladowców Chrystusa — chrześcijanie tylko z nazwy. Począwszy od roku 1919 jedynie niewielka mniejszość, złożona z wiernych chrześcijan namaszczonych duchem, wzywała imienia Jehowy i poddawała się zarządzonemu przez Niego oczyszczeniu (13:1-9, BT).

Lud Jehowy może zaufać Jego ochronie. Kiedy wrogowie spróbują zgładzić prawdziwych czcicieli, Bóg będzie strzegł swego ludu i wytraci tłumy podległe władzy Szatana. Góra Oliwna się rozstąpi, wskutek czego powstanie symboliczna dolina, w której pomazańcy znajdą ochronę pod panowaniem wszechświatowego Królestwa Jehowy i mesjańskiego rządu Jego Syna. Dla wiernych sług Bożych będzie światło, a dla narodów — ciemność. Ludzie muszą wybrać: Albo będą oddawać cześć Jehowie razem z Jego ludem, albo dosięgnie ich wieczysta zagłada (14:1-21).

[Przypis]

[Ramka na stronie 31]

OMÓWIENIE NIEKTÓRYCH WERSETÓW

○ 1:3 — Chociaż Żydzi powrócili z Babilonu w 537 roku p.n.e., to jednak wzywa się ich tutaj, by powrócili również do Boga, okazując posłuszeństwo i oddając Mu cześć z całej duszy. Mieli dostarczyć wyraźnych dowodów tego nawrócenia, włączając się w odbudowę, dopóki świątynia nie zostanie wykończona.

○ 2:1-5 (2:5-9, Bw) — Prawdopodobnie młodzieniec ów obmierzał Jeruzalem, by zbudowano wokół niego mury obronne. Ale anioł Boży wskazał, że rozrost miasta nie miał być ograniczany murem. Żaden człowiek nie był w stanie przeszkodzić ciągłemu rozwojowi Jeruzalem. Jego ochroną miał być Jehowa, który i dziś strzeże ostatka pomazańców mających wejść w skład niebiańskiego Nowego Jeruzalem (Objawienie 21:2).

○ 6:11-15 (BT) — Koronowanie arcykapłana Jozuego nie ustanowiło go królem-kapłanem, ponieważ nie pochodził z królewskiej linii rodowej Dawida. Natomiast stał się przez to proroczym pierwowzorem Mesjasza, na którym w pełni realizuje się przepowiednia dotycząca „Odrośli” (Zachariasza 3:8, BT; Jeremiasza 23:5, BT). Jozue pomógł dokończyć dzieła odbudowy świątyni jeruzalemskiej. Niebiański Król-Kapłan, Jezus Chrystus, doprowadza do końca prace w świątyni duchowej.

○ 11:4-11 (Bw) — Ludzie przyrównani do owiec byli jak trzoda ‛przeznaczona na rzeź’, gdyż wyzyskiwali ich pasterze sprawujący rządy. Wyposażony w dwie laski, nazwane „Przychylność” i „Jedność”, Zachariasz wystąpił w roli pasterza, który nosi laskę dla kierowania trzodą oraz kij pasterski, by chronić ją przed dzikimi zwierzętami (Psalm 23:4). Proroczo wyobrażał Jezusa, posłanego w charakterze pasterza duchowego, którego jednak Żydzi odrzucili. Zachariasz złamał laskę „Przychylność” i tak samo Jehowa przestał obchodzić się przychylnie z Żydami, a nawet zerwał z nimi przymierze. Zachariasz złamał też laskę „Jedność”, podobnie jak Bóg przez uchylenie przymierza Prawa, zawartego z Izraelem, pozbawił Żydów teokratycznej więzi jedności. Rozbicie religijne okazało się dla nich zgubne w skutkach; doprowadziło do zburzenia Jeruzalem przez Rzymian w 70 roku n.e.

○ 12:11 (BT) — „Płacz w Hadad-Rimmon” zapewne odnosi się do żałoby po śmierci króla judzkiego Jozjasza. Hadad-Rimmon najwidoczniej było nazwą jakiegoś miejsca w dolinie Megiddo, gdzie Jozjasz poległ w bitwie z wojskami faraona Necho. Jozjasza opłakiwano; Jeremiasz śpiewał o nim pieśni żałobne, wspominali go w pieśniach również inni śpiewacy (2 Kronik 35:20-25).

[Ilustracja na stronie 31]

Zgodnie z przepowiednią Zachariasza, do Izraela duchowego przyłączają się teraz ludzie ze wszystkich narodów