Oddanie się Bogu a swoboda wyboru

„Do takiej wolności wyzwolił nas Chrystus” (GALATÓW 5:1).

 1. Do czego głównie odnoszą się hebrajskie i greckie słowa tłumaczone na „poświęcenie” bądź „oddanie siebie komuś lub czemuś”?

MYŚL o oddzieleniu, wyodrębnieniu do świętych celów pisarze biblijni wyrażali za pomocą kilku słów hebrajskich i greckich. W języku polskim można je tłumaczyć na „poświęcenie” bądź „oddanie siebie komuś lub czemuś”. Niekiedy używa się ich w odniesieniu do budowli, zwłaszcza do świątyni Bożej w starożytnej Jerozolimie, a także do pełnionej tam świętej służby. Określenia te rzadko się stosuje w związku ze sprawami świeckimi.

Oddanie się „Bogu Izraela”

 2. Dlaczego Jehowa mógł słusznie zostać nazwany „Bogiem Izraela”?

² W 1513 roku p.n.e. Bóg wyzwolił Izraelitów z niewoli egipskiej. Wkrótce potem wyodrębnił ich jako swój szczególny naród i związał się z nimi przymierzem. Powiedział im: „Jeśli więc będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich ludów, gdyż do mnie należy cała ziemia” (Wyjścia 19:5; Psalm 135:4). Ponieważ Jehowa uczynił Izraelitów swą szczególną własnością, słusznie mógł zostać nazwany „Bogiem Izraela” (Jozuego 24:23).

 3. Dlaczego można powiedzieć, że czyniąc Izraelitów swym narodem wybranym, Jehowa nie okazał się stronniczy?

³ Wybierając Izraelitów na swój oddany naród, Jehowa nie okazał stronniczości, gdyż życzliwie zatroszczył się też o nie-Izraelitów. Swemu ludowi polecił: „Jeśli jakiś osiadły przybysz przebywa u was jako przybysz w waszej ziemi, nie wolno wam go gnębić. Osiadły przybysz, który przebywa u was jako przybysz, ma się stać dla was jak wasz rodowity mieszkaniec; i masz go miłować jak samego siebie, byliście bowiem osiadłymi przybyszami w ziemi egipskiej. Jam jest Jehowa, wasz Bóg” (Kapłańska 19:33, 34). Po stuleciach stanowisko Boga w tej sprawie wywarło głębokie wrażenie na apostole Piotrze, skłaniając go do oświadczenia: „Z całą pewnością dostrzegam, że Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35).

 4. Czym były uwarunkowane stosunki Boga z Izraelem i czy Izraelici sprostali tym wymaganiom?

⁴ Warto też zauważyć, że narodowi oddanemu Bogu postawiono pewne warunki. Jeżeli Izraelici chcieli pozostawać „szczególną własnością” Boga, musieli być bezwzględnie posłuszni Jego głosowi i dochowywać zawartego z Nim przymierza. Niestety, nie spełnili tych wymogów. Po odrzuceniu Mesjasza, którego Bóg przysłał w I wieku n.e., utracili swą uprzywilejowaną pozycję. Jehowa przestał być „Bogiem Izraela”, a Izraelici przestali być narodem oddanym Bogu (porównaj Mateusza 23:23).

Oddany Bogu „Izrael Boży”

 5, 6. (a) Co znaczyły prorocze słowa Jezusa zanotowane w Ewangelii według Mateusza 21:42, 43? (b) Kiedy i w jakich okolicznościach pojawił się „Izrael Boży”?

⁵ Czy to znaczy, że odtąd Jehowa nie miał już oddanego Mu ludu? Bynajmniej. Cytując słowa psalmisty, Jezus Chrystus zapowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście w Pismach: ‚Kamień, który odrzucili budowniczowie, ten stał się głównym kamieniem narożnym. Pojawił się on za sprawą Jehowy i jest cudowny w naszych oczach’? Właśnie dlatego wam mówię: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:42, 43).

⁶ „Narodem wydającym jego owoce” okazał się zbór chrześcijański. Podczas pobytu na ziemi Jezus wybrał pierwsze osoby mające wejść w jego skład. Jednakże to sam Jehowa Bóg założył zbór chrześcijański, gdy na mniej więcej 120 jego pierwszych członków zlał swego świętego ducha w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. (Dzieje 1:15; 2:1-4). Jak później napisał apostoł Piotr, ten nowo utworzony zbór stał się wówczas „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność”. A w jakim celu został wybrany? Aby ‛szeroko oznajmić wspaniałe przymioty tego, który go powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’ (1 Piotra 2:9). Namaszczeni duchem naśladowcy Chrystusa stali się narodem oddanym Bogu — „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16).

