Pasterze, naśladujcie Największych Pasterzy

 1, 2. (a) Jakie efekty przynosi dobra opieka nad owcami? (b) Dlaczego wielu ludzi w czasach Jezusa przypominało owce bez pasterza?

OWCE mają się bardzo dobrze, gdy pasterz życzliwie się o nie troszczy. Podręcznik na temat ich hodowli podaje, że „ten, kto jedynie wyprowadza trzodę na pastwisko i nie poświęca jej więcej uwagi ani nie myśli o jej potrzebach, po kilku latach najprawdopodobniej przekona się, że ma wiele owiec chorowitych i nieprzynoszących zysku” (Sheep Farming in America). Gdy natomiast owce otoczone są właściwą opieką, świetnie się rozwijają.

² Podobnie jest w zborze. Na jego zdrowie duchowe wpływa to, jak pasterze trzody Bożej opiekują się i interesują poszczególnymi owcami. Niewątpliwie pamiętasz, że Jezus litował się nad tłumami, „były bowiem złupione i porzucone niczym owce bez pasterza” (Mat. 9:36). Dlaczego znalazły się w tak opłakanym stanie? Ponieważ ci, którym zlecono nauczanie Prawa Bożego, byli surowi, wymagający, a zarazem obłudni. Zamiast wspierać i karmić powierzoną trzodę, duchowi przywódcy Izraela nakładali na nią „wielkie ciężary” (Mat. 23:4).

 3. Czego powinni być świadomi starsi zboru, gdy wywiązują się z roli duchowych pasterzy?

³ Jak widać, dzisiejsi chrześcijańscy pasterze — zamianowani starsi — mają odpowiedzialne zadanie. Owce, których doglądają, należą do Jehowy i Jezusa. Jezus nazwał siebie „wspaniałym pasterzem” (Jana 10:11). Kupił owce „za określoną cenę”, którą zapłacił swoją „drogocenną krwią” (1 Kor. 6:20; 1 Piotra 1:18, 19). Kocha je do tego stopnia, że chętnie ofiarował za nie życie. Starsi zawsze powinni pamiętać, że jako pasterze podlegają kochającemu Synowi Bożemu, Jezusowi Chrystusowi, „wielkiemu pasterzowi owiec” (Hebr. 13:20).

 4. Co omówimy w tym artykule?

⁴ Jakiego traktowania owiec oczekuje się więc od chrześcijańskich pasterzy? Członków zboru zachęcono, żeby ‛byli posłuszni tym, którzy wśród nich przewodzą’. Z kolei chrześcijańskim starszym poradzono, żeby ‛nie panoszyli się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym’ (Hebr. 13:17; odczytaj 1 Piotra 5:2, 3). Jak zatem zamianowani starsi mogą przewodzić, nie panosząc się wśród owiec? Innymi słowy, jak mogą troszczyć się o potrzeby trzody bez przekraczania danych im przez Boga kompetencji?

 5. Co o Jehowie mówi nam obraz słowny z Izajasza 40:11?

⁵ Prorok Izajasz napisał o Jehowie: „Jak pasterz będzie on pasł swoje stado. Ramieniem swym zbierze jagnięta i poniesie je na swej piersi. Karmiące poprowadzi ostrożnie” (Izaj. 40:11). Ten obraz słowny wskazuje, że Jehowa troszczy się o członków zboru, którzy są słabi i wymagają szczególnej ochrony. Jak pasterz zna potrzeby każdej ze swoich owiec i jest gotowy im pomagać, tak Jehowa dostrzega potrzeby osób należących do zboru i z radością zapewnia odpowiednią opiekę. I jak pasterz nosi nowo narodzone jagnię w fałdzie swojej szaty, tak Jehowa — „Ojciec tkliwych zmiłowań” — poniesie nas, gdy napotkamy przeciwności. W chwili wielkiej próby lub szczególnej potrzeby zapewni nam pocieszenie (2 Kor. 1:3, 4).

 6. Jak starszy jako duchowy pasterz może naśladować Jehowę?

⁶ Duchowy pasterz ma w osobie naszego niebiańskiego Ojca wspaniały przykład! Wzorem Jehowy powinien zważać na potrzeby owiec. Jedynie gdy wie, jakim wyzwaniom stawiają czoła i co wymaga natychmiastowej uwagi, zdoła zapewnić im niezbędne zachęty i wsparcie (Prz. 27:23). Bez wątpienia starszy musi mieć dobry kontakt ze współwyznawcami. Oczywiście szanuje ich prawo do prywatności, ale interesuje się tym, co widzi i słyszy w zborze, i życzliwie stawia się do dyspozycji, by „dopomagać słabym” (Dzieje 20:35; 1 Tes. 4:11).

 7. (a) Jak traktowano owce Boga za dni Ezechiela i Jeremiasza? (b) Czego uczy nas nagana udzielona przez Jehowę niewiernym duchowym pasterzom?