 7. Czym mieli się cieszyć członkowie Izraela Bożego i czego kazano im w związku z tym unikać?

⁷ Chociaż ów święty naród stanowił „lud na szczególną własność”, jego członkowie nie byli zniewoleni. Cieszyli się nawet większą wolnością niż ta, której w przeszłości zaznawali oddani Bogu Izraelici cieleśni. Jezus obiecał osobom mającym szansę na wejście w skład tego nowego narodu: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (Jana 8:32). Apostoł Paweł wykazał, że chrześcijanie zostali uwolnieni od wymagań przymierza Prawa. W związku z tym zachęcał współwyznawców z Galacji: „Do takiej wolności wyzwolił nas Chrystus. Dlatego stójcie mocno i nie dajcie się znowu zaprząc w jarzmo niewoli” (Galatów 5:1).

 8. Pod jakim względem porządek chrześcijański zapewnia poszczególnym jednostkom większą wolność niż przymierze Prawa?

⁸ Izrael Boży, w przeciwieństwie do starożytnego Izraela cielesnego, cały czas ściśle dotrzymuje warunków swego oddania dla Boga. Nic w tym dziwnego — wszak jego członkowie dobrowolnie obrali posłuszeństwo. Izraelici cieleśni byli oddani Bogu z racji urodzenia, tymczasem należący do Izraela Bożego sami podjęli decyzję w tej sprawie. A zatem porządek chrześcijański zupełnie się różni od żydowskiego przymierza Prawa, które z góry zakładało, że poszczególne osoby będą oddane Bogu, i nie pozostawiało im swobody wyboru.

 9, 10. (a) Jak Jeremiasz wskazał, że w kwestii oddania się Bogu nastąpi zmiana? (b) Dlaczego można powiedzieć, że nie wszyscy oddani Bogu chrześcijanie należą do Izraela Bożego?

⁹ Taką zmianę w kwestii oddania się Bogu przepowiedział prorok Jeremiasz, pisząc: „‚Oto nadchodzą dni — brzmi wypowiedź Jehowy — gdy z domem Izraela i z domem Judy zawrę nowe przymierze; nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich praojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, żeby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, „które to moje przymierze oni sami złamali, chociaż ich posiadałem na prawach małżonka” — brzmi wypowiedź Jehowy’. ‚Albowiem takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach’ — brzmi wypowiedź Jehowy. ‚Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem’” (Jeremiasza 31:31-33).

¹⁰ Ponieważ członkowie Izraela duchowego mają prawo Boże ‛w sobie’, niejako zapisane ‛na sercu’, chętnie żyją zgodnie ze swym oddaniem. Kierują nimi silniejsze motywy niż Izraelitami cielesnymi, o których oddaniu dla Boga decydowało urodzenie, a nie wybór. Obecnie na całej ziemi takie głębokie pragnienie czynienia woli Bożej przejawiają nie tylko członkowie Izraela Bożego, ale też ponad pięć milionów ich współwyznawców. Oni także oddali swe życie Jehowie na spełnianie Jego woli. Chociaż w przeciwieństwie do Izraela Bożego nie żywią nadziei niebiańskiej, radują się perspektywą życia wiecznego na ziemi pod panowaniem niebiańskiego Królestwa Bożego. Okazują docenianie dla Izraela duchowego, aktywnie wspierając jego ostatek w wywiązywaniu się z zadania ‛szerokiego oznajmienia wspaniałych przymiotów tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’.

Mądre korzystanie z wolności otrzymanej od Boga

11. Czym zostały obdarzone stworzenia ludzkie i jak powinny korzystać z tego daru?

¹¹ Bóg tak stworzył ludzi, by cieszyli się wolnością. Obdarzył ich wolną wolą. Nasi pierwsi rodzice korzystali ze swobody wyboru. Dowiedli jednak braku mądrości i miłości, podejmując decyzję, która okazała się katastrofalna w skutkach zarówno dla nich, jak i dla ich potomstwa. Niemniej wydarzenie to wyraźnie potwierdza, iż Jehowa nigdy nie zmusza rozumnych stworzeń, by obrały sposób postępowania sprzeczny z ich wewnętrznymi odczuciami bądź pragnieniami. A ponieważ „Bóg miłuje dawcę rozradowanego”, oczekuje, że ten, kto Mu się oddaje, czyni to chętnie i radośnie, z miłości i z własnej nieprzymuszonej woli (2 Koryntian 9:7). Kierowanie się innymi pobudkami nie cieszy się Jego uznaniem.

12, 13. Pod jakim względem Tymoteusz stanowi wzorzec odpowiedniego szkolenia dzieci i jak jego przykład wpłynął na wielu młodych?