⁷ Pomyśl o tym, jakie nastawienie mieli pasterze za dni Ezechiela i Jeremiasza. Jehowa zganił ich, ponieważ powinni byli troszczyć się o Jego owce, lecz się z tego nie wywiązywali. Kiedy nikt nie strzegł owiec, te się rozpraszały i stawały łatwym łupem. Tamci pasterze, zamiast paść owce, wyzyskiwali je, a „paśli samych siebie” (Ezech. 34:7-10; Jer. 23:1). Nagana, jakiej Bóg udzielił owym pasterzom, słusznie należy się też dzisiejszym przywódcom chrześcijaństwa. Ale uświadamia również, jak ważne jest, by starsi w zborze zapewniali trzodzie Jehowy właściwą i życzliwą troskę.

 8. Jak Jezus dał wspaniały wzór korygowania niewłaściwych postaw?

⁸ Z powodu niedoskonałości niektóre symboliczne owce Jehowy nie od razu pojmują, czego On od nich oczekuje. Mogą też nie reagować na biblijne rady lub postępować w sposób świadczący o braku duchowej dojrzałości. Co mają wtedy zrobić starsi? Powinni naśladować cierpliwość, z jaką Jezus traktował swoich uczniów zaabsorbowanych kwestią, kto spośród nich będzie największy w Królestwie. Jezus nie okazywał zniecierpliwienia, ale wciąż ich pouczał i udzielał życzliwych rad na temat pokory (Łuk. 9:46-48; 22:24-27). Dobitnie uzmysłowił im, na czym ona polega, gdy umył im nogi. Przymiot ten jest niezbędny również dzisiejszym chrześcijańskim nadzorcom (odczytaj Jana 13:12-15; 1 Piotra 2:21).

 9. Jaki sposób myślenia Jezus zalecał uczniom?

⁹ Swego czasu apostołowie Jakub i Jan mieli inne niż Jezus spojrzenie na rolę duchowego pasterza. Chcieli zapewnić sobie wysoką pozycję w Królestwie. Ale Jezus skorygował ich nastawienie. Powiedział: „Wiecie, iż książęta narodów nadużywają swej władzy nad nimi, a ich możni rządzą nimi samowolnie. Nie tak ma być między wami; ale ktokolwiek by chciał między wami być wielki, niech będzie sługą waszym” (Mat. 20:25, 26, Biblia warszawska). Apostołowie musieli się oprzeć skłonności do ‛panoszenia się’ wśród swoich towarzyszy lub ‛rządzenia nimi’.

10. Jakiego traktowania trzody Jezus oczekuje od starszych i jaki przykład pod tym względem dał Paweł?

¹⁰ Jezus oczekuje, że chrześcijańscy starsi będą traktować trzodę tak jak on. Muszą pragnąć być sługami swoich współwyznawców, a nie ich panami. Taką pokorną postawę przejawiał apostoł Paweł. Starszym z Efezu oznajmił: „Dobrze wiecie, że od pierwszego dnia, gdy przyszedłem do okręgu Azji, przez cały czas byłem z wami, służąc Panu jako niewolnik z największym uniżeniem umysłu”. Apostoł chciał, by i ci nadzorcy pomagali innym szczerze i pokornie. Dodał: „Pokazałem wam we wszystkim, że tak się trudząc, macie dopomagać słabym” (Dzieje 20:18, 19, 35). Z kolei Koryntianom wyjaśnił, że nie jest panem ich wiary, lecz pokornym współpracownikiem ku ich radości (2 Kor. 1:24). Dał więc dzisiejszym starszym znakomity przykład przejawiania pokory i wytężania sił.

11, 12. Jak starszy może pomóc współwyznawcy w podjęciu decyzji?

¹¹ Starszy zboru ‛co do sztuki nauczania musi niewzruszenie trzymać się wiernego słowa’ (Tyt. 1:9). Ma to jednak robić ‛w duchu łagodności’ (Gal. 6:1). Dobry duchowy pasterz nie próbuje zmuszać członków zboru do danego postępowania, ale zastanawia się, jak trafić im do serca. Gdy na przykład jakaś osoba ze zboru stoi przed ważną decyzją, starszy może zwrócić jej uwagę na zasady biblijne, które powinna rozważyć, lub przeanalizować z nią opublikowane w tej sprawie rady. Może też zachęcić ją do zastanowienia się, jak wybór każdej z opcji wpłynie na jej więź z Jehową. Mógłby również podkreślić, jakie znaczenie przed podjęciem decyzji ma szukanie kierownictwa Bożego w modlitwie (Prz. 3:5, 6). Po omówieniu tych spraw z daną osobą starszy pozwoli jej samodzielnie podjąć decyzję (Rzym. 14:1-4).

¹² Jedynym autorytetem, na którym chrześcijańscy nadzorcy powinni opierać swoje rady, jest Pismo Święte. Dlatego muszą oni umiejętnie z niego korzystać i się go trzymać. Dzięki temu nie nadużyją władzy. Tak naprawdę są tylko pomocniczymi pasterzami, a każdy członek zboru za swoje decyzje odpowie przed Jehową i Jezusem (Gal. 6:5, 7, 8).