¹² Będąc w pełni świadomi tego wymagania, Świadkowie Jehowy zachęcają drugich, by oddali się Bogu, ale nigdy nikogo do tego nie przymuszają — nawet własnych dzieci. Nie naśladują wyznawców innych religii, którzy chrzczą niemowlęta, jak gdyby można było kogoś zmusić do oddania się Bogu, pozbawiając go swobody wyboru. Za biblijny wzorzec w tej kwestii może posłużyć przykład młodego Tymoteusza. Kiedy był już dorosły, apostoł Paweł napisał do niego: „Trwaj w tym, czego się nauczyłeś i w co po przekonaniu się uwierzyłeś, wiedząc, od jakich osób się tego nauczyłeś i że od najwcześniejszego dzieciństwa znasz święte pisma, które mogą cię uczynić mądrym ku wybawieniu przez wiarę związaną z Chrystusem Jezusem” (2 Tymoteusza 3:14, 15).

¹³ Warto zauważyć, iż Tymoteusz znał święte pisma, ponieważ był o nich pouczany od najwcześniejszego dzieciństwa. Matka i babka nie zmuszały go do przyjęcia chrześcijańskich nauk, lecz przekonywały o słuszności takiego kroku (2 Tymoteusza 1:5). Dzięki temu Tymoteusz dostrzegł, że podążanie śladami Chrystusa jest mądre, i sam postanowił oddać się Bogu jako chrześcijanin. W dobie dzisiejszej podobnie postępuje tysiące młodych mężczyzn i kobiet, których rodzice są Świadkami Jehowy (Psalm 110:3). Ale nie wszyscy tak robią. Jest to sprawa osobistego wyboru.

Wybrać, czyim być niewolnikiem?

14. Czego o zupełnej wolności dowiadujemy się z Listu do Rzymian 6:16?

¹⁴ Żaden człowiek nie jest zupełnie wolny. Każdego z nas ograniczają prawa fizyczne, na przykład prawo powszechnego ciążenia, którego nie można bezkarnie zlekceważyć. Również w sensie duchowym nikt nie cieszy się całkowitą wolnością. Paweł tak to wyjaśnił: „Czy nie wiecie, że jeśli oddajecie siebie komuś jako niewolników, żeby mu być posłuszni, to będąc mu posłuszni, jesteście jego niewolnikami: bądź grzechu — ku śmierci, bądź posłuszeństwa — ku prawości?” (Rzymian 6:16).

15. (a) Jak ludzie reagują na myśl o zostaniu czyimś niewolnikiem, ale na co większość pozwala? (b) Jakie stosowne pytania warto sobie zadać?

¹⁵ Zwykle ludzie wzdrygają się na myśl o oddaniu się komuś w niewolę. Niemniej w rzeczywistości bardzo często pozwalają sobą manipulować i wpływać na siebie wieloma wyrafinowanymi metodami, toteż nieświadomie robią to, co chcą drudzy. Na przykład świat reklam i przemysł rozrywkowy próbuje narzucić pewne szablony, wyznaczać wzorce, które mają naśladować. Organizacje polityczne i religijne nakłaniają do popierania ich dążeń i celów, często nie podając przekonujących argumentów, lecz odwołując się do poczucia solidarności i lojalności. Skoro Paweł zauważył, iż ‛jesteśmy niewolnikami tego, komu jesteśmy posłuszni’, każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „Czyim jestem niewolnikiem? Kto ma największy wpływ na moje decyzje i mój styl życia? Duchowni, przywódcy polityczni, przedstawiciele świata interesów bądź rozrywki? Kogo słucham: Boga czy ludzi?”

16. W jakim sensie chrześcijanie są niewolnikami Boga i jak należy się zapatrywać na tę niewolę?

¹⁶ Chrześcijanie nie uważają, że posłuszeństwo wobec Boga nadmiernie ogranicza ich swobodę. Korzystając z otrzymanej wolności, chętnie podążają śladami swego Wzorodawcy, Jezusa Chrystusa, i dostosowują swe osobiste pragnienia oraz hierarchię wartości do woli Bożej (Jana 5:30; 6:38). Starają się przejawiać „umysł Chrystusowy” i są podporządkowani Jezusowi jako Głowie zboru (1 Koryntian 2:14-16; Kolosan 1:15-18). Przypomina to sytuację kobiety, która poślubia kochanego mężczyznę i chętnie z nim współpracuje. W gruncie rzeczy grono namaszczonych chrześcijan bywa nazywane czystą dziewicą przyrzeczoną w małżeństwo Chrystusowi (2 Koryntian 11:2; Efezjan 5:23, 24; Objawienie 19:7, 8).

17. Na co się zdecydował każdy Świadek Jehowy?

¹⁷ Każdy Świadek Jehowy, mający nadzieję niebiańską czy ziemską, osobiście oddał się Bogu, by spełniać Jego wolę i okazywać Mu posłuszeństwo jako Władcy. Takie oddanie się Bogu jest wyrazem osobistego postanowienia, że chce się być niewolnikiem Boga, a nie ludzi. Harmonizuje to z radą apostoła Pawła: „Zostaliście kupieni za określoną cenę; przestańcie się stawać niewolnikami ludzi” (1 Koryntian 7:23).

Uczenie się ku własnemu pożytkowi

18. Kiedy można powiedzieć, że kandydat na Świadka Jehowy nadaje się do chrztu?

¹⁸ Zanim ktoś może zostać Świadkiem Jehowy, musi spełnić biblijne wymagania. Starsi starannie się upewniają, czy kandydat na Świadka naprawdę rozumie, z czym wiąże się chrześcijańskie oddanie. Czy rzeczywiście chce być Świadkiem Jehowy? Czy jest gotów żyć zgodnie z podjętym zobowiązaniem? Jeśli nie, nie nadaje się do chrztu.

19. Dlaczego nie ma powodu krytykować kogoś, kto postanawia zostać oddanym sługą Bożym?

¹⁹ A czy można krytykować kogoś, kto spełnia wszystkie wymagania i dobrowolnie postanawia poddać się pod wpływ Boga i Jego natchnionego Słowa? Czyżby było coś niestosownego w tym, że ktoś pozwala kierować sobą Bogu, a nie ludziom? Albo czy coś na tym traci? Świadkowie Jehowy tak nie myślą. Z całego serca zgadzają się z Bożym zapewnieniem zanotowanym przez Izajasza: „Ja, Jehowa, jestem twoim Bogiem; uczę cię, byś odniósł pożytek, sprawiam, że idziesz drogą, którą powinieneś kroczyć” (Izajasza 48:17).

20. Pod jakimi względami prawda biblijna wyswobadza?

²⁰ Prawda biblijna uwalnia ludzi od wiary w fałszywe nauki religijne, na przykład o wiecznych mękach w ognistym piekle (Kaznodziei 9:5, 10). W zamian za to napełnia serca wdzięcznością za prawdziwą nadzieję dla umarłych — zmartwychwstanie możliwe dzięki ofierze okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa (Mateusza 20:28; Dzieje 24:15; Rzymian 6:23). Oszczędza rozczarowań wynikających z polegania na jakże często zawodnych obietnicach polityków i przeciwstawia im radosną dobrą nowinę, że Królestwo Jehowy już panuje w niebie, a wkrótce obejmie władzę nad całą ziemią. Poza tym prawda biblijna wyzwala ludzi od praktyk, które choć odpowiadają grzesznemu ciału, obrażają Boga i przynoszą obfite żniwo w postaci rozbitych rodzin, chorób i przedwczesnej śmierci. Krótko mówiąc, bycie niewolnikiem Boga zamiast ludzi przysparza o wiele więcej pożytku. Oddanie się Bogu zapewnia korzyści już „w tym czasie, (...) w nadchodzącym zaś systemie rzeczy — życie wieczne” (Marka 10:29, 30).

21. Jak Świadkowie Jehowy zapatrują się na oddanie dla Boga i co jest ich pragnieniem?

²¹ Obecnie Świadkowie Jehowy nie stają się członkami oddanego Bogu narodu z chwilą urodzenia, jak to było w wypadku starożytnych Izraelitów. Należą do zboru oddanych Bogu chrześcijan. Każdy ochrzczony Świadek zadecydował o tym osobiście, korzystając ze swobody wyboru. Oddanie się Bogu oznacza dla Świadków Jehowy nawiązanie z Nim bliskiej, serdecznej więzi i ochocze pełnienie dla Niego służby. Z całego serca pragną utrzymywać tę zażyłość, nigdy nie rezygnując z wolności, do której wyzwolił ich Jezus Chrystus.

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego można powiedzieć, że Bóg nie okazał stronniczości, wybierając Izraela na swą „szczególną własność”?

◻ Dlaczego twoim zdaniem chrześcijańskie oddanie nie wiąże się z utratą wolności?

◻ Jakie korzyści wynikają z oddania się Jehowie Bogu?

◻ Dlaczego lepiej być sługą Jehowy niż niewolnikiem ludzi?

[Ilustracja na stronie 15]

Członkowie starożytnego Izraela byli oddani Bogu od urodzenia

[Ilustracja na stronie 16]

Chrześcijańskie oddanie się Bogu wynika z osobistego wyboru