13, 14. W jakich dziedzinach starszy musi być przykładem dla trzody?

¹³ Po zaleceniu starszym zboru, by ‛nie panoszyli się’ nad tymi, których im Bóg powierzył, apostoł Piotr zachęcił ich do ‛stawania się przykładami dla trzody’ (1 Piotra 5:3; zob. też Współczesny przekład). Jak starszy może być przykładem dla trzody? Wspomnijmy o dwóch wymaganiach stawianych ‛mężczyźnie ubiegającemu się o urząd nadzorcy’. Musi ‛być trzeźwego umysłu’ i ‛bardzo dobrze przewodzić własnemu domowi’. Starszy, który ma rodzinę, powinien przykładnie jej przewodzić, „bo jeśli mężczyzna nie umie przewodzić własnemu domowi, jakże będzie się troszczył o zbór Boży?” (1 Tym. 3:1, 2, 4, 5). Żeby kwalifikować się na urząd nadzorcy, brat musi być trzeźwego umysłu w tym sensie, że dobrze rozumie zasady Jehowy i wie, jak stosować je w swoim życiu. Jest zrównoważony i nie osądza pochopnie. Przejawiając takie przymioty, starsi zjednują sobie zaufanie członków zboru.

¹⁴ Inna dziedzina, w której nadzorcy dają przykład współwyznawcom, to przewodzenie w służbie kaznodziejskiej. Wzorem dla nich jest pod tym względem sam Jezus. Głoszenie dobrej nowiny o Królestwie było ważnym elementem jego ziemskiej działalności. Pokazywał on uczniom, jak wywiązywać się z tego zadania (Marka 1:38; Łuk. 8:1). W naszych czasach głosiciele czują się ogromnie zachęceni, gdy uczestniczą w służbie ramię w ramię ze starszymi, obserwują ich zapał do tej życiodajnej pracy i naśladują ich metody nauczania! Gorliwość i wytrwałość, z jaką starsi poświęcają czas i siły na głoszenie dobrej nowiny pomimo napiętego planu zajęć, pobudza zbór do okazywania podobnej gorliwości. Nadzorcy mogą też dawać braciom dobry przykład tym, że przygotowują się do zebrań i w nich uczestniczą oraz angażują się w inne zajęcia, takie jak sprzątanie czy konserwacja Sali Królestwa (Efez. 5:15, 16; odczytaj Hebrajczyków 13:7).

15. Między innymi z jakich powodów starsi dokonują wizyt pasterskich?

¹⁵ Dobry pasterz szybko udziela pomocy, gdy owca jest ranna lub choruje. Podobnie nadzorcy muszą szybko poświęcać uwagę każdemu członkowi zboru, który cierpi lub wymaga duchowej pomocy. W wypadku osób starszych albo schorowanych nieraz trzeba się przyjrzeć ich potrzebom fizycznym, ale jeszcze bardziej należy pamiętać o zachęcaniu ich i wspieraniu pod względem duchowym (1 Tes. 5:14). Również młodzi w zborze niejednokrotnie muszą sprostać wyzwaniom, na przykład opierać się „pragnieniom przydarzającym się w młodości” (2 Tym. 2:22). Praca pasterska obejmuje więc regularne wizyty u członków zboru mające na celu zrozumienie ich sytuacji i udzielenie im zachęt stosownymi myślami z Biblii. Gdy na problemy zwróci się uwagę w odpowiednim czasie, wiele z nich uda się rozwiązać, zanim przerodzą się w coś poważniejszego.

16. Co mogą zrobić starsi, gdy członek zboru potrzebuje pomocy duchowej?

¹⁶ A co wtedy, gdy problemy pogłębią się do tego stopnia, że zagrożona jest pomyślność duchowa danego członka zboru? „Choruje ktoś wśród was?” — zapytał biblijny pisarz Jakub. „Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jak. 5:14, 15). Nawet jeżeli osoba niedomagająca duchowo nie „przywoła starszych”, powinni oni pośpieszyć jej z pomocą, gdy tylko dowiedzą się o problemie. Kiedy starsi modlą się z braćmi i za braci oraz wspierają ich w trudnych chwilach, okazują się pokrzepieniem i zachętą dla tych, których im powierzono (odczytaj Izajasza 32:1, 2).

17. Jakie korzyści płyną z tego, że starsi naśladują „wielkiego pasterza”?

¹⁷ Chrześcijańscy pasterze, czymkolwiek się zajmują w organizacji Jehowy, starają się naśladować „wielkiego pasterza”, Jezusa Chrystusa. Owce odnoszą ogromne korzyści z duchowej opieki takich odpowiedzialnych mężczyzn i wciąż się rozwijają. Za to wszystko bardzo cenimy i wysławiamy naszego niezrównanego Pasterza, Jehowę.